soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο][B]Σαγκάη.[URL="http://www.travelstories.gr/#_ftn1"][B][1][/B][/URL] [/B
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
Ένα πρωινό του μήνα Φλεβάρη χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι στα Χανιά. Ήταν από γνωστό εφοπλιστικό γραφείο.
-"Σουδιανέ"… τι νέα; ξεκουράστηκες, περνάς από Πειραιά και δεν έρχεσαι να μας δεις; ( σαν να λέει, είσαι δικός μας και μη μας αρνηθείς…).Υπάρχει θέση στον «Ποσειδώνα» που βρίσκεται Πειραιά.
-Μα και βέβαια απαντώ, είμαι έτοιμος αύριο θα είμαι αυτού.
Το αν ήταν στο Πειραιά ή στο Μπρισμπαίην της Αυστραλίας 23 ώρες ταξίδι που με στείλανε την προηγούμενη φορά, κανένα πρόβλημα για μένα. Θα ήταν μια ακόμη εμπειρία ενός μεγάλου αεροπορικού ταξιδιού.
Μόλις την προηγούμενη μέρα είχα επιστρέψει από ένα ταξίδι αναψυχής ενός μηνός στο χιονισμένο Παρίσι. Ανανεωμένος, και πριν αρχίσω να μπαίνω στη ρουτίνα της καθημερινότητας, βρίσκεται θέση για εργασία μετά από τέσσερεις μήνες ξεκούραση.
Το τι είδους πλοίο είναι δεν υφίσταται πρόβλημα. Το σίγουρο ότι θα είναι φορτηγό. Από αυτά που μπορεί να μείνουν ακόμη και ένα μήνα στα λιμάνια. Το που θα πηγαίνει; Μου είναι αδιάφορο. Εξ άλλου κανείς δεν το ξέρει. Όλα τα λιμάνια του κόσμου θα είναι στην ρότα του.
Ετοιμάζεται για μια ακόμη φορά η sampsonite για τα «καλά», και ο πράσινος γιαπωνέζικος σάκος με τα «δεύτερα και αγύριστα», που θα αντικατασταθούν με δώρα και αναμνηστικά. Την επόμενη μέρα παρά τους θυελλώδεις ανέμους που επικρατούσαν σε όλη την Ελλάδα προσγειωνόμαστε στο «Ελληνικό».
“M/V Posidon”. Αυτή είναι επίσημη ονομασία του, και η χωρητικότητα του 22.000 τόνους. Παλιό Νορβηγέζικο γερό σκαρί, όπως όλα τα παλιά πράματα που πολλές φορές τα αναπολούμε. Φιλικό στον εργαζόμενο, με τις ξύλινες κουπαστές του, γύρω-γύρω, τις βεράντες του με το ξύλινο κατάστρωμα κι όχι λαμαρίνα να πυρώνει στις ζέστες των τροπικών. Δυστυχώς σήμερα στα φορτηγά (κι όχι μόνο) το ξύλο έχει αντικατασταθεί από λαμαρίνα και σίδερο παντού. Κι ακόμη το accommodation κτίζεται κολλητά με τα πλευρά χωρίς να αφήνουν μια βεράντα ή άλλο ελεύθερο χώρο. Στο πλοίο υπήρχε επίσης μια μικρή πισίνα η οποία αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη και έγινε κατά κάποιο τρόπο «ιδιοκτησία» μου.
Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε μόλις ανέβηκα στο πλοίο. Βλέπω δυο συναδέλφους που είχαμε κάνει και οι τρεις μαζί σε κάποιο άλλο, πριν από λίγα χρόνια. Μαζί περάσαμε δώδεκα μήνες τριγυρνώντας τον κόσμο. Μαζί στις μπουνάτσες και στις φουρτούνες, στις χαρές και στις λύπες, στα αστεία και τις ιστορίες, στην μονοτονία του ταξιδιού, στον βαρετό μικρό χώρο όπου η καθημερινή παρουσία του άλλου σε κουράζει. Εκεί όπου γνωρίζεις κάθε πλευρά της προσωπικότητας του συναδέλφου σου. Όποια όμως κι αν είναι αυτή, αναγκαστικά αυτός θα γίνει η παρέα σου όσο χρόνο τουλάχιστον θα βρίσκεστε μαζί. Σου εκμυστηρεύεται τα προσωπικά του, τα οικογενειακά του. Ακόμη κι αν κάποιον δεν συμπαθήσεις από τη πρώτη εικόνα, έτσι απλά και χωρίς αιτία, με το χρόνο ίσως ανακαλύψεις ότι έκανες λάθος, κι αυτός τώρα είναι φίλος σου. Το σίγουρο εδώ είναι ότι δεν χωράει εκδήλωση αντιπάθειας ή εχθρότητας. Θα γίνει μπούμερανκ, θα υποφέρεις, θα στεναχωριέσαι εσύ περισσότερο.
Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα σε πλοίο άτομα γνωστά. Αυτόματα η ψυχολογία ανέβηκε στα ύψη. Οι παλιοί φίλοι είναι κάτι άλλο. Ταυτόχρονα ήταν σα να είχα γνωριστεί και με όλους τους υπόλοιπους. Δεν χρειαζόταν προσπάθεια να δείξεις ποιος, και τι είσαι. Οι πληροφορίες διαδίδονται σ’ αυτό το χώρο. Άριστες λοιπόν οι συνθήκες για την έναρξη ενός νέου ταξιδιού.
Μετά από τέσσερις μέρες συντήρησης έφτασε η αναμενόμενη στιγμή. Ένα πρωί πάνω από την γέφυρα, άκουσα μετά από πάροδο πολλών μηνών το γνωστό ήχο της καδένας να τραβά την άγκυρα. Ήταν σαν τραγούδι που έφτανε μέχρι εδώ από τις Σειρήνες που το τραγούδαγαν σε χώρες μακρινές κι’ εξωτικές. Μας καλούσαν κοντά τους να μας μαγέψουν, να μας κατακτήσουν να ξεχάσουμε πατρίδα και καθημερινότητα. Πότε και σε ποιανής την αγκαλιά άραγε θα βρούμε αραξοβόλι!!
Μετά από τις απαραίτητες μανούβρες στο λιμανάκι της Δραπετσώνας, περνάμε και την Ψιτάλεια. Ο Πειραιάς, το Σούνιο χάνονται. Μην κοιτάτε πίσω σας. Κοιτάτε μόνο μπροστά. Στο μακρινό ορίζοντα, στον καθαρό αέρα. Μακριά από τη φασαρία του γείτονα, το θόρυβο, την καθημερινή τρομοκρατία των ειδήσεων και τις σαχλαμάρες της TV, την αγενή συμπεριφορά του συνανθρώπου σου, τις διαφωνίες, τη μουρμούρα και τα παράπονα των δικών σου και φίλων, το μολυσμένο αέρα της πόλης. Απελευθερωθείτε από τα πάθη σας.
Τράβα λοιπόν «Ποσειδώνα», μα εγώ δεν κοιτάζω πίσω. Δεν έχω Πηνελόπες. Πήγαινε μας όπου θέλεις. Στις μπουνάτσες και στις φουρτούνες. Σε αφιλόξενα μέρη να κινδυνέψουμε από Πολύφημους… Σε μαγευτικές παραλίες να κάνουμε θυσία στην Αφροδίτη. Στείλε μας τις Γοργόνες σου, πήγαινε μας στις Σειρήνες, γνώρισε μας την Καλυψώ, την Άλκηστη, τη μάγισσα Κίρκη. Στη Χώρα των Λωτοφάγων. Κάποια στιγμή όλοι θα γευτούν τον καρπό της λησμονιάς…
-"Σουδιανέ"… τι νέα; ξεκουράστηκες, περνάς από Πειραιά και δεν έρχεσαι να μας δεις; ( σαν να λέει, είσαι δικός μας και μη μας αρνηθείς…).Υπάρχει θέση στον «Ποσειδώνα» που βρίσκεται Πειραιά.
-Μα και βέβαια απαντώ, είμαι έτοιμος αύριο θα είμαι αυτού.
Το αν ήταν στο Πειραιά ή στο Μπρισμπαίην της Αυστραλίας 23 ώρες ταξίδι που με στείλανε την προηγούμενη φορά, κανένα πρόβλημα για μένα. Θα ήταν μια ακόμη εμπειρία ενός μεγάλου αεροπορικού ταξιδιού.
Μόλις την προηγούμενη μέρα είχα επιστρέψει από ένα ταξίδι αναψυχής ενός μηνός στο χιονισμένο Παρίσι. Ανανεωμένος, και πριν αρχίσω να μπαίνω στη ρουτίνα της καθημερινότητας, βρίσκεται θέση για εργασία μετά από τέσσερεις μήνες ξεκούραση.
Το τι είδους πλοίο είναι δεν υφίσταται πρόβλημα. Το σίγουρο ότι θα είναι φορτηγό. Από αυτά που μπορεί να μείνουν ακόμη και ένα μήνα στα λιμάνια. Το που θα πηγαίνει; Μου είναι αδιάφορο. Εξ άλλου κανείς δεν το ξέρει. Όλα τα λιμάνια του κόσμου θα είναι στην ρότα του.
Ετοιμάζεται για μια ακόμη φορά η sampsonite για τα «καλά», και ο πράσινος γιαπωνέζικος σάκος με τα «δεύτερα και αγύριστα», που θα αντικατασταθούν με δώρα και αναμνηστικά. Την επόμενη μέρα παρά τους θυελλώδεις ανέμους που επικρατούσαν σε όλη την Ελλάδα προσγειωνόμαστε στο «Ελληνικό».
“M/V Posidon”. Αυτή είναι επίσημη ονομασία του, και η χωρητικότητα του 22.000 τόνους. Παλιό Νορβηγέζικο γερό σκαρί, όπως όλα τα παλιά πράματα που πολλές φορές τα αναπολούμε. Φιλικό στον εργαζόμενο, με τις ξύλινες κουπαστές του, γύρω-γύρω, τις βεράντες του με το ξύλινο κατάστρωμα κι όχι λαμαρίνα να πυρώνει στις ζέστες των τροπικών. Δυστυχώς σήμερα στα φορτηγά (κι όχι μόνο) το ξύλο έχει αντικατασταθεί από λαμαρίνα και σίδερο παντού. Κι ακόμη το accommodation κτίζεται κολλητά με τα πλευρά χωρίς να αφήνουν μια βεράντα ή άλλο ελεύθερο χώρο. Στο πλοίο υπήρχε επίσης μια μικρή πισίνα η οποία αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη και έγινε κατά κάποιο τρόπο «ιδιοκτησία» μου.
Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε μόλις ανέβηκα στο πλοίο. Βλέπω δυο συναδέλφους που είχαμε κάνει και οι τρεις μαζί σε κάποιο άλλο, πριν από λίγα χρόνια. Μαζί περάσαμε δώδεκα μήνες τριγυρνώντας τον κόσμο. Μαζί στις μπουνάτσες και στις φουρτούνες, στις χαρές και στις λύπες, στα αστεία και τις ιστορίες, στην μονοτονία του ταξιδιού, στον βαρετό μικρό χώρο όπου η καθημερινή παρουσία του άλλου σε κουράζει. Εκεί όπου γνωρίζεις κάθε πλευρά της προσωπικότητας του συναδέλφου σου. Όποια όμως κι αν είναι αυτή, αναγκαστικά αυτός θα γίνει η παρέα σου όσο χρόνο τουλάχιστον θα βρίσκεστε μαζί. Σου εκμυστηρεύεται τα προσωπικά του, τα οικογενειακά του. Ακόμη κι αν κάποιον δεν συμπαθήσεις από τη πρώτη εικόνα, έτσι απλά και χωρίς αιτία, με το χρόνο ίσως ανακαλύψεις ότι έκανες λάθος, κι αυτός τώρα είναι φίλος σου. Το σίγουρο εδώ είναι ότι δεν χωράει εκδήλωση αντιπάθειας ή εχθρότητας. Θα γίνει μπούμερανκ, θα υποφέρεις, θα στεναχωριέσαι εσύ περισσότερο.
Ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα σε πλοίο άτομα γνωστά. Αυτόματα η ψυχολογία ανέβηκε στα ύψη. Οι παλιοί φίλοι είναι κάτι άλλο. Ταυτόχρονα ήταν σα να είχα γνωριστεί και με όλους τους υπόλοιπους. Δεν χρειαζόταν προσπάθεια να δείξεις ποιος, και τι είσαι. Οι πληροφορίες διαδίδονται σ’ αυτό το χώρο. Άριστες λοιπόν οι συνθήκες για την έναρξη ενός νέου ταξιδιού.
Μετά από τέσσερις μέρες συντήρησης έφτασε η αναμενόμενη στιγμή. Ένα πρωί πάνω από την γέφυρα, άκουσα μετά από πάροδο πολλών μηνών το γνωστό ήχο της καδένας να τραβά την άγκυρα. Ήταν σαν τραγούδι που έφτανε μέχρι εδώ από τις Σειρήνες που το τραγούδαγαν σε χώρες μακρινές κι’ εξωτικές. Μας καλούσαν κοντά τους να μας μαγέψουν, να μας κατακτήσουν να ξεχάσουμε πατρίδα και καθημερινότητα. Πότε και σε ποιανής την αγκαλιά άραγε θα βρούμε αραξοβόλι!!
Μετά από τις απαραίτητες μανούβρες στο λιμανάκι της Δραπετσώνας, περνάμε και την Ψιτάλεια. Ο Πειραιάς, το Σούνιο χάνονται. Μην κοιτάτε πίσω σας. Κοιτάτε μόνο μπροστά. Στο μακρινό ορίζοντα, στον καθαρό αέρα. Μακριά από τη φασαρία του γείτονα, το θόρυβο, την καθημερινή τρομοκρατία των ειδήσεων και τις σαχλαμάρες της TV, την αγενή συμπεριφορά του συνανθρώπου σου, τις διαφωνίες, τη μουρμούρα και τα παράπονα των δικών σου και φίλων, το μολυσμένο αέρα της πόλης. Απελευθερωθείτε από τα πάθη σας.
Τράβα λοιπόν «Ποσειδώνα», μα εγώ δεν κοιτάζω πίσω. Δεν έχω Πηνελόπες. Πήγαινε μας όπου θέλεις. Στις μπουνάτσες και στις φουρτούνες. Σε αφιλόξενα μέρη να κινδυνέψουμε από Πολύφημους… Σε μαγευτικές παραλίες να κάνουμε θυσία στην Αφροδίτη. Στείλε μας τις Γοργόνες σου, πήγαινε μας στις Σειρήνες, γνώρισε μας την Καλυψώ, την Άλκηστη, τη μάγισσα Κίρκη. Στη Χώρα των Λωτοφάγων. Κάποια στιγμή όλοι θα γευτούν τον καρπό της λησμονιάς…
