travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.566
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Μπογκοτά
- Zipaquira & Villa de Leyva
- Τατακόα (οιονεί έρημος) & Νέιβα
- Tierradentro
- San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου
- Cali - Silvia
- Κολομβιανά χωριά
- Δρόμος ως το Μεντεγίν– Zona Cafetera
- Μεντεγίν κ Γουταπέ
- Καραϊβική – Σάντα Μάρτα
- Χάρτες Κολομβίας
- Πάρκο Ταϋρόνα & περιοχή του βάλτου
- Καρταχένα
- Απ'την Καραϊβική στο Κίτο
- 1η μέρα Γκαλαπάγκος
- Κρουαζιέρα στο νησί Μπαρτολομέ
- Tortuga Bay
- Γκουαγιακίλ: υπέροχη πόλη!
- Ο δρόμος για την Κουένκα
- Κουένκα
- Ingapirca κ Alausi
- Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba
- Quilotoa Lake, Cotopaxi, Quito
- Οταβάλο κ Κίτο
- Κίτο κ αναχώρηση για Μπογκοτά
- Μπογκοτά ξανά
- Επίλογος - Videos
Μια μέρα στο Μεντεγίν και στο Γουταπέ
Βρισκόμαστε στο Μεντεγίν για να περάσουμε το τελευταίο μας βράδυ από τα δύο σε αυτή την πόλη. Αύριο το πρωί πετάμε για τη Βόρεια Κολομβία, Καραϊβική, και συγκεκριμένα για την Καρταχένα, Cartagena. Έτσι αύριο ολοκληρώνεται το ημικύκλιο στην κεντρική και νότια χώρα. Σήμερα είχε πάλι αρκετή ένταση αλλά και πάρα πολλές εικόνες. Αρχικά φύγαμε από το ξενοδοχείο περίπου στις 7:00 (δεν έχουμε εδώ πρωινό, οπότε ξεκινάμε νωρίς) για να πάμε στο κέντρο του Μεντεγίν και να κάνουμε βόλτα για κάποιες ώρες. Εδώ δεν είναι να αφήσεις το αυτοκίνητο έξω στο δρόμο, γι αυτό και ψάχναμε για κάποιο πάρκινγκ, ώστε να το εξασφαλίσουμε. Δεν ήταν εύκολο γιατί είναι Κυριακή και είναι τα περισσότερα κλειστά. Όμως τελικά βρήκαμε ένα και κάναμε τη δουλειά μας. Ήταν στο κέντρο της πόλης και εμείς είχαμε σημειώσει τρία τέσσερα σημεία εκεί γύρω, τα οποία θέλαμε να δούμε.
Ήταν πρωί και πολλοί ακόμα κοιμόταν:
Το βασικότερο ήταν η πλατεία Μποτέρο με αρκετά γλυπτά του καλλιτέχνη σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Ήταν πάνω από 10. Ίσως και 20, διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της πλατείας και πάρα πολύς κόσμος, αν και πρωί, έβγαζε φωτογραφίες. Φαντάζομαι τι θα γίνεται αργότερα. Πήγαμε και σε δυο τρεις εκκλησίες, στον καθεδρικό εννοείται μέσα σε αυτές, και σε άλλο ένα πάρκο. Δεν μας άρεσε η βόλτα στην πόλη από την άποψη ότι υπήρχαν δεκάδες λούμπεν στοιχεία που ακόμα ήταν ξαπλωμένοι στα κουρέλια τους. Δεν μας άρεσε επίσης που βλέπαμε πολλούς μεθυσμένους, οι οποίοι μάλλον είχανε ξενυχτήσει πίνοντας, εκτός αν ήταν αλκοολικοί. Δημιουργούσαν μια πολύ άσχημη εικόνα για την πόλη. Το χειρότερο που είδαμε ήταν νέους ανθρώπους να αδειάζουν τους κάδους σκουπιδιών και αν έβρισκαν κάποιο αποφάγι το έτρωγαν κατευθείαν. Πρέπει να υπάρχει αρκετή φτώχεια σε αυτή τη χώρα.
Για τους καλλιτεχνικά ενδιαφερόμενους συμφορουμίτες:
Αφού περπατήσαμε δύο ώρες, πήραμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ για να πάμε σε κάποιο σταθμό του τελεφερίκ (Metrocable, το οποίο είναι must). Ψάξαμε και βρήκαμε αυτόν που θέλαμε (τον Acevedo), αλλά με αρκετή ταλαιπωρία διότι γινόταν έργα στους δρόμους με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο το GPS να μας πάει. Βρήκαμε και εκεί ένα πάρκινγκ για να βάλουμε το αυτοκίνητο, αλλά και αυτό με αρκετή δυσκολία. Μας είχε εκνευρίσει αυτό το Μεντεγίν!
Οι στάσεις του τελεφερίκ είναι πάρα πολλές. Στην ουσία λειτουργεί σαν εναέριο μετρό. Εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε τις δύο πιο τουριστικές γραμμές και να πάμε στους σταθμούς Santo Domingo και στο Πάρκο Arvi, πληρώνοντας ο καθένας μας ένα εισιτήριο συνολικά 4 ευρώ για όλη αυτή τη διαδρομή, η οποία κράτησε πάνω από μία ώρα. Λόγω της ημέρας (Κυριακή) υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και έτσι χρειάστηκε να περιμένουμε ακόμα και 10 - 15 λεπτά για να μπούμε σε δυο σταθμούς. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε την πόλη από ψηλά και μας θύμισε αυτό που κάναμε και χθες στην πόλη Manizales. Σήμερα μάλλον είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού το Μεντεγίν είναι πιο μεγάλο. Φυσικά δεν το γυρίσαμε ολόκληρο.
Κάποιες γειτονιές της πόλης από ψηλά:
Στις διαδρομές με το τελεφερίκ τα σπίτια βρίσκονταν σε ελάχιστη απόσταση κάτω μας. από αυτά ακούγαμε συνέχεια μουσικές και τραγούδια. Η πόλη ξυπνούσε με μουσική, ή ακόμα δεν είχε κοιμηθεί απο το γλέντι του Σαββάτου;
Η ώρα είχε πάει περίπου 12:30 (αφού στο πάρκο Arvi δεν κατεβήκαμε καθόλου, και δε χάσαμε χρόνο, που άλλωστε δεν είχαμε) και αποφασίσαμε αμέσως μετά το τελεφερίκ να αναχωρήσουμε για τον επόμενο στόχο μας, που ήταν η περιοχή του βράχου Γουαταπέ, Guatape. Ας επιστρέφαμε με το σκοτάδι. Φυσικά είχαμε κάνει τόσους δρόμους πια μέσα στη νύχτα, που άλλος ένας δε μας πείραζε. Εγώ ουσιαστικά δεν ήξερα τι θα έβλεπα εκεί, πέρα από το ότι είναι ένα μέρος πάρα πολύ όμορφο. Γι αυτό μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση το αποτέλεσμα. Βέβαια μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαμε την απαραίτητη κίνηση της Κυριακής αλλά και τα προβλήματα με το GPS.
Όταν φτάσαμε κοντά, αντικρίσαμε τον βράχο, με ύψος περίπου 140 μέτρα και ήταν τριγυρισμένος από δεκάδες λίμνες και γενικώς μία διαμόρφωση όλο νερά σε πολύ όμορφο περιβάλλον. Ήταν ένα υπέροχο τοπίο. Από τα λίγα που έχω δει νάναι τόσο όμορφα. Ο Βράχος ασφαλώς ήταν εντυπωσιακός. Το τοπίο ήταν ακόμα πιο όμορφο όταν ανεβήκαμε πάνω στο Βράχο. Θέλαμε να δούμε από ψηλά όλες αυτές τις λίμνες. Έτσι κουραστήκαμε αρκετά να ανέβουμε τα σχεδόν 600 σκαλοπάτια. Αλλά απολαύσαμε από εκεί πάνω ένα πολύ όμορφο θέαμα. Ο Βράχος επάνω έχει μία διάμετρο περίπου 30 μέτρων και είναι Μονόλιθος. Υπάρχουν δύο διαφορετικές σκάλες: μία για να ανεβαίνει ο κόσμος και μία άλλη για να κατεβαίνει, χωρίς να διασταυρώνεται η μία σκάλα με την άλλη. Αυτό ήταν πάρα πολύ έξυπνο εκ μέρους των Κολομβιανών.
Γενικά σε αυτήν εδώ τη χώρα έχουν διάφορα συστήματα που είναι πολύ ιδιαίτερα. Ας πούμε ένα άλλο που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι στις μοτοσικλέτες μάλλον είναι υποχρεωμένοι οι αναβάτες τους να φορούν κράνος το οποίο στο πίσω μέρος θα έχει με μεγάλα γράμματα τον αριθμό της μοτοσικλέτας. Το ίδιο συμβαίνει και όταν φορούν μπουφάν: απέξω υπάρχει κολλημένο ένα πλαστικό που γράφει τον αριθμό της μοτοσυκλέτας. Μου κάνει εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν υπάρχουν δύο αναβάτες, οπότε και οι δύο έχουν το σύστημα αυτό με τον αριθμό γραμμένο στα κράνη.
Ας επανέλθω στο βράχο Γουαταπέ. Περάσαμε περίπου δύο ώρες με περιπλάνηση στον βράχο (ανέβασμα, κατέβασμα και πολλές φωτογραφίες). Η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη. Άπειρες λίμνες μικρές και μεγαλύτερες με καταπράσινο περιβάλλον. Μου θύμισε κάτι από το Μπαριλότσε της Αργεντινής με τους κύκλους των λιμνών.
Είχε και βόλτα με ελικόπτερο:
Όταν πηγαίναμε στο βράχο είχαμε δει μία όμορφη μικρή πόλη, την El Penion και αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση στην επιστροφή, να τη δούμε λίγο. Η στάση αυτή ήταν πολύ καλή, αφού είδαμε δυο-τρία ενδιαφέροντα πράγματα στην μικρή αυτή πόλη. Αυτά ήταν: μία εκκλησία περίεργη σαν βράχος, κάποιοι γραφικοί άνθρωποι, με τους οποίους βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες και όμορφα χρωματιστά πολύ παλιά λεωφορεία. Αυτά βέβαια θεωρούνται ατραξιόν στη χώρα.
Μα να μην τον βοηθήσω τον άνθρωπο;
Φεύγοντας από κει και λίγο πριν βραδιάσει, βρήκαμε ένα ωραίο εστιατόριο στο δρόμο επάνω, για να φάμε και ήταν πολύ καλό αυτό, διότι φτάνοντας περίπου στις 9 το βράδυ στο ξενοδοχείο, δε χρειαζόταν να βγούμε έξω για φαγητό.
Βρισκόμαστε στο Μεντεγίν για να περάσουμε το τελευταίο μας βράδυ από τα δύο σε αυτή την πόλη. Αύριο το πρωί πετάμε για τη Βόρεια Κολομβία, Καραϊβική, και συγκεκριμένα για την Καρταχένα, Cartagena. Έτσι αύριο ολοκληρώνεται το ημικύκλιο στην κεντρική και νότια χώρα. Σήμερα είχε πάλι αρκετή ένταση αλλά και πάρα πολλές εικόνες. Αρχικά φύγαμε από το ξενοδοχείο περίπου στις 7:00 (δεν έχουμε εδώ πρωινό, οπότε ξεκινάμε νωρίς) για να πάμε στο κέντρο του Μεντεγίν και να κάνουμε βόλτα για κάποιες ώρες. Εδώ δεν είναι να αφήσεις το αυτοκίνητο έξω στο δρόμο, γι αυτό και ψάχναμε για κάποιο πάρκινγκ, ώστε να το εξασφαλίσουμε. Δεν ήταν εύκολο γιατί είναι Κυριακή και είναι τα περισσότερα κλειστά. Όμως τελικά βρήκαμε ένα και κάναμε τη δουλειά μας. Ήταν στο κέντρο της πόλης και εμείς είχαμε σημειώσει τρία τέσσερα σημεία εκεί γύρω, τα οποία θέλαμε να δούμε.
Ήταν πρωί και πολλοί ακόμα κοιμόταν:
Το βασικότερο ήταν η πλατεία Μποτέρο με αρκετά γλυπτά του καλλιτέχνη σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Ήταν πάνω από 10. Ίσως και 20, διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία της πλατείας και πάρα πολύς κόσμος, αν και πρωί, έβγαζε φωτογραφίες. Φαντάζομαι τι θα γίνεται αργότερα. Πήγαμε και σε δυο τρεις εκκλησίες, στον καθεδρικό εννοείται μέσα σε αυτές, και σε άλλο ένα πάρκο. Δεν μας άρεσε η βόλτα στην πόλη από την άποψη ότι υπήρχαν δεκάδες λούμπεν στοιχεία που ακόμα ήταν ξαπλωμένοι στα κουρέλια τους. Δεν μας άρεσε επίσης που βλέπαμε πολλούς μεθυσμένους, οι οποίοι μάλλον είχανε ξενυχτήσει πίνοντας, εκτός αν ήταν αλκοολικοί. Δημιουργούσαν μια πολύ άσχημη εικόνα για την πόλη. Το χειρότερο που είδαμε ήταν νέους ανθρώπους να αδειάζουν τους κάδους σκουπιδιών και αν έβρισκαν κάποιο αποφάγι το έτρωγαν κατευθείαν. Πρέπει να υπάρχει αρκετή φτώχεια σε αυτή τη χώρα.
Για τους καλλιτεχνικά ενδιαφερόμενους συμφορουμίτες:
Αφού περπατήσαμε δύο ώρες, πήραμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ για να πάμε σε κάποιο σταθμό του τελεφερίκ (Metrocable, το οποίο είναι must). Ψάξαμε και βρήκαμε αυτόν που θέλαμε (τον Acevedo), αλλά με αρκετή ταλαιπωρία διότι γινόταν έργα στους δρόμους με αποτέλεσμα να μην είναι εύκολο το GPS να μας πάει. Βρήκαμε και εκεί ένα πάρκινγκ για να βάλουμε το αυτοκίνητο, αλλά και αυτό με αρκετή δυσκολία. Μας είχε εκνευρίσει αυτό το Μεντεγίν!
Οι στάσεις του τελεφερίκ είναι πάρα πολλές. Στην ουσία λειτουργεί σαν εναέριο μετρό. Εμείς αποφασίσαμε να πάρουμε τις δύο πιο τουριστικές γραμμές και να πάμε στους σταθμούς Santo Domingo και στο Πάρκο Arvi, πληρώνοντας ο καθένας μας ένα εισιτήριο συνολικά 4 ευρώ για όλη αυτή τη διαδρομή, η οποία κράτησε πάνω από μία ώρα. Λόγω της ημέρας (Κυριακή) υπήρχε πάρα πολύς κόσμος και έτσι χρειάστηκε να περιμένουμε ακόμα και 10 - 15 λεπτά για να μπούμε σε δυο σταθμούς. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε την πόλη από ψηλά και μας θύμισε αυτό που κάναμε και χθες στην πόλη Manizales. Σήμερα μάλλον είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού το Μεντεγίν είναι πιο μεγάλο. Φυσικά δεν το γυρίσαμε ολόκληρο.
Κάποιες γειτονιές της πόλης από ψηλά:
Στις διαδρομές με το τελεφερίκ τα σπίτια βρίσκονταν σε ελάχιστη απόσταση κάτω μας. από αυτά ακούγαμε συνέχεια μουσικές και τραγούδια. Η πόλη ξυπνούσε με μουσική, ή ακόμα δεν είχε κοιμηθεί απο το γλέντι του Σαββάτου;
Η ώρα είχε πάει περίπου 12:30 (αφού στο πάρκο Arvi δεν κατεβήκαμε καθόλου, και δε χάσαμε χρόνο, που άλλωστε δεν είχαμε) και αποφασίσαμε αμέσως μετά το τελεφερίκ να αναχωρήσουμε για τον επόμενο στόχο μας, που ήταν η περιοχή του βράχου Γουαταπέ, Guatape. Ας επιστρέφαμε με το σκοτάδι. Φυσικά είχαμε κάνει τόσους δρόμους πια μέσα στη νύχτα, που άλλος ένας δε μας πείραζε. Εγώ ουσιαστικά δεν ήξερα τι θα έβλεπα εκεί, πέρα από το ότι είναι ένα μέρος πάρα πολύ όμορφο. Γι αυτό μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση το αποτέλεσμα. Βέβαια μέχρι να φτάσουμε εκεί είχαμε την απαραίτητη κίνηση της Κυριακής αλλά και τα προβλήματα με το GPS.
Όταν φτάσαμε κοντά, αντικρίσαμε τον βράχο, με ύψος περίπου 140 μέτρα και ήταν τριγυρισμένος από δεκάδες λίμνες και γενικώς μία διαμόρφωση όλο νερά σε πολύ όμορφο περιβάλλον. Ήταν ένα υπέροχο τοπίο. Από τα λίγα που έχω δει νάναι τόσο όμορφα. Ο Βράχος ασφαλώς ήταν εντυπωσιακός. Το τοπίο ήταν ακόμα πιο όμορφο όταν ανεβήκαμε πάνω στο Βράχο. Θέλαμε να δούμε από ψηλά όλες αυτές τις λίμνες. Έτσι κουραστήκαμε αρκετά να ανέβουμε τα σχεδόν 600 σκαλοπάτια. Αλλά απολαύσαμε από εκεί πάνω ένα πολύ όμορφο θέαμα. Ο Βράχος επάνω έχει μία διάμετρο περίπου 30 μέτρων και είναι Μονόλιθος. Υπάρχουν δύο διαφορετικές σκάλες: μία για να ανεβαίνει ο κόσμος και μία άλλη για να κατεβαίνει, χωρίς να διασταυρώνεται η μία σκάλα με την άλλη. Αυτό ήταν πάρα πολύ έξυπνο εκ μέρους των Κολομβιανών.
Γενικά σε αυτήν εδώ τη χώρα έχουν διάφορα συστήματα που είναι πολύ ιδιαίτερα. Ας πούμε ένα άλλο που με έχει εντυπωσιάσει είναι ότι στις μοτοσικλέτες μάλλον είναι υποχρεωμένοι οι αναβάτες τους να φορούν κράνος το οποίο στο πίσω μέρος θα έχει με μεγάλα γράμματα τον αριθμό της μοτοσικλέτας. Το ίδιο συμβαίνει και όταν φορούν μπουφάν: απέξω υπάρχει κολλημένο ένα πλαστικό που γράφει τον αριθμό της μοτοσυκλέτας. Μου κάνει εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν υπάρχουν δύο αναβάτες, οπότε και οι δύο έχουν το σύστημα αυτό με τον αριθμό γραμμένο στα κράνη.
Ας επανέλθω στο βράχο Γουαταπέ. Περάσαμε περίπου δύο ώρες με περιπλάνηση στον βράχο (ανέβασμα, κατέβασμα και πολλές φωτογραφίες). Η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη. Άπειρες λίμνες μικρές και μεγαλύτερες με καταπράσινο περιβάλλον. Μου θύμισε κάτι από το Μπαριλότσε της Αργεντινής με τους κύκλους των λιμνών.
Είχε και βόλτα με ελικόπτερο:
Όταν πηγαίναμε στο βράχο είχαμε δει μία όμορφη μικρή πόλη, την El Penion και αποφασίσαμε να κάνουμε μία στάση στην επιστροφή, να τη δούμε λίγο. Η στάση αυτή ήταν πολύ καλή, αφού είδαμε δυο-τρία ενδιαφέροντα πράγματα στην μικρή αυτή πόλη. Αυτά ήταν: μία εκκλησία περίεργη σαν βράχος, κάποιοι γραφικοί άνθρωποι, με τους οποίους βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες και όμορφα χρωματιστά πολύ παλιά λεωφορεία. Αυτά βέβαια θεωρούνται ατραξιόν στη χώρα.
Μα να μην τον βοηθήσω τον άνθρωπο;
Φεύγοντας από κει και λίγο πριν βραδιάσει, βρήκαμε ένα ωραίο εστιατόριο στο δρόμο επάνω, για να φάμε και ήταν πολύ καλό αυτό, διότι φτάνοντας περίπου στις 9 το βράδυ στο ξενοδοχείο, δε χρειαζόταν να βγούμε έξω για φαγητό.