taver
Member
- Μηνύματα
- 12.477
- Likes
- 28.937
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2: Πηγαίνοντας στο Ιράν
- Κεφάλαιο 3: Πρώτη γνωριμία με την Τεχεράνη
- Κεφάλαιο 3 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 4: Μοιάζεις με Ιρανό, το ξέρεις;
- Κεφάλαιο 5: Αρχαίες ιστορίες
- Κεφάλαιο 5 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 5 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 6: Θρυλική πτήση
- Κεφάλαιο 7: Οι άγιοι και ο αντιβασιλέας
- Κεφάλαιο 7 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 8: Οι ποιητές
- Κεφάλαιο 9: Αρχαία στην έρημο
- Κεφάλαιο 9 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 10: Ζωή στην απομόνωση
- Κεφάλαιο 10 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 10 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 11: Ο μισός κόσμος...
- Κεφάλαιο 12: Μια βραδιά στο Ισφαχάν
- Κεφάλαιο 13: Η κληρονομιά των Σαφαβίδων
- Κεφάλαιο 13 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 14: Πυρετός το Πεμπτόβραδο
- Κεφάλαιο 15: Παρασκευή, κοντή γιορτή
- Κεφάλαιο 15 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 16: Πετάει-πετάει το αεροπλανάκι…
- Κεφάλαιο 17: Θρησκευτικός τουρισμός
- Κεφάλαιο 17 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 17 (συνέχεια II)
- Κεφάλαιο 18: Πίσω στη μεγάλη πόλη
- Κεφάλαιο 18 (συνέχεια)
- Κεφάλαιο 19: Έξοδος
Κεφάλαιο 5 (συνέχεια):
Η αρχαία Σούσα είναι ένας μεγάλος αρχαιολογικός χώρος, στα όρια της νέας πόλης. Υπάρχει ένα μικρό μουσείο, με κάποια από τα ευρήματα, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα είναι πια μακριά από δω. Κάποια στο εθνικό μουσείο, στην Τεχεράνη, και κάποια άλλα, τα περισσότερα, στο Λούβρο. Βλέπετε, κάποια στιγμή το 18ο αιώνα, κάποιος βασιλιάς από τη δυναστεία των Καζάρων πούλησε για λίγα προσωπικά του πλούτη τα αποκλειστικά δικαιώματα αρχαιολογικών ανασκαφών στη χώρα στους Γάλλους. Και μη βιαστείτε να πείτε τους Γάλλους κλέφτες, γιατί στους Άγγλους πούλησαν έτσι τα δικαιώματα εξόρυξης πετρελαίου, σε μια χώρα που σκάβεις μια τρύπα στην άμμο και πετάγεται πετρέλαιο….
Ο Abbas με πήγε πρώτα σε μια βιντεοπροβολή ενός ντοκυμαντέρ για τη Σούσα (σε μια αίθουσα δίπλα στο μουσείο όπου… κάτι πουλάγανε), κι εγώ συνέχισα στον αρχαιολογικό χώρο, όσο αυτός (τι άλλο) φόρτιζε το κινητό του. «Πήγαινε τώρα στα αρχαία που είναι ακόμα νωρίς, και άσε το μουσείο το τέλος που θα έχει σφίξει η ζέστη», ήταν η συμβουλή.
Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει το παλάτι του Δαρείου, σε ερείπια, και το παλάτι της Γαλλικής αρχαιολογικής σχολής, σε ένα καλοδιατηρημένο κάστρο (Chateau Morgan, ή απλά French castle όπως το λένε οι ντόπιοι), φτιαγμένο με αρχαία τούβλα από την περιοχή, με τρόπο που το κάνει να μοιάζει με Ομανικό κάστρο της Ερήμου, και στο χώρο που κάποτε βρισκόταν η ακρόπολη των Ελαμιτών. Είναι όμως και ενεργός χώρος ανασκαφών, καθώς η αρχαία πόλη εκτεινόταν σε μια περιοχή που ξεκινά από δω, συνδεόμενη με το παλάτι μέσω μιας αρχαίας κοιλάδας μέσα από την έρημο, σα να τη χάραξε ένας ποταμός που δεν υπάρχει πια. Εκεί, οι ανασκαφές συνεχίζονται.
Το παλάτι του Δαρείου είναι μεν εντυπωσιακό σε μέγεθος, αλλά χρειάζεται αρκετή φαντασία για να δει κανείς τη μεγαλοπρέπεια που είχε κάποτε. Ελάχιστα απομένουν. Και δε φταίει μόνο ο χρόνος, και δε φταίνε μόνο οι Γάλλοι. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη το 331 π.Χ., θυμήθηκε ότι ο Ξέρξης είχε κάψει την Αθήνα 150 χρόνια πιο πριν, και ανταπέδωσε τις τιμές… Υπάρχει όμως και μερική αναστήλωση, στο επίπεδο των θεμελίων, όπου κατασκευάζονται ξανά τούβλα επί τόπου εδώ, και τοποθετούνται για να αντικαθιστούν τα πολύ φθαρμένα αρχαία και να συγκρατούν τα υπόλοιπα.
Το μουσείο είναι μικρό, και πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα από τα εκθέματά του είναι δυστυχώς αντίγραφα από εκθέματα που σήμερα βρίσκονται είτε στο Λούβρο είτε στην Τεχεράνη. Προσφέρει όμως μια ανάπαυλα δροσιάς με δυνατό air-condition, καθώς η θερμοκρασία έχει ήδη ανέβει.
Μετά τα αρχαία, που ίσα που αντέχονται πια με τη θερμοκρασία να χτυπάει τριανταπερντάρια, ώρα να δω και το μοναδικό μεταγενέστερο αξιοθέατο της πόλης. Λίγα στενά πιο πέρα, είναι ο τάφος του Δανιήλ, ενός ήρωα της παλαιάς διαθήκης, κοινό και για τους Εβραίους, για τους Χριστιανούς (εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τη Wikipedia) και για τους Μουσουλμάνους. Ο τάφος σήμερα είναι ένα Μουσουλμανικό Μαυσωλείο με όλο το θρησκευτικό τυπικό της θρησκείας αυτής (και μερικά εκατομμύρια καθρεφτάκια), αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Στην πραγματικότητα, ο τάφος αυτός είναι η γενέτειρα του θρησκευτικού τουρισμού, καθώς επί χιλιετίες οι Εβραίοι και όχι μόνο συνέρρεαν εδώ για να τιμήσουν τον άγιο. Καθώς η πόλη είναι χτισμένη στις 2 πλευρές ενός ποταμού, οι κάτοικοι μετακινούσαν περιοδικά τον άγιο από τη μια πλευρά στην άλλη, ώστε και οι δυο πλευρές να επωφελούνται από το επιπλέον εισόδημα που άφηναν οι προσκυνητές. Έφτασαν μέχρι να βάλουν τα οστά του Αγίου σε ένα γυάλινο κουτί και να το κρεμάσουν πάνω από τη μέση του ποταμού, ακριβώς πίσω από το σημερινό μνημείο.
Το περίεργο είναι ότι αυτός είναι ο δεύτερος τάφος του Δανιήλ που επισκέπτομαι, και φαίνεται πως υπάρχουν και άλλοι. Έχω πάει σε άλλον ένα στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, όπου εκεί ο θρύλος λέει πως το πτώμα το πήρε ο Ταμερλάνος από τη Συρία και το μετέφερε στην πρωτεύουσά του, και έκτοτε το πτώμα ψηλώνει κατά μερικά εκατοστά κάθε χρόνο (και γι’ αυτό βρίσκεται μέσα σε μια δεκάμετρη σαρκοφάγο).
«Έχει πάει μία η ώρα. Μήπως να τρώγαμε;» με ρωτάει ο Abbas. «Ας πάμε καλύτερα πίσω στη Σουσταρ, και τρώμε εκεί», του απάντησα. «Ωραία», μου λέει. «Ξέρω κι ένα καλό εστιατόριο».. Δε μ’ αρέσουν γενικά τα καλά εστιατόρια που ξέρουν οι ταξιτζήδες ανά τον κόσμο (συνήθως το «καλό» αναφέρεται στο ύψος της προμήθειας του ταξιτζή…), αλλά ας γυρίσουμε και βλέπουμε. Και ξεκινήσαμε για πίσω. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, έβγαλα από την τσάντα μου ένα powerbank, για να φορτίσω λίγο το κινητό μου που έχει βαρέσει ήδη κάποιες υπερωρίες φωτογραφίζοντας αρχαία. «Ωραίο είναι αυτό», μου λέει. «Πόσο το πήρες?» «Το πήρα από την Αγγλία, 25 λίρες» απαντάω (είναι 15000 mAh με QC 2.0, τσάμπα το πήρα). Το να εξηγήσω ότι το πήρα από το amazon.co.uk θα ήταν μάλλον ανώφελο. «25 λίρες…. (κάνει τον υπολογισμό)… Πολλά λεφτά για έναν Ιρανό. Ξέρεις, έχετε κι εσείς τα προβλήματά σας στην Ελλάδα, αλλά η οικονομία εδώ έχει πιάσει πάτο. Ποτέ δεν ήμασταν χειρότερα».
Η αρχαία Σούσα είναι ένας μεγάλος αρχαιολογικός χώρος, στα όρια της νέας πόλης. Υπάρχει ένα μικρό μουσείο, με κάποια από τα ευρήματα, αλλά τα πολλά και τα μεγάλα είναι πια μακριά από δω. Κάποια στο εθνικό μουσείο, στην Τεχεράνη, και κάποια άλλα, τα περισσότερα, στο Λούβρο. Βλέπετε, κάποια στιγμή το 18ο αιώνα, κάποιος βασιλιάς από τη δυναστεία των Καζάρων πούλησε για λίγα προσωπικά του πλούτη τα αποκλειστικά δικαιώματα αρχαιολογικών ανασκαφών στη χώρα στους Γάλλους. Και μη βιαστείτε να πείτε τους Γάλλους κλέφτες, γιατί στους Άγγλους πούλησαν έτσι τα δικαιώματα εξόρυξης πετρελαίου, σε μια χώρα που σκάβεις μια τρύπα στην άμμο και πετάγεται πετρέλαιο….
Ο Abbas με πήγε πρώτα σε μια βιντεοπροβολή ενός ντοκυμαντέρ για τη Σούσα (σε μια αίθουσα δίπλα στο μουσείο όπου… κάτι πουλάγανε), κι εγώ συνέχισα στον αρχαιολογικό χώρο, όσο αυτός (τι άλλο) φόρτιζε το κινητό του. «Πήγαινε τώρα στα αρχαία που είναι ακόμα νωρίς, και άσε το μουσείο το τέλος που θα έχει σφίξει η ζέστη», ήταν η συμβουλή.
Ο αρχαιολογικός χώρος περιλαμβάνει το παλάτι του Δαρείου, σε ερείπια, και το παλάτι της Γαλλικής αρχαιολογικής σχολής, σε ένα καλοδιατηρημένο κάστρο (Chateau Morgan, ή απλά French castle όπως το λένε οι ντόπιοι), φτιαγμένο με αρχαία τούβλα από την περιοχή, με τρόπο που το κάνει να μοιάζει με Ομανικό κάστρο της Ερήμου, και στο χώρο που κάποτε βρισκόταν η ακρόπολη των Ελαμιτών. Είναι όμως και ενεργός χώρος ανασκαφών, καθώς η αρχαία πόλη εκτεινόταν σε μια περιοχή που ξεκινά από δω, συνδεόμενη με το παλάτι μέσω μιας αρχαίας κοιλάδας μέσα από την έρημο, σα να τη χάραξε ένας ποταμός που δεν υπάρχει πια. Εκεί, οι ανασκαφές συνεχίζονται.
Το παλάτι του Δαρείου είναι μεν εντυπωσιακό σε μέγεθος, αλλά χρειάζεται αρκετή φαντασία για να δει κανείς τη μεγαλοπρέπεια που είχε κάποτε. Ελάχιστα απομένουν. Και δε φταίει μόνο ο χρόνος, και δε φταίνε μόνο οι Γάλλοι. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη το 331 π.Χ., θυμήθηκε ότι ο Ξέρξης είχε κάψει την Αθήνα 150 χρόνια πιο πριν, και ανταπέδωσε τις τιμές… Υπάρχει όμως και μερική αναστήλωση, στο επίπεδο των θεμελίων, όπου κατασκευάζονται ξανά τούβλα επί τόπου εδώ, και τοποθετούνται για να αντικαθιστούν τα πολύ φθαρμένα αρχαία και να συγκρατούν τα υπόλοιπα.
Το μουσείο είναι μικρό, και πολλά από τα πιο ενδιαφέροντα από τα εκθέματά του είναι δυστυχώς αντίγραφα από εκθέματα που σήμερα βρίσκονται είτε στο Λούβρο είτε στην Τεχεράνη. Προσφέρει όμως μια ανάπαυλα δροσιάς με δυνατό air-condition, καθώς η θερμοκρασία έχει ήδη ανέβει.
Μετά τα αρχαία, που ίσα που αντέχονται πια με τη θερμοκρασία να χτυπάει τριανταπερντάρια, ώρα να δω και το μοναδικό μεταγενέστερο αξιοθέατο της πόλης. Λίγα στενά πιο πέρα, είναι ο τάφος του Δανιήλ, ενός ήρωα της παλαιάς διαθήκης, κοινό και για τους Εβραίους, για τους Χριστιανούς (εορτάζει στις 17 Δεκεμβρίου, σύμφωνα με τη Wikipedia) και για τους Μουσουλμάνους. Ο τάφος σήμερα είναι ένα Μουσουλμανικό Μαυσωλείο με όλο το θρησκευτικό τυπικό της θρησκείας αυτής (και μερικά εκατομμύρια καθρεφτάκια), αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Στην πραγματικότητα, ο τάφος αυτός είναι η γενέτειρα του θρησκευτικού τουρισμού, καθώς επί χιλιετίες οι Εβραίοι και όχι μόνο συνέρρεαν εδώ για να τιμήσουν τον άγιο. Καθώς η πόλη είναι χτισμένη στις 2 πλευρές ενός ποταμού, οι κάτοικοι μετακινούσαν περιοδικά τον άγιο από τη μια πλευρά στην άλλη, ώστε και οι δυο πλευρές να επωφελούνται από το επιπλέον εισόδημα που άφηναν οι προσκυνητές. Έφτασαν μέχρι να βάλουν τα οστά του Αγίου σε ένα γυάλινο κουτί και να το κρεμάσουν πάνω από τη μέση του ποταμού, ακριβώς πίσω από το σημερινό μνημείο.
Το περίεργο είναι ότι αυτός είναι ο δεύτερος τάφος του Δανιήλ που επισκέπτομαι, και φαίνεται πως υπάρχουν και άλλοι. Έχω πάει σε άλλον ένα στη Σαμαρκάνδη του Ουζμπεκιστάν, όπου εκεί ο θρύλος λέει πως το πτώμα το πήρε ο Ταμερλάνος από τη Συρία και το μετέφερε στην πρωτεύουσά του, και έκτοτε το πτώμα ψηλώνει κατά μερικά εκατοστά κάθε χρόνο (και γι’ αυτό βρίσκεται μέσα σε μια δεκάμετρη σαρκοφάγο).
«Έχει πάει μία η ώρα. Μήπως να τρώγαμε;» με ρωτάει ο Abbas. «Ας πάμε καλύτερα πίσω στη Σουσταρ, και τρώμε εκεί», του απάντησα. «Ωραία», μου λέει. «Ξέρω κι ένα καλό εστιατόριο».. Δε μ’ αρέσουν γενικά τα καλά εστιατόρια που ξέρουν οι ταξιτζήδες ανά τον κόσμο (συνήθως το «καλό» αναφέρεται στο ύψος της προμήθειας του ταξιτζή…), αλλά ας γυρίσουμε και βλέπουμε. Και ξεκινήσαμε για πίσω. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, έβγαλα από την τσάντα μου ένα powerbank, για να φορτίσω λίγο το κινητό μου που έχει βαρέσει ήδη κάποιες υπερωρίες φωτογραφίζοντας αρχαία. «Ωραίο είναι αυτό», μου λέει. «Πόσο το πήρες?» «Το πήρα από την Αγγλία, 25 λίρες» απαντάω (είναι 15000 mAh με QC 2.0, τσάμπα το πήρα). Το να εξηγήσω ότι το πήρα από το amazon.co.uk θα ήταν μάλλον ανώφελο. «25 λίρες…. (κάνει τον υπολογισμό)… Πολλά λεφτά για έναν Ιρανό. Ξέρεις, έχετε κι εσείς τα προβλήματά σας στην Ελλάδα, αλλά η οικονομία εδώ έχει πιάσει πάτο. Ποτέ δεν ήμασταν χειρότερα».
Last edited: