travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.553
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Μπογκοτά
- Zipaquira & Villa de Leyva
- Τατακόα (οιονεί έρημος) & Νέιβα
- Tierradentro
- San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου
- Cali - Silvia
- Κολομβιανά χωριά
- Δρόμος ως το Μεντεγίν– Zona Cafetera
- Μεντεγίν κ Γουταπέ
- Καραϊβική – Σάντα Μάρτα
- Χάρτες Κολομβίας
- Πάρκο Ταϋρόνα & περιοχή του βάλτου
- Καρταχένα
- Απ'την Καραϊβική στο Κίτο
- 1η μέρα Γκαλαπάγκος
- Κρουαζιέρα στο νησί Μπαρτολομέ
- Tortuga Bay
- Γκουαγιακίλ: υπέροχη πόλη!
- Ο δρόμος για την Κουένκα
- Κουένκα
- Ingapirca κ Alausi
- Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba
- Quilotoa Lake, Cotopaxi, Quito
- Οταβάλο κ Κίτο
- Κίτο κ αναχώρηση για Μπογκοτά
- Μπογκοτά ξανά
- Επίλογος - Videos
Κουένκα
Ξημέρωσε και σε λίγο πάμε για πρωινό. Απλά θέλω να σημειώσω μερικά πράγματα πάλι εδώ. Το ένα είναι ότι σε τούτο το ξενοδοχείο στην Κουένκα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.700 μέτρα, δεν υπάρχει θέρμανση και έχουμε ψοφήσει στο κρύο. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο, εντάξει, δεν μπορεί να πεις ότι είναι 13 βαθμοί, αλλά είναι 18, και τέτοια θερμοκρασία σε ξενοδοχείο θεωρείται απαίσια. Κουλουριαστήκαμε με ότι βρήκαμε για να μην κρυώνουμε το βράδυ. Η αίσθηση πάντως είναι ότι η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 18 μέσα στο δωμάτιο και σίγουρα πρέπει να φοράς μπλούζα ή μπουφάν.
Ένα άλλο που θέλω να σημειώσω είναι ότι εδώ τα χρήματα που μας χρειάζονται, εκτός από αυτά τα λίγα που κρατούσαμε, τα βρίσκουμε είτε κάνοντας ανάληψη από μηχανήματα τραπεζών, είτε πληρώνοντας με πιστωτικές κάρτες. Φυσικά τα μηχανήματα ανάληψης στο Εκουαδόρ, σου δίνουν δολάρια Αμερικής. Τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία που πηγαίνουμε δε δέχονται πιστωτικές κάρτες για να πληρώσουμε και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε με μετρητά. Πολλά δέχονται κάρτες αλλά σου χρεώνουν ένα επί πλέον 8 ως 10%. Όμως τα βενζινάδικα σχεδόν όλα δεν έχουν πρόβλημα με τις πιστωτικές κάρτες και πληρώνουμε με αυτές.
Το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε αυτή τη φορά μπορεί να είναι τεράστιο και να χωράει άνετα τις βαλίτσες μας, όμως δεν είναι τόσο καλό από άποψη μηχανικής κατάστασης. Τελικά βλέπω ότι ακόμα και η Avis, την οποία προτιμήσαμε σε αυτές τις χώρες, λόγω του κύρους το οποίο έχει παγκοσμίως, δεν είναι εντάξει. Τη μία δεν μιλάνε τη γλώσσα, την άλλη δεν μας δίνουν το αυτοκίνητο που ζητήσαμε, την άλλη μας δίνουν αυτοκίνητο και είναι χάλια. Εντάξει, αυτές τις χώρες δεν είναι εύκολο να τις ταξιδεύεις μόνος σου. Εκτός αν είσαι αποφασισμένος ότι θα περάσεις διάφορα και έχεις χρόνο. Και εμείς είχαμε καλομάθει στις χώρες, όπως ήταν η Αμερική, αλλά και η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Όμως στην Παταγονία που ήταν αντίστοιχες χώρες, δηλαδή Χιλή και Αργεντινή, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα από εδώ.
Ένα άλλο που ισχύει εδώ πέρα είναι ότι πολλά μαγαζιά μικρά, που συνήθως στην Ελλάδα είναι ψιλικατζίδικα, έχουνε σιδεριά στην πόρτα και όταν θέλει κάποιος να αγοράσει κάτι το λέει απέξω, ανάμεσα στα σίδερα δηλαδή, και του το δίνουν από ένα μικρό παραθυράκι που ανοίγουν. Για να έχουν τα σίδερα, σου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει εγκληματικότητα εδώ. Όμως εμείς όσο κυκλοφορούμε στους δρόμους, ας πούμε εδώ στην Cuenca ή ακόμα και στο Guayaquil, δεν είχαμε αυτή την αίσθηση. Όλα μας φαινόταν μια χαρά. Βέβαια πάντα προσέχουμε τις κινήσεις μας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, όταν είμαστε στο κέντρο και έχει πολύ κόσμο.
Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στο Guayaquil, τα πάρκα και το Μαλεκόν κλείνουν σχετικά νωρίς, Ίσως στις 20:00. Είναι περιφραγμένα με ωραίες μεγάλες σιδεριές και έτσι δεν υπάρχει κανείς μετά τις 20:00. Ανοίγουν την άλλη μέρα το πρωί, νομίζω στις 8:30.
Είναι βράδυ και βρισκόμαστε στην πόλη του επόμενου προορισμού μας, που είναι το Alausi. Δεν είναι και τόσο μεγάλη πόλη αφού έχει πάνω κάτω 10.000 κατοίκους, αλλά εντάξει, έχει πράγματα για να δεις. Σκεφτόμουν ότι λίγες πόλεις στην Ελλάδα των δέκα χιλιάδων κατοίκων θα είχαν τόσα πολλά να σου δείξουν όσα έχει το Alausi. Και μιλάω μόνο για πλατείες και για αγάλματα, και ίσως για εκκλησίες. Είναι πολύ όμορφη μικρή πόλη. Βρίσκεται σε οροπέδιο που περιτριγυρίζεται από πάρα πολύ ψηλά βουνά. Έχει υψόμετρο περίπου 2.300 μέτρα.
Το Αλαούσι:
Ο βασικός λόγος που μένουμε εδώ απόψε είναι για να φύγουμε αύριο πρωί-πρωί με το λεγόμενο τρένο της Μύτης του Διαβόλου, La Nariz del Diablo, Devil’s Nose, που έχουμε κλείσει εισιτήρια τώρα και μήνες. Θα κάνουμε μία διαδρομή που θεωρείται πολύ ιδιαίτερη παγκοσμίως. Η διαδρομή αυτή θα κρατήσει περίπου 2,5 ώρες και έχω ανυπομονησία για να δούμε πως θα είναι.
Η ώρα τώρα είναι μόλις 9 το βράδυ και έχουμε έρθει στο δωμάτιο από τις 8. Αυτό το κακό υπάρχει σε τούτη την εκδρομή. Τις περισσότερες φορές ερχόμαστε νωρίς στα δωμάτιά μας γιατί δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε. Αφού κάναμε τις βόλτες μας στο Alausi μέχρι τις 6:30 που νύχτωσε, πήγαμε για φαγητό στις 7:00. Φάγαμε σχετικά γρήγορα και μετά δεν είχαμε διάθεση για περισσότερη βόλτα, αφού τα είχαμε δει όλα εδώ γύρω. Γι αυτό πάμε στα δωμάτια, ανοίγουμε τις βαλίτσες, βάζουμε, βγάζουμε τα πράγματα, πίνουμε λίγη ρακή που έχουμε. Έτσι περνάει η ώρα μέχρι τις 22:00 ή τις 23:00, οπότε θα κοιμηθούμε. Με την παρέα δεν κάνουμε άλλες παρέες τα βράδια, αφού έτσι κι αλλιώς όλη μέρα μαζί ήμασταν. Και εκείνοι οι δυο μας λένε ότι συνήθως κοιμούνται την ίδια ώρα με μας.
Ας περιγράψω λίγο την μέρα από το πρωί. Σηκωθήκαμε κατά τις 6:00, όπως γίνεται συνήθως, πήραμε πρωινό στις 7 και στις 7:45 βρισκόμασταν με τα πόδια στους δρόμους της Κουένκα. Ξεκινήσαμε από έναν δρόμο που βρίσκεται στις όχθες ενός ποταμού (από τους πολλούς) που διασχίζει την πόλη και είχαμε διαβάσει ότι είναι πολύ όμορφο να κάνεις βόλτα στο πλάι της όχθης. Πράγματι περπατήσαμε σχεδόν δύο χιλιόμετρα σε ένα υπέροχο μονοπάτι και βλέπαμε από τα αριστερά τον ποταμό, που δεν είναι πολύ μεγάλος, και από την άλλη βλέπαμε την παλιά πόλη. Σπίτια σχετικά παλιά αλλά και καινούρια χτισμένα όμως με πολύ γούστο όλα. Φαινόταν ότι κάποια από αυτά ήταν λίγο εγκαταλειμμένα, αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε γιατί πήραμε ένα σωρό φωτογραφίες.
Αρχαιότητες των Ίνκας (Todos los Santos) δίπλα στο ποτάμι Tomebamba.
Αφού είχαμε προχωρήσει αρκετά ανεβήκαμε στην πόλη και στα στενά της. Πήραμε ένα δρόμο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας, αφού βέβαια περάσαμε και από κάποιες πλατείες και εκκλησίες και κτίρια τα οποία είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Περάσαμε με το φως της ημέρας για να τα φωτογραφίσουμε.
Ξημέρωσε και σε λίγο πάμε για πρωινό. Απλά θέλω να σημειώσω μερικά πράγματα πάλι εδώ. Το ένα είναι ότι σε τούτο το ξενοδοχείο στην Κουένκα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.700 μέτρα, δεν υπάρχει θέρμανση και έχουμε ψοφήσει στο κρύο. Η θερμοκρασία στο δωμάτιο, εντάξει, δεν μπορεί να πεις ότι είναι 13 βαθμοί, αλλά είναι 18, και τέτοια θερμοκρασία σε ξενοδοχείο θεωρείται απαίσια. Κουλουριαστήκαμε με ότι βρήκαμε για να μην κρυώνουμε το βράδυ. Η αίσθηση πάντως είναι ότι η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 18 μέσα στο δωμάτιο και σίγουρα πρέπει να φοράς μπλούζα ή μπουφάν.
Ένα άλλο που θέλω να σημειώσω είναι ότι εδώ τα χρήματα που μας χρειάζονται, εκτός από αυτά τα λίγα που κρατούσαμε, τα βρίσκουμε είτε κάνοντας ανάληψη από μηχανήματα τραπεζών, είτε πληρώνοντας με πιστωτικές κάρτες. Φυσικά τα μηχανήματα ανάληψης στο Εκουαδόρ, σου δίνουν δολάρια Αμερικής. Τα περισσότερα από τα ξενοδοχεία που πηγαίνουμε δε δέχονται πιστωτικές κάρτες για να πληρώσουμε και αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε με μετρητά. Πολλά δέχονται κάρτες αλλά σου χρεώνουν ένα επί πλέον 8 ως 10%. Όμως τα βενζινάδικα σχεδόν όλα δεν έχουν πρόβλημα με τις πιστωτικές κάρτες και πληρώνουμε με αυτές.
Το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε αυτή τη φορά μπορεί να είναι τεράστιο και να χωράει άνετα τις βαλίτσες μας, όμως δεν είναι τόσο καλό από άποψη μηχανικής κατάστασης. Τελικά βλέπω ότι ακόμα και η Avis, την οποία προτιμήσαμε σε αυτές τις χώρες, λόγω του κύρους το οποίο έχει παγκοσμίως, δεν είναι εντάξει. Τη μία δεν μιλάνε τη γλώσσα, την άλλη δεν μας δίνουν το αυτοκίνητο που ζητήσαμε, την άλλη μας δίνουν αυτοκίνητο και είναι χάλια. Εντάξει, αυτές τις χώρες δεν είναι εύκολο να τις ταξιδεύεις μόνος σου. Εκτός αν είσαι αποφασισμένος ότι θα περάσεις διάφορα και έχεις χρόνο. Και εμείς είχαμε καλομάθει στις χώρες, όπως ήταν η Αμερική, αλλά και η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία. Όμως στην Παταγονία που ήταν αντίστοιχες χώρες, δηλαδή Χιλή και Αργεντινή, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα από εδώ.
Ένα άλλο που ισχύει εδώ πέρα είναι ότι πολλά μαγαζιά μικρά, που συνήθως στην Ελλάδα είναι ψιλικατζίδικα, έχουνε σιδεριά στην πόρτα και όταν θέλει κάποιος να αγοράσει κάτι το λέει απέξω, ανάμεσα στα σίδερα δηλαδή, και του το δίνουν από ένα μικρό παραθυράκι που ανοίγουν. Για να έχουν τα σίδερα, σου δίνει την αίσθηση ότι υπάρχει εγκληματικότητα εδώ. Όμως εμείς όσο κυκλοφορούμε στους δρόμους, ας πούμε εδώ στην Cuenca ή ακόμα και στο Guayaquil, δεν είχαμε αυτή την αίσθηση. Όλα μας φαινόταν μια χαρά. Βέβαια πάντα προσέχουμε τις κινήσεις μας, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, όταν είμαστε στο κέντρο και έχει πολύ κόσμο.
Ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στο Guayaquil, τα πάρκα και το Μαλεκόν κλείνουν σχετικά νωρίς, Ίσως στις 20:00. Είναι περιφραγμένα με ωραίες μεγάλες σιδεριές και έτσι δεν υπάρχει κανείς μετά τις 20:00. Ανοίγουν την άλλη μέρα το πρωί, νομίζω στις 8:30.
Είναι βράδυ και βρισκόμαστε στην πόλη του επόμενου προορισμού μας, που είναι το Alausi. Δεν είναι και τόσο μεγάλη πόλη αφού έχει πάνω κάτω 10.000 κατοίκους, αλλά εντάξει, έχει πράγματα για να δεις. Σκεφτόμουν ότι λίγες πόλεις στην Ελλάδα των δέκα χιλιάδων κατοίκων θα είχαν τόσα πολλά να σου δείξουν όσα έχει το Alausi. Και μιλάω μόνο για πλατείες και για αγάλματα, και ίσως για εκκλησίες. Είναι πολύ όμορφη μικρή πόλη. Βρίσκεται σε οροπέδιο που περιτριγυρίζεται από πάρα πολύ ψηλά βουνά. Έχει υψόμετρο περίπου 2.300 μέτρα.
Το Αλαούσι:
Ο βασικός λόγος που μένουμε εδώ απόψε είναι για να φύγουμε αύριο πρωί-πρωί με το λεγόμενο τρένο της Μύτης του Διαβόλου, La Nariz del Diablo, Devil’s Nose, που έχουμε κλείσει εισιτήρια τώρα και μήνες. Θα κάνουμε μία διαδρομή που θεωρείται πολύ ιδιαίτερη παγκοσμίως. Η διαδρομή αυτή θα κρατήσει περίπου 2,5 ώρες και έχω ανυπομονησία για να δούμε πως θα είναι.
Η ώρα τώρα είναι μόλις 9 το βράδυ και έχουμε έρθει στο δωμάτιο από τις 8. Αυτό το κακό υπάρχει σε τούτη την εκδρομή. Τις περισσότερες φορές ερχόμαστε νωρίς στα δωμάτιά μας γιατί δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε. Αφού κάναμε τις βόλτες μας στο Alausi μέχρι τις 6:30 που νύχτωσε, πήγαμε για φαγητό στις 7:00. Φάγαμε σχετικά γρήγορα και μετά δεν είχαμε διάθεση για περισσότερη βόλτα, αφού τα είχαμε δει όλα εδώ γύρω. Γι αυτό πάμε στα δωμάτια, ανοίγουμε τις βαλίτσες, βάζουμε, βγάζουμε τα πράγματα, πίνουμε λίγη ρακή που έχουμε. Έτσι περνάει η ώρα μέχρι τις 22:00 ή τις 23:00, οπότε θα κοιμηθούμε. Με την παρέα δεν κάνουμε άλλες παρέες τα βράδια, αφού έτσι κι αλλιώς όλη μέρα μαζί ήμασταν. Και εκείνοι οι δυο μας λένε ότι συνήθως κοιμούνται την ίδια ώρα με μας.
Ας περιγράψω λίγο την μέρα από το πρωί. Σηκωθήκαμε κατά τις 6:00, όπως γίνεται συνήθως, πήραμε πρωινό στις 7 και στις 7:45 βρισκόμασταν με τα πόδια στους δρόμους της Κουένκα. Ξεκινήσαμε από έναν δρόμο που βρίσκεται στις όχθες ενός ποταμού (από τους πολλούς) που διασχίζει την πόλη και είχαμε διαβάσει ότι είναι πολύ όμορφο να κάνεις βόλτα στο πλάι της όχθης. Πράγματι περπατήσαμε σχεδόν δύο χιλιόμετρα σε ένα υπέροχο μονοπάτι και βλέπαμε από τα αριστερά τον ποταμό, που δεν είναι πολύ μεγάλος, και από την άλλη βλέπαμε την παλιά πόλη. Σπίτια σχετικά παλιά αλλά και καινούρια χτισμένα όμως με πολύ γούστο όλα. Φαινόταν ότι κάποια από αυτά ήταν λίγο εγκαταλειμμένα, αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε γιατί πήραμε ένα σωρό φωτογραφίες.
Αρχαιότητες των Ίνκας (Todos los Santos) δίπλα στο ποτάμι Tomebamba.
Αφού είχαμε προχωρήσει αρκετά ανεβήκαμε στην πόλη και στα στενά της. Πήραμε ένα δρόμο για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας, αφού βέβαια περάσαμε και από κάποιες πλατείες και εκκλησίες και κτίρια τα οποία είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Περάσαμε με το φως της ημέρας για να τα φωτογραφίσουμε.