soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Άκρα, σταθμός τρένων για Μπεναρές. 20 km μακριά από την πόλη. Θα πάρουμε το τρένο και ολονύχτιο ταξίδι να γνωριστούμε με τους ινδικούς σιδηροδρόμους γιατί σύμφωνα με τις πληροφορίες Ινδία χωρίς ταξίδι με τρένο δεν γίνεται...Τι άραγε μας επιφυλάσσει τούτη η εμπειρία? Φτάσαμε στην αποβάθρα . Ήταν ανοικτή απ όλες τις πλευρές, εκτός μιας σκεπής που την προστάτευε από τη βροχή. Ο φωτισμός ήταν χαμηλός. Σκοτάδι ίδιο με τα σκούρα πρόσωπα των λίγων συνταξιδιωτών μας. Η αίθουσα αναμονής ανύπαρκτη. Ένα κιόσκι άθλιο πουλούσε όμοια μ αυτό εμπορεύματα. Πάνω μας μεταλλικές γέφυρες κρύες και σκουριασμένες οδηγούσαν σε άλλες πλατφόρμες. Το τρένο καθυστέρησε τρεις ώρες. Δεν μας πείραξε για τι η κανονική του άφιξη στην Μπεναρές ήταν 0430. Τι θα κάναμε κείνη την ώρα? Με την καθυστέρηση φτάσαμε στις 0920 ώρα λογική. Ας γυρίσουμε πίσω στην αναμονή. Καθόμασταν στο παγκάκι η κάναμε μικρές βολτούλες για ξεμούδιασμα κοντά στις αποσκευές μας. Πιο πέρα μια μεγάλη παρέα από Ινδές με τις μακριές φουστάνες... σαν τις δικές μας γύφτισσες, παιδιά ξυπόλητα, μελαχρινοί όλοι τους καθισμένοι στο έδαφος ή πάνω στις αποσκευές τους χαρούμενοι γελούσαν και κουβέντιασαν ασταμάτητα, όπως κάνουν συνήθως αυτές οι φυλές, δίνοντας μια ευχάριστη νότα στην κρύα και μουντή ατμόσφαιρα του χώρου. Ήμασταν οι μόνοι ξένοι σ' ένα κρύο κι άσχημο χώρο, τριγυρισμένο από σιδεριές, κάτω απ ένα μαύρο ουρανό, σκούρες μορφές, στη μοναξιά του άγνωστου και της αμφιβολίας αν άξιζε να μπούμε στην καρδιά της χώρας.
Δεν άργησε όμως να αρχίσει μια παράσταση που σπατάλησε την ώρα μας και που ίσως τέτοια παράσταση εννοούν όσοι συνιστούν διαδρομή τρένου στην Ινδία.
Ήμουν όρθιος όταν δίπλα μια σκιά κινήθηκε στο έδαφος και σταμάτησε κοντά σε μια βαλίτσα. Ή παράσταση των ποντικών άρχιζε.. Μεγάλα, μικρά, άφοβα κι επίμονα, πλησίαζαν και δάγκωναν τις βαλίτσες τα έδιωχνες αλλά σε λίγο ξανάρχονταν. Μια συγκεκριμένη βαλίτσα τους ενδιέφερε περισσότερο που πιθανώς να περιείχε τρόφιμα. Ο ιδιοκτήτης της δεν τα έδιωχνε συνηθισμένος ων. Με χτυπήματα του ποδιού στο έδαφος τα έδιωχνα αλλά επέστρεφαν με ενισχύσεις. Και να κάτι το απίστευτο. Μια σειρά, σαν χάντρες κομπολογιού, μεγάλα ποντίκια και στην μέση τα μικρά, κολλημένα το ένα πίσω απ το προηγούμενο με το κεφάλι τους να ακουμπά πλαγίως στο πισινό του άλλου, όπως ακριβώς κάναμε στην ξυλογαϊδάρα, προχωρούσαν αργά-αργά προς τον ίδιο στόχο.
Πάμε σε άλλο θέαμα: Μια κυρία… απ την χαρούμενη παρέα που προανέφερα κατέβηκε στις ράγες του τρένου πιθανώς φαντάστηκα να πάρει κάτι που έπεσε απ τα παιχνίδια των παιδιών τους. Λάθος μου μεγάλο!!! Ο λόγος που κατέβηκε ήταν για να ουρήσει κάτω από το φαρδύ φουστάνι της. Χρήσιμα τα ινδικά φορέματα!!!Μετά από λίγο ήρθε η σειρά μιας άλλης απ την ίδια παρέα. Ένα παιδάκι τους γύρω στα δέκα στάθηκε πάνω από την διπλανή μας γραμμή των τρένων όπου είχε ελάχιστο κόσμο ούρησε και μετά πλύθηκε μ ένα μπουκάλι νερό…
Πράξεις που μου θυμήθηκα τον Μπωντλαίρ, αυτό τον μεγάλο ποιητή της Γαλλίας που πέθανε νέος δυστυχώς, πλήγμα για την παγκόσμια λογοτεχνία. Προσπάθησε τα ταξιδέψει στην Ινδία αλλά έφτασε μόνο μέχρι της Μαλβίδες. Στο Κάιρο όμως έμεινε αρκετές μέρες. Εκεί μια ηλιόλουστη μέρα καθόταν έξω σ ένα καφενείο απολαμβάνοντας τη λιακάδα και τα εξωτικά χρώματα της ζεστής χώρας κάτι που στερούνταν στο μουντό Παρίσι. Δίπλα του υπήρχε ένα χωράφι. Κάποια στιγμή βλέπει ένα Αιγύπτιο να πηγαίνει στο χωράφι να σηκώνει την κελεμπία του και να κάνει την ανάγκη του. Ο ποιητής ερμήνευσε αυτή την πράξη σαν γνήσια ειλικρινής ανθρώπινη έκφραση, κι όχι όπως η φτιασιδωμένη κάλπικη του νυχτερινού Παρισιού που μέσα της κρύβει βούρκο και σαπίλα.
Το τρένο ήταν τεράστιο με 24 βαγόνια. Το βαγόνι μας ήταν τάξης Α1. Το κουπέ τεσσάρων ατόμων με κλινοσκεπάσματα κλεισμένα αεροστεγώς. Οι συνεπιβάτες μας ήταν ένα νέο ζευγάρι Ινδών κάπως ευτραφών και οι δύο, μορφωμένων, καλοντυμένων. Ατυχώς ο νεαρός ροχάλιζε ολονυχτίς και μας χάλασε τον ύπνο που μας ήταν απαραίτητος. Τις πρώτες ώρες της ημέρας πήραμε μια γεύση από την Ινδική φύση πριν την άφιξη στην Μπεναρές. Όπως και στις διαδρομές με το αυτοκίνητο, παντού επικρατεί το πράσινο, οι καλλιέργειες, τα δένδρα, τα δάση και οι ζούγκλες. Τι διαφορά απ τις περυσινές διαδρομές μας στην Περσική έρημο!!!
Φωτό απ τον σταθμό δεν πήρα, σκοτάδι ήταν και τα ποντίκια μου ξέφευγαν!!
Παλάτι Μαχαραγιά στην Jaipur, λειτούργησε σαν κατοικία έως το 2011. Ο τίτλος Μαχαραγιά υπάρχει ακόμα και είναι κληρονομικός
Είδος μεταφοράς για τις Πριγκίπισσες
Χυμός ζαχαροκάλαμου του δρόμου ήτοι επικίνδυνος όμως δεν είχα ξανά-δοκιμάσει. Κανένα πρόβλημα, τα προληπτικά χαπάκια αντέδρασαν σωστά.
Παιχνιδάκια με τον γυναικόκοσμο πίσω
Δεν άργησε όμως να αρχίσει μια παράσταση που σπατάλησε την ώρα μας και που ίσως τέτοια παράσταση εννοούν όσοι συνιστούν διαδρομή τρένου στην Ινδία.
Ήμουν όρθιος όταν δίπλα μια σκιά κινήθηκε στο έδαφος και σταμάτησε κοντά σε μια βαλίτσα. Ή παράσταση των ποντικών άρχιζε.. Μεγάλα, μικρά, άφοβα κι επίμονα, πλησίαζαν και δάγκωναν τις βαλίτσες τα έδιωχνες αλλά σε λίγο ξανάρχονταν. Μια συγκεκριμένη βαλίτσα τους ενδιέφερε περισσότερο που πιθανώς να περιείχε τρόφιμα. Ο ιδιοκτήτης της δεν τα έδιωχνε συνηθισμένος ων. Με χτυπήματα του ποδιού στο έδαφος τα έδιωχνα αλλά επέστρεφαν με ενισχύσεις. Και να κάτι το απίστευτο. Μια σειρά, σαν χάντρες κομπολογιού, μεγάλα ποντίκια και στην μέση τα μικρά, κολλημένα το ένα πίσω απ το προηγούμενο με το κεφάλι τους να ακουμπά πλαγίως στο πισινό του άλλου, όπως ακριβώς κάναμε στην ξυλογαϊδάρα, προχωρούσαν αργά-αργά προς τον ίδιο στόχο.
Πάμε σε άλλο θέαμα: Μια κυρία… απ την χαρούμενη παρέα που προανέφερα κατέβηκε στις ράγες του τρένου πιθανώς φαντάστηκα να πάρει κάτι που έπεσε απ τα παιχνίδια των παιδιών τους. Λάθος μου μεγάλο!!! Ο λόγος που κατέβηκε ήταν για να ουρήσει κάτω από το φαρδύ φουστάνι της. Χρήσιμα τα ινδικά φορέματα!!!Μετά από λίγο ήρθε η σειρά μιας άλλης απ την ίδια παρέα. Ένα παιδάκι τους γύρω στα δέκα στάθηκε πάνω από την διπλανή μας γραμμή των τρένων όπου είχε ελάχιστο κόσμο ούρησε και μετά πλύθηκε μ ένα μπουκάλι νερό…
Πράξεις που μου θυμήθηκα τον Μπωντλαίρ, αυτό τον μεγάλο ποιητή της Γαλλίας που πέθανε νέος δυστυχώς, πλήγμα για την παγκόσμια λογοτεχνία. Προσπάθησε τα ταξιδέψει στην Ινδία αλλά έφτασε μόνο μέχρι της Μαλβίδες. Στο Κάιρο όμως έμεινε αρκετές μέρες. Εκεί μια ηλιόλουστη μέρα καθόταν έξω σ ένα καφενείο απολαμβάνοντας τη λιακάδα και τα εξωτικά χρώματα της ζεστής χώρας κάτι που στερούνταν στο μουντό Παρίσι. Δίπλα του υπήρχε ένα χωράφι. Κάποια στιγμή βλέπει ένα Αιγύπτιο να πηγαίνει στο χωράφι να σηκώνει την κελεμπία του και να κάνει την ανάγκη του. Ο ποιητής ερμήνευσε αυτή την πράξη σαν γνήσια ειλικρινής ανθρώπινη έκφραση, κι όχι όπως η φτιασιδωμένη κάλπικη του νυχτερινού Παρισιού που μέσα της κρύβει βούρκο και σαπίλα.
Το τρένο ήταν τεράστιο με 24 βαγόνια. Το βαγόνι μας ήταν τάξης Α1. Το κουπέ τεσσάρων ατόμων με κλινοσκεπάσματα κλεισμένα αεροστεγώς. Οι συνεπιβάτες μας ήταν ένα νέο ζευγάρι Ινδών κάπως ευτραφών και οι δύο, μορφωμένων, καλοντυμένων. Ατυχώς ο νεαρός ροχάλιζε ολονυχτίς και μας χάλασε τον ύπνο που μας ήταν απαραίτητος. Τις πρώτες ώρες της ημέρας πήραμε μια γεύση από την Ινδική φύση πριν την άφιξη στην Μπεναρές. Όπως και στις διαδρομές με το αυτοκίνητο, παντού επικρατεί το πράσινο, οι καλλιέργειες, τα δένδρα, τα δάση και οι ζούγκλες. Τι διαφορά απ τις περυσινές διαδρομές μας στην Περσική έρημο!!!
Φωτό απ τον σταθμό δεν πήρα, σκοτάδι ήταν και τα ποντίκια μου ξέφευγαν!!
Παλάτι Μαχαραγιά στην Jaipur, λειτούργησε σαν κατοικία έως το 2011. Ο τίτλος Μαχαραγιά υπάρχει ακόμα και είναι κληρονομικός
Είδος μεταφοράς για τις Πριγκίπισσες
Χυμός ζαχαροκάλαμου του δρόμου ήτοι επικίνδυνος όμως δεν είχα ξανά-δοκιμάσει. Κανένα πρόβλημα, τα προληπτικά χαπάκια αντέδρασαν σωστά.
Παιχνιδάκια με τον γυναικόκοσμο πίσω
