panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Jaisalmer (συνέχεια...), 8η ημέρα
Μετά από έναν ομολογουμένως βαθύ ύπνο στο lux τσαντίρι μας, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το desert camp και να επιστρέψουμε στη Jaisalmer. Θα περνάγαμε όλη την ημέρα στην πόλη και το βράδυ θα φεύγαμε για Jaipur με τη λατρεμένη Indian Railways που τόσο μας άρεσε στο προηγούμενο ταξίδι μας!
Το τζιπ μας άφησε στο Nachana Haveli Hotel. Αφού μας αρνήθηκαν δωματιάκι την προηγούμενη ημέρα, το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για να επανορθώσουν ήταν να μας κρατήσουν τις αποσκευές μας. Χαλαρώσαμε για μισή ωρίτσα στη σκιερή αυλή του ξενοδοχείου πίνοντας παγωμένη λεμονάδα (καταπληκτική η ινδική λεμονάδα) και ξεκινήσαμε ανανεωμένοι για εξερεύνηση της πόλης. Κάτι το μικρό μέγεθός της, κάτι ο δυνατός ήλιος που σκοτώνει τα μικρόβια και ξεραίνει γρήγορα τις αγελαδο-καβαλίνες στους δρόμους, η πόλη αυτή μου φάνηκε πολύ καθαρή και το περπάτημα στα σοκάκια της πολύ ευχάριστο! Πρώτη στάση, το Patwon-ki Haveli: ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα, που ανήκε σε εύπορη οικογένεια εμπόρων κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων και μεταξιού (οι πιο κακεντρεχείς θα προσθέσουν και "οπίου" καθώς και "τοκογλύφοι"). Το σπιτάκι είναι υπερπαραγωγή! Απ' έξω μοιάζει με ξυλόγλυπτο τέμπλο εκκλησίας σε μέγεθος τετραώροφης πολυκατοικίας.
Μέσα που μπήκαμε είδαμε τις χαρακτηριστικές αίθουσες με τα ψηφιδωτά κρύσταλλα, τα γυάλινα ταβάνια, τα αραβουργήματα, τις σκαλιστές πόρτες και τις τοιχογραφίες με λουλούδια και πουλιά. Δεν θα σταθώ πολύ σ'αυτά. Είναι πάνω-κάτω ότι θα δει κανείς οπουδήποτε στο Rajahstan σε παλάτια ή ιστορικά αρχοντικά και ξενοδοχεία. Θα αναφερθώ περισσότερο στη γνώση και στη σοφία των ανθρώπων της εποχής εκείνης που κατάφερναν και έχτιζαν δροσερά σπίτια μες στην έρημο χρησιμοποιώντας μόνο την πέτρα και διαμορφώνοντας με κατάλληλο τρόπο τους χώρους: παχείς τοίχοι, ανήλιαγα κλιμακοστάσια, εσωτερικά αίθρια που επέτρεπαν την διαμπερή κυκλοφορία του αέρα στα δωμάτια, πέτρινα σκίαστρα στα μπαλκόνια (κάτι σαν πέτρινες τέντες), παράθυρα με "πέτρινες σίτες" που εξυπηρετούσαν τόσο διακοσμητικούς, όσο και χρηστικούς σκοπούς: εμπόδιζαν τον ήλιο να μπει μέσα και επέτρεπαν τη διακριτική παρακολούθηση του έξω κόσμου στις γυναίκες (υπενθυμίζω ότι το Rajastan έχει κυρίως ισλαμική ιστορία και κληρονομιά).
Μια μικρή ιδέα στο βιντεάκι που ακολουθεί...
Μετά το ιστορικό αρχοντικό, το διάσημο φρούριο με την παλιά του πόλη μας περίμενε. Στα σοκάκια προς το κάστρο, δεκάδες πάγκοι με σουβενίρ μας περίμεναν επίσης:
"Αχ, ωραίο είναι αυτό! Πόσο κάνει; 100 rupees??? (1euro) Very expensive!!! Απαπαπα, No, no! 50 rupees κι αν θες!", "Καλέ, τι ωραίο ελεφαντάκι! Και τα υφασμάτινα ημερολόγια με το κάμα σούτρα! Τέλειο δώρο! Θα πάρω 5! Πάμε να δούμε και τα βραχιόλια!"
Το φρούριο έτσι απλά ξεχάστηκε. Ένα τέταρτο πέρασε, άρχισα να ανησυχώ... μισή ώρα πέρασε, μου την έδωσε!
"Παιδάκια, καλά ψώνια και άντε γεια και αντίο! Τα λέμε στο ξενοδοχείο." O Sunwy που κατά κάποιον τρόπο ένιωθε υπεύθυνος για εμάς, ανησύχησε ότι θα χαθώ. Εγώ να χαθώ! Που σε 2 μέρες έπαιζα το ισλαμικό Κάιρο στα δάχτυλα, που δεν χάνομαι στην πιο οικτρή πολεοδομικά πόλη της Ελλάδας (ποια είναι; Κουίζ!), θα χανόμουν τώρα σ' αυτό το χωριουδάκι! Poor Sunwy! δεν με ξέρεις καλά... γενικά με τον προσανατολισμό το 'χω.
Ανηφορίζω λοιπόν προς το κάστρο και μπορώ να πω πως την καταχάρηκα αυτή τη βόλτα. Μνημειακές πύλες που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές ταινίες τύπου "Κλέφτη της Βαγδάτης".
Αυτό το φρούριο είναι το μοναδικό "ζωντανό" κάστρο σε όλο το Rajahstan, με την έννοια ότι κατοικείται ακόμα. Μέσα στα τείχη, ένας γραφικότατος οικισμός με όμορφα σπίτια, παλιούς ναούς, μικρά καλντερίμια κατά μήκος των τειχών που καταλήγουν σε εξώστες με καταπληκτική θέα σε όλα τα σημεία, όλα αυτά έκαναν την εξερεύνησή μου συναρπαστική! Δυστυχώς δεν πρόλαβα ανοιχτούς τους φημισμένους τζαϊνικούς ναούς και αρκέστηκα απλά να θαυμάζω τα εκπληκτικά γλυπτά στο εξωτερικό τους (δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι μπορεί να προλάβαινα να μπω αν δεν είχα καθυστερήσει με τα χαζοσουβενίρ).
View attachment 59044
Στο παλάτι δεν πήγα. Αρκετά με τα παλάτια! Είδα στην Udaipur, στο Δελχί, στη Jodphur και θα δω προσεχώς και στη Jaipur. Ούτε διπλωματική εργασία να έκανα. Προτίμησα να απολαύσω το περπάτημα στα καλντερίμια αυτής της μοναδικής καστροπολιτείας.
Δυστυχώς, όπως λέει και το τραγούδι, είναι κακό στην άμμο να χτίζονται παλάτια: το συγκρότημα σήμερα κινδυνεύει με κατάρρευση λόγω του νερού. Οι μεταβολές του κλίματος (όταν χτίζονταν το κάστρο έριχνε μόλις 9mm βροχής το χρόνο, τώρα μπορεί να ρίξει 20mm σε τρεις μέρες), αλλά και η υπερβολική αύξηση της χρήσης του νερού στην καστροπολιτεία λόγω του τουρισμού (εστιατόρια και ξενώνες) έχουν σαν αποτέλεσμα την συγκέντρωση υδάτων στα θεμέλια, που έτσι σαθρά όπως είναι φουσκώνουν και καταρρέουν. Εγώ ο ίδιος συνάντησα ολόκληρο τμήμα τείχους που είχε καταρρεύσει σε φάση αναστήλωσης. Ευτυχώς η ινδική αρχαιολογική υπηρεσία κάνει τα πάντα για να προστατέψει το παραμυθένιο χωμάτινο κάστρο της.
View attachment 59045
Μερικές χαρακτηριστικές φώτο και βίντεο από το κάστρο...
View attachment 59051
View attachment 59052
Αφού είχε κορεστεί το μάτι μου από ωραίες εικόνες, τι να κάνω κι εγώ, άρχισα να ψωνίζω χαζά δωράκια (προτείνω τα "υφασμάτινα" ημερολόγια. Φθηνό και καλαίσθητο δωράκι). Στο ξενοδοχείο, όταν με είδαν οι υπόλοιποι με τις σακούλες με ξέχεσαν κανονικά που τους παράτησα και έκανα κι εγώ τα ίδια. Είμαστε όμως σούπερ παρεάκι και με συγχώρεσαν γρήγορα. Εξάλλου τη λογική "είμαστε παρέα και πρέπει να τα κάνουμε όλα μαζί" ποτέ δεν τη κατάλαβα. Έχουν χαλάσει παρέες σε ταξίδια επειδή οι μεν θέλουν να πάνε εκεί και οι δε θέλουν να πάνε αλλού. Ας πάει ο καθένας όπου θέλει και ας δώσουν ραντεβού σε συγκεκριμένη ώρα και σημείο. Ποιο το πρόβλημα;
Τελικά και οι φίλοι μου πήγαν στο φρούριο μετά τα ψώνια τους. Είμαι λίγο σπαστικός και αγχώδης, το ξέρω. Όταν είμαι κάπου θέλω πρώτα να δω ό,τι μπορώ και μετά, αν περισσέψει χρόνος, να κάνω και τα τουριστικά μου καθήκοντα.
Μετά από ένα καταπληκτικό γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, με μισή καρδία αφήνουμε την πόλη της ερήμου και ξεκινάμε για το τρενάκι του τρόμου. Αν επιβιώσουμε το 10ωρο ταξίδι, το μεσημέρι της επομένης θα είμαστε στην πρωτεύουσα του Rajahstan. Τη ροζουλί Jaipur...
Μετά από έναν ομολογουμένως βαθύ ύπνο στο lux τσαντίρι μας, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το desert camp και να επιστρέψουμε στη Jaisalmer. Θα περνάγαμε όλη την ημέρα στην πόλη και το βράδυ θα φεύγαμε για Jaipur με τη λατρεμένη Indian Railways που τόσο μας άρεσε στο προηγούμενο ταξίδι μας!
Το τζιπ μας άφησε στο Nachana Haveli Hotel. Αφού μας αρνήθηκαν δωματιάκι την προηγούμενη ημέρα, το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για να επανορθώσουν ήταν να μας κρατήσουν τις αποσκευές μας. Χαλαρώσαμε για μισή ωρίτσα στη σκιερή αυλή του ξενοδοχείου πίνοντας παγωμένη λεμονάδα (καταπληκτική η ινδική λεμονάδα) και ξεκινήσαμε ανανεωμένοι για εξερεύνηση της πόλης. Κάτι το μικρό μέγεθός της, κάτι ο δυνατός ήλιος που σκοτώνει τα μικρόβια και ξεραίνει γρήγορα τις αγελαδο-καβαλίνες στους δρόμους, η πόλη αυτή μου φάνηκε πολύ καθαρή και το περπάτημα στα σοκάκια της πολύ ευχάριστο! Πρώτη στάση, το Patwon-ki Haveli: ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα, που ανήκε σε εύπορη οικογένεια εμπόρων κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων και μεταξιού (οι πιο κακεντρεχείς θα προσθέσουν και "οπίου" καθώς και "τοκογλύφοι"). Το σπιτάκι είναι υπερπαραγωγή! Απ' έξω μοιάζει με ξυλόγλυπτο τέμπλο εκκλησίας σε μέγεθος τετραώροφης πολυκατοικίας.
Μέσα που μπήκαμε είδαμε τις χαρακτηριστικές αίθουσες με τα ψηφιδωτά κρύσταλλα, τα γυάλινα ταβάνια, τα αραβουργήματα, τις σκαλιστές πόρτες και τις τοιχογραφίες με λουλούδια και πουλιά. Δεν θα σταθώ πολύ σ'αυτά. Είναι πάνω-κάτω ότι θα δει κανείς οπουδήποτε στο Rajahstan σε παλάτια ή ιστορικά αρχοντικά και ξενοδοχεία. Θα αναφερθώ περισσότερο στη γνώση και στη σοφία των ανθρώπων της εποχής εκείνης που κατάφερναν και έχτιζαν δροσερά σπίτια μες στην έρημο χρησιμοποιώντας μόνο την πέτρα και διαμορφώνοντας με κατάλληλο τρόπο τους χώρους: παχείς τοίχοι, ανήλιαγα κλιμακοστάσια, εσωτερικά αίθρια που επέτρεπαν την διαμπερή κυκλοφορία του αέρα στα δωμάτια, πέτρινα σκίαστρα στα μπαλκόνια (κάτι σαν πέτρινες τέντες), παράθυρα με "πέτρινες σίτες" που εξυπηρετούσαν τόσο διακοσμητικούς, όσο και χρηστικούς σκοπούς: εμπόδιζαν τον ήλιο να μπει μέσα και επέτρεπαν τη διακριτική παρακολούθηση του έξω κόσμου στις γυναίκες (υπενθυμίζω ότι το Rajastan έχει κυρίως ισλαμική ιστορία και κληρονομιά).
Μια μικρή ιδέα στο βιντεάκι που ακολουθεί...
Μετά το ιστορικό αρχοντικό, το διάσημο φρούριο με την παλιά του πόλη μας περίμενε. Στα σοκάκια προς το κάστρο, δεκάδες πάγκοι με σουβενίρ μας περίμεναν επίσης:
"Αχ, ωραίο είναι αυτό! Πόσο κάνει; 100 rupees??? (1euro) Very expensive!!! Απαπαπα, No, no! 50 rupees κι αν θες!", "Καλέ, τι ωραίο ελεφαντάκι! Και τα υφασμάτινα ημερολόγια με το κάμα σούτρα! Τέλειο δώρο! Θα πάρω 5! Πάμε να δούμε και τα βραχιόλια!"
Το φρούριο έτσι απλά ξεχάστηκε. Ένα τέταρτο πέρασε, άρχισα να ανησυχώ... μισή ώρα πέρασε, μου την έδωσε!
"Παιδάκια, καλά ψώνια και άντε γεια και αντίο! Τα λέμε στο ξενοδοχείο." O Sunwy που κατά κάποιον τρόπο ένιωθε υπεύθυνος για εμάς, ανησύχησε ότι θα χαθώ. Εγώ να χαθώ! Που σε 2 μέρες έπαιζα το ισλαμικό Κάιρο στα δάχτυλα, που δεν χάνομαι στην πιο οικτρή πολεοδομικά πόλη της Ελλάδας (ποια είναι; Κουίζ!), θα χανόμουν τώρα σ' αυτό το χωριουδάκι! Poor Sunwy! δεν με ξέρεις καλά... γενικά με τον προσανατολισμό το 'χω.
Ανηφορίζω λοιπόν προς το κάστρο και μπορώ να πω πως την καταχάρηκα αυτή τη βόλτα. Μνημειακές πύλες που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές ταινίες τύπου "Κλέφτη της Βαγδάτης".
Αυτό το φρούριο είναι το μοναδικό "ζωντανό" κάστρο σε όλο το Rajahstan, με την έννοια ότι κατοικείται ακόμα. Μέσα στα τείχη, ένας γραφικότατος οικισμός με όμορφα σπίτια, παλιούς ναούς, μικρά καλντερίμια κατά μήκος των τειχών που καταλήγουν σε εξώστες με καταπληκτική θέα σε όλα τα σημεία, όλα αυτά έκαναν την εξερεύνησή μου συναρπαστική! Δυστυχώς δεν πρόλαβα ανοιχτούς τους φημισμένους τζαϊνικούς ναούς και αρκέστηκα απλά να θαυμάζω τα εκπληκτικά γλυπτά στο εξωτερικό τους (δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι μπορεί να προλάβαινα να μπω αν δεν είχα καθυστερήσει με τα χαζοσουβενίρ).
View attachment 59044
Στο παλάτι δεν πήγα. Αρκετά με τα παλάτια! Είδα στην Udaipur, στο Δελχί, στη Jodphur και θα δω προσεχώς και στη Jaipur. Ούτε διπλωματική εργασία να έκανα. Προτίμησα να απολαύσω το περπάτημα στα καλντερίμια αυτής της μοναδικής καστροπολιτείας.
Δυστυχώς, όπως λέει και το τραγούδι, είναι κακό στην άμμο να χτίζονται παλάτια: το συγκρότημα σήμερα κινδυνεύει με κατάρρευση λόγω του νερού. Οι μεταβολές του κλίματος (όταν χτίζονταν το κάστρο έριχνε μόλις 9mm βροχής το χρόνο, τώρα μπορεί να ρίξει 20mm σε τρεις μέρες), αλλά και η υπερβολική αύξηση της χρήσης του νερού στην καστροπολιτεία λόγω του τουρισμού (εστιατόρια και ξενώνες) έχουν σαν αποτέλεσμα την συγκέντρωση υδάτων στα θεμέλια, που έτσι σαθρά όπως είναι φουσκώνουν και καταρρέουν. Εγώ ο ίδιος συνάντησα ολόκληρο τμήμα τείχους που είχε καταρρεύσει σε φάση αναστήλωσης. Ευτυχώς η ινδική αρχαιολογική υπηρεσία κάνει τα πάντα για να προστατέψει το παραμυθένιο χωμάτινο κάστρο της.
View attachment 59045
Μερικές χαρακτηριστικές φώτο και βίντεο από το κάστρο...
View attachment 59051
View attachment 59052
Τελικά και οι φίλοι μου πήγαν στο φρούριο μετά τα ψώνια τους. Είμαι λίγο σπαστικός και αγχώδης, το ξέρω. Όταν είμαι κάπου θέλω πρώτα να δω ό,τι μπορώ και μετά, αν περισσέψει χρόνος, να κάνω και τα τουριστικά μου καθήκοντα.
Μετά από ένα καταπληκτικό γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, με μισή καρδία αφήνουμε την πόλη της ερήμου και ξεκινάμε για το τρενάκι του τρόμου. Αν επιβιώσουμε το 10ωρο ταξίδι, το μεσημέρι της επομένης θα είμαστε στην πρωτεύουσα του Rajahstan. Τη ροζουλί Jaipur...