Όταν ξαφνικά και μετά από πολλά χρόνια βρίσκεσαι με κάτι παραπάνω από ένα μήνα διαθέσιμο στις αρχές του χειμώνα, χωρίς όμως πολύ χρόνο για να οργανωθείς και μια φίλη διαθέσιμη για τις πρώτες δυο εβδομάδες, η όποια δεν έχει ταξιδέψει εκτός Ευρώπης και έχει αρκετά χαμηλό budget, τι κάνεις; Κλείνεις ένα εισιτήριο για Ταϋλάνδη.. κι από κει βλέπουμε.
Οι πρώτες δυο εβδομάδες:
Αν και είχα πέντε εβδομάδες στη διάθεση μου, έπρεπε να δω ότι προλάβω από Ταϋλάνδη και Καμπότζη στις πρώτες δυο. Αρχικά λέγαμε να κάνουμε μαζί μονό την Ταϋλάνδη. Όμως επικράτησε η λογική του δυο καλυτέρα από μια, έστω και υπό πίεση χρόνου. Οπότε μετά από συζητήσεις, αναλύσεις, και τη σύμφωνη γνώμη των αεροπορικών εταιριών, βγήκε το πρόγραμμα.
Τη Μπανγκόκ θα την άφηνα εκτός, αν ταξίδευα μόνος. Όμως όταν κάποιος ταξιδεύει για πρώτη φορά σε κείνα τα μέρη, επιβάλλεται να δει το χάος μιας ασιατικής μεγαλούπολης.
1η μέρα
Με αφετηρία κάπου στην κεντρική Ευρώπη και δυο 6-ωρες πτήσεις μέσω Ομάν, φτάνει κανείς αρκετά εύκολα στο Suvarnabhumi.
2η μέρα
Φτάνοντας κανείς στο αεροδρόμιο πρέπει να περιμένει τη μεγάλη ουρά για έλεγχο διαβατηρίων και χρειάζεται λίγη υπομονή. Ταξιδέψαμε χωριστά, οπότε τελειώνοντας τις διαδικασίες μάταια έλπιζα να βρεθούμε εκεί που είχαμε συμφωνήσει. Μετά από αρκετό ψάξιμο και πολλά πάνω κάτω στο αεροδρόμιο, που θύμιζε σκηνές από κωμωδία, τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε.
Περνώντας την έξοδο του αεροδρομίου, η ζέστη και η υγρασία της Μπανγκόκ μου ξύπνησαν αναμνήσεις εικοσαετίας. Όχι, το Βιετνάμ που πήγα πέρυσι δεν ήταν έτσι, ούτε άλλες τροπικές χώρες που είχα ταξιδέψει. Αλλά η Μπανγκόκ του 1998 ήταν ακριβώς έτσι. Στην έξοδο λοιπόν υπήρχε άπειρος κόσμος και η ουρά για ταξί, λεωφορείο η οτιδήποτε άλλο ήταν το ίδιο μεγάλη. Υπάρχει ένα λεωφορείο το οποίο είναι πολύ φτηνή επιλογή αν μένει κάποιος κοντά στο Kao San. Παρόλα αυτά επιλέξαμε το ταξί ως πιο γρήγορη, άνετη κλπ λύση, καθότι είναι πάλι φτηνό. Και αφού περιμέναμε στην ουρά για το εισιτήριο, ο ταξιτζής μας ενημέρωσε ότι λόγω rush hour θέλουμε τουλάχιστον ένα δίωρο για να φτάσουμε. Αφού κοιταχτήκαμε για ένα δευτερόλεπτο πήραμε ξανά τα πράγματα μας και επιστρέψαμε στην επιλογή του λεωφορείου. Αφού θα ταλαιπωρηθούμε έτσι κι αλλιώς, ας ξοδέψουμε καλύτερα το budget σε Tom Yam kai Pad Thai (εξήγηση αργότερα για τους μη μυημένους στην Ταϊλάνδη).
Τελικά κάποια στιγμή φτάσαμε κοντά στο γνωστό δρόμο Khao San και βασιζόμενοι στον καλό προσανατολισμό μας καταφέραμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Το δωμάτιο προτιμώ να μη το θυμάμαι, αλλά το ξενοδοχείο γενικότερα και τα γύρω στενά έμοιαζαν σαν όαση μέσα στη πολύβουη Μπανγκόκ. Από τη μια πλευρά έχεις τον πιο διάσημο backpacker Road στη νοτιοανατολική Ασία, αν όχι στον κόσμο ολόκληρο, να συνδέεται μετά με μεγάλες λεωφόρους, κίνηση κλπ αλλά από την άλλη έχεις κάποια ήσυχα δρομάκια με street food και μικρά μπαράκια, σαν να βρίσκεσαι σε ένα απόμερο νησί. Για μένα το δεύτερο είναι ο βασικός λόγος για να μείνει κανείς σε εκείνη την περιοχή.
Βγαίνοντας μια βόλτα το βραδύ μετά το check in, οι εικόνες είναι κλασσικές και επαναλαμβανόμενες. Σταντ με street food, μικροπωλητές και πολύ κόσμο να κάνει βόλτα πάνω στο δρόμο ενώ ακριβώς από πίσω εστιατόρια, μπαρ και κυρίως μασαζ. Πρώτο βραδύ στη Μπανγκόκ και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός είμαι που κάθομαι τέλος Νοέμβριου με το κοντομάνικο έξω, τρώω φτηνό, νόστιμο φαγητό, πίνω χυμό καρύδας κατευθείαν από την πηγή και για το κλείσιμο της βραδιάς μπορώ να απολαύσω ένα επίσης πάμφθηνο μασάζ. Τελικά το μασάζ το κάναμε την επομένη μέρα, αλλά το local food (tom yam με γαρίδες και chicken yellow curry) και η καρύδα καθώς και από μια Chang δε μας γλίτωσαν.
Γυρνώντας πίσω στο ξενοδοχείο, αποφάσισα να τραβήξω λεφτά για την επομένη μέρα. Φιλική συμβουλή: μην κάνετε τέτοιες δουλειές όταν κοιμάστε όρθιοι, είναι αρκετά πιθανό να ξεχάσετε την κάρτα. Ειδικά αν το μηχάνημα δίνει πρώτα τα λεφτά και μετά την κάρτα, αντίθετα απ ότι έχετε συνηθίσει. Αποτέλεσμα η κούραση και το άγχος να διαρκέσουν περισσότερο και ένας τρελός τουρίστας να κάνει τη διαδρομή ξενοδοχείο-ΑΤΜ πέντε φορές σε 10 λεπτά. Τελικά μπλόκαρα την κάρτα εγκαίρως αλλά σκαφτόμουν ότι αν χάνω μια κάρτα την ημέρα, θα έχω κάποια προβλήματα μετά την 3η μέρα και απογοητεύτηκα προς στιγμήν με τις ταξιδιωτικές μου ικανότητες. Τελικά το πήρα απλά ως ένα καλό μάθημα για τις επόμενες φορές.
3η μέρα
Η επομένη μέρα μας βρήκε να τρώμε πρωινό σχετικά νωρίς και περιείχε τουρισμό! Ανάκτορα, παγόδες και το κλασσικό για μένα περπάτημα στην πόλη. Μια πόλη, ακόμα και αν είναι μεγάλη σαν την Μπανγκόκ, πρέπει να την περπατήσεις όσο μπορείς. Μονό έτσι θα τη γνωρίσεις.
Κατηφορίσαμε προς τα ανάκτορα και κινηθήκαμε προς τη είσοδο. Τελικά, όπως οι περισσότεροι τουρίστες, η φίλη μου έπρεπε να αγοράσει ένα μακρύ παρεο γιατί απαγορεύονται τα σορτς. Αν και δε με ενδιαφέρουν τόσο ανάκτορα και ναοί, η περιήγηση σχεδόν αξίζει τα λεφτά της ακριβώς γιατί συνδυάζει διαφορετικά κτίρια και αξιοθέατα. Τελειώνοντας περπατήσαμε προς το ποτάμι και από μια αποβάθρα πήραμε το «πλοίο» για την απέναντι όχθη. Αξίζει να αναφέρω το εξευτελιστικό κόστος που κάνει αυτόν τον τρόπο μετακίνησης σίγουρα τον πιο φθηνό στη Μπανγκόκ. Δε θυμάμαι ακριβώς το αντίτιμο αλλά πρέπει να ήταν γύρω στα 5 Baht. Εκεί φωτογραφηθήκαμε στο Wat Arum και ξαναδιασχίσαμε τον chao praya για να βρεθούμε στην china town της Μπανγκόκ. Εκεί είδα την πιο φτηνή από τις υπαίθριες αγορές στη Μπανγκόκ αλλά ίσως και σε ολόκληρο το ταξίδι. Περιπλανηθήκαμε αρκετά στα στενά και αφού δροσιστήκαμε με την πρώτη καρύδα για σήμερα συνεχίσαμε το περπάτημα προς την Chinatown gate και τους παρακείμενους βουδιστικούς ναούς. Φυσικά μετά από τόσο περπάτημα στους δρόμους της πόλης, είναι αναμενόμενο να πέσει κάποια στιγμή πάνω σου ένα μηχανάκι, ευτυχώς χωρίς συνέπειες. Μετά από τις απαιτούμενες φωτογραφίες στους ναούς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας στην πόλη και πήραμε ταξί για Pratunam Market. Είναι η μεγαλύτερη ημί-υπαίθρια αγορά ρούχων στην πόλη και βρίσκεται σχεδόν στο νέο κομμάτι της πόλης, όποτε μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε μια διαφορετική Μπανγκόκ με ουρανοξύστες, πολυκαταστήματα και φυσικά όπως παντού άλλωστε πολύ κόσμο. Όντας ακόμα φρέσκοι στη ΝΑ Ασία, χρειάστηκε λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια να ξεχάσουμε τους κανόνες υγιεινής που ξέρουμε και να καθίσουμε για φαγητό σε ένα απλό ντόπιο εστιατόριο. Pad Thai, fried chicken with rice και κρύο τσάι αποτέλεσαν το μενού. Αφού εξαντλήσαμε τις δυνάμεις μας στην αγορά, αποφασίσαμε να πάρουμε το πρώτο μας τουκ τουκ για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Στην αγορά παρατήρησα έκπληκτος ότι οι ντόπιοι δεν είχαν πολλή όρεξη για παζάρι. Τελικά άλλαξε πολύ η Μπανγκόκ σε 20 χρόνια. Όποτε αναγκαστικά ικανοποίησα την ανάγκη μου για παζάρι στους οδηγούς τουκ τουκ, οπού μετά από πολλές διαπραγματεύσεις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το βραδύ βγήκαμε για μια μικρή βόλτα εκεί γύρω και όντας πλέον πιο εκπαιδευμένοι φάγαμε απλό καλό local Street Food. Ξανά Pad Thai, αφού το μενού δεν είχε κάτι άλλο. Αλλά όπως είπε ένας φίλος, you can never gο wrong with pad thai. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την Patpong όπου είχαμε επιτέλους την ευκαιρία να κάνουμε πολύ παζάρι και εν τέλει μερικά ψώνια. Επίσης είδαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι του σεξοτουρισμού της Ταϋλάνδης, που απ ότι μας φάνηκε μάλλον έχει παρακμάσει.
4η μέρα
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς και συνεχίσαμε σε τουριστικούς ρυθμούς για floating market. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα στο minivan φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκεί κατεβήκατε και περιηγηθήκαμε στην αγορά με τα πόδια αλλά και με μια βάρκα. Κι εδώ τα πράγματα αρκετά τουριστικά, καθώς οι πωλητές σχεδόν θύμωναν αν δεν αγόραζες κάτι. Πιο ενδιαφέρουσα η βόλτα μετά, στα κανάλια γύρω από την αγορά όπου βλέπεις πως ζουν αυτή οι άνθρωποι και συνειδητοποιείς ότι για πολλούς εξ αυτών αυτή είναι η μονή πραγματικότητα που γνωρίζουν, ότι πολύ πιθανόν δεν έχουν πάει πότε καν μέχρι την πρωτεύουσα τους και ότι δε μπορούν να καν να φανταστούν άλλο τρόπο ζωής.
Το βράδυ πήγαμε ξανά για stretfood στα αγαπημένα μας πλέον σοκάκια, χαλαρά παρατηρώντας τους περαστικούς και τους γύρω μας, κυρίως τουρίστες όλων των ηλικιών, πολλοί εξ αυτών να δείχνουν ότι έχουν βρει το νόημα της ζωής και μερικοί σαν κι εμάς να προσπαθούν να το ανακαλύψουν.
Αυτά από Μπανγκόκ, ώρα για Πι Πι.
5η μέρα
Ταξί, αεροπλάνο, λεωφορείο, φορτηγό, καράβι, περπάτημα, σκαρφάλωμα, ανεβασμένοι τόνοι στη ρεσεψιόν και κάπως έτσι βρίσκεσαι μετά από περίπου 12 ώρες από το κέντρο της Μπανγκόκ στο δωμάτιο σου στο Κο ΠιΠι. Φτάνοντας στο Κραμπι το πρώτο πράγμα που μάλλον παρατηρεί κανείς είναι η.. μαντίλα. Είμαστε στο νότιο τμήμα της Ταϊλάνδης και πολλοί άνθρωποι εδώ είναι μουσουλμάνοι. Το επόμενο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι ότι οι γνώσεις σε αγγλικά λιγοστεύουν και ότι όλοι και όλα κινούνται πιο αργά. Βέβαια εμείς είχαμε άλλα θέματα να μας απασχολούν. Η απορία του τι θα κάνουμε τόσες ώρες στο Κράμπι μέχρι να φύγει το καράβι μας λύθηκε γρήγορα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει ένα τηλέφωνο στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα να κατεβούμε από το λεωφορείο που είχαμε επιβιβαστεί και να ψάχνουμε για το κινητό. Τέλος καλό όλα καλά και περιμένουμε για το επόμενο λεωφορείο. Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο όπου είχαμε για περίπου 2 ώρες την ευκαιρία να κάνουμε ηλιοθεραπεία και να παρατηρήσουμε τους υπόλοιπους τουρίστες. Με την πρώτη ματιά στον καθένα μπορεί εύκολα κανείς να υποπτευθεί αν έχουν τον ίδιο προορισμό με μας με σκοπό λίγες μέρες ξεγνοιασιάς, αδρεναλίνης η μεθυσιού.
Το τοπίο και το χρώμα του νερού σίγουρα δεν ξετρελαίνουν, όμως φτάνοντας στο νησί κυριαρχεί ένας ενθουσιασμός όταν παρατηρεί κανείς ποσό όμορφα καταπράσινο και εξωτικό είναι το νησί.
Μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Δυστυχώς χρειάστηκε να ξοδέψουμε πολύτιμο χρόνο και νευρά για να καταλήξουμε στο δωμάτιο για το οποίο είχαμε πληρώσει. Η θέα μας αντάμειψε… η γυμναστική που κάναμε για να φτάσουμε, επίσης. Τα μπανγκαλόου εκτείνονταν πάνω στο λόφο με τη βοήθεια μιας κατασκευής που θύμιζε σκαλωσιά. Έτσι είχαμε ένα δωμάτιο αρκετά υπερυψωμένο το οποίο μας προσέφερε μια πολύ ωραία θέα στο νησί. Όμως η δύση του ηλίου είχε ξεκινήσει οπότε τρέξαμε βιαστικά προς την παράλια. Η πρώτη επαφή με παράλια μετά το καλοκαίρι, τέλος Νοεμβρίου, είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Δυστυχώς η συγκεκριμένη παράλια με την παλίρροια δε προσφέρονταν για κολύμπι καθώς τα νερά ήταν πάρα πολύ ρηχά, αλλά και πάλι όταν ξαπλώνεις στην άμμο και συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν έχεις λογούς να παραπονιέσαι. Εκτός φυσικά από τα κουνούπια και την πεινά που μαζί με την περιέργεια μας να ανακαλύψουμε το νησί μας ώθησαν να σηκωθούμε κάποια στιγμή και να αρχίσουμε τη περιπλάνηση μας στο χωρίο. Μεταξύ άλλων ψάχναμε προσφορές για την επομένη μέρα για ένα τουρ στα γύρω νησιά.
Το κεντρικό νησί, Πι Πι Ντον, στο οποίο μέναμε μοιάζει να αποτελείται από δυο νησιά ενωμένα με μια στενή λωρίδα γης, δεξιά και αριστερά της οποίας σχηματίζονται δυο κόλποι. Το αριστερό μέρος του νησιού είναι πιο άγριο ενώ στο δεξιό βρίσκεται τι χωρίο και τα πολυπληθή τουριστικά οικήματα. Άπειροι τουρίστες περιπλανιούνται όλη μέρα στο χωρίο του νησιού το οποίο αποτελείται από εστιατόρια, μπαρ, σουπερ μάρκετ, tattoo και diving centers, μαγαζιά με σουβενίρ και τουριστικούς πράκτορες. Αρκετές φόρες μάλιστα οι ντόπιοι επιχειρηματίες συνδυάζουν όλα τα παραπάνω. Και φυσικά μασάζ. Συχνές είναι βεβαία και οι πινακίδες ενημέρωσης για τσουναμι. Επίσης στο νησί βρίσκει κάνεις πολλοίς Αμερικάνους, Αυστραλούς κλπ γύρω στα 22, αλλα δε λείπουν οι ηλικιωμένοι, οι οικογένειες κλπ. Μετά από αρκετές βόλτες πάνω κάτω και αφου φάγαμε κάτι με θαλασσινά αν θυμάμαι καλά, πήραμε και τα εισιτήρια για αύριο αρχίσαμε την ανάβαση για το δωμάτιο. Πρώτα όμως κάναμε πάλι ένα πέρασμα από τη παράλια για να δούμε από πού προέρχεται η μουσική που δε θα μας άφηνε να κοιμηθούμε το βράδυ. Στο δωμάτιο πριν τον ύπνο χρειαζόταν ειδική προετοιμασία.. Μπουκάλι νερό και φακό στο κρεβάτι, ωτοασπίδες και μετά έκλεινε το δίχτυ που μας προστάτευε από κουνούπια και ότι άλλο έκοβε βόλτες στους τοίχους του δωματίου μας.
Οι πρώτες δυο εβδομάδες:
Αν και είχα πέντε εβδομάδες στη διάθεση μου, έπρεπε να δω ότι προλάβω από Ταϋλάνδη και Καμπότζη στις πρώτες δυο. Αρχικά λέγαμε να κάνουμε μαζί μονό την Ταϋλάνδη. Όμως επικράτησε η λογική του δυο καλυτέρα από μια, έστω και υπό πίεση χρόνου. Οπότε μετά από συζητήσεις, αναλύσεις, και τη σύμφωνη γνώμη των αεροπορικών εταιριών, βγήκε το πρόγραμμα.
Τη Μπανγκόκ θα την άφηνα εκτός, αν ταξίδευα μόνος. Όμως όταν κάποιος ταξιδεύει για πρώτη φορά σε κείνα τα μέρη, επιβάλλεται να δει το χάος μιας ασιατικής μεγαλούπολης.
1η μέρα
Με αφετηρία κάπου στην κεντρική Ευρώπη και δυο 6-ωρες πτήσεις μέσω Ομάν, φτάνει κανείς αρκετά εύκολα στο Suvarnabhumi.
2η μέρα
Φτάνοντας κανείς στο αεροδρόμιο πρέπει να περιμένει τη μεγάλη ουρά για έλεγχο διαβατηρίων και χρειάζεται λίγη υπομονή. Ταξιδέψαμε χωριστά, οπότε τελειώνοντας τις διαδικασίες μάταια έλπιζα να βρεθούμε εκεί που είχαμε συμφωνήσει. Μετά από αρκετό ψάξιμο και πολλά πάνω κάτω στο αεροδρόμιο, που θύμιζε σκηνές από κωμωδία, τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε.
Περνώντας την έξοδο του αεροδρομίου, η ζέστη και η υγρασία της Μπανγκόκ μου ξύπνησαν αναμνήσεις εικοσαετίας. Όχι, το Βιετνάμ που πήγα πέρυσι δεν ήταν έτσι, ούτε άλλες τροπικές χώρες που είχα ταξιδέψει. Αλλά η Μπανγκόκ του 1998 ήταν ακριβώς έτσι. Στην έξοδο λοιπόν υπήρχε άπειρος κόσμος και η ουρά για ταξί, λεωφορείο η οτιδήποτε άλλο ήταν το ίδιο μεγάλη. Υπάρχει ένα λεωφορείο το οποίο είναι πολύ φτηνή επιλογή αν μένει κάποιος κοντά στο Kao San. Παρόλα αυτά επιλέξαμε το ταξί ως πιο γρήγορη, άνετη κλπ λύση, καθότι είναι πάλι φτηνό. Και αφού περιμέναμε στην ουρά για το εισιτήριο, ο ταξιτζής μας ενημέρωσε ότι λόγω rush hour θέλουμε τουλάχιστον ένα δίωρο για να φτάσουμε. Αφού κοιταχτήκαμε για ένα δευτερόλεπτο πήραμε ξανά τα πράγματα μας και επιστρέψαμε στην επιλογή του λεωφορείου. Αφού θα ταλαιπωρηθούμε έτσι κι αλλιώς, ας ξοδέψουμε καλύτερα το budget σε Tom Yam kai Pad Thai (εξήγηση αργότερα για τους μη μυημένους στην Ταϊλάνδη).
Τελικά κάποια στιγμή φτάσαμε κοντά στο γνωστό δρόμο Khao San και βασιζόμενοι στον καλό προσανατολισμό μας καταφέραμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας. Το δωμάτιο προτιμώ να μη το θυμάμαι, αλλά το ξενοδοχείο γενικότερα και τα γύρω στενά έμοιαζαν σαν όαση μέσα στη πολύβουη Μπανγκόκ. Από τη μια πλευρά έχεις τον πιο διάσημο backpacker Road στη νοτιοανατολική Ασία, αν όχι στον κόσμο ολόκληρο, να συνδέεται μετά με μεγάλες λεωφόρους, κίνηση κλπ αλλά από την άλλη έχεις κάποια ήσυχα δρομάκια με street food και μικρά μπαράκια, σαν να βρίσκεσαι σε ένα απόμερο νησί. Για μένα το δεύτερο είναι ο βασικός λόγος για να μείνει κανείς σε εκείνη την περιοχή.
Βγαίνοντας μια βόλτα το βραδύ μετά το check in, οι εικόνες είναι κλασσικές και επαναλαμβανόμενες. Σταντ με street food, μικροπωλητές και πολύ κόσμο να κάνει βόλτα πάνω στο δρόμο ενώ ακριβώς από πίσω εστιατόρια, μπαρ και κυρίως μασαζ. Πρώτο βραδύ στη Μπανγκόκ και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερός είμαι που κάθομαι τέλος Νοέμβριου με το κοντομάνικο έξω, τρώω φτηνό, νόστιμο φαγητό, πίνω χυμό καρύδας κατευθείαν από την πηγή και για το κλείσιμο της βραδιάς μπορώ να απολαύσω ένα επίσης πάμφθηνο μασάζ. Τελικά το μασάζ το κάναμε την επομένη μέρα, αλλά το local food (tom yam με γαρίδες και chicken yellow curry) και η καρύδα καθώς και από μια Chang δε μας γλίτωσαν.
Γυρνώντας πίσω στο ξενοδοχείο, αποφάσισα να τραβήξω λεφτά για την επομένη μέρα. Φιλική συμβουλή: μην κάνετε τέτοιες δουλειές όταν κοιμάστε όρθιοι, είναι αρκετά πιθανό να ξεχάσετε την κάρτα. Ειδικά αν το μηχάνημα δίνει πρώτα τα λεφτά και μετά την κάρτα, αντίθετα απ ότι έχετε συνηθίσει. Αποτέλεσμα η κούραση και το άγχος να διαρκέσουν περισσότερο και ένας τρελός τουρίστας να κάνει τη διαδρομή ξενοδοχείο-ΑΤΜ πέντε φορές σε 10 λεπτά. Τελικά μπλόκαρα την κάρτα εγκαίρως αλλά σκαφτόμουν ότι αν χάνω μια κάρτα την ημέρα, θα έχω κάποια προβλήματα μετά την 3η μέρα και απογοητεύτηκα προς στιγμήν με τις ταξιδιωτικές μου ικανότητες. Τελικά το πήρα απλά ως ένα καλό μάθημα για τις επόμενες φορές.
3η μέρα
Η επομένη μέρα μας βρήκε να τρώμε πρωινό σχετικά νωρίς και περιείχε τουρισμό! Ανάκτορα, παγόδες και το κλασσικό για μένα περπάτημα στην πόλη. Μια πόλη, ακόμα και αν είναι μεγάλη σαν την Μπανγκόκ, πρέπει να την περπατήσεις όσο μπορείς. Μονό έτσι θα τη γνωρίσεις.
Κατηφορίσαμε προς τα ανάκτορα και κινηθήκαμε προς τη είσοδο. Τελικά, όπως οι περισσότεροι τουρίστες, η φίλη μου έπρεπε να αγοράσει ένα μακρύ παρεο γιατί απαγορεύονται τα σορτς. Αν και δε με ενδιαφέρουν τόσο ανάκτορα και ναοί, η περιήγηση σχεδόν αξίζει τα λεφτά της ακριβώς γιατί συνδυάζει διαφορετικά κτίρια και αξιοθέατα. Τελειώνοντας περπατήσαμε προς το ποτάμι και από μια αποβάθρα πήραμε το «πλοίο» για την απέναντι όχθη. Αξίζει να αναφέρω το εξευτελιστικό κόστος που κάνει αυτόν τον τρόπο μετακίνησης σίγουρα τον πιο φθηνό στη Μπανγκόκ. Δε θυμάμαι ακριβώς το αντίτιμο αλλά πρέπει να ήταν γύρω στα 5 Baht. Εκεί φωτογραφηθήκαμε στο Wat Arum και ξαναδιασχίσαμε τον chao praya για να βρεθούμε στην china town της Μπανγκόκ. Εκεί είδα την πιο φτηνή από τις υπαίθριες αγορές στη Μπανγκόκ αλλά ίσως και σε ολόκληρο το ταξίδι. Περιπλανηθήκαμε αρκετά στα στενά και αφού δροσιστήκαμε με την πρώτη καρύδα για σήμερα συνεχίσαμε το περπάτημα προς την Chinatown gate και τους παρακείμενους βουδιστικούς ναούς. Φυσικά μετά από τόσο περπάτημα στους δρόμους της πόλης, είναι αναμενόμενο να πέσει κάποια στιγμή πάνω σου ένα μηχανάκι, ευτυχώς χωρίς συνέπειες. Μετά από τις απαιτούμενες φωτογραφίες στους ναούς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας στην πόλη και πήραμε ταξί για Pratunam Market. Είναι η μεγαλύτερη ημί-υπαίθρια αγορά ρούχων στην πόλη και βρίσκεται σχεδόν στο νέο κομμάτι της πόλης, όποτε μας έδωσε τη δυνατότητα να δούμε μια διαφορετική Μπανγκόκ με ουρανοξύστες, πολυκαταστήματα και φυσικά όπως παντού άλλωστε πολύ κόσμο. Όντας ακόμα φρέσκοι στη ΝΑ Ασία, χρειάστηκε λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια να ξεχάσουμε τους κανόνες υγιεινής που ξέρουμε και να καθίσουμε για φαγητό σε ένα απλό ντόπιο εστιατόριο. Pad Thai, fried chicken with rice και κρύο τσάι αποτέλεσαν το μενού. Αφού εξαντλήσαμε τις δυνάμεις μας στην αγορά, αποφασίσαμε να πάρουμε το πρώτο μας τουκ τουκ για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Στην αγορά παρατήρησα έκπληκτος ότι οι ντόπιοι δεν είχαν πολλή όρεξη για παζάρι. Τελικά άλλαξε πολύ η Μπανγκόκ σε 20 χρόνια. Όποτε αναγκαστικά ικανοποίησα την ανάγκη μου για παζάρι στους οδηγούς τουκ τουκ, οπού μετά από πολλές διαπραγματεύσεις γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το βραδύ βγήκαμε για μια μικρή βόλτα εκεί γύρω και όντας πλέον πιο εκπαιδευμένοι φάγαμε απλό καλό local Street Food. Ξανά Pad Thai, αφού το μενού δεν είχε κάτι άλλο. Αλλά όπως είπε ένας φίλος, you can never gο wrong with pad thai. Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την Patpong όπου είχαμε επιτέλους την ευκαιρία να κάνουμε πολύ παζάρι και εν τέλει μερικά ψώνια. Επίσης είδαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι του σεξοτουρισμού της Ταϋλάνδης, που απ ότι μας φάνηκε μάλλον έχει παρακμάσει.
4η μέρα
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς και συνεχίσαμε σε τουριστικούς ρυθμούς για floating market. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα στο minivan φτάσαμε στον προορισμό μας. Εκεί κατεβήκατε και περιηγηθήκαμε στην αγορά με τα πόδια αλλά και με μια βάρκα. Κι εδώ τα πράγματα αρκετά τουριστικά, καθώς οι πωλητές σχεδόν θύμωναν αν δεν αγόραζες κάτι. Πιο ενδιαφέρουσα η βόλτα μετά, στα κανάλια γύρω από την αγορά όπου βλέπεις πως ζουν αυτή οι άνθρωποι και συνειδητοποιείς ότι για πολλούς εξ αυτών αυτή είναι η μονή πραγματικότητα που γνωρίζουν, ότι πολύ πιθανόν δεν έχουν πάει πότε καν μέχρι την πρωτεύουσα τους και ότι δε μπορούν να καν να φανταστούν άλλο τρόπο ζωής.
Το βράδυ πήγαμε ξανά για stretfood στα αγαπημένα μας πλέον σοκάκια, χαλαρά παρατηρώντας τους περαστικούς και τους γύρω μας, κυρίως τουρίστες όλων των ηλικιών, πολλοί εξ αυτών να δείχνουν ότι έχουν βρει το νόημα της ζωής και μερικοί σαν κι εμάς να προσπαθούν να το ανακαλύψουν.
Αυτά από Μπανγκόκ, ώρα για Πι Πι.
5η μέρα
Ταξί, αεροπλάνο, λεωφορείο, φορτηγό, καράβι, περπάτημα, σκαρφάλωμα, ανεβασμένοι τόνοι στη ρεσεψιόν και κάπως έτσι βρίσκεσαι μετά από περίπου 12 ώρες από το κέντρο της Μπανγκόκ στο δωμάτιο σου στο Κο ΠιΠι. Φτάνοντας στο Κραμπι το πρώτο πράγμα που μάλλον παρατηρεί κανείς είναι η.. μαντίλα. Είμαστε στο νότιο τμήμα της Ταϊλάνδης και πολλοί άνθρωποι εδώ είναι μουσουλμάνοι. Το επόμενο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι ότι οι γνώσεις σε αγγλικά λιγοστεύουν και ότι όλοι και όλα κινούνται πιο αργά. Βέβαια εμείς είχαμε άλλα θέματα να μας απασχολούν. Η απορία του τι θα κάνουμε τόσες ώρες στο Κράμπι μέχρι να φύγει το καράβι μας λύθηκε γρήγορα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει ένα τηλέφωνο στο αεροπλάνο με αποτέλεσμα να κατεβούμε από το λεωφορείο που είχαμε επιβιβαστεί και να ψάχνουμε για το κινητό. Τέλος καλό όλα καλά και περιμένουμε για το επόμενο λεωφορείο. Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε στο πλοίο όπου είχαμε για περίπου 2 ώρες την ευκαιρία να κάνουμε ηλιοθεραπεία και να παρατηρήσουμε τους υπόλοιπους τουρίστες. Με την πρώτη ματιά στον καθένα μπορεί εύκολα κανείς να υποπτευθεί αν έχουν τον ίδιο προορισμό με μας με σκοπό λίγες μέρες ξεγνοιασιάς, αδρεναλίνης η μεθυσιού.
Το τοπίο και το χρώμα του νερού σίγουρα δεν ξετρελαίνουν, όμως φτάνοντας στο νησί κυριαρχεί ένας ενθουσιασμός όταν παρατηρεί κανείς ποσό όμορφα καταπράσινο και εξωτικό είναι το νησί.
Μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Δυστυχώς χρειάστηκε να ξοδέψουμε πολύτιμο χρόνο και νευρά για να καταλήξουμε στο δωμάτιο για το οποίο είχαμε πληρώσει. Η θέα μας αντάμειψε… η γυμναστική που κάναμε για να φτάσουμε, επίσης. Τα μπανγκαλόου εκτείνονταν πάνω στο λόφο με τη βοήθεια μιας κατασκευής που θύμιζε σκαλωσιά. Έτσι είχαμε ένα δωμάτιο αρκετά υπερυψωμένο το οποίο μας προσέφερε μια πολύ ωραία θέα στο νησί. Όμως η δύση του ηλίου είχε ξεκινήσει οπότε τρέξαμε βιαστικά προς την παράλια. Η πρώτη επαφή με παράλια μετά το καλοκαίρι, τέλος Νοεμβρίου, είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα. Δυστυχώς η συγκεκριμένη παράλια με την παλίρροια δε προσφέρονταν για κολύμπι καθώς τα νερά ήταν πάρα πολύ ρηχά, αλλά και πάλι όταν ξαπλώνεις στην άμμο και συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, δεν έχεις λογούς να παραπονιέσαι. Εκτός φυσικά από τα κουνούπια και την πεινά που μαζί με την περιέργεια μας να ανακαλύψουμε το νησί μας ώθησαν να σηκωθούμε κάποια στιγμή και να αρχίσουμε τη περιπλάνηση μας στο χωρίο. Μεταξύ άλλων ψάχναμε προσφορές για την επομένη μέρα για ένα τουρ στα γύρω νησιά.
Το κεντρικό νησί, Πι Πι Ντον, στο οποίο μέναμε μοιάζει να αποτελείται από δυο νησιά ενωμένα με μια στενή λωρίδα γης, δεξιά και αριστερά της οποίας σχηματίζονται δυο κόλποι. Το αριστερό μέρος του νησιού είναι πιο άγριο ενώ στο δεξιό βρίσκεται τι χωρίο και τα πολυπληθή τουριστικά οικήματα. Άπειροι τουρίστες περιπλανιούνται όλη μέρα στο χωρίο του νησιού το οποίο αποτελείται από εστιατόρια, μπαρ, σουπερ μάρκετ, tattoo και diving centers, μαγαζιά με σουβενίρ και τουριστικούς πράκτορες. Αρκετές φόρες μάλιστα οι ντόπιοι επιχειρηματίες συνδυάζουν όλα τα παραπάνω. Και φυσικά μασάζ. Συχνές είναι βεβαία και οι πινακίδες ενημέρωσης για τσουναμι. Επίσης στο νησί βρίσκει κάνεις πολλοίς Αμερικάνους, Αυστραλούς κλπ γύρω στα 22, αλλα δε λείπουν οι ηλικιωμένοι, οι οικογένειες κλπ. Μετά από αρκετές βόλτες πάνω κάτω και αφου φάγαμε κάτι με θαλασσινά αν θυμάμαι καλά, πήραμε και τα εισιτήρια για αύριο αρχίσαμε την ανάβαση για το δωμάτιο. Πρώτα όμως κάναμε πάλι ένα πέρασμα από τη παράλια για να δούμε από πού προέρχεται η μουσική που δε θα μας άφηνε να κοιμηθούμε το βράδυ. Στο δωμάτιο πριν τον ύπνο χρειαζόταν ειδική προετοιμασία.. Μπουκάλι νερό και φακό στο κρεβάτι, ωτοασπίδες και μετά έκλεινε το δίχτυ που μας προστάτευε από κουνούπια και ότι άλλο έκοβε βόλτες στους τοίχους του δωματίου μας.
