LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.511
- Likes
- 7.700
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Πρωινό ξύπνημα μιας και πρέπει να συνοδεύω τα 2 αγόρια στα σύνορα όπου θα συναντηθούν με τα φορτηγά και άλλες οργανώσεις. Θα σχηματιστεί ένα κονβόι που θα διασχίσει τα 800 χιλιόμετρα δρόμου που βάλλονται από τα πυρά ως τη Βαγδάτη.. Ο Δ με εκπαιδεύει σε ένα εντατικό πρόγραμμα της μισής ώρας στη οδήγηση του αυτόματου αυτοκινήτου που έχουμε νοικιάσει και που θα πάρω πίσω στο καταυλισμό…
Τι να μάθεις σε μισή ώρα ? τίποτα!! Με το που αποχαιρετιστήκαμε μπήκα στη θέση του οδηγού και πήγα να ξεκινήσω..Το σκασμένο άρχισε να τσινά( κλωτσά) ως αφηνιασμένο άλογο και να σταματά.. Τα βλέμματα των φαντάρων έπεσαν πάνω στο αυτοκίνητο που χόρευε , πλησίασαν και πρότειναν να το βγάλουν έξω από το χώρο του τελωνείου.. Εγώ κατακόκκινη σαν παντζάρι ευχόμουν τη ίδια ώρα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί να γλυτώσω από το εξευτελισμό.. Σαν να κατάλαβε και το αυτοκίνητο τη αμηχανία μου και ένιωσε το βρεγμένο από ιδρώτα ποπ..μου και αποφάσισε να κυλήσει ομαλά πριν οι φαντάροι αρχίσουν να ζητούν δίπλωμα και άδειες. ...Ευτυχώς το τεράστιο σήμα της οργάνωσης κολλημένο στις πόρτες και καπό με γλύτωσε από τυχόν αναποδιές… Βγήκα στο δρόμο… Ευτυχώς τα 75 χιλιόμετρα ως το καταυλισμό είναι μια ευθεία οπότε άφοβα πήρα μια βαθιά ανάσα..Στη χειρότερη να βρεθώ στο χαντάκι που δεν είναι και βαθύ, τα μεγάλα φορτηγά τα συνάντησα στο πηγαιμό και λογικά ο δρόμος θα είναι καθαρός από βαριά οχήματα…
Έφτασα σώα στο camp..προχώρησα στο ιατρείο κορδωμένη , καμαρωτή λες και κέρδισα τη μάχη του Βαρτελω..Πάντως τη μάχη Opel-M.. τη κέρδισα!!!
H ουρά έξω από το ιατρείο όλο και μεγαλώνει…. Μαθεύτηκε τελικά πως υπάρχει γιατρός ….
Δεν μπορώ να πω πως τα περιστατικά ήταν αξιόλογης και δύσκολης παθογένειας… Τα γνωστά… ήλθε γιατρός ας πάμε μια βόλτα!!!! δεν έχουμε και καλύτερο να κάνουμε! Αυτού του είδους τη παθολογία εγώ τη έχω κωδικοποίηση ως DC( doctor curiosity) και ξεσπάμε σε γέλια όταν φεύγοντας ρωτούν …φάρμακα δεν έχω εγώ??
Ένα αγόρι μπαίνει στο ιατρείο υποβασταζόμενο από 2 φίλους και η γιαπωνέζα νοσοκόμα με ενημερώνει πως έχει επιπεφυκίτιδα από τη σκόνη που είχε σηκωθεί στο χθεσινό ανεμοστρόβιλο και ότι βρίσκεται υπό αγωγή..
Ο νεαρός με τον που τον άφησαν οι φίλοι του δεν κατάφερε να βρει το εξεταστικό κρεβάτι, τα βήματα του αβέβαια και ο προσανατολισμός ανύπαρκτος...
-Από πότε δεν βλέπει ρωτώ? Και πλησιάζω…
-Από σήμερα απαντά σε τέλεια αγγλικά ο νεαρός..
Τα πόδια μου παραλύουν από αυτό που βλέπω…. .έχω μπροστά μου περιστατικό με trachoma!!..
Μπορεί η διάγνωση να έγινε γρήγορα , οι διαδικασίες για να μεταφερθεί ο νεαρός σε νοσοκομείο του Αμμάν πήραν ώρες…
Υπάρχουν σαφείς διαδικασίες και πρωτόκολλα
Να ενημερώσω τη πύλη που θα ειδοποιήσει το νοσοκομείο του χωριού να μου δώσει βεβαίωση ότι δεν διαθέτει οφθαλμολογικό τμήμα , να βρω τα UN να μου δώσουν ασθενοφόρο και φρουρά να μιλήσω στο Douglas της UNCHR που έχει όλη τη ευθύνη των προσφύγων να δώσει την άδεια για τη μετακίνηση. Για καλή τύχη του νεαρού διαθέτουμε το κατάλληλο φάρμακο και έχουμε αρχίσει τη θεραπεία….
Τέλειωσε και αυτή η μέρα… αλλά πριν τη δύση της μου επιφυλάσσει μια καταιγίδα….
Ο ήχος του τηλεφώνου με επαναφέρει και στο άκουσμα μιας γυναικείας ταραγμένης ως υστερικής φωνής με αποτελειώνει..
…Μας πυροβόλησαν , μας επιτεθήκαν και χάσαμε το φορτηγό σας και τα μέλη σας!!!!!!!!!!!
Η φωνή της Σαλώμης, μέλους μιας άλλης οργάνωσης, με το ζόρι καταφέρνει να μου πει ότι το κονβόι δέχτηκε επίθεση , χτυπήθηκε το αυτοκίνητο του έλληνα πρέσβη που ήταν μαζί και όταν τελικά έφτασαν στη Βαγδάτη ανακάλυψαν πως οι δικοί μας δεν ήταν μαζί τους… Από τους υπολογισμούς πρέπει να πέρασαν 3 με 5 ώρες που δεν γνώριζαν ότι τα παιδιά δεν ήταν πια στο κονβόι…
Ένα μούδιασμα, ένα κενό λες και με καταπίνει μια άβυσσος.. Εικόνες σε φλας-μπακ μια δεκαετίας πίσω στη Σομαλία , η δολοφονία του Γιώργου, η γρήγορη εκκένωση με τη βοήθεια του Ινδικού στρατού, η σωρός που πρέπει να βολέψω σε ψυγείο, τα διαδικαστικά στο προξενείο στο Ναϊρόμπι . ανάκατες εικόνες, συναισθήματα οργής όλα ένα μίγμα στο κεφάλι μου που γυρνά σαν μίξερ σε 5 ταχύτητα…
..Όχι ρε γαμωτο όχι πάλι τα ίδια!!!!!!!!!..
Αυτό που μου φάνηκε ότι κράτησε αιώνα, είχε διάρκεια όση η τηλεφωνική επικοινωνία με τη Σαλώμη….
-Πάμε Εύη… έχουμε δουλειά.
Η Εύη σηκώθηκε ντύθηκε χωρίς να πει λέξη.
Στα γραφεία της UNCHR o Douglas μας περιμένει . Γνώριζε για το περιστατικό.. Εμ βέβαια η συνεργασία αμερικάνων, UN , UNCHR λειτουργεί άψογα..
.. Βρες τους Douglas ,,όπου και να νάνε , όπως και να είναι…
Τα τηλέφωνα τους δορυφορικά και μη κλειστά…
Η Αθήνα εμβρόντητη..και για εμάς μια ατέλειωτη νύχτα ξεκινά…
Τι να μάθεις σε μισή ώρα ? τίποτα!! Με το που αποχαιρετιστήκαμε μπήκα στη θέση του οδηγού και πήγα να ξεκινήσω..Το σκασμένο άρχισε να τσινά( κλωτσά) ως αφηνιασμένο άλογο και να σταματά.. Τα βλέμματα των φαντάρων έπεσαν πάνω στο αυτοκίνητο που χόρευε , πλησίασαν και πρότειναν να το βγάλουν έξω από το χώρο του τελωνείου.. Εγώ κατακόκκινη σαν παντζάρι ευχόμουν τη ίδια ώρα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί να γλυτώσω από το εξευτελισμό.. Σαν να κατάλαβε και το αυτοκίνητο τη αμηχανία μου και ένιωσε το βρεγμένο από ιδρώτα ποπ..μου και αποφάσισε να κυλήσει ομαλά πριν οι φαντάροι αρχίσουν να ζητούν δίπλωμα και άδειες. ...Ευτυχώς το τεράστιο σήμα της οργάνωσης κολλημένο στις πόρτες και καπό με γλύτωσε από τυχόν αναποδιές… Βγήκα στο δρόμο… Ευτυχώς τα 75 χιλιόμετρα ως το καταυλισμό είναι μια ευθεία οπότε άφοβα πήρα μια βαθιά ανάσα..Στη χειρότερη να βρεθώ στο χαντάκι που δεν είναι και βαθύ, τα μεγάλα φορτηγά τα συνάντησα στο πηγαιμό και λογικά ο δρόμος θα είναι καθαρός από βαριά οχήματα…
Έφτασα σώα στο camp..προχώρησα στο ιατρείο κορδωμένη , καμαρωτή λες και κέρδισα τη μάχη του Βαρτελω..Πάντως τη μάχη Opel-M.. τη κέρδισα!!!
H ουρά έξω από το ιατρείο όλο και μεγαλώνει…. Μαθεύτηκε τελικά πως υπάρχει γιατρός ….
Δεν μπορώ να πω πως τα περιστατικά ήταν αξιόλογης και δύσκολης παθογένειας… Τα γνωστά… ήλθε γιατρός ας πάμε μια βόλτα!!!! δεν έχουμε και καλύτερο να κάνουμε! Αυτού του είδους τη παθολογία εγώ τη έχω κωδικοποίηση ως DC( doctor curiosity) και ξεσπάμε σε γέλια όταν φεύγοντας ρωτούν …φάρμακα δεν έχω εγώ??
Ένα αγόρι μπαίνει στο ιατρείο υποβασταζόμενο από 2 φίλους και η γιαπωνέζα νοσοκόμα με ενημερώνει πως έχει επιπεφυκίτιδα από τη σκόνη που είχε σηκωθεί στο χθεσινό ανεμοστρόβιλο και ότι βρίσκεται υπό αγωγή..
Ο νεαρός με τον που τον άφησαν οι φίλοι του δεν κατάφερε να βρει το εξεταστικό κρεβάτι, τα βήματα του αβέβαια και ο προσανατολισμός ανύπαρκτος...
-Από πότε δεν βλέπει ρωτώ? Και πλησιάζω…
-Από σήμερα απαντά σε τέλεια αγγλικά ο νεαρός..
Τα πόδια μου παραλύουν από αυτό που βλέπω…. .έχω μπροστά μου περιστατικό με trachoma!!..
Μπορεί η διάγνωση να έγινε γρήγορα , οι διαδικασίες για να μεταφερθεί ο νεαρός σε νοσοκομείο του Αμμάν πήραν ώρες…
Υπάρχουν σαφείς διαδικασίες και πρωτόκολλα
Να ενημερώσω τη πύλη που θα ειδοποιήσει το νοσοκομείο του χωριού να μου δώσει βεβαίωση ότι δεν διαθέτει οφθαλμολογικό τμήμα , να βρω τα UN να μου δώσουν ασθενοφόρο και φρουρά να μιλήσω στο Douglas της UNCHR που έχει όλη τη ευθύνη των προσφύγων να δώσει την άδεια για τη μετακίνηση. Για καλή τύχη του νεαρού διαθέτουμε το κατάλληλο φάρμακο και έχουμε αρχίσει τη θεραπεία….
Τέλειωσε και αυτή η μέρα… αλλά πριν τη δύση της μου επιφυλάσσει μια καταιγίδα….
Ο ήχος του τηλεφώνου με επαναφέρει και στο άκουσμα μιας γυναικείας ταραγμένης ως υστερικής φωνής με αποτελειώνει..
…Μας πυροβόλησαν , μας επιτεθήκαν και χάσαμε το φορτηγό σας και τα μέλη σας!!!!!!!!!!!
Η φωνή της Σαλώμης, μέλους μιας άλλης οργάνωσης, με το ζόρι καταφέρνει να μου πει ότι το κονβόι δέχτηκε επίθεση , χτυπήθηκε το αυτοκίνητο του έλληνα πρέσβη που ήταν μαζί και όταν τελικά έφτασαν στη Βαγδάτη ανακάλυψαν πως οι δικοί μας δεν ήταν μαζί τους… Από τους υπολογισμούς πρέπει να πέρασαν 3 με 5 ώρες που δεν γνώριζαν ότι τα παιδιά δεν ήταν πια στο κονβόι…
Ένα μούδιασμα, ένα κενό λες και με καταπίνει μια άβυσσος.. Εικόνες σε φλας-μπακ μια δεκαετίας πίσω στη Σομαλία , η δολοφονία του Γιώργου, η γρήγορη εκκένωση με τη βοήθεια του Ινδικού στρατού, η σωρός που πρέπει να βολέψω σε ψυγείο, τα διαδικαστικά στο προξενείο στο Ναϊρόμπι . ανάκατες εικόνες, συναισθήματα οργής όλα ένα μίγμα στο κεφάλι μου που γυρνά σαν μίξερ σε 5 ταχύτητα…
..Όχι ρε γαμωτο όχι πάλι τα ίδια!!!!!!!!!..
Αυτό που μου φάνηκε ότι κράτησε αιώνα, είχε διάρκεια όση η τηλεφωνική επικοινωνία με τη Σαλώμη….
-Πάμε Εύη… έχουμε δουλειά.
Η Εύη σηκώθηκε ντύθηκε χωρίς να πει λέξη.
Στα γραφεία της UNCHR o Douglas μας περιμένει . Γνώριζε για το περιστατικό.. Εμ βέβαια η συνεργασία αμερικάνων, UN , UNCHR λειτουργεί άψογα..
.. Βρες τους Douglas ,,όπου και να νάνε , όπως και να είναι…
Τα τηλέφωνα τους δορυφορικά και μη κλειστά…
Η Αθήνα εμβρόντητη..και για εμάς μια ατέλειωτη νύχτα ξεκινά…
Last edited by a moderator: