Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Οι συνεντεύξεις μελών συνεχίζονται με την @underwater 
1. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα ταξίδια;
Από τους γονείς μου 100%. Από μικρές έπαιρναν εμένα και την αδερφή μου ταξίδια τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδος. Έχω απίστευτες ταξιδιωτικές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Ατελείωτα πηγαινέλα με το αμάξι στη Θεσσαλονίκη όπου είχαν δουλειές (από τότε κάθε φορά που περνάω από τη λίμνη Υλίκη συγκινούμαι, νιώθω πως μια καινούρια συναρπαστική περιπέτεια ξεκινά). Υπέροχες διακοπές κάνοντας camping σε όλη την Πελοπόννησο από όπου είναι η καταγωγή μας. Θάλασσες, λίμνες, βουνά, λαγκάδια, roadtrips στη Δυτική Ευρώπη, τη Σκανδιναβία, τις ΗΠΑ αργότερα. Παρότι οι γονείς μου σε γενικές γραμμές προτιμούν άλλου τύπου προορισμούς από αυτούς που εγώ αγαπώ και παρότι τους αρέσει να ταξιδεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο σε σχέση με μένα, είναι οι άνθρωποι που μου κόλλησαν το ταξιδιωτικό μικρόβιο και που με υποστήριξαν με μεγάλη γενναιοδωρία στα πρώτα μου αυτόνομα ταξιδιωτικά βήματα όντας φοιτήτρια και μη ανεξάρτητη οικονομικά. Για όλα αυτά τους είμαι ευγνώμων.
Από εκεί και πέρα εννοείται ότι οι γονείς προσφέρουν ερεθίσματα στα παιδιά, εκ των οποίων άλλα τα κινητοποιούν, άλλα τα αφήνουν αδιάφορα. Σίγουρα τα ταξίδια μου ασκούσαν μια γοητεία και σίγουρα υπήρχε μέσα μου μια «γόνιμη» πρώτη ύλη. Από πολύ μικρή αγαπούσα τη γεωγραφία, τους χάρτες, τα παιδικά προγράμματα με ταξιδιώτες και περιπλανήσεις. Είχα έναν Άτλαντα που τον είχα μάθει απέξω, ενώ κάποιοι προορισμοί μου ασκούσαν μεγάλη έλξη, με αποκορύφωμα την Κασπία Θάλασσα!
Με το που πέρασα στο Πανεπιστήμιο ξεκίνησα συστηματικά τα ταξίδια εκτός Ελλάδος, σε προορισμούς διαφορετικούς από εκείνους που πήγαινα με τους γονείς μου. Πολλοί καθηγητές, αλλά και φοιτητικές ομάδες διοργάνωναν εκδρομές για φοιτητές σε πολύ καλές τιμές και κάπως έτσι πήγα στην Τουρκία, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Λίγο μετά ξεκίνησαν και τα ανεξάρτητα με παρέες, ενώ το πρώτο μου σόλο ταξίδι το πραγματοποίησα μετά τις προπτυχιακές μου σπουδές σε ένα workcamp στο Μιλάνο. Στην πορεία έφυγα για μεταπτυχιακό στη Σκωτία, γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για αρκετές ακόμα εξορμήσεις και έκτοτε ταξιδεύω αρκετά συχνά και συστηματικά, ανάλογα με το χρόνο και το budget που κάθε φορά διαθέτω.
2. Ποιο είναι το ταξίδι που σου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και γιατί;
Νομίζω ότι είναι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, το οποίο έκανα με το φροντιστήριο των αγγλικών μου. Είχαμε πάει για δέκα μέρες στην Αγγλία, έχοντας ως βάση το Λονδίνο. Δώδεκα πιτσιρικάδες (μεταξύ των οποίων εγώ και η κατά τρία χρόνια μικρότερη αδερφή μου) και δύο νεότατοι συνοδοί. Δεν είχαμε μείνει σε κάποιο κολέγιο ως είθισται, ούτε είχαμε πάει με γκρουπ. Όλο το πρόγραμμα το είχε επιμεληθεί ο αγαπημένος μας καθηγητής και συνοδός μας στην εκδρομή ο Απόστολος, ο οποίος λογικά θα διαβάσει και αυτή τη συνέντευξη και που τότε ήταν 30-32 χρονών. Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνο το ταξίδι; Τον ενθουσιασμό που είχαμε για το καθετί; Τις πλάκες; Μπορώ τόσο εύκολα να ανακαλέσω την πρώτη φορά που μπήκα σε μετρό, τον τρόμο μου στο London Dungeon με τις ιστορίες για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, το δέος μου όταν επισκέφτηκα το Stonehedge, το roller coaster που ανέβηκα στο Brighton, τα ghost stories που λέγαμε ένα βράδυ στο νεκροταφείο όπου έχει ταφεί ο Shakespeare. Και πόσα άλλα! Ένας ακόμα λόγος που θυμάμαι τόσο έντονα εκείνο το ταξίδι και συγκινούμαι είναι το ότι μια αγαπημένη μου φίλη και συγκάτοικός μας τότε στην εκδρομή σκοτώθηκε σε τροχαίο λίγα χρόνια μετά. Παρότι ήμουν στην εφηβεία όταν συνέβη πρόκειται για ένα γεγονός που ακόμα όταν το σκέφτομαι με στενοχωρεί πολύ.
3. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός; Πες μας λίγα λόγια γιατί.
Δεν είναι ένας. Πολλοί είναι οι προορισμοί που λατρεύω. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ευρύτερες περιοχές που μου αρέσει να επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Μέση Ανατολή, χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Τουρκία, Νοτιανατολική Ασία και φυσικά τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Είναι τόποι διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με πολιτισμικές εναλλαγές, σαγηνευτικές εικόνες, ιδιαίτερη κουλτούρα και ιστορία, αλλά και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Γενικά με τραβάει η Ανατολή. Επίσης ενθουσιάστηκα με την επαφή με την άγρια ζωή που μου προσέφερε ένα ταξίδι που είχα κάνει παλαιότερα στην Κένυα και θα ήθελα να δω πιο εκτεταμένα και άλλες υποσαχάριες χώρες.
Και φυσικά λατρεύω και τα ταξίδια στη χώρα μας, η οποία κατορθώνει να συνδυάζει τόσες διαφορετικές εικόνες και επιρροές μέσα στην περιορισμένη της έκταση.
4. Η ομορφότερη πόλη που έχεις δει;
Μακράν η Κωνσταντινούπολη. Έχω ήδη πάει πέντε φορές και δε τη χορταίνω, μακάρι να μπορούσα να ζήσω για κάποιο διάστημα εκεί. Αυτή η σύζευξη Ανατολής-Δύσης, αυτά τα χρώματα, τα κτίρια που κουβαλούν τόσους αιώνες ιστορίας, το πάντρεμα των πολιτισμών, ο Βόσπορος, ο Κεράτιος! Βάλε με στο φέρρυ της γραμμής να διασχίζω το Βόσπορο την ώρα του ηλιοβασιλέματος με ένα φλιτζάνι τούρκικο τσάι στο χέρι και είμαι ευτυχισμένη.
Για χρόνια πίστευα ότι μετά την Κωνσταντινούπολη δε θα μπορούσε να με συγκινήσει η ομορφιά καμίας άλλης πόλης. Μέχρι που πήγα στο Ισφαχάν, στα βάθη της Περσίας. Κι εκεί που άρχισα να περπατάω στην πλατεία του Ιμάμη την ώρα που έδυε ο ήλιος απλά βούρκωσα. Ψιθύρισα «σε ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να βρεθώ εδώ» κι ας μην πιστεύω.
5. Σε ποιο μέρος συμπάθησες περισσότερο τους ανθρώπους και σε ποιο τους αντιπάθησες;
Δε μου αρέσει να λειτουργώ με γενικεύσεις. Αντιπαθώ συγκεκριμένους ανθρώπους, όχι ολόκληρους λαούς. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι δεν μου ταιριάζει τόσο η νοοτροπία των ανθρώπων σε κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπως στην Ουγγαρία, τη Σλοβακία, την Τσεχία. Κάτι αντίστοιχο ένιωσα και στη Λιθουανία. Από την άλλη ενθουσιάστηκα με τη συμπεριφορά των ανθρώπων στη Σρι Λάνκα και την Ιορδανία, σκλαβώθηκα από τη φιλοξενία των Ιρανών, ενώ με συγκίνησε πάρα πολύ ο τρόπος που μου φέρθηκαν στην Αλβανία. Μου μιλούσαν συνέχεια ελληνικά και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν για το καθετί, θέλοντας όπως συχνά μου έλεγαν να ανταποδώσουν την υποστήριξη που οι ίδιοι κάποτε έλαβαν στη χώρα μου.
6. Ποιο είναι τα αγαπημένο σου μουσείο/εστιατόριο/μνημείο;
Ξεκινώντας από τα μουσεία, να πω ότι δεν είμαι τύπος που τρελαίνεται με αυτά. Έχω πάει σε προορισμούς με πολύ σημαντικά μουσεία και δεν τα έχω επισκεφτεί. Πηγαίνω μόνο σε όσα νιώθω ότι με ενδιαφέρουν πραγματικά, ενώ προτιμώ τα πιο διαδραστικά. Μου αρέσουν πολύ τα μουσεία Τέχνης και θεωρώ κορυφαίο το Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη. Επίσης μου άρεσαν πολύ το MoMA, το μουσείο του Magritte στις Βρυξέλλες και το Istanbul Modern για την όλη του ατμόσφαιρα. Πέρα από αυτά εντυπωσιάστηκα με το Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο και κυρίως με την αίθουσα με τις μούμιες, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το DDR Museum στο Βερολίνο, ενώ μου φάνηκε πολύ διδακτικό το St Mungo Museum of Religious Life and Art στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Επίσης πρόσφατα επισκέφτηκα το Ulster Museum στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας και το βρήκα εξαιρετικό. Φυσικά και στην Ελλάδα έχουμε θαυμάσια μουσεία. Το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα κομψοτέχνημα, ενώ μου αρέσει πολύ και το Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο επισκέπτομαι συνήθως σε εκθέσεις.
Ας συνεχίσω με τα μνημεία. Όταν έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχεις ανέβει ως μικρό παιδί στην Ακρόπολη ο πήχυς ανεβαίνει ψηλά. Στην Ελλάδα από αρχαιολογικούς χώρους λατρεύω το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και αυτόν στη Σαμοθράκη με το Ιερό των Μεγάλων Θεών. Στο εξωτερικό έχω νιώσει πραγματικό δέος στην Πέτρα της Ιορδανίας, θεωρώ αυτό το μέρος απλά μαγικό. Επίσης μου άρεσαν η Περσέπολη του Ιράν, η Πολοναρούβα στη Σρι Λάνκα, το Stonehedge της Αγγλίας και τα της Αιγύπτου γενικά. Ξεφεύγοντας από το καθαρά αρχαιολογικό, νομίζω ότι το μνημείο όπου καθένας θα πρέπει να επισκεφτεί έστω για μία φορά στη ζωή του είναι το Άουσβιτς. Είναι δυνατή και άγρια εμπειρία η επίσκεψη εκεί, αλλά υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τις μεγαλύτερες θηριωδίες που μπορεί να συλλάβει ο νους.
Όσον αφορά το κομμάτι εστιατόρια, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τόσο γκουρμεδιάρα όσο ήμουν πιο πιτσιρίκα, παρότι συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο. Αν μπορώ όμως να μιλήσω για δύο εστιατόρια που πάντα μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι ωραία γεύματα στο εξωτερικό, το ένα είναι το ινδικό Balbir’s στη Γλασκώβη, το εστιατόριο που με έκανε να αγαπήσω την ινδική κουζίνα όταν έκανα μεταπτυχιακό εκεί και που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ μέσα στα χρόνια και το άλλο είναι το Savory Chay στο Βερολίνο, με γευστικότατη χορτοφαγική πολυασιατική κουζίνα. Τέλος, αν βρεθείτε στην Κρακοβία και θέλετε να φάτε vegan βρώμικο πηγαίνετε στο Vegab. Απλά έπος.
7. Ποιό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχεις κάνει; Τι συνέβη;
Ποτέ δε θα θεωρήσω ένα ταξίδι κακό αν δε μου πολυαρέσει ένας προορισμός, ούτε αν μου τύχει κάποια «στραβή». Για παράδειγμα πέρυσι βρέθηκα τελείως άφραγκη στην Οδησσό της Ουκρανίας μετά από ένα περιστατικό κλοπής, καθώς ταξίδευα σόλο και επομένως δεν υπήρχε κάποιος συνταξιδιώτης να με βοηθήσει ή να μου δανείσει χρήματα. Κι όμως ήταν ένα όμορφο ταξίδι που με γέμισε ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που μου προσέφεραν άγνωστοι σε μένα άνθρωποι.
Θα θεωρήσω ένα ταξίδι κακό όταν υπάρχει ένταση μεταξύ συνταξιδιωτών, καυγάδες, έλλειψη επικοινωνίας και κοινών συμβιβασμών. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα που πραγματοποίησα τέσσερα χρόνια πριν στα Δυτικά Βαλκάνια, ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω χρόνια και το οποίο χάλασε λόγω των παραγόντων που ανέφερα παραπάνω. Ελπίζω να ξαναβρεθώ στα όμορφα εκείνα μέρη και να τα δω υπό άλλες συνθήκες.
8. Σε ποιο μέρος δε θα ταξίδευες ποτέ και γιατί;
Δεν ξέρω αν υπάρχει. Παλαιότερα έλεγα ότι δεν επρόκειτο να ταξιδέψω με τίποτα στο Ισραήλ, παρ’ όλα αυτά έχω ήδη κλεισμένο ένα ταξίδι εκεί και μπορώ να πω ότι το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον. Ακόμα πιο παλιά αρνιόμουν να πάω στο Ιράν, τόσο λόγω καθεστώτος, όσο και λόγω του υποχρεωτικού hijab για τις γυναίκες. Έλεγα ότι δεν είναι δυνατό να δηλώνω φεμινίστρια και να υποστηρίξω με το συνάλλαγμά μου μια χώρα που βάζει τέτοιους περιορισμούς στις γυναίκες. Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα αλλιώς και αποφάσισα ότι δεν θέλω να βάζω παρωπίδες. Θέλω να βλέπω η ίδια τι συμβαίνει στο κάθε μέρος που επισκέπτομαι, να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα και πάνω από όλα να μην «εκδικούμαι» έναν τόπο και τους ανθρώπους του λόγω των καθεστώτων. Εξαίρεση αποτελούν οι περιοχές που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες και γενικά τα μέρη που είναι αντικειμενικά πολύ επικίνδυνο να ταξιδέψει κανείς.
9. Ποιο είναι το ταξίδι-όνειρο που δεν έχεις κάνει ακόμα;
Είναι πάρα πολλά. Ανταρκτική, Νήσος του Πάσχα, Ινδία, Σιβηρία, Αιθιοπία, Ισλανδία είναι κάποια από αυτά. Θα ήθελα να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και σε όλα τα Βαλκάνια (εκκρεμεί η Σλοβενία για να συμπληρώσω το βαλκανικό παζλ).
10. Από τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχεις γράψει στο φόρουμ ποια είναι η αγαπημένη σου;
Είναι δύο νομίζω. Η πρώτη έχει τίτλο «Μαδέρα, πόση ομορφιά να χωρέσει σε μια κουκίδα στον Ατλαντικό;» (λινκ), στην οποία αναφέρομαι σε ένα σόλο ταξίδι που είχα κάνει σε αυτό το υπερπόντιο νησί της Πορτογαλίας τον Αύγουστο του 2012. Η δεύτερη λέγεται «Περιπέτειες στην Κεντρική Ασία (Κιργιστάν)» (λινκ), όπου εξιστορώ μια backpacking εξόρμηση διάρκειας δυόμισι εβδομάδων που είχα κάνει το καλοκαίρι του 2014 στην Κιργιζία. Πρόκειται για δύο πολύ σημαντικά για μένα ταξίδια, καθένα για τους λόγους του και έγραψα με πολλή αγάπη αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι τυχαίο ότι και τις δύο τις αγάπησε η ταξιδιωτική κοινότητα του travelstories και πολλά μέλη μου ανέφεραν ότι αποτέλεσαν πυξίδα για αυτά σε ταξίδια που έκαναν σε εκείνα τα μέρη.
11. Ποιά ή ποιές είναι οι Ταξιδιωτικές Ιστορίες από άλλα μέλη που έχεις απολαύσει περισσότερο ή που θυμάσαι περισσότερο από το φόρουμ;
Η πρώτη που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι η «Αφήγηση από την Αλβανία» (λινκ) του μέλους @StellAnna, η οποία αναφέρεται σε μια ομαδική εκδρομή που είχε γίνει από ένα ελληνικό γκρουπ στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αμέσως μετά το θάνατο του Χότζα, σε μια περίοδο δηλαδή που τα σύνορα της γειτονικής μας χώρας ήταν ουσιαστικά ακόμα κλειστά. Είναι μια μικρή, απλή αλλά με τρομερή αφηγηματική δύναμη ιστορία, η οποία αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε τότε, την οποία λες και σουρρεαλιστική, στην ποιότητα των καλόκαρδων γειτόνων μας, αλλά και στο κομμάτι της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου. Είναι μια καταπληκτική ιστορία που κάθε φορά που τη διαβάζω συγκινούμαι πολύ.
Γενικά μου αρέσει πολύ το βιωματικό κομμάτι στις ιστορίες, ακόμα περισσότερο όταν αφορούν «δύσκολους» προορισμούς. Αγάπησα την ιστορία του μέλους @Nedelja «Παλαιστίνη, εκεί που οι θεοί στρέφουν αλλού το βλέμμα» (λινκ), κάποιες ιστορίες-μαμούθ του μέλους @Yorgos (αυτές με τους τεράστιους τίτλους που γράφει που αναφέρονται σε πολύμηνα ταξίδια!) και την καθηλωτική ιστορία της φίλης μου @fenia42 «Ιράν: στη γη των Αρίων» (λινκ) που με προετοίμασε για το δικό μου ταξίδι εκεί. Αν και δεν πολυδιαβάζω ιστορίες «οδηγούς», η αλήθεια είναι ότι έχω μια αδυναμία σε εκείνες του @giannismits, ο οποίος με έχει «ξελασπώσει» σε πολλά ταξίδια (πχ η ιστορία του για Βουδαπέστη ή εκείνη για τη Βόρεια Μακεδονία που μου έβαλε την ιδέα της Οχρίδας). Φυσικά ξεχνάω πολλές ακόμα. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω το «Κιργιστάν, οδηγός για αρχάριους» (λινκ) της @dim kyr , ο οποίος για κάποιο λόγο δεν έχει καταχωρηθεί στις ιστορίες, ήταν όμως η αφορμή για να μπει ο συγκεκριμένος προορισμός στο ταξιδιωτικό μου ραντάρ και να τον επισκεφτώ λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.
12. Ταξιδεύεις συχνά μόνη. Έχεις κάποιες συμβουλές να δώσεις προς άλλες γυναίκες που θα ήθελαν να το κάνουν αλλά αγχώνονται ή φοβούνται;
Έχω κάνει πολλά ταξίδια μόνη ή ενίοτε με μία ή δύο άλλες γυναίκες. Υπάρχουν φορές που το επιδιώκω, αλλά και φορές που απλά τυχαίνει. Γενικά νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το να ταξιδεύει μια γυναίκα μόνη της γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο, ενώ υπάρχουν χιλιάδες bloggers και influencers που ασχολούνται με αυτό το κομμάτι, παροτρύνοντας άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Παρότι λοιπόν θα έλεγε κανείς ότι το solo female travelling έχει γίνει κάτι πολύ mainstream, η αλήθεια είναι ότι συχνά ακούω γυναίκες να αγχώνονται πολύ να κάνουν αυτό το βήμα, ακόμα και αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην πραγματοποιούν κάποια ταξίδια που θέλουν πολύ επειδή δεν τις ακολουθεί κανείς.
Θα πω λοιπόν σε όποια γυναίκα τύχει να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη και θέλει να ταξιδέψει μόνη, αλλά έχει κάποιους ενδοιασμούς, να το τολμήσει! Το να ταξιδεύεις σόλο είναι μια απελευθερωτική και απολύτως ενδυναμωτική εμπειρία. Φτιάχνεις το πρόγραμμά σου όπως το θες, έχεις την ευκαιρία να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου και να επεξεργαστείς εσωτερικά αυτά που βιώνεις στο ταξίδι, ενώ έχεις την αποκλειστική ευθύνη για την οργάνωση, τις συνεννοήσεις, τις διευθετήσεις που θα κάνεις, κάτι που τονώνει την αίσθηση ανεξαρτησίας σου. Επιπλέον, τα σόλο ταξίδια σε «αναγκάζουν», αν νιώσεις την ανάγκη να κοινωνικοποιηθείς, να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους, κάτι που σπάνια κάνει κάποιος όταν έχει την «ασφάλεια» που του δημιουργεί η ύπαρξη συνταξιδιωτών. Βγαίνεις κάπως από το comfort zone σου, ακόμα και για λίγες μέρες και αυτό είναι πολύ όμορφο. Διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί.
Σαν συμβουλές θα πω αρχικά ότι καλό είναι η πρώτη σόλο εξόρμηση που θα πραγματοποιήσει κανείς να είναι μικρής διάρκειας, ώστε να διαπιστώσει αν του ταιριάζει αυτό το στυλ ταξιδιού. Καλό θα είναι να γίνει σε έναν ασφαλή προορισμό και το κατάλυμα (ξενοδοχείο, ξενώνας ή χόστελ) να βρίσκεται σε ένα επίσης ασφαλές σημείο κοντά σε ΜΜΜ. Χρειάζεται εγρήγορση και κοινή λογική όσον αφορά τις προφυλάξεις (για παράδειγμα θα προτιμήσω να ξοδέψω λίγα χρήματα παραπάνω σε ταξί από το να περπατήσω μόνη τη νύχτα στις ερημιές), αλλά και τις πιθανές γνωριμίες που θα λάβουν χώρα. Τα χόστελ είναι ένας εύκολος τρόπος να γνωρίσει κανείς άλλους ταξιδιώτες, ενώ συνήθως βρίσκονται και σε κεντρικές τοποθεσίες. Εκτός από τα ιδιωτικά δωμάτια και τους κλασικούς, μεικτούς κοιτώνες, πολλά χόστελ παρέχουν και γυναικείους. Αν πάλι κάποια γυναίκα θέλει να δοκιμάσει το couchsurfing, θα πρότεινα πριν αποκτήσει επαρκή εμπειρία με το μέσο να επιλέγει να μένει σε σπίτια άλλων γυναικών ή οικογενειών και να διαβάζει αναλυτικά τα reviews των host. Επίσης παρότι θεωρώ αυτονόητο το σεβασμό για τα ήθη και την κουλτούρα ενός τόπου που επισκεπτόμαστε, το συγκεκριμένο είναι πιο επιτακτικό για μια γυναίκα που ταξιδεύει σόλο. Το ζήτημα της ενδυμασίας σε μια συντηρητική κοινωνία ας πούμε δεν είναι κάτι που μπορεί να παραβλέψει καμιά μας. Σε πολλές μουσουλμανικές (και όχι μόνο) χώρες η σεξουαλική παρενόχληση τουριστριών αποτελεί συχνότατο φαινόμενο και γεγονός είναι ότι όσο πιο «καλυμμένη» είσαι, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να συμβεί. Εννοείται πως θεωρώ ότι η κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να ντύνεται όπως θέλει, εννοείται ότι πιστεύω ότι σε περιπτώσεις παρενόχλησης η ευθύνη βαραίνει μόνο το θύτη, εννοείται ότι είμαι κάθετα εναντίον του hijab όταν δεν αποτελεί προσωπική επιλογή της γυναίκας. Παρ’ όλα αυτά όταν πηγαίνω σε μια μουσουλμανική χώρα όπου αναπόφευκτα θα ξεχωρίζω παντού και γνωρίζω ότι το να φορέσω ένα λίγο πιο κοντό φουστάνι ή ένα λίγο πιο ανοιχτό ντεκολτέ θα αυξήσει δραματικά τις πιθανότητες να νιώσω, είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά παραβιασμένη, απλά δε θα το κάνω. Τέλος, όσο γοητευτική κι αν είναι η μοναχικότητα, κάποιες εμπειρίες θα πρέπει να γίνονται με παρέα. Πεζοπορίες, εκδρομές σε απομονωμένες περιοχές και παρόμοιες δραστηριότητες μπορούν να αποδειχτούν πολύ επικίνδυνες, οπότε τις κάνουμε με κάποιο οργανωμένο tour ή γενικότερα μαζί με άλλους. Καλή προετοιμασία λοιπόν, σωστές επιλογές καταλυμάτων, κοινή λογική χωρίς να υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας και βουρ!
13. Τι θεωρείς ότι ορίζει το συνειδητοποιημένο ταξιδιώτη και το συνειδητό ταξίδι εν γένει;
Ο σεβασμός. Σεβασμός προς τους ανθρώπους που κατοικούν σε έναν τόπο, για τα ήθη και τα έθιμά τους, ακόμα και αν δε συμφωνούμε με όλα. Δεν κοροϊδεύουμε τους ντόπιους θεωρώντας ότι κάνουμε εξυπνάδα μιλώντας εις βάρος τους χρησιμοποιώντας την «ασφάλεια» που μας δίνει το ότι πιθανότατα δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας, δεν εκμεταλλευόμαστε οικονομικά ανθρώπους απλά επειδή είναι φτωχοί, δεν υποστηρίζουμε όσο μπορούμε εταιρείες, επιχειρήσεις, πρακτορεία που μαθαίνουμε ή αντιλαμβανόμαστε ότι εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους. Αντιθέτως υποστηρίζουμε διαφανείς και ηθικές επιχειρήσεις, ακόμα και αν το κόστος είναι λίγο πιο υψηλό. Αν επιθυμούμε να βοηθήσουμε κάποιο ίδρυμα ή οργανισμό κάνοντας εθελοντική εργασία, πραγματοποιούμε πρώτα την έρευνά μας για να διαπιστώσουμε αν όντως παράγει ουσιαστικό και ηθικό έργο.
Σεβασμός προς τα ζώα. Δεν πηγαίνουμε σε ζωολογικούς κήπους, τσίρκο και δελφινάρια, δε χρησιμοποιούμε γαϊδάρους για να μας κουβαλούν, δεν κάνουμε βόλτες σκαρφαλωμένοι σε ελέφαντες, ούτε δίνουμε φιλοδώρημα στον «γητευτή» της αιχμάλωτης κόμπρας για να μας επιτρέψει να τη βγάλουμε φωτογραφία. Υπάρχει πολύ βιβλιογραφία σχετικά με το πόσο βλαπτικό είναι για ένα ζώο να βρίσκεται υπό καθεστώς αιχμαλωσίας. Πόσο κενή νοήματος είναι η καθημερινότητά του και πόσο υπολείπεται σε δεξιότητες επιβίωσης σε σχέση αυτά που ζουν ελεύθερα. Αν θέλουμε να δούμε άγρια ζώα πηγαίνουμε ως απλοί παρατηρητές στο φυσικό τους περιβάλλον με πρακτορεία που ξέρουμε ότι τα σέβονται. Χορτοφάγοι δύσκολα θα γίνουμε όλοι, θεωρώ όμως αυτονόητη τη μη κατανάλωση απειλούμενων ειδών. Συχνά σε διάφορες χώρες μπορεί κανείς να βρει να προσφέρονται απαγορευμένα είδη σε συγκεκριμένα μέρη παράνομα. Εννοείται ότι αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται.
Σεβασμός προς το περιβάλλον. Μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, αποφεύγουμε όσο γίνεται το πολύ πλαστικό, όπου μπορούμε ανακυκλώνουμε και χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα δοχεία για νερό και ροφήματα. Αν έχουμε περιθώριο χρόνου επιλέγουμε πιο οικολογικούς τρόπους ταξιδιού, όπως το τρένο και φυσικά περπατάμε πολύ, καθώς τα ταξίδια είναι μια καλή ευκαιρία να βελτιώνουμε τη φυσική μας κατάσταση.
14. Μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία από κάποιο ταξίδι σου;
Βεβαίως, ορίστε μια μάχιμη ταξιδιωτική φωτό:
Ευχαριστούμε πολύ την @underwater για τη λαλίστατη συνέντευξη! Μπορείτε να δείτε το προφίλ της και τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχει γράψει εδώ.
Όλες οι συνεντεύξεις μελών εδώ.
Travelstories for ever.
1. Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα ταξίδια;
Από τους γονείς μου 100%. Από μικρές έπαιρναν εμένα και την αδερφή μου ταξίδια τόσο εντός, όσο και εκτός Ελλάδος. Έχω απίστευτες ταξιδιωτικές αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Ατελείωτα πηγαινέλα με το αμάξι στη Θεσσαλονίκη όπου είχαν δουλειές (από τότε κάθε φορά που περνάω από τη λίμνη Υλίκη συγκινούμαι, νιώθω πως μια καινούρια συναρπαστική περιπέτεια ξεκινά). Υπέροχες διακοπές κάνοντας camping σε όλη την Πελοπόννησο από όπου είναι η καταγωγή μας. Θάλασσες, λίμνες, βουνά, λαγκάδια, roadtrips στη Δυτική Ευρώπη, τη Σκανδιναβία, τις ΗΠΑ αργότερα. Παρότι οι γονείς μου σε γενικές γραμμές προτιμούν άλλου τύπου προορισμούς από αυτούς που εγώ αγαπώ και παρότι τους αρέσει να ταξιδεύουν με πολύ διαφορετικό τρόπο σε σχέση με μένα, είναι οι άνθρωποι που μου κόλλησαν το ταξιδιωτικό μικρόβιο και που με υποστήριξαν με μεγάλη γενναιοδωρία στα πρώτα μου αυτόνομα ταξιδιωτικά βήματα όντας φοιτήτρια και μη ανεξάρτητη οικονομικά. Για όλα αυτά τους είμαι ευγνώμων.
Από εκεί και πέρα εννοείται ότι οι γονείς προσφέρουν ερεθίσματα στα παιδιά, εκ των οποίων άλλα τα κινητοποιούν, άλλα τα αφήνουν αδιάφορα. Σίγουρα τα ταξίδια μου ασκούσαν μια γοητεία και σίγουρα υπήρχε μέσα μου μια «γόνιμη» πρώτη ύλη. Από πολύ μικρή αγαπούσα τη γεωγραφία, τους χάρτες, τα παιδικά προγράμματα με ταξιδιώτες και περιπλανήσεις. Είχα έναν Άτλαντα που τον είχα μάθει απέξω, ενώ κάποιοι προορισμοί μου ασκούσαν μεγάλη έλξη, με αποκορύφωμα την Κασπία Θάλασσα!
Με το που πέρασα στο Πανεπιστήμιο ξεκίνησα συστηματικά τα ταξίδια εκτός Ελλάδος, σε προορισμούς διαφορετικούς από εκείνους που πήγαινα με τους γονείς μου. Πολλοί καθηγητές, αλλά και φοιτητικές ομάδες διοργάνωναν εκδρομές για φοιτητές σε πολύ καλές τιμές και κάπως έτσι πήγα στην Τουρκία, την Κύπρο και την Αίγυπτο. Λίγο μετά ξεκίνησαν και τα ανεξάρτητα με παρέες, ενώ το πρώτο μου σόλο ταξίδι το πραγματοποίησα μετά τις προπτυχιακές μου σπουδές σε ένα workcamp στο Μιλάνο. Στην πορεία έφυγα για μεταπτυχιακό στη Σκωτία, γεγονός που αποτέλεσε αφορμή για αρκετές ακόμα εξορμήσεις και έκτοτε ταξιδεύω αρκετά συχνά και συστηματικά, ανάλογα με το χρόνο και το budget που κάθε φορά διαθέτω.
2. Ποιο είναι το ταξίδι που σου έχει μείνει περισσότερο στη μνήμη και γιατί;
Νομίζω ότι είναι το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, το οποίο έκανα με το φροντιστήριο των αγγλικών μου. Είχαμε πάει για δέκα μέρες στην Αγγλία, έχοντας ως βάση το Λονδίνο. Δώδεκα πιτσιρικάδες (μεταξύ των οποίων εγώ και η κατά τρία χρόνια μικρότερη αδερφή μου) και δύο νεότατοι συνοδοί. Δεν είχαμε μείνει σε κάποιο κολέγιο ως είθισται, ούτε είχαμε πάει με γκρουπ. Όλο το πρόγραμμα το είχε επιμεληθεί ο αγαπημένος μας καθηγητής και συνοδός μας στην εκδρομή ο Απόστολος, ο οποίος λογικά θα διαβάσει και αυτή τη συνέντευξη και που τότε ήταν 30-32 χρονών. Τι να πρωτοθυμηθώ από εκείνο το ταξίδι; Τον ενθουσιασμό που είχαμε για το καθετί; Τις πλάκες; Μπορώ τόσο εύκολα να ανακαλέσω την πρώτη φορά που μπήκα σε μετρό, τον τρόμο μου στο London Dungeon με τις ιστορίες για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, το δέος μου όταν επισκέφτηκα το Stonehedge, το roller coaster που ανέβηκα στο Brighton, τα ghost stories που λέγαμε ένα βράδυ στο νεκροταφείο όπου έχει ταφεί ο Shakespeare. Και πόσα άλλα! Ένας ακόμα λόγος που θυμάμαι τόσο έντονα εκείνο το ταξίδι και συγκινούμαι είναι το ότι μια αγαπημένη μου φίλη και συγκάτοικός μας τότε στην εκδρομή σκοτώθηκε σε τροχαίο λίγα χρόνια μετά. Παρότι ήμουν στην εφηβεία όταν συνέβη πρόκειται για ένα γεγονός που ακόμα όταν το σκέφτομαι με στενοχωρεί πολύ.
3. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου προορισμός; Πες μας λίγα λόγια γιατί.
Δεν είναι ένας. Πολλοί είναι οι προορισμοί που λατρεύω. Υπάρχουν βέβαια κάποιες ευρύτερες περιοχές που μου αρέσει να επισκέπτομαι ξανά και ξανά. Μέση Ανατολή, χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, Τουρκία, Νοτιανατολική Ασία και φυσικά τα υπόλοιπα Βαλκάνια. Είναι τόποι διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά με πολιτισμικές εναλλαγές, σαγηνευτικές εικόνες, ιδιαίτερη κουλτούρα και ιστορία, αλλά και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Γενικά με τραβάει η Ανατολή. Επίσης ενθουσιάστηκα με την επαφή με την άγρια ζωή που μου προσέφερε ένα ταξίδι που είχα κάνει παλαιότερα στην Κένυα και θα ήθελα να δω πιο εκτεταμένα και άλλες υποσαχάριες χώρες.
Και φυσικά λατρεύω και τα ταξίδια στη χώρα μας, η οποία κατορθώνει να συνδυάζει τόσες διαφορετικές εικόνες και επιρροές μέσα στην περιορισμένη της έκταση.
4. Η ομορφότερη πόλη που έχεις δει;
Μακράν η Κωνσταντινούπολη. Έχω ήδη πάει πέντε φορές και δε τη χορταίνω, μακάρι να μπορούσα να ζήσω για κάποιο διάστημα εκεί. Αυτή η σύζευξη Ανατολής-Δύσης, αυτά τα χρώματα, τα κτίρια που κουβαλούν τόσους αιώνες ιστορίας, το πάντρεμα των πολιτισμών, ο Βόσπορος, ο Κεράτιος! Βάλε με στο φέρρυ της γραμμής να διασχίζω το Βόσπορο την ώρα του ηλιοβασιλέματος με ένα φλιτζάνι τούρκικο τσάι στο χέρι και είμαι ευτυχισμένη.
Για χρόνια πίστευα ότι μετά την Κωνσταντινούπολη δε θα μπορούσε να με συγκινήσει η ομορφιά καμίας άλλης πόλης. Μέχρι που πήγα στο Ισφαχάν, στα βάθη της Περσίας. Κι εκεί που άρχισα να περπατάω στην πλατεία του Ιμάμη την ώρα που έδυε ο ήλιος απλά βούρκωσα. Ψιθύρισα «σε ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να βρεθώ εδώ» κι ας μην πιστεύω.
5. Σε ποιο μέρος συμπάθησες περισσότερο τους ανθρώπους και σε ποιο τους αντιπάθησες;
Δε μου αρέσει να λειτουργώ με γενικεύσεις. Αντιπαθώ συγκεκριμένους ανθρώπους, όχι ολόκληρους λαούς. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να πω ότι δεν μου ταιριάζει τόσο η νοοτροπία των ανθρώπων σε κάποιες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, όπως στην Ουγγαρία, τη Σλοβακία, την Τσεχία. Κάτι αντίστοιχο ένιωσα και στη Λιθουανία. Από την άλλη ενθουσιάστηκα με τη συμπεριφορά των ανθρώπων στη Σρι Λάνκα και την Ιορδανία, σκλαβώθηκα από τη φιλοξενία των Ιρανών, ενώ με συγκίνησε πάρα πολύ ο τρόπος που μου φέρθηκαν στην Αλβανία. Μου μιλούσαν συνέχεια ελληνικά και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν για το καθετί, θέλοντας όπως συχνά μου έλεγαν να ανταποδώσουν την υποστήριξη που οι ίδιοι κάποτε έλαβαν στη χώρα μου.
6. Ποιο είναι τα αγαπημένο σου μουσείο/εστιατόριο/μνημείο;
Ξεκινώντας από τα μουσεία, να πω ότι δεν είμαι τύπος που τρελαίνεται με αυτά. Έχω πάει σε προορισμούς με πολύ σημαντικά μουσεία και δεν τα έχω επισκεφτεί. Πηγαίνω μόνο σε όσα νιώθω ότι με ενδιαφέρουν πραγματικά, ενώ προτιμώ τα πιο διαδραστικά. Μου αρέσουν πολύ τα μουσεία Τέχνης και θεωρώ κορυφαίο το Metropolitan Museum of Art στη Νέα Υόρκη. Επίσης μου άρεσαν πολύ το MoMA, το μουσείο του Magritte στις Βρυξέλλες και το Istanbul Modern για την όλη του ατμόσφαιρα. Πέρα από αυτά εντυπωσιάστηκα με το Αιγυπτιακό Μουσείο στο Κάιρο και κυρίως με την αίθουσα με τις μούμιες, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον το DDR Museum στο Βερολίνο, ενώ μου φάνηκε πολύ διδακτικό το St Mungo Museum of Religious Life and Art στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Επίσης πρόσφατα επισκέφτηκα το Ulster Museum στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας και το βρήκα εξαιρετικό. Φυσικά και στην Ελλάδα έχουμε θαυμάσια μουσεία. Το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα κομψοτέχνημα, ενώ μου αρέσει πολύ και το Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο επισκέπτομαι συνήθως σε εκθέσεις.
Ας συνεχίσω με τα μνημεία. Όταν έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και έχεις ανέβει ως μικρό παιδί στην Ακρόπολη ο πήχυς ανεβαίνει ψηλά. Στην Ελλάδα από αρχαιολογικούς χώρους λατρεύω το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και αυτόν στη Σαμοθράκη με το Ιερό των Μεγάλων Θεών. Στο εξωτερικό έχω νιώσει πραγματικό δέος στην Πέτρα της Ιορδανίας, θεωρώ αυτό το μέρος απλά μαγικό. Επίσης μου άρεσαν η Περσέπολη του Ιράν, η Πολοναρούβα στη Σρι Λάνκα, το Stonehedge της Αγγλίας και τα της Αιγύπτου γενικά. Ξεφεύγοντας από το καθαρά αρχαιολογικό, νομίζω ότι το μνημείο όπου καθένας θα πρέπει να επισκεφτεί έστω για μία φορά στη ζωή του είναι το Άουσβιτς. Είναι δυνατή και άγρια εμπειρία η επίσκεψη εκεί, αλλά υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για τις μεγαλύτερες θηριωδίες που μπορεί να συλλάβει ο νους.
Όσον αφορά το κομμάτι εστιατόρια, η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι τόσο γκουρμεδιάρα όσο ήμουν πιο πιτσιρίκα, παρότι συνήθως συμβαίνει το αντίστροφο. Αν μπορώ όμως να μιλήσω για δύο εστιατόρια που πάντα μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι ωραία γεύματα στο εξωτερικό, το ένα είναι το ινδικό Balbir’s στη Γλασκώβη, το εστιατόριο που με έκανε να αγαπήσω την ινδική κουζίνα όταν έκανα μεταπτυχιακό εκεί και που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ μέσα στα χρόνια και το άλλο είναι το Savory Chay στο Βερολίνο, με γευστικότατη χορτοφαγική πολυασιατική κουζίνα. Τέλος, αν βρεθείτε στην Κρακοβία και θέλετε να φάτε vegan βρώμικο πηγαίνετε στο Vegab. Απλά έπος.
7. Ποιό είναι το χειρότερο ταξίδι που έχεις κάνει; Τι συνέβη;
Ποτέ δε θα θεωρήσω ένα ταξίδι κακό αν δε μου πολυαρέσει ένας προορισμός, ούτε αν μου τύχει κάποια «στραβή». Για παράδειγμα πέρυσι βρέθηκα τελείως άφραγκη στην Οδησσό της Ουκρανίας μετά από ένα περιστατικό κλοπής, καθώς ταξίδευα σόλο και επομένως δεν υπήρχε κάποιος συνταξιδιώτης να με βοηθήσει ή να μου δανείσει χρήματα. Κι όμως ήταν ένα όμορφο ταξίδι που με γέμισε ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που μου προσέφεραν άγνωστοι σε μένα άνθρωποι.
Θα θεωρήσω ένα ταξίδι κακό όταν υπάρχει ένταση μεταξύ συνταξιδιωτών, καυγάδες, έλλειψη επικοινωνίας και κοινών συμβιβασμών. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα που πραγματοποίησα τέσσερα χρόνια πριν στα Δυτικά Βαλκάνια, ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω χρόνια και το οποίο χάλασε λόγω των παραγόντων που ανέφερα παραπάνω. Ελπίζω να ξαναβρεθώ στα όμορφα εκείνα μέρη και να τα δω υπό άλλες συνθήκες.
8. Σε ποιο μέρος δε θα ταξίδευες ποτέ και γιατί;
Δεν ξέρω αν υπάρχει. Παλαιότερα έλεγα ότι δεν επρόκειτο να ταξιδέψω με τίποτα στο Ισραήλ, παρ’ όλα αυτά έχω ήδη κλεισμένο ένα ταξίδι εκεί και μπορώ να πω ότι το περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον. Ακόμα πιο παλιά αρνιόμουν να πάω στο Ιράν, τόσο λόγω καθεστώτος, όσο και λόγω του υποχρεωτικού hijab για τις γυναίκες. Έλεγα ότι δεν είναι δυνατό να δηλώνω φεμινίστρια και να υποστηρίξω με το συνάλλαγμά μου μια χώρα που βάζει τέτοιους περιορισμούς στις γυναίκες. Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα αλλιώς και αποφάσισα ότι δεν θέλω να βάζω παρωπίδες. Θέλω να βλέπω η ίδια τι συμβαίνει στο κάθε μέρος που επισκέπτομαι, να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα και πάνω από όλα να μην «εκδικούμαι» έναν τόπο και τους ανθρώπους του λόγω των καθεστώτων. Εξαίρεση αποτελούν οι περιοχές που βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες και γενικά τα μέρη που είναι αντικειμενικά πολύ επικίνδυνο να ταξιδέψει κανείς.
9. Ποιο είναι το ταξίδι-όνειρο που δεν έχεις κάνει ακόμα;
Είναι πάρα πολλά. Ανταρκτική, Νήσος του Πάσχα, Ινδία, Σιβηρία, Αιθιοπία, Ισλανδία είναι κάποια από αυτά. Θα ήθελα να ταξιδέψω σε όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και σε όλα τα Βαλκάνια (εκκρεμεί η Σλοβενία για να συμπληρώσω το βαλκανικό παζλ).
10. Από τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχεις γράψει στο φόρουμ ποια είναι η αγαπημένη σου;
Είναι δύο νομίζω. Η πρώτη έχει τίτλο «Μαδέρα, πόση ομορφιά να χωρέσει σε μια κουκίδα στον Ατλαντικό;» (λινκ), στην οποία αναφέρομαι σε ένα σόλο ταξίδι που είχα κάνει σε αυτό το υπερπόντιο νησί της Πορτογαλίας τον Αύγουστο του 2012. Η δεύτερη λέγεται «Περιπέτειες στην Κεντρική Ασία (Κιργιστάν)» (λινκ), όπου εξιστορώ μια backpacking εξόρμηση διάρκειας δυόμισι εβδομάδων που είχα κάνει το καλοκαίρι του 2014 στην Κιργιζία. Πρόκειται για δύο πολύ σημαντικά για μένα ταξίδια, καθένα για τους λόγους του και έγραψα με πολλή αγάπη αυτές τις ιστορίες. Δεν είναι τυχαίο ότι και τις δύο τις αγάπησε η ταξιδιωτική κοινότητα του travelstories και πολλά μέλη μου ανέφεραν ότι αποτέλεσαν πυξίδα για αυτά σε ταξίδια που έκαναν σε εκείνα τα μέρη.
11. Ποιά ή ποιές είναι οι Ταξιδιωτικές Ιστορίες από άλλα μέλη που έχεις απολαύσει περισσότερο ή που θυμάσαι περισσότερο από το φόρουμ;
Η πρώτη που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι η «Αφήγηση από την Αλβανία» (λινκ) του μέλους @StellAnna, η οποία αναφέρεται σε μια ομαδική εκδρομή που είχε γίνει από ένα ελληνικό γκρουπ στα μέσα της δεκαετίας του 1980, αμέσως μετά το θάνατο του Χότζα, σε μια περίοδο δηλαδή που τα σύνορα της γειτονικής μας χώρας ήταν ουσιαστικά ακόμα κλειστά. Είναι μια μικρή, απλή αλλά με τρομερή αφηγηματική δύναμη ιστορία, η οποία αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατούσε τότε, την οποία λες και σουρρεαλιστική, στην ποιότητα των καλόκαρδων γειτόνων μας, αλλά και στο κομμάτι της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου. Είναι μια καταπληκτική ιστορία που κάθε φορά που τη διαβάζω συγκινούμαι πολύ.
Γενικά μου αρέσει πολύ το βιωματικό κομμάτι στις ιστορίες, ακόμα περισσότερο όταν αφορούν «δύσκολους» προορισμούς. Αγάπησα την ιστορία του μέλους @Nedelja «Παλαιστίνη, εκεί που οι θεοί στρέφουν αλλού το βλέμμα» (λινκ), κάποιες ιστορίες-μαμούθ του μέλους @Yorgos (αυτές με τους τεράστιους τίτλους που γράφει που αναφέρονται σε πολύμηνα ταξίδια!) και την καθηλωτική ιστορία της φίλης μου @fenia42 «Ιράν: στη γη των Αρίων» (λινκ) που με προετοίμασε για το δικό μου ταξίδι εκεί. Αν και δεν πολυδιαβάζω ιστορίες «οδηγούς», η αλήθεια είναι ότι έχω μια αδυναμία σε εκείνες του @giannismits, ο οποίος με έχει «ξελασπώσει» σε πολλά ταξίδια (πχ η ιστορία του για Βουδαπέστη ή εκείνη για τη Βόρεια Μακεδονία που μου έβαλε την ιδέα της Οχρίδας). Φυσικά ξεχνάω πολλές ακόμα. Τέλος θα ήθελα να αναφέρω το «Κιργιστάν, οδηγός για αρχάριους» (λινκ) της @dim kyr , ο οποίος για κάποιο λόγο δεν έχει καταχωρηθεί στις ιστορίες, ήταν όμως η αφορμή για να μπει ο συγκεκριμένος προορισμός στο ταξιδιωτικό μου ραντάρ και να τον επισκεφτώ λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.
12. Ταξιδεύεις συχνά μόνη. Έχεις κάποιες συμβουλές να δώσεις προς άλλες γυναίκες που θα ήθελαν να το κάνουν αλλά αγχώνονται ή φοβούνται;
Έχω κάνει πολλά ταξίδια μόνη ή ενίοτε με μία ή δύο άλλες γυναίκες. Υπάρχουν φορές που το επιδιώκω, αλλά και φορές που απλά τυχαίνει. Γενικά νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το να ταξιδεύει μια γυναίκα μόνη της γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο, ενώ υπάρχουν χιλιάδες bloggers και influencers που ασχολούνται με αυτό το κομμάτι, παροτρύνοντας άλλες γυναίκες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Παρότι λοιπόν θα έλεγε κανείς ότι το solo female travelling έχει γίνει κάτι πολύ mainstream, η αλήθεια είναι ότι συχνά ακούω γυναίκες να αγχώνονται πολύ να κάνουν αυτό το βήμα, ακόμα και αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην πραγματοποιούν κάποια ταξίδια που θέλουν πολύ επειδή δεν τις ακολουθεί κανείς.
Θα πω λοιπόν σε όποια γυναίκα τύχει να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη και θέλει να ταξιδέψει μόνη, αλλά έχει κάποιους ενδοιασμούς, να το τολμήσει! Το να ταξιδεύεις σόλο είναι μια απελευθερωτική και απολύτως ενδυναμωτική εμπειρία. Φτιάχνεις το πρόγραμμά σου όπως το θες, έχεις την ευκαιρία να περάσεις χρόνο με τον εαυτό σου και να επεξεργαστείς εσωτερικά αυτά που βιώνεις στο ταξίδι, ενώ έχεις την αποκλειστική ευθύνη για την οργάνωση, τις συνεννοήσεις, τις διευθετήσεις που θα κάνεις, κάτι που τονώνει την αίσθηση ανεξαρτησίας σου. Επιπλέον, τα σόλο ταξίδια σε «αναγκάζουν», αν νιώσεις την ανάγκη να κοινωνικοποιηθείς, να γνωρίσεις καινούριους ανθρώπους, κάτι που σπάνια κάνει κάποιος όταν έχει την «ασφάλεια» που του δημιουργεί η ύπαρξη συνταξιδιωτών. Βγαίνεις κάπως από το comfort zone σου, ακόμα και για λίγες μέρες και αυτό είναι πολύ όμορφο. Διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση καλοί.
Σαν συμβουλές θα πω αρχικά ότι καλό είναι η πρώτη σόλο εξόρμηση που θα πραγματοποιήσει κανείς να είναι μικρής διάρκειας, ώστε να διαπιστώσει αν του ταιριάζει αυτό το στυλ ταξιδιού. Καλό θα είναι να γίνει σε έναν ασφαλή προορισμό και το κατάλυμα (ξενοδοχείο, ξενώνας ή χόστελ) να βρίσκεται σε ένα επίσης ασφαλές σημείο κοντά σε ΜΜΜ. Χρειάζεται εγρήγορση και κοινή λογική όσον αφορά τις προφυλάξεις (για παράδειγμα θα προτιμήσω να ξοδέψω λίγα χρήματα παραπάνω σε ταξί από το να περπατήσω μόνη τη νύχτα στις ερημιές), αλλά και τις πιθανές γνωριμίες που θα λάβουν χώρα. Τα χόστελ είναι ένας εύκολος τρόπος να γνωρίσει κανείς άλλους ταξιδιώτες, ενώ συνήθως βρίσκονται και σε κεντρικές τοποθεσίες. Εκτός από τα ιδιωτικά δωμάτια και τους κλασικούς, μεικτούς κοιτώνες, πολλά χόστελ παρέχουν και γυναικείους. Αν πάλι κάποια γυναίκα θέλει να δοκιμάσει το couchsurfing, θα πρότεινα πριν αποκτήσει επαρκή εμπειρία με το μέσο να επιλέγει να μένει σε σπίτια άλλων γυναικών ή οικογενειών και να διαβάζει αναλυτικά τα reviews των host. Επίσης παρότι θεωρώ αυτονόητο το σεβασμό για τα ήθη και την κουλτούρα ενός τόπου που επισκεπτόμαστε, το συγκεκριμένο είναι πιο επιτακτικό για μια γυναίκα που ταξιδεύει σόλο. Το ζήτημα της ενδυμασίας σε μια συντηρητική κοινωνία ας πούμε δεν είναι κάτι που μπορεί να παραβλέψει καμιά μας. Σε πολλές μουσουλμανικές (και όχι μόνο) χώρες η σεξουαλική παρενόχληση τουριστριών αποτελεί συχνότατο φαινόμενο και γεγονός είναι ότι όσο πιο «καλυμμένη» είσαι, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να συμβεί. Εννοείται πως θεωρώ ότι η κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να ντύνεται όπως θέλει, εννοείται ότι πιστεύω ότι σε περιπτώσεις παρενόχλησης η ευθύνη βαραίνει μόνο το θύτη, εννοείται ότι είμαι κάθετα εναντίον του hijab όταν δεν αποτελεί προσωπική επιλογή της γυναίκας. Παρ’ όλα αυτά όταν πηγαίνω σε μια μουσουλμανική χώρα όπου αναπόφευκτα θα ξεχωρίζω παντού και γνωρίζω ότι το να φορέσω ένα λίγο πιο κοντό φουστάνι ή ένα λίγο πιο ανοιχτό ντεκολτέ θα αυξήσει δραματικά τις πιθανότητες να νιώσω, είτε σωματικά, είτε συναισθηματικά παραβιασμένη, απλά δε θα το κάνω. Τέλος, όσο γοητευτική κι αν είναι η μοναχικότητα, κάποιες εμπειρίες θα πρέπει να γίνονται με παρέα. Πεζοπορίες, εκδρομές σε απομονωμένες περιοχές και παρόμοιες δραστηριότητες μπορούν να αποδειχτούν πολύ επικίνδυνες, οπότε τις κάνουμε με κάποιο οργανωμένο tour ή γενικότερα μαζί με άλλους. Καλή προετοιμασία λοιπόν, σωστές επιλογές καταλυμάτων, κοινή λογική χωρίς να υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας και βουρ!
13. Τι θεωρείς ότι ορίζει το συνειδητοποιημένο ταξιδιώτη και το συνειδητό ταξίδι εν γένει;
Ο σεβασμός. Σεβασμός προς τους ανθρώπους που κατοικούν σε έναν τόπο, για τα ήθη και τα έθιμά τους, ακόμα και αν δε συμφωνούμε με όλα. Δεν κοροϊδεύουμε τους ντόπιους θεωρώντας ότι κάνουμε εξυπνάδα μιλώντας εις βάρος τους χρησιμοποιώντας την «ασφάλεια» που μας δίνει το ότι πιθανότατα δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα μας, δεν εκμεταλλευόμαστε οικονομικά ανθρώπους απλά επειδή είναι φτωχοί, δεν υποστηρίζουμε όσο μπορούμε εταιρείες, επιχειρήσεις, πρακτορεία που μαθαίνουμε ή αντιλαμβανόμαστε ότι εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους τους. Αντιθέτως υποστηρίζουμε διαφανείς και ηθικές επιχειρήσεις, ακόμα και αν το κόστος είναι λίγο πιο υψηλό. Αν επιθυμούμε να βοηθήσουμε κάποιο ίδρυμα ή οργανισμό κάνοντας εθελοντική εργασία, πραγματοποιούμε πρώτα την έρευνά μας για να διαπιστώσουμε αν όντως παράγει ουσιαστικό και ηθικό έργο.
Σεβασμός προς τα ζώα. Δεν πηγαίνουμε σε ζωολογικούς κήπους, τσίρκο και δελφινάρια, δε χρησιμοποιούμε γαϊδάρους για να μας κουβαλούν, δεν κάνουμε βόλτες σκαρφαλωμένοι σε ελέφαντες, ούτε δίνουμε φιλοδώρημα στον «γητευτή» της αιχμάλωτης κόμπρας για να μας επιτρέψει να τη βγάλουμε φωτογραφία. Υπάρχει πολύ βιβλιογραφία σχετικά με το πόσο βλαπτικό είναι για ένα ζώο να βρίσκεται υπό καθεστώς αιχμαλωσίας. Πόσο κενή νοήματος είναι η καθημερινότητά του και πόσο υπολείπεται σε δεξιότητες επιβίωσης σε σχέση αυτά που ζουν ελεύθερα. Αν θέλουμε να δούμε άγρια ζώα πηγαίνουμε ως απλοί παρατηρητές στο φυσικό τους περιβάλλον με πρακτορεία που ξέρουμε ότι τα σέβονται. Χορτοφάγοι δύσκολα θα γίνουμε όλοι, θεωρώ όμως αυτονόητη τη μη κατανάλωση απειλούμενων ειδών. Συχνά σε διάφορες χώρες μπορεί κανείς να βρει να προσφέρονται απαγορευμένα είδη σε συγκεκριμένα μέρη παράνομα. Εννοείται ότι αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται.
Σεβασμός προς το περιβάλλον. Μαζεύουμε τα σκουπίδια μας, αποφεύγουμε όσο γίνεται το πολύ πλαστικό, όπου μπορούμε ανακυκλώνουμε και χρησιμοποιούμε επαναχρησιμοποιούμενα δοχεία για νερό και ροφήματα. Αν έχουμε περιθώριο χρόνου επιλέγουμε πιο οικολογικούς τρόπους ταξιδιού, όπως το τρένο και φυσικά περπατάμε πολύ, καθώς τα ταξίδια είναι μια καλή ευκαιρία να βελτιώνουμε τη φυσική μας κατάσταση.
14. Μια αντιπροσωπευτική φωτογραφία από κάποιο ταξίδι σου;
Βεβαίως, ορίστε μια μάχιμη ταξιδιωτική φωτό:
Ευχαριστούμε πολύ την @underwater για τη λαλίστατη συνέντευξη! Μπορείτε να δείτε το προφίλ της και τις Ταξιδιωτικές Ιστορίες που έχει γράψει εδώ.
Όλες οι συνεντεύξεις μελών εδώ.
Travelstories for ever.
