giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Αργυρόκαστρο: Η πέτρινη πόλη!
Το Αργυρόκαστρο είναι κτισμένο στην πλαγιά που περιβάλλει την ακρόπολη, σε υψόμετρο 300 μέτρα σε μια κοιλάδα και περιβάλλεται από ορεινούς όγκους και λόφους και αυτό από μόνο του δίνει στην πόλη μια εξαιρετική αμφιθεατρική όψη. Το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων κτιρίων χρονολογείται από το 17ο και το 18ο αιώνα, πάνω από 200 κατοικίες, διατηρούμενες ως "πολιτιστικά μνημεία". Ο χαρακτηριστικός τύπος κατοικίας είναι κατασκευή από ογκόλιθους, ψηλή μέχρι πέντε πατώματα. Πολλά σπίτια στο Αργυρόκαστρο έχουν ένα ξεχωριστό τοπικό στυλ, που έχει χαρίσει στην πόλη το προσωνύμιο "Πόλη της Πέτρας", γιατί τα περισσότερα παλιά σπίτια έχουν στέγες καλυμμένες με πέτρινες λαξευτές πλάκες. Ενα σχεδόν ταυτόσημο στυλ έχουμε στην Ελλάδα στην περιοχή του Πηλίου και στα Ζαγοροχώρια. Η πόλη, μαζί με το Μπεράτ, ήταν από τις λίγες Αλβανικές πόλεις που διασώθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 από εκσυγχρονιστικά προγράμματα ανοικοδόμησης.
Η παλιά πόλη του Αργυροκάστρου είναι εγγεγραμμένη από το 2005 στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ''ως σπάνιο παράδειγμα καλά διατηρημένης Οθωμανικής πόλης, χτισμένης από μεγαλογαιοκτήμονες''. Μετά την ένταξη του Αργυρόκαστρου στην UNESCO αρκετές κατοικίες έχουν αναστηλωθεί, όμως άλλες συνεχίζουν να ερειπώνονται. Δεν είχαμε σκοπό να πάρουμε σβάρνα να δούμε από κοντά όλα τα αρχοντικά που λειτουργούν ως μουσεία και έχουν ανακατασκευαστεί ούτε να λιωθούμε στις ανηφόρες ψάχνοντας τα. Άλλωστε την πόλη την απολαμβάνεις περπατώντας χαλαρά μέσα στα σοκάκια της και παρατηρώντας την πανοραμικά από αρκετά σημεία. Έτσι μπορείς να θαυμάσεις την εξαιρετική αρχιτεκτονική κι ας μη ξέρεις ποιανού είναι το κάθε σπίτι. Όμως πολύ κοντά στο κατάλυμά μας είχαμε δύο από τα πιο διάσημα διατηρημένα αρχοντικά της πόλης. Έτσι κατηφορίζοντας από το στενό μας, σε ελάχιστα μέτρα είδαμε και τα δύο.
Ερειπωμένο σπίτι σχεδόν δίπλα από το κατάλυμά μας
Το πρώτο σημαντικό σπίτι που συναντήσαμε ήταν η οικία Skenduli του 1700
Κοντά βρίσκεται και το Εθνογραφικό Μουσείο. Αργυροκάστρου, ένα 3οροφο κτίριο που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα και ήταν η οικία στην οποία γεννήθηκε ο κομμουνιστής δικτάτορας Ενβέρ Χότζα! Όταν ήταν 5 χρονών το 1913, το σπίτι αυτό κάηκε και για 54 χρόνια μέχρι το 1967 παρέμειναν τα ερείπια του. Το Αργυρόκαστρο ανακηρύχτηκε πόλη Μουσείο από το κομμουνιστικό καθεστώς το 1961 σε μια προσπάθεια για τη διατήρηση της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Εξειδικευμένοι τεχνίτες και ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό, δούλεψαν για να διατηρήσουν την πόλη. Κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής του σπιτιού το 1967, συγκεντρώθηκαν τα καλύτερα χαρακτηριστικά ενός τυπικού σπιτιού του Αργυρόκαστρο και χτίστηκε από την αρχή. Οπότε αυτό που βλέπουμε δεν είναι το αυθεντικό του 1913 αλλά μια επιτυχημένη ανακατασκευή.
Ένα ακόμα διάσημο σπίτι είναι η οικία που γεννήθηκε το 1936, ο εθνικός συγγραφέας της Αλβανίας, ο διεθνώς γνωστός Ismail Kadare. Το σπίτι καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1997, αλλά πρόσφατα επισκευάστηκε και αποκαταστάθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO και το Αλβανικό Υπουργείο Πολιτισμού, και λειτουργεί ως πολιτιστική κατοικία, ένα μουσείο με αρκετές εκθέσεις που σχετίζονται κυρίως με το έργο του συγγραφέα.
Επιστρέψαμε στην οδό Ismail Kadare για ξεκινήσουμε ουσιαστικά την περιήγηση μας στο ηλιόλουστο Αργυρόκαστρο. Σε σύγκριση με το Μπεράτ νομίζω πως το Αργυρόκαστρο μου άρεσε λίγο περισσότερο. Ίσως γιατί μου θύμισε το αγαπημένο μου Πήλιο, ίσως γιατί δεν στα προσφέρει όλα στο πιάτο! Θέλει να το εξερευνήσεις και δεν είναι τόσο εύκολο όσο το Μπεράτ όμως και η ίδια η ατμόσφαιρα της πόλης μου άρεσε περισσότερο. Είχε περισσότερη ζωή. Στο δρόμο μας το Γυμνάσιο της παλιάς πόλης.
Κατηφορίζοντας την Rruga Ismail Kadare. Στο βάθος ψηλά στο λόφο το κάστρο.
Το τζαμί Pazar , το μοναδικό απομένον τζαμί της πόλης, χτισμένο το 1757 δεσπόζει στην αγορά, ανάμεσα στην
Rruga Ismail Kadare και την Rruga Astrit Karagjozi.
Στο κέντρο της παλιάς πόλης οι πέντε κυριότεροι δρόμοι είναι οι, Rruga Ismail Kadare, Rruga Gjin Zenebisi, Rruga Gjin Bue Shpata, Rruga Alqi Kondi, Rruga Zejtareve και το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι αυτό!
Η παλιά αγορά της πόλης είναι η καρδιά του τουριστικού ενδιαφέροντος.
Αν και οι εργασίες σε ορισμένα ιστορικά κτίρια συνεχίζονται στο κέντρο, η πόλη σ’αυτό το σημείο με τα παλιά σπίτια, τους περιποιημένους πλακόστρωτους πεζόδρομους, τα παραδοσιακά μαγαζιά και το κάστρο στην ακρόπολη είναι ιδιαίτερα γραφικό και όμορφο.
Rruga Gjin Zenebisi
Στο τέλος του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi είναι η πλατεία Cerciz Topulli. Στο σημείο είχε στημένη εξέδρα και τραπέζια και από το στολισμό στο τέλος του πεζόδρομου και από αφίσες είδαμε πως τις μέρες αυτές γίνεται το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR. Τέλεια. Βρήκαμε που θα βγούμε το βράδυ!
Πινακίδα που δείχνει το έργο της ανακατασκευής και αποκατάστασης του κέντρου της πόλης,
με προϋπολογισμό 1,650,000€!
Από την πλατεία Cerciz Topulli, γενική άποψη της πόλης
Το κέντρο του Αργυροκάστρου είναι μικρό και όπως ήταν φυσικό περάσαμε πολλές φορές τους ίδιους δρόμους. Την ανάβαση στο κάστρο την είχα στο πρόγραμμα για πιο μετά οπότε συνεχίσαμε στο κεντρικό κομμάτι στην οδό Rruga Alqi Kondi.
Σε ένα ωραίο σκιερό σημείο, ανάμεσα στις οδούς Zejtareve και Alqi Kondi πέσαμε πάνω στην ταβέρνα Rrapi. Απέναντι είναι και η γνωστή ταβέρνα Kujtim, αλλά προτιμήσαμε την Rrapi που είχε κόσμο και ωραία αυλή. Είχε έρθει η ώρα της χαλάρωσης και του φαγητού κάτω από τον μεγάλο πλάτανο και το μέρος μου θύμισε 100% Πήλιο!
Πεντανόστιμα και φρέσκα τα κρέατα και πολύ φιλική εξυπηρέτηση και όπως πάντα εξαιρετικές τιμές.
Το γεύμα κόστισε 1350 lek δηλαδή 10€.
Απέναντι είναι το μεγάλο και πολυτελές ξενοδοχείο του Αργυροκάστρου το Hotel Kodra
Λίγο πριν αποχωρήσουμε από την ταβέρνα δεν είδα τον Rose και στα καλύτερα του. Αισθάνόταν ατονία, φούσκωμα, μια απότομη κούραση και το ότι δεν έφαγε πολύ δεν ήταν καλό σημάδι. Βλέποντας τον έτσι του είπα να πάει στο δωμάτιο να ξεκουραστεί γιατί η συνέχεια έχει περπάτημα με ανηφόρες – κατηφόρες ειδικά στο κάστρο. Έτσι λοιπόν ο Rose αποχώρησε και πήγε να ξαπλώσει κι εγώ για το υπόλοιπο της ημέρας συνέχισα μόνος μου. Όπως έχω ξαναπεί αυτό έχει τα θετικά του γιατί πηγαίνω με τους ρυθμούς που θέλω εγώ, σταματάω όπου θέλω και όσες φορές θέλω για φωτογράφιση, έχω μια αίσθηση ελευθερίας και ομολογώ ναι μου άρεσε να τριγυρνώ μόνος!. Το τουρ λοιπόν συνεχίστηκε κατηφορίζοντας την Rruga Alqi Kondi, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Άλλωστε στην ''πέτρινη'' πόλη όπου και να είσαι απολαμβάνεις την γραφικότητα και την μοναδική της ατμόσφαιρα.
Σπίτια που μοιάζουν με μικρά φρούρια, δίνουν μια ιδέα της ζωής εκείνη την εποχή όταν το Αργυρόκαστρο ήταν σημαντικό διοικητικό κέντρο κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και κατοικούνταν από γαιοκτήμονες με την οικονομική δυνατότητα να χτίσουν τα σπίτια τους σαν οχυρά. Μια παράξενη πόλη με δρόμους από κυβόλιθους και παμπάλαια σπίτια με σκεπές καλυμμένες με γκρι πλάκες από πέτρα!
Μητρόπολη
Εξαιρετικά γραφική η κάθε γωνιά της πόλης. Εδώ από τα ομορφότερα σημεία στις οδούς Rruga Alqi Kondi και Rruga Jonuz Cuci.
Κατηφορίζοντας την Rruga Jonuz Cuci, με θέα πάντα το κάστρο στην ακρόπολη
Αν και πήγαινα τυχαία, η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα και όμορφη και μάλιστα έπεσα πάνω σε ένα ιστορικό αξιοθέατο, τα ερείπια του τζαμιού Mecite.
Εκτός από τους Αλβανούς, στην πόλη ζει σημαντική Ελληνική μειονότητα. Το Αργυρόκαστρο, μαζί με τους Άγιους Σαράντα, θεωρείται ένα από τα κέντρα της Ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και στην πόλη υπάρχει Ελληνικό προξενείο. Η πόλη έχει 43.000 κατοίκους, και Έλληνες εκπρόσωποι έχουν υποστηρίξει ότι 34% της πόλης είναι Έλληνες. Αν και συνομιλήσαμε με αρκετούς δεν έπεσε στην αντίληψη μου κάποιος βορειοηπειρώτης Έλληνας. Συνέχισα στην Rruga Jonuz Cuci. Ωραία αίσθηση να περπατώ ολομόναχος με τη μηχανή στο χέρι χαμένος στα στενά του Αργυροκάστρου. Όπου κι αν περπατούσα, η πόλη ήταν υπερβολικά ήρεμη και συνάντησα λίγους κατοίκους.
Το τέλος του δρόμου με έβγαλε στην Rruga Gjin Zenebisi και στην μεγάλη ''πλατεία'' Cerciz Topulli που ήμασταν λίγες ώρες πριν. Από το σημείο αυτό η πανοραμική άποψη της πόλης είναι υπέροχη και η εικόνα των πέτρινων σπιτιών μοναδική.
Και πάλι ήμουν στην αρχή του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi
Είχε έρθει η ώρα να ανηφορίσω, να δω κι άλλους δρόμους λίγο πριν ανέβω στο κάστρο. Η Rruga Gjin Bue Shpata είναι ο δρόμος για το κάστρο. Αριστερά είναι ο δρόμος για τα αυτοκίνητα και δεξιά λίγα μέτρα μετά είναι οι σκάλες που οδηγούν στο φρούριο.
Άλλο ένα σημείο με καταπληκτική θέα
Πριν ανέβω στο κάστρο, συνέχισα ευθεία στην Rruga Shezai Como. Είναι από τους μεγάλους δρόμους της παλιάς πόλης αρκετά πιο ψηλά με εξαιρετική θέα και από δω. Ήμουν εντυπωσιασμένος για το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει στα περισσότερα ιστορικά κτίρια, στο τζαμί, και στους πλακόστρωτους δρόμους. Μια προσεγμένη εικόνα της πόλης όπου τίποτα δεν θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν. Το 1997 το Αργυρόκαστρο επλήγη από την εκλογική νοθεία και την οικονομική κατάρρευση της χώρας όπου χιλιάδες κάτοικοι έχασαν τις αποταμιεύσεις μιας ζωής. Η πόλη υπέστη μια κατάσταση πολιορκίας, καθώς άτομα πάσχιζα να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον βίας και ανομίας. Η κρίση προκάλεσε ξανά μαζική μετανάστευση, εγκαταλείποντας πολλά ιστορικά κτήρια στην φθορά και την κατάρρευση. Οι μέρες της πόλης Μουσείο είχαν περάσει προ πολλού και το κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να ασκήσει τη νομική υποχρέωση να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση και τη διατήρηση των ιστορικών κτιρίων του Αργυροκάστρου.
Σήμερα το μέλλον του Αργυροκάστρου μοιάζει λίγο πιο φωτεινό. Πολλές παραδοσιακές κατοικίες ανακατασκευάζονται και παρέχονται κίνητρα στους ιδιοκτήτες τους να επιστρέψουν, αναζωογονώντας έτσι τον τουρισμό ως δυνητική πηγή εισοδήματος για την τοπική οικονομία. Γιατί εκτός από τη γεωργία που αναπτύσσετε στην περιοχή, ο τουρισμός αποδεικνύεται ότι είναι μία από τις καλύτερες ελπίδες για την οικονομική ανάπτυξη στο Αργυρόκαστρο.
Είχε έρθει η ώρα για την ανάβαση μου στο μεγαλύτερο κάστρο της Αλβανίας!
Το Αργυρόκαστρο είναι κτισμένο στην πλαγιά που περιβάλλει την ακρόπολη, σε υψόμετρο 300 μέτρα σε μια κοιλάδα και περιβάλλεται από ορεινούς όγκους και λόφους και αυτό από μόνο του δίνει στην πόλη μια εξαιρετική αμφιθεατρική όψη. Το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων κτιρίων χρονολογείται από το 17ο και το 18ο αιώνα, πάνω από 200 κατοικίες, διατηρούμενες ως "πολιτιστικά μνημεία". Ο χαρακτηριστικός τύπος κατοικίας είναι κατασκευή από ογκόλιθους, ψηλή μέχρι πέντε πατώματα. Πολλά σπίτια στο Αργυρόκαστρο έχουν ένα ξεχωριστό τοπικό στυλ, που έχει χαρίσει στην πόλη το προσωνύμιο "Πόλη της Πέτρας", γιατί τα περισσότερα παλιά σπίτια έχουν στέγες καλυμμένες με πέτρινες λαξευτές πλάκες. Ενα σχεδόν ταυτόσημο στυλ έχουμε στην Ελλάδα στην περιοχή του Πηλίου και στα Ζαγοροχώρια. Η πόλη, μαζί με το Μπεράτ, ήταν από τις λίγες Αλβανικές πόλεις που διασώθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 από εκσυγχρονιστικά προγράμματα ανοικοδόμησης.
Η παλιά πόλη του Αργυροκάστρου είναι εγγεγραμμένη από το 2005 στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, ''ως σπάνιο παράδειγμα καλά διατηρημένης Οθωμανικής πόλης, χτισμένης από μεγαλογαιοκτήμονες''. Μετά την ένταξη του Αργυρόκαστρου στην UNESCO αρκετές κατοικίες έχουν αναστηλωθεί, όμως άλλες συνεχίζουν να ερειπώνονται. Δεν είχαμε σκοπό να πάρουμε σβάρνα να δούμε από κοντά όλα τα αρχοντικά που λειτουργούν ως μουσεία και έχουν ανακατασκευαστεί ούτε να λιωθούμε στις ανηφόρες ψάχνοντας τα. Άλλωστε την πόλη την απολαμβάνεις περπατώντας χαλαρά μέσα στα σοκάκια της και παρατηρώντας την πανοραμικά από αρκετά σημεία. Έτσι μπορείς να θαυμάσεις την εξαιρετική αρχιτεκτονική κι ας μη ξέρεις ποιανού είναι το κάθε σπίτι. Όμως πολύ κοντά στο κατάλυμά μας είχαμε δύο από τα πιο διάσημα διατηρημένα αρχοντικά της πόλης. Έτσι κατηφορίζοντας από το στενό μας, σε ελάχιστα μέτρα είδαμε και τα δύο.
Ερειπωμένο σπίτι σχεδόν δίπλα από το κατάλυμά μας
Το πρώτο σημαντικό σπίτι που συναντήσαμε ήταν η οικία Skenduli του 1700
Κοντά βρίσκεται και το Εθνογραφικό Μουσείο. Αργυροκάστρου, ένα 3οροφο κτίριο που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα και ήταν η οικία στην οποία γεννήθηκε ο κομμουνιστής δικτάτορας Ενβέρ Χότζα! Όταν ήταν 5 χρονών το 1913, το σπίτι αυτό κάηκε και για 54 χρόνια μέχρι το 1967 παρέμειναν τα ερείπια του. Το Αργυρόκαστρο ανακηρύχτηκε πόλη Μουσείο από το κομμουνιστικό καθεστώς το 1961 σε μια προσπάθεια για τη διατήρηση της μοναδικής πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης. Εξειδικευμένοι τεχνίτες και ένα μεγάλο εργατικό δυναμικό, δούλεψαν για να διατηρήσουν την πόλη. Κατά τη διάρκεια της ανακατασκευής του σπιτιού το 1967, συγκεντρώθηκαν τα καλύτερα χαρακτηριστικά ενός τυπικού σπιτιού του Αργυρόκαστρο και χτίστηκε από την αρχή. Οπότε αυτό που βλέπουμε δεν είναι το αυθεντικό του 1913 αλλά μια επιτυχημένη ανακατασκευή.
Ένα ακόμα διάσημο σπίτι είναι η οικία που γεννήθηκε το 1936, ο εθνικός συγγραφέας της Αλβανίας, ο διεθνώς γνωστός Ismail Kadare. Το σπίτι καταστράφηκε από πυρκαγιά, το 1997, αλλά πρόσφατα επισκευάστηκε και αποκαταστάθηκε υπό την αιγίδα της UNESCO και το Αλβανικό Υπουργείο Πολιτισμού, και λειτουργεί ως πολιτιστική κατοικία, ένα μουσείο με αρκετές εκθέσεις που σχετίζονται κυρίως με το έργο του συγγραφέα.
Επιστρέψαμε στην οδό Ismail Kadare για ξεκινήσουμε ουσιαστικά την περιήγηση μας στο ηλιόλουστο Αργυρόκαστρο. Σε σύγκριση με το Μπεράτ νομίζω πως το Αργυρόκαστρο μου άρεσε λίγο περισσότερο. Ίσως γιατί μου θύμισε το αγαπημένο μου Πήλιο, ίσως γιατί δεν στα προσφέρει όλα στο πιάτο! Θέλει να το εξερευνήσεις και δεν είναι τόσο εύκολο όσο το Μπεράτ όμως και η ίδια η ατμόσφαιρα της πόλης μου άρεσε περισσότερο. Είχε περισσότερη ζωή. Στο δρόμο μας το Γυμνάσιο της παλιάς πόλης.
Κατηφορίζοντας την Rruga Ismail Kadare. Στο βάθος ψηλά στο λόφο το κάστρο.
Το τζαμί Pazar , το μοναδικό απομένον τζαμί της πόλης, χτισμένο το 1757 δεσπόζει στην αγορά, ανάμεσα στην
Rruga Ismail Kadare και την Rruga Astrit Karagjozi.
Στο κέντρο της παλιάς πόλης οι πέντε κυριότεροι δρόμοι είναι οι, Rruga Ismail Kadare, Rruga Gjin Zenebisi, Rruga Gjin Bue Shpata, Rruga Alqi Kondi, Rruga Zejtareve και το πιο χαρακτηριστικό σημείο είναι αυτό!
Η παλιά αγορά της πόλης είναι η καρδιά του τουριστικού ενδιαφέροντος.
Αν και οι εργασίες σε ορισμένα ιστορικά κτίρια συνεχίζονται στο κέντρο, η πόλη σ’αυτό το σημείο με τα παλιά σπίτια, τους περιποιημένους πλακόστρωτους πεζόδρομους, τα παραδοσιακά μαγαζιά και το κάστρο στην ακρόπολη είναι ιδιαίτερα γραφικό και όμορφο.
Rruga Gjin Zenebisi
Στο τέλος του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi είναι η πλατεία Cerciz Topulli. Στο σημείο είχε στημένη εξέδρα και τραπέζια και από το στολισμό στο τέλος του πεζόδρομου και από αφίσες είδαμε πως τις μέρες αυτές γίνεται το Festa e Miqesise Gjirokaster (Birra ELBAR. Τέλεια. Βρήκαμε που θα βγούμε το βράδυ!
Πινακίδα που δείχνει το έργο της ανακατασκευής και αποκατάστασης του κέντρου της πόλης,
με προϋπολογισμό 1,650,000€!
Από την πλατεία Cerciz Topulli, γενική άποψη της πόλης
Το κέντρο του Αργυροκάστρου είναι μικρό και όπως ήταν φυσικό περάσαμε πολλές φορές τους ίδιους δρόμους. Την ανάβαση στο κάστρο την είχα στο πρόγραμμα για πιο μετά οπότε συνεχίσαμε στο κεντρικό κομμάτι στην οδό Rruga Alqi Kondi.
Σε ένα ωραίο σκιερό σημείο, ανάμεσα στις οδούς Zejtareve και Alqi Kondi πέσαμε πάνω στην ταβέρνα Rrapi. Απέναντι είναι και η γνωστή ταβέρνα Kujtim, αλλά προτιμήσαμε την Rrapi που είχε κόσμο και ωραία αυλή. Είχε έρθει η ώρα της χαλάρωσης και του φαγητού κάτω από τον μεγάλο πλάτανο και το μέρος μου θύμισε 100% Πήλιο!
Πεντανόστιμα και φρέσκα τα κρέατα και πολύ φιλική εξυπηρέτηση και όπως πάντα εξαιρετικές τιμές.
Το γεύμα κόστισε 1350 lek δηλαδή 10€.
Απέναντι είναι το μεγάλο και πολυτελές ξενοδοχείο του Αργυροκάστρου το Hotel Kodra
Λίγο πριν αποχωρήσουμε από την ταβέρνα δεν είδα τον Rose και στα καλύτερα του. Αισθάνόταν ατονία, φούσκωμα, μια απότομη κούραση και το ότι δεν έφαγε πολύ δεν ήταν καλό σημάδι. Βλέποντας τον έτσι του είπα να πάει στο δωμάτιο να ξεκουραστεί γιατί η συνέχεια έχει περπάτημα με ανηφόρες – κατηφόρες ειδικά στο κάστρο. Έτσι λοιπόν ο Rose αποχώρησε και πήγε να ξαπλώσει κι εγώ για το υπόλοιπο της ημέρας συνέχισα μόνος μου. Όπως έχω ξαναπεί αυτό έχει τα θετικά του γιατί πηγαίνω με τους ρυθμούς που θέλω εγώ, σταματάω όπου θέλω και όσες φορές θέλω για φωτογράφιση, έχω μια αίσθηση ελευθερίας και ομολογώ ναι μου άρεσε να τριγυρνώ μόνος!. Το τουρ λοιπόν συνεχίστηκε κατηφορίζοντας την Rruga Alqi Kondi, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Άλλωστε στην ''πέτρινη'' πόλη όπου και να είσαι απολαμβάνεις την γραφικότητα και την μοναδική της ατμόσφαιρα.
Σπίτια που μοιάζουν με μικρά φρούρια, δίνουν μια ιδέα της ζωής εκείνη την εποχή όταν το Αργυρόκαστρο ήταν σημαντικό διοικητικό κέντρο κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, και κατοικούνταν από γαιοκτήμονες με την οικονομική δυνατότητα να χτίσουν τα σπίτια τους σαν οχυρά. Μια παράξενη πόλη με δρόμους από κυβόλιθους και παμπάλαια σπίτια με σκεπές καλυμμένες με γκρι πλάκες από πέτρα!
Μητρόπολη
Εξαιρετικά γραφική η κάθε γωνιά της πόλης. Εδώ από τα ομορφότερα σημεία στις οδούς Rruga Alqi Kondi και Rruga Jonuz Cuci.
Κατηφορίζοντας την Rruga Jonuz Cuci, με θέα πάντα το κάστρο στην ακρόπολη
Αν και πήγαινα τυχαία, η διαδρομή ήταν ενδιαφέρουσα και όμορφη και μάλιστα έπεσα πάνω σε ένα ιστορικό αξιοθέατο, τα ερείπια του τζαμιού Mecite.
Εκτός από τους Αλβανούς, στην πόλη ζει σημαντική Ελληνική μειονότητα. Το Αργυρόκαστρο, μαζί με τους Άγιους Σαράντα, θεωρείται ένα από τα κέντρα της Ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και στην πόλη υπάρχει Ελληνικό προξενείο. Η πόλη έχει 43.000 κατοίκους, και Έλληνες εκπρόσωποι έχουν υποστηρίξει ότι 34% της πόλης είναι Έλληνες. Αν και συνομιλήσαμε με αρκετούς δεν έπεσε στην αντίληψη μου κάποιος βορειοηπειρώτης Έλληνας. Συνέχισα στην Rruga Jonuz Cuci. Ωραία αίσθηση να περπατώ ολομόναχος με τη μηχανή στο χέρι χαμένος στα στενά του Αργυροκάστρου. Όπου κι αν περπατούσα, η πόλη ήταν υπερβολικά ήρεμη και συνάντησα λίγους κατοίκους.
Το τέλος του δρόμου με έβγαλε στην Rruga Gjin Zenebisi και στην μεγάλη ''πλατεία'' Cerciz Topulli που ήμασταν λίγες ώρες πριν. Από το σημείο αυτό η πανοραμική άποψη της πόλης είναι υπέροχη και η εικόνα των πέτρινων σπιτιών μοναδική.
Και πάλι ήμουν στην αρχή του πεζόδρομου Rruga Gjin Zenebisi
Είχε έρθει η ώρα να ανηφορίσω, να δω κι άλλους δρόμους λίγο πριν ανέβω στο κάστρο. Η Rruga Gjin Bue Shpata είναι ο δρόμος για το κάστρο. Αριστερά είναι ο δρόμος για τα αυτοκίνητα και δεξιά λίγα μέτρα μετά είναι οι σκάλες που οδηγούν στο φρούριο.
Άλλο ένα σημείο με καταπληκτική θέα
Πριν ανέβω στο κάστρο, συνέχισα ευθεία στην Rruga Shezai Como. Είναι από τους μεγάλους δρόμους της παλιάς πόλης αρκετά πιο ψηλά με εξαιρετική θέα και από δω. Ήμουν εντυπωσιασμένος για το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει στα περισσότερα ιστορικά κτίρια, στο τζαμί, και στους πλακόστρωτους δρόμους. Μια προσεγμένη εικόνα της πόλης όπου τίποτα δεν θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν. Το 1997 το Αργυρόκαστρο επλήγη από την εκλογική νοθεία και την οικονομική κατάρρευση της χώρας όπου χιλιάδες κάτοικοι έχασαν τις αποταμιεύσεις μιας ζωής. Η πόλη υπέστη μια κατάσταση πολιορκίας, καθώς άτομα πάσχιζα να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον βίας και ανομίας. Η κρίση προκάλεσε ξανά μαζική μετανάστευση, εγκαταλείποντας πολλά ιστορικά κτήρια στην φθορά και την κατάρρευση. Οι μέρες της πόλης Μουσείο είχαν περάσει προ πολλού και το κράτος δεν ήταν πλέον σε θέση να ασκήσει τη νομική υποχρέωση να χρηματοδοτήσει τη συντήρηση και τη διατήρηση των ιστορικών κτιρίων του Αργυροκάστρου.
Σήμερα το μέλλον του Αργυροκάστρου μοιάζει λίγο πιο φωτεινό. Πολλές παραδοσιακές κατοικίες ανακατασκευάζονται και παρέχονται κίνητρα στους ιδιοκτήτες τους να επιστρέψουν, αναζωογονώντας έτσι τον τουρισμό ως δυνητική πηγή εισοδήματος για την τοπική οικονομία. Γιατί εκτός από τη γεωργία που αναπτύσσετε στην περιοχή, ο τουρισμός αποδεικνύεται ότι είναι μία από τις καλύτερες ελπίδες για την οικονομική ανάπτυξη στο Αργυρόκαστρο.
Είχε έρθει η ώρα για την ανάβαση μου στο μεγαλύτερο κάστρο της Αλβανίας!
Last edited:
.
