D
Delmem38110
Guest
Σάο Πάολο (δυο μέρες μόνο).
Η αρχή.
Μπαταρίες για το πιεσόμετρο πήρες;
Θα πάρουμε και το πιεσόμετρο;
Γιατί στην πλάτη σου θα το κουβαλήσεις;
Μα καλά η μισή βαλίτσα έχει γεμίσεις με φάρμακα.
Αχρείαστα να είναι.
Τελικά μερικά χρειάστηκαν τα αλλά επέστρεψαν στην βάση τουσ για το επόμενο μεγάλο ταξίδι του χρόνου.
(Χάπια για το ύψος, σπρέι για τη μύτη αντιβιοτικά όλων των ειδών αντικουνουπικα εισπνεόμουνα σιρόπια αναλγητικά γάζες μπεταντιν ενέσιμα σε περίπτωση που μας πιάσει η μέση μυοχαλαρωτικά αλοιφές για τσιμπήματα και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο νους.
Αλλά μια φορά την πατάς και τρέχει να βρεις φαρμακείο την επόμενη έχεις το φαρμακείο μαζί σου.
Το ταξίδι αυτό ήταν μεγάλο και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε χωρίς τα απαραίτητα.
Η γιατρός μου συνεννοήσιμη μου έγραψε ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης.
Επίσης παρακάτω έχει αρκετά χρησημεσ οδηγίες.
Και για όσους επιθυμούν μπορούν να κάνουν και τα εμβόλια.
https://eody.gov.gr/wp-content/uploads/2018/12/egxeiridio_taxidiotikhs-_iatrikhs.pdf
https://eody.gov.gr/wp-content/uploads/2019/07/emvolia-ta3idioton.pdf
Απόγευμα αργά παρκάραμε το αυτοκίνητο στο αεροδρομειο περάσαμε τον έλεγχο και κατεβήκαμε στο lοunge της αιγαίου να τσιμπήσουμε κάτι.
Νωρίς δεν έκλεισες την πτήση; η άλλη είναι στις δυο τα ξημερώματα από Αθήνα.
Γιατί στο διάστημα που μας μένει θα σκάβεις;
Αυτό πάλι από που βγαίνει;
Πιες το κρασί σου και χαλάρωσε. Μερικές ώρες είναι θα περάσουν. Καλύτερα νωρίς παρά να έχουμε καμία καθυστέρηση και να μην φύγουμε αν παίρναμε το τελευταίο.
Ακόμα και το τελευταίο να περνάμε είχαμε ακόμα 4 ώρες.
Κάπως έτσι συνεχίζετε η μουρμούρα ώσπου σκάει η καθυστέρηση και το χαμόγελο μου έφτασε στα αυτιά. Έπρεπε να δείξω και τα καινούρια δόντια ένα σκασμό μου κοστίσανε.
Και μετά από λίγο να και δυο τζάμπα εισιτήρια.
Εκεί το βούλωσε (προς το παρόν) μέχρι την άφιξη στην Αθήνα.
Παραλάβαμε τις βαλίτσες, θα μπορούσαμε να τις στείλουμε στον τελικό προορισμό αλλά σκέφτηκα ότι ίσως έτσι χάναμε λίγο χρόνο στην αναμονή (ομολογουμένως μεγάλη) και δεν θα είχα μουρμούρα.
Βγήκαμε έξω, ο καιρός ήταν δροσερός, καμία σχέση με την κάψα της Θεσσαλονίκης και πίνοντας καφεδάκι καθήμενοι στο παγκάκι έκανα το αγαπημένο μου χόμπι.
Κοίταζα τουσ ανθρώπους που περνούσαν.
Σε ένα αεροδρόμιο αν δεν ασχολείσαι με το κινητό σου, το να βλέπεις ανθρώπους να περνάνε είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό. Μπορείς βέβαια και να σχολιάσεις. Αν έχεις κάποιον να σακουει.
Στις 10 το τσεκ ιν άνοιξε και μέσα σε λίγα λεπτά ξεμπερδέψαμε. Περάσαμε τον έλεγχο και ανεβήκαμε ξανά στο lοunge της αιγαίου να τσιμπήσουμε πάλι κατιτίς, τα προηγούμενα τα χωνέψαμε.
Είχε ζεστό μοσχαράκι με μελιτζάνες σε ένα μεγάλο τσουκάλι και σε ανά άλλο πιο δίπλα κάτι που έμοιαζε με τουρλού. Και τα δυο υπέροχα.
Μην τρως πολύ θα φάμε και στο αεροπλάνο.
Άσε να φάω εδώ που τα ξέρω μέσα ποιος ξέρει τι θα μας δώσουν.
Έχουν καλό φαΐ…
Καλά άσεμε να φάω και τρώω και στο αεροπλάνο.
Σιγά μην δεν φας..
Πάω να κάνω ένα τζινακι. Θες.
Όχι μετά, τρώω τώρα.
Στις μια παρά κάτι μας διώξανε. Έκλεινε στισ 00:30 αλλά μερικές φορές το κρατάνε λίγο παραπάνω. Αυτή τη φορά όχι και τόσο παραπάνω.
πέρασε μια κυρία φωνάζοντας ευγενικά ότι θα κλείσουν.
είναι σαν να μας έλεγε, αδειάστε μας τη γωνία γιατί θέλουμε να πάμε κι εμείς στα σπίτια μας. Εσείς για χαβαλέ είστε εδώ.
Παίρνοντας το ποτήρι με το τζιν και μια εφημερίδα για τον δρόμο που δεν διάβασα ποτέ πήραμε τις κυλιόμενες και κατεβήκαμε στην αναμονή.
Ο χρόνος είχε πλησιάσει εξαλου.
Εκεί ακούω κάτι γκουχου γκουχου….
Κάπνισες πάλι πολύ…
Μπα δεν είναι το τσιγάρο… να μετρήσουμε λίγο το οξυγόνο;…
Το μετρήσαμε και ήταν λίγο πιο κάτω από ότι έπρεπε.
Μισό να πάρω τη γιατρό μου.
Τέτοια ώρα;
Αν το έχει ανοιχτό θα απαντήσει.
Όντως απάντησε και μας συμβούλεψε τι φάρμακα θα πάρει γιατί υποψιάστηκε κοβιντ.
Και μόνο το εισπνεόμενο έκανε καλά την δουλειά του αρχικά. Και φυσικά όλα τα υπόλοιπα.
Το σελφ τεστ που κάναμε (είχα πάρει και τέτοια) βγήκε αρνητικό.
Αυτή η μικροπεριπέτεια άρχισε εκεί και τελείωσε ευτυχώς εκεί. Τα αντιβοτικα συνεχίστηκαν για σιγουριά μέχρι να τελειώσουν τα δυο κουτιά.
Επιβιβαστήκαμε.
Το αεροσκάφος ήταν το 737 μαξ, οι Αιθίοπες είχαν χάσει ένα τέτοιο πριν μερικά χρόνια αλλά δεν το ανέφερα γιατί δεν θα μπαίναμε ποτέ. Το είπα όταν πήραμε ακριβώς το ίδιο με την Κοπα από τον Παναμά για Σαν Φρανσισκο.
Έχουν εξαιρετική μπίζνες και η εξυπηρέτηση είναι πολύ καλύτερη από τις ευρωπαϊκές.
Και φυσικά τσακίσαμε ότι μας φέρανε.
Η πτήση σύντομη 4,5 ώρες. Τα ξημερώματα άρχισε την κάθοδο σε μια βροχερή Αντίς Αμπεμα στο αεροδρόμιο μπλολέ.
Αποβιβαστήκαμε γρήγορα και περάσαμε ένα υποτυπώδη έλεγχο για τις ανταποκρίσεις. Μπήκαμε στο lounge και απόλαυσα ένα παραδοσιακό καφέ που τον σερβίρουν κυρίες με παραδοσιακές ενδυμασίες.
Η αναχώρηση ήταν στην ώρα της και διασχίζοντας το ομολογουμένως μεγάλο αεροδρόμιο γεμάτο κόσμο φτάσαμε στην πύλη όπου μας περίμενε ένα 788 για να μας πάει στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Στην είσοδο μας υποδέχτηκε μια όμορφη αεροσυνοδός με παραδοσιακή στολή προσφέροντας μας σαμπάνια και χυμό και ήταν μαζί μας στην εξυπηρέτηση της καμπίνας σε όλη τη διαδρομή ακούραστη. μοσχομυρίζαν όλες οι κυρίες του πληρώματος.
Οι 12 και ώρες πέρασαν γρήγορα ποτέ τρώγοντας ποτέ ξαπλώνοντας ποτέ διαβάζοντας και με αρκετές ώρες ύπνου. Δεν είδα ούτε μια ταινία ούτε άκουσα καθόλου μουσική. Σε αντίθεση με το έτερων ήμισυ που ήθελε να καπνίσει.
Φτάνοντας στον Σαο νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρα περάσαμε τον έλεγχο με όχι και τόσο συνοπτικές διαδικασίες πήραμε τις αποσκευές, ουμπερ και στο ξενοδοχείο που βρισκόταν στην οδό παουλιστα. Το επιλέξαμε γιατί ήταν κεντρικό και σε ασφαλή περιοχή. Κάναμε τσεκ ιν και βγήκα να βγάλω χρήματα. 600 Ρεάλ με τη ρεβολουτ από την Brandesco χωρίς προμήθεια. Ποσό που αποδείχτηκε μεγάλο γιατί δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε μετρητά πουθενά. Ακόμα και στην παραλία οι πλανόδιοι είχαν μηχανάκια. Τα όσα μας έμειναν τα ξοδέψαμε την τελευταία μέρα στο αεροδρόμιο στο ριο τελικά.
Αρκετά κουρασμένοι φάγαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε.
Είχαμε μόνο μια μέρα γεμάτη για να δούμε ορισμένα πράγματα από την πόλη στα οποία πήγαμε με τα πόδια εκτός από το πάρκο ibirapuera που πήραμε ουμπερ και το αφήσαμε τελευταίο.
Πήγαμε πιο μπροστά στον καθεδρικό ναό της πόλης μετά στη δημοτική αγορά ένα μεγάλο κάθαρο και όμορφο εσωτερικά και εξωτερικά κτίριο όπου μπορείς να φας να πιεις και να δεις προϊόντα και φρούτα άγνωστα σε μας. Σε όλη την διαδρομή με τα πόδια από τον καθεδρικό ναο μέχρι την αγορά μύριζε έντονα ουρία (φαινόμενο αρκετά πιο αισθητό και στο κέντρο του Ρίο) σε βαθμό να θες να πάρεις ταξί και να φύγεις.
οι άστεγοι παντού. Δεν θεωρώ την περιοχή επικίνδυνη την ημέρα αλλά τα μάτια σας 14 γιατί φαίνεστε ότι είστε τουρίστες.
Μετά την αγορά και λίγη ξεκούραση πήγαμε πάλι με τα πόδια στην πινακοθήκη της πόλης στη μέση του πουθενά περνώντας από δρόμους άθλιους με την γνωστή μυρουδιά παντού.
Θυμίζει Καιρό αλλά στο χειρότερο του.
Θαυμάσαμε τα έργα τέχνης που φιλοξενούσε και βγαίνοντας πήραμε ουμπερ για το πάρκο.
Εκεί νοικιάσαμε ποδήλατο για να το δούμε, διαφορετικά με τα πόδια στην κατάσταση που ήμασταν με όλο αυτό το περπάτημα ήταν αδύνατον.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα για να κοιμηθούμε, νωρίς το πρωί ταξιδεύαμε με την Αζουλ για τους καταρράκτες πετώντας πάνω από την καταπράσινη Βραζιλία.
Πολλοί εδώ στο φόρουμ δεν συμπαθούν την πόλη.
εγώ τη λατρεύω, έχει πολύ καλά εστιατόρια είναι πολυκοσμική έχει αρκετά πράγματα να δεις και αν κινηθείς σε καλές περιοχές προσφέρει ποιότητα ζωή.
Εδώ κλείνει το πρώτο μέρος του ταξιδιού μας.
Η αρχή.
Μπαταρίες για το πιεσόμετρο πήρες;
Θα πάρουμε και το πιεσόμετρο;
Γιατί στην πλάτη σου θα το κουβαλήσεις;
Μα καλά η μισή βαλίτσα έχει γεμίσεις με φάρμακα.
Αχρείαστα να είναι.
Τελικά μερικά χρειάστηκαν τα αλλά επέστρεψαν στην βάση τουσ για το επόμενο μεγάλο ταξίδι του χρόνου.
(Χάπια για το ύψος, σπρέι για τη μύτη αντιβιοτικά όλων των ειδών αντικουνουπικα εισπνεόμουνα σιρόπια αναλγητικά γάζες μπεταντιν ενέσιμα σε περίπτωση που μας πιάσει η μέση μυοχαλαρωτικά αλοιφές για τσιμπήματα και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει ο νους.
Αλλά μια φορά την πατάς και τρέχει να βρεις φαρμακείο την επόμενη έχεις το φαρμακείο μαζί σου.
Το ταξίδι αυτό ήταν μεγάλο και δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε χωρίς τα απαραίτητα.
Η γιατρός μου συνεννοήσιμη μου έγραψε ότι θα μπορούσε να μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης.
Επίσης παρακάτω έχει αρκετά χρησημεσ οδηγίες.
Και για όσους επιθυμούν μπορούν να κάνουν και τα εμβόλια.
https://eody.gov.gr/wp-content/uploads/2018/12/egxeiridio_taxidiotikhs-_iatrikhs.pdf
https://eody.gov.gr/wp-content/uploads/2019/07/emvolia-ta3idioton.pdf
Απόγευμα αργά παρκάραμε το αυτοκίνητο στο αεροδρομειο περάσαμε τον έλεγχο και κατεβήκαμε στο lοunge της αιγαίου να τσιμπήσουμε κάτι.
Νωρίς δεν έκλεισες την πτήση; η άλλη είναι στις δυο τα ξημερώματα από Αθήνα.
Γιατί στο διάστημα που μας μένει θα σκάβεις;
Αυτό πάλι από που βγαίνει;
Πιες το κρασί σου και χαλάρωσε. Μερικές ώρες είναι θα περάσουν. Καλύτερα νωρίς παρά να έχουμε καμία καθυστέρηση και να μην φύγουμε αν παίρναμε το τελευταίο.
Ακόμα και το τελευταίο να περνάμε είχαμε ακόμα 4 ώρες.
Κάπως έτσι συνεχίζετε η μουρμούρα ώσπου σκάει η καθυστέρηση και το χαμόγελο μου έφτασε στα αυτιά. Έπρεπε να δείξω και τα καινούρια δόντια ένα σκασμό μου κοστίσανε.
Και μετά από λίγο να και δυο τζάμπα εισιτήρια.
Εκεί το βούλωσε (προς το παρόν) μέχρι την άφιξη στην Αθήνα.
Παραλάβαμε τις βαλίτσες, θα μπορούσαμε να τις στείλουμε στον τελικό προορισμό αλλά σκέφτηκα ότι ίσως έτσι χάναμε λίγο χρόνο στην αναμονή (ομολογουμένως μεγάλη) και δεν θα είχα μουρμούρα.
Βγήκαμε έξω, ο καιρός ήταν δροσερός, καμία σχέση με την κάψα της Θεσσαλονίκης και πίνοντας καφεδάκι καθήμενοι στο παγκάκι έκανα το αγαπημένο μου χόμπι.
Κοίταζα τουσ ανθρώπους που περνούσαν.
Σε ένα αεροδρόμιο αν δεν ασχολείσαι με το κινητό σου, το να βλέπεις ανθρώπους να περνάνε είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό. Μπορείς βέβαια και να σχολιάσεις. Αν έχεις κάποιον να σακουει.
Στις 10 το τσεκ ιν άνοιξε και μέσα σε λίγα λεπτά ξεμπερδέψαμε. Περάσαμε τον έλεγχο και ανεβήκαμε ξανά στο lοunge της αιγαίου να τσιμπήσουμε πάλι κατιτίς, τα προηγούμενα τα χωνέψαμε.
Είχε ζεστό μοσχαράκι με μελιτζάνες σε ένα μεγάλο τσουκάλι και σε ανά άλλο πιο δίπλα κάτι που έμοιαζε με τουρλού. Και τα δυο υπέροχα.
Μην τρως πολύ θα φάμε και στο αεροπλάνο.
Άσε να φάω εδώ που τα ξέρω μέσα ποιος ξέρει τι θα μας δώσουν.
Έχουν καλό φαΐ…
Καλά άσεμε να φάω και τρώω και στο αεροπλάνο.
Σιγά μην δεν φας..
Πάω να κάνω ένα τζινακι. Θες.
Όχι μετά, τρώω τώρα.
Στις μια παρά κάτι μας διώξανε. Έκλεινε στισ 00:30 αλλά μερικές φορές το κρατάνε λίγο παραπάνω. Αυτή τη φορά όχι και τόσο παραπάνω.
πέρασε μια κυρία φωνάζοντας ευγενικά ότι θα κλείσουν.
είναι σαν να μας έλεγε, αδειάστε μας τη γωνία γιατί θέλουμε να πάμε κι εμείς στα σπίτια μας. Εσείς για χαβαλέ είστε εδώ.
Παίρνοντας το ποτήρι με το τζιν και μια εφημερίδα για τον δρόμο που δεν διάβασα ποτέ πήραμε τις κυλιόμενες και κατεβήκαμε στην αναμονή.
Ο χρόνος είχε πλησιάσει εξαλου.
Εκεί ακούω κάτι γκουχου γκουχου….
Κάπνισες πάλι πολύ…
Μπα δεν είναι το τσιγάρο… να μετρήσουμε λίγο το οξυγόνο;…
Το μετρήσαμε και ήταν λίγο πιο κάτω από ότι έπρεπε.
Μισό να πάρω τη γιατρό μου.
Τέτοια ώρα;
Αν το έχει ανοιχτό θα απαντήσει.
Όντως απάντησε και μας συμβούλεψε τι φάρμακα θα πάρει γιατί υποψιάστηκε κοβιντ.
Και μόνο το εισπνεόμενο έκανε καλά την δουλειά του αρχικά. Και φυσικά όλα τα υπόλοιπα.
Το σελφ τεστ που κάναμε (είχα πάρει και τέτοια) βγήκε αρνητικό.
Αυτή η μικροπεριπέτεια άρχισε εκεί και τελείωσε ευτυχώς εκεί. Τα αντιβοτικα συνεχίστηκαν για σιγουριά μέχρι να τελειώσουν τα δυο κουτιά.
Επιβιβαστήκαμε.
Το αεροσκάφος ήταν το 737 μαξ, οι Αιθίοπες είχαν χάσει ένα τέτοιο πριν μερικά χρόνια αλλά δεν το ανέφερα γιατί δεν θα μπαίναμε ποτέ. Το είπα όταν πήραμε ακριβώς το ίδιο με την Κοπα από τον Παναμά για Σαν Φρανσισκο.
Έχουν εξαιρετική μπίζνες και η εξυπηρέτηση είναι πολύ καλύτερη από τις ευρωπαϊκές.
Και φυσικά τσακίσαμε ότι μας φέρανε.
Η πτήση σύντομη 4,5 ώρες. Τα ξημερώματα άρχισε την κάθοδο σε μια βροχερή Αντίς Αμπεμα στο αεροδρόμιο μπλολέ.
Αποβιβαστήκαμε γρήγορα και περάσαμε ένα υποτυπώδη έλεγχο για τις ανταποκρίσεις. Μπήκαμε στο lounge και απόλαυσα ένα παραδοσιακό καφέ που τον σερβίρουν κυρίες με παραδοσιακές ενδυμασίες.
Η αναχώρηση ήταν στην ώρα της και διασχίζοντας το ομολογουμένως μεγάλο αεροδρόμιο γεμάτο κόσμο φτάσαμε στην πύλη όπου μας περίμενε ένα 788 για να μας πάει στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Στην είσοδο μας υποδέχτηκε μια όμορφη αεροσυνοδός με παραδοσιακή στολή προσφέροντας μας σαμπάνια και χυμό και ήταν μαζί μας στην εξυπηρέτηση της καμπίνας σε όλη τη διαδρομή ακούραστη. μοσχομυρίζαν όλες οι κυρίες του πληρώματος.
Οι 12 και ώρες πέρασαν γρήγορα ποτέ τρώγοντας ποτέ ξαπλώνοντας ποτέ διαβάζοντας και με αρκετές ώρες ύπνου. Δεν είδα ούτε μια ταινία ούτε άκουσα καθόλου μουσική. Σε αντίθεση με το έτερων ήμισυ που ήθελε να καπνίσει.
Φτάνοντας στον Σαο νωρίς το απόγευμα της ίδιας μέρα περάσαμε τον έλεγχο με όχι και τόσο συνοπτικές διαδικασίες πήραμε τις αποσκευές, ουμπερ και στο ξενοδοχείο που βρισκόταν στην οδό παουλιστα. Το επιλέξαμε γιατί ήταν κεντρικό και σε ασφαλή περιοχή. Κάναμε τσεκ ιν και βγήκα να βγάλω χρήματα. 600 Ρεάλ με τη ρεβολουτ από την Brandesco χωρίς προμήθεια. Ποσό που αποδείχτηκε μεγάλο γιατί δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε μετρητά πουθενά. Ακόμα και στην παραλία οι πλανόδιοι είχαν μηχανάκια. Τα όσα μας έμειναν τα ξοδέψαμε την τελευταία μέρα στο αεροδρόμιο στο ριο τελικά.
Αρκετά κουρασμένοι φάγαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε.
Είχαμε μόνο μια μέρα γεμάτη για να δούμε ορισμένα πράγματα από την πόλη στα οποία πήγαμε με τα πόδια εκτός από το πάρκο ibirapuera που πήραμε ουμπερ και το αφήσαμε τελευταίο.
Πήγαμε πιο μπροστά στον καθεδρικό ναό της πόλης μετά στη δημοτική αγορά ένα μεγάλο κάθαρο και όμορφο εσωτερικά και εξωτερικά κτίριο όπου μπορείς να φας να πιεις και να δεις προϊόντα και φρούτα άγνωστα σε μας. Σε όλη την διαδρομή με τα πόδια από τον καθεδρικό ναο μέχρι την αγορά μύριζε έντονα ουρία (φαινόμενο αρκετά πιο αισθητό και στο κέντρο του Ρίο) σε βαθμό να θες να πάρεις ταξί και να φύγεις.
οι άστεγοι παντού. Δεν θεωρώ την περιοχή επικίνδυνη την ημέρα αλλά τα μάτια σας 14 γιατί φαίνεστε ότι είστε τουρίστες.
Μετά την αγορά και λίγη ξεκούραση πήγαμε πάλι με τα πόδια στην πινακοθήκη της πόλης στη μέση του πουθενά περνώντας από δρόμους άθλιους με την γνωστή μυρουδιά παντού.
Θυμίζει Καιρό αλλά στο χειρότερο του.
Θαυμάσαμε τα έργα τέχνης που φιλοξενούσε και βγαίνοντας πήραμε ουμπερ για το πάρκο.
Εκεί νοικιάσαμε ποδήλατο για να το δούμε, διαφορετικά με τα πόδια στην κατάσταση που ήμασταν με όλο αυτό το περπάτημα ήταν αδύνατον.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα για να κοιμηθούμε, νωρίς το πρωί ταξιδεύαμε με την Αζουλ για τους καταρράκτες πετώντας πάνω από την καταπράσινη Βραζιλία.
Πολλοί εδώ στο φόρουμ δεν συμπαθούν την πόλη.
εγώ τη λατρεύω, έχει πολύ καλά εστιατόρια είναι πολυκοσμική έχει αρκετά πράγματα να δεις και αν κινηθείς σε καλές περιοχές προσφέρει ποιότητα ζωή.
Εδώ κλείνει το πρώτο μέρος του ταξιδιού μας.
Last edited by a moderator:
