"Πρώτη μέρα στην Βιέννη"
Αρχικά να πω, πως δεν ξέρω καθόλου πώς να ξεκινήσω την ιστορία αλλά θα ήθελα πολύ να αναφέρω το γεγονός ότι συγκεκριμένο ταξίδι ήταν ένα δώρο. Δεν είχα καταφέρει να σχεδιάσω κανένα πλάνο, οπότε πηγαίναμε στα τυφλά σχεδόν. Λίγο οι ιστορίες που είχα διαβάσει μέσα στο φόρουμ, λίγο που πάνω κάτω ήξερα τι θέλουμε να δούμε από την προηγούμενη φορά που κανονίσαμε αλλά ακυρώθηκε, λίγο και τα safe σημεία που ξέραμε από το προηγούμενο μας ταξίδι. Τα καταφέραμε μωρέ !
Για να καταλάβει όμως κάποιος μια ιστορία, πρέπει να μάθει και το πώς ξεκίνησε.
Η Βιέννη για εμάς ήταν ένα μέρος που νομίζαμε πως δεν μας ήθελε, τελικά ίσως και να μην μας ήθελε όντως, απλά να έκανε υπομονή για εμάς, δεν ξέρω. Η πρώτη μας απόπειρα να την επισκεφτούμε ήταν τον Νοέμβριο του 21 και η πτήση μας ταξίδευε ακριβώς την πρώτη ημέρα του lockdown. Πολλοί καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Η δεύτερη απόπειρα έγινε από τον σύζυγο και τα εισιτήρια κλείστηκαν για 2 με 4 Δεκέμβρη του 22.
Κάτι είχα αναφέρει για δώρο πιο πάνω αν θυμάστε. Εεε, λοιπόν η πτήση της επιστροφής έπεφτε στα γενέθλια μου.
Δεν είχε προλάβει καλά καλά να φύγει ο Νοέμβρης και καθώς ο σύζυγος πήγε για ύπνο νωρίς μιας και έπρεπε να ξυπνήσει ξημερώματα, μου πετάει ένα «Αύριο να ετοιμάσεις τους σάκους των λάπτοπ για 2ημερο. Φεύγουμε Βιέννη»
Εμένα εντωμεταξύ μου είχε αναφέρει πολλές φορές πως κάτι ετοίμαζε για Δεκέμβρη με αεροπλάνο και να ψαχτώ για λοιπές χρεώσεις κλπ. Αλλά που να φανταστώ η έρημη πως ήταν πρώτον για τα γενέθλια μου και δεύτερον στο εξωτερικό και τόσο μακριά. Έλεγα εντάξει μωρέ κάπου κοντά θα είναι, σε κανέναν δεν περισσεύουν τόσα χρήματα.
Να σημειώσω εδώ πως ο άντρας μου είναι από τους τύπους που τα κλείνουν όλα στο τέλος, αν μπορούσε και τελευταία μέρα θα τα έκλεινε όλα και μετά θα γκρίνιαζε για τις τιμές.
Αλλά να συνεχίσω καλύτερα την ιστορία μου.
Γενικά από ιστορία της Βιέννης δεν ξέρω πολλά. Εγώ την Βιέννη την έμαθα από τον υπαστυνόμο Ρεξ και όχι από τον Μότσαρτ ή την Σίσι.
Δεν τρελαίνομαι για μουσεία και ιστορία αλλά για περιπέτειες και μέρη να γεμίσει το μάτι μου από εικόνες. Το αναφέρω για να μην νομίζετε πως αυτό το ταξίδι έχει μουσεία και ιστορίες.
Η πτήση μας έφευγε 10 παρά το πρωί με Ryanair και φτάσαμε γύρω στις 11.
Με το που φτάσαμε Βιέννη χιόνιζε. Όχι, το είπα και πιο πάνω, αυτή η πόλη στην ψυχή της μας είχε. Το χιόνι το χάρηκα αλλά όχι πολύ. Πιο πολύ χιονόνερο ήταν που απλά λόγω χαμηλής θερμοκρασίας σου φαινόταν σαν χιόνι. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία να σας δείξω. Αλλά υγεία μωρέ στο χιόνι θα κολλήσουμε;
Πάμε που λέτε να βγούμε στο αεροδρόμιο. Πριν προλάβουμε καν να πατήσουμε το πόδι μας 2 αστυνομικοί ζητούσαν τα διαβατήρια μας.
Και εγώ μα και ο σύντροφος μας είχαμε την ίδια απορία: «Στην Ελλάδα γιατί δεν το κάνουν ποτέ αυτό;»
Τέλος πάντων, προχωράμε που λέτε και κάπου εκεί πρέπει να ήταν και αυτό το δεντρο που θα σας δείξω παρακάτω. Ίσως και όχι... Εμείς το συναντήσαμε καθώς φεύγαμε αλλά είναι πραγματικά υπέροχο. Σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, ειδικά αν το δεις όταν θα φτάσεις.
Αφού περπατήσαμε αρκετά βρήκαμε το κισσέ των μεταφορών της Βιέννης. Εγώ ήθελα να μας βγάλω από μία εβδομαδιαία κάρτα και από ένα εισιτήριο μέχρι το wien mitte. Εεε στα ελληνικά καλά τα λέω στα ξένα πως θα τα πούμε;
Ο τυπάς στο κισσέ να μην καταλαβαίνει τι προσπαθώ να του εξηγώ. Πάλι καλά ήταν μια υπεύθυνη εκεί και κάτι του έλεγε. Από ότι συμπεραίνω τώρα, δεν καταλάβαινε μάλλον τον αγγλικό μου λόγο. Τι να κάνουμε κύριος έχουμε και μια Ανθρωποφοβία.
Να μου μιλάει μισά γερμανικά, μισά αγγλικά, ή έστω αυτό καταλάβαινα εγώ. Κάτι μου είπε πως οι εβδομαδιαίες βγαίνουν αρχές του μήνα ή τέλος του προηγούμενου για τον επόμενο; Ή μήπως βγαίνουν στις αρχές τις εβδομάδας; Θα σας γελάσω πραγματικά. Αλλά το αναφέρω σε περίπτωση που βοηθηθεί κάποιος.
Τελικά βγάλαμε 2 κάρτες των 72 ωρών και 2 εισιτήρια μέχρι Vienna Central T.
Τα παίρνουμε που λέτε και τσούκου τσούκου, με τα χοντρά μπουφάν και τις τσάντες να πέφτουν από τους ώμους ψάχνουμε το S7.
S7 ήθελες μαράκι; Θα θελες… (Ναι για εμένα λέω παιδιά. Μην μπερδευτείτε με το παρατσούκλι μου)
Εμένα να με πιάνει κρύος ιδρώτας από το άγχος μου.
Πάλι καλά ο σύζυγος ξαναβλέπει τα εισιτήρια και να μου λέει «Εδώ μπαίνουμε» Εγώ με την δυσπιστία στο μάτι να μην τον πολυπιστεύω αλλά τι να κάνω μπήκα.
Και εδώ αρχίζουν τα γέλια. Τώρα γιατί εκεί μου ερχόταν να πατήσω τα κλάματα από το άγχος μου.
Anyway κοιτάμε εισιτήρια γράφει πάνω “Wien Kernzonegrenze”
Κοιτάω την οθόνη με της στάσεις καμία που να έχει τέτοιο όνομα.
Κοιτάει ο σύζυγος τους χάρτες, κάτι για Central T του έβγαζε.
Είμαι και εγώ που ζήτησα ένα εισιτήριο από το αεροδρόμιο προς Wien mitte.
Είναι και αυτοί που έχουν 15 ονόματα για μία στάση. Δηλαδή παιδιά αν θέλετε να χαθείτε ξέρετε που θα πάτε.
Αυτό μου έβγαλε η πρώτη ώρα μου στην Βιέννη.
Τελικά πάλι καλά ήταν γεμάτο το τρένο με Έλληνες αλλιώς ένας θεός ξέρει που θα πηγαίναμε.
Αρχικά να πω, πως δεν ξέρω καθόλου πώς να ξεκινήσω την ιστορία αλλά θα ήθελα πολύ να αναφέρω το γεγονός ότι συγκεκριμένο ταξίδι ήταν ένα δώρο. Δεν είχα καταφέρει να σχεδιάσω κανένα πλάνο, οπότε πηγαίναμε στα τυφλά σχεδόν. Λίγο οι ιστορίες που είχα διαβάσει μέσα στο φόρουμ, λίγο που πάνω κάτω ήξερα τι θέλουμε να δούμε από την προηγούμενη φορά που κανονίσαμε αλλά ακυρώθηκε, λίγο και τα safe σημεία που ξέραμε από το προηγούμενο μας ταξίδι. Τα καταφέραμε μωρέ !
Για να καταλάβει όμως κάποιος μια ιστορία, πρέπει να μάθει και το πώς ξεκίνησε.
Η Βιέννη για εμάς ήταν ένα μέρος που νομίζαμε πως δεν μας ήθελε, τελικά ίσως και να μην μας ήθελε όντως, απλά να έκανε υπομονή για εμάς, δεν ξέρω. Η πρώτη μας απόπειρα να την επισκεφτούμε ήταν τον Νοέμβριο του 21 και η πτήση μας ταξίδευε ακριβώς την πρώτη ημέρα του lockdown. Πολλοί καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Η δεύτερη απόπειρα έγινε από τον σύζυγο και τα εισιτήρια κλείστηκαν για 2 με 4 Δεκέμβρη του 22.
Κάτι είχα αναφέρει για δώρο πιο πάνω αν θυμάστε. Εεε, λοιπόν η πτήση της επιστροφής έπεφτε στα γενέθλια μου.
Δεν είχε προλάβει καλά καλά να φύγει ο Νοέμβρης και καθώς ο σύζυγος πήγε για ύπνο νωρίς μιας και έπρεπε να ξυπνήσει ξημερώματα, μου πετάει ένα «Αύριο να ετοιμάσεις τους σάκους των λάπτοπ για 2ημερο. Φεύγουμε Βιέννη»
Εμένα εντωμεταξύ μου είχε αναφέρει πολλές φορές πως κάτι ετοίμαζε για Δεκέμβρη με αεροπλάνο και να ψαχτώ για λοιπές χρεώσεις κλπ. Αλλά που να φανταστώ η έρημη πως ήταν πρώτον για τα γενέθλια μου και δεύτερον στο εξωτερικό και τόσο μακριά. Έλεγα εντάξει μωρέ κάπου κοντά θα είναι, σε κανέναν δεν περισσεύουν τόσα χρήματα.
Να σημειώσω εδώ πως ο άντρας μου είναι από τους τύπους που τα κλείνουν όλα στο τέλος, αν μπορούσε και τελευταία μέρα θα τα έκλεινε όλα και μετά θα γκρίνιαζε για τις τιμές.
Αλλά να συνεχίσω καλύτερα την ιστορία μου.
Γενικά από ιστορία της Βιέννης δεν ξέρω πολλά. Εγώ την Βιέννη την έμαθα από τον υπαστυνόμο Ρεξ και όχι από τον Μότσαρτ ή την Σίσι.
Δεν τρελαίνομαι για μουσεία και ιστορία αλλά για περιπέτειες και μέρη να γεμίσει το μάτι μου από εικόνες. Το αναφέρω για να μην νομίζετε πως αυτό το ταξίδι έχει μουσεία και ιστορίες.
Η πτήση μας έφευγε 10 παρά το πρωί με Ryanair και φτάσαμε γύρω στις 11.
Με το που φτάσαμε Βιέννη χιόνιζε. Όχι, το είπα και πιο πάνω, αυτή η πόλη στην ψυχή της μας είχε. Το χιόνι το χάρηκα αλλά όχι πολύ. Πιο πολύ χιονόνερο ήταν που απλά λόγω χαμηλής θερμοκρασίας σου φαινόταν σαν χιόνι. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία να σας δείξω. Αλλά υγεία μωρέ στο χιόνι θα κολλήσουμε;
Πάμε που λέτε να βγούμε στο αεροδρόμιο. Πριν προλάβουμε καν να πατήσουμε το πόδι μας 2 αστυνομικοί ζητούσαν τα διαβατήρια μας.
Και εγώ μα και ο σύντροφος μας είχαμε την ίδια απορία: «Στην Ελλάδα γιατί δεν το κάνουν ποτέ αυτό;»
Τέλος πάντων, προχωράμε που λέτε και κάπου εκεί πρέπει να ήταν και αυτό το δεντρο που θα σας δείξω παρακάτω. Ίσως και όχι... Εμείς το συναντήσαμε καθώς φεύγαμε αλλά είναι πραγματικά υπέροχο. Σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, ειδικά αν το δεις όταν θα φτάσεις.
Αφού περπατήσαμε αρκετά βρήκαμε το κισσέ των μεταφορών της Βιέννης. Εγώ ήθελα να μας βγάλω από μία εβδομαδιαία κάρτα και από ένα εισιτήριο μέχρι το wien mitte. Εεε στα ελληνικά καλά τα λέω στα ξένα πως θα τα πούμε;
Ο τυπάς στο κισσέ να μην καταλαβαίνει τι προσπαθώ να του εξηγώ. Πάλι καλά ήταν μια υπεύθυνη εκεί και κάτι του έλεγε. Από ότι συμπεραίνω τώρα, δεν καταλάβαινε μάλλον τον αγγλικό μου λόγο. Τι να κάνουμε κύριος έχουμε και μια Ανθρωποφοβία.
Να μου μιλάει μισά γερμανικά, μισά αγγλικά, ή έστω αυτό καταλάβαινα εγώ. Κάτι μου είπε πως οι εβδομαδιαίες βγαίνουν αρχές του μήνα ή τέλος του προηγούμενου για τον επόμενο; Ή μήπως βγαίνουν στις αρχές τις εβδομάδας; Θα σας γελάσω πραγματικά. Αλλά το αναφέρω σε περίπτωση που βοηθηθεί κάποιος.
Τελικά βγάλαμε 2 κάρτες των 72 ωρών και 2 εισιτήρια μέχρι Vienna Central T.
Τα παίρνουμε που λέτε και τσούκου τσούκου, με τα χοντρά μπουφάν και τις τσάντες να πέφτουν από τους ώμους ψάχνουμε το S7.
S7 ήθελες μαράκι; Θα θελες… (Ναι για εμένα λέω παιδιά. Μην μπερδευτείτε με το παρατσούκλι μου)
Εμένα να με πιάνει κρύος ιδρώτας από το άγχος μου.
Πάλι καλά ο σύζυγος ξαναβλέπει τα εισιτήρια και να μου λέει «Εδώ μπαίνουμε» Εγώ με την δυσπιστία στο μάτι να μην τον πολυπιστεύω αλλά τι να κάνω μπήκα.
Και εδώ αρχίζουν τα γέλια. Τώρα γιατί εκεί μου ερχόταν να πατήσω τα κλάματα από το άγχος μου.
Anyway κοιτάμε εισιτήρια γράφει πάνω “Wien Kernzonegrenze”
Κοιτάω την οθόνη με της στάσεις καμία που να έχει τέτοιο όνομα.
Κοιτάει ο σύζυγος τους χάρτες, κάτι για Central T του έβγαζε.
Είμαι και εγώ που ζήτησα ένα εισιτήριο από το αεροδρόμιο προς Wien mitte.
Είναι και αυτοί που έχουν 15 ονόματα για μία στάση. Δηλαδή παιδιά αν θέλετε να χαθείτε ξέρετε που θα πάτε.
Αυτό μου έβγαλε η πρώτη ώρα μου στην Βιέννη.
Τελικά πάλι καλά ήταν γεμάτο το τρένο με Έλληνες αλλιώς ένας θεός ξέρει που θα πηγαίναμε.
