Ισημερινός Κολομβία Στις χώρες του καφέ και του κακάο

[travelbreak]

Galapagos. Βόλτα σε κοντινά μέρη, Tortuga Bay.

Η ώρα 7:00 το πρωί στο δωμάτιό μας και απέξω ακούγεται να πέφτει λίγη βροχή. Ίσως είναι όπως και χθες. Θα βγούμε σε λίγο για να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα. Ελπίζω να μην συνεχιστεί για πολύ έστω και αυτή η λίγη βροχούλα, γιατί δεν θα μας αφήσει να περπατήσουμε όσο άνετα θα θέλαμε.

Στο ξενοδοχείο εδώ δεν έχουμε πρωινό. Ίσως καλύτερα έτσι, γιατί συνήθως μας καθυστερεί. Σήμερα αποφασίσαμε να βγούμε τη βόλτα μας στις 7:30. Έτσι πίνω καφεδάκι στο δωμάτιο τώρα και έχω πάρει και από το σούπερ μάρκετ μερικά ψωμάκια για πρωινό.

Προχθές το βράδυ αγόρασα μία κάρτα SIM η οποία τότε δεν δούλευε και τόσο καλά, ως προς το τηλέφωνο. Αλλά ως προς τα δεδομένα ήταν εντάξει. Χθες που τη δοκίμασα ξανά, είδα ότι δουλεύει. Πιστεύω ότι είμαστε εντάξει και δεν θα έχουμε πρόβλημα. Μακάρι βέβαια να μη χρειαστεί να πάρουμε κάποιο τηλέφωνο. Η κάρτα αυτή έκανε 6 δολάρια και περιέχει 300 MB και 30 λεπτά για τηλεφωνήματα μέσα στο Εcuador.

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το μόνο που ξέραμε είναι ότι δεν θα χρησιμοποιήσουμε κάποιο πρακτορείο, διότι όλες οι εκδρομές που κάνουν είναι πολύ ακριβές. Εμείς θέλαμε μισή μέρα εδώ κοντά, για να δούμε δύο παραλίες. Την άλλη μισή δεν ξέραμε τι να την κάνουμε. Στο Lonely Planet είδα ότι έχει δύο-τρία σημεία εδώ κοντά για να δούμε, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ταξί.

Εγώ πρότεινα να πάμε πρώτα στις δύο παραλίες που ήταν εδώ κοντά και μετά να πάμε στα άλλα σημεία με το ταξί. Όταν όμως περνάγαμε από μία πιάτσα με ταξί, είπαμε να ρωτήσουμε τις τιμές. Σκέφτηκα όμως ότι εάν πάω να ρωτήσω, θα το πάρουμε τώρα το ταξί. Οι άλλοι της παρέας φάνηκε ότι δεν είχαν πρόβλημα, γι αυτό και πήγα σε ένα ταξιτζή που βρήκα και τον ρώτησα πόσο θέλει να μας πάει γύρω στα 15 χιλιόμετρα από δω που είχε κάποια πράγματα να δούμε, δύο-τρία σημεία. Στην αρχή ζήτησε 100 δολάρια, αλλά μετά συμβιβάστηκε στα 60.

Έτσι μπήκαμε κατευθείαν στο ταξί, για να κάνουμε μερικές ώρες βόλτα μέχρι το κέντρο του νησιού. Αρχικά πήγαμε σε δύο κρατήρες, Los Gemelos, που είναι πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον και τους είδαμε. Όμως δεν είναι ουσιαστικά κρατήρες, αλλά μοιάζουν και φαίνεται ότι δημιουργήθηκαν από την πτώση του εδάφους στο κενό που υπήρχε από κάτω με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο τεράστια ορύγματα, με διάμετρο 100 ως 150 μέτρα και βάθος 20 ή 30 μέτρα, τα οποία είναι γεμάτα με βλάστηση. Ήταν πολύ ενδιαφέροντα αυτά που είδαμε, αλλά δυστυχώς είχε ομίχλη διότι βρίσκονται στο κέντρο του νησιού που υπάρχει ύψωμα και όσες φορές έχουμε περάσει έχει εκεί ομίχλη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βγάλαμε καλές φωτογραφίες, όχι κάτι άλλο. Τους κρατήρες τους είδαμε και ήταν πολύ όμορφοι.

Μετά, φεύγοντας από κει, μας πήγε ο οδηγός μας σε μία φάρμα που είχε περιφράξει ένα τεράστιο χώρο και εκεί υπήρχαν πάρα πολλές χελώνες μικρές και μεγάλες. Ήταν πολύ όμορφα γιατί αυτή τη φορά είδαμε πολλές μεγάλες χελώνες μαζί και ήταν πολύ εύκολη η φωτογράφισή τους. Όχι όπως προχθές στο πάρκο του Δαρβίνου, όπου ήταν λίγες και ήταν δύσκολο να τις φωτογραφήσεις όπως ήθελες γιατί υπήρχαν κάποιοι τοίχοι. Μας άρεσε εκεί.

Για να καταλάβετε το μέγεθος των χελωνών:

Μετά συνεχίσαμε για να πάμε στα Λάβα Τούνελ (lava tunneles), όπως λέγονται, που στην ουσία είναι κενά που έχουν δημιουργηθεί από την λάβα. Δημιουργούν ένα τούνελ πλάτους περίπου 5 με 6 μέτρα στο μεγαλύτερο μήκος του και ύψος περίπου 8 μέτρα. Πήγαμε σε ένα. Το μήκος όλου αυτού του τούνελ είναι περίπου 400 μέτρα. Σε ένα σημείο, προς το τέλος του, το πλάτος γίνεται περίπου δύο μέτρα, αλλά το ύψος δεν είναι πάνω από 50-60 πόντους και αναγκάζεσαι να το περάσεις σχεδόν ξαπλωμένος μπρούμυτα. Το κάναμε, δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω. Αφού κάναμε και αυτό δεν είχαμε κάτι άλλο, αν και υπάρχουν και άλλα τούνελ εδώ στην περιοχή. Είπαμε να μην δούμε κάτι άλλο και γυρίσαμε πίσω στην πόλη.

Το πέρασμα από το χαμηλότερο σημείο:

Αμέσως από το Πουέρτο Αγιόρα ξεκινήσαμε τον ποδαρόδρομο παίρνοντας το μονοπάτι για να πάμε να δούμε την παραλία Τορτούγα Μπέι, Tortuga Bay. H απόσταση ήταν περίπου 2,5 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στην παραλία, αλλά και εκεί κάναμε άλλα περίπου δύο χιλιόμετρα για να πάμε μέχρι το τέλος της παραλίας σε ένα πολύ όμορφο κόλπο σαν λίμνη που ο κόσμος έκανε μπάνιο. Στην Tortuga Bay ο κόσμος δεν κολυμπούσε γιατί είχε μεγάλα κύματα και είχε κόκκινη σημαία. Και πράγματι κανένας δεν έμπαινε μέσα παρά μόνο για λίγο να προχωρήσει με τα πόδια γυμνά.

Από τη διαδρομή για να φτάσουμε εκεί:

Το χρωματιστό πουλάκι μη χάσετε:

Ήταν υπέροχα με τη βόλτα που κάναμε. Είδαμε πολλά ιγουάνα. Δεν ήταν και τόσο σημαντικό, αφού έχουμε δει πολλές φορές εδώ πέρα, όμως όλα μαζί αυτά μας έδιναν μια υπέροχη αίσθηση. Φυσικά είδαμε και πουλιά μικρά και μεγάλα. Πάρα πολύς κόσμος πήγαινε εκεί μόνο για να κολυμπήσει. Όμως το μπάνιο σίγουρα δεν άξιζε σε μία παραλία πολύ όμορφη με φυτά που έμπαιναν μέσα στη θάλασσα, αλλά ήταν ρηχά και δεν νομίζω ότι μπορούσε κάποιος να προχωρήσει μέχρι του σημείου να μην πατώνει.

Εδώ κολυμπούσε ο κόσμος:

Φεύγοντας από την Τορτούγα Bay πήραμε πάλι το μονοπάτι με τα πλακάκια, που ήταν σαν καλντερίμι και μέσα από ένα υπέροχο δάσος που κυριαρχούσαν οι κάκτοι, επιστρέψαμε στο Πουέρτο Αγιόρα.

Η ώρα πια είχε φτάσει τρεις και είπαμε να έρθουμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο. Νομίζω ότι μέχρι τώρα η μέρα έχει αξιοποιηθεί επαρκώς και δεν χρειαζόταν να κάνουμε κάτι παραπάνω με ένα πρακτορείο. Όχι μόνο γιατί θα ήταν πολλά τα χρήματα, αλλά δεν υπάρχει και λόγος τη στιγμή που μπορείς να περπατήσεις για να δεις κάποια πράγματα να πληρώσεις να σε πάνε με βάρκα, αν και νομίζω η βάρκα δεν θα μπορούσε να προσαράξει για να δεις την Τortuga Bay.

Σήμερα λοιπόν η μέρα ξεκίνησε με κάποια αρνητική προοπτική λόγω του κακού καιρού που υπάρχει όλες τις μέρες που είμαστε εδώ τα πρωινά, αλλά κατέληξε σε μία πολύ όμορφη μέρα μιας και η συννεφιά που υπήρχε συνέχεια δεν έκανε άσχημη την πορεία μας με τα πόδια κάτω από ένα καυτό ήλιο. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα Γκαλαπάγκος islands, που τα έκανε διάσημα ο Κάρολος Δαρβίνος το 1835 που έφτασε εδώ, αν θυμάμαι καλά. Και κυρίως όταν, μετά από τριάντα περίπου χρόνια, εξέδωσε τα βιβλία του για την καταγωγή των ειδών και αργότερα των ανθρώπων. Ίσως αν δεν ήταν τόσο σημαντικό το βιβλίο για την καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου, τούτα τα νησιά να μην είχαν την παγκόσμια αίγλη που απολαμβάνουν αυτή τη στιγμή. Είμαι σίγουρος ότι και αλλού υπάρχουν αντίστοιχα νησιά, αλλά επειδή δεν τα επισκέφθηκε κανένας μεγάλος φυσιοδίφης του δέκατου ένατου αιώνα, δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά. Δεν πειράζει, γιατί εμείς ήρθαμε εδώ λόγω της φήμης που έχουν τα νησιά. Και καμιά φορά ο μύθος είναι πολύ σημαντικός, άσχετα από την αντικειμενική αξία ενός προορισμού. Εμείς νιώθουμε πολύ όμορφα που βρισκόμαστε εδώ και θα σύστηνα στον καθένα να κάνει αυτή την επίσκεψη. Δεν γνωρίζω εάν οι τρεις μέρες που ήρθαμε είναι αρκετές, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, γιατί οι πολυήμερες κρουαζιέρες που σου δίνουν τη δυνατότητα να δεις πάρα πολλά σε αυτά τα νησιά είναι πολύ ακριβές.

Τώρα ξεκουραζόμαστε στο κρεβάτι μας για λίγο ακόμα, σε αυτό το ανεκδιήγητο ξενοδοχείο, που πριν από μία ώρα που φτάσαμε δεν έτρεχε νερό στις βρύσες, διότι ο ξενοδόχος δεν είχε ανοίξει τον κυκλοφορητή του νερού. Τώρα πάντως έχουμε νερό, αλλά κάνει αρκετό κρύο και φυσικά δεν έχει θέρμανση. Μου αρέσει που έχει ένα air condition μόνο ψύξη. Και απορώ πότε θα το χρησιμοποιούσε κάποιος. Δεν ξέρω αν κάποιες μέρες κάνει ζέστη εδώ και πότε είναι αυτές. Υπενθυμίζω ότι ζεστό νερό για το μπάνιο δεν υπάρχει και χθες που του είπαμε ότι θέλουμε να έχουμε ζεστό νερό, μας είπε ότι δεν γίνεται, αλλά μετά από λίγο μας είπε ότι, εντάξει, περιμένετε λίγο και θα ζεσταθεί. Ζεστό νερό δεν είδαμε βέβαια. Όλες οι συνεννοήσεις γίνονται σε μία γλώσσα εσπεράντο, που κανείς δεν κατανοεί. Ο νεαρός πέρα από τα Ισπανικά δεν ξέρει τίποτα άλλο. Είμαι σίγουρος ότι και ισπανικά να μιλούσα, πάλι δεν θα ήξερα τι έλεγε, διότι μόνο να χαμογελάει ξέρει και να μας λέει αν θέλουμε να πάμε σε ένα φίλο του που έχει ένα καλό εστιατόριο να φάμε. Τέλος πάντων καλό παιδί φαίνεται.

Όμως δεν δήλωσε στο Booking.com ότι πήγαμε και εγώ αφού του έκανα κριτική, με ρώταγε το Booking.com να επιβεβαιώσω αν πήγα ή όχι. Δεν απάντησα για να μην τον θάψω περισσότερο.

Τελικά η απογευματινή βόλτα δεν είχε τόσο ενδιαφέρον όσο περιμέναμε. Είχαμε σκοπό να πάμε σε μία παραλία, των Γερμανών όπως ονομάζεται, και να προχωρήσουμε από κει για να φτάσουμε σε κάποιες μικρές λίμνες με ωραία θέα όπως είχαμε μάθει με το όνομα las Crietas. Στην παραλία πήγαμε, αλλά στο άλλο μέρος με τις λιμνούλες δεν μπορέσαμε να πάμε γιατί η θάλασσα με την παλίρροια είχε σηκωθεί πολύ ψηλά και είχε σκεπάσει το μονοπάτι οπότε δεν μπορούσαμε να περάσουμε, εκτός αν βγάζαμε τα παπούτσια μας και σηκώναμε τα μπατζάκια. Άσε που είχε αρκετό κύμα και υπήρχε ενδεχόμενο να μας έβρεχε. Έτσι γυρίσαμε πίσω γιατί και αυτό που είχαμε δει μας είχε αρέσει και καθίσαμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί αγναντεύοντας τη θάλασσα με τα διάφορα καραβάκια που είχαν τουρίστες. Ξέχασα να συμπληρώσω ότι για να πάμε στην παραλία των Γερμανών έπρεπε να πάρουμε ένα θαλάσσιο ταξί για να μας μεταφέρει απέναντι σε μία απόσταση περίπου 200 ή 300 μέτρα, για να καλύψουμε έναν κόλπο που υπήρχε. Δεν είχε δρόμο για να κάνουμε, έστω με τα πόδια τον κύκλο. Έτσι κι αλλιώς το θαλάσσιο ταξί δεν ήταν πολύ ακριβό, είχε 80 σεντς του δολαρίου το άτομο για να μας πάει κι άλλα τόσα να επιστρέψουμε.

Εδώ ήπιαμε καφέ:

Ήταν ωραία η βόλτα. Απλά δεν μπορέσαμε να πάμε εκεί που θέλαμε. Αφού τελειώσαμε και αυτό, είχαμε τελειώσει με όσα θα μπορούσαμε να έχουμε δει σε αυτό το νησί και είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Άλλωστε είχε πέσει και σκοτάδι, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε για φαγητό. Πήγαμε σε αυτόν τον ανεκδιήγητο που είχαμε πάει και προχθές το βράδυ, αλλά αυτή τη φορά δεν είχε χοιρινό και αναγκαστήκαμε και φάγαμε κοτόπουλο. Είναι πολύ φθηνό μαγαζί και κυρίως για αυτό τον προτιμούμε. Συγκεκριμένα σήμερα το κοτόπουλο είχε 4 δολάρια η μερίδα, που στα υπόλοιπα μαγαζιά μάλλον έκανε από 10 δολάρια και πάνω. Σήμερα όμως όταν του ζητήσαμε πατάτες τηγανιτές μας είπε ότι λόγω του ότι είναι Κυριακή δεν έχει πατάτες τηγανητές! Φαίνεται λίγο ανεξήγητο αλλά είναι αλήθεια. Πάντως η συνεννόηση σήμερα ήταν πιο εύκολη από την προηγούμενη φορά, λόγω της εμπειρίας του τύπου αυτού ο οποίος δεν θυμάμαι αν είχα πει ότι μιλάει και σχετικά καλά Αγγλικά. Απλά δεν καταλαβαίνει το πνεύμα μας. Για παράδειγμα, εγώ σήμερα του ζήτησα κοτόπουλο που να συνοδεύεται με φασολάδα και ρύζι. Μου έφερε ένα πιάτο φασολάδα με ρύζι και μετά από κάμποση ώρα το κοτόπουλο. Και είχα τρομάξει ότι μπορεί να μη μου έφερνε καθόλου κοτόπουλο. Τέλος καλό όλα καλά, χόρτασα και είμαι εντάξει.

Θέλαμε να κανονίσουμε και τη μεταφορά μας αύριο για το αεροδρόμιο αφού αύριο αναχωρούμε. Είπαμε να ρωτήσουμε ένα ταξί πόσα θα μας πάρει για να μας πάει, αφού το λεωφορείο θέλει πέντε δολάρια ανά άτομο για το πορθμείο, εγώ περίμενα ότι το ταξί θα ζητούσε από 40 και πάνω. Όμως για καλή μας τύχη ζήτησε μόνο 25 και έτσι το κλείσαμε να περάσει αύριο το πρωί στις 9:00 να μας πάρει και να μας μεταφέρει. Έτσι η μετακίνησή μας θα είναι πιο γρήγορη και πιο άνετη. Το ταξί είναι ένα αγροτικό από εκείνα που λέγονται εδώ διπλοκάμπινα. Είναι δηλαδή σαν κούρσα και έχει και καρότσα.

Αύριο φεύγουμε από τα νησιά και πιστεύω ότι έχουμε πάρει μία καλή γεύση από τα Γκαλαπάγκος. Εάν είχαμε άλλη μία ή δύο μέρες, σίγουρα θα έπρεπε να αγοράσουμε κάποια εκδρομή-κρουαζιέρα για να κάνουμε, γιατί αλλιώς δεν γίνεται να γυρνάμε στα ίδια και τα ίδια μέρη, όσο όμορφα και να είναι. Αυτό όμως θα ανέβαζε πολύ το κόστος του ταξιδιού και δεν ξέρω εάν θα πρόσφερε κάτι στο ταξίδι μας. Δεν εννοώ ότι μέσα σε αυτές τις δύο μέρες είδαμε όλα τα ζώα και όλη την ομορφιά του τοπίου, αλλά είναι τόσο μεγάλο το μέρος που θέλεις πάρα πολύ χρόνο και πάρα πολύ χρήμα για να το εξαντλήσεις. Εμείς είδαμε ό,τι είδαμε και αύριο αναχωρούμε για την Ηπειρωτική χώρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 16
• 17
• 18
• 19
• 20
• …

  Go to chapter

  Go
• 28

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 18 of 28

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

 

[travelbreak]

Όταν κανόνιζα το ταξίδι στον Παναμά σκεφτόμουν να το συνδυάσω με Κολομβία, αλλά τελικά αποφάσισα να αφιερώσω ένα επόμενο ταξίδι ολόκληρο στη χώρα.
Περιμένω τη συνέχεια, κι εμένα είναι αγαπημένα μέρη αυτά

Τον Παναμά (κάποια χρονιά στο μέλλον) θα τον συνδυάσω με μερικές ακόμα χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Ελπίζω μέχρι τότε να έχω βελτιώσει και τα ισπανικά μου. Έχω ακούσει για μια μέθοδο που κοιμάσαι και μαθαίνεις ξένες γλώσσες: θα τη δοκιμάσω. Αστειεύομαι.

 

[go2dbeach]

Αρχικά σκεφτόμουν να περάσω από Παναμά στην Κολομβία μέσω των νησιών San Blas, αλλά ήθελα 4 μέρες μόνο στη διαδρομή.
Τελικά τον συνδύασα με Κόστα Ρίκα και δεν το μετάνιωσα
Θέλουμε συνέχεια!!

 

[buffon85]

ααα καλως τον, θα σε διαβασω με μεγαλη αγωνια!
σκεφτομαι κολομβια για αυγουστο 2020 (και καλα το αποφασισα λογω επετειου 10ετων, παντα ψαχνω αφορμη χαχα)!

θελω να δω το προγραμμα σου!

αχ τα ισπανικα βρε παιδια ειναι λατρεια, καθε φορα που παταω σε ισπανοφωνη χωρα, απο την στιγμη που ειμαι στο αεροδρομιο η καρδια μου ξεκιναει να χτυπαει δυνατα

 

[fenia42]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

 

[travelbreak]

θελω να δω το προγραμμα σου!

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κλασικά μέρη των δυο χωρών. Δηλαδή δεν πήγαμε «off the beaten track».
Σιγά σιγά θα τα δούμε όλα τα μέρη με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

 

[travelbreak]

Ανυπομονώ να διαβάσω την οπτική σου για την Κολομβια!
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις πως δεν είναι «πια» επικίνδυνη κι ελπίζω να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο στον τουρισμό γιατί έχει να δώσει.

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

 

[anlazar]

Με λίγη προσοχή (ίσως, δεν ξέρω, και λίγη τύχη, που πάντα είναι χρήσιμη) είναι ασφαλής χώρα.
Από τουρισμό είχε ελάχιστο. Ούτε καν η Μπογκοτά δεν έχει επισκέπτες.
Αν δε πούμε για τους αρχαιολογικούς χώρους Σαν Αγουστίν και Τιερραδέντρο, ήταν σχεδόν άδειοι. Μα δεν έχουν φτιάξει και δρόμους της προκοπής. Θα τα δούμε ένα-ένα το επόμενο διάστημα.

Eξαιρετικο ταξιδι! Περιμενουμε τη συνεχεια ! Γραφω κι εγω την ιστορία μου για Κολομβια που πηγα περσι! Εμεινα με τις καλυτερες εντυπωσεις!

 

[travelbreak]

Πρώτη μέρα στη Μπογκοτά.

Σηκώθηκα με το πόδι μου αρκετά μουδιασμένο. Ίσως ο μηνίσκος να μην έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, όμως η κούραση που πέρασα χθες, αφού βγήκα από το αεροπλάνο, το έχει κάνει να έχει πρηστεί και με πονάει αρκετά. Φυσικά κυρίως όταν περπατώ. Ευτυχώς έχω πάρει μαζί μου ένα μικρό μπαστούνι, γιατί το φοβόμουν αυτό ότι μπορούσε να συμβεί. Ελπίζω μέχρι αύριο να μου έχει περάσει.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά φάγαμε αρκετά πράγματα, ειδικά εγώ, και πιστεύω να με κρατήσουν μέχρι το απόγευμα.

Τελικά η σημερινή μέρα δεν πήγε και τόσο άσχημα, όσο αφορά στο πρόβλημα που έχω στο πόδι μου. Μπορεί να πηγαίναμε όλοι πολύ αργά στο περπάτημα, αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς θα το κάναμε, διότι λόγω του υψομέτρου έπρεπε να μην προχωρούμε γρήγορα, για να μην χρειαζόμαστε πολλές ανάσες. Η πόλη στο σημείο που μένουμε έχει υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρα και εμείς ανεβήκαμε και στο βουνό Μονσεράτε με ένα τρενάκι. Είναι εδώ κοντά, και το υψόμετρο εκεί ήταν στα 3300 μέτρα.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά τούτη η φωτογραφία μου θυμίζει τους φτωχούς της Κολομβίας.

Δεν ξέρω τι ακριβώς λέει εδώ αλλά μου θυμίζει ότι οι Νοτιοαμερικάνοι είναι πάντα αγωνιστικοί.

Όλες οι σημερινές διαδρομές πρέπει να πλησίασαν τα 15 χιλιόμετρα και έγιναν με τα πόδια. Στις 8:00 ήμασταν στο δρόμο για το κέντρο της πόλης. Επειδή ο καιρός ήταν βροχερός αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη μέρα μας από τα μουσεία που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε. Όμως επειδή σήμερα (20 Ιουλίου) είναι η εθνική γιορτή στην Κολομβία δεν θα άνοιγαν στις 9 αλλά στις 10 το πρωί. Έτσι κάναμε αρκετές βόλτες που όμως ήταν αξιόλογες γιατί η Μπογκοτά είναι πολύ όμορφη πόλη, στις γειτονιές τουλάχιστον που πήγαμε εμείς. Τα δύο μουσεία που τελικά πήγαμε (και μας έκανε εντύπωση διότι ήταν δωρεάν) ήταν το μουσείο χρυσού και το μουσείο του καλλιτέχνη Μποτέρο. Μας άρεσαν και τα δύο πάρα πολύ και θαυμάσαμε και την τέχνη των παλιών κατοίκων της περιοχής αλλά και του Μποτέρο τα γλυπτά και τους πίνακες. Στο ίδιο μουσείο ήταν έργα και άλλων μεγάλων καλλιτεχνών.

Είναι ακόμα πρωί και οι κεντρικοί δρόμοι άδειοι:

και η πιο Και κεντρική πλατεία άδεια λόγω της γιορτής, που την είχε κλείσει η αστυνομία:

Την πλατεία Μπολίβαρ δεν μπορέσαμε να τη δούμε εκ των έσω γιατί ήταν κλειστή λόγω της εθνικής εορτής. Κάποια άλλη στιγμή θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε. (Την είδαμε την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας που ήταν ανοιχτή για όλους.) Βέβαια την επισκεφθήκαμε από μερικά σημεία έξω από αυτήν.

Από το μουσείο χρυσού:

Και από το μουσείο Μποτέρο (σε ένα υπέροχο κτήριο):

Γενικά στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλοί αστυνομικοί που κυκλοφορούν και κάνουν έντονη την παρουσία τους. Το πρωί που ξεκινήσαμε τη βόλτα, επειδή περπατούσαμε σε έναν δρόμο λίγο ερημικό και ήταν ακόμα νωρίς, μας σταμάτησαν δύο αστυνομικοί με την μοτοσικλέτα τους και μας έδωσαν συμβουλές για το πώς να κρατάμε τις τσάντες μας και τις κάμερες. Μάλιστα μέχρι κάποιο σημείο ερχόταν από πίσω μας αργά-αργά όπως πηγαίναμε και εμείς. Γενικά ένιωθες σε αρκετά σημεία της πόλης, όχι παντού, ότι υπάρχει ένας κίνδυνος να υπάρχει. Όμως επειδή μόλις τον αισθανόσουν έβλεπες και κάποιον αστυνομικό σε απόσταση αναπνοής, αμέσως σου ερχόταν το αίσθημα της ασφάλειας. Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιες περιοχές περπατήσαμε όμως ήταν κοντά στο κέντρο με τις πολλές εκκλησίες που όμως δεν μπήκαμε σε καμία (μπήκαμε την τελευταία μας μέρα σε όλες αυτές).

Πήγαμε και σε κάποια στενά στα οποία υπήρχαν πολύ όμορφα μαγαζάκια και κυκλοφορούσαν νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Τα περισσότερα σπίτια σε αυτά τα στενά είναι ζωγραφισμένα ή χρωματισμένα με διαφορά έντονα χρώματα και όλα είναι πολύ χαμηλά στο ύψος. Το λέω αυτό διότι η πόλη έχει και ουρανοξύστες. Ευτυχώς είναι λίγοι.

Λίγο μετά το μεσημέρι πήραμε το τρενάκι για να ανέβουμε στο βουνό Μονσεράτε (Cerro de Monserrate, κοντά στο κέντρο της πόλης). Το εισιτήριο κόστιζε 21.000 πέσος (κάπου 6 ευρώ) με επιστροφή και ανεβαίνοντας επάνω είδαμε την όμορφη θέα της πόλης. Μάλιστα για καλή μας τύχη δεν είχε τόσο πολλά σύννεφα. Έτσι αξιοποιήσαμε την άνοδό μας σε αυτό το βουνό.

Στην κορυφή του Μονσεράτε:

Όταν επιστρέψαμε οι πλατείες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει κόσμο:

Με την επιστροφή μας στην πόλη θέλαμε να φάμε, αφού είχε πάει 5:30. Ψάχνοντας περνούσαμε έξω από ένα μαγαζί που είχε πολλά ψητά και μπήκαμε μέσα για να φάμε κρεατικά. Ήταν αρκετά νόστιμα και μπορώ να πω πολύ φτηνά. Το κάθε πιάτο κόστιζε περίπου 6 ευρώ και ήταν πολύ μεγάλο. Εγώ το δικό μου δεν το τελείωσα καν, ούτε και η Ντίνα.

Εδώ φάγαμε. Το συστήνω, κυρίως για τους υπέροχους σερβιτόρους.

Η βροχή όλη τη μέρα δεν μας ενόχλησε καθόλου γιατί δεν ήταν πολύ δυνατή, όταν έριχνε κάτι λίγες ψιχάλες. Ήταν δυνατή το πρωί πριν πάρουμε το πρωινό, δηλαδή περίπου στις 5 τα ξημερώματα. Όλη την υπόλοιπη μέρα έβρεχε ελάχιστα.

Τελική κρίση: Η Μπογκοτά είναι μια ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ όμορφη πόλη, αλλά στη Νότια Αμερική έχουμε δει και καλύτερες. Θα μου πεις: σε μια μέρα βγάζεις τόσο σοβαρό συμπέρασμα; Ναι, τόσο έκατσα, τόσα είδα και αυτό αποκόμισα. Θα κάνω εκτενέστερη κριτική στο τέλος του ταξιδιού μας, που περάσαμε ξανά.

Και για το τέλος της σημερινής μέρας ένα όμορφο κτήριο:

 

[travelbreak]

Πέριξ της Μπογκοτά. Zipaquira. Villa de Leyva.

Την επόμενη μέρα και ο καιρός είναι λίγο βροχερός, όχι όμως όπως την πρώτη στην Μπογκοτά. Η θερμοκρασία επίσης είναι χαμηλή. Από το παράθυρο του δωματίου, που βρίσκεται στο 10ο όροφο του κτιρίου, βλέπω απέναντί μου τα βουνά που περιτριγυρίζουν την πόλη. Όταν ανοίγεις το πρωί το παράθυρο η ψύχρα αμέσως μπαίνει στο δωμάτιο. Εδώ στην Κολομβία στα ξενοδοχεία, τα πιο φτηνά εννοείται, που είναι σε μεγάλο υψόμετρο, τα δωμάτια δεν έχουν κλιματισμό. Έτσι συμβαίνει και εδώ στην Μπογκοτά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον κλιματισμό, αφού αν έχουμε κλειστό το παράθυρο στο δωμάτιο η θερμοκρασία του δωματίου είναι γύρω στους 20 με 23 βαθμούς Κελσίου. Έξω βέβαια το βράδυ και το ξημέρωμα πρέπει να έχει λίγο κάτω από τους 10 βαθμούς.

Χθες το βράδυ γυρίσαμε νωρίς στο ξενοδοχείο μετά το φαγητό και μετά την ολοήμερη βόλτα μας στην πόλη. Φαίνεται ότι εδώ στην πόλη μετά το πέσιμο της νύχτας μαζεύονται στα σπίτια τους και δεν ξέρω τι κάνουν. Όμως έξω δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Τα μαγαζιά στις 7 περίπου μαζεύουν τα πράγματά τους σιγά-σιγά και κλείνουν, όπως και οι μικροπωλητές. Και όλα αυτά είναι ελάττωμα για την επίσκεψη σε τέτοιες χώρες. Το ότι δηλαδή έχεις φως του ήλιου ακριβώς 12 ώρες. Και φυσικά αν το πρωί καθυστερήσεις λίγο μέχρι να πάρεις το πρωινό σου, έχεις χάσει ήδη τις δύο πρώτες ώρες. Τότε η εκμετάλλευση του φωτός γίνεται μόνο επί 10 ώρες. Και φυσικά αν είσαι και σε μία λίγο επικίνδυνη περιοχή το βράδυ σχεδόν πάει χαμένο αφού δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις. Σίγουρα θα υπάρχουν μαγαζιά που είναι ανοιχτά και το βράδυ αλλά θα πρέπει να πας με ταξί για να νιώσεις ασφάλεια.

Εδώ είναι δύσκολο να πετύχεις άνθρωπο να μιλά αγγλικά ακόμα και στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας. Ευτυχώς έχει έναν τύπο που με το κινητό του έχει την εφαρμογή Google translate και ενώ μιλά αυτός ισπανικά τα γράφει από κάτω στα ελληνικά και άμα θέλει τα λέει και μία κοπέλα δια ζώσης. Την έχω κι εγώ την εφαρμογή και αποδείχτηκε πολύτιμη σε όλο το ταξίδι μας.

Οι άνθρωποι εδώ τριγυρνάνε στους δρόμους, τη μέρα τουλάχιστον, πάρα πολύ άνετα. Είναι πολύ φιλικοί και δεν νιώθεις κάτι τόσο επικίνδυνο με τόσους αστυνομικούς κοντά σου. Τα μουσεία που πήγαμε χτες ήταν γεμάτα κόσμο και ήταν καταπληκτικά, έχοντας πάρα πολλούς φύλακες και άλλους ανθρώπους για να σε πληροφορήσουν για κάτι.
Δεν θα την έλεγα καταπληκτική πόλη τη Μπογκοτά, αλλά μας άρεσε. Όχι όμως σαν το Κίτο!

Σήμερα ήταν μια πολύ έντονη μέρα, αρκετά γεμάτη αλλά και με κάποιες μικρές περιπέτειες, όχι όμως δυσάρεστες. Το πρωί, μετά το πρωινό μας την καθιερωμένη πια ώρα, 6:30 με 7:00, πήγαμε εδώ κοντά μία βόλτα που είχα διαβάσει ότι υπάρχει μία τοπική αγορά (Mercado de las Pulgas). Δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον αυτό που είδαμε στην αγορά. Ήταν φτωχοί άνθρωποι που πουλούσαν πράγματα από δεύτερο και τρίτο χέρι.

Όμως είχε ενδιαφέρον η βόλτα γιατί ήταν Κυριακή πρωί και οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από αυτοκίνητα. Πολλοί από τους δρόμους είχαν κλείσει από την αστυνομία, ώστε εδώ ο κόσμος να κινείται σήμερα Κυριακή με τα ποδήλατά του. Πράγματι χιλιάδες ποδήλατα ήταν στους δρόμους και διάφορα κιόσκια τους πουλούσαν κάτι για να πιουν ή να αγοράσουν ή να επιδιορθώσουν στο ποδήλατό τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον και ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις αυτούς τους παθιασμένους ανθρώπους με το ποδήλατο να οδηγούν. Και πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από αυτούς, δεν ήταν σε παρέες, αλλά μόνοι τους.

Δεν βιαζόμασταν το πρωί να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο το οποίο είχαμε ενοικιάσει τώρα και μερικούς μήνες από την Avis, και το γραφείο εδώ στην πόλη άνοιγε στις 9:00 το πρωί. Κατά τις 9 παρά δέκα λοιπόν πήραμε από δω ένα ταξί για να μας πάει στο σημείο που ήταν το γραφείο, αλλά εκεί μας είπαν ότι το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο, διότι λέει είχε πάθει μία βλάβη. Έτσι αναγκαστήκαμε και πήραμε ένα λίγο μικρότερο. Όμως πιστεύω ότι θα μας κάνει τη δουλειά μας, είναι ένα Chevrolet, Εquinox.

Από το δρόμο βγαίνοντας από τη Μπογκοτά: πολλά αυτοκίνητα και πολλά πάρκα για τον κόσμο που πετούσε χαρταετούς.

Το δοκιμάσαμε σήμερα που κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μέχρι αργά το βράδυ. Να συμπληρώσω όμως ότι δεν το είχε εκεί στο γραφείο και αναγκαστήκαμε να μεταφερθούμε στο αεροδρόμιο, με δικά τους έξοδα, με ταξί, για να το παραλάβουμε. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, όμως η καθυστέρηση ήταν πάνω από μία ώρα και έτσι η εκδρομή που είχαμε προγραμματίσει για σήμερα έγινε, αλλά με λίγες ελλείψεις.

Ο αρχικός στόχος ήταν να πάμε μέχρι το χωριό Villa de Leyva. Το χωριό αυτό απέχει από την Μπογκοτά γύρω στα 170 χιλιόμετρα και ο δρόμος είναι αρκετά καλός, όμως κάναμε μία παράκαμψη για να πάμε να δούμε το ορυχείο αλατιού Zipaquira. Η στάση του κάναμε είχε αρκετό ενδιαφέρον, όμως επειδή ήθελε αρκετό χρόνο η επίσκεψη στο σπήλαιο αναγκαστήκαμε και αφήσαμε κάποια πράγματα χωρίς να τα δούμε για να φύγουμε και να προλάβουμε να δούμε το χωριό του προγράμματός μας. Το σπήλαιο έμοιαζε πολύ με την Βιελίσκα της Κρακοβίας, αλλά μάλλον το Κολομβιανό είναι υποδεέστερο.

Από το αλατωρυχείο:

H Villa de Leyva είναι ένα καταπληκτικό χωριό, με πολλά σημάδια από την πρώτη αποικιακή εποχή. Βέβαια έχει αρκετό τουρισμό που το κάνει να χάνει λίγο από την ομορφιά του, όμως δεν χορταίναμε να το βλέπουμε μέχρι που βράδιασε.

Η επιστροφή στο ξενοδοχείο έγινε γύρω στις 11:30 το βράδυ. Το αυτοκίνητο το βάλαμε στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που παρέχεται δωρεάν και όλα εντάξει.

Φυσικά σήμερα έμειναν πολλά πράγματα από το πρόγραμμά μας εκτός, γιατί δεν είχαμε χρόνο. Είδαμε πάντως κάποια βασικά και νομίζω το χωριό άξιζε πολύ. Το καλύτερο θα ήταν να μην είχαμε πάει στο σπήλαιο. Να πάμε κατευθείαν στην Villa de Leyva, ώστε να δούμε και εκεί γύρω κάποια ενδιαφέροντα που είχε. Όμως αυτά έχουν τα ταξίδια: δεν μπορείς πάντα να ξέρεις τι είναι καλύτερο για να του δώσεις προτεραιότητα.

Το καλό της επιστροφής μας, που έγινε πολύ αργά, ήταν ότι ενώ είχε αρκετή κίνηση δεν είχε και τόσο πολλή όση νωρίτερα που είδαμε όταν πηγαίναμε. Η Κολομβία έχει αρκετά καλούς δρόμους ακόμα και στην επαρχία (αυτή η γνώμη άλλαξε μερικές μέρες αργότερα) αλλά έχει όμως αρκετά διόδια. Κάθε 40-50 χιλιόμετρα πρέπει να πληρώσεις περίπου 2,5 ως 4 ευρώ.

Στη βόλτα μας δεν υπήρχε κάτι που να μας τρομάξει σε θέμα επικινδυνότητας της χώρας. Κατά τα άλλα όλη μέρα κύλησε σε τουριστικά μέρη τα οποία δεν είχαν κανένα πρόβλημα σε θέματα κλοπών. Ούτε καν πέρναγε από το μυαλό μας να προσέξουμε τα πράγματα μας. Ακόμα και στη Villa de Leyva, το αυτοκίνητο το παρκάραμε σε ένα δρόμο κανονικά όπως θα το παρκάραμε και στην Ελλάδα. Δεν το βάλαμε δηλαδή σε ένα πάρκινγκ.

Στην Μπογκοτά είδαμε πολλούς άστεγους να κοιμούνται εδώ και εκεί, όπως επίσης και πάρα πολλούς να ψάχνουν τους σκουπιδοτενεκέδες για να βρουν κάτι χρήσιμο για αυτούς. Εντάξει είναι μία φτωχή χώρα, δεν το συζητάμε, όμως η Μπογκοτά έχει και περιοχές όπως είδαμε, που είναι πάρα πολύ καλές και πολύ προσεγμένες. Είναι γεμάτη με πάρκα (εκτός κέντρου), ο κόσμος είναι πολύ ευχάριστος και ειδικά την Κυριακή ήταν όλοι έξω πηγαίνοντας σε διάφορα μέρη να περάσουν την ώρα τους τρώγοντας ή διασκεδάζοντας σε εστιατόρια ή και σε άλλους χώρους δραστηριοτήτων. Μέχρι έξω από την πόλη έβλεπες πάρκα γεμάτα με κόσμο και ανθρώπους να κάθονται και να συζητάνε ή να τρώνε. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα με κόσμο.

Γενικά όλα είναι φθηνά, με εξαίρεση τα διόδια, και η χώρα φαίνεται πολύ καθαρή και συντεταγμένη. Είναι τόσο φθηνά! Παίρνεις ένα ταξί και για μισή ώρα δίνεις 3 ευρώ ή 5 το πολύ, μου κάνει εντύπωση. Και βέβαια στα ταξί δεν χρειάζεται να ρωτήσεις πόσο θα κοστίσει. Οι άνθρωποι νομίζω θα σου πουν την αλήθεια και δεν είναι και τόσο πολλά τα χρήματα που παίρνουν. Εντάξει, υπάρχουν άπειρα ταξί στο δρόμο, αλλά μικρά αλλά πιο μεγάλα. Δεν ξέρω αν τα πιο μεγάλα είναι πιο ακριβά, αλλά γενικά φαίνεται να είναι εύκολη η μετακίνηση με τις συγκοινωνίες. Εδώ έχει άπειρα αστικά λεωφορεία, πιστεύω και υπεραστικά, και έχουν δικές τους λεωφορειολωρίδες για να κινούνται και δεν επιτρέπεται να μπαίνουν μέσα τα ΙΧ. Έχει επίσης και πιο μικρά λεωφορεία τα οποία φαίνεται ότι είναι τελείως ιδιωτικά και είναι εκτός αυτών των λεωφορειοδρόμων και τα χρησιμοποιεί ο κόσμος.

 

[travelbreak]

Στην επαρχία: Τατακόα (οιονεί έρημος) και Νέιβα.

Έχει βραδιάσει πια και είμαστε στην πόλη Neiva. Το πρωί που έβλεπα το πρόγραμμα, που είχα φτιάξει καιρό πριν, έλεγα ότι σήμερα ήταν μία χαλαρή μέρα και θα απολαμβάναμε τη φύση της χώρας αυτής, χωρίς να βιαζόμαστε να πάμε στον τελικό μας προορισμό, στον οποίο πίστευα θα φτάναμε πολύ νωρίς και έχοντας κάνει το πρόγραμμα κατά λέξη. Μάλιστα φύγαμε αρκετά νωρίς από την Μπογκοτά, που εκείνη την ώρα έβρεχε πολύ. Φύγαμε στις 8 και χωρίς να συναντήσουμε ιδιαίτερα πολλή κίνηση, που έχει συνήθως, απομακρυνθήκαμε από την πρωτεύουσα και προχωρήσαμε για την πόλη Νeiva. Το πρόγραμμα μέχρι τη Νeiva (απόσταση από τη Μπογκοτά 314 χλμ) είχε μόνο μία στάση και συγκεκριμένα στην έρημο Τατακόα.

Μετά από αρκετές ώρες, περίπου τρεις έως τέσσερις, και ακολουθώντας τον πλοηγό για την Τατακόα, κάναμε μία παράκαμψη από τον κεντρικό δρόμο για να ακολουθήσουμε έναν επαρχιακό, σύμφωνα με το maps.me. Είχε και ταμπέλα που με μεγάλα γράμματα έδειχνε ότι από εκεί πάει στην Τατακόα, η οποία αναρωτιόμασταν τι πράμα μπορούσε να είναι στην Κολομβία, που βρίσκεται πολύ κοντά στον ισημερινό και μέσα στους τροπικούς. Παίρνοντας λοιπόν την παράκαμψη ήμασταν πολύ τυχεροί που μόλις 2 χιλιόμετρα μετά ο δρόμος συναντούσε ένα μεγάλο ποτάμι, το Μανταλένα (Magdalena). Εκεί αναρωτιόμασταν πώς θα το περάσουμε αφού δεν υπήρχε καμία γέφυρα.

Σταματήσαμε το αυτοκίνητο και είδαμε ότι ένας βαρκάρης πήγαινε και ερχόταν με μία μικρή βάρκα, η οποία το πολύ πολύ να χωρούσε μερικούς ανθρώπους και μία μοτοσικλέτα. Υπήρχε όμως και μία πιο μεγάλη που ίσως να μπορούσε να μεταφέρει ένα αυτοκίνητο. Όμως ο βαρκάρης της μικρής μας είπε ότι δεν μπορούσε να μεταφερθεί το αυτοκίνητο γιατί έχει σταματήσει αυτός ο τρόπος μεταφοράς. Είπα λοιπόν ότι ήμασταν τυχεροί, γιατί θα μπορούσαμε να συναντήσουμε αυτό το ποτάμι μετά από μισή ώρα δρόμο, οπότε θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω κάνοντας άλλο τόσο δρόμο (που ήταν κακός χωματόδρομος). Έτσι τώρα είχαμε λίγα χιλιόμετρα και μάλιστα σε μία όμορφη διαδρομή.

Περνώντας από ένα μικρό γραφικό χωριό ξαναμπήκαμε στο κεντρικό δρόμο και λίγο παρακάτω, μετά από 10 χιλιόμετρα, είδαμε πάλι μία ταμπέλα που έδειχνε ότι από εκεί πήγαινε στην έρημο Τατακόα. Δεν προχωρήσαμε πολύ αλλά ρώτησα έναν βενζινά που ήταν εκεί και είπε ότι το αυτοκίνητο δεν μπορεί να περάσει. Αν θέλουμε να πάμε στην έρημο πρέπει να περάσουμε πρώτα από την πόλη Νέιβα.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο φτάσαμε στην περίφημη έρημο Τατακόα, που σαν έρημος δεν λέει και πάρα πολλά πράγματα, αλλά αν σκεφτείς ότι είσαι στην Κολομβία και βλέπεις μία πεδιάδα να μοιάζει αρκετά με σαβάνα και ταυτόχρονα να έχει πολύ κοντά και κάποιες φυτείες ρυζιού και μπανανιές, το πράγμα γίνεται πολύ ιδιαίτερο. Το ενδιαφέρον βέβαια τμήμα του κομματιού ήταν κάποιοι χωμάτινοι μικροί λόφοι σε μεγάλη έκταση που είχαν διαβρωθεί και θύμιζαν σε μικρογραφία τους σχηματισμούς του Βryce Canyon στην Γιούτα της Αμερικής. Δεν ήταν κάτι φανταστικό αλλά είχε και αυτό το ενδιαφέρον του, ιδιαίτερα οι κάκτοι. Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περίπου στις 4:30 ξεκινήσαμε την επιστροφή.

Οι κάκτοι της περιοχής μας εντυπωσίασαν.

Αυτό εδώ είναι η έρημος Τατακόα:

Οι ώρες που είχαν περάσει ήταν πάρα πολλές και κάναμε ελάχιστες στάσεις. Η διαδρομή μέχρι τη Νeiva ήταν αρκετά καλή αλλά όχι και εξαιρετική όπως η χθεσινή προς το χωριό Villa de Leyva. Το πιο ωραίο κομμάτι ήταν προς την περιοχή και στην περιοχή της Τατακόα. Επιστρέφοντας από την έρημο κάναμε και μία στάση στο πολύ όμορφο χωριό Villaviache.

Η πόρτα που είναι μπροστά στον καβαλάρη, άνοιξε και μπήκε μέσα με το άλογο:

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας αποφασίσαμε να δούμε το μνημείο La Gaitana που βρίσκεται δίπλα στο ποτάμι Μανταλένα στη Νέιβα. Ήταν ωραία εκεί αλλά αναξιοποίητο το μέρος του ποταμιού. Μετά κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο μας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, όπως όλα τα ξενοδοχεία μας. Βάλαμε το αυτοκίνητο σε ένα σχεδόν θωρακισμένο πάρκινγκ του ξενοδοχείου και βγήκαμε για φαγητό.

Μετά το φαγητό κάναμε και τη βόλτα μας στην πλατεία της πόλης. Μετά την αρχική βροχή στην Μπογκοτά σήμερα το πρωί, όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε, η θερμοκρασία Από τους 12 βαθμούς άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά και μέσα σε δύο ώρες είχε φτάσει τους 37, διότι εδώ πλέον είμαστε σε υψόμετρο κάτω από τα 500 μέτρα και φυσικά είμαστε σε τροπική περιοχή. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ζεσταινόμαστε αλλά ευτυχώς δεν έχει τόσο πολλή υγρασία ώστε να μας κάνει την κίνηση ανυπόφορη. Από αύριο λοιπόν κοντό παντελονάκι.

Το πόδι μου πάει πολύ καλά και δεν χρησιμοποίησα σήμερα καθόλου το μπαστούνι. Βέβαια πονάει ακόμα, αλλά πιστεύω σιγά-σιγά θα περάσει κι αυτό. Κάθε μέρα παίρνω και ένα αντιφλεγμονώδες και πιστεύω ότι και αυτό βοηθάει ώστε να μην πονάω.