georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ένα ακόμη υπέροχο ταξίδι με άπειρες εικόνες, χρώματα, πολύ περπάτημα και πολύ παγωτό!
Όταν αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να δούμε τη γειτονική Ιταλία που τόσο καιρό σνομπάραμε επειδή "έλα βρε αδερφέ εδώ δίπλα είναι μπορούμε να πάμε όποτε θέλουμε" ήμουν αποφασισμένος να μη δω μόνο τη Ρώμη αλλά σίγουρα και περιοχές της Τοσκάνης. Θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ και τη Βενετία αλλά δυστυχώς ήταν αρκετά βόρεια κι έτσι την αφήσαμε για επόμενο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε λοιπόν απο Ρώμη όπου μείναμε 4 μέρες και μετά πήγαμε βόρεια, 1 μέρα Σιένα, 2 Φλωρεντία και την ημέρα του γυρισμού για Αθήνα περιπλανηθήκαμε για μερικές ώρες στην Πίζα.
Τα αρνητικά του ταξιδιού... Αν κάποιος είναι όπως εγώ στο θέμα της ζέστης, να μην την αντέχει δηλαδή ούτε λίγο, πραγματικά μην πάει ΠΟΤΕ καλοκαίρι στην Ιταλία. Θερμοκρασία 30-34 βαθμούς με συνεχές περπάτημα, με σακίδια στον ώμο και κάμερα περασμένη στο λαιμό δεν ήταν και η καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία που είχα μέχρι τώρα. Ιδρώτας ανακατεμένος με αντηλιακό, κούραση, δίψα. Δεύτερο αρνητικό. Το φαγητό. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με ότι μου λέγαν πριν πάω, δεν έφαγα. Η αλήθεια είναι πως πήγα χωρίς να έχω κάνει καμία απολύτως έρευνα πάνω στο που και τι θα φάω αλλά όλοι μου λέγανε "παντού βρίσκεις να φας έχουν αυτά που τρώμε κι εμείς δε χρειάζεται να ψάξεις". Κανείς δε μου είπε οτι αν είσαι budget traveler όπως εμείς, δηλαδή γύρω στα 10 ευρώ/ανά γεύμα, στην Ιταλία μπορείς να φας απο κάτι μέτριο εως κάτι αίσχος! Έτσι λοιπόν δε γευτήκαμε ποτέ την Ιταλική κουζίνα που τόσο αγαπώ εδώ στην Ελλάδα, αν και πιστεύω οτι είμαστε ίσως η μόνη χώρα που έχουμε πάρει την κουζίνα μιας άλλης και την έχουμε εξελίξει προς το καλύτερο! Και φυσικά κρύος καφές πουθενά ούτε για αστείο. Ήμασταν λίγο υποψιασμένοι για αυτό αλλά τελικά κατάλαβα οτι όλα τα freddoccino, freddo espresso, freddo capuccino και άλλα -ccino είναι ελληνικές πατέντες. Προσωπικά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με την έλλειψη καφέ αλλά οι άλλoi δύο πραγματικά δεν την πάλευαν όντας coffeeholics. Καταλήξανε να πάρουν απο το σούπερ μάρκετ φακελάκια capuccino και να τα χτυπούν στα μπουκάλια του νερού, τα junkies!
Το παγωτό σε άλλες περιπτώσεις ήταν τέλειο σε άλλες μέτριο, αλλά σχεδόν σε όλες πανάκριβο. Με εξαίρεση τη Σιένα που βρήκαμε ένα εκπληκτικό παγωτατζίδικο με μόνο 2 ευρώ το κύπελλο. Κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω πόσο γκαντέμης είμαι αλλά γιατί σε κάθε πόλη που πηγαίνω πάντα θα είναι και απο κάτι υπο αποκατάσταση; Φτιάχτε τα το χειμώνα βρε αδερφέ! Κατά τα άλλα να πω οτι ερωτεύτηκα τη Ρώμη. Σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω δει μέχρι στιγμής. Η Σιένα η πιο γραφική απο όλες (αλλά και η πιο μικρή) και η Φλωρεντία σαν ένα τεράστιο μεσαιωνικό κουκλόσπιτο. Ξεκινάμε λοιπόν:
Η Ρώμη είναι μια πόλη απόλυτα ερωτεύσιμη, με τεράστια ποικιλομορφία, χρώμα, ιστορία, ναούς, αψίδες, αγάλματα, εντυπωσιακά κτίρια, γραφικά σοκάκια, μπαλκόνια με λουλούδια, πλακόστρωτους δρόμους και πολλά πολλά μηχανάκια! Είναι πραγματικά ένα υπαίθριο μουσείο που δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις!
Το διαμέρισμα που νοικιάζαμε ήταν κοντά στην Porta Maggiore. Κάθε πρωί λοιπόν περνούσαμε απο εδώ.
Παρ'όλα αυτά η γειτονιά που μέναμε δεν ήταν και η πιο γραφική, στην παρακάτω φωτό φαίνεται όμορφη αλλά λίγο πιο πίσω μας που ήταν και το διαμέρισμα ήταν βρώμικα, με πολλά grafiti και έναν υπερυψωμένο σιδηρόδρομο που πέρναγε το τραίνο. Κάτι σε Μεταξουργείο, κάτι σε Κηφισό... Κάτι τέτοιο θύμιζε η γειτονιά. Ρώμη, σε καμία περίπτωση. Γελάσαμε αρκετά με μια μικρή αμηχανία βέβαια στο ενδεχόμενο η Ρώμη να είναι αυτό το χάλι! "Αποκλείεται", λέω, "ρε παιδιά", "πάμε προς το κέντρο". Και έτσι κάναμε.
Κατηφορίζοντας προς το κέντρο λοιπόν το οποίο ήταν γύρω στη μισή ώρα με τα πόδια απο το διαμέρισμά μας.
Όμορφη γειτονιά! Απο κοντά ήταν πιο εντυπωσιακή, στη φωτογραφία χάνει αρκετά.
Καταλήξαμε στην Piazza del Colosseo αλλά πριν κάνουμε το οτιδήποτε... φαγητό! Καθίσαμε σε ένα εντελώς τουριστικό εστιατόριο δίπλα ακριβώς απο το Κολοσσαίο (τα θέλαμε κι εμείς!) και είπαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε πίτσα. Και ήρθε αυτό:
Δε θα σχολιάσω την περίεργη μυρωδιά του αυγού. Θα πω όμως οτι η πίτσα ήταν τόσο ξερή σαν ένα τεράστιο πατατάκι όπου μετά μεταμορφώθηκε σε κρέπα, έγινε δηλαδή το ζυμάρι μαλακό και νωπό απο τα ζουμιά και τις σάλτσες. Επίσης να πω οτι δεν κοβόταν γιατί εκτός των άλλων ήταν και σα λάστιχο. Προσπάθησα να την κάνω σάντουιτς για να τη φάω και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ένα τραπέζι σα να ειχε σκάσει βόμβα. Πραγματικά είναι η χειρότερη πίτσα που έχω φάει ποτέ μου. Στο βάθος διακρίνουμε ελαφρά το πιάτο του Ευθύμη, ο οποίος ήθελε να φάει ζυμαρικά με σολομό, ο δύσμοιρος. Ένα ροζ υγρό για σάλτσα σολομού και σολομός πουθενά.
Ο Βασίλης πήρε Gnocchi. Αδιάφορα, με τη σαλτσούλα αρκετά αραιή θυμίζοντας περισσότερο στομαχικά υγρα. Βέβαια την αηδία της πίτσας δεν την έφτανε σε καμία περίπτωση!
Αν και είχαμε ξενερώσει αρκετά απο το αποτυχημένο φαγητό με το οποίο δε χορτάσαμε εκτός των άλλων, και αφού δώσαμε περίπου 11 ευρώ ο καθένας ξεκινήσαμε το sightseeing (με ολίγη γκρίνια)! Ιδού λοιπόν το Κολοσσαίο το οποίο δε χρειάζεται και ιδιαίτερες συστάσεις. Σήμα κατατεθέν της Ιταλικής πρωτεύουσας, λάμβαναν χώρα σε αυτό ταυρομαχίες, σφαγιάζονταν μονομάχοι βεβαίως βεβαίως, γινόντουσαν αρματοδρομίες, επίσημα events και άλλες διάφορες δημόσιες μορφές ψυχαγωγίας. Το 404 έγινε η τελευταία μονομαχία μεταξύ μονομάχων.
Η ουρά για τα εισιτήρια δεν ήταν καθόλου μικρή. Γύρω στα 20-25 λεπτά αναμονής. Όμως ήταν αρκετά εντυπωσιακό μέσα αν και κατά ένα μεγάλο μέρος κατεστραμμένο. Είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τα υπόγεια του Κολοσσαίου, εκεί που φυλάσσονταν δηλαδή στα κελιά οι μονομάχοι, λιοντάρια κλπ.
Σε αυτή τη φωτογραφία μπορείτε να δείτε το επίπεδο που χωρίζει τα υπόγεια απο την αρένα.
Φεύγοντας απο το Κολοσσαίο, με προορισμό Palatine Hill. Αριστερά, η Αψίδα του Κωνσταντίνου.
Όμορφος λόφος, ένας απο τους 7 της Ρώμης, με αρκετή ηρεμία (παρ'όλο τον κόσμο), πολύ πράσινο και φυσικά εκπληκτική θέα.
Και μιλώντας για θέα... Το Ρωμαϊκό Φόρουμ (ή Ρωμαϊκή Αγορά) απο κάτω μας. Δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Ότι έχει απομείνει απο το Ναό του Κάστορα και του Πολυδεύκη και πίσω η Αψίδα του Σεπτίμιου Σεβήρου.
Το πίσω μέρος του Καπιτολίου (καφέ πύργος αριστερά) και δεξιά ένα απο τα εντυπωσιακότερα κτίσματα της Ρώμης κατά την άποψή μου το οποίο έχει διάφορες ονομασίες, Altare della Patria, Monumento a Vittorio Emanuele II, ή απλά "the typewriter" όπως το λένε οι ντόπιοι.
Ένα ακόμη διάσημο σημείο για φωτογραφία ακριβώς απέναντι. Όπως βλέπετε έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Θα περάσουμε κι απο εκεί τις επόμενες μέρες.
Κατεβαίνοντας απο το λόφο και περπατώντας στη Ρωμαϊκή Αγορά. Εδώ, η Αψίδα του Τίτου.
Ο Ναός του Αντωνίνου και της Φαουστίνης.
Εκεί ψηλά ήμασταν πριν απο λίγο!
Καταλήξαμε στην Piazza Venezia, με το εντυπωσιακό μνημείο-κτίριο-μουσείο που σας ανέφερα πριν.
Ώρα για περπάτημα στα στενά της Ρώμης!
Να πω οτι η Ρώμη σε κάποια σημεία μου θύμισε κάπως τη Βιέννη αλλά με περισσότερο χρώμα. Πανέμορφη.
Πολλά scooters!
Ιταλικό κρασί!
Λοιπόν παρ'όλο που όλη τη δόξα την παίρνουν η Piazza di Spagna και η Piazza Navona εγώ θα πω οτι αυτή την πλατεία για κάποιο λόγο την ερωτεύτηκα. Τη βρήκαμε τυχαία. Είναι πέρασμα για διάφορα σημεία της Ρώμης. Εστιατόρια, πολύχρωμα κτίρια και ο ναός του Αδριανού! Και όχι τόσο πολύβουη όσο οι άλλες. Piazza di Pietra λοιπόν:
Η αφεντιά μου.
Απο τα παγκάκια της πλατείας (παγκάκια τρόπος του λέγειν, δύο παράλληλα σίδερα ήταν), παρατηρούσαμε το χαρταετό που κάποιος πετούσε πίσω απο τα κτίρια.
Ένα κατάστημα αφιερωμένο στον Πινόκιο και τις Μαριονέτες. Ο Βασίλης δεν έχασε χρόνο και έκανε ένα νέο φίλο.
Αυτό ήταν το τέλος της πρώτης ημέρας στη Ρώμη!
Όταν αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να δούμε τη γειτονική Ιταλία που τόσο καιρό σνομπάραμε επειδή "έλα βρε αδερφέ εδώ δίπλα είναι μπορούμε να πάμε όποτε θέλουμε" ήμουν αποφασισμένος να μη δω μόνο τη Ρώμη αλλά σίγουρα και περιοχές της Τοσκάνης. Θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ και τη Βενετία αλλά δυστυχώς ήταν αρκετά βόρεια κι έτσι την αφήσαμε για επόμενο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε λοιπόν απο Ρώμη όπου μείναμε 4 μέρες και μετά πήγαμε βόρεια, 1 μέρα Σιένα, 2 Φλωρεντία και την ημέρα του γυρισμού για Αθήνα περιπλανηθήκαμε για μερικές ώρες στην Πίζα.
Τα αρνητικά του ταξιδιού... Αν κάποιος είναι όπως εγώ στο θέμα της ζέστης, να μην την αντέχει δηλαδή ούτε λίγο, πραγματικά μην πάει ΠΟΤΕ καλοκαίρι στην Ιταλία. Θερμοκρασία 30-34 βαθμούς με συνεχές περπάτημα, με σακίδια στον ώμο και κάμερα περασμένη στο λαιμό δεν ήταν και η καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία που είχα μέχρι τώρα. Ιδρώτας ανακατεμένος με αντηλιακό, κούραση, δίψα. Δεύτερο αρνητικό. Το φαγητό. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με ότι μου λέγαν πριν πάω, δεν έφαγα. Η αλήθεια είναι πως πήγα χωρίς να έχω κάνει καμία απολύτως έρευνα πάνω στο που και τι θα φάω αλλά όλοι μου λέγανε "παντού βρίσκεις να φας έχουν αυτά που τρώμε κι εμείς δε χρειάζεται να ψάξεις". Κανείς δε μου είπε οτι αν είσαι budget traveler όπως εμείς, δηλαδή γύρω στα 10 ευρώ/ανά γεύμα, στην Ιταλία μπορείς να φας απο κάτι μέτριο εως κάτι αίσχος! Έτσι λοιπόν δε γευτήκαμε ποτέ την Ιταλική κουζίνα που τόσο αγαπώ εδώ στην Ελλάδα, αν και πιστεύω οτι είμαστε ίσως η μόνη χώρα που έχουμε πάρει την κουζίνα μιας άλλης και την έχουμε εξελίξει προς το καλύτερο! Και φυσικά κρύος καφές πουθενά ούτε για αστείο. Ήμασταν λίγο υποψιασμένοι για αυτό αλλά τελικά κατάλαβα οτι όλα τα freddoccino, freddo espresso, freddo capuccino και άλλα -ccino είναι ελληνικές πατέντες. Προσωπικά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με την έλλειψη καφέ αλλά οι άλλoi δύο πραγματικά δεν την πάλευαν όντας coffeeholics. Καταλήξανε να πάρουν απο το σούπερ μάρκετ φακελάκια capuccino και να τα χτυπούν στα μπουκάλια του νερού, τα junkies!
Το παγωτό σε άλλες περιπτώσεις ήταν τέλειο σε άλλες μέτριο, αλλά σχεδόν σε όλες πανάκριβο. Με εξαίρεση τη Σιένα που βρήκαμε ένα εκπληκτικό παγωτατζίδικο με μόνο 2 ευρώ το κύπελλο. Κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω πόσο γκαντέμης είμαι αλλά γιατί σε κάθε πόλη που πηγαίνω πάντα θα είναι και απο κάτι υπο αποκατάσταση; Φτιάχτε τα το χειμώνα βρε αδερφέ! Κατά τα άλλα να πω οτι ερωτεύτηκα τη Ρώμη. Σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω δει μέχρι στιγμής. Η Σιένα η πιο γραφική απο όλες (αλλά και η πιο μικρή) και η Φλωρεντία σαν ένα τεράστιο μεσαιωνικό κουκλόσπιτο. Ξεκινάμε λοιπόν:
Η Ρώμη είναι μια πόλη απόλυτα ερωτεύσιμη, με τεράστια ποικιλομορφία, χρώμα, ιστορία, ναούς, αψίδες, αγάλματα, εντυπωσιακά κτίρια, γραφικά σοκάκια, μπαλκόνια με λουλούδια, πλακόστρωτους δρόμους και πολλά πολλά μηχανάκια! Είναι πραγματικά ένα υπαίθριο μουσείο που δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις!
Το διαμέρισμα που νοικιάζαμε ήταν κοντά στην Porta Maggiore. Κάθε πρωί λοιπόν περνούσαμε απο εδώ.
Παρ'όλα αυτά η γειτονιά που μέναμε δεν ήταν και η πιο γραφική, στην παρακάτω φωτό φαίνεται όμορφη αλλά λίγο πιο πίσω μας που ήταν και το διαμέρισμα ήταν βρώμικα, με πολλά grafiti και έναν υπερυψωμένο σιδηρόδρομο που πέρναγε το τραίνο. Κάτι σε Μεταξουργείο, κάτι σε Κηφισό... Κάτι τέτοιο θύμιζε η γειτονιά. Ρώμη, σε καμία περίπτωση. Γελάσαμε αρκετά με μια μικρή αμηχανία βέβαια στο ενδεχόμενο η Ρώμη να είναι αυτό το χάλι! "Αποκλείεται", λέω, "ρε παιδιά", "πάμε προς το κέντρο". Και έτσι κάναμε.
Κατηφορίζοντας προς το κέντρο λοιπόν το οποίο ήταν γύρω στη μισή ώρα με τα πόδια απο το διαμέρισμά μας.
Όμορφη γειτονιά! Απο κοντά ήταν πιο εντυπωσιακή, στη φωτογραφία χάνει αρκετά.
Καταλήξαμε στην Piazza del Colosseo αλλά πριν κάνουμε το οτιδήποτε... φαγητό! Καθίσαμε σε ένα εντελώς τουριστικό εστιατόριο δίπλα ακριβώς απο το Κολοσσαίο (τα θέλαμε κι εμείς!) και είπαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε πίτσα. Και ήρθε αυτό:
Ο Βασίλης πήρε Gnocchi. Αδιάφορα, με τη σαλτσούλα αρκετά αραιή θυμίζοντας περισσότερο στομαχικά υγρα. Βέβαια την αηδία της πίτσας δεν την έφτανε σε καμία περίπτωση!
Αν και είχαμε ξενερώσει αρκετά απο το αποτυχημένο φαγητό με το οποίο δε χορτάσαμε εκτός των άλλων, και αφού δώσαμε περίπου 11 ευρώ ο καθένας ξεκινήσαμε το sightseeing (με ολίγη γκρίνια)! Ιδού λοιπόν το Κολοσσαίο το οποίο δε χρειάζεται και ιδιαίτερες συστάσεις. Σήμα κατατεθέν της Ιταλικής πρωτεύουσας, λάμβαναν χώρα σε αυτό ταυρομαχίες, σφαγιάζονταν μονομάχοι βεβαίως βεβαίως, γινόντουσαν αρματοδρομίες, επίσημα events και άλλες διάφορες δημόσιες μορφές ψυχαγωγίας. Το 404 έγινε η τελευταία μονομαχία μεταξύ μονομάχων.
Η ουρά για τα εισιτήρια δεν ήταν καθόλου μικρή. Γύρω στα 20-25 λεπτά αναμονής. Όμως ήταν αρκετά εντυπωσιακό μέσα αν και κατά ένα μεγάλο μέρος κατεστραμμένο. Είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τα υπόγεια του Κολοσσαίου, εκεί που φυλάσσονταν δηλαδή στα κελιά οι μονομάχοι, λιοντάρια κλπ.
Σε αυτή τη φωτογραφία μπορείτε να δείτε το επίπεδο που χωρίζει τα υπόγεια απο την αρένα.
Φεύγοντας απο το Κολοσσαίο, με προορισμό Palatine Hill. Αριστερά, η Αψίδα του Κωνσταντίνου.
Όμορφος λόφος, ένας απο τους 7 της Ρώμης, με αρκετή ηρεμία (παρ'όλο τον κόσμο), πολύ πράσινο και φυσικά εκπληκτική θέα.
Και μιλώντας για θέα... Το Ρωμαϊκό Φόρουμ (ή Ρωμαϊκή Αγορά) απο κάτω μας. Δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Ότι έχει απομείνει απο το Ναό του Κάστορα και του Πολυδεύκη και πίσω η Αψίδα του Σεπτίμιου Σεβήρου.
Το πίσω μέρος του Καπιτολίου (καφέ πύργος αριστερά) και δεξιά ένα απο τα εντυπωσιακότερα κτίσματα της Ρώμης κατά την άποψή μου το οποίο έχει διάφορες ονομασίες, Altare della Patria, Monumento a Vittorio Emanuele II, ή απλά "the typewriter" όπως το λένε οι ντόπιοι.
Ένα ακόμη διάσημο σημείο για φωτογραφία ακριβώς απέναντι. Όπως βλέπετε έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Θα περάσουμε κι απο εκεί τις επόμενες μέρες.
Κατεβαίνοντας απο το λόφο και περπατώντας στη Ρωμαϊκή Αγορά. Εδώ, η Αψίδα του Τίτου.
Ο Ναός του Αντωνίνου και της Φαουστίνης.
Εκεί ψηλά ήμασταν πριν απο λίγο!
Καταλήξαμε στην Piazza Venezia, με το εντυπωσιακό μνημείο-κτίριο-μουσείο που σας ανέφερα πριν.
Ώρα για περπάτημα στα στενά της Ρώμης!
Να πω οτι η Ρώμη σε κάποια σημεία μου θύμισε κάπως τη Βιέννη αλλά με περισσότερο χρώμα. Πανέμορφη.
Πολλά scooters!
Ιταλικό κρασί!
Λοιπόν παρ'όλο που όλη τη δόξα την παίρνουν η Piazza di Spagna και η Piazza Navona εγώ θα πω οτι αυτή την πλατεία για κάποιο λόγο την ερωτεύτηκα. Τη βρήκαμε τυχαία. Είναι πέρασμα για διάφορα σημεία της Ρώμης. Εστιατόρια, πολύχρωμα κτίρια και ο ναός του Αδριανού! Και όχι τόσο πολύβουη όσο οι άλλες. Piazza di Pietra λοιπόν:
Η αφεντιά μου.
Απο τα παγκάκια της πλατείας (παγκάκια τρόπος του λέγειν, δύο παράλληλα σίδερα ήταν), παρατηρούσαμε το χαρταετό που κάποιος πετούσε πίσω απο τα κτίρια.
Ένα κατάστημα αφιερωμένο στον Πινόκιο και τις Μαριονέτες. Ο Βασίλης δεν έχασε χρόνο και έκανε ένα νέο φίλο.
Αυτό ήταν το τέλος της πρώτης ημέρας στη Ρώμη!
Last edited by a moderator:
. Προσωπικά βρήκα σπουδαία την τοπική κουζίνα και το κρασί...λόγος να ξαναπάω.
