dbalats
Member
- Μηνύματα
- 125
- Likes
- 1.239
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ – IRKUTSK ΚΑΙ ΛΙΜΝΗ ΒΑΪΚΑΛΗ
Ξεκινάμε νωρίς το μεσημέρι από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Krasnoyarsk για το Ιrkutsk, και την φορά αυτή απολαμβάνουμε την πολυτέλεια! Παίρνουμε το ωραιότατο υπερσύγχρονο εξπρές τραίνο 'Rossiya'. Το φημισμένο αυτό τραίνο της Υπερσιβηρικής διαδρομής αφού ξεκινήσει από τον σιδηροδρομικό σταθμό Yaroslavsky στη Μόσχα, και αφού διασχίσει δύο ηπείρους, φθάνει στο Βλαδιβοστόκ σε 6 μέρες και νύχτες δίχως στάσεις, συνδέοντας πάνω από 90 πόλεις και πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη διαδρομή τραίνου στον κόσμο, έχοντας διατρέξει 9288.2 χιλιόμετρα! Παρότι η τιμή του είναι ελάχιστα ακριβότερη από τα άλλα τραίνα που πήραμε, εμάς μας βόλεψε μόνο για το σκέλος του ταξιδιού μας από το Krasnoyarsk στο Irkutsk.
Μετά τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες στην αποβάθρα, μπαίνουμε στο βαγόνι μας που είναι αισθητά καλύτερο από τα υπόλοιπα τραίνα στα οποία έχουμε ταξιδέψει μέχρι στιγμής, με αναπαυτικά καινούργια καθίσματα. Το τραίνο ξεκινάει σφυρίζοντας και βγαίνει γρήγορα από τη πόλη περνώντας επάνω από την νέα γέφυρα του ποταμού Yenisey, που κατασκευάσθηκε το 1999. Ο Yenisey αποτελεί το όριο μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Σιβηρίας. Η παλιά του γέφυρα, κατασκευασμένη από το 1890, ήταν ένα θαύμα τεχνολογίας για την εποχή της, επειδή είχε τόσο καλή θεμελίωση σε γρανιτένιες βάσεις, ώστε να αντέχει στα κτυπήματα από τα τεράστια παγόβουνα που για μερικές εβδομάδες κάθε χρόνο, κατά την διάρκεια του βαριού χειμώνα, καταπλέουν από τον Αρκτικό Ωκεανό. Το τσιμέντο για την κατασκευή της προήλθε από την Αγία Πετρούπολη, τα στηρίγματα από χάλυβα ήρθαν από την Βαρσοβία, ενώ χρειάσθηκε να δουλέψουν 94.000 εργάτες για τρία χρόνια ώστε να την ολοκληρώσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει το χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900 – το άλλο χρυσό μετάλλιο το πήρε ο Πύργος του Άϊφελ!
Η σιδηροδρομικη γραμμή μπαίνει στην απέραντη Περιφέρεια Krasnoyarsky, η οποία έχει τεράστιο ορυκτό και δασικό πλούτο. Καλύπτει 2.5 εκατομύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, και εκτείνεται σε ολόκληρη την απόσταση μέχρι την Αρκτική ακτή. Απέραντη καλλιεργήσιμη έκταση εναλλάσσεται με δάση, ενώ ο ήλιος τρεμοσβήνει υπνωτικά μέσα από τα κλαδιά των ατέλειωτων σειρών από δέντρα. Το τραίνο ανεβοκατεβαίνει σε γραφικές κοιλάδες και λόφους, ενώ περνάει επάνω από πολλές γέφυρες. Αρκετά συχνά μπορεί να δει κανείς Σοβιετικά εργοστάσια κατά μήκος της διαδρομής μας, εξ άλλου το Κrasnoyarsk είναι βιομηχανικό κέντρο, ενώ λίγο προς τα βόρεια υπάρχουν μικρές πόλεις που αποτελούν έδρα παραγωγής προϊόντων διαστημικής τεχνολογίας. Επίσης, αρκετά συχνά συναντάμε και διάφορες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, καθώς και μονάδες επεξεργασίας ξύλου. Παράλληλα με την σιδηροδρομική γραμμή υπάρχουν δρόμοι, με αρκετές νταλίκες και φορτηγά να μεταφέρουν διάφορα προϊόντα. Φθάνουμε σε μιά μικρή πόλη, το Kansk, αφού περάσουμε πρωτύτερα τον Ποταμό Kan, έναν παραπόταμο του Yenisey. Επόμενη μεγάλη στάση, λίγη ώρα αργότερα, είναι ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της Ilanskaya, κοντά στην πόλη Ilansky, το καλύτερο μέρος κατά μήκος του Υπερσιβηρικού για να αγοράσει κανείς κρύα και ζεστή σπιτική τροφή στην αποβάθρα, φημισμένο επίσης για τα εύγευστα καπνιστά ψάρια που πουλιούνται από τους υπαίθριους πωλητές.
Ο καιρός εξακολουθεί να είναι εξαιρετικός, ζεστός με ηλιοφάνεια, με καλά ανεκτή θερμοκρασία. Λίγο μετά το Ιlansky βρισκόμαστε στο μέσον της απόστασης Μόσχας-Πεκίνου, ενώ αλλάζουμε για μιά ακόμη φορά χρονική ζώνη, φθάνοντας τώρα στις +5 ώρες από την Μόσχα. Ακολουθεί το πέρασμα του Ποταμού Biryusa, στο Κεντρικό Υψίπεδο της Σιβηρίας κοντά στην μικρή πόλη Tayshet, από όπου ξεκινάει η Κύρια Γραμμή Βαϊκάλης-Αμούρ (ΒΑΜ) του Υπερσιβηρικού Σιδηροδρόμου. Η ΒΑΜ τελειώνει 4200 μοναχικά χιλιόμετρα ανατολικότερα στο Sovetskaya Gavan, περνώντας από μερικές απόμερες τοποθεσίες, με απέραντες εκτάσεις τάϊγκα και λίγα χωριά, τις οποίες επισκέπτονται ελάχιστοι ξένοι. Η πόλη Tayshet αναφέρεται συχνά στη Σοβιετική φιλολογία “Gulag”, επειδή υπήρξε σταθμός της μετακίνησης των πολιτικών κρατουμένων κατά την Σταλινική εποχή, στα διάφορα στρατόπεδα εξορίας. Στην περιοχή μετά το Ilansky το τραίνο διασχίζει μιά από τις μεγαλύτερες υλοτομικές περιοχές της Ρωσίας, ανεβοκατεβαίνοντας σταθερά καθώς περνάει από πολυάριθμους ποταμούς και βαθειές ρεματιές, μέχρι το Irkutsk. Βραδιάζει πιά, ευτυχώς που την εποχή αυτή οι ημέρες είναι μεγάλες και μπορούμε να απολαύσουμε μέχρι αργά το υπέροχο τοπίο της Σιβηρίας. Πέφτουμε για ύπνο και ξυπνάμε πρωί πρωί, μπαίνοντας στο Irkutsk, την ομορφότερη πόλη της Σιβηρίας. Κατεβαίνουμε στον Σταθμό, ενώ το τραίνο μας θα συνεχίσει την μεγάλη πορεία του προς το Βλαδιβοστόκ.
Διασχίζοντας την Περιφέρεια Krasnoyarsky
Εργοστάσια, μονάδες ηλεκτροπαραγωγής και μονάδες επεξεργασίας ξύλου, Περιφέρεια Krasnoyarsky
Περνώντας τον Ποταμό Kan, έναν παραπόταμο του Yenisey, κοντά στην μικρή πόλη Kansk
Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Ilanskaya
Πέρασμα του Ποταμού Biryusa, αρχή της γραμμής του Υπερσιβηρικού ΒΑΜ
Το ευχάριστο και ιστορικό Ιrkutsk, η ντε φάκτο πρωτεύουσα της Ανατολικής Σιβηρίας, είναι μακράν η δημοφιλέστερη στάση στον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μεταξύ της Μόσχας και όλων των σταθμών προς την ανατολή. Με την Λίμνη Βαϊκάλη μόλις 70 χιλιόμετρα μακριά, η πόλη είναι η καλύτερη βάση για να επισκεφθείς την δυτική ακτογραμμή της. Μεγάλο μέρος της ιστορίας του Irkutsk περιστρέφεται γύρω από τους Δεκεμβριστές. Στην αρχή του 19ου αιώνα, πολλοί Ρώσοι καλλιτέχνες, υπάλληλοι και ευγενείς στάλθηκαν εξορία στη Σιβηρία για την συμμετοχή τους στην Δεκεμβριστική επανάσταση κατά του Τσάρου Νικολάου Ι. Το Irkutsk έγινε το πρώτο μεγάλο κέντρο πνευματικής και κοινωνικής ζωής για τους εξορίστους και σημαντικό τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης προέρχεται από αυτούς. Πολλά από τα ξύλινα σπίτια της, διακοσμημένα με περίτεχνα, σκαλισμένα στο χέρι στολίδια, κατασκευάσθηκαν από τους Δεκεμβριστές, και διατηρούνται ακόμη και σήμερα. Το Irkutsk είναι μιά από τις μεγαλύτερες πόλεις στη Σιβηρία, με έναν αυξανόμενο πληθυσμό άνω των 600.000 κατοίκων. Εκτός από τα δείγματα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα, τις ανακαινισμένες εκκλησίες, τα αριστοκρατικά εστιατόρια και τα πολυάριθμα μουσεία, το Irkutsk είναι και έδρα μερικών πανεπιστημίων και ενός μεγάλου κλάδου της Ρωσικής Ακαδημίας των Επιστημών. Δίκαια αποκαλείται το “Παρίσι της Σιβηρίας”.
Κάνουμε check-in στο ξενοδοχείο μας και φεύγουμε αμέσως για το σημερινό πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει την επίσκεψη της Λίμνης Βαϊκάλης, ενώ αφήνουμε την ξενάγηση του Irkutsk για την επόμενη μέρα. Έχουμε κανονίσει την μεταφορά μας με ένα τοπικό πρακτορείο και το βανάκι έρχεται στην ώρα του για να μας πάει στον προορισμό μας. Λίγο προτού φθάσουμε στην Βαϊκάλη επισκεπτόμαστε το ενδιαφέρον Μουσείο Taltsy Ξύλινης Αρχιτεκτονικής και Εθνογραφίας, το οποίο ιδρύθηκε το 1969. Βρίσκεται σε μιά πολύ ωραία τοποθεσία, καταπράσινη, δίπλα στον Ποταμό Angara, έναν μακρύ ποταμό της Σιβηρίας που παροχετεύει την Λίμνη Βαϊκάλη και αποτελεί τον κύριο παραπόταμο του Yenisey. Τα εκθέματα του Μουσείου παρουσιάζουν την ζωή και τις ιδιαιτερότητες της ζωής, των εθίμων και των παραδόσεων των κατοίκων της περιοχής της Βαϊκάλης κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Η μεγάλη πλειοψηφία των χωρικών στην επικράτεια του Irkutsk ήταν αρκετά ευκατάστατη δεδομένου ότι μπορούσαν να διαθέτουν ζώα, μια γκάμα αγροτικών εργαλείων και μερικά αγορασμένα αγαθά. Επισκεπτόμαστε διάφορα σπίτια-εκθέματα που είναι κατασκευασμένα από κορμούς δέντρων. Μεταξύ αυτών, υπάρχουν και μερικές θερινές κατοικίες του πληθυσμού των Buryat. Ο αυτόχθων πληθυσμός των Buryat ζει στην επικράτεια του Ιrkutsk, δυτικά της Λίμνης Βαϊκάλης. Πριν οι Ρώσοι μετακινηθούν στην περιοχή κατά τον 17ο αιώνα, οι Buryats ήταν κτηνοτρόφοι που συχνά μετακινούνταν σε ευνοϊκότερα βοσκοτόπια. Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα ανάπτυξαν μια πιό μόνιμη κατοίκηση, αλλά συνέχισαν να κατασκευάζουν γιούρτες από κούτσουρα. Μέσα στις γιούρτες του Μουσείου, παρουσιάζονται εικαστικά στοιχεία από τον τρόπο διαβίωσης των αυτοχθόνων αυτών κατοίκων της περιοχής. Πιο πέρα βλέπουμε την ξύλινη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, η οποία κατασκευάσθηκε το 1914 στο μακρινό χωριό Dyadino και μετακινήθηκε στο πάρκο του μουσείου το 1990, ώστε να χρησιμεύσει σαν σκηνικό για την ταινία Ρωσο-Ιαπωνικής κοινοπραξίας με τίτλο “Όνειρα της Ρωσίας.”
Μουσείο Taltsy Ξύλινης Αρχιτεκτονικής και Εθνογραφίας, Λίμνη Βαϊκάλη
Μετά το Μουσείο συνεχίζουμε για την Λίμνη Βαϊκάλη, παράλληλα με τον Ποταμό Angara, σε ένα εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον. Είναι αφάνταστα τα συναισθήματά μας, όταν φθάνουμε στη Λίμνη, ένα νεανικό όνειρο γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Τα απέραντα καθαρά μπλε νερά της, η διαυγής ευχάριστη δροσερή ατμόσφαιρα, τα θαλασσοπούλια που πετούν ψηλά και οι καταπράσινες όχθες της, σου δημιουργούν ένα συναίσθημα γαλήνης και ικανοποίησης νιώθοντας ότι γίνεσαι ένα με την πεμπτουσία της φύσης. Πιστεύω ότι η επίσκεψη της Λίμνης Βαϊκάλης αποτέλεσε το αποκορύφωμα του ταξιδιού μας με τον Υπερσιβηρικό και γιαυτό θα την περιγράψω εν συντομία. Δεν υπάρχει άλλη τόσο ξακουστή λίμνη στον κόσμο, όσο αυτή. Το τεράστιο μέγεθός της και το βάθος της, η εκπληκτική καθαρότητα και διαύγεια των σμαραγδο-πράσινων νερών της και η αυστηρή ομορφιά των ακτών της, προξενούν μια αξέχαστη εντύπωση. Οι Ρωσο-Κοζάκοι πρωτοπόροι που την είχαν δει κατά τον 17ο αιώνα για πρώτη φορά, την ονόμασαν “Ο Μεγάλος Ωκεανός-Θάλασσα”. Οι Μογγόλοι την ονόμασαν “Dalai Nor” - "Μεγάλη Λίμνη", και οι αυτόχθονες κάτοικοι Evenki την αποκάλεσαν “the Lama” που σημαίνει "Η Θάλασσα". Δεν υπάρχει απορία γιαυτό: το μήκος της πλησιάζει τα 640 χιλιόμετρα και το πλάτος κατά το μέσον της φθάνει τα 80 χιλιόμετρα! Η επιφάνεια της Βαϊκάλης (31.500 τετρ. χιλιόμετρα) κατέχει την όγδοη θέση στον κόσμο ανάμεσα στις λίμνες και είναι περίπου ίση με την επιφάνεια μιάς χώρας, όπως το Βέλγιο. Δεν υπάρχουν λίμνες βαθύτερες από την Βαϊκάλη στον πλανήτη, με το μέγιστο βάθος της να έχει μετρηθεί στα 1637 μέτρα, στα ανατολικά του νησιού Olkhon. Η κοιλότητα της λίμνης περιέχει το ένα πέμπτο του συνόλου του γλυκού νερού στη Γη (23.000 κυβ. χιλιόμετρα). Αλλά το εκπληκτικότερο γεγονός είναι ότι η Βαϊκάλη αποτελεί το καθαρότερο στη Γη φυσικό ρεζερβουάρ φρέσκου πόσιμου νερού, και κάθε επισκέπτης μπορεί να το γευθεί άφοβα, επειδή όχι μόνο είναι ασφαλές, αλλά κατέχει και μοναδικές εξαιρετικές γευστικές ιδιότητες. Είχαμε διαβάσει διάφορα για επιμολύνσεις του νερού της Βαϊκάλης, αλλά εμάς μας φάνηκε ότι είναι πεντακάθαρο, και μάλιστα οι βαρκάρηδες το έπιναν και μας έδιναν να δοκιμάσουμε, πράγμα που δεν το τολμήσαμε! Φαίνεται όμως ότι πραγματικά αρχίζει τελευταία να υπάρχει κίνδυνος για την λίμνη, ιδίως στις περιοχές της που βρίσκονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές, όπως η Listvyanka, και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα από την Ρωσική πολιτεία, ώστε να μην καταστραφεί το θαύμα αυτό της Φύσης!
Στη συνέχεια μπαίνουμε σε ένα μικρό σκάφος και κατευθυνόμαστε προς μιά απέναντι όχθη της Λίμνης Βαϊκάλης, σε ένα σημείο της γραμμής του Περιφερειακού Σιδηρόμου της Λίμνης. Στο μέσον της διαδρομής συναντούμε έναν μεγάλο βράχο, την Πέτρα Shaman, κοντά στην πηγή του Ποταμού Angara. Στους αρχαίους χρόνους, οι ντόπιοι πίστευαν ότι η Πέτρα Shaman κατείχε θαυματουργές δυνάμεις και για τον λόγο αυτό εκτελούσαν εδώ ιεροτελεστίες και θυσίες. Στον βράχο αυτό έδιναν όρκους για την αποκάλυψη ψευδών κατηγοριών ή για την υπεράσπιση της τιμής τους: Αν ένας άνθρωπος ήταν ύποπτος για διάπραξη ενός εγκλήματος αφήνονταν στον βράχο όλη τη νύχτα. Εάν μέχρι το πρωί δεν είχε πεθάνει από το κρύο ή δεν είχε πνιγεί, όλες οι κατηγορίες αποσύρονταν. Σε λίγο φθάνουμε στην όχθη και ξεκινάμε έναν ευχάριστο περίπατο, δίπλα στη Λίμνη. Στον δρόμο μας συναντούμε το Baranchiki, ένα σχεδόν ερειπωμένο πραγματικό χωριό με πολλές απεριποίητες αλλά αυθεντικες Σιβηρικές καλύβες, ενώ ένα χιλιόμετρο αργότερα φθάνουμε στο Baykal Port. Το Baykal Port είναι αγροτικός συνοικισμός κοντά στη Λίμνη Βαϊκάλη στην αριστερή όχθη του Ποταμού Angara, που αποτελεί τον τερματικό σταθμό του Περιφερειακού Σιδηροδρόμου της Βαϊκάλης. Καθόμαστε για έναν καφέ και μιά σούπα για μερικούς, και επιβιβαζόμαστε στο φέρρυ που θα μας μεταφέρει στην Listvyanka. Αυτή την ώρα φθάνει και το περιφερειακό τουριστικό τραίνο της Βαϊκάλης, ηλεκτρικό τραίνο που οδηγείται από ντηζελο-ηλεκτρική μηχανή, και το φέρρυ γεμίζει. Σύντομα φθάνουμε στην Listvyanka, ένα παραλίμνιο χωριό στην αντίθετη πλευρά του ποταμού Angara που στην περιοχή αυτή εκβάλλει στη Λίμνη, τουριστικό κέντρο της περιοχής.
Ποταμός Angara
Σταθμός Βιολογικής έρευνας, Λίμνη Βαϊκάλη
Το ξενοδοχείο Μύθος της Βαϊκάλης στη Λίμνη Βαϊκάλη
Πέτρα Shaman, Λίμνη Βαϊκάλη
Λίμνη Βαϊκάλη
Το χωριό Baranchiki, Λίμνη Βαϊκάλη
Baykal Port, με τον Περιφερειακό Σιδηρόδρομο της Βαϊκάλης και το Λιμάνι για φέρρυ
Η Listvyanka είναι ένα μεγάλο χωριό στις όχθες της Λίμνης, που αποκαλείται η “Ριβιέρα της Βαϊκάλης”, όπου οι περισσότεροι επισκέπτες πηγαίνουν για να βουτήξουν στα αγνά νερά της λίμνης. Ένας τολμηρός από την παρέα το αποφασίζει, φοράει το μαγιό του και βουτάει, δεν καταφέρνει όμως να μείνει πάνω από 5-10 δευτερόλεπτα στο παγωμένο νερό, ίσα ίσα για ένα γρήγορο κλικ, ενώ ακολουθεί και ηλιοθεραπεία! Οι υπόλοιποι, λιγότερο αποφασισμένοι, προτιμάμε να περιπλανηθούμε στην Ψαραγορά της Listvyanka, ψωνίζοντας από τα ξακουστά καπνιστά ψάρια Omul. Ο καπνιστός Omul είναι ένα είδος λευκού ψαριού της οικογένειας του σολωμού ενδημικού στη Λίμνη Βαϊκάλη της Σιβηρίας, που πουλιέται ευρέως γύρω από την λίμνη και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν για πολλούς ταξιδιώτες στον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Έχουν καταπληκτική γεύση και καθόμαστε σε πάγκους δίπλα στην παραλία για να τα φάμε. Φυσικά, σε λίγο έρχεται κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι ο ιδιοκτήτης των πάγκων και ζητάει να πληρωθεί για την χρήση τους! Ευτυχώς ζητάει λίγα και τα δίνουμε δίχως δεύτερη κουβέντα. Προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, επισκεπτόμαστε την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κατασκευασμένη από τον Ρώσο έμπορο Ξενοφώντα Serebryakov το 1846. Ένας μύθος λέει ότι παραλίγο να πνιγεί κατά την διάρκεια μιάς μεγάλης καταιγίδας στη Λίμνη Βαϊκάλη και αποφάσισε να χτίσει μιά εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Νικολάου, του προστάτη και υπερασπιστή των ναυτικών και των αλιέων. Η εκκλησία αρχικά βρίσκονταν στο χωριό Nikola στην όχθη του Ποταμού Angara, αλλά άλλαξε τοποθεσία δυό φορές: αρχικά στη Listvyanka και κατόπιν, το 1957, στην Κοιλάδα Krestovaya, 500 μέτρα από την ακτή, για προστασία, λόγω της κατασκευής του φράγματος στο Irkutsk που είχε σαν αποτέλεσμα την ανύψωση της στάθμης του νερού στη λίμνη κατά 1 μέτρο. Πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν και στο νησάκι Olkhon, αλλά χρειάζεται να διαθέσουμε ακόμη 1-2 μέρες για την επίσκεψη αυτή. Επιστρέφουμε απόγευμα στο Irkutsk και βγαίνουμε το βράδυ για φαγητό. Η πόλη είναι γεμάτη κίνηση, ο καιρός είναι ωραίος και περνάμε μια ευχάριστη βραδιά.
Στη Listvyanka, το τουριστικό χωριό της Βαϊκάλης
Το επόμενο πρωί ξεκινάει νωρίς η περιήγηση της πόλης. Η αναχώρησή μας είναι το βράδυ στις 9, οπότε έχουμε όλη την ημέρα στην διαθεσή μας. O ευκολώτερος τρόπος για περιήγηση είναι το να ακολουθήσεις μια χαραγμένη πράσινη γραμμή, μήκους πέντε περίπου χιλιομέτρων, που περνάει από όλα τα σημαντικά αξιοθέατα. Kατά μήκος της όχθης του Κάτω Ποταμού Angara από το Μνημείο των θεμελιωτών της πόλης, φθάνει κανείς στην Αψίδα Θριάμβου της Μόσχας. Το Μνημείο στους ιδρυτές του Irkutsk αποκαλύφθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2011, την ημερομηνία του εορτασμού της επετείου των 350 ετών της πόλης, αποτελώντας μια συλλογική αναπαράσταση των Κοζάκων, των πιονέρων της Σιβηρίας. Στον περίπατο αυτό περνάμε από σημαντικές εκκλησίες, όπως είναι ο Καθεδρικός Ναός των Θεοφανείων και ο Ναός Spasskaya του Σωτήρα μας, ενώ συναντούμε και την Αιώνια Φλόγα με το μνημείο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τυχαία γίνεται μια τελετή για την Ημέρα Ανάμνησης και Θρήνου για τα Θύματα της εισβολής των Ναζί στην Σοβιετική Ένωση το 1941, και έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Ακολουθεί η 130η περιοχή, όπου είναι συγκεντρωμένα τα περίφημα ξύλινα σπίτια των Δεκεμβριστών, πολλά εκ των οποίων έχουν αποκατασταθεί. Η οδός Uritskogo είναι ένας πεζόδρομος, από τους παλιότερους δρόμους της πόλης, με πέτρινα σπίτια από τον 19ο αιώνα, μαγαζιά, τράπεζες και ρεστωράν. Η κεντρική οδός της πόλης είναι η Karl Marx, με πολλά μνημεία, Μουσεία και Θέατρα, ενώ εκεί κοντά βρίσκεται και το ξενοδοχείο μας. Για όσους μαζεύουν μαγνητάκια, θα βρουν αρκετές δυσκολίες στο να βρουν σε πολλές σιβηρικές πόλεις. Κοντά στην Karl Marx όμως, πέτυχα κατά τύχην τον παράδεισο των μαγνητών, ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο, που έχει τεράστια ποικιλία από μαγνητάκια, αλλά και βιβλία, οδηγούς, χάρτες και αναμνηστικά. Άλλα αξιοθέατα που συναντάμε με την πράσινη γραμμή είναι το Μνημείο στον Αλέξανδρο τον ΙΙΙ, το απαραίτητο σε κάθε Ρωσική πόλη άγαλμα του Λένιν, η Ρωσο-Ασιατική Τράπεζα, το Μνημείο για την Ρωσο-Ιαπωνική φιλία, και πολλά ακόμη Μουσεία και αξιόλογα κτίρια, ενώ ξεχωρίζει και η Οικία Joshua Fineberg στην Οδό Khalturina, μιά πανσιόν του 19ου αιώνα, λαμπρό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής που διατηρείται ακόμη στο Irkutsk. Tέλος, επισκεπτόμαστε για λίγο και την Κεντρική Αγορά, στο τέλος του πεζοδρόμου Uritskogo. Είναι μια γεμάτη ημέρα και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση με το βραδυνό τραίνο, από τον όμορφο Σιδηροδρομικό Σταθμό του Irkutsk.
Kινηματογράφος Τέχνης, Irkutsk
Ρωσο-Κινεζική Τράπεζα, Irkutsk
Κλινική Στοματολογίας και Οδοντιατρικής, Irkutsk
Πάρκο Γλυπτικής της Κλινικής Στοματολογίας, Irkutsk
Κτίρια στο κέντρο του Irkutsk
Ακαδημία Δράματος και Θεάτρου του Irkutsk
Δύση στον Ποταμό Angara, Irkutsk
Dom Pletyukhina, Εμπορικό Πολυκατάστημα στο κέντρο της πόλης του Irkutsk
Άγαλμα του Leonid Gaidai, του πλέον δημοφιλούς σκηνοθέτη κωμωδίας στη Ρωσία, εμπρός από το Τσίρκο του Ιρκούτσκ, Irkutsk
Κτίριο Κινητής Τηλεφωνίας στην Πλατεία Εργασίας, Irkutsk
Οικία Joshua Fineberg, Irkutsk
Tα φημισμένα γραφικά ξύλινα Σιβηρικά σπίτια στο Irkutsk
Το Μνημείο στους ιδρυτές του Irkutsk
O Ποταμός Angara, Irkutsk
Αψίδα Θριάμβου της Μόσχας, Irkutsk
Καθεδρικός Ναός των Θεοφανείων, Irkutsk
Ναός Spasskaya του Σωτήρα μας, Irkutsk
Mνημείο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Irkutsk
Πεζόδρομος Uritskogo και Κεντρική Αγορά του Irkutsk
Άγαλμα του Λένιν, κατασκευασμένο το 1952 από τον γλύπτη Tomsky, Irkutsk
Σιδηροδρομικός Σταθμός του Ιrkutsk
Έχει σχεδόν βραδιάσει όταν ξεκινάμε, και η πορεία μας ακολουθεί για το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι το Ulan Ude την ανατολική όχθη της Βαϊκάλης. Η διαδρομή πρέπει να είναι πανέμορφη, αλλά δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτα, λόγω σκοταδιού! Αυτό ήταν μεγάλο λάθος σχεδιασμού στο ταξίδι, έπρεπε να διαθέσουμε 1-2 ημέρες ακόμη, με δεύτερη διανυκτέρευση στο Irkutsk, ημερήσια διαδρομή μέχρι το Ulan Ude και ακόμη μιά διανυκτέρευση και στην ενδιαφέρουσα αυτή πόλη. Eμείς θα περάσουμε δύο νύχτες στο τραίνο και θα φθάσουμε στο Ulan Bator, την πρωτεύουσα της Μογγολίας, το μεθεπόμενο πρωί. Θα διασχίσουμε το Ulan Ude δίχως ουσιαστικά να το δούμε, που να πρωτοπάει όμως κανείς!
Ξεκινάμε νωρίς το μεσημέρι από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό του Krasnoyarsk για το Ιrkutsk, και την φορά αυτή απολαμβάνουμε την πολυτέλεια! Παίρνουμε το ωραιότατο υπερσύγχρονο εξπρές τραίνο 'Rossiya'. Το φημισμένο αυτό τραίνο της Υπερσιβηρικής διαδρομής αφού ξεκινήσει από τον σιδηροδρομικό σταθμό Yaroslavsky στη Μόσχα, και αφού διασχίσει δύο ηπείρους, φθάνει στο Βλαδιβοστόκ σε 6 μέρες και νύχτες δίχως στάσεις, συνδέοντας πάνω από 90 πόλεις και πραγματοποιώντας την μεγαλύτερη διαδρομή τραίνου στον κόσμο, έχοντας διατρέξει 9288.2 χιλιόμετρα! Παρότι η τιμή του είναι ελάχιστα ακριβότερη από τα άλλα τραίνα που πήραμε, εμάς μας βόλεψε μόνο για το σκέλος του ταξιδιού μας από το Krasnoyarsk στο Irkutsk.
Μετά τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες στην αποβάθρα, μπαίνουμε στο βαγόνι μας που είναι αισθητά καλύτερο από τα υπόλοιπα τραίνα στα οποία έχουμε ταξιδέψει μέχρι στιγμής, με αναπαυτικά καινούργια καθίσματα. Το τραίνο ξεκινάει σφυρίζοντας και βγαίνει γρήγορα από τη πόλη περνώντας επάνω από την νέα γέφυρα του ποταμού Yenisey, που κατασκευάσθηκε το 1999. Ο Yenisey αποτελεί το όριο μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Σιβηρίας. Η παλιά του γέφυρα, κατασκευασμένη από το 1890, ήταν ένα θαύμα τεχνολογίας για την εποχή της, επειδή είχε τόσο καλή θεμελίωση σε γρανιτένιες βάσεις, ώστε να αντέχει στα κτυπήματα από τα τεράστια παγόβουνα που για μερικές εβδομάδες κάθε χρόνο, κατά την διάρκεια του βαριού χειμώνα, καταπλέουν από τον Αρκτικό Ωκεανό. Το τσιμέντο για την κατασκευή της προήλθε από την Αγία Πετρούπολη, τα στηρίγματα από χάλυβα ήρθαν από την Βαρσοβία, ενώ χρειάσθηκε να δουλέψουν 94.000 εργάτες για τρία χρόνια ώστε να την ολοκληρώσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει το χρυσό μετάλλιο στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού το 1900 – το άλλο χρυσό μετάλλιο το πήρε ο Πύργος του Άϊφελ!
Η σιδηροδρομικη γραμμή μπαίνει στην απέραντη Περιφέρεια Krasnoyarsky, η οποία έχει τεράστιο ορυκτό και δασικό πλούτο. Καλύπτει 2.5 εκατομύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα, και εκτείνεται σε ολόκληρη την απόσταση μέχρι την Αρκτική ακτή. Απέραντη καλλιεργήσιμη έκταση εναλλάσσεται με δάση, ενώ ο ήλιος τρεμοσβήνει υπνωτικά μέσα από τα κλαδιά των ατέλειωτων σειρών από δέντρα. Το τραίνο ανεβοκατεβαίνει σε γραφικές κοιλάδες και λόφους, ενώ περνάει επάνω από πολλές γέφυρες. Αρκετά συχνά μπορεί να δει κανείς Σοβιετικά εργοστάσια κατά μήκος της διαδρομής μας, εξ άλλου το Κrasnoyarsk είναι βιομηχανικό κέντρο, ενώ λίγο προς τα βόρεια υπάρχουν μικρές πόλεις που αποτελούν έδρα παραγωγής προϊόντων διαστημικής τεχνολογίας. Επίσης, αρκετά συχνά συναντάμε και διάφορες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, καθώς και μονάδες επεξεργασίας ξύλου. Παράλληλα με την σιδηροδρομική γραμμή υπάρχουν δρόμοι, με αρκετές νταλίκες και φορτηγά να μεταφέρουν διάφορα προϊόντα. Φθάνουμε σε μιά μικρή πόλη, το Kansk, αφού περάσουμε πρωτύτερα τον Ποταμό Kan, έναν παραπόταμο του Yenisey. Επόμενη μεγάλη στάση, λίγη ώρα αργότερα, είναι ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της Ilanskaya, κοντά στην πόλη Ilansky, το καλύτερο μέρος κατά μήκος του Υπερσιβηρικού για να αγοράσει κανείς κρύα και ζεστή σπιτική τροφή στην αποβάθρα, φημισμένο επίσης για τα εύγευστα καπνιστά ψάρια που πουλιούνται από τους υπαίθριους πωλητές.
Ο καιρός εξακολουθεί να είναι εξαιρετικός, ζεστός με ηλιοφάνεια, με καλά ανεκτή θερμοκρασία. Λίγο μετά το Ιlansky βρισκόμαστε στο μέσον της απόστασης Μόσχας-Πεκίνου, ενώ αλλάζουμε για μιά ακόμη φορά χρονική ζώνη, φθάνοντας τώρα στις +5 ώρες από την Μόσχα. Ακολουθεί το πέρασμα του Ποταμού Biryusa, στο Κεντρικό Υψίπεδο της Σιβηρίας κοντά στην μικρή πόλη Tayshet, από όπου ξεκινάει η Κύρια Γραμμή Βαϊκάλης-Αμούρ (ΒΑΜ) του Υπερσιβηρικού Σιδηροδρόμου. Η ΒΑΜ τελειώνει 4200 μοναχικά χιλιόμετρα ανατολικότερα στο Sovetskaya Gavan, περνώντας από μερικές απόμερες τοποθεσίες, με απέραντες εκτάσεις τάϊγκα και λίγα χωριά, τις οποίες επισκέπτονται ελάχιστοι ξένοι. Η πόλη Tayshet αναφέρεται συχνά στη Σοβιετική φιλολογία “Gulag”, επειδή υπήρξε σταθμός της μετακίνησης των πολιτικών κρατουμένων κατά την Σταλινική εποχή, στα διάφορα στρατόπεδα εξορίας. Στην περιοχή μετά το Ilansky το τραίνο διασχίζει μιά από τις μεγαλύτερες υλοτομικές περιοχές της Ρωσίας, ανεβοκατεβαίνοντας σταθερά καθώς περνάει από πολυάριθμους ποταμούς και βαθειές ρεματιές, μέχρι το Irkutsk. Βραδιάζει πιά, ευτυχώς που την εποχή αυτή οι ημέρες είναι μεγάλες και μπορούμε να απολαύσουμε μέχρι αργά το υπέροχο τοπίο της Σιβηρίας. Πέφτουμε για ύπνο και ξυπνάμε πρωί πρωί, μπαίνοντας στο Irkutsk, την ομορφότερη πόλη της Σιβηρίας. Κατεβαίνουμε στον Σταθμό, ενώ το τραίνο μας θα συνεχίσει την μεγάλη πορεία του προς το Βλαδιβοστόκ.
Διασχίζοντας την Περιφέρεια Krasnoyarsky
Εργοστάσια, μονάδες ηλεκτροπαραγωγής και μονάδες επεξεργασίας ξύλου, Περιφέρεια Krasnoyarsky
Περνώντας τον Ποταμό Kan, έναν παραπόταμο του Yenisey, κοντά στην μικρή πόλη Kansk
Στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Ilanskaya
Πέρασμα του Ποταμού Biryusa, αρχή της γραμμής του Υπερσιβηρικού ΒΑΜ
Το ευχάριστο και ιστορικό Ιrkutsk, η ντε φάκτο πρωτεύουσα της Ανατολικής Σιβηρίας, είναι μακράν η δημοφιλέστερη στάση στον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μεταξύ της Μόσχας και όλων των σταθμών προς την ανατολή. Με την Λίμνη Βαϊκάλη μόλις 70 χιλιόμετρα μακριά, η πόλη είναι η καλύτερη βάση για να επισκεφθείς την δυτική ακτογραμμή της. Μεγάλο μέρος της ιστορίας του Irkutsk περιστρέφεται γύρω από τους Δεκεμβριστές. Στην αρχή του 19ου αιώνα, πολλοί Ρώσοι καλλιτέχνες, υπάλληλοι και ευγενείς στάλθηκαν εξορία στη Σιβηρία για την συμμετοχή τους στην Δεκεμβριστική επανάσταση κατά του Τσάρου Νικολάου Ι. Το Irkutsk έγινε το πρώτο μεγάλο κέντρο πνευματικής και κοινωνικής ζωής για τους εξορίστους και σημαντικό τμήμα της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης προέρχεται από αυτούς. Πολλά από τα ξύλινα σπίτια της, διακοσμημένα με περίτεχνα, σκαλισμένα στο χέρι στολίδια, κατασκευάσθηκαν από τους Δεκεμβριστές, και διατηρούνται ακόμη και σήμερα. Το Irkutsk είναι μιά από τις μεγαλύτερες πόλεις στη Σιβηρία, με έναν αυξανόμενο πληθυσμό άνω των 600.000 κατοίκων. Εκτός από τα δείγματα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα, τις ανακαινισμένες εκκλησίες, τα αριστοκρατικά εστιατόρια και τα πολυάριθμα μουσεία, το Irkutsk είναι και έδρα μερικών πανεπιστημίων και ενός μεγάλου κλάδου της Ρωσικής Ακαδημίας των Επιστημών. Δίκαια αποκαλείται το “Παρίσι της Σιβηρίας”.
Κάνουμε check-in στο ξενοδοχείο μας και φεύγουμε αμέσως για το σημερινό πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει την επίσκεψη της Λίμνης Βαϊκάλης, ενώ αφήνουμε την ξενάγηση του Irkutsk για την επόμενη μέρα. Έχουμε κανονίσει την μεταφορά μας με ένα τοπικό πρακτορείο και το βανάκι έρχεται στην ώρα του για να μας πάει στον προορισμό μας. Λίγο προτού φθάσουμε στην Βαϊκάλη επισκεπτόμαστε το ενδιαφέρον Μουσείο Taltsy Ξύλινης Αρχιτεκτονικής και Εθνογραφίας, το οποίο ιδρύθηκε το 1969. Βρίσκεται σε μιά πολύ ωραία τοποθεσία, καταπράσινη, δίπλα στον Ποταμό Angara, έναν μακρύ ποταμό της Σιβηρίας που παροχετεύει την Λίμνη Βαϊκάλη και αποτελεί τον κύριο παραπόταμο του Yenisey. Τα εκθέματα του Μουσείου παρουσιάζουν την ζωή και τις ιδιαιτερότητες της ζωής, των εθίμων και των παραδόσεων των κατοίκων της περιοχής της Βαϊκάλης κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Η μεγάλη πλειοψηφία των χωρικών στην επικράτεια του Irkutsk ήταν αρκετά ευκατάστατη δεδομένου ότι μπορούσαν να διαθέτουν ζώα, μια γκάμα αγροτικών εργαλείων και μερικά αγορασμένα αγαθά. Επισκεπτόμαστε διάφορα σπίτια-εκθέματα που είναι κατασκευασμένα από κορμούς δέντρων. Μεταξύ αυτών, υπάρχουν και μερικές θερινές κατοικίες του πληθυσμού των Buryat. Ο αυτόχθων πληθυσμός των Buryat ζει στην επικράτεια του Ιrkutsk, δυτικά της Λίμνης Βαϊκάλης. Πριν οι Ρώσοι μετακινηθούν στην περιοχή κατά τον 17ο αιώνα, οι Buryats ήταν κτηνοτρόφοι που συχνά μετακινούνταν σε ευνοϊκότερα βοσκοτόπια. Κατά τον 18ο και 19ο αιώνα ανάπτυξαν μια πιό μόνιμη κατοίκηση, αλλά συνέχισαν να κατασκευάζουν γιούρτες από κούτσουρα. Μέσα στις γιούρτες του Μουσείου, παρουσιάζονται εικαστικά στοιχεία από τον τρόπο διαβίωσης των αυτοχθόνων αυτών κατοίκων της περιοχής. Πιο πέρα βλέπουμε την ξύλινη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, η οποία κατασκευάσθηκε το 1914 στο μακρινό χωριό Dyadino και μετακινήθηκε στο πάρκο του μουσείου το 1990, ώστε να χρησιμεύσει σαν σκηνικό για την ταινία Ρωσο-Ιαπωνικής κοινοπραξίας με τίτλο “Όνειρα της Ρωσίας.”
Μουσείο Taltsy Ξύλινης Αρχιτεκτονικής και Εθνογραφίας, Λίμνη Βαϊκάλη
Μετά το Μουσείο συνεχίζουμε για την Λίμνη Βαϊκάλη, παράλληλα με τον Ποταμό Angara, σε ένα εκπληκτικό φυσικό περιβάλλον. Είναι αφάνταστα τα συναισθήματά μας, όταν φθάνουμε στη Λίμνη, ένα νεανικό όνειρο γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Τα απέραντα καθαρά μπλε νερά της, η διαυγής ευχάριστη δροσερή ατμόσφαιρα, τα θαλασσοπούλια που πετούν ψηλά και οι καταπράσινες όχθες της, σου δημιουργούν ένα συναίσθημα γαλήνης και ικανοποίησης νιώθοντας ότι γίνεσαι ένα με την πεμπτουσία της φύσης. Πιστεύω ότι η επίσκεψη της Λίμνης Βαϊκάλης αποτέλεσε το αποκορύφωμα του ταξιδιού μας με τον Υπερσιβηρικό και γιαυτό θα την περιγράψω εν συντομία. Δεν υπάρχει άλλη τόσο ξακουστή λίμνη στον κόσμο, όσο αυτή. Το τεράστιο μέγεθός της και το βάθος της, η εκπληκτική καθαρότητα και διαύγεια των σμαραγδο-πράσινων νερών της και η αυστηρή ομορφιά των ακτών της, προξενούν μια αξέχαστη εντύπωση. Οι Ρωσο-Κοζάκοι πρωτοπόροι που την είχαν δει κατά τον 17ο αιώνα για πρώτη φορά, την ονόμασαν “Ο Μεγάλος Ωκεανός-Θάλασσα”. Οι Μογγόλοι την ονόμασαν “Dalai Nor” - "Μεγάλη Λίμνη", και οι αυτόχθονες κάτοικοι Evenki την αποκάλεσαν “the Lama” που σημαίνει "Η Θάλασσα". Δεν υπάρχει απορία γιαυτό: το μήκος της πλησιάζει τα 640 χιλιόμετρα και το πλάτος κατά το μέσον της φθάνει τα 80 χιλιόμετρα! Η επιφάνεια της Βαϊκάλης (31.500 τετρ. χιλιόμετρα) κατέχει την όγδοη θέση στον κόσμο ανάμεσα στις λίμνες και είναι περίπου ίση με την επιφάνεια μιάς χώρας, όπως το Βέλγιο. Δεν υπάρχουν λίμνες βαθύτερες από την Βαϊκάλη στον πλανήτη, με το μέγιστο βάθος της να έχει μετρηθεί στα 1637 μέτρα, στα ανατολικά του νησιού Olkhon. Η κοιλότητα της λίμνης περιέχει το ένα πέμπτο του συνόλου του γλυκού νερού στη Γη (23.000 κυβ. χιλιόμετρα). Αλλά το εκπληκτικότερο γεγονός είναι ότι η Βαϊκάλη αποτελεί το καθαρότερο στη Γη φυσικό ρεζερβουάρ φρέσκου πόσιμου νερού, και κάθε επισκέπτης μπορεί να το γευθεί άφοβα, επειδή όχι μόνο είναι ασφαλές, αλλά κατέχει και μοναδικές εξαιρετικές γευστικές ιδιότητες. Είχαμε διαβάσει διάφορα για επιμολύνσεις του νερού της Βαϊκάλης, αλλά εμάς μας φάνηκε ότι είναι πεντακάθαρο, και μάλιστα οι βαρκάρηδες το έπιναν και μας έδιναν να δοκιμάσουμε, πράγμα που δεν το τολμήσαμε! Φαίνεται όμως ότι πραγματικά αρχίζει τελευταία να υπάρχει κίνδυνος για την λίμνη, ιδίως στις περιοχές της που βρίσκονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές, όπως η Listvyanka, και θα πρέπει να ληφθούν μέτρα από την Ρωσική πολιτεία, ώστε να μην καταστραφεί το θαύμα αυτό της Φύσης!
Στη συνέχεια μπαίνουμε σε ένα μικρό σκάφος και κατευθυνόμαστε προς μιά απέναντι όχθη της Λίμνης Βαϊκάλης, σε ένα σημείο της γραμμής του Περιφερειακού Σιδηρόμου της Λίμνης. Στο μέσον της διαδρομής συναντούμε έναν μεγάλο βράχο, την Πέτρα Shaman, κοντά στην πηγή του Ποταμού Angara. Στους αρχαίους χρόνους, οι ντόπιοι πίστευαν ότι η Πέτρα Shaman κατείχε θαυματουργές δυνάμεις και για τον λόγο αυτό εκτελούσαν εδώ ιεροτελεστίες και θυσίες. Στον βράχο αυτό έδιναν όρκους για την αποκάλυψη ψευδών κατηγοριών ή για την υπεράσπιση της τιμής τους: Αν ένας άνθρωπος ήταν ύποπτος για διάπραξη ενός εγκλήματος αφήνονταν στον βράχο όλη τη νύχτα. Εάν μέχρι το πρωί δεν είχε πεθάνει από το κρύο ή δεν είχε πνιγεί, όλες οι κατηγορίες αποσύρονταν. Σε λίγο φθάνουμε στην όχθη και ξεκινάμε έναν ευχάριστο περίπατο, δίπλα στη Λίμνη. Στον δρόμο μας συναντούμε το Baranchiki, ένα σχεδόν ερειπωμένο πραγματικό χωριό με πολλές απεριποίητες αλλά αυθεντικες Σιβηρικές καλύβες, ενώ ένα χιλιόμετρο αργότερα φθάνουμε στο Baykal Port. Το Baykal Port είναι αγροτικός συνοικισμός κοντά στη Λίμνη Βαϊκάλη στην αριστερή όχθη του Ποταμού Angara, που αποτελεί τον τερματικό σταθμό του Περιφερειακού Σιδηροδρόμου της Βαϊκάλης. Καθόμαστε για έναν καφέ και μιά σούπα για μερικούς, και επιβιβαζόμαστε στο φέρρυ που θα μας μεταφέρει στην Listvyanka. Αυτή την ώρα φθάνει και το περιφερειακό τουριστικό τραίνο της Βαϊκάλης, ηλεκτρικό τραίνο που οδηγείται από ντηζελο-ηλεκτρική μηχανή, και το φέρρυ γεμίζει. Σύντομα φθάνουμε στην Listvyanka, ένα παραλίμνιο χωριό στην αντίθετη πλευρά του ποταμού Angara που στην περιοχή αυτή εκβάλλει στη Λίμνη, τουριστικό κέντρο της περιοχής.
Ποταμός Angara
Σταθμός Βιολογικής έρευνας, Λίμνη Βαϊκάλη
Το ξενοδοχείο Μύθος της Βαϊκάλης στη Λίμνη Βαϊκάλη
Πέτρα Shaman, Λίμνη Βαϊκάλη
Λίμνη Βαϊκάλη
Το χωριό Baranchiki, Λίμνη Βαϊκάλη
Baykal Port, με τον Περιφερειακό Σιδηρόδρομο της Βαϊκάλης και το Λιμάνι για φέρρυ
Η Listvyanka είναι ένα μεγάλο χωριό στις όχθες της Λίμνης, που αποκαλείται η “Ριβιέρα της Βαϊκάλης”, όπου οι περισσότεροι επισκέπτες πηγαίνουν για να βουτήξουν στα αγνά νερά της λίμνης. Ένας τολμηρός από την παρέα το αποφασίζει, φοράει το μαγιό του και βουτάει, δεν καταφέρνει όμως να μείνει πάνω από 5-10 δευτερόλεπτα στο παγωμένο νερό, ίσα ίσα για ένα γρήγορο κλικ, ενώ ακολουθεί και ηλιοθεραπεία! Οι υπόλοιποι, λιγότερο αποφασισμένοι, προτιμάμε να περιπλανηθούμε στην Ψαραγορά της Listvyanka, ψωνίζοντας από τα ξακουστά καπνιστά ψάρια Omul. Ο καπνιστός Omul είναι ένα είδος λευκού ψαριού της οικογένειας του σολωμού ενδημικού στη Λίμνη Βαϊκάλη της Σιβηρίας, που πουλιέται ευρέως γύρω από την λίμνη και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ατραξιόν για πολλούς ταξιδιώτες στον Υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο. Έχουν καταπληκτική γεύση και καθόμαστε σε πάγκους δίπλα στην παραλία για να τα φάμε. Φυσικά, σε λίγο έρχεται κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι ο ιδιοκτήτης των πάγκων και ζητάει να πληρωθεί για την χρήση τους! Ευτυχώς ζητάει λίγα και τα δίνουμε δίχως δεύτερη κουβέντα. Προτού πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, επισκεπτόμαστε την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, κατασκευασμένη από τον Ρώσο έμπορο Ξενοφώντα Serebryakov το 1846. Ένας μύθος λέει ότι παραλίγο να πνιγεί κατά την διάρκεια μιάς μεγάλης καταιγίδας στη Λίμνη Βαϊκάλη και αποφάσισε να χτίσει μιά εκκλησία προς τιμήν του Αγίου Νικολάου, του προστάτη και υπερασπιστή των ναυτικών και των αλιέων. Η εκκλησία αρχικά βρίσκονταν στο χωριό Nikola στην όχθη του Ποταμού Angara, αλλά άλλαξε τοποθεσία δυό φορές: αρχικά στη Listvyanka και κατόπιν, το 1957, στην Κοιλάδα Krestovaya, 500 μέτρα από την ακτή, για προστασία, λόγω της κατασκευής του φράγματος στο Irkutsk που είχε σαν αποτέλεσμα την ανύψωση της στάθμης του νερού στη λίμνη κατά 1 μέτρο. Πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν και στο νησάκι Olkhon, αλλά χρειάζεται να διαθέσουμε ακόμη 1-2 μέρες για την επίσκεψη αυτή. Επιστρέφουμε απόγευμα στο Irkutsk και βγαίνουμε το βράδυ για φαγητό. Η πόλη είναι γεμάτη κίνηση, ο καιρός είναι ωραίος και περνάμε μια ευχάριστη βραδιά.
Στη Listvyanka, το τουριστικό χωριό της Βαϊκάλης
Το επόμενο πρωί ξεκινάει νωρίς η περιήγηση της πόλης. Η αναχώρησή μας είναι το βράδυ στις 9, οπότε έχουμε όλη την ημέρα στην διαθεσή μας. O ευκολώτερος τρόπος για περιήγηση είναι το να ακολουθήσεις μια χαραγμένη πράσινη γραμμή, μήκους πέντε περίπου χιλιομέτρων, που περνάει από όλα τα σημαντικά αξιοθέατα. Kατά μήκος της όχθης του Κάτω Ποταμού Angara από το Μνημείο των θεμελιωτών της πόλης, φθάνει κανείς στην Αψίδα Θριάμβου της Μόσχας. Το Μνημείο στους ιδρυτές του Irkutsk αποκαλύφθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2011, την ημερομηνία του εορτασμού της επετείου των 350 ετών της πόλης, αποτελώντας μια συλλογική αναπαράσταση των Κοζάκων, των πιονέρων της Σιβηρίας. Στον περίπατο αυτό περνάμε από σημαντικές εκκλησίες, όπως είναι ο Καθεδρικός Ναός των Θεοφανείων και ο Ναός Spasskaya του Σωτήρα μας, ενώ συναντούμε και την Αιώνια Φλόγα με το μνημείο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τυχαία γίνεται μια τελετή για την Ημέρα Ανάμνησης και Θρήνου για τα Θύματα της εισβολής των Ναζί στην Σοβιετική Ένωση το 1941, και έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Ακολουθεί η 130η περιοχή, όπου είναι συγκεντρωμένα τα περίφημα ξύλινα σπίτια των Δεκεμβριστών, πολλά εκ των οποίων έχουν αποκατασταθεί. Η οδός Uritskogo είναι ένας πεζόδρομος, από τους παλιότερους δρόμους της πόλης, με πέτρινα σπίτια από τον 19ο αιώνα, μαγαζιά, τράπεζες και ρεστωράν. Η κεντρική οδός της πόλης είναι η Karl Marx, με πολλά μνημεία, Μουσεία και Θέατρα, ενώ εκεί κοντά βρίσκεται και το ξενοδοχείο μας. Για όσους μαζεύουν μαγνητάκια, θα βρουν αρκετές δυσκολίες στο να βρουν σε πολλές σιβηρικές πόλεις. Κοντά στην Karl Marx όμως, πέτυχα κατά τύχην τον παράδεισο των μαγνητών, ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο, που έχει τεράστια ποικιλία από μαγνητάκια, αλλά και βιβλία, οδηγούς, χάρτες και αναμνηστικά. Άλλα αξιοθέατα που συναντάμε με την πράσινη γραμμή είναι το Μνημείο στον Αλέξανδρο τον ΙΙΙ, το απαραίτητο σε κάθε Ρωσική πόλη άγαλμα του Λένιν, η Ρωσο-Ασιατική Τράπεζα, το Μνημείο για την Ρωσο-Ιαπωνική φιλία, και πολλά ακόμη Μουσεία και αξιόλογα κτίρια, ενώ ξεχωρίζει και η Οικία Joshua Fineberg στην Οδό Khalturina, μιά πανσιόν του 19ου αιώνα, λαμπρό παράδειγμα της αρχιτεκτονικής που διατηρείται ακόμη στο Irkutsk. Tέλος, επισκεπτόμαστε για λίγο και την Κεντρική Αγορά, στο τέλος του πεζοδρόμου Uritskogo. Είναι μια γεμάτη ημέρα και ετοιμαζόμαστε για αναχώρηση με το βραδυνό τραίνο, από τον όμορφο Σιδηροδρομικό Σταθμό του Irkutsk.
Kινηματογράφος Τέχνης, Irkutsk
Ρωσο-Κινεζική Τράπεζα, Irkutsk
Κλινική Στοματολογίας και Οδοντιατρικής, Irkutsk
Πάρκο Γλυπτικής της Κλινικής Στοματολογίας, Irkutsk
Κτίρια στο κέντρο του Irkutsk
Ακαδημία Δράματος και Θεάτρου του Irkutsk
Δύση στον Ποταμό Angara, Irkutsk
Dom Pletyukhina, Εμπορικό Πολυκατάστημα στο κέντρο της πόλης του Irkutsk
Άγαλμα του Leonid Gaidai, του πλέον δημοφιλούς σκηνοθέτη κωμωδίας στη Ρωσία, εμπρός από το Τσίρκο του Ιρκούτσκ, Irkutsk
Κτίριο Κινητής Τηλεφωνίας στην Πλατεία Εργασίας, Irkutsk
Οικία Joshua Fineberg, Irkutsk
Tα φημισμένα γραφικά ξύλινα Σιβηρικά σπίτια στο Irkutsk
Το Μνημείο στους ιδρυτές του Irkutsk
O Ποταμός Angara, Irkutsk
Αψίδα Θριάμβου της Μόσχας, Irkutsk
Καθεδρικός Ναός των Θεοφανείων, Irkutsk
Ναός Spasskaya του Σωτήρα μας, Irkutsk
Mνημείο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Irkutsk
Πεζόδρομος Uritskogo και Κεντρική Αγορά του Irkutsk
Άγαλμα του Λένιν, κατασκευασμένο το 1952 από τον γλύπτη Tomsky, Irkutsk
Σιδηροδρομικός Σταθμός του Ιrkutsk
Έχει σχεδόν βραδιάσει όταν ξεκινάμε, και η πορεία μας ακολουθεί για το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι το Ulan Ude την ανατολική όχθη της Βαϊκάλης. Η διαδρομή πρέπει να είναι πανέμορφη, αλλά δυστυχώς δεν βλέπουμε τίποτα, λόγω σκοταδιού! Αυτό ήταν μεγάλο λάθος σχεδιασμού στο ταξίδι, έπρεπε να διαθέσουμε 1-2 ημέρες ακόμη, με δεύτερη διανυκτέρευση στο Irkutsk, ημερήσια διαδρομή μέχρι το Ulan Ude και ακόμη μιά διανυκτέρευση και στην ενδιαφέρουσα αυτή πόλη. Eμείς θα περάσουμε δύο νύχτες στο τραίνο και θα φθάσουμε στο Ulan Bator, την πρωτεύουσα της Μογγολίας, το μεθεπόμενο πρωί. Θα διασχίσουμε το Ulan Ude δίχως ουσιαστικά να το δούμε, που να πρωτοπάει όμως κανείς!
Last edited: