travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.553
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
TROMSO & SVALBARD 2017
Τον Μάρτιο του 2017 είχαμε πάει στο Αμπίσκο, κοντά στη Κιρούνα, στη βόρεια Σουηδία, να δούμε το Σέλας. Τότε είχα γράψει την μικρή ιστορία μας εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Για-το-Σέλας-στο-abisko.56905/
Ατυχήσαμε όμως και δεν το είδαμε παρά ελάχιστα ένα κρύο βράδυ με τη θερμοκρασία στους μείον επτά. Ο αέρας φύσαγε δυνατά και μας πετούσε το χιόνι που είχε πέσει νωρίτερα στο πρόσωπο. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια κι εγώ προσπαθούσα να κρατήσω το τρίποδο να μην το πάρει ο αέρας. Η Nikon μου παρ` όλα αυτά κουνούσε. Όμως το Σέλας είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς κουνιέται συνεχώς και η εικόνα μου δε χαλούσε, αφού πάντα υπάρχει στις φωτογραφίες μια θολούρα. Ουσιαστικά το Σέλας εκείνη τη βραδιά δεν ήταν άσχημο, αλλά λόγω των συνθηκών δεν καταλάβαμε την αξία του γιατί δεν το απολαύσαμε. Σε εκείνο το σύντομο ταξίδι, των τεσσάρων διανυκτερεύσεων, από πριν ξεκινήσουμε έλεγα στην παρέα ότι το να δεις το Σέλας δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά θέλει και μεγάλη δόση τύχης. Γι αυτό είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε και ημερήσιες εκδρομές στη Νορβηγία να δούμε φιόρδ. Όμως ο καιρός δε μας άφησε να μετακινηθούμε από το Αμπίσκο. Πάλι καλά που την πρώτη μέρα που φτάσαμε ήταν καλός ο καιρός και κάναμε βόλτες στην περιοχή της Κιρούνα.
Ένα μήνα αφότου γυρίσαμε από εκείνο το ταξίδι άρχισα να σχεδιάζω ένα άλλο με παρόμοιο στόχο, μόνο που θα είχε προορισμό το Τρόμσο της Νορβηγίας αυτή τη φορά. Αρκετά πριν το καλοκαίρι είχα κλείσει και τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο. Και επειδή ο στόχος δεν ήταν μόνο το Σέλας και τα φιόρδ, αποφάσισα να προσθέσω και ένα δυσπρόσιτο προορισμό: την περιοχή του αρχιπελάγους Svalbard (Σβάλμπαρντ) και συγκεκριμένα το νησί Σπιτσβέργη, σε επίσκεψη μιας μέρας. Έκλεισα και για εκεί τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο στο μοναδικό χωριό Longyearbyen (Λονγκγιερμπγέν). Τα εισιτήρια έκαναν 240 ευρώ έκαστο και το δίκλινο 120 ευρώ για μια βραδιά. Το κάθε εισιτήριο για το Τρόμσο από Αθήνα έκανε 355 ευρώ. Στο Τρόμσο το δίκλινο κόστισε 62 ευρώ τη βραδιά. Είχε δικό του μπάνιο αλλά όχι πρωινό ούτε parking. Στο Longyearbyen δεν είχαμε μπάνιο αλλά είχαμε πλούσιο πρωινό. Και parking είχε αλλά δεν είχαμε αμάξι. Στο Τρόμσο που είχαμε (αμάξι) πληρώναμε στο ξενοδοχείο 150 κορώνες τη βραδιά για να το βαζουμε στο γκαράζ. Ένα ευρώ αντιστοιχεί σε έντεκα κορώνες. Για το αμάξι δώσαμε τριακόσια ευρώ και κάτι, με φουλ καλύψεις για πέντε μέρες. Τη μέρα που πήγαμε στο Longyearbyen δεν το επιστρέψαμε στη Hertz. Το αφήσαμε στο parking της εταιρίας στο αεροδρόμιο.
Όλο το ταξίδι κόστισε 1100 ευρώ το άτομο. Όλα μέσα. Για έξι μέρες φαίνονται πολλά αλλά γι’ αυτά που είδαμε είναι λίγα. Ελάχιστα! Μάλιστα έχω αρχίσει να σκέφτομαι να ξαναπάω στην περιοχή κάποιο από τα επόμενα φθινόπωρα. Έστω τέλος Αυγούστου. Σε αυτές τις περιοχές τα ταξίδια είναι σχετικά εύκολα. Κατ’ αρχάς όλοι μιλάνε αγγλικά. Ποτέ δε ρώτησα κάποιον αν μιλά. Του έπιανα κατ’ ευθείαν την κουβέντα. Μετά, δεν σου έρχεται τίποτα στα ξαφνικά: όλα είναι αναμενόμενα. Το θέμα του παρκαρίσματος υπάρχει αλλά άμα έχεις όρεξη να πληρώσεις, όλα λύνονται. Εμείς εκτός από το ξενοδοχείο δεν πληρώσαμε πουθενά αλλού για παρκάρισμα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο του Τρόμσο. Τέλος, νιώθεις ασφαλής όπου και να πας. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είχα το φόβο των τροχαίων παραβάσεων εκ μέρους μου, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό. Δεν έχει παντού κάμερες, πιστεύω. Πρόσεχα όσο μπορούσα, μα και πάλι δεν είναι εύκολο να είσαι τέλειος στις λεπτομέρειες. Ας σημειώσω ότι σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς μετρητά οπότε δεν είναι απαραίτητο να αλλάξεις για να έχεις τοπικό νόμισμα.
Για να σας προδιαθέσω ευχάριστα προσθέτω μια φωτογραφία από τη δεύτερη μέρα μας.
Ανακάλυψα στο ψάξιμο που έκανα την Άνοιξη λοιπόν, ότι στο Τρόμσο το Σέλας φαίνεται υπέροχα ακόμα και τον Σεπτέμβριο. Και μάλιστα ο καιρός είναι καλός, σε σχέση με την Άνοιξη, χωρίς χιόνια και πολύ κρύο. Έτσι και το Σέλας να μη δούμε θα κάνουμε τις βόλτες μας στα φιόρδ και το ταξίδι δε θα είναι μισό όπως στο Αμπίσκο. Εκ των προτέρων αποκαλύπτω ότι και το Σέλας να μην είχαμε δει, το ταξίδι αυτό ήταν μια αποκάλυψη για μας. Από τη μία τα υπέροχα φιόρδ και από την άλλη η τρομερή αίσθηση ότι βρίσκεσαι πάνω από τον 78ο παράλληλο, σε κάνουν να μη θες τίποτε άλλο. Το Τρόμσο βέβαια βρίσκεται στον 69ο παράλληλο.
Με αυτό το ταξίδι σου δημιουργείται η αίσθηση ότι πήγες σε άλλη Ήπειρο. Και μόνο ότι η συνολική ώρα καθαρών πτήσεων ως το Longyearbyen είναι κάπου οκτώ ώρες σε κάνουν να νομίζεις ότι διήνυσες μια τεράστια απόσταση. Μα όντως είναι τεράστια αφού ανεβήκαμε σαράντα παραλλήλους. Σε ευθεία η απόσταση του Longyearbyen από την Αθήνα είναι 4,500 χιλιόμετρα. Για παράδειγμα η Λισαβόνα απέχει από το Κεμπέκ του Καναδά 5,000 χιλιόμετρα, μόλις 500 παραπάνω. Τέλος πάντων, πήγαμε πολύ μακριά.
Εγώ ούτε το προηγούμενο ταξίδι στο Αμπίσκο θεωρώ τελείως αποτυχημένο, αφού είδαμε τη χειμωνιάτικη φύση στην περιοχή με τις παγωμένες λίμνες και τις χιονοθύελλες. Και το Σέλας δεν ήταν και τόσο άσχημο, αλλά φύσαγε και δεν το ευχαριστηθήκαμε τόσο όσο στο Τρόμσο, που φυσικά ήταν υπερθέαμα.
Είχα κάνει ένα πρόγραμμα μικρών απαιτήσεων, γιατί προτίμησα το μικρό καλάθι. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να γίνει όπως περίπου το φανταστήκαμε. Λίγο πολύ το ταξίδι πραγματοποιήθηκε όπως είχε προγραμματιστεί. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με χαμηλές προσδοκίες και επιστρέψαμε με τρομερή ικανοποίηση που όλα πήγαν καλά. Εκείνο που μας πήγε πολύ καλά ήταν ο καιρός που τις περισσότερες ώρες είχε λιακάδα και ελάχιστες ψιχάλες στο Longyearbyen. Ας περιγράψω όμως τις μετακινήσεις μας και αυτά που είδαμε.
Πρωινή αναχώρηση από το «Ελ. Βενιζέλος» μια Παρασκευή του Σεπτεμβρίου. Η πρώτη αναμονή στη Φρανκφούρτη ήταν αρκετή αλλά στο Όσλο είχαμε αγχωθεί γιατί έπρεπε να πάμε στην έξοδο, να πάρουμε τη βαλίτσα μας, να περάσουμε τελωνείο (λέμε τώρα, γιατί έλεγχος δεν έγινε) και να κάνουμε εκ νέου check in, αν και είχαμε τις κάρτες επιβίβασης μέχρι το Τρόμσο. Το αεροπλάνο είχε και σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση και ο χρόνος που είχαμε στο Όσλο να τα κάνουμε όλα αυτά ήταν περίπου 40 λεπτά. Και όμως προλάβαμε! Απορώ ακόμα και τώρα! Δεν είχε πολύ κόσμο και μάλιστα πήγαμε και δέκα λεπτά νωρίτερα στην πύλη μας. Η πλάκα είναι ότι όταν ρωτούσαμε τους υπαλλήλους του αεροδρομίου μας καθησύχαζαν ότι ή θα προλάβουμε ή θα μας πάνε με την επόμενη πτήση.Τόση άνεση! Και νόμιζα ότι εμείς οι Νότιοι είμαστε πιο χαλαροί.
Στο Τρόμσο τελειώσαμε γρήγορα με την ενοικίαση του αυτοκινήτου που ήταν ένα KIA Rio, σχετικά καινούργιο αφού είχε κάνει μόλις 22.000 χιλιόμετρα. Οι ταχύτητες βέβαια ήταν manual και δε χρειαζόταν κάτι πιο γρήγορο αφού τα όρια ταχύτητας είναι τόσο χαμηλά στη Νορβηγία που ελάχιστες φορές περάσαμε τα 60 χλμ/ώρα. Η οδήγηση για μένα εκεί ήταν ένα μαρτύριο επειδή δεν ήθελα να περνώ τα όριά τους. Και οι ντόπιοι φυσικά ελάχιστες φορές είδα να τα υπερβαίνουν. Και είναι πολύ χαμηλά: Αν περνάς κοντά από σπίτια τα όρια είναι από 30 ως το πολύ 60 χλμ/ώρα. Το μεγαλύτερο όριο που είδα στον κεντρικό δρόμο από το Τρόμσο στο Νάρβικ ήταν 90, αλλά και αυτό σε πολύ μικρές αποστάσεις. Και σίγουρα έκανα κατά λάθος παραβάσεις και του ορίου ταχύτητας αλλά και άλλες στις λωρίδες, ίσως και σε μονόδρομους. Δεν με χρέωσαν καμία πάντως. Όμως για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου πήγαινα κάτω από τα όρια, αφού άλλωστε ήθελα να βλέπω και τριγύρω. Το κακό είναι ότι συχνά μαζευόταν πίσω μου οι πειθήνιοι Νορβηγοί με τα αυτοκίνητά τους. Τότε εγώ έκανα στην άκρη να περάσουν και συνέχιζα.
Πάντως η οδήγηση στη Νορβηγία στα φιόρδ και στις λίμνες είναι μια υπέροχη αίσθηση και συνεχώς σταματούσαμε για να τραβάμε φωτογραφίες και βίντεο. Τις δύο ολόκληρες μέρες που κυκλοφορήσαμε στην περιοχή για πάνω από δώδεκα ώρες την κάθε μέρα, δεν κάναμε στάση μεγαλύτερη από δεκαπέντε λεπτά. Η μηχανή του Rio δεν πρόλαβε ποτέ να κρυώσει. Μόνο τα βράδια.
Το αυτοκίνητο το είχα κλείσει καιρό πριν από τη Hertz. Όταν πήγαμε στην παραλαβή ρώτησα τον τύπο στο ταμείο (αφού δεν είχε άλλο πελάτη) να μου πει για το Σέλας. Αμέσως άστραψε το πρόσωπό του γιατί μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ ήταν καταπληκτικό. Ρε παιδί μου όλο με καθυστέρηση μιας μέρας φτάνουμε: και στο Αμπίσκο μας είπαν το Μάρτιο ότι την προηγούμενη μέρα της άφιξής μας ήταν υπέροχο. Δε θυμάμαι αν ο τύπος της Hertz κοίταξε στο ίντερνετ, αλλά μας είπε ότι μάλλον είναι δύσκολο να έχει καλό Σέλας δυο συνεχόμενες μέρες. Όμως η κοπέλα στο ξενοδοχείο που κοίταξε τις προβλέψεις μας είπε ότι ήταν καλές. Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε στο ημερήσιο πάρκιν στο υπόγειο του ξενοδοχείου στα 150 ΝΟΚ, πήγαμε στο δωμάτιο.
Πριν φύγουμε για το Σέλας, το ίδιο βράδυ, ψωνίσαμε από το κοντινό σούπερ μάρκετ διάφορα πρόχειρα και φάγαμε στα γρήγορα. Εγώ δεν ήπια γουλιά από τη ρακή που κρατούσαμε λόγω της οδήγησης. Έτσι έκανα φυσικά κάθε μέρα. Σε αυτό το ταξίδι δεν πήγαμε για φαγητό ή για ποτό πουθενά, όπως κάνουμε σχεδόν πάντα στα ταξίδια μας. Γενικά, αφού είναι ένα σύντομο, άρα ακριβό ταξίδι, αποφεύγουμε τα επί πλέον και μη απαραίτητα έξοδα. Έτσι τώρα δεν επισκεφτήκαμε ούτε καν ένα μουσείο αλλά ούτε και το τελεφερίκ που σε πάει ψηλά να δεις την πόλη. Σκεφτόμασταν ότι αφού είχαμε νοικιάσει το αυτοκίνητο μπορούσαμε να κάνουμε βόλτες και να βλέπουμε πράγματα. Και αυτό κάναμε: συνέχεια ήμασταν σε κίνηση, είτε με τα πόδια είτε με το όχημα. Ακόμα και στο νησί, τη Σπιτσβέργη, δεν κάναμε καμιά επίσκεψη ή δραστηριότητα, μόνο βόλτες. Εκεί άλλωστε, σε όλη τη Σκανδιναβία, είναι όλα πολύ ακριβά.
Πάμε τώρα στο Τρόμσο: Είχε νυχτώσει αλλά ευτυχώς ο υπάλληλος της Hertz μας είχε πει τα καλύτερα σημεία παρατήρησης στην περιοχή, που δεν ήταν και κοντά. Ήταν τα εξής με τη σειρά προτεραιότητας που μας έδωσε: Somarroy (απόσταση 60 χλμ από Τρόμσο), Skulsfjord (25 χλμ) και το Kvaløyvågen (38 χλμ). Και ενώ το Google maps δίνει χρόνο σε λεπτά της ώρας για να πας σε αυτά τα μέρη ίσο με τις αποστάσεις σε χιλιόμετρα, στην πραγματικότητα πρέπει να προσθέσεις 50% γιατί τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά όπως λέγαμε.
Αποφασίσαμε να πάμε στη μεσαία από τις περιοχές (χωριά είναι) γιατί ήταν πιο κοντά. Φυσικά ήμασταν κουρασμένοι, αλλά δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία μας την πρώτη βραδιά. Η ώρα είχε περάσει λίγο τις εννιά και φτάσαμε σε μέρος χωρίς πολλά φώτα. Κοιτούσαμε έξω από τα τζάμια του αυτοκινήτου μήπως δούμε το φαινόμενο. Και ξαφνικά σε μια κατηφόρα το βλέπω. Σταματώ σε μια άκρη και ετοιμάζομαι για τις φωτογραφίες μου. Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι δεν είναι εύκολο εκεί να σταματάς στην άκρη των επαρχιακών δρόμων γιατί δεν έχει χώρους. Ευτυχώς έχει στις στάσεις των λεωφορείων λίγο να κάνεις δεξιά και αυτό κάναμε σε όλη την εκδρομή.
Γεμάτοι χαρά, αφού βλέπαμε ένα υπέροχο Σέλας, ετοιμαζόμαστε για παρατήρηση και για φωτογραφική δράση. Τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είχαμε πάρει μαζί την βιντεοκάμερα. Ούτε και το τρίποδο για τη μηχανή μου. Δεν πτοήθηκα: έβαζα τη μηχανή πάνω στο αυτοκίνητο και η δουλειά γινόταν σχετικά καλά. Υπέροχο θέαμα αλλά κάτι λόφοι δεξιά δεν άφηναν πλήρες οπτικό πεδίο, γι αυτό προχωρήσαμε λίγα χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο πιο κάτω. Υπέροχα σχήματα και εναλλαγές. Για άλλη μια φορά όμως το λέω: το Σέλας φαίνεται τόσο πράσινο μόνο στις φωτογραφίες. Στα μάτια μας το πράσινο είναι λίγο και εξαρτάται από τη στιγμή και το σχηματισμό.
Μετακινηθήκαμε ξανά, μέχρι το χωριό Skulsfjord όπου το φαινόμενο ήταν πιο έντονο. Η θερμοκρασία ήταν 3 με 4 βαθμούς πάνω από το μηδέν. Σχετικά καλά δηλαδή, αλλά ούτως ή άλλως ήμασταν εφοδιασμένοι με καλά μπουφάν και δεν υπήρχε πρόβλημα. Πάλι μετά από λίγο το φαινόμενο ατόνησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε αφού νιώθαμε χορτασμένοι.
Στις δυο φωτογραφίες φαίνεται η εναλλαγή των σχηματισμών με διαφορά 1-2 λεπτών.
Όμως τα ωραία δεν είχαν τελειώσει. Φτάνοντας σε μια διακλάδωση δεν έστριψα για το Τρόμσο αλλά για την τρίτη επιλογή μας προς το χωριό Kvaløyvågen. Το κάναμε γιατί βλέπαμε μπροστά μας, παρά τον αρκετό φωτισμό της περιοχής, το Σέλας σε μεγάλη δραστηριότητα. Σταματήσαμε σε κάποια σημείο και με φόντο το βόρειο Τρόμσο πήραμε μερικές υπέροχες φωτογραφίες.
Όλη η περιήγηση κράτησε πάνω από δυο ώρες και δεν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας παρά αφού σταμάτησε το σέλας να μας δίνει τους υπέροχους σχηματισμούς του. Κάπως έτσι είναι: κρατά ένα δίωρο συνήθως.
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο νιώθαμε ότι ήδη είχε εκπληρωθεί σχεδόν όλος ο στόχος του ταξιδιού. Το θέαμα που είδαμε θεωρούσαμε ότι ήταν πάνω από τις προσδοκίες μας. Και ήταν μόλις η πρώτη βραδιά. Είχαμε άλλες τέσσερις. Προτρέχω να πω ότι τις υπόλοιπες βραδιές, αν και το κυνηγήσαμε, δεν είδαμε τίποτα, όχι καλύτερο, αλλά ούτε καν συγκρίσιμο με το θέαμα της πρώτης βραδιάς. Ευτυχώς λοιπόν που παρά την κούραση δε διστάσαμε να οδηγήσουμε (και μάλιστα τα πρώτα μας χιλιόμετρα μέσα στη χώρα, που έχει και πολύ αυστηρούς κανόνες) μέσα στη νύχτα. Και το tablet είχε ένα πρόβλημα και δε μας βοήθησε καθόλου ως πλοηγός. Πάλι καλά που το διόρθωσα και τις επόμενες μέρες μας οδηγούσε αλάνθαστα.
Το δωμάτιό μας ήταν σχετικά μικρό αλλά καθαρό. Το παράθυρο έβλεπε στον ακάλυπτο, ας μην πω γι αυτό. Το αναφέρω γιατί στην επιστροφή μας από το Longyearbyen το νέο δωμάτιο που μας έδωσαν στο ίδιο ξενοδοχείο ήταν λουξ: τεράστιο και με θέα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, απλά πληρώναμε για το πάρκιν, που όμως σε όλη την περιοχή, ακόμα και στα χωριά, είναι δύσκολο να βρεις ελεύθερη θέση. Όλοι οι ντόπιοι παρκάρουν στις αυλές τους ή σε πάρκιν που πληρώνεις.
Τον Μάρτιο του 2017 είχαμε πάει στο Αμπίσκο, κοντά στη Κιρούνα, στη βόρεια Σουηδία, να δούμε το Σέλας. Τότε είχα γράψει την μικρή ιστορία μας εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Για-το-Σέλας-στο-abisko.56905/
Ατυχήσαμε όμως και δεν το είδαμε παρά ελάχιστα ένα κρύο βράδυ με τη θερμοκρασία στους μείον επτά. Ο αέρας φύσαγε δυνατά και μας πετούσε το χιόνι που είχε πέσει νωρίτερα στο πρόσωπο. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια κι εγώ προσπαθούσα να κρατήσω το τρίποδο να μην το πάρει ο αέρας. Η Nikon μου παρ` όλα αυτά κουνούσε. Όμως το Σέλας είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς κουνιέται συνεχώς και η εικόνα μου δε χαλούσε, αφού πάντα υπάρχει στις φωτογραφίες μια θολούρα. Ουσιαστικά το Σέλας εκείνη τη βραδιά δεν ήταν άσχημο, αλλά λόγω των συνθηκών δεν καταλάβαμε την αξία του γιατί δεν το απολαύσαμε. Σε εκείνο το σύντομο ταξίδι, των τεσσάρων διανυκτερεύσεων, από πριν ξεκινήσουμε έλεγα στην παρέα ότι το να δεις το Σέλας δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά θέλει και μεγάλη δόση τύχης. Γι αυτό είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε και ημερήσιες εκδρομές στη Νορβηγία να δούμε φιόρδ. Όμως ο καιρός δε μας άφησε να μετακινηθούμε από το Αμπίσκο. Πάλι καλά που την πρώτη μέρα που φτάσαμε ήταν καλός ο καιρός και κάναμε βόλτες στην περιοχή της Κιρούνα.
Ένα μήνα αφότου γυρίσαμε από εκείνο το ταξίδι άρχισα να σχεδιάζω ένα άλλο με παρόμοιο στόχο, μόνο που θα είχε προορισμό το Τρόμσο της Νορβηγίας αυτή τη φορά. Αρκετά πριν το καλοκαίρι είχα κλείσει και τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο. Και επειδή ο στόχος δεν ήταν μόνο το Σέλας και τα φιόρδ, αποφάσισα να προσθέσω και ένα δυσπρόσιτο προορισμό: την περιοχή του αρχιπελάγους Svalbard (Σβάλμπαρντ) και συγκεκριμένα το νησί Σπιτσβέργη, σε επίσκεψη μιας μέρας. Έκλεισα και για εκεί τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο στο μοναδικό χωριό Longyearbyen (Λονγκγιερμπγέν). Τα εισιτήρια έκαναν 240 ευρώ έκαστο και το δίκλινο 120 ευρώ για μια βραδιά. Το κάθε εισιτήριο για το Τρόμσο από Αθήνα έκανε 355 ευρώ. Στο Τρόμσο το δίκλινο κόστισε 62 ευρώ τη βραδιά. Είχε δικό του μπάνιο αλλά όχι πρωινό ούτε parking. Στο Longyearbyen δεν είχαμε μπάνιο αλλά είχαμε πλούσιο πρωινό. Και parking είχε αλλά δεν είχαμε αμάξι. Στο Τρόμσο που είχαμε (αμάξι) πληρώναμε στο ξενοδοχείο 150 κορώνες τη βραδιά για να το βαζουμε στο γκαράζ. Ένα ευρώ αντιστοιχεί σε έντεκα κορώνες. Για το αμάξι δώσαμε τριακόσια ευρώ και κάτι, με φουλ καλύψεις για πέντε μέρες. Τη μέρα που πήγαμε στο Longyearbyen δεν το επιστρέψαμε στη Hertz. Το αφήσαμε στο parking της εταιρίας στο αεροδρόμιο.
Όλο το ταξίδι κόστισε 1100 ευρώ το άτομο. Όλα μέσα. Για έξι μέρες φαίνονται πολλά αλλά γι’ αυτά που είδαμε είναι λίγα. Ελάχιστα! Μάλιστα έχω αρχίσει να σκέφτομαι να ξαναπάω στην περιοχή κάποιο από τα επόμενα φθινόπωρα. Έστω τέλος Αυγούστου. Σε αυτές τις περιοχές τα ταξίδια είναι σχετικά εύκολα. Κατ’ αρχάς όλοι μιλάνε αγγλικά. Ποτέ δε ρώτησα κάποιον αν μιλά. Του έπιανα κατ’ ευθείαν την κουβέντα. Μετά, δεν σου έρχεται τίποτα στα ξαφνικά: όλα είναι αναμενόμενα. Το θέμα του παρκαρίσματος υπάρχει αλλά άμα έχεις όρεξη να πληρώσεις, όλα λύνονται. Εμείς εκτός από το ξενοδοχείο δεν πληρώσαμε πουθενά αλλού για παρκάρισμα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο του Τρόμσο. Τέλος, νιώθεις ασφαλής όπου και να πας. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είχα το φόβο των τροχαίων παραβάσεων εκ μέρους μου, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό. Δεν έχει παντού κάμερες, πιστεύω. Πρόσεχα όσο μπορούσα, μα και πάλι δεν είναι εύκολο να είσαι τέλειος στις λεπτομέρειες. Ας σημειώσω ότι σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς μετρητά οπότε δεν είναι απαραίτητο να αλλάξεις για να έχεις τοπικό νόμισμα.
Για να σας προδιαθέσω ευχάριστα προσθέτω μια φωτογραφία από τη δεύτερη μέρα μας.
Ανακάλυψα στο ψάξιμο που έκανα την Άνοιξη λοιπόν, ότι στο Τρόμσο το Σέλας φαίνεται υπέροχα ακόμα και τον Σεπτέμβριο. Και μάλιστα ο καιρός είναι καλός, σε σχέση με την Άνοιξη, χωρίς χιόνια και πολύ κρύο. Έτσι και το Σέλας να μη δούμε θα κάνουμε τις βόλτες μας στα φιόρδ και το ταξίδι δε θα είναι μισό όπως στο Αμπίσκο. Εκ των προτέρων αποκαλύπτω ότι και το Σέλας να μην είχαμε δει, το ταξίδι αυτό ήταν μια αποκάλυψη για μας. Από τη μία τα υπέροχα φιόρδ και από την άλλη η τρομερή αίσθηση ότι βρίσκεσαι πάνω από τον 78ο παράλληλο, σε κάνουν να μη θες τίποτε άλλο. Το Τρόμσο βέβαια βρίσκεται στον 69ο παράλληλο.
Με αυτό το ταξίδι σου δημιουργείται η αίσθηση ότι πήγες σε άλλη Ήπειρο. Και μόνο ότι η συνολική ώρα καθαρών πτήσεων ως το Longyearbyen είναι κάπου οκτώ ώρες σε κάνουν να νομίζεις ότι διήνυσες μια τεράστια απόσταση. Μα όντως είναι τεράστια αφού ανεβήκαμε σαράντα παραλλήλους. Σε ευθεία η απόσταση του Longyearbyen από την Αθήνα είναι 4,500 χιλιόμετρα. Για παράδειγμα η Λισαβόνα απέχει από το Κεμπέκ του Καναδά 5,000 χιλιόμετρα, μόλις 500 παραπάνω. Τέλος πάντων, πήγαμε πολύ μακριά.
Εγώ ούτε το προηγούμενο ταξίδι στο Αμπίσκο θεωρώ τελείως αποτυχημένο, αφού είδαμε τη χειμωνιάτικη φύση στην περιοχή με τις παγωμένες λίμνες και τις χιονοθύελλες. Και το Σέλας δεν ήταν και τόσο άσχημο, αλλά φύσαγε και δεν το ευχαριστηθήκαμε τόσο όσο στο Τρόμσο, που φυσικά ήταν υπερθέαμα.
Είχα κάνει ένα πρόγραμμα μικρών απαιτήσεων, γιατί προτίμησα το μικρό καλάθι. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να γίνει όπως περίπου το φανταστήκαμε. Λίγο πολύ το ταξίδι πραγματοποιήθηκε όπως είχε προγραμματιστεί. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με χαμηλές προσδοκίες και επιστρέψαμε με τρομερή ικανοποίηση που όλα πήγαν καλά. Εκείνο που μας πήγε πολύ καλά ήταν ο καιρός που τις περισσότερες ώρες είχε λιακάδα και ελάχιστες ψιχάλες στο Longyearbyen. Ας περιγράψω όμως τις μετακινήσεις μας και αυτά που είδαμε.
Πρωινή αναχώρηση από το «Ελ. Βενιζέλος» μια Παρασκευή του Σεπτεμβρίου. Η πρώτη αναμονή στη Φρανκφούρτη ήταν αρκετή αλλά στο Όσλο είχαμε αγχωθεί γιατί έπρεπε να πάμε στην έξοδο, να πάρουμε τη βαλίτσα μας, να περάσουμε τελωνείο (λέμε τώρα, γιατί έλεγχος δεν έγινε) και να κάνουμε εκ νέου check in, αν και είχαμε τις κάρτες επιβίβασης μέχρι το Τρόμσο. Το αεροπλάνο είχε και σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση και ο χρόνος που είχαμε στο Όσλο να τα κάνουμε όλα αυτά ήταν περίπου 40 λεπτά. Και όμως προλάβαμε! Απορώ ακόμα και τώρα! Δεν είχε πολύ κόσμο και μάλιστα πήγαμε και δέκα λεπτά νωρίτερα στην πύλη μας. Η πλάκα είναι ότι όταν ρωτούσαμε τους υπαλλήλους του αεροδρομίου μας καθησύχαζαν ότι ή θα προλάβουμε ή θα μας πάνε με την επόμενη πτήση.Τόση άνεση! Και νόμιζα ότι εμείς οι Νότιοι είμαστε πιο χαλαροί.
Στο Τρόμσο τελειώσαμε γρήγορα με την ενοικίαση του αυτοκινήτου που ήταν ένα KIA Rio, σχετικά καινούργιο αφού είχε κάνει μόλις 22.000 χιλιόμετρα. Οι ταχύτητες βέβαια ήταν manual και δε χρειαζόταν κάτι πιο γρήγορο αφού τα όρια ταχύτητας είναι τόσο χαμηλά στη Νορβηγία που ελάχιστες φορές περάσαμε τα 60 χλμ/ώρα. Η οδήγηση για μένα εκεί ήταν ένα μαρτύριο επειδή δεν ήθελα να περνώ τα όριά τους. Και οι ντόπιοι φυσικά ελάχιστες φορές είδα να τα υπερβαίνουν. Και είναι πολύ χαμηλά: Αν περνάς κοντά από σπίτια τα όρια είναι από 30 ως το πολύ 60 χλμ/ώρα. Το μεγαλύτερο όριο που είδα στον κεντρικό δρόμο από το Τρόμσο στο Νάρβικ ήταν 90, αλλά και αυτό σε πολύ μικρές αποστάσεις. Και σίγουρα έκανα κατά λάθος παραβάσεις και του ορίου ταχύτητας αλλά και άλλες στις λωρίδες, ίσως και σε μονόδρομους. Δεν με χρέωσαν καμία πάντως. Όμως για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου πήγαινα κάτω από τα όρια, αφού άλλωστε ήθελα να βλέπω και τριγύρω. Το κακό είναι ότι συχνά μαζευόταν πίσω μου οι πειθήνιοι Νορβηγοί με τα αυτοκίνητά τους. Τότε εγώ έκανα στην άκρη να περάσουν και συνέχιζα.
Πάντως η οδήγηση στη Νορβηγία στα φιόρδ και στις λίμνες είναι μια υπέροχη αίσθηση και συνεχώς σταματούσαμε για να τραβάμε φωτογραφίες και βίντεο. Τις δύο ολόκληρες μέρες που κυκλοφορήσαμε στην περιοχή για πάνω από δώδεκα ώρες την κάθε μέρα, δεν κάναμε στάση μεγαλύτερη από δεκαπέντε λεπτά. Η μηχανή του Rio δεν πρόλαβε ποτέ να κρυώσει. Μόνο τα βράδια.
Το αυτοκίνητο το είχα κλείσει καιρό πριν από τη Hertz. Όταν πήγαμε στην παραλαβή ρώτησα τον τύπο στο ταμείο (αφού δεν είχε άλλο πελάτη) να μου πει για το Σέλας. Αμέσως άστραψε το πρόσωπό του γιατί μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ ήταν καταπληκτικό. Ρε παιδί μου όλο με καθυστέρηση μιας μέρας φτάνουμε: και στο Αμπίσκο μας είπαν το Μάρτιο ότι την προηγούμενη μέρα της άφιξής μας ήταν υπέροχο. Δε θυμάμαι αν ο τύπος της Hertz κοίταξε στο ίντερνετ, αλλά μας είπε ότι μάλλον είναι δύσκολο να έχει καλό Σέλας δυο συνεχόμενες μέρες. Όμως η κοπέλα στο ξενοδοχείο που κοίταξε τις προβλέψεις μας είπε ότι ήταν καλές. Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε στο ημερήσιο πάρκιν στο υπόγειο του ξενοδοχείου στα 150 ΝΟΚ, πήγαμε στο δωμάτιο.
Πριν φύγουμε για το Σέλας, το ίδιο βράδυ, ψωνίσαμε από το κοντινό σούπερ μάρκετ διάφορα πρόχειρα και φάγαμε στα γρήγορα. Εγώ δεν ήπια γουλιά από τη ρακή που κρατούσαμε λόγω της οδήγησης. Έτσι έκανα φυσικά κάθε μέρα. Σε αυτό το ταξίδι δεν πήγαμε για φαγητό ή για ποτό πουθενά, όπως κάνουμε σχεδόν πάντα στα ταξίδια μας. Γενικά, αφού είναι ένα σύντομο, άρα ακριβό ταξίδι, αποφεύγουμε τα επί πλέον και μη απαραίτητα έξοδα. Έτσι τώρα δεν επισκεφτήκαμε ούτε καν ένα μουσείο αλλά ούτε και το τελεφερίκ που σε πάει ψηλά να δεις την πόλη. Σκεφτόμασταν ότι αφού είχαμε νοικιάσει το αυτοκίνητο μπορούσαμε να κάνουμε βόλτες και να βλέπουμε πράγματα. Και αυτό κάναμε: συνέχεια ήμασταν σε κίνηση, είτε με τα πόδια είτε με το όχημα. Ακόμα και στο νησί, τη Σπιτσβέργη, δεν κάναμε καμιά επίσκεψη ή δραστηριότητα, μόνο βόλτες. Εκεί άλλωστε, σε όλη τη Σκανδιναβία, είναι όλα πολύ ακριβά.
Πάμε τώρα στο Τρόμσο: Είχε νυχτώσει αλλά ευτυχώς ο υπάλληλος της Hertz μας είχε πει τα καλύτερα σημεία παρατήρησης στην περιοχή, που δεν ήταν και κοντά. Ήταν τα εξής με τη σειρά προτεραιότητας που μας έδωσε: Somarroy (απόσταση 60 χλμ από Τρόμσο), Skulsfjord (25 χλμ) και το Kvaløyvågen (38 χλμ). Και ενώ το Google maps δίνει χρόνο σε λεπτά της ώρας για να πας σε αυτά τα μέρη ίσο με τις αποστάσεις σε χιλιόμετρα, στην πραγματικότητα πρέπει να προσθέσεις 50% γιατί τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά όπως λέγαμε.
Αποφασίσαμε να πάμε στη μεσαία από τις περιοχές (χωριά είναι) γιατί ήταν πιο κοντά. Φυσικά ήμασταν κουρασμένοι, αλλά δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία μας την πρώτη βραδιά. Η ώρα είχε περάσει λίγο τις εννιά και φτάσαμε σε μέρος χωρίς πολλά φώτα. Κοιτούσαμε έξω από τα τζάμια του αυτοκινήτου μήπως δούμε το φαινόμενο. Και ξαφνικά σε μια κατηφόρα το βλέπω. Σταματώ σε μια άκρη και ετοιμάζομαι για τις φωτογραφίες μου. Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι δεν είναι εύκολο εκεί να σταματάς στην άκρη των επαρχιακών δρόμων γιατί δεν έχει χώρους. Ευτυχώς έχει στις στάσεις των λεωφορείων λίγο να κάνεις δεξιά και αυτό κάναμε σε όλη την εκδρομή.
Γεμάτοι χαρά, αφού βλέπαμε ένα υπέροχο Σέλας, ετοιμαζόμαστε για παρατήρηση και για φωτογραφική δράση. Τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είχαμε πάρει μαζί την βιντεοκάμερα. Ούτε και το τρίποδο για τη μηχανή μου. Δεν πτοήθηκα: έβαζα τη μηχανή πάνω στο αυτοκίνητο και η δουλειά γινόταν σχετικά καλά. Υπέροχο θέαμα αλλά κάτι λόφοι δεξιά δεν άφηναν πλήρες οπτικό πεδίο, γι αυτό προχωρήσαμε λίγα χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο πιο κάτω. Υπέροχα σχήματα και εναλλαγές. Για άλλη μια φορά όμως το λέω: το Σέλας φαίνεται τόσο πράσινο μόνο στις φωτογραφίες. Στα μάτια μας το πράσινο είναι λίγο και εξαρτάται από τη στιγμή και το σχηματισμό.
Μετακινηθήκαμε ξανά, μέχρι το χωριό Skulsfjord όπου το φαινόμενο ήταν πιο έντονο. Η θερμοκρασία ήταν 3 με 4 βαθμούς πάνω από το μηδέν. Σχετικά καλά δηλαδή, αλλά ούτως ή άλλως ήμασταν εφοδιασμένοι με καλά μπουφάν και δεν υπήρχε πρόβλημα. Πάλι μετά από λίγο το φαινόμενο ατόνησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε αφού νιώθαμε χορτασμένοι.
Στις δυο φωτογραφίες φαίνεται η εναλλαγή των σχηματισμών με διαφορά 1-2 λεπτών.
Όμως τα ωραία δεν είχαν τελειώσει. Φτάνοντας σε μια διακλάδωση δεν έστριψα για το Τρόμσο αλλά για την τρίτη επιλογή μας προς το χωριό Kvaløyvågen. Το κάναμε γιατί βλέπαμε μπροστά μας, παρά τον αρκετό φωτισμό της περιοχής, το Σέλας σε μεγάλη δραστηριότητα. Σταματήσαμε σε κάποια σημείο και με φόντο το βόρειο Τρόμσο πήραμε μερικές υπέροχες φωτογραφίες.
Όλη η περιήγηση κράτησε πάνω από δυο ώρες και δεν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας παρά αφού σταμάτησε το σέλας να μας δίνει τους υπέροχους σχηματισμούς του. Κάπως έτσι είναι: κρατά ένα δίωρο συνήθως.
Γυρνώντας στο ξενοδοχείο νιώθαμε ότι ήδη είχε εκπληρωθεί σχεδόν όλος ο στόχος του ταξιδιού. Το θέαμα που είδαμε θεωρούσαμε ότι ήταν πάνω από τις προσδοκίες μας. Και ήταν μόλις η πρώτη βραδιά. Είχαμε άλλες τέσσερις. Προτρέχω να πω ότι τις υπόλοιπες βραδιές, αν και το κυνηγήσαμε, δεν είδαμε τίποτα, όχι καλύτερο, αλλά ούτε καν συγκρίσιμο με το θέαμα της πρώτης βραδιάς. Ευτυχώς λοιπόν που παρά την κούραση δε διστάσαμε να οδηγήσουμε (και μάλιστα τα πρώτα μας χιλιόμετρα μέσα στη χώρα, που έχει και πολύ αυστηρούς κανόνες) μέσα στη νύχτα. Και το tablet είχε ένα πρόβλημα και δε μας βοήθησε καθόλου ως πλοηγός. Πάλι καλά που το διόρθωσα και τις επόμενες μέρες μας οδηγούσε αλάνθαστα.
Το δωμάτιό μας ήταν σχετικά μικρό αλλά καθαρό. Το παράθυρο έβλεπε στον ακάλυπτο, ας μην πω γι αυτό. Το αναφέρω γιατί στην επιστροφή μας από το Longyearbyen το νέο δωμάτιο που μας έδωσαν στο ίδιο ξενοδοχείο ήταν λουξ: τεράστιο και με θέα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, απλά πληρώναμε για το πάρκιν, που όμως σε όλη την περιοχή, ακόμα και στα χωριά, είναι δύσκολο να βρεις ελεύθερη θέση. Όλοι οι ντόπιοι παρκάρουν στις αυλές τους ή σε πάρκιν που πληρώνεις.
