travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.732
- Likes
- 14.349
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα πρωί: Γνωριμία με το Χαρτούμ.
- Πρώτη μέρα απόγευμα: Απογευματινή βαρκάδα στο Νείλο.
- Δεύτερη μέρα πρωί: Οι πρώτες δυσκολίες και η έξοδος από το Χαρτούμ.
- Δεύτερη μέρα απόγευμα: Τα πρώτα μνημεία. Old Dongola
- Τρίτη μέρα πρωί: Βόλτες στη σκόνη. Άνθρωποι και μνημεία.
- Τρίτη μέρα απόγευμα: Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο της ερήμου.
- Τέταρτη μέρα πρωί: Το πέρασμα του Νείλου.
- Τέταρτη μέρα απόγευμα: Άφιξη στο Soleb.
- Πέμπτη μέρα πρωί: Νησί Sai στο Νείλο.
- Πέμπτη μέρα απόγευμα: Βόλτα στους αμμόλοφους.
- Έκτη μέρα: Με πυρετό στην έρημο. Οι πρώτες πυραμίδες.
- Έβδομη μέρα πρωί: Πυραμίδες και Ναοί (Temples) στην Καρίμα.
- Έβδομη μέρα απόγευμα: Πυραμίδες και Νείλος από ψηλά.
- Όγδοη μέρα πρωί: Στο δρόμο για το Μερόε.
- Όγδοη μέρα απόγευμα: Οι Πυραμίδες στο Μερόε.
- Ένατη μέρα πρωί: Πόλη των Βασιλέων.
- Ένατη μέρα απόγευμα: Ναοί μακριά από το Νείλο. Άφιξη στο Χαρτούμ.
- Αναχώρηση και σύνοψη του ταξιδιού
- Βίντεο
- Επίλογος
Πέμπτη μέρα πρωί: Νησί Sai στο Νείλο.
Στο πρόγραμμα του τοπικού πρακτορείου που έχουμε λέει ότι για έξι βράδια θα μείνουμε σε τρία διαφορετικά σπίτια Νουβίων. Και τα δύο που μείναμε ως τώρα μοιάζουν σχεδιαστικά. Συγκεκριμένα η ιδιοκτησία είναι ένα μεγάλο τετράγωνο, που από τη μία πλευρά έχει μερικές (δύο ή τρεις) εισόδους. Ίσως είναι έτσι για να μπαίνουν από αλλού οι τουρίστες κι από αλλού οι μόνιμοι ένοικοι. Στο σπίτι στο Soleb από τις εισόδους μπαίνουν και τα αυτοκίνητα των επισκεπτών. Στο Τόμπους, όχι. Έμεναν απέξω. Μέσα λοιπόν στο χώρο υπάρχουν χωριστά μερικές αυλές. Η μία είναι αποκλειστικά για τους ιδιοκτήτες και την οικογένειά τους. Υπάρχουν διάσπαρτα δωμάτια για τους επισκέπτες. Είναι τεράστια και μπορεί να έχουν από δύο μέχρι 5 και 6 κρεβάτια. Λόγω έλλειψης ξυλείας, πόρτες, παράθυρα και έπιπλα είναι μεταλλικά. Σε κανένα δε μας έδωσαν κλειδί. Υποτίθεται ότι υπάρχει σιγουριά. Στο Soleb το πρωί φύγαμε για τις επισκέψεις της μέρας, αλλά όταν γυρίσαμε είχαν κλειδώσει και μόλις μας είδαν ότι ήρθαμε μας άνοιξαν.
Οι τουαλέτες, έχω βαρεθεί να το λέω, είναι μακριά από το χώρο κατοικίας. Ειδικά στο Soleb η απόσταση ως την τουαλέτα ήταν τουλάχιστον 70 μέτρα. Κάθε δύο μέρες έκανα μπάνιο με κρύο νερό. Πάντως δεν κρύωνα. Κανονικά κάθε μέρα ήμασταν λερωμένοι από την άμμο και το μπάνιο ήταν απαραίτητο, αλλά δεν ήταν και η πιο εύκολη απόφαση. Στο Tombus οι ιδιοκτήτες ήταν άφαντοι. Τους είδαμε ελάχιστα. Στο Soleb ήταν καλοί. Μάλιστα έκαναν παρέα με τον οδηγό μας γιατί τον ξέρουν χρόνια. Δεν τον άφηναν να μαγειρεύει αφού μας έδιναν από το δικό τους φαγητό. Την πρώτη μέρα ήταν τηγανητές πατάτες, κουκιά και τηγανητές μελιτζάνες με μια άσπρη σάλτσα. Τη δεύτερη μέρα μας έφερε λευκό ρύζι, φρέσκα φασολάκια φουλ στο αλάτι και τηγανητές μελιτζάνες αλλά με σάλτσα ταχίνι και μπάμιες. Στο Tombus είχε τηλεόραση αλλά δεν την είχαν συνδέσει για να παίζει. Στο Soleb δεν είχε τηλεόραση.
Εδώ παίρναμε το πρωινό μας:
Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της ημέρας. Αναχωρήσαμε λίγο πριν τις 08:00, αφού έφαγα εγώ ένα καλό πρωινό με τυρί καμήλας, φέτα όπως τη δική μας και δύο μπανάνες. Φύγαμε νωρίς και ο Shaadi είχε μια ανησυχία γιατί δε βρήκε στο τηλέφωνο τον βαρκάρη που θα μας περνούσε στο νησί Sai του Νείλου. Βρίσκεται μια εικοσαριά χιλιόμετρα από το Soleb προς το Βορρά. Στο δρόμο που πηγαίναμε μέσα στο ερημικό τοπίο είδαμε μερικούς ωραίους αμμόλοφους και σταματήσαμε σε ένα για φωτογραφίες.
Σε όλη τη διαδρομή, αλλά και από χτες, βλέπαμε από τις δύο πλευρές του δρόμου είτε να σκάβουν είτε μικρούς λόφους από άμμο. Σκάβουν για χρυσό. Πρέπει να βρίσκουν πολύ γιατί ασχολείται πολύς κόσμος. Ακόμα και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένουμε. Γι αυτό έχει αρκετό χρήμα και φτιάχνει το Gust House. Υπάρχουν και μεγάλες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και ιδιώτες, που με λίγα χρήματα και χωρίς πολλά μηχανήματα ψάχνουν.
Όταν φτάσαμε για το νησί Sai, βρήκε ένα άλλο βαρκάρη γιατί ο δικός του έλειπε. Μας πέρασε πολύ γρήγορα στο νησί που είναι αρκετά μεγάλο. Έχει μήκος 16 χιλιόμετρα περίπου και 5 με 6 πλάτος. Εκεί τηλεφώνησε σε ένα δικό του που ήρθε με ένα Land Rover, τουλάχιστον εξήντα ετών. Θα μας πήγαινε στα ενδιαφέροντα του νησιού. Είχε διάφορα αλλά κανένα δεν ήταν ιδιαίτερης αξίας για τα γούστα μου.
Προσέξτε το ανάγλυφο στους τοίχους:
Αρχικά πήγαμε σε ένα χώρο με πολύ παλιούς τάφους. Δε μπορούσες να δεις και πολλά αφού όλα ήταν στο επίπεδο του χώματος.
Μετά πήγαμε να δούμε ένα απολιθωμένο δέντρο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί είχε μήκος κάπου είκοσι μέτρα και ήταν πεσμένο στο έδαφος. Ήταν όμως μόνο ένα. Τις επόμενες μέρες είδαμε και περισσότερα.
Η επόμενη στάση ήταν σε ένα τέμπλο από το οποίο είχαν μείνει ελάχιστα. Εκτός από εκείνα που γενικά χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, πολλά είχαν πάρει οι χριστιανοί για να χτίσουν ένα ναό εκεί δίπλα, που βρισκόταν σε κακή κατάσταση. (Έτσι μας έλεγε συνέχεια ο Σάντι: οι χριστιανοί πήραν από παντού τις πέτρες και τα έκαναν εκκλησία. Τους έριχνε το φταίξιμο για πολλές καταστροφές. Ήταν φανατικός μουσουλμάνος, θα τα πούμε παρακάτω.) Τον είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι για να κάνουν ένα φρούριο, το οποίο ήταν και αυτό εκεί δίπλα.
Μέρος του φρουρίου:
Και εδώ οι Σούφι:
Πάντως είναι τραγικό να βλέπεις αρχαίες πέτρες με επιγραφές στο έδαφος παρατημένες. Που να βρει και το Σουδάν λεφτά να κάνει αναστηλώσεις. Προχωρήσαμε στην επόμενη στάση να δούμε ένα ταφικό χώρο, όπου αφού έθαβαν το νεκρό στο έδαφος έφτιαχναν μια μικρή πυραμίδα από πάνω. Τώρα πια έχει μείνει μόνο η βάση της πυραμίδας. Πάντως ήταν πολλές.
Και ένα ζωάκι, που μας είπαν ότι είναι χαμαιλέων. Δε βλέπω να αλλάζει χρώμα στο έδαφος:
Τελευταία στάση ήταν σε ένα χριστιανικό ναό από τον οποίο είχαν μείνει μόνο μερικές κολώνες. Σε αυτό το μικρό νησάκι έχει αυτά τα μνημεία από όλες σχεδόν τις περιόδους ιστορίας της περιοχής.
Μετά από τη δίωρη βόλτα στο νησί πήγαμε ξανά στο Νείλο μέχρι να έρθει ο βαρκάρης μας. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό για να δούμε αυθεντικές εικόνες. Αν και όλη η χώρα είναι αυθεντική. Μου θυμίζει Αιθιοπία στο πιο μίζερο. Οι άνθρωποι εδώ στο Βορρά είναι πιο φιλικοί. Στο νησί ας πούμε μας μίλησε ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος με καλά αγγλικά. Φαινόταν απογοητευμένος που είχαν φύγει οι Έλληνες από το Σουδάν και έμειναν λίγοι. Τα έριχνε στα στρατιωτικά καθεστώτα. Μας κάλεσε για καφέ ή τσάι αλλά δε μπορούσαμε να πάμε.
Καλλιέργειες στο Νείλο:
Στο πρόγραμμα του τοπικού πρακτορείου που έχουμε λέει ότι για έξι βράδια θα μείνουμε σε τρία διαφορετικά σπίτια Νουβίων. Και τα δύο που μείναμε ως τώρα μοιάζουν σχεδιαστικά. Συγκεκριμένα η ιδιοκτησία είναι ένα μεγάλο τετράγωνο, που από τη μία πλευρά έχει μερικές (δύο ή τρεις) εισόδους. Ίσως είναι έτσι για να μπαίνουν από αλλού οι τουρίστες κι από αλλού οι μόνιμοι ένοικοι. Στο σπίτι στο Soleb από τις εισόδους μπαίνουν και τα αυτοκίνητα των επισκεπτών. Στο Τόμπους, όχι. Έμεναν απέξω. Μέσα λοιπόν στο χώρο υπάρχουν χωριστά μερικές αυλές. Η μία είναι αποκλειστικά για τους ιδιοκτήτες και την οικογένειά τους. Υπάρχουν διάσπαρτα δωμάτια για τους επισκέπτες. Είναι τεράστια και μπορεί να έχουν από δύο μέχρι 5 και 6 κρεβάτια. Λόγω έλλειψης ξυλείας, πόρτες, παράθυρα και έπιπλα είναι μεταλλικά. Σε κανένα δε μας έδωσαν κλειδί. Υποτίθεται ότι υπάρχει σιγουριά. Στο Soleb το πρωί φύγαμε για τις επισκέψεις της μέρας, αλλά όταν γυρίσαμε είχαν κλειδώσει και μόλις μας είδαν ότι ήρθαμε μας άνοιξαν.
Οι τουαλέτες, έχω βαρεθεί να το λέω, είναι μακριά από το χώρο κατοικίας. Ειδικά στο Soleb η απόσταση ως την τουαλέτα ήταν τουλάχιστον 70 μέτρα. Κάθε δύο μέρες έκανα μπάνιο με κρύο νερό. Πάντως δεν κρύωνα. Κανονικά κάθε μέρα ήμασταν λερωμένοι από την άμμο και το μπάνιο ήταν απαραίτητο, αλλά δεν ήταν και η πιο εύκολη απόφαση. Στο Tombus οι ιδιοκτήτες ήταν άφαντοι. Τους είδαμε ελάχιστα. Στο Soleb ήταν καλοί. Μάλιστα έκαναν παρέα με τον οδηγό μας γιατί τον ξέρουν χρόνια. Δεν τον άφηναν να μαγειρεύει αφού μας έδιναν από το δικό τους φαγητό. Την πρώτη μέρα ήταν τηγανητές πατάτες, κουκιά και τηγανητές μελιτζάνες με μια άσπρη σάλτσα. Τη δεύτερη μέρα μας έφερε λευκό ρύζι, φρέσκα φασολάκια φουλ στο αλάτι και τηγανητές μελιτζάνες αλλά με σάλτσα ταχίνι και μπάμιες. Στο Tombus είχε τηλεόραση αλλά δεν την είχαν συνδέσει για να παίζει. Στο Soleb δεν είχε τηλεόραση.
Εδώ παίρναμε το πρωινό μας:
Ας ξεκινήσω όμως την περιγραφή της ημέρας. Αναχωρήσαμε λίγο πριν τις 08:00, αφού έφαγα εγώ ένα καλό πρωινό με τυρί καμήλας, φέτα όπως τη δική μας και δύο μπανάνες. Φύγαμε νωρίς και ο Shaadi είχε μια ανησυχία γιατί δε βρήκε στο τηλέφωνο τον βαρκάρη που θα μας περνούσε στο νησί Sai του Νείλου. Βρίσκεται μια εικοσαριά χιλιόμετρα από το Soleb προς το Βορρά. Στο δρόμο που πηγαίναμε μέσα στο ερημικό τοπίο είδαμε μερικούς ωραίους αμμόλοφους και σταματήσαμε σε ένα για φωτογραφίες.
Σε όλη τη διαδρομή, αλλά και από χτες, βλέπαμε από τις δύο πλευρές του δρόμου είτε να σκάβουν είτε μικρούς λόφους από άμμο. Σκάβουν για χρυσό. Πρέπει να βρίσκουν πολύ γιατί ασχολείται πολύς κόσμος. Ακόμα και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που μένουμε. Γι αυτό έχει αρκετό χρήμα και φτιάχνει το Gust House. Υπάρχουν και μεγάλες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στην εξόρυξη χρυσού, αλλά και ιδιώτες, που με λίγα χρήματα και χωρίς πολλά μηχανήματα ψάχνουν.
Όταν φτάσαμε για το νησί Sai, βρήκε ένα άλλο βαρκάρη γιατί ο δικός του έλειπε. Μας πέρασε πολύ γρήγορα στο νησί που είναι αρκετά μεγάλο. Έχει μήκος 16 χιλιόμετρα περίπου και 5 με 6 πλάτος. Εκεί τηλεφώνησε σε ένα δικό του που ήρθε με ένα Land Rover, τουλάχιστον εξήντα ετών. Θα μας πήγαινε στα ενδιαφέροντα του νησιού. Είχε διάφορα αλλά κανένα δεν ήταν ιδιαίτερης αξίας για τα γούστα μου.
Προσέξτε το ανάγλυφο στους τοίχους:
Αρχικά πήγαμε σε ένα χώρο με πολύ παλιούς τάφους. Δε μπορούσες να δεις και πολλά αφού όλα ήταν στο επίπεδο του χώματος.
Μετά πήγαμε να δούμε ένα απολιθωμένο δέντρο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον γιατί είχε μήκος κάπου είκοσι μέτρα και ήταν πεσμένο στο έδαφος. Ήταν όμως μόνο ένα. Τις επόμενες μέρες είδαμε και περισσότερα.
Η επόμενη στάση ήταν σε ένα τέμπλο από το οποίο είχαν μείνει ελάχιστα. Εκτός από εκείνα που γενικά χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, πολλά είχαν πάρει οι χριστιανοί για να χτίσουν ένα ναό εκεί δίπλα, που βρισκόταν σε κακή κατάσταση. (Έτσι μας έλεγε συνέχεια ο Σάντι: οι χριστιανοί πήραν από παντού τις πέτρες και τα έκαναν εκκλησία. Τους έριχνε το φταίξιμο για πολλές καταστροφές. Ήταν φανατικός μουσουλμάνος, θα τα πούμε παρακάτω.) Τον είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι για να κάνουν ένα φρούριο, το οποίο ήταν και αυτό εκεί δίπλα.
Μέρος του φρουρίου:
Και εδώ οι Σούφι:
Πάντως είναι τραγικό να βλέπεις αρχαίες πέτρες με επιγραφές στο έδαφος παρατημένες. Που να βρει και το Σουδάν λεφτά να κάνει αναστηλώσεις. Προχωρήσαμε στην επόμενη στάση να δούμε ένα ταφικό χώρο, όπου αφού έθαβαν το νεκρό στο έδαφος έφτιαχναν μια μικρή πυραμίδα από πάνω. Τώρα πια έχει μείνει μόνο η βάση της πυραμίδας. Πάντως ήταν πολλές.
Και ένα ζωάκι, που μας είπαν ότι είναι χαμαιλέων. Δε βλέπω να αλλάζει χρώμα στο έδαφος:
Τελευταία στάση ήταν σε ένα χριστιανικό ναό από τον οποίο είχαν μείνει μόνο μερικές κολώνες. Σε αυτό το μικρό νησάκι έχει αυτά τα μνημεία από όλες σχεδόν τις περιόδους ιστορίας της περιοχής.
Μετά από τη δίωρη βόλτα στο νησί πήγαμε ξανά στο Νείλο μέχρι να έρθει ο βαρκάρης μας. Κάναμε μια μικρή βόλτα στο χωριό για να δούμε αυθεντικές εικόνες. Αν και όλη η χώρα είναι αυθεντική. Μου θυμίζει Αιθιοπία στο πιο μίζερο. Οι άνθρωποι εδώ στο Βορρά είναι πιο φιλικοί. Στο νησί ας πούμε μας μίλησε ένας πολύ καθώς πρέπει κύριος με καλά αγγλικά. Φαινόταν απογοητευμένος που είχαν φύγει οι Έλληνες από το Σουδάν και έμειναν λίγοι. Τα έριχνε στα στρατιωτικά καθεστώτα. Μας κάλεσε για καφέ ή τσάι αλλά δε μπορούσαμε να πάμε.
Καλλιέργειες στο Νείλο: