themischar
Member
- Μηνύματα
- 490
- Likes
- 4.575
- Επόμενο Ταξίδι
- Έλα (μου) ντε
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κωνσταντινούπολη
- Κωνσταντινούπολη ΙΙ
- Κασταμονή & Σαμψούντα
- Τραπεζούντα - Σουμελά - Μπατούμι
- Batumi - Mestia
- Mestia
- Mestia II
- Mestia - Kutaisi
- Usghuli to Lentekhi
- Kutaisi - Stepantsminda
- Gori
- Kazbegi
- Ananuri - Tbilishi
- Tbilishi
- Μοναστήρι David Careja
- Mtshketa
- Tbilisi II
- Tbilisi III
- Tbilisi - Tsnori
- Sheki (Azerbaijan)
- Sheki
- Στο δρόμο για Baku
- Baku
- Baku ΙΙ
- Baku ΙΙΙ
- Baku ΙV
- Baku V
- Baku VI
- Baku VII
- Ganja
- Ganja II
- Dilinjan (Armenia)
- Προς Yeghegnadoz (Armenia)
- Λίμνη Sevan
- Yeghegnadzor
- Μοναστήρι Tatev
- Μοναστήρι Tatev ΙΙ
- Zorac Karer
- Μοναστήρι Noravank
- Μοναστήρι Khor Virap
- Yerevan
- Yerevan II
- Yerevan III
- Yerevan IV
- Artashavan - Garni - Geghand Monastery
- Yerevan V
- Προς Akhalkalaki (Γεωργία)
- Αkhalkalaki (Γεωργία)
- Σπηλιές Vardzia
- Προς Akhaltalaki
- Erzurum
- Όρος Nemrut
- Karadut Koyu
- Προς Avanos
- Καππαδοκία
- Insparta
- Επιστροφή
20η μέρα, Ganja (Αζερμπαϊτζάν) - Dilinjan (Αρμενία) & 310 χλμ.
https://drive.google.com/open?id=1fgNcagUZpPZNI8GQYWCgXeFDTfOyP5sW&usp=sharing
Τις αναμφισβήτητα πολλές φυσικές ομορφιές του Αζερμπαϊτζάν, την πλούσια παράδοση και τους φιλικούς ανθρώπους, αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε νωρίς το πρωί γιατί ο μουντός καιρός από πάνω μας, μας ανησυχούσε ιδιαίτερα.
Βέβαια κάναμε και μερικά εσκεμμένα κυκλάκια μέσα στην πόλη, για να την περιδιαβούμε λίγο ακόμη.
Είπαμε να μην συνεχίσουμε την ευθεία προς τα σύνορα και να γίνει μια προσπάθεια μέσα από οικισμούς και όλων των ειδών δρόμων.
Λίγο παρακάτω από εδώ, άρχισε η ενορχήστρωση της κακοκαιρίας και σταματήσαμε τις όποιες ῀δραστηριότητες῀ για να επικεντρωθούμε στο ΠΡΟΣΟΧΗ ! Για να μην βρεθούμε να ψαρεύουμε με απόχη.
Όπως όλα δείχνουν, άλλη μια αλλοπρόσαλλη μέρα άρχισε να υφαίνεται.
Σήμερα, αυτό που από πολύ νωρίς διαφαινόταν με τον καιρό, έγινε απλά πράξη. Ο ουρανός παρέμενε συνέχεια ανοιχτός, άλλαζε μόνο η ποσότητα και ο τρόπος με τον οποίο έπεφτε η βροχή και αναλόγως της τοποθεσίας (πεδινή ή ορεινή).
Θα είχαμε μια διαρκή πάλη, αφενός με τα καιρικά φαινόμενα και αφετέρου με τις συνοριακές διατυπώσεις που σήμερα θα είναι χ4 φορές.
Η άφιξή μας στην πρώτη δυάδα των συνόρων στο Shikhli/Sixli - Tsiteli/Red Bridge έγινε γύρω στις 13.00μμ. και η διαδικασία πήγε μπορώ να πω σε λογικά πλαίσια με μια μικρή εξαίρεση το χαρτί της Visa που μου ζητούσαν οι Αζέροι,
<<βρε παιδιά φεύγω δεν μπαίνω για να μου το ζητάτε>>.
Περάσαμε πια σε Γεωργιανό έδαφος και με το που πήραμε μιαν ανάσα, βγήκαμε ξανά στο δρόμο, μέσα σε ανυπόφορη ανεμονεροποντή, για τα επόμενα σύνορα με την Αρμενία που σε εκείνο το σημείο δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους.
Παίρνουμε τον κεντρικό δρόμο προς Τιφλίδα για λίγο. Τον αφήνουμε στρίβοντας αριστερά και ᾽᾽πέφτουμε᾽᾽ σε έναν πολύ στενό δρόμο (εξαίρεση για συνοριακό δρόμο) με κἰνηση και παρατεταγμένα τα σταθευμένα οχήματα που δηλώνουν πως υπάρχει ουρά έως την πύλη των συνόρων.
Μάλιστα ! Τα σύνορα Sadakhlo - Bagratashen έκαναν την εμφάνισή τους και προσπέρασα, μες στη βροχή, αρκετά από τα σταθευμένα αυτοκίνητα.
Ο έλεγχος από πλευράς Γεωργίας έγινε σε καλό χρόνο.
Στη συνέχεια, στην ανηφοριά πριν τους γραφειοκρατικούς χώρους των συνόρων της Αρμενίας κόλωσα.
Και δεν σταματά να ρίχνει, αυτό που λέμε ῀με το τουλούμι῀. Παρακαλώ έναν Αρμένιο να με αφήσει να χωθώ γιατί μετά είχε νησίδα και θα έπρεπε να πάω σημειωτόν και μου το αρνείται σφόδρα θυμωμένος.
<< Μάτα, έ Μάτα, κατέβα και προχώρα θα είναι καλύτερα. >>.
Έτσι και έγινε.
Κάποτε φθάνω και εγώ. Τσεκάρουν γρήγορα (τι λές τώρα) και μου λένε φύγε με νεύμα στα μουγκά. Η Μάτα, είχε ήδη περάσει χώρια τον έλεγχο όπως και οι άλλοι συνεπιβαίνοντες.
Ωραία φεύγουμε προς την έξοδο, μονολογώ.
Ο ένστολος τύπος, μου ζητάει ασφάλεια moto για να με αφήσει να περάσω, λησμόνησα να το αναφέρω με καλά Αγγλικά.
<< Πράσινη κάρτα έχω, κάτι άλλο δεν έχω. >>,
<< Πήγαινε στα Γραφεία εκεί πέρα πίσω <200μ, βγάλε και έλα. >>.
Εμείς πάλι νομίζαμε πως θα την προμηθευόμασταν, την πρόσθετη ασφάλεια, μετά την έξοδό μας.
Πάμε, στα κιόσκια, μου βγάζουν κάρτα ασφάλισης 10ημερών (τόσο θα είμασταν πάνω κάτω στη χώρα) και πληρώνω 2.000AMD, περίπου 4€.
Φεύγουμε γυρνάμε στην έξοδο.
Γελώντας ο τύπος παίρνει την άδεια κυκλοφορίας και το χαρτί ασφάλισης και μου ζητάει, ναι μου ζητάει το χαρτί του Τελωνείου ! ! !
Την τρέλλα μου, τι μου λέει; Δηλαδή στον αρχικό έλεγχο δεν κατέγραψαν τίποτα;
Μας δείχνει, ξανά, το προς τα που και συνεχίζοντας το γέλιο, μας λέει << πως εκεί έχει cafe, wc, relax >>
Πάμε πάλι πίσω λοξά 300μ. και δώστου να βρέχει, να βρέχει ...
Δυό υπάλληλοι είναι πίσω από τα τζαμόκτικστα γκισέ και καταγράφουν ή ελέγχουν με βάση την άδεια κυκλοφορίας όλα τα οχήματα ανεξαρτήτου καταγωγής. Η ΟΥΡΑ, ατέλιωτη αφού όλα τα τροχοφόρα καταγράφονται και ελέγχονται μόνο από αυτούς και για κάποια από αυτά εκδίδονται και πληρώνονται δασμοί.
Γι´αυτό και <<το έχει cafe κ.λπ >> του ένστολου τύπου.
Μετά από έναν μπουρπουλοcafe, δυό WC και 70λεπτης χρονομετρημένης αναμονής, ήλθε η σειρά μου.
Με ρωτάει ο υπάλληλος:
<< Ποιό είναι το όνομά σας >>,
<< Του το λέω >>.
<< Ααα. . . T h e m i s t ο k l i s C h a r......... It' s too long >> !
Πληκτρολογεί ένα, ένα τα γράμματα και μετά ένα, ένα τα διαβάζει φωναχτά για την επαλήθευσή τους, ᾽᾽φάγαμε᾽᾽ άλλα 15λεπτά και πήραμε το μαγικό χαρτάκι (που θα το κρατούσαμε μέχρι την έξοδο μας από τη χώρα).
Πάμε ξανά μανά στην έξοδο.
Τώρα γελάμε και οι δυό, ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους και επιτέλους μας επιτρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο μας παρέα με το αδιάλειπτο αναθεματισμένο ανεμόβροχο.
Για την είσοδό μας στην Αρμενία χρειαζόμασταν, Διαβατήριο και για την moto την Άδεια κυκλοφορίας και να βγεί (επι τόπου) μια πρόσθετη ασφάλεια των 10 ή 20 ή 30 ημερών, ευτυχώς με μικρό κόστος, γιατί δεν ισχύει η γνωστή πράσινη κάρτα. Επίσης, εκδίδουν για την moto, χαρτί τελωνείου που το κρατάς και το παραδίδεις στη έξοδό σου από τη χώρα.
Το τοπίο, καθώς χωνόμαστε στην ενδοχώρα, δίνει τα ρέστα του. Παντού πυκνή βλάστηση και πελώρια δέντρα που μας συντροφεύουν συνεχώς.
Η διαδρομή περνάει από μικρούς οικισμούς και γραφικά χωριά, όπως καλη ώρα εδώ που μάλιστα σταμάτησε προς στιγμή να ρίχνει !
Για, πολύ, λίγο όμως.
Τα χλμ μέχρι το ορεινό Dilinjan, έγιναν με πλήρη εξάρτηση λόγω βροχής, κρύου (ας είναι καλά το υψόμετρο), ομίχλης, αέρα, κακό έως χάλια οδόστρωμα.
Και τι άλλο?
Την ψυχική μας διάθεση υπό το μηδέν.
Δεν μας βγαίνει, σήμερα, ο προγραμματισμός και όλα συνεχίζουν να πηγαίνουν λάθος χωρίς σταματημό. Από την άλλη, ομολογουμένως, ήταν πολύ σφιχτός ο σχεδιασμός σε σχέση με τα χλμ, την κατάσταση του δρόμου, με τη διέλευση των τεσσάρων συνόρων και βεβαίως αποτελειώθηκε με την απρόσμενη και διάρκειας κακοκαιρία.
Εκ των υστέρων, σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να είχαμε αναθεωρήσει και να θυσιάζαμε τη βραδυά στο Dilinjan, επιλέγοντας να διανυκτερεύσουμε κάπου αλλού κοντύτερα και με το καλό την επομένη να συνεχίζαμε . . . κ.λπ.
Τότε, όμως, νοιώθαμε πως πορευόμασταν σύμφωνα με το Νόμο του Ε. Μέρφυ (Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά).
Εν κατακλείδι, αν και πραγματοποίησαμε την καταπληκτική διαδρομή, το απότέλεσμα ήταν να μην την απολαύσουμε και να ᾽᾽χάσουμε᾽᾽ τα πανύψηλα βουνά, τις απόκρημνες πλαγιές, τις επιβλητικές χαράδρες του φαραγγιού Debed και τα ορμητικά ποτάμια που διασχίζουν την περιοχή και αποτελούν ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της φύσης της Αρμενίας.
Επίσης, εξ´αιτίας αυτής της κακοκαιρίας (πως αλήθεια και τι να μπορέσουμε να δούμε), στάθηκε αδύνατον να επισκεφτούμε και ήταν στα πλαίσια της διαδρομή μας, τα δύο Μοναστήρια, Sanahin και Haghpat που συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο της Unesco, όπως εξ᾽ αρχής είχαμε προγραμματίσει.
Κρίμα, αλλά μπορεί -όλο αυτό- να είναι ένας λόγος για να ξαναβρεθούμε σε αυτά τα φανταστικά και συνάμα ακόμη παρθένα μέρη.
Φθάσαμε, δε θα αναφέρω άλλο το πως, αλλά φθάσαμε στον προορισμό μας πολύ αργά.
Και αμέσως διαπιστώσαμε πως την πόλη δικαίως την αποκαλούν ῀Ελβετία῀ της Αρμενίας.
Τα στοιβάξαμε, βρεγμένα και στεγνά, όπως - όπως και επειδή η ώρα είχε ήδη ξεφύγει αμολυθήκαμε για φαγητό (κάτι, που είχαμε αρκετά αμελήσει).
Αλλά, μαμ, που τέτοια ώρα?
Ίσα, που βρήκαμε κάτι για να στανιάρουμε :
https://drive.google.com/open?id=1fgNcagUZpPZNI8GQYWCgXeFDTfOyP5sW&usp=sharing
Τις αναμφισβήτητα πολλές φυσικές ομορφιές του Αζερμπαϊτζάν, την πλούσια παράδοση και τους φιλικούς ανθρώπους, αποφασίσαμε να αποχαιρετίσουμε νωρίς το πρωί γιατί ο μουντός καιρός από πάνω μας, μας ανησυχούσε ιδιαίτερα.
Βέβαια κάναμε και μερικά εσκεμμένα κυκλάκια μέσα στην πόλη, για να την περιδιαβούμε λίγο ακόμη.
Είπαμε να μην συνεχίσουμε την ευθεία προς τα σύνορα και να γίνει μια προσπάθεια μέσα από οικισμούς και όλων των ειδών δρόμων.
Λίγο παρακάτω από εδώ, άρχισε η ενορχήστρωση της κακοκαιρίας και σταματήσαμε τις όποιες ῀δραστηριότητες῀ για να επικεντρωθούμε στο ΠΡΟΣΟΧΗ ! Για να μην βρεθούμε να ψαρεύουμε με απόχη.
Όπως όλα δείχνουν, άλλη μια αλλοπρόσαλλη μέρα άρχισε να υφαίνεται.
Σήμερα, αυτό που από πολύ νωρίς διαφαινόταν με τον καιρό, έγινε απλά πράξη. Ο ουρανός παρέμενε συνέχεια ανοιχτός, άλλαζε μόνο η ποσότητα και ο τρόπος με τον οποίο έπεφτε η βροχή και αναλόγως της τοποθεσίας (πεδινή ή ορεινή).
Θα είχαμε μια διαρκή πάλη, αφενός με τα καιρικά φαινόμενα και αφετέρου με τις συνοριακές διατυπώσεις που σήμερα θα είναι χ4 φορές.
Η άφιξή μας στην πρώτη δυάδα των συνόρων στο Shikhli/Sixli - Tsiteli/Red Bridge έγινε γύρω στις 13.00μμ. και η διαδικασία πήγε μπορώ να πω σε λογικά πλαίσια με μια μικρή εξαίρεση το χαρτί της Visa που μου ζητούσαν οι Αζέροι,
<<βρε παιδιά φεύγω δεν μπαίνω για να μου το ζητάτε>>.
Περάσαμε πια σε Γεωργιανό έδαφος και με το που πήραμε μιαν ανάσα, βγήκαμε ξανά στο δρόμο, μέσα σε ανυπόφορη ανεμονεροποντή, για τα επόμενα σύνορα με την Αρμενία που σε εκείνο το σημείο δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους.
Παίρνουμε τον κεντρικό δρόμο προς Τιφλίδα για λίγο. Τον αφήνουμε στρίβοντας αριστερά και ᾽᾽πέφτουμε᾽᾽ σε έναν πολύ στενό δρόμο (εξαίρεση για συνοριακό δρόμο) με κἰνηση και παρατεταγμένα τα σταθευμένα οχήματα που δηλώνουν πως υπάρχει ουρά έως την πύλη των συνόρων.
Μάλιστα ! Τα σύνορα Sadakhlo - Bagratashen έκαναν την εμφάνισή τους και προσπέρασα, μες στη βροχή, αρκετά από τα σταθευμένα αυτοκίνητα.
Ο έλεγχος από πλευράς Γεωργίας έγινε σε καλό χρόνο.
Στη συνέχεια, στην ανηφοριά πριν τους γραφειοκρατικούς χώρους των συνόρων της Αρμενίας κόλωσα.
Και δεν σταματά να ρίχνει, αυτό που λέμε ῀με το τουλούμι῀. Παρακαλώ έναν Αρμένιο να με αφήσει να χωθώ γιατί μετά είχε νησίδα και θα έπρεπε να πάω σημειωτόν και μου το αρνείται σφόδρα θυμωμένος.
<< Μάτα, έ Μάτα, κατέβα και προχώρα θα είναι καλύτερα. >>.
Έτσι και έγινε.
Κάποτε φθάνω και εγώ. Τσεκάρουν γρήγορα (τι λές τώρα) και μου λένε φύγε με νεύμα στα μουγκά. Η Μάτα, είχε ήδη περάσει χώρια τον έλεγχο όπως και οι άλλοι συνεπιβαίνοντες.
Ωραία φεύγουμε προς την έξοδο, μονολογώ.
Ο ένστολος τύπος, μου ζητάει ασφάλεια moto για να με αφήσει να περάσω, λησμόνησα να το αναφέρω με καλά Αγγλικά.
<< Πράσινη κάρτα έχω, κάτι άλλο δεν έχω. >>,
<< Πήγαινε στα Γραφεία εκεί πέρα πίσω <200μ, βγάλε και έλα. >>.
Εμείς πάλι νομίζαμε πως θα την προμηθευόμασταν, την πρόσθετη ασφάλεια, μετά την έξοδό μας.
Πάμε, στα κιόσκια, μου βγάζουν κάρτα ασφάλισης 10ημερών (τόσο θα είμασταν πάνω κάτω στη χώρα) και πληρώνω 2.000AMD, περίπου 4€.
Φεύγουμε γυρνάμε στην έξοδο.
Γελώντας ο τύπος παίρνει την άδεια κυκλοφορίας και το χαρτί ασφάλισης και μου ζητάει, ναι μου ζητάει το χαρτί του Τελωνείου ! ! !
Την τρέλλα μου, τι μου λέει; Δηλαδή στον αρχικό έλεγχο δεν κατέγραψαν τίποτα;
Μας δείχνει, ξανά, το προς τα που και συνεχίζοντας το γέλιο, μας λέει << πως εκεί έχει cafe, wc, relax >>
Πάμε πάλι πίσω λοξά 300μ. και δώστου να βρέχει, να βρέχει ...
Δυό υπάλληλοι είναι πίσω από τα τζαμόκτικστα γκισέ και καταγράφουν ή ελέγχουν με βάση την άδεια κυκλοφορίας όλα τα οχήματα ανεξαρτήτου καταγωγής. Η ΟΥΡΑ, ατέλιωτη αφού όλα τα τροχοφόρα καταγράφονται και ελέγχονται μόνο από αυτούς και για κάποια από αυτά εκδίδονται και πληρώνονται δασμοί.
Γι´αυτό και <<το έχει cafe κ.λπ >> του ένστολου τύπου.
Μετά από έναν μπουρπουλοcafe, δυό WC και 70λεπτης χρονομετρημένης αναμονής, ήλθε η σειρά μου.
Με ρωτάει ο υπάλληλος:
<< Ποιό είναι το όνομά σας >>,
<< Του το λέω >>.
<< Ααα. . . T h e m i s t ο k l i s C h a r......... It' s too long >> !
Πληκτρολογεί ένα, ένα τα γράμματα και μετά ένα, ένα τα διαβάζει φωναχτά για την επαλήθευσή τους, ᾽᾽φάγαμε᾽᾽ άλλα 15λεπτά και πήραμε το μαγικό χαρτάκι (που θα το κρατούσαμε μέχρι την έξοδο μας από τη χώρα).
Πάμε ξανά μανά στην έξοδο.
Τώρα γελάμε και οι δυό, ο καθένας βέβαια για τους δικούς του λόγους και επιτέλους μας επιτρέπει να συνεχίσουμε το δρόμο μας παρέα με το αδιάλειπτο αναθεματισμένο ανεμόβροχο.
Για την είσοδό μας στην Αρμενία χρειαζόμασταν, Διαβατήριο και για την moto την Άδεια κυκλοφορίας και να βγεί (επι τόπου) μια πρόσθετη ασφάλεια των 10 ή 20 ή 30 ημερών, ευτυχώς με μικρό κόστος, γιατί δεν ισχύει η γνωστή πράσινη κάρτα. Επίσης, εκδίδουν για την moto, χαρτί τελωνείου που το κρατάς και το παραδίδεις στη έξοδό σου από τη χώρα.
Το τοπίο, καθώς χωνόμαστε στην ενδοχώρα, δίνει τα ρέστα του. Παντού πυκνή βλάστηση και πελώρια δέντρα που μας συντροφεύουν συνεχώς.
Η διαδρομή περνάει από μικρούς οικισμούς και γραφικά χωριά, όπως καλη ώρα εδώ που μάλιστα σταμάτησε προς στιγμή να ρίχνει !
Για, πολύ, λίγο όμως.
Τα χλμ μέχρι το ορεινό Dilinjan, έγιναν με πλήρη εξάρτηση λόγω βροχής, κρύου (ας είναι καλά το υψόμετρο), ομίχλης, αέρα, κακό έως χάλια οδόστρωμα.
Και τι άλλο?
Την ψυχική μας διάθεση υπό το μηδέν.
Δεν μας βγαίνει, σήμερα, ο προγραμματισμός και όλα συνεχίζουν να πηγαίνουν λάθος χωρίς σταματημό. Από την άλλη, ομολογουμένως, ήταν πολύ σφιχτός ο σχεδιασμός σε σχέση με τα χλμ, την κατάσταση του δρόμου, με τη διέλευση των τεσσάρων συνόρων και βεβαίως αποτελειώθηκε με την απρόσμενη και διάρκειας κακοκαιρία.
Εκ των υστέρων, σκεφτόμασταν πως θα έπρεπε να είχαμε αναθεωρήσει και να θυσιάζαμε τη βραδυά στο Dilinjan, επιλέγοντας να διανυκτερεύσουμε κάπου αλλού κοντύτερα και με το καλό την επομένη να συνεχίζαμε . . . κ.λπ.
Τότε, όμως, νοιώθαμε πως πορευόμασταν σύμφωνα με το Νόμο του Ε. Μέρφυ (Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά).
Εν κατακλείδι, αν και πραγματοποίησαμε την καταπληκτική διαδρομή, το απότέλεσμα ήταν να μην την απολαύσουμε και να ᾽᾽χάσουμε᾽᾽ τα πανύψηλα βουνά, τις απόκρημνες πλαγιές, τις επιβλητικές χαράδρες του φαραγγιού Debed και τα ορμητικά ποτάμια που διασχίζουν την περιοχή και αποτελούν ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της φύσης της Αρμενίας.
Επίσης, εξ´αιτίας αυτής της κακοκαιρίας (πως αλήθεια και τι να μπορέσουμε να δούμε), στάθηκε αδύνατον να επισκεφτούμε και ήταν στα πλαίσια της διαδρομή μας, τα δύο Μοναστήρια, Sanahin και Haghpat που συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο της Unesco, όπως εξ᾽ αρχής είχαμε προγραμματίσει.
Κρίμα, αλλά μπορεί -όλο αυτό- να είναι ένας λόγος για να ξαναβρεθούμε σε αυτά τα φανταστικά και συνάμα ακόμη παρθένα μέρη.
Φθάσαμε, δε θα αναφέρω άλλο το πως, αλλά φθάσαμε στον προορισμό μας πολύ αργά.
Και αμέσως διαπιστώσαμε πως την πόλη δικαίως την αποκαλούν ῀Ελβετία῀ της Αρμενίας.
Τα στοιβάξαμε, βρεγμένα και στεγνά, όπως - όπως και επειδή η ώρα είχε ήδη ξεφύγει αμολυθήκαμε για φαγητό (κάτι, που είχαμε αρκετά αμελήσει).
Αλλά, μαμ, που τέτοια ώρα?
Ίσα, που βρήκαμε κάτι για να στανιάρουμε :
Last edited: