soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.698
- Likes
- 6.305
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Τριάντα λεπτά οδήγησης από την Udaipur βρισκόταν το Εklingji Temple. Επιλογή δική μου. Αφήσαμε την μονοτονία του εθνικού δρόμου και μπήκαμε σ ένα επαρχιακό δρόμο στενό πνιγμένο στο πράσινο. Η χαραγμένη άσφαλτος ανάμεσα από πυκνόφυλλα δένδρα δεν έδινε το δικαίωμα άλλης θέασης πλην της ίδιας και της πυκνής βλάστησης που την έγλυφε.
Μετά από αρκετές φιδοστροφές φτάσαμε στην είσοδο του περιφραγμένου από τείχος χώρου όπου βρισκόταν ο ναός. Απ έξω δεξιά κι αριστερά λίγα κιόσκια με αναψυκτικά και αναμνηστικά περίμεναν τους προσκυνητές. Ένα παμπάλαιο δυνατό τείχος χώριζε το χώρο από το από το ομώνυμο χωριό. Δεν ήταν το χωριό απ το οποίο πήρε την ονομασία το τέμπλο, αλλά Eklingji ονομάζεται όλη η γύρω περιοχή, τεράστια έκταση, σπαρμένη με άλλους ναούς ανάμεσα σε λίμνες και λόφους . Ο ναός αφιερωμένος στο θεό Σίβα είναι από τους σπουδαιότερος στο Ρατζαστάν και κτίστηκε το 734 μ.Χ. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες κείνη τη στιγμή. Τέσσερα χαριτωμένα παιδάκια που όμως δεν έσπαγε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαίτηση τη φωτογράφιση. Κέρδισαν πάντως το χαρτζιλικάκι τους για τις καραμέλες. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τις τρεις κυρίες με τις μακριές φούστες που πήγαν μα τραβήξουν νερό με την αντλία από τη γεώτρηση. Σοβαρές μουτρωμένες μου γύρισαν την πλάτη μουρμουρίζοντας.
Συνεχίσαμε για την Pushkar. Μια πόλη μέσα στις πρώτες επιλογές μου που υποσχόταν πολλά σύμφωνα με τις πληροφορίες. Ένας λόγος ήταν ότι είναι μια πόλη των 14.000 κατοίκων όπου θα κινούμασταν άνετα χωρίς το γνωστό κομφούζιο των δρόμων των άλλων πόλεων. Πράγματι μετά από μια διαδρομή μέσα σ ένα βουκολικό τοπίο, αποτελούμενο από κοιλάδες, λόφους, χαράδρες, λίμνες, που θύμιζαν Ελλάδα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν δίπλα στη λίμνη της πόλης, χωρίς καμία κυκλοφοριακή δυσκολία. Άλλο λόγος είναι η λίμνη που ομορφαίνει το τοπίο, γύρω της αναπτύσσεται όλη η δραστηριότητα της πόλης και στη μια πλευρά της τα σκαλάκια που έφταναν μέχρι το νερό διευκόλυναν το μπάνιο του λαού στα ιερά και βρώμικα νερά της. Τρίτος λόγος ήταν ότι η Puskhar είναι μια από τις πιο παλιές πόλεις της Ινδίας, κι εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ναός του Βράχμα σε όλο τον κόσμο.
Μα το σπουδαιότερο ήταν ότι έχει τον τίτλο ιεράς πόλης τεκμήριο αναμφισβήτητης αξίας, κάτι δηλαδή σαν Ιεροσόλυμα ή Μέκκα και κάθε Ινδός που σέβεται τη θρησκεία του πρέπει να την επισκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του. Δεν τρώνε κρέας ούτε αλκοόλ. Θα επιτρέπουν άραγε να κυκλοφορούν οι ξένοι με σορτσάκι ή έχουν ενδυματολογικούς κώδικες στις γυναίκες; Ότι και να έχουν καλοδεχούμενο χωρίς αντίρρηση για να μπούμε κάπως και στο πνεύμα του Ινδουισμού. Όχι βέβαια να προσηλυτιστούμε, δυνατό δίδαγμα η περίπτωση της τρίτης μέρας του ταξιδιού που από τότε κρατούσα αποστάσεις. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μας σε ναούς, όχι στους αρχαίους, αλλά σ αυτούς που σήμερα δέχονται ουρές προσκυνητών, όπου μαζί κι εμείς στη σειρά πλησιάζαμε τη εικόνα του θεού, ξυπόλητοι με αγωνία μήπως χάσουμε τα παπούτσια μας, αφήναμε τον οβολό μας όπως ο κάθε πιστός..., μας έδιναν μικρά άσπρα ζαχαρωτά στο μέγεθος του ρεβιθιού από ζάχαρη κάτι σαν αντίδωρο, παίρναμε μικρά ανθάκια, όμως μέσα σ αυτό το πλήθος κι έξω στο άλλο χάος των δρόμων που μας περίμενε δεν μας άγγιζε κάποιο θρησκευτικό αίσθημα.
Ο ινδουισμός η πιο παλιά από τις άλλες θρησκείες, δεν έχει Ευαγγέλιο ή Κοράνι να δίνει οδηγίες στους πιστούς, δεν έκανε πολέμους για να προσηλυτίσει άλλους λαούς, δεν έχει κόλαση με φωτιές και δαίμονες. Βασική πηγή οι πανάρχαιες Βέδες. Στα πολλά Ινδικά κρατίδια που απλώθηκε με τις διαφορετικές διαλέκτους εμπλουτίστηκε και με άλλους θεούς μικρούς ή μεγάλους να ανταποκρίνονται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη και ανάλογα με τα έθιμα και τις παραδόσεις κάθε φυλής. Πάντα όμως κατέληγε στους ίδιους βασικούς θεούς όπως οι Βράχμα, Βισνού, Σίβα, Κρίσνα, Γκανέσα η θεά Κάλι προστάτιδα… του Ραμακρίσνα κ.α
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του Ινδουισμού ήταν ότι τοποθετιόταν ευνοϊκά ως προς τη μεταχείριση των γυναικών περισσότερο από κάθε άλλη μεγάλη θρησκεία. Τούτο διότι ευλογεί και παροτρύνει τη χαρά της απόλαυσης στο σμίξιμο του άνδρα με τη γυναίκα. Κι επειδή χωρίς τη συμμετοχή και των δύο αυτό δεν επιτυγχάνεται, δεν μπορεί ένας εξ αυτών να βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση. Οι περισσότεροι θεοί είχαν γυναίκες, ερωμένες και παλλακίδες και τις βλέπουμε σήμερα στις παλιές ζωγραφιές να χορεύουν ημίγυμνες με προκλητικές γύρω από τον άνδρα θεό. Έτσι, για την τέχνη της απόλαυσης γράφτηκε το Κάμα Σούτρα και φτιάχτηκαν τα γυμνά γλυπτά στο Κhajuraho. Η κατάσταση αυτή που κράτησε πολλούς αιώνες από το 700 π.Χ., σε κάποια στιγμή άρχιζε να εκτροχιάζεται …Ώσπου οι Άγγλοι άποικοι επέβαλλαν μερικούς περιορισμούς και ο Μαχάτμα Γκάντι έδωσε τέλος σ αυτό το είδος λατρείας…
Ο εμπορικός δρόμος σε ένα μεγάλο τόξο γύρω από την λίμνη ήταν καθαρός από κάθε ενοχλητικά στοιχεία, δηλαδή από σκουπίδια, τροχοφόρα, κόσμο, φασαρία, κι όλα τα υπόλοιπα που συναντήσαμε στις άλλες πόλεις. Τα καταστήματα ήταν περιποιημένα οι έμποροι καθόλου ενοχλητικοί. Μια ατμόσφαιρα τουριστικής πόλης που δείχνει σεβασμό στους επισκέπτες που εδώ ήταν αρκετοί από τη λευκή φυλή.
Φτάνοντας στο ύψος των πρώτων σκαλοπατιών δύο νεαροί μας πλησίασαν, στη αρχή νόμιζα ότι ήταν μεσάζοντες σε καταστήματα, όμως μας έδειξαν τα σκαλάκια όπου κι άλλοι νεαροί Ινδοί περίμεναν. Μας έδωσαν από ένα ανθάκι. Στη αρχή το πέταξα στη λίμνη. Όμως μου έδωσαν κι άλλο με εντολή να το κρατήσω. Μας οδήγησαν στο τελευταίο σκαλί πάνω από το νερό, κάθισα κάτω και δίπλα μου ο Ινδός και η γυναίκα μου παρακάτω μαζί με τον άλλο. –Επανέλαβε ότι θα σου πω, μου είπε. Φράσεις ινδικές περίεργες ακατανόητες που έπρεπε να επαναλαμβάνω και στο κατόπιν τοποθέτησα το ανθάκι στην επιφάνεια της λίμνης. Μ αυτό την ιεροτελεστία τέλειωσε η «προσηλύτιση» μου; Ήταν παράκληση προς το θεό να φέρει υγεία και ευτυχία στη ζωή μας.
Κι αν νομίζει κάποιος ότι αυτή η ιερή υποτίθεται πόλη εξέπεμπε κάποιο θρησκευτικό πνεύμα, κάνει μεγάλο λάθος .Σας άφησα τελευταίο το χαρακτηριστικό που κανείς τουριστικός οδηγός δεν αναφέρει και που ήταν έκπληξη για μας. Από τις επτά πόλεις που επισκεφτήκαμε εδώ συναντήσαμε τους περισσότερους λευκούς τουρίστες. Νέες κοπέλες μόνες στους δρόμους προκλητικά ντυμένες, σα να βρισκόταν σε παραλία. Καυτά σορτς ώμοι γυμνοί σχισμένα ρούχα. Είδαμε κι άλλες λευκές σε άλλες πόλεις αλλά σεβόντουσαν τα έθιμα του τόπου. Στην Pushkar οι καημένες οι Ινδές τις χάζευαν τις τουρίστριες με αρνητική διάθεση. Βέβαια λέγεται ότι εδώ από το 1970 ερχόταν οι χίπηδες και ότι σήμερα πολλοί ξένοι έρχονται και μένουν για αρκετές μέρες. Αλλά λίγο σεβασμός στους ντόπιους της υποτίθεται ιερής δεν βλάπτει. Ή μήπως έκαναν σπονδή στον Ινδουιστικό θεό της «απόλαυσης»; Υπήρχαν πάντως πινακίδες με οδηγίες στην συμπεριφορά και στη ενδυματολογικό κώδικα των ξένων.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας για το ναό του Βράχμα. Η κίνηση ολοένα και πύκνωνε οι ιερές αγελάδες ξανά παρούσες και στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο ναό γινόταν ο χαμός. Εδώ τα παπούτσια μπήκαν σε ράφια διαφορετικά απ αυτά της φωτογραφικής μηχανής που ούτε με πληρωμή μπορούσα να την κρατήσω. Η πολυχρωμία της ενδυμασίας των Ινδών γυναικών προσκυνητών μαζί με αυτή των τμημάτων του παλιού ναού ήταν απολαυστικά χαρούμενη.
Λίμνη γεμάτη με νούφαρα αλλά χωρίς τα άνθη
Πουσκάρ από το μπαλκόνι μας
Ινδού temple
Δεν μας άφησαν να προχωρήσουμε μέσα
Η λίμνη τη νύχτα
Μετά από αρκετές φιδοστροφές φτάσαμε στην είσοδο του περιφραγμένου από τείχος χώρου όπου βρισκόταν ο ναός. Απ έξω δεξιά κι αριστερά λίγα κιόσκια με αναψυκτικά και αναμνηστικά περίμεναν τους προσκυνητές. Ένα παμπάλαιο δυνατό τείχος χώριζε το χώρο από το από το ομώνυμο χωριό. Δεν ήταν το χωριό απ το οποίο πήρε την ονομασία το τέμπλο, αλλά Eklingji ονομάζεται όλη η γύρω περιοχή, τεράστια έκταση, σπαρμένη με άλλους ναούς ανάμεσα σε λίμνες και λόφους . Ο ναός αφιερωμένος στο θεό Σίβα είναι από τους σπουδαιότερος στο Ρατζαστάν και κτίστηκε το 734 μ.Χ. Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες κείνη τη στιγμή. Τέσσερα χαριτωμένα παιδάκια που όμως δεν έσπαγε το χαμόγελο στο πρόσωπό τους δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαίτηση τη φωτογράφιση. Κέρδισαν πάντως το χαρτζιλικάκι τους για τις καραμέλες. Δεν συνέβη όμως το ίδιο με τις τρεις κυρίες με τις μακριές φούστες που πήγαν μα τραβήξουν νερό με την αντλία από τη γεώτρηση. Σοβαρές μουτρωμένες μου γύρισαν την πλάτη μουρμουρίζοντας.
Συνεχίσαμε για την Pushkar. Μια πόλη μέσα στις πρώτες επιλογές μου που υποσχόταν πολλά σύμφωνα με τις πληροφορίες. Ένας λόγος ήταν ότι είναι μια πόλη των 14.000 κατοίκων όπου θα κινούμασταν άνετα χωρίς το γνωστό κομφούζιο των δρόμων των άλλων πόλεων. Πράγματι μετά από μια διαδρομή μέσα σ ένα βουκολικό τοπίο, αποτελούμενο από κοιλάδες, λόφους, χαράδρες, λίμνες, που θύμιζαν Ελλάδα, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας που βρισκόταν δίπλα στη λίμνη της πόλης, χωρίς καμία κυκλοφοριακή δυσκολία. Άλλο λόγος είναι η λίμνη που ομορφαίνει το τοπίο, γύρω της αναπτύσσεται όλη η δραστηριότητα της πόλης και στη μια πλευρά της τα σκαλάκια που έφταναν μέχρι το νερό διευκόλυναν το μπάνιο του λαού στα ιερά και βρώμικα νερά της. Τρίτος λόγος ήταν ότι η Puskhar είναι μια από τις πιο παλιές πόλεις της Ινδίας, κι εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ναός του Βράχμα σε όλο τον κόσμο.
Μα το σπουδαιότερο ήταν ότι έχει τον τίτλο ιεράς πόλης τεκμήριο αναμφισβήτητης αξίας, κάτι δηλαδή σαν Ιεροσόλυμα ή Μέκκα και κάθε Ινδός που σέβεται τη θρησκεία του πρέπει να την επισκεφτεί έστω μια φορά στη ζωή του. Δεν τρώνε κρέας ούτε αλκοόλ. Θα επιτρέπουν άραγε να κυκλοφορούν οι ξένοι με σορτσάκι ή έχουν ενδυματολογικούς κώδικες στις γυναίκες; Ότι και να έχουν καλοδεχούμενο χωρίς αντίρρηση για να μπούμε κάπως και στο πνεύμα του Ινδουισμού. Όχι βέβαια να προσηλυτιστούμε, δυνατό δίδαγμα η περίπτωση της τρίτης μέρας του ταξιδιού που από τότε κρατούσα αποστάσεις. Παρά τις προηγούμενες επισκέψεις μας σε ναούς, όχι στους αρχαίους, αλλά σ αυτούς που σήμερα δέχονται ουρές προσκυνητών, όπου μαζί κι εμείς στη σειρά πλησιάζαμε τη εικόνα του θεού, ξυπόλητοι με αγωνία μήπως χάσουμε τα παπούτσια μας, αφήναμε τον οβολό μας όπως ο κάθε πιστός..., μας έδιναν μικρά άσπρα ζαχαρωτά στο μέγεθος του ρεβιθιού από ζάχαρη κάτι σαν αντίδωρο, παίρναμε μικρά ανθάκια, όμως μέσα σ αυτό το πλήθος κι έξω στο άλλο χάος των δρόμων που μας περίμενε δεν μας άγγιζε κάποιο θρησκευτικό αίσθημα.
Ο ινδουισμός η πιο παλιά από τις άλλες θρησκείες, δεν έχει Ευαγγέλιο ή Κοράνι να δίνει οδηγίες στους πιστούς, δεν έκανε πολέμους για να προσηλυτίσει άλλους λαούς, δεν έχει κόλαση με φωτιές και δαίμονες. Βασική πηγή οι πανάρχαιες Βέδες. Στα πολλά Ινδικά κρατίδια που απλώθηκε με τις διαφορετικές διαλέκτους εμπλουτίστηκε και με άλλους θεούς μικρούς ή μεγάλους να ανταποκρίνονται σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη και ανάλογα με τα έθιμα και τις παραδόσεις κάθε φυλής. Πάντα όμως κατέληγε στους ίδιους βασικούς θεούς όπως οι Βράχμα, Βισνού, Σίβα, Κρίσνα, Γκανέσα η θεά Κάλι προστάτιδα… του Ραμακρίσνα κ.α
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του Ινδουισμού ήταν ότι τοποθετιόταν ευνοϊκά ως προς τη μεταχείριση των γυναικών περισσότερο από κάθε άλλη μεγάλη θρησκεία. Τούτο διότι ευλογεί και παροτρύνει τη χαρά της απόλαυσης στο σμίξιμο του άνδρα με τη γυναίκα. Κι επειδή χωρίς τη συμμετοχή και των δύο αυτό δεν επιτυγχάνεται, δεν μπορεί ένας εξ αυτών να βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση. Οι περισσότεροι θεοί είχαν γυναίκες, ερωμένες και παλλακίδες και τις βλέπουμε σήμερα στις παλιές ζωγραφιές να χορεύουν ημίγυμνες με προκλητικές γύρω από τον άνδρα θεό. Έτσι, για την τέχνη της απόλαυσης γράφτηκε το Κάμα Σούτρα και φτιάχτηκαν τα γυμνά γλυπτά στο Κhajuraho. Η κατάσταση αυτή που κράτησε πολλούς αιώνες από το 700 π.Χ., σε κάποια στιγμή άρχιζε να εκτροχιάζεται …Ώσπου οι Άγγλοι άποικοι επέβαλλαν μερικούς περιορισμούς και ο Μαχάτμα Γκάντι έδωσε τέλος σ αυτό το είδος λατρείας…
Ο εμπορικός δρόμος σε ένα μεγάλο τόξο γύρω από την λίμνη ήταν καθαρός από κάθε ενοχλητικά στοιχεία, δηλαδή από σκουπίδια, τροχοφόρα, κόσμο, φασαρία, κι όλα τα υπόλοιπα που συναντήσαμε στις άλλες πόλεις. Τα καταστήματα ήταν περιποιημένα οι έμποροι καθόλου ενοχλητικοί. Μια ατμόσφαιρα τουριστικής πόλης που δείχνει σεβασμό στους επισκέπτες που εδώ ήταν αρκετοί από τη λευκή φυλή.
Φτάνοντας στο ύψος των πρώτων σκαλοπατιών δύο νεαροί μας πλησίασαν, στη αρχή νόμιζα ότι ήταν μεσάζοντες σε καταστήματα, όμως μας έδειξαν τα σκαλάκια όπου κι άλλοι νεαροί Ινδοί περίμεναν. Μας έδωσαν από ένα ανθάκι. Στη αρχή το πέταξα στη λίμνη. Όμως μου έδωσαν κι άλλο με εντολή να το κρατήσω. Μας οδήγησαν στο τελευταίο σκαλί πάνω από το νερό, κάθισα κάτω και δίπλα μου ο Ινδός και η γυναίκα μου παρακάτω μαζί με τον άλλο. –Επανέλαβε ότι θα σου πω, μου είπε. Φράσεις ινδικές περίεργες ακατανόητες που έπρεπε να επαναλαμβάνω και στο κατόπιν τοποθέτησα το ανθάκι στην επιφάνεια της λίμνης. Μ αυτό την ιεροτελεστία τέλειωσε η «προσηλύτιση» μου; Ήταν παράκληση προς το θεό να φέρει υγεία και ευτυχία στη ζωή μας.
Κι αν νομίζει κάποιος ότι αυτή η ιερή υποτίθεται πόλη εξέπεμπε κάποιο θρησκευτικό πνεύμα, κάνει μεγάλο λάθος .Σας άφησα τελευταίο το χαρακτηριστικό που κανείς τουριστικός οδηγός δεν αναφέρει και που ήταν έκπληξη για μας. Από τις επτά πόλεις που επισκεφτήκαμε εδώ συναντήσαμε τους περισσότερους λευκούς τουρίστες. Νέες κοπέλες μόνες στους δρόμους προκλητικά ντυμένες, σα να βρισκόταν σε παραλία. Καυτά σορτς ώμοι γυμνοί σχισμένα ρούχα. Είδαμε κι άλλες λευκές σε άλλες πόλεις αλλά σεβόντουσαν τα έθιμα του τόπου. Στην Pushkar οι καημένες οι Ινδές τις χάζευαν τις τουρίστριες με αρνητική διάθεση. Βέβαια λέγεται ότι εδώ από το 1970 ερχόταν οι χίπηδες και ότι σήμερα πολλοί ξένοι έρχονται και μένουν για αρκετές μέρες. Αλλά λίγο σεβασμός στους ντόπιους της υποτίθεται ιερής δεν βλάπτει. Ή μήπως έκαναν σπονδή στον Ινδουιστικό θεό της «απόλαυσης»; Υπήρχαν πάντως πινακίδες με οδηγίες στην συμπεριφορά και στη ενδυματολογικό κώδικα των ξένων.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας για το ναό του Βράχμα. Η κίνηση ολοένα και πύκνωνε οι ιερές αγελάδες ξανά παρούσες και στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο ναό γινόταν ο χαμός. Εδώ τα παπούτσια μπήκαν σε ράφια διαφορετικά απ αυτά της φωτογραφικής μηχανής που ούτε με πληρωμή μπορούσα να την κρατήσω. Η πολυχρωμία της ενδυμασίας των Ινδών γυναικών προσκυνητών μαζί με αυτή των τμημάτων του παλιού ναού ήταν απολαυστικά χαρούμενη.
Λίμνη γεμάτη με νούφαρα αλλά χωρίς τα άνθη
Πουσκάρ από το μπαλκόνι μας
Ινδού temple
Δεν μας άφησαν να προχωρήσουμε μέσα
Η λίμνη τη νύχτα