soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.700
- Likes
- 6.314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Ο ήλιος χαμήλωνε στην Jodhpur και η σκιά του τεράστιου φρουρίου κάλυπτε την πόλη σαν να την προστάτευε από κάθε υποψήφιο επιδρομέα. Mehrangarh από τα πιο εντυπωσιακά φρούρια στον κόσμο.
Πρώην παλάτια, σήμερα μουσεία στον τεράστιοι χώρο του, συλλογές νομισμάτων, μα περισσότερο εντυπωσιάζουν ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός των φορείων με τα ζωγραφιστά κουβούκλια πάνω τους που μετέφεραν τους μαχαραγιάδες και τις μαχαρανές κλεισμένες πίσω απ την κουρτίνα τους μην τις κάψει ο ήλιος, Το ίδιο όμορφα με πολύχρωμα χρώματα είναι και τα αμαξάκια που τα έσερναν καμήλες ή άλογα. Στο διπλανό από το κάστρο λόφο, πάνω από καταπράσινες κοιλάδες και λοφίσκους το κατάλευκο από μάρμαρο Μαυσωλείο, σαν τούρτα από άσπρη κρέμα σαντιγί αφήνει άφωνο τον επισκέπτη. Είναι έργο ενός μαχαραγιά για τον νεκρό πατέρα του την εποχή των Μογγόλων 1500 μ.Χ. Λίγα μέτρα πιο πέρα κείτονται κι άλλοι απλοί μαρμάρινοι τάφοι μαχαραγιάδων και μαχαρανών. Από το κάστρο κατηφορίσαμε στα στενά δρομάκια ανάμεσα από τα σπίτια της παλιάς πόλης βαμμένα στο μπλε όπως συνήθιζαν τα παλιά χρόνια να τα βάφουν οι Βραχμάνοι και να ξεχωρίζουν απ τον απλό λαό. Αργότερα όμως τα έβαφαν όλοι για να επιβεβαιωθεί ο άγραφος νόμος που λέει ότι οι κατώτεροι θα υπερισχύσουν των μετρίων κι αυτοί των ανωτέρων. Παραδείγματα πολλά σήμερα...Με ανοιχτές τις πόρτες των σπιτιών οι κάτοικοι στα σοκάκια έξω απ τις εξώπορτες σχημάτιζαν παρεούλες για το γνωστό κουτσομπολιό της γειτονιάς. Από το δρόμο το μάτι πήγαινε με περιέργεια στα δωμάτια, απλά φτωχικά με την απαραίτητη τηλεόραση. Φτάσαμε στην περιοχή του παλαιού πύργου του ρολογιού, σήμα κατατεθέν του εμπορικού κέντρου τησ πόλης κι από κει στο ξενοδοχείο μας που ήταν ένα Haveli, δηλαδή παλιό σπίτι ή μέγαρο με εσωτερική αυτή, που σήμερα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο. Το εστιατόριο του ήταν στην ταράτσα είχε θέα στο κάστρο, τη μικρή λίμνη και τον πύργο του ρολογιού. Ο χαμηλός του φωτισμός εξέπεμπε μια ρομαντική ατμόσφαιρα και με έκπληξη πρόσεξα ότι το κάπνισμα απαγορευόταν, εκτός από το χώρο κοντά στο μπαρ. Ξένοι και Ινδοί τηρούσαν το νόμο αδιαμαρτύρητα...
Ξημέρωσε μια ενδιαφέρουσα μέρα. Αφήσαμε την Τζοντχπούρ και προχωρήσαμε προς τη Ρανακπούρ ανάμεσα σε μια πολύ όμορφη διαδρομή χωρίς τη μονοτονία των αχανών καλλιεργειών, αλλά μέσα σε δενδροστοιχίες, δασύλλια και αλσάκια, πολυτελή μέγαρα σκόρπια εδώ κι κει, και πολλές πινακίδες να διαφημίζουν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Ήταν μια τουριστικώς ανεπτυγμένη περιοχή. Μετά από δύο ώρες οδήγηση μπήκαμε σ ένα περιφραγμένο πάρκο μέσα στο δάσος για να δούμε το τέμπλο της Ρανακπούρ. Είναι ο μοναδικό ναός των Τζαϊνιστών στο Ρατζαστάν, 15ος αιώνας, και ο ομορφότερος στην Ινδία. Ο Τζαϊνισμός είναι θρησκεία παρακλάδι του Ινδουισμού, με αυστηρούς ή καλλίτερα σκληρούς κανόνες για τους πιστούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν δύο κατηγορίες πιστών. Μεταξύ των άλλων δεν τρώνε κρέας από κάθε έμβιο οργανισμό. Στους δρόμους σκεπάζουν το πρόσωπο με μαντήλι για να μην καταπίνουν ούτε εισπνέουν μικροοργανισμούς, ιδίως όταν κυκλοφορούν με μοτοσυκλέτα ή ποδήλατο. Δε τρώνε καρότα, ραπάνια, κρεμμύδια ή ότι άλλο η ρίζα τους πηγαίνει βαθιά στο χώμα! Οι Τζαϊνιστές αποτελούν σήμερα το 4% των κατοίκων της Ινδίας. Πριν την είσοδο στο ναό, παραδώσαμε προς φύλαξη οτιδήποτε δερμάτινο είχαμε πάνω μας. Ζώνες, περιδέραια, τσάντες, παπούτσια ως συνήθως γίνεται σε όλα τα τέμπλη κ.α. Φωτογραφική μηχανή μας επέτρεψαν με πληρωμή. Εκτός της μοναδική του αρχιτεκτονική εξωτερικά, ναός είναι σκαλισμένος σε λευκό μάρμαρο σε όλο του τον εσωτερικό χώρο, ώστε δύσκολο να ξεχωρίσεις την παραμικρή απείραχτη επιφάνεια. Διακόσιες κολόνες δεν είναι καμία όμοια. Με αχόρταγο το μάτι προχωρήσαμε σε όλα του τα σημεία καθένα αποτελούσε και μια έκπληξη. Στο κέντρο του ναού η εικόνα του θεού ήλιου των Τζαϊνιστών κλεισμένη σε ειδικό χώρο είναι η μόνη που διαφέρει από το λευκό του ναού. Στο ιερό αυτό δεν επιτρεπόταν να πλησιάσεις και η φωτογράφιση γινόταν από μακριά. Κι εκεί που απλά και μόνο η ομορφιά μόνη της χωρίς την επίδραση του Θείου σε εξύψωνε πνευματικά και σε ηρεμούσε ψυχικά, μόλις έκανα το πρώτο βήμα για να περάσω το σκαλοπάτι της εισόδου να βγω έξω απ αυτό τον μουσικό χώρο, να μπροστά μου ένα σκεύος που μου το πρότεινε κάποιος απ τους φύλακες των πραγμάτων που είχαμε παραδώσει, για να δώσω φιλοδώρημα!!!! Η οργή φαίνεται φάνηκε καθαρά στην έκφραση μου γιατί τον πήρε από μένα κι εξαφανίστηκε.
Συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας πάνω σε στενό δρόμο με αρκετές φιδοστροφές, μέσα σε ζούγκλα όπως μας είπε ο οδηγός. Αποφύγαμε μια παρέα μαϊμούδων πάνω στην άσφαλτο χωρίς να σταματήσουμε γιατί πιθανώς να μας προξενούσαν ζημιές στο αυτοκίνητα. Βγήκαμε από τη ζούγκλα και μέσω μιας θαυμάσιας διαδρομής μπήκαμε στην Ουνταϊπούρ το απογευματάκι. Στη παλιά πόλη της αγοράς όμως, δεν έλειψαν τα μποτιλιαρίσματα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο
Το Μαυσωλείο
Το φρούριο
Στην πόλη
Tower clock
Tρεις κυρίες τραβούσαν να κόψουν το κλαδί, τα ξύλα είναι χρήσιμα.. τελικά τα κατάφεραν
Ο ναός των Τζαϊνιστών
Προς Udaipur
Πρώην παλάτια, σήμερα μουσεία στον τεράστιοι χώρο του, συλλογές νομισμάτων, μα περισσότερο εντυπωσιάζουν ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός των φορείων με τα ζωγραφιστά κουβούκλια πάνω τους που μετέφεραν τους μαχαραγιάδες και τις μαχαρανές κλεισμένες πίσω απ την κουρτίνα τους μην τις κάψει ο ήλιος, Το ίδιο όμορφα με πολύχρωμα χρώματα είναι και τα αμαξάκια που τα έσερναν καμήλες ή άλογα. Στο διπλανό από το κάστρο λόφο, πάνω από καταπράσινες κοιλάδες και λοφίσκους το κατάλευκο από μάρμαρο Μαυσωλείο, σαν τούρτα από άσπρη κρέμα σαντιγί αφήνει άφωνο τον επισκέπτη. Είναι έργο ενός μαχαραγιά για τον νεκρό πατέρα του την εποχή των Μογγόλων 1500 μ.Χ. Λίγα μέτρα πιο πέρα κείτονται κι άλλοι απλοί μαρμάρινοι τάφοι μαχαραγιάδων και μαχαρανών. Από το κάστρο κατηφορίσαμε στα στενά δρομάκια ανάμεσα από τα σπίτια της παλιάς πόλης βαμμένα στο μπλε όπως συνήθιζαν τα παλιά χρόνια να τα βάφουν οι Βραχμάνοι και να ξεχωρίζουν απ τον απλό λαό. Αργότερα όμως τα έβαφαν όλοι για να επιβεβαιωθεί ο άγραφος νόμος που λέει ότι οι κατώτεροι θα υπερισχύσουν των μετρίων κι αυτοί των ανωτέρων. Παραδείγματα πολλά σήμερα...Με ανοιχτές τις πόρτες των σπιτιών οι κάτοικοι στα σοκάκια έξω απ τις εξώπορτες σχημάτιζαν παρεούλες για το γνωστό κουτσομπολιό της γειτονιάς. Από το δρόμο το μάτι πήγαινε με περιέργεια στα δωμάτια, απλά φτωχικά με την απαραίτητη τηλεόραση. Φτάσαμε στην περιοχή του παλαιού πύργου του ρολογιού, σήμα κατατεθέν του εμπορικού κέντρου τησ πόλης κι από κει στο ξενοδοχείο μας που ήταν ένα Haveli, δηλαδή παλιό σπίτι ή μέγαρο με εσωτερική αυτή, που σήμερα λειτουργεί σαν ξενοδοχείο. Το εστιατόριο του ήταν στην ταράτσα είχε θέα στο κάστρο, τη μικρή λίμνη και τον πύργο του ρολογιού. Ο χαμηλός του φωτισμός εξέπεμπε μια ρομαντική ατμόσφαιρα και με έκπληξη πρόσεξα ότι το κάπνισμα απαγορευόταν, εκτός από το χώρο κοντά στο μπαρ. Ξένοι και Ινδοί τηρούσαν το νόμο αδιαμαρτύρητα...
Ξημέρωσε μια ενδιαφέρουσα μέρα. Αφήσαμε την Τζοντχπούρ και προχωρήσαμε προς τη Ρανακπούρ ανάμεσα σε μια πολύ όμορφη διαδρομή χωρίς τη μονοτονία των αχανών καλλιεργειών, αλλά μέσα σε δενδροστοιχίες, δασύλλια και αλσάκια, πολυτελή μέγαρα σκόρπια εδώ κι κει, και πολλές πινακίδες να διαφημίζουν ξενοδοχεία και εστιατόρια. Ήταν μια τουριστικώς ανεπτυγμένη περιοχή. Μετά από δύο ώρες οδήγηση μπήκαμε σ ένα περιφραγμένο πάρκο μέσα στο δάσος για να δούμε το τέμπλο της Ρανακπούρ. Είναι ο μοναδικό ναός των Τζαϊνιστών στο Ρατζαστάν, 15ος αιώνας, και ο ομορφότερος στην Ινδία. Ο Τζαϊνισμός είναι θρησκεία παρακλάδι του Ινδουισμού, με αυστηρούς ή καλλίτερα σκληρούς κανόνες για τους πιστούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν δύο κατηγορίες πιστών. Μεταξύ των άλλων δεν τρώνε κρέας από κάθε έμβιο οργανισμό. Στους δρόμους σκεπάζουν το πρόσωπο με μαντήλι για να μην καταπίνουν ούτε εισπνέουν μικροοργανισμούς, ιδίως όταν κυκλοφορούν με μοτοσυκλέτα ή ποδήλατο. Δε τρώνε καρότα, ραπάνια, κρεμμύδια ή ότι άλλο η ρίζα τους πηγαίνει βαθιά στο χώμα! Οι Τζαϊνιστές αποτελούν σήμερα το 4% των κατοίκων της Ινδίας. Πριν την είσοδο στο ναό, παραδώσαμε προς φύλαξη οτιδήποτε δερμάτινο είχαμε πάνω μας. Ζώνες, περιδέραια, τσάντες, παπούτσια ως συνήθως γίνεται σε όλα τα τέμπλη κ.α. Φωτογραφική μηχανή μας επέτρεψαν με πληρωμή. Εκτός της μοναδική του αρχιτεκτονική εξωτερικά, ναός είναι σκαλισμένος σε λευκό μάρμαρο σε όλο του τον εσωτερικό χώρο, ώστε δύσκολο να ξεχωρίσεις την παραμικρή απείραχτη επιφάνεια. Διακόσιες κολόνες δεν είναι καμία όμοια. Με αχόρταγο το μάτι προχωρήσαμε σε όλα του τα σημεία καθένα αποτελούσε και μια έκπληξη. Στο κέντρο του ναού η εικόνα του θεού ήλιου των Τζαϊνιστών κλεισμένη σε ειδικό χώρο είναι η μόνη που διαφέρει από το λευκό του ναού. Στο ιερό αυτό δεν επιτρεπόταν να πλησιάσεις και η φωτογράφιση γινόταν από μακριά. Κι εκεί που απλά και μόνο η ομορφιά μόνη της χωρίς την επίδραση του Θείου σε εξύψωνε πνευματικά και σε ηρεμούσε ψυχικά, μόλις έκανα το πρώτο βήμα για να περάσω το σκαλοπάτι της εισόδου να βγω έξω απ αυτό τον μουσικό χώρο, να μπροστά μου ένα σκεύος που μου το πρότεινε κάποιος απ τους φύλακες των πραγμάτων που είχαμε παραδώσει, για να δώσω φιλοδώρημα!!!! Η οργή φαίνεται φάνηκε καθαρά στην έκφραση μου γιατί τον πήρε από μένα κι εξαφανίστηκε.
Συνεχίσαμε το οδοιπορικό μας πάνω σε στενό δρόμο με αρκετές φιδοστροφές, μέσα σε ζούγκλα όπως μας είπε ο οδηγός. Αποφύγαμε μια παρέα μαϊμούδων πάνω στην άσφαλτο χωρίς να σταματήσουμε γιατί πιθανώς να μας προξενούσαν ζημιές στο αυτοκίνητα. Βγήκαμε από τη ζούγκλα και μέσω μιας θαυμάσιας διαδρομής μπήκαμε στην Ουνταϊπούρ το απογευματάκι. Στη παλιά πόλη της αγοράς όμως, δεν έλειψαν τα μποτιλιαρίσματα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.
Το ξενοδοχείο
Το Μαυσωλείο
Το φρούριο
Στην πόλη
Tower clock
Tρεις κυρίες τραβούσαν να κόψουν το κλαδί, τα ξύλα είναι χρήσιμα.. τελικά τα κατάφεραν
Ο ναός των Τζαϊνιστών
Προς Udaipur
