Περάσαμε ωραία, είδαμε όμορφα μέρη και ανανεωθήκαμε! Ας πιάσουμε λοιπόν την ιστορία μας απο την αρχή.
Ημέρα εορτασμού της παλιγγενεσίας του έθνους και εμείς με την τσίμπλα στο μάτι μετά το ξύπνημα στις 5 το πρωι (με 3 ώρες ύπνο όλο και όλο) και τις τελευταίες ετοιμασίες μας (γνήσιοι έλληνες!) να ετοιμαζόμαστε για το αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος και την πτήση της Αegean των 7.45 προς Βουκουρέστι . Ο σκύλος να έχει ξεσηκώσει την γειτονιά με τα γαβγίσματα του και εμείς να σέρνουμε τις βαλίτσες (σε αυτό μπορεί να έφταιγαν και οι μπύρες της προηγούμενης βραδιάς ) από τα σκαλιά μέχρι την πυλωτή για να τις φορτώσουμε στο αμάξι.
Μετά λοιπόν το ενθουσιώδες ξεκίνημα μας φτάσαμε στο αεροδρόμιο και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Πρώτη κρυάδα για την σύζυγο όταν ανακαλύπτει οτι πετάμε με ενα ΑΤR100 (έχει και ενα φόβο για τα αεροπλάνα οπότε αυτό δεν βοηθούσε) και εγώ να προσπαθώ να την ηρεμήσω.
Αναχώρηση και μια σύντομη σιέστα στο αεροπλάνο και 1 ώρα και 15 λεπτά αργότερα φθάνουμε στο ηλιόλουστο Βουκουρέστι . Τηλεφωνώ στην εταιρεία ενοικίασης αυτ/των απο οπου ενοικίασα το αμάξι (δεν εχουν γραφεία μέσα στο αεροδρόμιο) και μιας και είχαμε φτάσει νωρίτερα απο την προκαθορισμένη ώρα άφιξης είχαμε μια αναμονή 10 - 15 λεπτών ώσπου να έρθει ο συνάδελφος του με το αυτ/το, στο μεταξύ εμείς αλλάξαμε τα ευρώ μας στο ανταλλακτήριο που βρίσκεται στο χώρο ενοικίασης αυτ/των και είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση για Brasov.
Περιμένοντας την παράδοση του αυτ/του, βρισκόμαστε κινούμενοι δεξιά και αριστερά σαν σε σλάλομ για να αποφεύγουμε όλους τους πρόθυμους "ταξιτζήδες" που ψάχνουν για θύματα στην αίθουσα αφίξεων (μην δουν άνθρωπο με βαλίτσα στο χέρι!). Στο μεταξύ καταφθάνει και ο υπάλληλος της εταιρείας ενοικίασης αυτ/των και παραλαμβάνω τον αστραχάν (προσοχή εδω σε όποιον κλείσει με τον εν λόγω γραφείο, την εγγύηση των 200? δεν την δέχονται με κάρτα αλλά θέλουν μετρητά, τα οποία μου επέστρεψαν στο ακέραιο στην επιστροφή του αμαξιού παρά μιας μικρής λακκούβας στο δεξί φτερό που το αμάξι απέκτησε το τελευταίο βράδυ) και αναχωρούμε για Brasov.
[quoteit]Η κατάσταση των δρόμων, η εθνική οδός που περνάει μέσα απο τα χωριά με τους χωρικούς να πουλάνε την πραμάτεια τους στην άκρη του δρόμου και τα κάρα στους δρόμους φέρνουν στο μυαλό εικόνες απο μια παλιά Ελλάδα που έχουμε πλέον ξεχάσει και πια θεωρούμε γραφική.[/quoteit]
Όσο απομακρυνόμαστε απο τα περίχωρα του Βουκουρεστίου και κυρίως στην επαρχία της Prahova η εικόνα που εκλαμβάμε βλέποντας τα σπίτια στα χωριά με τις τσίγκινες στέγες και τον τρόπο εργασίας των ανθρώπων στα χωράφια ήταν αυτή της φτώχειας και της κακουχίας.
Η εικόνα αυτή αλλάζει φτάνοντας στην Sinaia όπου παρότι οι κλασικού ανατολικού τύπου τυποποιημένες γκρι πολυκατοικίες στην είσοδο της πόλης δεν σε προδιαθέτουν θετικά, η συνέχεια με κατεύθυνση το κάστρο του Peles σου αποκαλύπτει αρκετά αρχοντικά σπίτια που στέκουν αγέροχα , με εμφανή επάνω τους τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου, φανερώνοντας ένα κομμάτι της αίγλης που απολάμβανε η πόλη τον 18 αιώνα.
Φτάνοντας στο κάστρο του Peles και περπατώντας προς την είσοδο του, η απόλυτη ηρεμία και ησυχία, που διακόπτετε απο το βουητό του αέρα ανάμεσα στα δέντρα και το θρόισμα των φυλλων, το ρυάκι που ρέει ορμητικά και οι χιονισμένες βουνοκορφές γύρω απο το κάστρο συνθέτουν ένα μαγευτικό τοπίο. Πιστεύω πως λόγω της εποχής (μια εβδομάδα πριν το πάσχα) ο κόσμος ήταν ελάχιστος κάνοντας όλη την εμπειρία μας ακόμη πιο ευχάριστη.
Μετά την ξενάγηση μας στο κάστρο (πρέπει να κράτησε πάνω απο ώρα γιατί στο τέλος παρακαλούσαμε να τελειώσει!
) πήραμε το δρόμο προς Brasov και με την κούραση ήδη να χτυπάει το πρώτο κουδουνάκι αποφασίσαμε να μην κάνουμε την παράκαμψη για Bran και τον πυργο του κόμη αλλα να κατευθυνθούμε κατευθείαν για Brasov και την casa crsitιna προς αναζήτηση ξεκούρασης!
Φτάσαμε στο Brasov (και πρέπει να πώ πως δεν ενθουσιάστηκα με τις πρώτες εικόνες απο την νεα πολη) αλλά συνεχίζοντας και οδηγώντας προς την Casa Cristina, φτάσαμε στο παλιό κέντρο όπου η εικόνα αλλάζει προς το καλύτερο και τα μουντά πολυώροφα γκρι κτίρια αντικαθίστανται με πολύχρωμα διώροφα χρωματιστά κτίρια (γερμανικών προδιαγραφών θα έλεγα). Σε δέκα λεπτά φτάσαμε και στην Casa Cristina όπου μας υποδέχθηκε η ίδια η Cristina και μας έδειξε το δωμάτιο μας (τα εύσημα μου στον kalspiros
εδω για την προτροπή του να πάρουμε αυτο το δωμάτιο). Η θέα απο το δωμάτιο είναι υπέροχη μερα και νύχτα!
Ημέρα εορτασμού της παλιγγενεσίας του έθνους και εμείς με την τσίμπλα στο μάτι μετά το ξύπνημα στις 5 το πρωι (με 3 ώρες ύπνο όλο και όλο) και τις τελευταίες ετοιμασίες μας (γνήσιοι έλληνες!) να ετοιμαζόμαστε για το αεροδρόμιο Ε. Βενιζέλος και την πτήση της Αegean των 7.45 προς Βουκουρέστι . Ο σκύλος να έχει ξεσηκώσει την γειτονιά με τα γαβγίσματα του και εμείς να σέρνουμε τις βαλίτσες (σε αυτό μπορεί να έφταιγαν και οι μπύρες της προηγούμενης βραδιάς ) από τα σκαλιά μέχρι την πυλωτή για να τις φορτώσουμε στο αμάξι.
Μετά λοιπόν το ενθουσιώδες ξεκίνημα μας φτάσαμε στο αεροδρόμιο και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Πρώτη κρυάδα για την σύζυγο όταν ανακαλύπτει οτι πετάμε με ενα ΑΤR100 (έχει και ενα φόβο για τα αεροπλάνα οπότε αυτό δεν βοηθούσε) και εγώ να προσπαθώ να την ηρεμήσω.
Αναχώρηση και μια σύντομη σιέστα στο αεροπλάνο και 1 ώρα και 15 λεπτά αργότερα φθάνουμε στο ηλιόλουστο Βουκουρέστι . Τηλεφωνώ στην εταιρεία ενοικίασης αυτ/των απο οπου ενοικίασα το αμάξι (δεν εχουν γραφεία μέσα στο αεροδρόμιο) και μιας και είχαμε φτάσει νωρίτερα απο την προκαθορισμένη ώρα άφιξης είχαμε μια αναμονή 10 - 15 λεπτών ώσπου να έρθει ο συνάδελφος του με το αυτ/το, στο μεταξύ εμείς αλλάξαμε τα ευρώ μας στο ανταλλακτήριο που βρίσκεται στο χώρο ενοικίασης αυτ/των και είμαστε έτοιμοι προς αναχώρηση για Brasov.
Περιμένοντας την παράδοση του αυτ/του, βρισκόμαστε κινούμενοι δεξιά και αριστερά σαν σε σλάλομ για να αποφεύγουμε όλους τους πρόθυμους "ταξιτζήδες" που ψάχνουν για θύματα στην αίθουσα αφίξεων (μην δουν άνθρωπο με βαλίτσα στο χέρι!). Στο μεταξύ καταφθάνει και ο υπάλληλος της εταιρείας ενοικίασης αυτ/των και παραλαμβάνω τον αστραχάν (προσοχή εδω σε όποιον κλείσει με τον εν λόγω γραφείο, την εγγύηση των 200? δεν την δέχονται με κάρτα αλλά θέλουν μετρητά, τα οποία μου επέστρεψαν στο ακέραιο στην επιστροφή του αμαξιού παρά μιας μικρής λακκούβας στο δεξί φτερό που το αμάξι απέκτησε το τελευταίο βράδυ) και αναχωρούμε για Brasov.
[quoteit]Η κατάσταση των δρόμων, η εθνική οδός που περνάει μέσα απο τα χωριά με τους χωρικούς να πουλάνε την πραμάτεια τους στην άκρη του δρόμου και τα κάρα στους δρόμους φέρνουν στο μυαλό εικόνες απο μια παλιά Ελλάδα που έχουμε πλέον ξεχάσει και πια θεωρούμε γραφική.[/quoteit]
Όσο απομακρυνόμαστε απο τα περίχωρα του Βουκουρεστίου και κυρίως στην επαρχία της Prahova η εικόνα που εκλαμβάμε βλέποντας τα σπίτια στα χωριά με τις τσίγκινες στέγες και τον τρόπο εργασίας των ανθρώπων στα χωράφια ήταν αυτή της φτώχειας και της κακουχίας.
Η εικόνα αυτή αλλάζει φτάνοντας στην Sinaia όπου παρότι οι κλασικού ανατολικού τύπου τυποποιημένες γκρι πολυκατοικίες στην είσοδο της πόλης δεν σε προδιαθέτουν θετικά, η συνέχεια με κατεύθυνση το κάστρο του Peles σου αποκαλύπτει αρκετά αρχοντικά σπίτια που στέκουν αγέροχα , με εμφανή επάνω τους τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου, φανερώνοντας ένα κομμάτι της αίγλης που απολάμβανε η πόλη τον 18 αιώνα.
Φτάνοντας στο κάστρο του Peles και περπατώντας προς την είσοδο του, η απόλυτη ηρεμία και ησυχία, που διακόπτετε απο το βουητό του αέρα ανάμεσα στα δέντρα και το θρόισμα των φυλλων, το ρυάκι που ρέει ορμητικά και οι χιονισμένες βουνοκορφές γύρω απο το κάστρο συνθέτουν ένα μαγευτικό τοπίο. Πιστεύω πως λόγω της εποχής (μια εβδομάδα πριν το πάσχα) ο κόσμος ήταν ελάχιστος κάνοντας όλη την εμπειρία μας ακόμη πιο ευχάριστη.
Μετά την ξενάγηση μας στο κάστρο (πρέπει να κράτησε πάνω απο ώρα γιατί στο τέλος παρακαλούσαμε να τελειώσει!
) πήραμε το δρόμο προς Brasov και με την κούραση ήδη να χτυπάει το πρώτο κουδουνάκι αποφασίσαμε να μην κάνουμε την παράκαμψη για Bran και τον πυργο του κόμη αλλα να κατευθυνθούμε κατευθείαν για Brasov και την casa crsitιna προς αναζήτηση ξεκούρασης!Φτάσαμε στο Brasov (και πρέπει να πώ πως δεν ενθουσιάστηκα με τις πρώτες εικόνες απο την νεα πολη) αλλά συνεχίζοντας και οδηγώντας προς την Casa Cristina, φτάσαμε στο παλιό κέντρο όπου η εικόνα αλλάζει προς το καλύτερο και τα μουντά πολυώροφα γκρι κτίρια αντικαθίστανται με πολύχρωμα διώροφα χρωματιστά κτίρια (γερμανικών προδιαγραφών θα έλεγα). Σε δέκα λεπτά φτάσαμε και στην Casa Cristina όπου μας υποδέχθηκε η ίδια η Cristina και μας έδειξε το δωμάτιο μας (τα εύσημα μου στον kalspiros
εδω για την προτροπή του να πάρουμε αυτο το δωμάτιο). Η θέα απο το δωμάτιο είναι υπέροχη μερα και νύχτα! 
