travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.563
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η μέρα Μπογκοτά
- Zipaquira & Villa de Leyva
- Τατακόα (οιονεί έρημος) & Νέιβα
- Tierradentro
- San Agustin - Popayan: ο δρόμος του τρόμου
- Cali - Silvia
- Κολομβιανά χωριά
- Δρόμος ως το Μεντεγίν– Zona Cafetera
- Μεντεγίν κ Γουταπέ
- Καραϊβική – Σάντα Μάρτα
- Χάρτες Κολομβίας
- Πάρκο Ταϋρόνα & περιοχή του βάλτου
- Καρταχένα
- Απ'την Καραϊβική στο Κίτο
- 1η μέρα Γκαλαπάγκος
- Κρουαζιέρα στο νησί Μπαρτολομέ
- Tortuga Bay
- Γκουαγιακίλ: υπέροχη πόλη!
- Ο δρόμος για την Κουένκα
- Κουένκα
- Ingapirca κ Alausi
- Alausi, Nariz del Diablo, Chimborazo, Riobamba
- Quilotoa Lake, Cotopaxi, Quito
- Οταβάλο κ Κίτο
- Κίτο κ αναχώρηση για Μπογκοτά
- Μπογκοτά ξανά
- Επίλογος - Videos
Επόμενη μέρα, Κάλι (Cali), Σύλβια.
Έχουμε φτάσει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, το Κάλι. Την πόλη της σάλσα. Ήδη πήραμε μία γεύση από τους χορούς τους.
Η κίνηση στους επαρχιακούς δρόμους είναι αρκετά μεγάλη και κυκλοφορούν πολλά φορτηγά και πάρα πολλά μηχανάκια. Τέτοια μηχανάκια είδαμε και χθες το βράδυ να περνάνε εκείνο τον παλιόδρομο, στα τρία χιλιόμετρα υψόμετρο. Εμείς φοβόμασταν εάν παθαίναμε κανένα ατύχημα και δεν μπορούσε να μετακινηθεί το αυτοκίνητο. Όμως αυτοί οι άνθρωποι με τα μηχανάκια, που είναι μερικές φορές της πλάκας, κάνουν αυτές τις διαδρομές. Εμείς απορούσαμε, πού στο καλό πάνε μέσα στη νύχτα. Αλλά παίρναμε κουράγιο, αφού και εκείνοι περνούσαν από εκεί. Καταλάβαμε κάποια στιγμή, ότι για να υπάρχει τόση κίνηση σε αυτό το δρόμο δεν υπάρχει θέμα ασφάλειας και δεν πρέπει να είναι επικίνδυνο. Μας έκανε επίσης εντύπωση όταν διαπιστώσαμε ότι από κάποια ώρα και μετά η κίνηση ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με την αρχική. Όταν είδαμε ότι κάθε τόσο περνούσαν και λεωφορεία της γραμμής, εκτός από κείνο που πήραμε εμείς από πίσω, κάπως είχαμε ησυχάσει. Συνέχεια διασταυρωνόμασταν με άλλα. Όταν λέω συνέχεια, εννοώ κάθε δεκάλεπτο.
Η τρόπος οδήγησης στους δρόμους εδώ θεωρώ ότι είναι σχετικά καλός και όχι τόσο επικίνδυνος όσο ήταν πέρυσι στη Γεωργία. Βέβαια ένας μέτριος οδηγός θα έχει μεγάλα προβλήματα. Εμείς εδώ καλά τα καταφέρνουμε χωρίς ιδιαίτερες καταστάσεις. Όμως χθες σε όλη αυτή τη διαδρομή της νύχτας υπήρχαν φορές που καλά καλά δεν έβλεπα το δρόμο. Έπεφτα σε λακκούβες λόγω της ομίχλης, που είχαν δημιουργηθεί από τη βροχή. Όμως το αυτοκίνητο νομίζω δεν ακούμπησε περισσότερες από έξι, εφτά φορές κάτω στο οδόστρωμα. Πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια το δρόμο θα τον έχουν φτιάξει διότι είναι αρκετά φαρδύς, στα περισσότερα σημεία του. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα αντέξει στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Θα έπρεπε να γίνουν και ορισμένα μαγαζιά ενδιάμεσα ώστε να νιώθει ο κόσμος μία μεγαλύτερη ασφάλεια. Εκτός εάν δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα για τους ντόπιους. Στο δρόμο αυτό συναντήσαμε τουλάχιστον τρία φορτηγά και ένα μηχανάκι που είχαν μηχανικό πρόβλημα και ήταν σταματημένα. Μάλιστα στο μηχανάκι καθόταν δύο άτομα μέσα στη νύχτα και τη βροχή να το επιδιορθώσουν.
Η σημερινή μέρα ξεκίνησε στο Ποπαγιάν με μία βόλτα στην πόλη, για να δούμε αυτά που είδαμε χθες βράδυ, και μερικά ακόμα, με το φως της ημέρας. Τα μαγαζιά είχαν αρχίσει να ανοίγουν από τις 8:00 που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και η πόλη είχε ζωντανέψει πάρα πολύ μέχρι τις 9:00. Μέχρι που τελειώσαμε αυτή την όμορφη βόλτα, τα αυτοκίνητα είχαν γεμίσει τους δρόμους, αλλά ελάχιστα από αυτά ήταν παρκαρισμένα. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν. Εκεί δεν υπήρχαν κατοικίες, αλλά μόνο μαγαζιά και ξενοδοχεία.
Ένα άλλο τμήμα της πόλης:
Η αλήθεια είναι ότι οι τουρίστες μας φάνηκαν ελάχιστοι. Ίσως τα ξενοδοχεία δουλεύουν κυρίως με ντόπιους αυτή την εποχή. Δεν γνωρίζω ποια είναι η καλύτερη εποχή για τουρισμό στην Κολομβία. Πάντως εμείς περνάμε πολύ καλά και νομίζω ότι και ο καιρός δύσκολα θα είναι καλύτερος μία άλλη εποχή.
Η πόλη είναι πάρα πολύ όμορφη και ευχαρίστως θα μέναμε άλλη μία μέρα. Όμως έπρεπε να φύγουμε. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι τα καταστήματα που απευθύνονται σε τουρίστες είναι αρκετά ακριβότερα από εκείνα που είχαμε συναντήσει πιο βόρεια, δηλαδή στη Μπογκοτά. Φεύγοντας για το Κάλι, εγώ τουλάχιστον δεν είχα κάτι στο μυαλό μου για να κάνω. Το πρόγραμμα δεν έλεγε κάτι, αλλά περίμενα ότι κάτι θα βλέπαμε στο δρόμο και θα μας τραβούσε ώστε να κάνουμε στάσεις. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα. Κανονικά λοιπόν θα φτάναμε στο Κάλι χωρίς να κάνουμε καμία στάση, αφού ο δρόμος Ρanamericana σε αυτή την περιοχή δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Ή και αν έχει, δεν είναι εύκολο να σταματήσεις για να απολαύσεις τη θέα. Γενικά αυτό στην Κολομβία είναι ένα πρόβλημα. Όσο όμορφο και να είναι ένα μέρος σπανίως, υπάρχει πρόσβαση για να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες. Θα πρέπει να βάλεις το αυτοκίνητό σου κάπου, που μάλλον θα είναι παράνομα σταματημένο. Ίσως να είναι και επικίνδυνο.
Από τη διαδρομή μας:
Ευτυχώς μόλις ξεκινήσαμε φεύγοντας από τον Ποπαγιάν, θυμηθήκαμε ότι 40 χιλιόμετρα μετά την πόλη, σε μία παράκαμψη 30 χιλιομέτρων υπήρχε το χωριό Σύλβια. Αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε. Ήμασταν πολύ τυχεροί και γιατί το χωριό ήταν πολύ όμορφο, αλλά και για τους αυθεντικούς κατοίκους που είχε εκεί. Αυτό που απολαύσαμε περισσότερο ήταν οι άντρες και γυναίκες με παραδοσιακές στολές που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες, αλλά οι περισσότερες ήταν από μακριά, διότι οι ίδιοι δεν ήθελαν να τραβήξουν φωτογραφίες μαζί μας. Εκείνοι με τις στολές ήταν από τα γύρω μικρότερα χωριά που είχαν κατέβει στο κεφαλοχώρι για να ψωνίσουν. Έτσι εμείς είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε. Και το λέω αυτό γιατί στο επόμενο χωριό που πήγαμε, και δεν μας άρεσε, δεν είδαμε κανέναν τέτοιον άνθρωπο. Βέβαια δεν είδαμε και πολλούς ανθρώπους εκεί, παρά μόνο μερικά παιδιά που είχαν σχολάσει από το σχολείο και κυκλοφορούσαν στην πλατεία του χωριού.
Στην είσοδο του χωριού:
Και το ίδιο το χωριό στην κοιλάδα:
Αφού είδαμε ό,τι είδαμε στην Σύλβια, επιστρέψαμε στο δρόμο για να πάμε στο Κάλι. Ας σημειωθεί ότι σε όλη την Κολομβία δεν είδαμε άλλους ανθρώπους με παραδοσιακές στολές.
Καταλήξαμε στο Κάλι και στις 17:00, πήραμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και ξεκινήσαμε για το κέντρο. Ουσιαστικά δεν απείχε σχεδόν καθόλου από κει που βρισκόμασταν. Είχαμε ακούσει κάποια μπουμπουνητά (ερχόταν βροχή) από τα δωμάτιά μας και παρόλα αυτά εμείς πήγαμε τη βόλτα μας. Λίγα λεπτά αργότερα, και αφού είχαμε φτάσει στην κεντρική πλατεία, η βροχή άρχισε να πέφτει και εμείς ανοίξαμε τις ομπρέλες μας και τραβούσαμε φωτογραφίες. Δύσκολη αποστολή αυτή για τουρίστες. Τελικά κρατούσαμε τις ομπρέλες και κάναμε βόλτα παρακολουθώντας κάποιες εκδηλώσεις, που και αυτές γινόταν με κάποιο πρόβλημα, αφού η βροχή ανάγκασε τον κόσμο να φύγει ή να μην συμμετέχει και τόσο ζωηρά.
Τρομερό συγκρότημα:
Σήμερα γινόταν κάποιες εκδηλώσεις γιατί γιόρταζαν κάποια επέτειο, έτσι είχε πολλή μουσική, ένα πολύ όμορφο «ήχος και φως», που περιελάμβανε την ιστορία της πόλης και ο κόσμος χόρευε σε χορευτικά συγκροτήματα, αλλά και κατά μόνας. Πήγαμε για φαγητό να γλυτώσουμε τη βροχή. Όταν τελειώσαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι κάναμε άλλη μία βόλτα γύρω στο κέντρο της πόλης, αλλά δυστυχώς μετά από λίγο άρχισε πάλι να ψιχαλίζει για αυτό αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα δωμάτιά μας αν και νωρίς.
Στο πάρκο λίγος κόσμος αφού έριχνε ψιλή βροχή:
Από τη γωνιά των ποιητών:
Το video wall του ήχος και φως:
Θα θέλαμε να πηγαίναμε να βλέπαμε λίγο ακόμα σάλσα. Ακούγαμε μουσική αλλά δυστυχώς ήμασταν πολύ κουρασμένοι, αφού ξυπνάμε κάθε μέρα τόσο πρωί και δεν μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο το βράδυ για διασκέδαση. Για την πόλη ήθελα να πω ότι από όσα είδαμε δεν μας ενθουσίασε, γιατί δεν είναι γραφική. Έχει βέβαια ωραία κτίρια και ένα όμορφο πάρκο αλλά το μόνο που τη σώζει είναι η ζωντάνια του κόσμου και η μουσική, που τουλάχιστον εμείς είδαμε πολύ έντονα την αποψινή βραδιά.
Έχουμε φτάσει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας, το Κάλι. Την πόλη της σάλσα. Ήδη πήραμε μία γεύση από τους χορούς τους.
Η κίνηση στους επαρχιακούς δρόμους είναι αρκετά μεγάλη και κυκλοφορούν πολλά φορτηγά και πάρα πολλά μηχανάκια. Τέτοια μηχανάκια είδαμε και χθες το βράδυ να περνάνε εκείνο τον παλιόδρομο, στα τρία χιλιόμετρα υψόμετρο. Εμείς φοβόμασταν εάν παθαίναμε κανένα ατύχημα και δεν μπορούσε να μετακινηθεί το αυτοκίνητο. Όμως αυτοί οι άνθρωποι με τα μηχανάκια, που είναι μερικές φορές της πλάκας, κάνουν αυτές τις διαδρομές. Εμείς απορούσαμε, πού στο καλό πάνε μέσα στη νύχτα. Αλλά παίρναμε κουράγιο, αφού και εκείνοι περνούσαν από εκεί. Καταλάβαμε κάποια στιγμή, ότι για να υπάρχει τόση κίνηση σε αυτό το δρόμο δεν υπάρχει θέμα ασφάλειας και δεν πρέπει να είναι επικίνδυνο. Μας έκανε επίσης εντύπωση όταν διαπιστώσαμε ότι από κάποια ώρα και μετά η κίνηση ήταν μεγαλύτερη σε σχέση με την αρχική. Όταν είδαμε ότι κάθε τόσο περνούσαν και λεωφορεία της γραμμής, εκτός από κείνο που πήραμε εμείς από πίσω, κάπως είχαμε ησυχάσει. Συνέχεια διασταυρωνόμασταν με άλλα. Όταν λέω συνέχεια, εννοώ κάθε δεκάλεπτο.
Η τρόπος οδήγησης στους δρόμους εδώ θεωρώ ότι είναι σχετικά καλός και όχι τόσο επικίνδυνος όσο ήταν πέρυσι στη Γεωργία. Βέβαια ένας μέτριος οδηγός θα έχει μεγάλα προβλήματα. Εμείς εδώ καλά τα καταφέρνουμε χωρίς ιδιαίτερες καταστάσεις. Όμως χθες σε όλη αυτή τη διαδρομή της νύχτας υπήρχαν φορές που καλά καλά δεν έβλεπα το δρόμο. Έπεφτα σε λακκούβες λόγω της ομίχλης, που είχαν δημιουργηθεί από τη βροχή. Όμως το αυτοκίνητο νομίζω δεν ακούμπησε περισσότερες από έξι, εφτά φορές κάτω στο οδόστρωμα. Πιστεύω ότι σε μερικά χρόνια το δρόμο θα τον έχουν φτιάξει διότι είναι αρκετά φαρδύς, στα περισσότερα σημεία του. Όμως δεν ξέρω κατά πόσο θα αντέξει στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Θα έπρεπε να γίνουν και ορισμένα μαγαζιά ενδιάμεσα ώστε να νιώθει ο κόσμος μία μεγαλύτερη ασφάλεια. Εκτός εάν δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα για τους ντόπιους. Στο δρόμο αυτό συναντήσαμε τουλάχιστον τρία φορτηγά και ένα μηχανάκι που είχαν μηχανικό πρόβλημα και ήταν σταματημένα. Μάλιστα στο μηχανάκι καθόταν δύο άτομα μέσα στη νύχτα και τη βροχή να το επιδιορθώσουν.
Η σημερινή μέρα ξεκίνησε στο Ποπαγιάν με μία βόλτα στην πόλη, για να δούμε αυτά που είδαμε χθες βράδυ, και μερικά ακόμα, με το φως της ημέρας. Τα μαγαζιά είχαν αρχίσει να ανοίγουν από τις 8:00 που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας και η πόλη είχε ζωντανέψει πάρα πολύ μέχρι τις 9:00. Μέχρι που τελειώσαμε αυτή την όμορφη βόλτα, τα αυτοκίνητα είχαν γεμίσει τους δρόμους, αλλά ελάχιστα από αυτά ήταν παρκαρισμένα. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν. Εκεί δεν υπήρχαν κατοικίες, αλλά μόνο μαγαζιά και ξενοδοχεία.
Ένα άλλο τμήμα της πόλης:
Η αλήθεια είναι ότι οι τουρίστες μας φάνηκαν ελάχιστοι. Ίσως τα ξενοδοχεία δουλεύουν κυρίως με ντόπιους αυτή την εποχή. Δεν γνωρίζω ποια είναι η καλύτερη εποχή για τουρισμό στην Κολομβία. Πάντως εμείς περνάμε πολύ καλά και νομίζω ότι και ο καιρός δύσκολα θα είναι καλύτερος μία άλλη εποχή.
Η πόλη είναι πάρα πολύ όμορφη και ευχαρίστως θα μέναμε άλλη μία μέρα. Όμως έπρεπε να φύγουμε. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι τα καταστήματα που απευθύνονται σε τουρίστες είναι αρκετά ακριβότερα από εκείνα που είχαμε συναντήσει πιο βόρεια, δηλαδή στη Μπογκοτά. Φεύγοντας για το Κάλι, εγώ τουλάχιστον δεν είχα κάτι στο μυαλό μου για να κάνω. Το πρόγραμμα δεν έλεγε κάτι, αλλά περίμενα ότι κάτι θα βλέπαμε στο δρόμο και θα μας τραβούσε ώστε να κάνουμε στάσεις. Δυστυχώς δεν υπήρχε τίποτα. Κανονικά λοιπόν θα φτάναμε στο Κάλι χωρίς να κάνουμε καμία στάση, αφού ο δρόμος Ρanamericana σε αυτή την περιοχή δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Ή και αν έχει, δεν είναι εύκολο να σταματήσεις για να απολαύσεις τη θέα. Γενικά αυτό στην Κολομβία είναι ένα πρόβλημα. Όσο όμορφο και να είναι ένα μέρος σπανίως, υπάρχει πρόσβαση για να τραβήξεις μερικές φωτογραφίες. Θα πρέπει να βάλεις το αυτοκίνητό σου κάπου, που μάλλον θα είναι παράνομα σταματημένο. Ίσως να είναι και επικίνδυνο.
Από τη διαδρομή μας:
Ευτυχώς μόλις ξεκινήσαμε φεύγοντας από τον Ποπαγιάν, θυμηθήκαμε ότι 40 χιλιόμετρα μετά την πόλη, σε μία παράκαμψη 30 χιλιομέτρων υπήρχε το χωριό Σύλβια. Αποφασίσαμε να πάμε να το δούμε. Ήμασταν πολύ τυχεροί και γιατί το χωριό ήταν πολύ όμορφο, αλλά και για τους αυθεντικούς κατοίκους που είχε εκεί. Αυτό που απολαύσαμε περισσότερο ήταν οι άντρες και γυναίκες με παραδοσιακές στολές που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες, αλλά οι περισσότερες ήταν από μακριά, διότι οι ίδιοι δεν ήθελαν να τραβήξουν φωτογραφίες μαζί μας. Εκείνοι με τις στολές ήταν από τα γύρω μικρότερα χωριά που είχαν κατέβει στο κεφαλοχώρι για να ψωνίσουν. Έτσι εμείς είχαμε την ευκαιρία να τους δούμε. Και το λέω αυτό γιατί στο επόμενο χωριό που πήγαμε, και δεν μας άρεσε, δεν είδαμε κανέναν τέτοιον άνθρωπο. Βέβαια δεν είδαμε και πολλούς ανθρώπους εκεί, παρά μόνο μερικά παιδιά που είχαν σχολάσει από το σχολείο και κυκλοφορούσαν στην πλατεία του χωριού.
Στην είσοδο του χωριού:
Και το ίδιο το χωριό στην κοιλάδα:
Αφού είδαμε ό,τι είδαμε στην Σύλβια, επιστρέψαμε στο δρόμο για να πάμε στο Κάλι. Ας σημειωθεί ότι σε όλη την Κολομβία δεν είδαμε άλλους ανθρώπους με παραδοσιακές στολές.
Καταλήξαμε στο Κάλι και στις 17:00, πήραμε τις φωτογραφικές μας μηχανές και ξεκινήσαμε για το κέντρο. Ουσιαστικά δεν απείχε σχεδόν καθόλου από κει που βρισκόμασταν. Είχαμε ακούσει κάποια μπουμπουνητά (ερχόταν βροχή) από τα δωμάτιά μας και παρόλα αυτά εμείς πήγαμε τη βόλτα μας. Λίγα λεπτά αργότερα, και αφού είχαμε φτάσει στην κεντρική πλατεία, η βροχή άρχισε να πέφτει και εμείς ανοίξαμε τις ομπρέλες μας και τραβούσαμε φωτογραφίες. Δύσκολη αποστολή αυτή για τουρίστες. Τελικά κρατούσαμε τις ομπρέλες και κάναμε βόλτα παρακολουθώντας κάποιες εκδηλώσεις, που και αυτές γινόταν με κάποιο πρόβλημα, αφού η βροχή ανάγκασε τον κόσμο να φύγει ή να μην συμμετέχει και τόσο ζωηρά.
Τρομερό συγκρότημα:
Σήμερα γινόταν κάποιες εκδηλώσεις γιατί γιόρταζαν κάποια επέτειο, έτσι είχε πολλή μουσική, ένα πολύ όμορφο «ήχος και φως», που περιελάμβανε την ιστορία της πόλης και ο κόσμος χόρευε σε χορευτικά συγκροτήματα, αλλά και κατά μόνας. Πήγαμε για φαγητό να γλυτώσουμε τη βροχή. Όταν τελειώσαμε η βροχή είχε σταματήσει και έτσι κάναμε άλλη μία βόλτα γύρω στο κέντρο της πόλης, αλλά δυστυχώς μετά από λίγο άρχισε πάλι να ψιχαλίζει για αυτό αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα δωμάτιά μας αν και νωρίς.
Στο πάρκο λίγος κόσμος αφού έριχνε ψιλή βροχή:
Από τη γωνιά των ποιητών:
Το video wall του ήχος και φως:
Θα θέλαμε να πηγαίναμε να βλέπαμε λίγο ακόμα σάλσα. Ακούγαμε μουσική αλλά δυστυχώς ήμασταν πολύ κουρασμένοι, αφού ξυπνάμε κάθε μέρα τόσο πρωί και δεν μπορούμε να αφιερώσουμε χρόνο το βράδυ για διασκέδαση. Για την πόλη ήθελα να πω ότι από όσα είδαμε δεν μας ενθουσίασε, γιατί δεν είναι γραφική. Έχει βέβαια ωραία κτίρια και ένα όμορφο πάρκο αλλά το μόνο που τη σώζει είναι η ζωντάνια του κόσμου και η μουσική, που τουλάχιστον εμείς είδαμε πολύ έντονα την αποψινή βραδιά.