kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Περιεχόμενα
Εφτά χρονών ήμουν όταν εγώ και οι γονείς μου διασχίσαμε για πρώτη φορά την Ευρώπη με ένα τουριστικό λεωφορείο. Περάσαμε από Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Βιέννη και ένιωσα ένα πρωτόγνωρο δέος που δεν ξέχασα ποτέ. Από τότε τα ταξίδια στο εξωτερικό ήταν ένας διακαής πόθος. Ένα μικρόβιο που δεν έβρισκε θεραπεία. Όσο μεγάλωνα η Θεσσαλονίκη μου φαινόταν σαν ένα κελί και η υπόλοιπη Ελλάδα σαν επαναλαμβανόμενα μοτίβα μιας πολυτελούς φυλακής. Διακαής σκέψη η απόδραση. Τα τελευταία τρία χρόνια όμως δεν ευδοκίμησε κανένα σχέδιο απόδρασης και αυτό με έσφιγγε σαν θηλιά στο λαιμό.
Το σχέδιο κανονίστηκε επιτέλους μέσα Αυγούστου με τους 2 γνωστούς αγνώστους της ιστορίας που είχα γράψει το 2011 συν ένα ακόμη άτομο. Οι ημέρες περνούσαν βασανιστικά με τα μάτια να εξερευνούν εικόνες και πληροφορίες στην οθόνη του υπολογιστή. Μπήκε ο Οκτώβρης και ο ύπνος άρχισε να περιορίζεται τις νύχτες λόγω της προσμονής. Μέχρι που ήρθε η βραδιά της παραμονής επιτέλους και ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία που το μυαλό αρνούνταν να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Μέσα στη διάνοια μου είχαν στήσει party οι εικόνες της Ρώμης που θα αντίκριζα. Η γιγαντιαία αγορά της portaportese, τα στενά μεσαιωνικά δρομάκια του trastevere, το μποέμικο monti, το εναλλακτικό SanLorenzo και μερικά γνωστά αξιοθέατα. Οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω το ξημέρωμα, που άργησε μα ήρθε τελικά σαν τον πιο καλοδεχούμενο επισκέπτη με το σώμα μου εξαντλημένο αλλά με μια ανεξήγητη δύναμη να το σέρνει.
Το συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό μας βρήκε να ήμαστε με τα μικρά μας σακίδια επάνω στο λεωφορείο που πάει για αεροδρόμιο, την ώρα που άρχιζε να φωτίζετε η πόλη και ενώ έριχνε μια δυνατή μπόρα. Καθισμένος ανάμεσα σε πιωμένους ξενύχτηδες του Σαββάτου είχα χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, αφενός λόγω των θολών τζαμιών που τα μαστίγωνε η βροχή και δεν σου επέτρεπαν να δεις έξω και αφετέρου από τα συμπτώματα μέθης που μου είχε δημιουργήσει η ξαγρύπνια.
Το αεροπλάνο της Ryanair που ήταν γεμάτο σαν δρομολόγιο κτελ σε ώρα και ημέρα αιχμής απογειώθηκε από την μουντή Θεσσαλονίκη και θαρρείς πως προσγειώθηκε μετά από μία ώρα περίπου σε μια άλλη διάσταση. Μια ηλιόλουστη Ρώμη που είχε ανοίξει τις αγκαλιές της για να μας υποδεχτεί.
Βγήκαμε στην πιάτσα με τα taxi. Την μία μας λέγανε ότι ο δρόμος που θέλουμε να πάμε είναι κλειστός, την άλλη ότι θέλουν 48 € και την άλλη 40€, ενώ η νόμιμη τιμή για το σημείο που θέλαμε να πάμε ήταν 30€. Εισπράττοντας μια απογοητευτική πρώτη εικόνα και με τους μυς μου τεντωμένους ανεβήκαμε σε ένα πούλμαν που πήγαινε για το termini διασχίζοντας την ιστορική Απία οδό, βλέποντας παλαιά κτίσματα κατά μήκος της αλλά και οραματιζόμενοι παλιούς ταξιδευτές όπως ο Απόστολος Παύλος που περνούσε από εδώ για να φτάσει στην θρυλική αιώνια πόλη.
Δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για άλλη μια φορά, αποφασισμένοι να βγάλουμε την βραδιά στους δρόμους της πόλης και στο αεροδρόμιο και έτσι αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να ξεκινήσει η περιήγηση μας απευθείας χωρίς να έχουμε να κάνουμε κάποιο τσεκ ιν . Με το που φτάσαμε στο termini αγοράσαμε εισιτήρια για το λεωφορείο Η που θα μας πήγαινε στην portaportese. Μια από τις μεγαλύτερες υπαίθριες αγορές του κόσμου που γίνετε κάθε Κυριακή στο trastevere.
Στα λεωφορεία δεν υπάρχουν ηχεία που αναγγέλλεται η επόμενη στάση η κάποιος σχετικός ηλεκτρονικός πίνακας οπότε μια καλή ιδέα είναι να τυπώσεις σε ένα χαρτί τις στάσεις από την σελίδα της Αtac προκειμένου να αντιληφθείς την προηγούμενη της στάσης που θα κατέβεις και να πατήσεις το κουμπί για την επόμενη έγκαιρα. Το όνομα της κάθε στάσης είναι γραμμένο με μικρά γράμματα σε ύψος περίπου 3 μέτρων πάνω σε μια ταμπέλα στον δρόμο και αν έχεις μεγάλο ανάστημα και θέλεις να το δεις ενώ είσαι όρθιος μέσα στο λεωφορείο είναι αδύνατον. Για αυτό σε κάθε στάση, σχεδόν γονάτιζα, τραβώντας όλα τα βλέμματα των επιβατών πάνω μου
Ένας Αιγύπτιος που μιλούσε πολύ καλά Ελληνικά αντιλήφθηκε το αστείο της υπόθεσης καθώς και αυτά που λέγαμε και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει παίρνοντας μάλιστα τηλέφωνο με το κινητό του σε έναν φίλο για να ρωτήσει σχετικές πληροφορίες. Μας είπε ότι αγαπούσε πολύ τους Έλληνες, πως έρχεται στην Ρώμη κάποιες φορές για δουλειές και πως θα γυρνούσε πάλι πίσω στον Πειραιά σε λίγο καιρό. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν μένει εδώ, αναφώνησε πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι πολύ καλύτεροι και λιγότερο άγριοι, αφήνοντας με άγαλμα γιατί είχα σχηματίσει διαφορετική άποψη. Η συζήτηση γινόταν με την συνοδεία σαγηνευτικών εικόνων του κέντρου που προβάλλονταν μπροστά μας μέσα από τις τζαμαρίες. Αφού τον αποχαιρετήσαμε και μας έδωσε μάλιστα και τον αριθμό του τηλεφώνου του για ότι χρειαστούμε, αποβιβαστήκαμε στο trastevere κατευθυνόμενοι προς την αγορά γύρω στις 13:40 και με μια αγαλλίαση να μας κατακλύζει που την προλάβαμε ανοικτή.
(Αριστερά :Η περιοχή του trastevere.Δεξιά: Το κεντρικό τμήμα της porta portese καθώς και η στάση που κατεβήκαμε)
Η συγκεκριμένη αγορά έχει από παλιά αντικείμενα κατάλληλα για vintage συλλέκτες, μέχρι ρούχα, τσάντες και παπούτσια. Αν ψάχνεις να βρεις βέβαια επώνυμα και πολύ ποιοτικά πράγματα αυτό το μέρος μάλλον δεν είναι το κατάλληλο για εσένα. Το κεντρικό τμήμα της portaportese αναπτύσσεται πάνω στην Via portuense σε μήκος 1.5 χιλιομέτρου περίπου με 3 σειρές από πάγκους στον δρόμο που τον χωρίζουν σε δύο λωρίδες αλλά συνεχίζεται και σε παράλληλους δρόμους.
Ο κόσμος που έκανε βόλτα ήταν αρκετός αλλά όχι τόσος ώστε να μην μπορούμε να κινηθούμε άνετα και οι πωλητές που κατά ένα μεγάλο ποσοστό ήταν μετανάστες δεν ήταν ιδιαίτερα βροντόφωνοι.
Εδώ επιβάλλεται το παζάρι. Μας κατέβασαν μια τσάντα από 20€ στα 10€ απλά γιατί μας είδαν να φεύγουμε. Στους πάγκους βέβαια είδαμε και παπούτσια με 50€ και μπλούζες με 30€.
Η θερμοκρασία ήταν ιδανική για περίπατο. O ήλιος χτυπούσε αναζωογονητικά με τις χλιαρές ακτίνες το άυπνο σώμα μου και ο εγκέφαλος μου βίωνε την κατάσταση σαν σε όνειρο αλλά επανερχόταν σταδιακά.
Σε κάποιο στενό αριστερά στην via Pietro Ripari στρίψαμε γιατί είχα διαβάσει ότι υπάρχει εκεί ένα τμήμα με παλιά αντικείμενα σε έναν πίσω παράλληλο δρόμο (Via Ippolito Nievo ). Όντως υπήρχε και βρήκαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα αλλά λίγο ογκώδη ορισμένα για να τα πάρουμε μαζί μας στο αεροπλάνο(βλέπε τραπέζια καρέκλες κτλ.).
Σε αυτό το σημείο και έχοντας υπόψη τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης και όχι της περιοχής που είμαστε, έκανα την σκέψη ότι είναι καλύτερα αντί να γυρίσουμε πίσω, να συνεχίσουμε προς τα πάνω και να στρίψουμε από το επόμενο στενό δεξιά για να βγούμε πάλι στον κεντρικό δρόμο της αγοράς. Παράλληλα η ώρα είχε πάει 14:00 και άρχισαν το μάζεμα των πραγμάτων οι πωλητές με την συνεχή προτροπή για κάτι τέτοιο από τους αστυνομικούς που πηγαινοέρχονταν.
Καθώς προχωρούσαμε βρίσκαμε συνέχεια πάγκους διάσπαρτους με πράγματα αλλά όταν πηγαίναμε να στρίψουμε από τα στενά προς τα δεξιά πέφταμε σε απανωτά αδιέξοδα! Σε μια απόσταση 1 χιλιομέτρου δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό δρομάκι για να μπορεί έστω ένας πεζός να στρίψει και να πάει δεξιά στην Via Portuense!
Με εμένα να αναφωνώ με δυνατή φωνή «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το πράγμα ρε φίλε», στο 5o στενό αδιέξοδο προσπεράσαμε κάτι νεαρούς άστεγους αλκοολικούς, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, την Viale di trastevere και μετά στρίψαμε δεξιά επιτέλους βλέποντας την είσοδο της αγοράς από μακριά.
Το σχέδιο κανονίστηκε επιτέλους μέσα Αυγούστου με τους 2 γνωστούς αγνώστους της ιστορίας που είχα γράψει το 2011 συν ένα ακόμη άτομο. Οι ημέρες περνούσαν βασανιστικά με τα μάτια να εξερευνούν εικόνες και πληροφορίες στην οθόνη του υπολογιστή. Μπήκε ο Οκτώβρης και ο ύπνος άρχισε να περιορίζεται τις νύχτες λόγω της προσμονής. Μέχρι που ήρθε η βραδιά της παραμονής επιτέλους και ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία που το μυαλό αρνούνταν να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα. Μέσα στη διάνοια μου είχαν στήσει party οι εικόνες της Ρώμης που θα αντίκριζα. Η γιγαντιαία αγορά της portaportese, τα στενά μεσαιωνικά δρομάκια του trastevere, το μποέμικο monti, το εναλλακτικό SanLorenzo και μερικά γνωστά αξιοθέατα. Οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν να περιμένω το ξημέρωμα, που άργησε μα ήρθε τελικά σαν τον πιο καλοδεχούμενο επισκέπτη με το σώμα μου εξαντλημένο αλλά με μια ανεξήγητη δύναμη να το σέρνει.
Το συννεφιασμένο Κυριακάτικο πρωινό μας βρήκε να ήμαστε με τα μικρά μας σακίδια επάνω στο λεωφορείο που πάει για αεροδρόμιο, την ώρα που άρχιζε να φωτίζετε η πόλη και ενώ έριχνε μια δυνατή μπόρα. Καθισμένος ανάμεσα σε πιωμένους ξενύχτηδες του Σαββάτου είχα χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, αφενός λόγω των θολών τζαμιών που τα μαστίγωνε η βροχή και δεν σου επέτρεπαν να δεις έξω και αφετέρου από τα συμπτώματα μέθης που μου είχε δημιουργήσει η ξαγρύπνια.
Το αεροπλάνο της Ryanair που ήταν γεμάτο σαν δρομολόγιο κτελ σε ώρα και ημέρα αιχμής απογειώθηκε από την μουντή Θεσσαλονίκη και θαρρείς πως προσγειώθηκε μετά από μία ώρα περίπου σε μια άλλη διάσταση. Μια ηλιόλουστη Ρώμη που είχε ανοίξει τις αγκαλιές της για να μας υποδεχτεί.
Βγήκαμε στην πιάτσα με τα taxi. Την μία μας λέγανε ότι ο δρόμος που θέλουμε να πάμε είναι κλειστός, την άλλη ότι θέλουν 48 € και την άλλη 40€, ενώ η νόμιμη τιμή για το σημείο που θέλαμε να πάμε ήταν 30€. Εισπράττοντας μια απογοητευτική πρώτη εικόνα και με τους μυς μου τεντωμένους ανεβήκαμε σε ένα πούλμαν που πήγαινε για το termini διασχίζοντας την ιστορική Απία οδό, βλέποντας παλαιά κτίσματα κατά μήκος της αλλά και οραματιζόμενοι παλιούς ταξιδευτές όπως ο Απόστολος Παύλος που περνούσε από εδώ για να φτάσει στην θρυλική αιώνια πόλη.
Δεν είχαμε κλείσει ξενοδοχείο για άλλη μια φορά, αποφασισμένοι να βγάλουμε την βραδιά στους δρόμους της πόλης και στο αεροδρόμιο και έτσι αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να ξεκινήσει η περιήγηση μας απευθείας χωρίς να έχουμε να κάνουμε κάποιο τσεκ ιν . Με το που φτάσαμε στο termini αγοράσαμε εισιτήρια για το λεωφορείο Η που θα μας πήγαινε στην portaportese. Μια από τις μεγαλύτερες υπαίθριες αγορές του κόσμου που γίνετε κάθε Κυριακή στο trastevere.
Στα λεωφορεία δεν υπάρχουν ηχεία που αναγγέλλεται η επόμενη στάση η κάποιος σχετικός ηλεκτρονικός πίνακας οπότε μια καλή ιδέα είναι να τυπώσεις σε ένα χαρτί τις στάσεις από την σελίδα της Αtac προκειμένου να αντιληφθείς την προηγούμενη της στάσης που θα κατέβεις και να πατήσεις το κουμπί για την επόμενη έγκαιρα. Το όνομα της κάθε στάσης είναι γραμμένο με μικρά γράμματα σε ύψος περίπου 3 μέτρων πάνω σε μια ταμπέλα στον δρόμο και αν έχεις μεγάλο ανάστημα και θέλεις να το δεις ενώ είσαι όρθιος μέσα στο λεωφορείο είναι αδύνατον. Για αυτό σε κάθε στάση, σχεδόν γονάτιζα, τραβώντας όλα τα βλέμματα των επιβατών πάνω μου
Ένας Αιγύπτιος που μιλούσε πολύ καλά Ελληνικά αντιλήφθηκε το αστείο της υπόθεσης καθώς και αυτά που λέγαμε και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει παίρνοντας μάλιστα τηλέφωνο με το κινητό του σε έναν φίλο για να ρωτήσει σχετικές πληροφορίες. Μας είπε ότι αγαπούσε πολύ τους Έλληνες, πως έρχεται στην Ρώμη κάποιες φορές για δουλειές και πως θα γυρνούσε πάλι πίσω στον Πειραιά σε λίγο καιρό. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί δεν μένει εδώ, αναφώνησε πως στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι πολύ καλύτεροι και λιγότερο άγριοι, αφήνοντας με άγαλμα γιατί είχα σχηματίσει διαφορετική άποψη. Η συζήτηση γινόταν με την συνοδεία σαγηνευτικών εικόνων του κέντρου που προβάλλονταν μπροστά μας μέσα από τις τζαμαρίες. Αφού τον αποχαιρετήσαμε και μας έδωσε μάλιστα και τον αριθμό του τηλεφώνου του για ότι χρειαστούμε, αποβιβαστήκαμε στο trastevere κατευθυνόμενοι προς την αγορά γύρω στις 13:40 και με μια αγαλλίαση να μας κατακλύζει που την προλάβαμε ανοικτή.(Αριστερά :Η περιοχή του trastevere.Δεξιά: Το κεντρικό τμήμα της porta portese καθώς και η στάση που κατεβήκαμε)
Η συγκεκριμένη αγορά έχει από παλιά αντικείμενα κατάλληλα για vintage συλλέκτες, μέχρι ρούχα, τσάντες και παπούτσια. Αν ψάχνεις να βρεις βέβαια επώνυμα και πολύ ποιοτικά πράγματα αυτό το μέρος μάλλον δεν είναι το κατάλληλο για εσένα. Το κεντρικό τμήμα της portaportese αναπτύσσεται πάνω στην Via portuense σε μήκος 1.5 χιλιομέτρου περίπου με 3 σειρές από πάγκους στον δρόμο που τον χωρίζουν σε δύο λωρίδες αλλά συνεχίζεται και σε παράλληλους δρόμους.
Ο κόσμος που έκανε βόλτα ήταν αρκετός αλλά όχι τόσος ώστε να μην μπορούμε να κινηθούμε άνετα και οι πωλητές που κατά ένα μεγάλο ποσοστό ήταν μετανάστες δεν ήταν ιδιαίτερα βροντόφωνοι.
Εδώ επιβάλλεται το παζάρι. Μας κατέβασαν μια τσάντα από 20€ στα 10€ απλά γιατί μας είδαν να φεύγουμε. Στους πάγκους βέβαια είδαμε και παπούτσια με 50€ και μπλούζες με 30€.
Η θερμοκρασία ήταν ιδανική για περίπατο. O ήλιος χτυπούσε αναζωογονητικά με τις χλιαρές ακτίνες το άυπνο σώμα μου και ο εγκέφαλος μου βίωνε την κατάσταση σαν σε όνειρο αλλά επανερχόταν σταδιακά.
Σε κάποιο στενό αριστερά στην via Pietro Ripari στρίψαμε γιατί είχα διαβάσει ότι υπάρχει εκεί ένα τμήμα με παλιά αντικείμενα σε έναν πίσω παράλληλο δρόμο (Via Ippolito Nievo ). Όντως υπήρχε και βρήκαμε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα αλλά λίγο ογκώδη ορισμένα για να τα πάρουμε μαζί μας στο αεροπλάνο(βλέπε τραπέζια καρέκλες κτλ.).
Σε αυτό το σημείο και έχοντας υπόψη τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης και όχι της περιοχής που είμαστε, έκανα την σκέψη ότι είναι καλύτερα αντί να γυρίσουμε πίσω, να συνεχίσουμε προς τα πάνω και να στρίψουμε από το επόμενο στενό δεξιά για να βγούμε πάλι στον κεντρικό δρόμο της αγοράς. Παράλληλα η ώρα είχε πάει 14:00 και άρχισαν το μάζεμα των πραγμάτων οι πωλητές με την συνεχή προτροπή για κάτι τέτοιο από τους αστυνομικούς που πηγαινοέρχονταν.
Καθώς προχωρούσαμε βρίσκαμε συνέχεια πάγκους διάσπαρτους με πράγματα αλλά όταν πηγαίναμε να στρίψουμε από τα στενά προς τα δεξιά πέφταμε σε απανωτά αδιέξοδα! Σε μια απόσταση 1 χιλιομέτρου δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό δρομάκι για να μπορεί έστω ένας πεζός να στρίψει και να πάει δεξιά στην Via Portuense!
Με εμένα να αναφωνώ με δυνατή φωνή «δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό το πράγμα ρε φίλε», στο 5o στενό αδιέξοδο προσπεράσαμε κάτι νεαρούς άστεγους αλκοολικούς, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο, την Viale di trastevere και μετά στρίψαμε δεξιά επιτέλους βλέποντας την είσοδο της αγοράς από μακριά.
Last edited by a moderator:
. Απόλυτη ηρεμία.
