alma
Member
- Μηνύματα
- 3.718
- Likes
- 15.051
Βγαίνοντας από το νησάκι συνεχίσαμε το περπάτημα, το οποίο είναι από τους καλύτερους τρόπους για να απολαύσει κανείς την πόλη. Ρώσοι βολτάριζαν με τα πόδια ή με ποδήλατα δίπλα στο ποτάμι, κάθονταν στα παγκάκια και συζητούσαν…
Ένα πλοίο είχε μετατραπεί σε πολυχώρο που στέγαζε εστιατόριο, γυμναστήριο, σαλόνι ομορφιάς κλπ….
Φτάσαμε στις Ростральные колонны που αρχικά σχεδιάστηκαν ως φάροι από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Thomas de Thomon το 1810. Κατά μήκος προεξέχουν πλοία, ενώ στο κάτω μέρος οι φιγούρες αναπαριστούν 4 ποταμούς της Ρωσίας (Волга, Днепр, Нева, Волхов).
Γύρω τους 2 ζευγάρια είχαν βάλει μουσική και χόρευαν Αργεντίνικο τάνγκο. Δεν ξέρω αν ήταν Αργεντινοι, Ρώσοι ή κάτι άλλο. Γενικά πάντως συναντήσαμε πολλούς Αργεντίνους τουρίστες στη Ρωσία, εξάλλου πάνε και χωρίς βίζα, αντίθετα με τους Ευρωπαίους. (Ρωσία και Αργεντινή είχαν πάντα καλές σχέσεις και μάλιστα θυμάμαι όποτε μιλούσα με δασκάλους μου ρώσικων, πριν καν πάω στη Ρωσία, να μου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους Αργεντίνους και να τους αποκαλούν «φίλους και συμμάχους»…Αν και τελευταία οι σχέσεις των 2 χωρών δεν περνούν την καλύτερη τους φάση επι κυβέρνησης Μάκρι...)
Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται το παλαιό χρηματιστήριο, σχεδιασμένο πάλι από τον Γάλλο Thomas de Thomon και με εμφανείς ελληνικές επιρροές. Αργότερα στέγασε το Ναυτικό Μουσείο της πόλης…
Και φυσικά τα γνωστά «μικρά και ταπεινά» αυτοκίνητα ήταν παρόντα και σε αυτό το σημείο της πόλης….
Ξαναπεράσαμε από την Дворцовая площадь και τα Χειμερινά Ανάκτορα. Εκεί άμαξες με άλογα περίμεναν για να σε κάνουν να αισθανθείς πως επέστρεφες στην τσαρική εποχή. Μάλιστα ένα από τα αγγλόφωνα περιοδικά Lonely Planet είχε φωτό την άμαξα που τελικά προτιμήσαμε εμείς, λέγοντας πως χρησιμοποιείται και σε ταινίες και είναι ότι πρέπει για να σε κάνει να βιώσεις τον –προ 20ου αιώνα- τρόπο μεταφοράς των ατόμων που ανήκαν στην μεσαία(και πάνω τάξη)…
Είδαμε άλλο ένα κομμάτι της πόλης, μέσα σε άμαξα αυτή τη φορά και πήγαμε για μίνι ξεκούραση, μπάνιο κλπ… Εξάλλου η νύχτα αναμενόταν η πιο ενδιαφέρουσα ως τότε.
Και ξαναρχίσαμε το περπάτημα στην πόλη…Είχε πια νυχτώσει….
Μας πλησίασε ένας από τους Ρώσους που πωλούν κρουαζιέρες στο ποτάμι. Αυτή την υπέροχη εμπειρία, υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής τη νύχτα, όπου οι γέφυρες- φαντασμαγορικά φωτισμένες- ανοίγουν σε ένα ρομαντικό υπερθέαμα , που όλοι οι Ρώσοι πρότειναν να μην το χάσουμε.
Το θέμα είναι πως δεν ρωτήσαμε καν σε ποια γλώσσα θα είναι η (3ωρη περίπου!!!!!) ξενάγηση που θα γινόταν μέσα στην κρουαζιέρα. Ο συμπαθέστατος Ρώσος μας πλησίασε μιλώντας μας στα ρώσικα, εγώ του απάντησα επίσης στα ρώσικα, άρχισε μια ωραία συζήτηση για την ζωή στην Ρωσία και στην Ελλάδα και αγοράσαμε εισητήρια γύρω στην μία ώρα πριν την εκκίνηση….Μέχρι να έρθει η ώρα της κρουαζιέρας, πήγαμε για φαγητό σε μια κοντινή σταλόβαγια, πολύ οικονομική και με ποικιλία , όπως τα περισσότερα μαγαζιά του είδους της. Εκεί , στο γεμάτο με ρώσους εργάτες μαγαζί με τη Σοβιετική διακόσμηση, αισθανθήκαμε το Σοβιετικό παρελθόν της περιοχής και εξιλεωθήκαμε για την «τσαρική» βόλτα με την άμαξα.
Τελικά η ώρα της υπέροχης κρουαζιέρας ήρθε λίγο μετά τα μεσάνυχτα και μπήκαμε στο κατάμεστο από Ρώσους πλοιάριο. Φυσικά ο άντρας μου, μου θύμισε τα «καθήκοντα μου ως μεταφράστριας σε αυτό το ταξίδι».
Άλλωστε τελικά οι μόνοι μη Ρώσοι της κρουαζιέρας, ήμασταν εμείς....
Για μένα ήταν μια ευκαιρία να κάνω πρακτική σε μια δύσκολη ομολογουμένως μετάφραση ξενάγησης, που περιελάμβανε από περιγραφή αρχιτεκτονικών στοιχείων κτιρίων και στοιχεία της τσαρικής και της σοβιετικής περιόδου, μέχρι και πληροφορίες για την ζωή της ποιήτριας Άννα Αχμάτοβα και απαγγελία (!!!)ποιήματος της…Φυσικά δεν κατάφερα να μεταφράσω τα πάντα, αλλά οκ κάποια άκρη βγάλαμε…
Όταν ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι γέφυρες μας φώναξαν από τα μικρόφωνα, να βγούμε έξω. Ως τότε το κρύο ήταν αρκετό και οι περισσότεροι κάθονταν στο μέσα μέρος του πλοιαρίου. Το θέαμα δεν περιγράφεται και ακόμα και οι φωτο, το αδικούν…
Μπήκαμε μέσα στο πλοιάριο ξανά, ενώ η ξενάγηση συνεχίστηκε ενώ η ώρα κόντευε 3 τα ξημερώματα. Οι περισσότεροι είχαν πια κουρασμένα πρόσωπα και μισόκλειστα μάτια. Έτσι κι εμένα μου βγήκε η κούραση και είπα να κλείσω λίγο τα μάτια μου…Αμ , δε !!!!!!!Ο συνταξιδιώτης μου που τόση ώρα ήταν σιωπηλός(και νόμιζα πως είχε βαρεθεί, οπότε ήταν ευκαιρία να μην μεταφράσω άλλα),με σκούντηξε ρωτώντας: «Τι είπε τώρα από το μικρόφωνο; Είσαι η μεταφράστρια, λέγε» …
Ούτε να ξεκουραστεί λίγα λεπτά τελικά δεν μπορεί κανείς σε τέτοια ταξίδια...
Φυσικά κόντευε 3.30 τα ξημερώματα όταν πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο.Και η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία μας στην Αγία Πετρούπολη , από όπου θα φεύγαμε για Μόσχα.
Το επόμενο πρωί ήταν χαλαρό αφιερωμένο σε βόλτες, αγορές αναμνηστικών και brunch.
Περπατήσαμε στην πασίγνωστη οδό Νιέφσκι, περάσαμε την Λουθηρανική εκκλησία και σταματήσαμε σε πολυκατάστημα με βιβλία και αναμνηστικά, στον επάνω όροφο του οποίου μπορείς να φας και να πιείς με θέα τον Καθεδρικό του Καζάν.
Μετά από μια τελευταία βόλτα στην πόλη κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο, όπου ξεκουραστήκαμε σε μια σταλόβαγια του αεροδρομίου, διακοσμημένη σε σοβιετικό στυλ με πίνακα του Λένιν και σοβιετική σημαία, πάνω από τους καναπέδες.
Η Μόσχα ήταν ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας….
Ένα πλοίο είχε μετατραπεί σε πολυχώρο που στέγαζε εστιατόριο, γυμναστήριο, σαλόνι ομορφιάς κλπ….
Φτάσαμε στις Ростральные колонны που αρχικά σχεδιάστηκαν ως φάροι από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Thomas de Thomon το 1810. Κατά μήκος προεξέχουν πλοία, ενώ στο κάτω μέρος οι φιγούρες αναπαριστούν 4 ποταμούς της Ρωσίας (Волга, Днепр, Нева, Волхов).
Γύρω τους 2 ζευγάρια είχαν βάλει μουσική και χόρευαν Αργεντίνικο τάνγκο. Δεν ξέρω αν ήταν Αργεντινοι, Ρώσοι ή κάτι άλλο. Γενικά πάντως συναντήσαμε πολλούς Αργεντίνους τουρίστες στη Ρωσία, εξάλλου πάνε και χωρίς βίζα, αντίθετα με τους Ευρωπαίους. (Ρωσία και Αργεντινή είχαν πάντα καλές σχέσεις και μάλιστα θυμάμαι όποτε μιλούσα με δασκάλους μου ρώσικων, πριν καν πάω στη Ρωσία, να μου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους Αργεντίνους και να τους αποκαλούν «φίλους και συμμάχους»…Αν και τελευταία οι σχέσεις των 2 χωρών δεν περνούν την καλύτερη τους φάση επι κυβέρνησης Μάκρι...)
Στην απέναντι πλευρά βρίσκεται το παλαιό χρηματιστήριο, σχεδιασμένο πάλι από τον Γάλλο Thomas de Thomon και με εμφανείς ελληνικές επιρροές. Αργότερα στέγασε το Ναυτικό Μουσείο της πόλης…
Και φυσικά τα γνωστά «μικρά και ταπεινά» αυτοκίνητα ήταν παρόντα και σε αυτό το σημείο της πόλης….
Ξαναπεράσαμε από την Дворцовая площадь και τα Χειμερινά Ανάκτορα. Εκεί άμαξες με άλογα περίμεναν για να σε κάνουν να αισθανθείς πως επέστρεφες στην τσαρική εποχή. Μάλιστα ένα από τα αγγλόφωνα περιοδικά Lonely Planet είχε φωτό την άμαξα που τελικά προτιμήσαμε εμείς, λέγοντας πως χρησιμοποιείται και σε ταινίες και είναι ότι πρέπει για να σε κάνει να βιώσεις τον –προ 20ου αιώνα- τρόπο μεταφοράς των ατόμων που ανήκαν στην μεσαία(και πάνω τάξη)…
Είδαμε άλλο ένα κομμάτι της πόλης, μέσα σε άμαξα αυτή τη φορά και πήγαμε για μίνι ξεκούραση, μπάνιο κλπ… Εξάλλου η νύχτα αναμενόταν η πιο ενδιαφέρουσα ως τότε.
Και ξαναρχίσαμε το περπάτημα στην πόλη…Είχε πια νυχτώσει….
Μας πλησίασε ένας από τους Ρώσους που πωλούν κρουαζιέρες στο ποτάμι. Αυτή την υπέροχη εμπειρία, υπό τη συνοδεία κλασσικής μουσικής τη νύχτα, όπου οι γέφυρες- φαντασμαγορικά φωτισμένες- ανοίγουν σε ένα ρομαντικό υπερθέαμα , που όλοι οι Ρώσοι πρότειναν να μην το χάσουμε.
Το θέμα είναι πως δεν ρωτήσαμε καν σε ποια γλώσσα θα είναι η (3ωρη περίπου!!!!!) ξενάγηση που θα γινόταν μέσα στην κρουαζιέρα. Ο συμπαθέστατος Ρώσος μας πλησίασε μιλώντας μας στα ρώσικα, εγώ του απάντησα επίσης στα ρώσικα, άρχισε μια ωραία συζήτηση για την ζωή στην Ρωσία και στην Ελλάδα και αγοράσαμε εισητήρια γύρω στην μία ώρα πριν την εκκίνηση….Μέχρι να έρθει η ώρα της κρουαζιέρας, πήγαμε για φαγητό σε μια κοντινή σταλόβαγια, πολύ οικονομική και με ποικιλία , όπως τα περισσότερα μαγαζιά του είδους της. Εκεί , στο γεμάτο με ρώσους εργάτες μαγαζί με τη Σοβιετική διακόσμηση, αισθανθήκαμε το Σοβιετικό παρελθόν της περιοχής και εξιλεωθήκαμε για την «τσαρική» βόλτα με την άμαξα.
Τελικά η ώρα της υπέροχης κρουαζιέρας ήρθε λίγο μετά τα μεσάνυχτα και μπήκαμε στο κατάμεστο από Ρώσους πλοιάριο. Φυσικά ο άντρας μου, μου θύμισε τα «καθήκοντα μου ως μεταφράστριας σε αυτό το ταξίδι».
Άλλωστε τελικά οι μόνοι μη Ρώσοι της κρουαζιέρας, ήμασταν εμείς....
Για μένα ήταν μια ευκαιρία να κάνω πρακτική σε μια δύσκολη ομολογουμένως μετάφραση ξενάγησης, που περιελάμβανε από περιγραφή αρχιτεκτονικών στοιχείων κτιρίων και στοιχεία της τσαρικής και της σοβιετικής περιόδου, μέχρι και πληροφορίες για την ζωή της ποιήτριας Άννα Αχμάτοβα και απαγγελία (!!!)ποιήματος της…Φυσικά δεν κατάφερα να μεταφράσω τα πάντα, αλλά οκ κάποια άκρη βγάλαμε…
Όταν ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι γέφυρες μας φώναξαν από τα μικρόφωνα, να βγούμε έξω. Ως τότε το κρύο ήταν αρκετό και οι περισσότεροι κάθονταν στο μέσα μέρος του πλοιαρίου. Το θέαμα δεν περιγράφεται και ακόμα και οι φωτο, το αδικούν…
Μπήκαμε μέσα στο πλοιάριο ξανά, ενώ η ξενάγηση συνεχίστηκε ενώ η ώρα κόντευε 3 τα ξημερώματα. Οι περισσότεροι είχαν πια κουρασμένα πρόσωπα και μισόκλειστα μάτια. Έτσι κι εμένα μου βγήκε η κούραση και είπα να κλείσω λίγο τα μάτια μου…Αμ , δε !!!!!!!Ο συνταξιδιώτης μου που τόση ώρα ήταν σιωπηλός(και νόμιζα πως είχε βαρεθεί, οπότε ήταν ευκαιρία να μην μεταφράσω άλλα),με σκούντηξε ρωτώντας: «Τι είπε τώρα από το μικρόφωνο; Είσαι η μεταφράστρια, λέγε» …
Ούτε να ξεκουραστεί λίγα λεπτά τελικά δεν μπορεί κανείς σε τέτοια ταξίδια...
Φυσικά κόντευε 3.30 τα ξημερώματα όταν πια φτάσαμε στο ξενοδοχείο.Και η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία μας στην Αγία Πετρούπολη , από όπου θα φεύγαμε για Μόσχα.
Το επόμενο πρωί ήταν χαλαρό αφιερωμένο σε βόλτες, αγορές αναμνηστικών και brunch.
Περπατήσαμε στην πασίγνωστη οδό Νιέφσκι, περάσαμε την Λουθηρανική εκκλησία και σταματήσαμε σε πολυκατάστημα με βιβλία και αναμνηστικά, στον επάνω όροφο του οποίου μπορείς να φας και να πιείς με θέα τον Καθεδρικό του Καζάν.
Μετά από μια τελευταία βόλτα στην πόλη κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο, όπου ξεκουραστήκαμε σε μια σταλόβαγια του αεροδρομίου, διακοσμημένη σε σοβιετικό στυλ με πίνακα του Λένιν και σοβιετική σημαία, πάνω από τους καναπέδες.
Η Μόσχα ήταν ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας….
