Bahari
Member
- Μηνύματα
- 1.848
- Likes
- 1.482
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]Μετά από περίπου 25-30 λεπτά φτάνουμε στο σταθμό Kobanya-Kispest που είναι το τέρμα του λεωφορείου και η αφετηρία της γραμμής 3 (μπλε) του μετρό. Με το που κατεβαίνουμε από το λεωφορείο πάμε στο εκδοτήριο εισιτηρίων να βγάλουμε την κάρτα απεριορίστων διαδρομών για επτά ημέρες. Να σημειώσω εδώ ότι το εισιτήριο που είχαμε βγάλει στο λεωφορείο δεν ίσχυε για το μετρό. Στη Βουδαπέστη χρησιμοποιούν το ίδιο εισιτήριο σε όλα τα μεταφορικά μέσα, δεν υπάρχει δηλαδή διαφορετικό εισιτήριο για το μετρό, το τραμ, το λεωφορείο κλπ, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα με το ίδιο εισιτήριο να αλλάξεις μεταφορικό μέσο. Μπορείς όμως να αλλάξεις γραμμή μετρό. Τώρα αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις για παράδειγμα λεωφορείο και μετά μετρό υπάρχει ένα transfer ticket. Επίσης, ενώ ένα εισιτήριο κοστίζει 300 φιορίνια, εάν το πάρεις από τον οδηγό θα σου κοστίσει 400, ενώ αν πάρεις δεσμίδα με 10 εισιτήρια θα σου κοστίσει λίγο φθηνότερα από το αν τα αγόραζες ένα-ένα. Τέλος πάντων το όλο θέμα με τα εισιτήρια είναι λίγο μπερδεμένο και πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός και κατατοπισμένος γιατί υπάρχουν ελεγκτές με το που μπαίνεις και βγαίνεις από το μετρό. Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά εισιτήρια, δρομολόγια κλπ, πληκτρολογήστε: [URL="http://www.bkv.hu/english/home/index.html"]Bkv Zrt.[/URL
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο]Κατευθυνόμαστε προς την εβραϊκή συνοικία με σκοπό να δούμε τη Συναγωγή ([URL="http://dohany-zsinagoga.hu/page15/page18/page18.html"]The Great Synagogue in Dohany Street[/URL
- Κεφάλαιο 10ο
Φτάνουμε στο Κοινοβούλιο και στηνόμαστε στην ουρά που έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται. Μόλις πάει ακριβώς η ώρα που μας έχουν πει ότι θα ξεκινήσει η ξενάγηση έρχεται ένας νεαρός και μας λέει να τον ακολουθήσουμε. Βγάζουμε μπουφάν, σκουφιά, κασκόλ, τσάντες κλπ, περνάμε τον έλεγχο και … μένουμε με το στόμα ανοιχτό!!! Δεν ξέρουμε τι να πρωτοθαυμάσουμε! Την περίτεχνα διακοσμημένη οροφή; Τα αγάλματα; ή μήπως τις χρυσαφιές κολώνες με τα σκαλιστά κομψοτεχνήματα; Αν λοιπόν το Κοινοβούλιο «μαγεύει» και εντυπωσιάζει τον επισκέπτη της Βουδαπέστης με τις διαστάσεις του και την εξωτερική του όψη, το εσωτερικό του τον αφήνει άφωνο. Μαρμάρινες σκάλες στρωμένες με κόκκινα χαλιά, βελούδινοι καναπέδες, νωπογραφίες, πίνακες ζωγραφικής… παντού χρώμα, χρυσός και πολυτέλεια!!! Σε κάθε γωνιά, διάδρομο, τοίχο, αίθουσα, κολώνα μας περιμένει μια μικρή έκπληξη, μια διαφορετική διακοσμητική πινελιά.
Το εσωτερικό του Κοινοβουλίου
Ανεβαίνουμε την κεντρική σκάλα και ο ξεναγός αρχίζει να μας δίνει διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το επιβλητικό αυτό οικοδόμημα. Εδώ θα πρέπει να πω ότι είχαμε επιλέξει (βασικά είχα καταφέρει την αδερφή μου να δεχθεί) να ξεναγηθούμε στα ισπανικά και όχι στα αγγλικά. Μια χαρά, θα μου πείτε. Και λοιπόν; πού είναι το πρόβλημα; Ε, να… η αδερφή μου δεν ξέρει ισπανικά. Την είχα διαβεβαιώσει όμως ότι θα της μετέφραζα όλα όσα θα μας έλεγε ο ξεναγός. Έλα όμως που αυτό είχε τις δυσκολίες του… Καταρχήν δεν προλάβαινα να της τα ψιθυρίζω στο αυτί γιατί ο ξεναγός στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Μας βομβάρδιζε διαρκώς με πληροφορίες και δεν προλάβαινα να της μεταφέρω έστω τα βασικά από αυτά που μας έλεγε. Ωστόσο όμως εκείνος είχε δώσει άλλες δέκα πληροφορίες που εγώ τις έχανα γιατί μετέφερα τις προηγούμενες. Επίσης όταν έλεγε κανένα αστείο (και η αλήθεια είναι ότι έλεγε αρκετά) και γελούσε όλο το γκρουπ, εγώ γελούσα εις διπλούν: μια με το γκρουπ και μια με την αδερφή μου (η οποία κι εκείνη αρχικά γελούσε απλά και μόνο γιατί έβλεπε τους άλλους να γελούν ενώ ταυτόχρονα με σκουντούσε για να της πω και το λόγο που γελούσαν), οπότε τη δεύτερη φορά ήμασταν λίγο σαν χαζοχαρούμενα γιατί το αστείο είχε ήδη τελειώσει και δεν υπήρχε κανένας λόγος για γελάκια. Και το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν ότι μετά τα πρώτα δέκα λεπτά της ξενάγησης κάποιοι από το γκρουπ άρχισαν να μας κοιτάνε λίγο περίεργα γιατί προφανώς δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να καταλάβουν προς τι όλο αυτό το ψου, ψου μεταξύ μας. Οπότε από κάποια στιγμή κι έπειτα σταμάτησα να κάνω τη διερμηνέα και της έδινα κάποιες πληροφορίες γι’ αυτά που βλέπαμε μόνο όταν μετακινούμασταν από το ένα σημείο στο άλλο που, έτσι κι αλλιώς, γινόταν μια σχετική φασαρία από όλους.
Η κατασκευή του ουγγρικού κοινοβουλίου αποφασίστηκε όταν, μετά το συμβιβασμό της με την Αυστρία (1867) και τη δημιουργία μιας Δυαδικής Μοναρχίας, η Ουγγαρία απέκτησε ένα μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας καθώς και δικό της Σύνταγμα. Το Κοινοβούλιο, δείγμα της οικονομικής ευρωστίας της Ουγγαρίας στα τέλη του 19ου αιώνα, χτίστηκε μεταξύ 1884 και 1902 και είναι το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο, μετά από τα κοινοβούλια της Ρουμανίας και της Αργεντινής. Την περίοδο που κτίστηκε όμως ήταν το μεγαλύτερο κοινοβούλιο και το πιο φιλόδοξο και δαπανηρό αρχιτεκτονικό έργο της εποχής του. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Έχει μήκος 268 μέτρα, πλάτος 123, περισσότερα από είκοσι χιλιόμετρα σκάλες και 681 αίθουσες!
Βρισκόμαστε στο σημείο απ’ όπου μπορούμε να θαυμάσουμε τον κεντρικό τρούλο ύψους 69 μέτρων.
Στην αίθουσα αυτή, ακριβώς κάτω από τον τρούλο, βλέπουμε μέσα σε μια γυάλινη προθήκη τα σύμβολα της βασιλικής εξουσίας: το βασιλικό στέμμα, το σκήπτρο και το ξίφος τα οποία ανήκαν στον Ίστβαν Α΄ (μετέπειτα Άγιο Στέφανο), πρώτο εστεμμένο βασιλιά της Ουγγαρίας. Ο ξεναγός μας εξηγεί ότι το στέμμα, εθνικό σύμβολο της Ουγγαρίας από το 1000 μ.Χ, χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1916 και ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκλάπη και κατέληξε στις Ηνωμένες Πολιτείες απ’ όπου επεστράφη στο ουγγρικό κράτος το 1978. Επίσης μας λέει ότι το βασιλικό στέμμα «ταξίδεψε» πολύ όλους αυτούς τους αιώνες, καθώς η πρωτεύουσα αλλά και τα εδαφικά όρια της χώρας άλλαζαν διαρκώς και ότι σε κάποια από αυτές τις μετακινήσεις του το στέμμα έπεσε, γι’ αυτό και ο σταυρός στην κορυφή του είναι γυρτός.
Κατευθυνόμαστε σε μία από τις αίθουσες συνεδριάσεων και την προσοχή μας τραβά αυτό:
Ο ξεναγός μας λέει ότι επειδή στην αίθουσα συνεδριάσεων δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, οι βουλευτές έβγαιναν στο διάδρομο για να καπνίσουν, οπότε όταν ήθελαν να πάρουν μέρος σε κάποια ψηφοφορία άφηναν σε αυτές τις αριθμημένες εγκοπές το τσιγάρο τους κι έτσι δεν το μπέρδευαν με των διπλανών τους.
Μια από τις αίθουσες συνεδριάσεων
Μετά από τη 45λεπτη ξενάγηση, αποφασίζουμε να πάμε στον Άγ. Στέφανο που είχαμε δει και φωτογραφίσει εξωτερικά το προηγούμενο βράδυ. Στο δρόμο συναντάμε το αμφίβιο λεωφορείο για το οποίο είχα βρει κάποιες πληροφορίες στο ίντερνετ καθώς ετοίμαζα τις σημειώσεις μου για το ταξίδι. Κινείται, φυσικά, τόσο στο δρόμο όσο και στο ποτάμι και περνάει από όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της Βουδαπέστης. Η τιμή του εισιτηρίου όμως για μια δίωρη βόλτα είναι αρκετά τσουχτερή (πέρσυ ήταν στα 27 ευρώ για τους ενήλικες ενώ φέτος απ’ ότι βλέπω έχει πάει στα 30 ευρώ). Ίσως αν ταξιδεύει κανείς με παιδιά μια τέτοια βόλτα να είναι μια ιδιαίτερα συναρπαστική εμπειρία.
Η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου
Βλέπουμε κάποιους να βγάζουν εισιτήριο και νομίζοντας ότι κάτι έχει αλλάξει (αυτό που ξέραμε ήταν ότι η επίσκεψη στο εσωτερικό ήταν δωρεάν) βγάζουμε κι εμείς. Μπαίνοντας όμως μέσα κανείς δε ζήτησε να δει το εισιτήριο που είχαμε βγάλει. Αργότερα διαπιστώσαμε ότι το εισιτήριο μας επέτρεπε να ανέβουμε με το ασανσέρ στον τρούλο και να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά.
Ο Άγιος Στέφανος είναι αφιερωμένος στον Ίστβαν (Στέφανο) Α΄, τον πρώτο Ούγγρο χριστιανό βασιλιά και, όπως είναι φυσικό, στο κέντρο της Αγίας Τράπεζας υπάρχει ένα μαρμάρινο άγαλμά του. Η είσοδος του ναού και ο τρούλος είναι μεγαλοπρεπείς και πλούσια διακοσμημένοι, όπως άλλωστε και όλος ο ναός, από Ούγγρους καλλιτέχνες (εδώ μπορείτε να κάνετε μια εικονική περιήγηση στο ναό).
Στ’ αριστερά του ναού, στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Δεξιάς Χειρός, φυλάσσεται το μουμιοποιημένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου ο οποίος στέφθηκε βασιλιάς της Ουγγαρίας το 1000 μ.Χ. Ρίχνοντας ένα μικρό χρηματικό ποσό το χέρι φωτίζεται για λίγο κι έτσι μπορείς να το δεις καλύτερα και να το φωτογραφίσεις.
Το σημείο που φυλάσσεται το μουμιοποιημένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου
Από τον τρούλο της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου, που είναι μαζί με το Κοινοβούλιο τα δυο ψηλότερα κτίρια της Βουδαπέστης (96 μέτρα ύψος), μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Εμείς ανεβήκαμε με το ασανσέρ, αλλά αν θέλει κανείς μπορεί να ανέβει με τα πόδια τα περίπου 370 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή (σχεδόν) και να θαυμάσει τη θέα. Για να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιαστήκαμε και τόσο πολύ από αυτό που βλέπαμε, αλλά νομίζω ότι εφόσον επισκέπτεται κανείς το ναό, αξίζει να ανέβει και στον τρούλο για να έχει και μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Στον Άγ. Στέφανο, όπως και σε άλλες εκκλησίες, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μια συναυλία «κλασικής» μουσικής. Βγαίνοντας λοιπόν από το ναό υπήρχαν διάφορα διαφημιστικά έντυπα με το πρόγραμμα των συναυλιών που θα γίνονταν τις επόμενες μέρες. Σταθήκαμε για λίγο να ρίξουμε μια ματιά, μπας και παρακολουθούσαμε κάποια, αλλά κάτι το πρόγραμμα, κάτι η τιμή που μας αποθάρρυνε, αποφασίσαμε τελικά να μην παρακολουθήσουμε τη βραδινή συναυλία. Για όποιον ενδιαφέρεται όμως εδώ και εδώ μπορεί να βρει πληροφορίες για όλες τις συναυλίες (πρόγραμμα+τιμές) που γίνονται στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου αλλά και γενικότερα στη Βουδαπέστη και εννοείται ότι αν θέλει μπορεί να κλείσει και εισιτήρια.
Το εσωτερικό του Κοινοβουλίου
Ανεβαίνουμε την κεντρική σκάλα και ο ξεναγός αρχίζει να μας δίνει διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το επιβλητικό αυτό οικοδόμημα. Εδώ θα πρέπει να πω ότι είχαμε επιλέξει (βασικά είχα καταφέρει την αδερφή μου να δεχθεί) να ξεναγηθούμε στα ισπανικά και όχι στα αγγλικά. Μια χαρά, θα μου πείτε. Και λοιπόν; πού είναι το πρόβλημα; Ε, να… η αδερφή μου δεν ξέρει ισπανικά. Την είχα διαβεβαιώσει όμως ότι θα της μετέφραζα όλα όσα θα μας έλεγε ο ξεναγός. Έλα όμως που αυτό είχε τις δυσκολίες του… Καταρχήν δεν προλάβαινα να της τα ψιθυρίζω στο αυτί γιατί ο ξεναγός στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Μας βομβάρδιζε διαρκώς με πληροφορίες και δεν προλάβαινα να της μεταφέρω έστω τα βασικά από αυτά που μας έλεγε. Ωστόσο όμως εκείνος είχε δώσει άλλες δέκα πληροφορίες που εγώ τις έχανα γιατί μετέφερα τις προηγούμενες. Επίσης όταν έλεγε κανένα αστείο (και η αλήθεια είναι ότι έλεγε αρκετά) και γελούσε όλο το γκρουπ, εγώ γελούσα εις διπλούν: μια με το γκρουπ και μια με την αδερφή μου (η οποία κι εκείνη αρχικά γελούσε απλά και μόνο γιατί έβλεπε τους άλλους να γελούν ενώ ταυτόχρονα με σκουντούσε για να της πω και το λόγο που γελούσαν), οπότε τη δεύτερη φορά ήμασταν λίγο σαν χαζοχαρούμενα γιατί το αστείο είχε ήδη τελειώσει και δεν υπήρχε κανένας λόγος για γελάκια. Και το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν ότι μετά τα πρώτα δέκα λεπτά της ξενάγησης κάποιοι από το γκρουπ άρχισαν να μας κοιτάνε λίγο περίεργα γιατί προφανώς δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να καταλάβουν προς τι όλο αυτό το ψου, ψου μεταξύ μας. Οπότε από κάποια στιγμή κι έπειτα σταμάτησα να κάνω τη διερμηνέα και της έδινα κάποιες πληροφορίες γι’ αυτά που βλέπαμε μόνο όταν μετακινούμασταν από το ένα σημείο στο άλλο που, έτσι κι αλλιώς, γινόταν μια σχετική φασαρία από όλους.
Η κατασκευή του ουγγρικού κοινοβουλίου αποφασίστηκε όταν, μετά το συμβιβασμό της με την Αυστρία (1867) και τη δημιουργία μιας Δυαδικής Μοναρχίας, η Ουγγαρία απέκτησε ένα μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας καθώς και δικό της Σύνταγμα. Το Κοινοβούλιο, δείγμα της οικονομικής ευρωστίας της Ουγγαρίας στα τέλη του 19ου αιώνα, χτίστηκε μεταξύ 1884 και 1902 και είναι το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο, μετά από τα κοινοβούλια της Ρουμανίας και της Αργεντινής. Την περίοδο που κτίστηκε όμως ήταν το μεγαλύτερο κοινοβούλιο και το πιο φιλόδοξο και δαπανηρό αρχιτεκτονικό έργο της εποχής του. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Έχει μήκος 268 μέτρα, πλάτος 123, περισσότερα από είκοσι χιλιόμετρα σκάλες και 681 αίθουσες!
Βρισκόμαστε στο σημείο απ’ όπου μπορούμε να θαυμάσουμε τον κεντρικό τρούλο ύψους 69 μέτρων.
Στην αίθουσα αυτή, ακριβώς κάτω από τον τρούλο, βλέπουμε μέσα σε μια γυάλινη προθήκη τα σύμβολα της βασιλικής εξουσίας: το βασιλικό στέμμα, το σκήπτρο και το ξίφος τα οποία ανήκαν στον Ίστβαν Α΄ (μετέπειτα Άγιο Στέφανο), πρώτο εστεμμένο βασιλιά της Ουγγαρίας. Ο ξεναγός μας εξηγεί ότι το στέμμα, εθνικό σύμβολο της Ουγγαρίας από το 1000 μ.Χ, χρησιμοποιήθηκε για τελευταία φορά το 1916 και ότι μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εκλάπη και κατέληξε στις Ηνωμένες Πολιτείες απ’ όπου επεστράφη στο ουγγρικό κράτος το 1978. Επίσης μας λέει ότι το βασιλικό στέμμα «ταξίδεψε» πολύ όλους αυτούς τους αιώνες, καθώς η πρωτεύουσα αλλά και τα εδαφικά όρια της χώρας άλλαζαν διαρκώς και ότι σε κάποια από αυτές τις μετακινήσεις του το στέμμα έπεσε, γι’ αυτό και ο σταυρός στην κορυφή του είναι γυρτός.
Κατευθυνόμαστε σε μία από τις αίθουσες συνεδριάσεων και την προσοχή μας τραβά αυτό:
Ο ξεναγός μας λέει ότι επειδή στην αίθουσα συνεδριάσεων δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, οι βουλευτές έβγαιναν στο διάδρομο για να καπνίσουν, οπότε όταν ήθελαν να πάρουν μέρος σε κάποια ψηφοφορία άφηναν σε αυτές τις αριθμημένες εγκοπές το τσιγάρο τους κι έτσι δεν το μπέρδευαν με των διπλανών τους.
Μια από τις αίθουσες συνεδριάσεων
Μετά από τη 45λεπτη ξενάγηση, αποφασίζουμε να πάμε στον Άγ. Στέφανο που είχαμε δει και φωτογραφίσει εξωτερικά το προηγούμενο βράδυ. Στο δρόμο συναντάμε το αμφίβιο λεωφορείο για το οποίο είχα βρει κάποιες πληροφορίες στο ίντερνετ καθώς ετοίμαζα τις σημειώσεις μου για το ταξίδι. Κινείται, φυσικά, τόσο στο δρόμο όσο και στο ποτάμι και περνάει από όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της Βουδαπέστης. Η τιμή του εισιτηρίου όμως για μια δίωρη βόλτα είναι αρκετά τσουχτερή (πέρσυ ήταν στα 27 ευρώ για τους ενήλικες ενώ φέτος απ’ ότι βλέπω έχει πάει στα 30 ευρώ). Ίσως αν ταξιδεύει κανείς με παιδιά μια τέτοια βόλτα να είναι μια ιδιαίτερα συναρπαστική εμπειρία.
Η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου
Βλέπουμε κάποιους να βγάζουν εισιτήριο και νομίζοντας ότι κάτι έχει αλλάξει (αυτό που ξέραμε ήταν ότι η επίσκεψη στο εσωτερικό ήταν δωρεάν) βγάζουμε κι εμείς. Μπαίνοντας όμως μέσα κανείς δε ζήτησε να δει το εισιτήριο που είχαμε βγάλει. Αργότερα διαπιστώσαμε ότι το εισιτήριο μας επέτρεπε να ανέβουμε με το ασανσέρ στον τρούλο και να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά.
Ο Άγιος Στέφανος είναι αφιερωμένος στον Ίστβαν (Στέφανο) Α΄, τον πρώτο Ούγγρο χριστιανό βασιλιά και, όπως είναι φυσικό, στο κέντρο της Αγίας Τράπεζας υπάρχει ένα μαρμάρινο άγαλμά του. Η είσοδος του ναού και ο τρούλος είναι μεγαλοπρεπείς και πλούσια διακοσμημένοι, όπως άλλωστε και όλος ο ναός, από Ούγγρους καλλιτέχνες (εδώ μπορείτε να κάνετε μια εικονική περιήγηση στο ναό).
Στ’ αριστερά του ναού, στο Παρεκκλήσιο της Αγίας Δεξιάς Χειρός, φυλάσσεται το μουμιοποιημένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου ο οποίος στέφθηκε βασιλιάς της Ουγγαρίας το 1000 μ.Χ. Ρίχνοντας ένα μικρό χρηματικό ποσό το χέρι φωτίζεται για λίγο κι έτσι μπορείς να το δεις καλύτερα και να το φωτογραφίσεις.
Το σημείο που φυλάσσεται το μουμιοποιημένο δεξί χέρι του Αγίου Στεφάνου
Από τον τρούλο της εκκλησίας του Αγίου Στεφάνου, που είναι μαζί με το Κοινοβούλιο τα δυο ψηλότερα κτίρια της Βουδαπέστης (96 μέτρα ύψος), μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο μέρος της πόλης. Εμείς ανεβήκαμε με το ασανσέρ, αλλά αν θέλει κανείς μπορεί να ανέβει με τα πόδια τα περίπου 370 σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή (σχεδόν) και να θαυμάσει τη θέα. Για να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιαστήκαμε και τόσο πολύ από αυτό που βλέπαμε, αλλά νομίζω ότι εφόσον επισκέπτεται κανείς το ναό, αξίζει να ανέβει και στον τρούλο για να έχει και μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Στον Άγ. Στέφανο, όπως και σε άλλες εκκλησίες, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει μια συναυλία «κλασικής» μουσικής. Βγαίνοντας λοιπόν από το ναό υπήρχαν διάφορα διαφημιστικά έντυπα με το πρόγραμμα των συναυλιών που θα γίνονταν τις επόμενες μέρες. Σταθήκαμε για λίγο να ρίξουμε μια ματιά, μπας και παρακολουθούσαμε κάποια, αλλά κάτι το πρόγραμμα, κάτι η τιμή που μας αποθάρρυνε, αποφασίσαμε τελικά να μην παρακολουθήσουμε τη βραδινή συναυλία. Για όποιον ενδιαφέρεται όμως εδώ και εδώ μπορεί να βρει πληροφορίες για όλες τις συναυλίες (πρόγραμμα+τιμές) που γίνονται στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου αλλά και γενικότερα στη Βουδαπέστη και εννοείται ότι αν θέλει μπορεί να κλείσει και εισιτήρια.
Η Malev καλη;
