themischar
Member
- Μηνύματα
- 483
- Likes
- 4.518
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κωνσταντινούπολη
- Κωνσταντινούπολη ΙΙ
- Κασταμονή & Σαμψούντα
- Τραπεζούντα - Σουμελά - Μπατούμι
- Batumi - Mestia
- Mestia
- Mestia II
- Mestia - Kutaisi
- Usghuli to Lentekhi
- Kutaisi - Stepantsminda
- Gori
- Kazbegi
- Ananuri - Tbilishi
- Tbilishi
- Μοναστήρι David Careja
- Mtshketa
- Tbilisi II
- Tbilisi III
- Tbilisi - Tsnori
- Sheki (Azerbaijan)
- Sheki
- Στο δρόμο για Baku
- Baku
- Baku ΙΙ
- Baku ΙΙΙ
- Baku ΙV
- Baku V
- Baku VI
- Baku VII
- Ganja
- Ganja II
- Dilinjan (Armenia)
- Προς Yeghegnadoz (Armenia)
- Λίμνη Sevan
- Yeghegnadzor
- Μοναστήρι Tatev
- Μοναστήρι Tatev ΙΙ
- Zorac Karer
- Μοναστήρι Noravank
- Μοναστήρι Khor Virap
- Yerevan
- Yerevan II
- Yerevan III
- Yerevan IV
- Artashavan - Garni - Geghand Monastery
- Yerevan V
- Προς Akhalkalaki (Γεωργία)
- Αkhalkalaki (Γεωργία)
- Σπηλιές Vardzia
- Προς Akhaltalaki
- Erzurum
- Όρος Nemrut
- Karadut Koyu
- Προς Avanos
- Καππαδοκία
- Insparta
- Επιστροφή
19η μέρα, Baku (Αζερμπαϊτζάν) - Ganja Αζερμπαϊτζάν) & 360 χλμ.
https://drive.google.com/open?id=1Pa8CyyHqN910V6EWcdziPpCUNQOL-EZK&usp=sharing
Με τον πρωϊνιάτικο ανεμοδαρμένο καιρό ξεκινάμε τη μέρα μας, φορτωμένοι με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή την όμορφη και πλούσια πρωτεύουσα.
Η διαδρομή προς την πόλη Ganja στα πρώτα της 150χλμ είναι εξαιρετική με διαχωριστική νησίδα στη μέση και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατέυθυνση και πάρα μα πάρα πολλές κάμερες ελέγχου, όπου τα όρια είναι <120χλμ/ώρα.
Το τοπίο, δείχνει και είναι ερημικό. Αυτἠ μας η διαδρομή περνά πολύ κοντά από το Gobustan (όπου θέλαμε την πρώτη μας στάση).
Βρήκαμε επιτέλους έναν καλοφτιαγμένο δρόμο και δεν καταφέραμε να τον απολαύσουμε λόγω των δυνατών και ψυχρών πλάγιων ανέμων που μας μαστιγώνουν ανελέητα μαζί με την άμμο, θέλοντας να μας αποδείξουν για ποιόν λόγο η πόλη λέγεται ανεμοδαρμένη.
Μετά βίας κρατιόμασταν σε πορεία και με μόλις 40-50 χλμ/ώρα. Φτου και πάλι φτου. Η δυσκολία μας ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής γι´αυτό και χάσαμε και την έξοδο για το Gobustan. Κάτι ο αέρας, κάτι η αμμοβολή, έκαναν τις πινακίδες σήμανσης με το ζόρι να είναι υπαρκτές.
Το GPS, δεν το είχα ενεργοποιημένο γιατί είπα πως μια ευθεία δρόμος ήταν, αλλά μόλις περάσαμε τα 80 χλμ και έπρεπε ήδη να έχουμε δει την έξοδο, σταμάτησα στη άκρη για έλεγχο !
Δεν είχαμε προλάβει να βγάλουμε συμπέρασμα, όταν καρφώενται πίσω μας ένα φορτηγό και βγαίνει ο 45άρης οδηγός με δυό μπουκάλια νερό και μας τα προσφέρει χωρίς να βγάλει λέξη ! ! !
Με νοήματα και επείδειξη στο χάρτη μας είπε πως το περάσαμε το μέρος και θα´πρεπε να κάνουμε αναστροφή στη γέφυρα που ήταν μπροστά μας περίπου 3χλμ. Τον διπλοευχαριστήσαμε και μπήκαμε στη ρότα του μπρος τα πίσω.
Με μικρή ταχύτητα, μεγάλη μουρμούρα αλλά και τη δέουσα προσοχή, φθάσαμε στο σωστό σημείο.
Το Gobustan είναι κυρίως γνωστό σαν ένας αρχαιολογικός χώρος, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς στον κατάλογο της Unesco. Πριν 12.000 χρόνια,εδώ, άνθρωποι σχημάτιζαν «ζωγραφιές» χαράσσοντας τους βράχους, που εύκολα χαράσσονται και διατηρούνται σε καλή κατάσταση χάρη στο κλίμα της περιοχής.
To Εθνικό Πάρκο του Γκομπουστάν, επισήμως Πολιτιστικό Τοπίο Τέχνης των Βράχων του Γκομπουστάν, είναι ορεινή περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο της οροσειράς του Καυκάσου, στο Αζερμπαϊτζάν. Το πάρκο βρίσκεται δυτικά του Γκομπουστάν, περίπου 65 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του κέντρου του Μπακού.
Η επίσκεψη ξεκινά από το μουσείο της περιοχής, που είναι οργανωμένο καλά και παρουσιάζει τις ιδιαιτερότητες του μνημείου και της ιστορικής αξίας του.
Μέρος του εξωτερικού χώρου του μουσείου.
Καλοδιαμορφωμένος και ο εσωτερικός χώρος.
Στη συνέχεια (παρέα με τη moto) πήγαμε στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, όπου περιεργαστήκαμε τα πετρογλυφικά στο χώρο που βρέθηκαν, και απολαύσαμε τη θέα προς τον «κάμπο» του Gobustan και την Κασπία.
Μέσα στο λιοπύρι της μέρας, ανασκουμπωθήκαμε και φύγαμε από το ενδιαφέρον Gobustan.
Η συνέχεια, της διαδρομής, θα ήταν πράγματι πολύ ανιαρή, γιατί πράγματι δεν έχει να προσφέρει κάτι αξιόλογο, αν δεν συνέβαινε το απροσδόκητο.
Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με ταχύτητα <80χλμ και περνάμε ακόμη μια έξοδο ενός μικρού χωριού, όπου ήταν σταθευμένο και ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Δεν απομακρυνθήκαμε διόλου, από τη διαστάυρωση, και ακούμε τη σειρήνα του ῀κυνηγητού῀ πίσω μας, κόβω λίγο και βλέπω (από τον καθρέπτη) το περιπολικό πίσω μας και να μην μας προσπερνάει.
Αποφάσισα να σταματήσω, στην άκρη, αλλά πάνω στο δρόμο.
Το περιπολικό έρχεται και σταματάει πίσω μας και πάνω στην Λ.Ε.Α. με τη σειρήνα του να συνεχίζει να ᾽᾽παίζει´´ και κανένας να μην βγαίνει έξω.
Κατεβαίνουμε και πλησιάζω στο παράθυρο του συνοδηγού (αποφεύγοντας συνειδητά την πλευρά του δρόμου) που όμως δεν κάθεται κανείς. Βλέπω ότι στο περιπολικό υπάρχει ο ένστολος οδηγός και ένα άτομο με πολιτικά στο πίσω κάθισμα.
Έχω ᾽᾽φορτώσει᾽᾽ για το σκηνικό, επειδή έχω διαβάσει δεξιά - αριστερά σε Forum για τη συμπεριφορά κάποιων Αστυνομικών που απαιτούν χρήματα και δεν μιλούν ξένη γλώσσα.
Ο οδηγός, από μέσα, ανοίγει το παράθυρο από την πλευρά μου και πριν προλάβει να μου μιλήσει, του δίνω με μία τα διαπιστευτήριά μου και περιμένω.
Με νοήματα και τη λέξη radar στα χείλη του, μου δίνει να καταλάβω πως έτρεχα και για επιβεβαίωση μου δίνει, ο πίσω με τα πολιτικά ντυμένος, το tablet που χειριζόταν και μου δείχνει να το διαβάσω.
Κοιτάω στο tablet και βλέπω περασμένα τα δεδομένα τόσο της moto, όσο και τα δικά μου (δηλ. αρχική καταγραφή στοιχείων στα σύνορα).
Σηκώνω το κεφάλι μου και του λέω χαμογελώντας αυτολεξεί :
<<O.K. εμείς είμαστε>>.
<<Δώσε, μονολογεί Αζέρικα ο οδηγός και μου δείχνει ένα χαρτονόμισμα των 50 AZN = 25€ περίπου>>.
<< Δεν έχω μετρητά, του απαντώ και του δείχνω τις κάρτες μου. Πάρε κάποια από αυτές και κράτα το ποσό που θέλεις (συνεχίζω με Ελληνικά για να κάνω ευκολότερη τη νοηματική μου κίνηση)>>.
Το καταλαβαίνει μια χαρά ο ατιμούλης και μου δείχνει τη Μάτα, για να δώσει εκείνη.
<<Εεε δεν έχουμε μετρητά, κράτα από κάποια κάρτα ή πάμε στο κοντινό χωριό που έχει ΑΤΜ να βγάλω και να σου δώσω (πάλι στα Ελληνικά)>>.
Με έναν Αζέρικο βρυχηθμό και με μια κίνηση φανερής απέχθειας, μας απέπεμψε να φύγουμε.
Δεν είπα τπτ, βάλαμε κράνος και φύγαμε.
Μπροστά εμείς και πίσω εκείνοι (χωρίς την σειρήνα) ακριβώς με 50χλμ όσο έλεγε η πινακίδα στα δεξιά του δρόμου. Μας ᾽᾽συνόδεψαν᾽᾽ κανονικά κοντά τα 30χλμ έως ότου έστριψαν σε ένα χωματόδρομο.
<<Αμέσως λέω, στη Μάτα, τώρα ανοίγω>>.
<<Καλά λέει, και αν έχουν ειδοποιήσει τους παράτω?>>
<<Ουφ, να πάρει !>>
Με επιμονή και συστηματικά οδήγησα ᾽᾽πακέτο᾽᾽ με τις πινακίδες του Κ.Ο.Κ για αρκετά χλμ, έως ότου βρήκαμε τούτο το χάλασμα.
Η ανάπαυλά μας, με τα λιγοστά βρισκούμενα, δε διήρκησε πολύ και ξαναμπήκαμε στο δρόμο.
Η είσοδος στην δεύτερη μεγάλη πόλη του Αζερμπαϊτζάν, και στη σύντομη παραμονή μας, μας άφησε άφωνους σε σχέση με το Baku.
Εντελώς άλλα τα χαρακτηριστικά των οικισμών κοντά στην πόλη. Δρόμοι που στις άκρες τους είναι ατελείωτες μάντρες, άναρχες οικοδομικες ιδιοκτησίες, χωρίς βασικές υποδομές που δε θέλουν να φαίνονται από το δρόμο, ακόμα και ολόκληρες γειτονιές με χωμάτινους δρόμους και χαντάκια αποχέτευσης.
Μόνη εξαίρεση το κέντρο της πόλης, που δείχνει όμως και πάλι ως κατάλοιπο εποχής της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, όπου φτάσαμε το σούρουπο.
https://drive.google.com/open?id=1Pa8CyyHqN910V6EWcdziPpCUNQOL-EZK&usp=sharing
Με τον πρωϊνιάτικο ανεμοδαρμένο καιρό ξεκινάμε τη μέρα μας, φορτωμένοι με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτή την όμορφη και πλούσια πρωτεύουσα.
Η διαδρομή προς την πόλη Ganja στα πρώτα της 150χλμ είναι εξαιρετική με διαχωριστική νησίδα στη μέση και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατέυθυνση και πάρα μα πάρα πολλές κάμερες ελέγχου, όπου τα όρια είναι <120χλμ/ώρα.
Το τοπίο, δείχνει και είναι ερημικό. Αυτἠ μας η διαδρομή περνά πολύ κοντά από το Gobustan (όπου θέλαμε την πρώτη μας στάση).
Βρήκαμε επιτέλους έναν καλοφτιαγμένο δρόμο και δεν καταφέραμε να τον απολαύσουμε λόγω των δυνατών και ψυχρών πλάγιων ανέμων που μας μαστιγώνουν ανελέητα μαζί με την άμμο, θέλοντας να μας αποδείξουν για ποιόν λόγο η πόλη λέγεται ανεμοδαρμένη.
Μετά βίας κρατιόμασταν σε πορεία και με μόλις 40-50 χλμ/ώρα. Φτου και πάλι φτου. Η δυσκολία μας ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής γι´αυτό και χάσαμε και την έξοδο για το Gobustan. Κάτι ο αέρας, κάτι η αμμοβολή, έκαναν τις πινακίδες σήμανσης με το ζόρι να είναι υπαρκτές.
Το GPS, δεν το είχα ενεργοποιημένο γιατί είπα πως μια ευθεία δρόμος ήταν, αλλά μόλις περάσαμε τα 80 χλμ και έπρεπε ήδη να έχουμε δει την έξοδο, σταμάτησα στη άκρη για έλεγχο !
Δεν είχαμε προλάβει να βγάλουμε συμπέρασμα, όταν καρφώενται πίσω μας ένα φορτηγό και βγαίνει ο 45άρης οδηγός με δυό μπουκάλια νερό και μας τα προσφέρει χωρίς να βγάλει λέξη ! ! !
Με νοήματα και επείδειξη στο χάρτη μας είπε πως το περάσαμε το μέρος και θα´πρεπε να κάνουμε αναστροφή στη γέφυρα που ήταν μπροστά μας περίπου 3χλμ. Τον διπλοευχαριστήσαμε και μπήκαμε στη ρότα του μπρος τα πίσω.
Με μικρή ταχύτητα, μεγάλη μουρμούρα αλλά και τη δέουσα προσοχή, φθάσαμε στο σωστό σημείο.
Το Gobustan είναι κυρίως γνωστό σαν ένας αρχαιολογικός χώρος, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς στον κατάλογο της Unesco. Πριν 12.000 χρόνια,εδώ, άνθρωποι σχημάτιζαν «ζωγραφιές» χαράσσοντας τους βράχους, που εύκολα χαράσσονται και διατηρούνται σε καλή κατάσταση χάρη στο κλίμα της περιοχής.
To Εθνικό Πάρκο του Γκομπουστάν, επισήμως Πολιτιστικό Τοπίο Τέχνης των Βράχων του Γκομπουστάν, είναι ορεινή περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο της οροσειράς του Καυκάσου, στο Αζερμπαϊτζάν. Το πάρκο βρίσκεται δυτικά του Γκομπουστάν, περίπου 65 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του κέντρου του Μπακού.
Η επίσκεψη ξεκινά από το μουσείο της περιοχής, που είναι οργανωμένο καλά και παρουσιάζει τις ιδιαιτερότητες του μνημείου και της ιστορικής αξίας του.
Μέρος του εξωτερικού χώρου του μουσείου.
Καλοδιαμορφωμένος και ο εσωτερικός χώρος.
Στη συνέχεια (παρέα με τη moto) πήγαμε στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο, όπου περιεργαστήκαμε τα πετρογλυφικά στο χώρο που βρέθηκαν, και απολαύσαμε τη θέα προς τον «κάμπο» του Gobustan και την Κασπία.
Μέσα στο λιοπύρι της μέρας, ανασκουμπωθήκαμε και φύγαμε από το ενδιαφέρον Gobustan.
Η συνέχεια, της διαδρομής, θα ήταν πράγματι πολύ ανιαρή, γιατί πράγματι δεν έχει να προσφέρει κάτι αξιόλογο, αν δεν συνέβαινε το απροσδόκητο.
Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με ταχύτητα <80χλμ και περνάμε ακόμη μια έξοδο ενός μικρού χωριού, όπου ήταν σταθευμένο και ένα περιπολικό της Αστυνομίας. Δεν απομακρυνθήκαμε διόλου, από τη διαστάυρωση, και ακούμε τη σειρήνα του ῀κυνηγητού῀ πίσω μας, κόβω λίγο και βλέπω (από τον καθρέπτη) το περιπολικό πίσω μας και να μην μας προσπερνάει.
Αποφάσισα να σταματήσω, στην άκρη, αλλά πάνω στο δρόμο.
Το περιπολικό έρχεται και σταματάει πίσω μας και πάνω στην Λ.Ε.Α. με τη σειρήνα του να συνεχίζει να ᾽᾽παίζει´´ και κανένας να μην βγαίνει έξω.
Κατεβαίνουμε και πλησιάζω στο παράθυρο του συνοδηγού (αποφεύγοντας συνειδητά την πλευρά του δρόμου) που όμως δεν κάθεται κανείς. Βλέπω ότι στο περιπολικό υπάρχει ο ένστολος οδηγός και ένα άτομο με πολιτικά στο πίσω κάθισμα.
Έχω ᾽᾽φορτώσει᾽᾽ για το σκηνικό, επειδή έχω διαβάσει δεξιά - αριστερά σε Forum για τη συμπεριφορά κάποιων Αστυνομικών που απαιτούν χρήματα και δεν μιλούν ξένη γλώσσα.
Ο οδηγός, από μέσα, ανοίγει το παράθυρο από την πλευρά μου και πριν προλάβει να μου μιλήσει, του δίνω με μία τα διαπιστευτήριά μου και περιμένω.
Με νοήματα και τη λέξη radar στα χείλη του, μου δίνει να καταλάβω πως έτρεχα και για επιβεβαίωση μου δίνει, ο πίσω με τα πολιτικά ντυμένος, το tablet που χειριζόταν και μου δείχνει να το διαβάσω.
Κοιτάω στο tablet και βλέπω περασμένα τα δεδομένα τόσο της moto, όσο και τα δικά μου (δηλ. αρχική καταγραφή στοιχείων στα σύνορα).
Σηκώνω το κεφάλι μου και του λέω χαμογελώντας αυτολεξεί :
<<O.K. εμείς είμαστε>>.
<<Δώσε, μονολογεί Αζέρικα ο οδηγός και μου δείχνει ένα χαρτονόμισμα των 50 AZN = 25€ περίπου>>.
<< Δεν έχω μετρητά, του απαντώ και του δείχνω τις κάρτες μου. Πάρε κάποια από αυτές και κράτα το ποσό που θέλεις (συνεχίζω με Ελληνικά για να κάνω ευκολότερη τη νοηματική μου κίνηση)>>.
Το καταλαβαίνει μια χαρά ο ατιμούλης και μου δείχνει τη Μάτα, για να δώσει εκείνη.
<<Εεε δεν έχουμε μετρητά, κράτα από κάποια κάρτα ή πάμε στο κοντινό χωριό που έχει ΑΤΜ να βγάλω και να σου δώσω (πάλι στα Ελληνικά)>>.
Με έναν Αζέρικο βρυχηθμό και με μια κίνηση φανερής απέχθειας, μας απέπεμψε να φύγουμε.
Δεν είπα τπτ, βάλαμε κράνος και φύγαμε.
Μπροστά εμείς και πίσω εκείνοι (χωρίς την σειρήνα) ακριβώς με 50χλμ όσο έλεγε η πινακίδα στα δεξιά του δρόμου. Μας ᾽᾽συνόδεψαν᾽᾽ κανονικά κοντά τα 30χλμ έως ότου έστριψαν σε ένα χωματόδρομο.
<<Αμέσως λέω, στη Μάτα, τώρα ανοίγω>>.
<<Καλά λέει, και αν έχουν ειδοποιήσει τους παράτω?>>
<<Ουφ, να πάρει !>>
Με επιμονή και συστηματικά οδήγησα ᾽᾽πακέτο᾽᾽ με τις πινακίδες του Κ.Ο.Κ για αρκετά χλμ, έως ότου βρήκαμε τούτο το χάλασμα.
Η ανάπαυλά μας, με τα λιγοστά βρισκούμενα, δε διήρκησε πολύ και ξαναμπήκαμε στο δρόμο.
Η είσοδος στην δεύτερη μεγάλη πόλη του Αζερμπαϊτζάν, και στη σύντομη παραμονή μας, μας άφησε άφωνους σε σχέση με το Baku.
Εντελώς άλλα τα χαρακτηριστικά των οικισμών κοντά στην πόλη. Δρόμοι που στις άκρες τους είναι ατελείωτες μάντρες, άναρχες οικοδομικες ιδιοκτησίες, χωρίς βασικές υποδομές που δε θέλουν να φαίνονται από το δρόμο, ακόμα και ολόκληρες γειτονιές με χωμάτινους δρόμους και χαντάκια αποχέτευσης.
Μόνη εξαίρεση το κέντρο της πόλης, που δείχνει όμως και πάλι ως κατάλοιπο εποχής της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, όπου φτάσαμε το σούρουπο.
Last edited: