Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Η ώρα ήταν 10 το πρωί. Ότι είχα ξυπνήσει μιας και το αεροπλάνο που θα με πήγαινε Αθήνα θα έφευγε από το Λονδίνο το μεσημεράκι και είχα ακόμα λίγο χρόνο. Στο Λονδίνο είχα πάει με τη δουλειά, δηλαδή ταξίδια που δεν προλαβαίνω να δω κάτι από τις πόλεις που πάμε μιας και τις πιο πολλές ώρες είμαστε στα συνέδρια και εγώ κάνω μεταφράσεις σαν τρελός. Κατεβαίνω κάτω να πάρω πρωινό και βλέπω το αφεντικό μου αφηνιασμένο να μιλά εκνευρισμένο στο τηλέφωνο με Ελλάδα, δεν δίνω σημασία και πάω στην τραπεζαρία όπου βρίσκω τους υπόλοιπους από τη δουλειά να μου λένε μια κλασσική καλημέρα μιας και δεν με υπολόγιζαν ισάξια με αυτούς όντας μικρός και σχετικά όχι και πολύ καιρό στην εταιρεία.
Παίρνω το πρωινό μου που ήταν και τέλειο, να κάτι καλό έχουν και τα ταξίδια με τη δουλειά. Μένουμε πάντα σε καλά ξενοδοχεία, μας τα πληρώνουν και το φαγητό είναι νόστιμο όπου και αν πάμε. Γυρνά το αφεντικό και με κοφτά λόγια μας λέει πως λυπάται αλλά δεν θα πηγαίναμε Αθήνα σήμερα αλλά θα φεύγαμε για Κοπεγχάγη χωρίς φυσικά να μας ρωτάει αν μπορούμε αν έχουμε κανονίσει κάτι βρε αδερφέ πίσω στην Αθήνα, λες και ζωή δεν έχουμε. Ξινισμένες μούρες από όλους και κάπου μετά τις ερωτήσεις πως θα πάμε με εισιτήρια τι θα γίνει με διαμονή κτλ, αφού μας είπε πως τα κανόνισαν άλλοι για εμάς πετά και την ατάκα, μην αγχώνεσαι στη Δανία μιλάνε όλοι Αγγλικά και έχουμε και τον Glosoli (με είπε φυσικά με το όνομά μου και όχι έτσι) που μιλά Σουηδικά και θα μας βοηθήσει. Τέλεια λέω εγώ. Δανία δεν έχω πάει ποτέ αλλά θυμάμαι από το σχολείο πως οι Δανοί μιλάνε σαν βατράχια σαν να έχουν μία πατάτα στο λαιμό τους και δεν μπορούν να βγάλουν ήχους!!! Το αστειάκι δεν άρεσε ιδιαίτερα στην κρύα παρέα αγχωμένων συναδέλφων και φύγαμε για να ετοιμαστούμε.
Αφού φτάσαμε αεροδρόμιο θα πηγαίναμε με 2 διαφορετικές πτήσεις τα συνολικά 5 άτομα που ήμασταν στο ταξίδι αυτό, εγώ δυστυχώς με 2 αχώνευτες και να σκέφτομαι πως εντάξει στο Λονδίνο είχα και κάτι άτομα που μένουν εκεί και την έκανα λίγο τη βόλτα μου, στην Κοπεγχάγη 2 μέρες με αυτό τον κόσμο τι θα κάνω παναγία μου; Φτάνουμε Δανία μετά από μία πτήση όπου δίπλα μου καθόταν ένα παιδάκι που όλο έκλαιγε, εγώ χωρίς μπαταρία στο i-pod να σκέφτομαι πόσο «τέλεια» αρχίζει αυτό το ταξίδι και έπρεπε να περιμέναμε στο αεροδρόμιο τους άλλους όπου έφτασαν μετά από μία ώρα. Στη μία ώρα που ήμουν με τις αχώνευτες το μόνο που ρώτησαν είναι πως κατάφερα να υπογράψω σύμβαση αορίστου χρόνου με την εταιρεία (έχοντας μία φαραωνική ειρωνεία) και νομίζω από τον τρόπο που τις κοίταξα για αυτό δεν μου ξαναμίλησαν σε όλο το ταξίδι. Αφού βρεθήκαμε με τους άλλους και ήρθαν και μας πήραν από το ξενοδοχείο με κάτι mini vans φτάσαμε στο συμπαθητικό ξενοδοχείο που ήταν σαν πανσιόν στο κέντρο της πόλης κοντά στη θάλασσα και με μία πολύχρωμη πρόσοψη κτιρίου, πολύ όμορφο ήταν. Το προσωπικό ευγενέστατο και ναι με έβαλαν μόνο μου σε δωμάτιο στην απομόνωση κάτι το οποίο καθόλου δεν με στεναχώρησε.
Η ώρα είχε πάει 8 το απόγευμα και επειδή όλοι εκτός από εμένα δεν είχαν να κάνουν κάτι(έπρεπε να μεταφράσω κάτι συμβόλαια από τούρκικα σε αγγλικά) όλο του γκρουπ βγήκε βόλτα αφήνοντας εμένα μαζί με ένα πάγκο από χαρτιά και τη μοναξιά μου στο ζενίθ. Αφού τα τέλειωσα κατά τις 11 το βράδυ και ενώ ήμουν πολύ ζαλισμένος λέω δεν υπάρχει περίπτωση θα βγω για μία βόλτα να δω πως είναι αυτή η πόλη. Ήταν Μάρτιος και είχε γενικά κρύο πολύ!!! Δεν είχα ιδέα αν οι άλλοι είχαν γυρίσει και τι κρίμα είχε κλείσει και το κινητό μου από μπαταρία άρα είχα την δικαιολογία στο τσεπάκι αν ρώταγαν γιατί δεν πήρα τηλέφωνο.
Να σας πω πως πολύ κοντά από εκεί που μέναμε ήταν το κανάλι Nyhavnαυτό το πανέμορφο μέρος με τα πολύχρωμα κτίρια, τα παλιά πλοία, τα πολλά εστιατόρια και μπαράκια. Αφού περπάτησα πολύ και ήταν και αργά μιας και δεν έβλεπα και πολύ κόσμο να κυκλοφορεί αποφάσισα έτσι μόνος και έρημος να μπω σε ένα μπαράκι να δω τον ντόπιο κόσμο και πως διασκεδάζει. Το μπαρ ήταν ξύλινο, σχετικά πανάκριβο και αφού παρήγγειλα μία μπύρα κάθισα στο μπαρ μόνος σαν να με είχε χωρίσει η κοπέλα μου και είχα βγει γεμάτος καημούς να τα πιω. Ο κόσμος γενικά σφιγμένος, λιγομίλητος αλλά ο μπάρμαν δεν άντεξε και με ρώτησε τι κάνω μόνος έξω και τι τρέχει με την προφορά μου κοινώς από πού βαστά η σκούφια μου. Μετά τις διατυπώσεις έσκασαν μύτη κάτι φίλους του και με σύστησε. Κλασικές ξανθές πανέμορφες κοπέλες με αφοπλιστικό χαμόγελο. Δεν έκατσαν πολύ όμως και αφού η ώρα είχε πάει 2 είπα να γυρίσω για ύπνο γιατί θα μας ξύπναγαν από τις 8 την άλλη μέρα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο το άτομο στη receptionμου έδωσε ένα σημείωμα που είχε αφήσει το αφεντικό μου λέγοντας πως θα έπρεπε να ειδοποιούσα ότι έφυγα από το ξενοδοχείο και πως οι υπάλληλοι δεν τον άφηναν να μπει στο δωμάτιο μου να πάρει τις μεταφράσεις που ήθελε να μελετήσει πριν κοιμηθεί και πως είμαι απαράδεκτος. Τέλεια λέω εγώ και στο διπλανό σαλονάκι βλέπω μία από τις αχώνευτες να μου λέει πως έχει νευριάσει πολύ μαζί μου και πως αύριο θέλει τις μεταφράσεις.
Ξημερώνει η μέρα και λέω τέλεια λες να μου ανακοινωθεί απόλυση σε ξένη χώρα μήπως και προλάβω να δω λίγο την Κοπεγχάγη που από ότι φάνηκε πρέπει να είναι πολύ ωραία. Μετά από έναν εξάψαλμο που άκουσα για την ανευθυνότητα μου και χωρίς να με αφήσει να κάνω αντίλογο (μέχρι και με την πολύ στιλάτη δερμάτινή μου γραβάτα τα έβαλε) φύγαμε για τον συνεδριακό χώρο βλέποντας εγώ μέσα από το αυτοκίνητο πόσο ωραία πόλη είναι εδώ. Φαινόταν πολύ οργανωμένη και γενικά ωραία να μένει κανείς. Επίσης σκεφτόμουν γιατί κάνω αυτή τη δουλειά και πόσο καιρό θα κάτσω ακόμα!!! Το μέρος που θα γινόταν η έκθεση ήταν πολύ κοντά και απορώ αφού είχαμε χρόνο δεν πήγαμε με τα πόδια. Βλέποντας που είχα λίγο χρόνο βγήκα για μία γρήγορη βόλτα βλέποντας κανάλια και κάτι παιδάκια να χαζεύουν το νερό. Αυτά τα λίγα και γρήγορα πάλι μέσα. Όπου φορώντας το ψεύτικο μου χαμόγελο μιλάγαμε με πελάτες ενημερώνοντας τους για νέα προϊόντα και ακούγοντας με μεγάλη βαρεμάρα άτομα να ανταλλάσουν απόψεις για την αγορά και άλλα τέτοια που δεν ήταν για την ηλικία μου σίγουρα. Το αποκορύφωμα της όλης φιέστας ήταν η ομιλία κοντά στη μία ώρα ενός Φιλανδού με κουραστική Αγγλική προφορά για την επέκταση πωλήσεων στις νέες ηλικίες, πραγματικά εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως πόνεσα από τη βαρεμάρα.
Η μέρα πέρασε έτσι. Ακούγοντας, μιλώντας ακατάπαυστα Σουηδικά (εγώ) και προσπαθώντας να καταλάβω τι λένε οι Δανοί. Το μοναδικό ωραίο της ημέρας ήταν η γνωριμία μιας κοπέλα στην ηλικία μου που έκανε ακριβώς ότι έκανα και εγώ σαν δουλειά για το εκεί γραφείο. Ήταν από την ομάδα των Πορτογάλων και ήταν κρίμα που τον γνώρισα προς το τέλος.
Γυρνάμε στο ξενοδοχείο όλοι περιχαρείς μιας και κλείστηκαν δουλειές, πάλι καλά άκουσα και ένα ευχαριστώ και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Γυρίσαμε μέσω Βερολίνου χωρίς προβλήματα και κουβέντες μιας και στην περισσότερη διαδρομή κοιμόμουν. Φτάσαμε Αθήνα Πέμπτη προς Παρασκευή αργά το βράδυ. Το καλό νέο είναι πως μου παν να μην πάμε για δουλειά την άλλη μέρα και να κάτσουμε να ξεκουραστούμε.
Από τα ελάχιστα που είδα αυτή η πόλη φάνηκε πανέμορφη. Θέλω πολύ να πάω να τη δω κανονικά, με καλή παρέα, χωρίς άγχος και το κυρίως χαλαρός έχοντας μέρες και όχι deadlines να μου σπάνε τα νεύρα.
Παίρνω το πρωινό μου που ήταν και τέλειο, να κάτι καλό έχουν και τα ταξίδια με τη δουλειά. Μένουμε πάντα σε καλά ξενοδοχεία, μας τα πληρώνουν και το φαγητό είναι νόστιμο όπου και αν πάμε. Γυρνά το αφεντικό και με κοφτά λόγια μας λέει πως λυπάται αλλά δεν θα πηγαίναμε Αθήνα σήμερα αλλά θα φεύγαμε για Κοπεγχάγη χωρίς φυσικά να μας ρωτάει αν μπορούμε αν έχουμε κανονίσει κάτι βρε αδερφέ πίσω στην Αθήνα, λες και ζωή δεν έχουμε. Ξινισμένες μούρες από όλους και κάπου μετά τις ερωτήσεις πως θα πάμε με εισιτήρια τι θα γίνει με διαμονή κτλ, αφού μας είπε πως τα κανόνισαν άλλοι για εμάς πετά και την ατάκα, μην αγχώνεσαι στη Δανία μιλάνε όλοι Αγγλικά και έχουμε και τον Glosoli (με είπε φυσικά με το όνομά μου και όχι έτσι) που μιλά Σουηδικά και θα μας βοηθήσει. Τέλεια λέω εγώ. Δανία δεν έχω πάει ποτέ αλλά θυμάμαι από το σχολείο πως οι Δανοί μιλάνε σαν βατράχια σαν να έχουν μία πατάτα στο λαιμό τους και δεν μπορούν να βγάλουν ήχους!!! Το αστειάκι δεν άρεσε ιδιαίτερα στην κρύα παρέα αγχωμένων συναδέλφων και φύγαμε για να ετοιμαστούμε.
Αφού φτάσαμε αεροδρόμιο θα πηγαίναμε με 2 διαφορετικές πτήσεις τα συνολικά 5 άτομα που ήμασταν στο ταξίδι αυτό, εγώ δυστυχώς με 2 αχώνευτες και να σκέφτομαι πως εντάξει στο Λονδίνο είχα και κάτι άτομα που μένουν εκεί και την έκανα λίγο τη βόλτα μου, στην Κοπεγχάγη 2 μέρες με αυτό τον κόσμο τι θα κάνω παναγία μου; Φτάνουμε Δανία μετά από μία πτήση όπου δίπλα μου καθόταν ένα παιδάκι που όλο έκλαιγε, εγώ χωρίς μπαταρία στο i-pod να σκέφτομαι πόσο «τέλεια» αρχίζει αυτό το ταξίδι και έπρεπε να περιμέναμε στο αεροδρόμιο τους άλλους όπου έφτασαν μετά από μία ώρα. Στη μία ώρα που ήμουν με τις αχώνευτες το μόνο που ρώτησαν είναι πως κατάφερα να υπογράψω σύμβαση αορίστου χρόνου με την εταιρεία (έχοντας μία φαραωνική ειρωνεία) και νομίζω από τον τρόπο που τις κοίταξα για αυτό δεν μου ξαναμίλησαν σε όλο το ταξίδι. Αφού βρεθήκαμε με τους άλλους και ήρθαν και μας πήραν από το ξενοδοχείο με κάτι mini vans φτάσαμε στο συμπαθητικό ξενοδοχείο που ήταν σαν πανσιόν στο κέντρο της πόλης κοντά στη θάλασσα και με μία πολύχρωμη πρόσοψη κτιρίου, πολύ όμορφο ήταν. Το προσωπικό ευγενέστατο και ναι με έβαλαν μόνο μου σε δωμάτιο στην απομόνωση κάτι το οποίο καθόλου δεν με στεναχώρησε.
Η ώρα είχε πάει 8 το απόγευμα και επειδή όλοι εκτός από εμένα δεν είχαν να κάνουν κάτι(έπρεπε να μεταφράσω κάτι συμβόλαια από τούρκικα σε αγγλικά) όλο του γκρουπ βγήκε βόλτα αφήνοντας εμένα μαζί με ένα πάγκο από χαρτιά και τη μοναξιά μου στο ζενίθ. Αφού τα τέλειωσα κατά τις 11 το βράδυ και ενώ ήμουν πολύ ζαλισμένος λέω δεν υπάρχει περίπτωση θα βγω για μία βόλτα να δω πως είναι αυτή η πόλη. Ήταν Μάρτιος και είχε γενικά κρύο πολύ!!! Δεν είχα ιδέα αν οι άλλοι είχαν γυρίσει και τι κρίμα είχε κλείσει και το κινητό μου από μπαταρία άρα είχα την δικαιολογία στο τσεπάκι αν ρώταγαν γιατί δεν πήρα τηλέφωνο.
Να σας πω πως πολύ κοντά από εκεί που μέναμε ήταν το κανάλι Nyhavnαυτό το πανέμορφο μέρος με τα πολύχρωμα κτίρια, τα παλιά πλοία, τα πολλά εστιατόρια και μπαράκια. Αφού περπάτησα πολύ και ήταν και αργά μιας και δεν έβλεπα και πολύ κόσμο να κυκλοφορεί αποφάσισα έτσι μόνος και έρημος να μπω σε ένα μπαράκι να δω τον ντόπιο κόσμο και πως διασκεδάζει. Το μπαρ ήταν ξύλινο, σχετικά πανάκριβο και αφού παρήγγειλα μία μπύρα κάθισα στο μπαρ μόνος σαν να με είχε χωρίσει η κοπέλα μου και είχα βγει γεμάτος καημούς να τα πιω. Ο κόσμος γενικά σφιγμένος, λιγομίλητος αλλά ο μπάρμαν δεν άντεξε και με ρώτησε τι κάνω μόνος έξω και τι τρέχει με την προφορά μου κοινώς από πού βαστά η σκούφια μου. Μετά τις διατυπώσεις έσκασαν μύτη κάτι φίλους του και με σύστησε. Κλασικές ξανθές πανέμορφες κοπέλες με αφοπλιστικό χαμόγελο. Δεν έκατσαν πολύ όμως και αφού η ώρα είχε πάει 2 είπα να γυρίσω για ύπνο γιατί θα μας ξύπναγαν από τις 8 την άλλη μέρα. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο το άτομο στη receptionμου έδωσε ένα σημείωμα που είχε αφήσει το αφεντικό μου λέγοντας πως θα έπρεπε να ειδοποιούσα ότι έφυγα από το ξενοδοχείο και πως οι υπάλληλοι δεν τον άφηναν να μπει στο δωμάτιο μου να πάρει τις μεταφράσεις που ήθελε να μελετήσει πριν κοιμηθεί και πως είμαι απαράδεκτος. Τέλεια λέω εγώ και στο διπλανό σαλονάκι βλέπω μία από τις αχώνευτες να μου λέει πως έχει νευριάσει πολύ μαζί μου και πως αύριο θέλει τις μεταφράσεις.
Ξημερώνει η μέρα και λέω τέλεια λες να μου ανακοινωθεί απόλυση σε ξένη χώρα μήπως και προλάβω να δω λίγο την Κοπεγχάγη που από ότι φάνηκε πρέπει να είναι πολύ ωραία. Μετά από έναν εξάψαλμο που άκουσα για την ανευθυνότητα μου και χωρίς να με αφήσει να κάνω αντίλογο (μέχρι και με την πολύ στιλάτη δερμάτινή μου γραβάτα τα έβαλε) φύγαμε για τον συνεδριακό χώρο βλέποντας εγώ μέσα από το αυτοκίνητο πόσο ωραία πόλη είναι εδώ. Φαινόταν πολύ οργανωμένη και γενικά ωραία να μένει κανείς. Επίσης σκεφτόμουν γιατί κάνω αυτή τη δουλειά και πόσο καιρό θα κάτσω ακόμα!!! Το μέρος που θα γινόταν η έκθεση ήταν πολύ κοντά και απορώ αφού είχαμε χρόνο δεν πήγαμε με τα πόδια. Βλέποντας που είχα λίγο χρόνο βγήκα για μία γρήγορη βόλτα βλέποντας κανάλια και κάτι παιδάκια να χαζεύουν το νερό. Αυτά τα λίγα και γρήγορα πάλι μέσα. Όπου φορώντας το ψεύτικο μου χαμόγελο μιλάγαμε με πελάτες ενημερώνοντας τους για νέα προϊόντα και ακούγοντας με μεγάλη βαρεμάρα άτομα να ανταλλάσουν απόψεις για την αγορά και άλλα τέτοια που δεν ήταν για την ηλικία μου σίγουρα. Το αποκορύφωμα της όλης φιέστας ήταν η ομιλία κοντά στη μία ώρα ενός Φιλανδού με κουραστική Αγγλική προφορά για την επέκταση πωλήσεων στις νέες ηλικίες, πραγματικά εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως πόνεσα από τη βαρεμάρα.
Η μέρα πέρασε έτσι. Ακούγοντας, μιλώντας ακατάπαυστα Σουηδικά (εγώ) και προσπαθώντας να καταλάβω τι λένε οι Δανοί. Το μοναδικό ωραίο της ημέρας ήταν η γνωριμία μιας κοπέλα στην ηλικία μου που έκανε ακριβώς ότι έκανα και εγώ σαν δουλειά για το εκεί γραφείο. Ήταν από την ομάδα των Πορτογάλων και ήταν κρίμα που τον γνώρισα προς το τέλος.
Γυρνάμε στο ξενοδοχείο όλοι περιχαρείς μιας και κλείστηκαν δουλειές, πάλι καλά άκουσα και ένα ευχαριστώ και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Γυρίσαμε μέσω Βερολίνου χωρίς προβλήματα και κουβέντες μιας και στην περισσότερη διαδρομή κοιμόμουν. Φτάσαμε Αθήνα Πέμπτη προς Παρασκευή αργά το βράδυ. Το καλό νέο είναι πως μου παν να μην πάμε για δουλειά την άλλη μέρα και να κάτσουμε να ξεκουραστούμε.
Από τα ελάχιστα που είδα αυτή η πόλη φάνηκε πανέμορφη. Θέλω πολύ να πάω να τη δω κανονικά, με καλή παρέα, χωρίς άγχος και το κυρίως χαλαρός έχοντας μέρες και όχι deadlines να μου σπάνε τα νεύρα.
όπως αποδείχθηκε αργότερα)πήρες μια γεύση με την βραδυνή σου έξοδο,
