alma
Member
- Μηνύματα
- 3.718
- Likes
- 15.052
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο
- Κεφάλαιο 20ο
- Κεφάλαιο 21ο
- Κεφάλαιο 22ο
- Κεφάλαιο 23ο
- Κεφάλαιο 24ο
- Κεφάλαιο 25ο
- Κεφάλαιο 26ο
- Κεφάλαιο 27ο
- Κεφάλαιο 28ο
- Κεφάλαιο 29ο
- Κεφάλαιο 30ο
- Κεφάλαιο 31ο
“Φτωχέ Νιαγάρα’’ φέρεται να είπε η κυρία Ρούσβελτ όταν αντίκρισε το μοναδικό θαύμα της φύσης των καταρρακτών του Ιγκουασού. Οι καταρράκτες ανήκουν στην Αργεντινή και την Βραζιλία, με την Αργεντινή να κατέχει το μεγαλύτερο μέρος τους. Πρόκειται για ένα μοναδικό θέαμα, ανάμεσα στη ζούγκλα, με τα νερά να τρέχουν από παντού ανάμεσα στο κατάφυτο τοπίο. Στο πάρκο απολαμβάνεις απίστευτη θέα, ενώ υπάρχουν συνολικά 275 καταρράκτες.
Ξεκινήσαμε το πρωί μπαίνοντας στο υπέροχα διαμορφωμένο πάρκο της Βραζιλίας. Ανεβήκαμε στα χρωματιστά λεωφορεία το καθένα από τα οποία απεικόνιζε και σχέδιο ενός από τα ζώα της περιοχής π.χ. κοατί, παπαγαλάκια κλπ.
Ανάμεσα στις δραστηριότητες που θα κάναμε υπήρχε το Macuco Safari που περιελάμβανε εκτός από τη διαδρομή με το τρένο και κάποια χιλιόμετρα με τα πόδια. Επίσης μοναδική εμπειρία που όμως κάποιοι από το γκρουπάκι φοβήθηκαν να ακολουθήσουν(ήταν καρδιακοί ή φοβόντουσαν μην πνιγούν κλπ…) ήταν η βόλτα με το gomón, ένα φουσκωτό όπου φοράς το σωσίβιο και πλησιάζεις κοντά (πιο κοντά δεν γίνεται, βρέχεσαι κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ) στους καταρράκτες και ζεις αυτό το θέαμα εκ των έσω. Εννοείται δεν αφήσαμε καμία από αυτές τις δραστηριότητες να μας ξεφύγει, αν και ένα φόβο για τη βόλτα με το gomón, τον είχα…)
Μπήκαμε λοιπόν στο χρωματιστό λεωφορείο μαζί με τουρίστες από όλο τον κόσμο, οι πιο πολλοί ήταν Ασιάτες που μάλιστα έμεναν στα ακριβά ξενοδοχεία που βρίσκονταν εντός του πάρκου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σημείο όπου θα μας παραλάμβανε το τρένο του πάρκου.
Εκεί μετά από μια σύντομη ξενάγηση και πληροφορίες για τα πανύψηλα δέντρα γύρω μας, όπως ότι κάποια από αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι γκουρανί ινδιάνοι της περιοχής για να φτιάξουν τις σχεδίες τους αλλά και για κάποιες ουσίες των δέντρων που χρησίμευαν ως φυσικό σαπούνι, μας συμβούλευσαν να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ήσυχοι και χωρίς φωνές για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε κάποια από τα είδη των ζώων και των πουλιών που ζουν εντός του πάρκου. Κάποια από αυτά είναι δύσκολο να τα δει κανείς όπως τα άγρια jaguar, ενώ κάποια άλλα όπως τα κοατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθουν να σας ζητήσουν φαγητό, καθώς πεινούν συνεχώς κυριολεκτικά…
Όταν κατεβήκαμε από το τρενάκι ούτε καταλάβαμε πως περνούσαν τα χιλιόμετρα που περπατούσαμε, καθώς είμαστε έκθαμβοι από το θαύμα της φύσης γύρω μας…νερά παντού που έμοιαζαν να μην τελειώνουν ποτέ και να καταλήγουν σε μια άβυσσο…
Από πάνω πετούσαν εξωτικά πουλιά ενώ καστανόξανθα αλλά και πιο σκούρα κοατί πότε μπλέκονταν στα πόδια μας και πότε έφευγαν τρομαγμένα από τις κραυγές των τουριστών που τα κυνηγούσαν με τις φωτογραφικές τους.
Όσο πιο κοντά πλησιάζεις τον καταρράκτη, η ορατότητα μειώνεται από την υγρασία και τη θολούρα, ενώ τα γυαλιά ηλίου που φορούσαμε οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να είναι άχρηστα, μια και βράχηκαν τόσο που δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα….
Ένας υπάλληλος του πάρκου τραβούσε βίντεο όλη τη διαδρομή και φυσικά μετά τράβηξαν και τη βόλτα με το gomón, την οποία πουλούν σε τσουχτερή τιμή αλλά αξίζει τον κόπο. Όσοι θα κάναμε τη βόλτα με το gomón ετοιμαστήκαμε. Αφήσαμε τα πάντα, τσάντες, πορτοφόλια, φωτογραφικές κλπ σ ένα χώρο του πάρκου, όπως και τα παπούτσια μας στη συνέχεια, φορέσαμε τα σωσίβια και ετοιμαστήκαμε για μια από τις πιο έντονες εμπειρίες…
Το να βλέπεις τους καταρράκτες από τα ειδικά διαμορφωμένα παρατηρητήρια, με το να είσαι μέσα και να τους «ζεις» στο πλεούμενο, έχει μεγάλη διαφορά. Αλλά τη διαφορά την έκανε όσο πλησιάζαμε στον καταρράκτη και οι κραυγές όλων αυξάνονταν μέχρι που βρεθήκαμε ακριβώς από κάτω, με τα ορμητικά νερά να νομίζεις ότι θα σε παρασύρουν (ένας φόβος με έπιασε το ομολογώ) και τον οδηγό της βάρκας να ρωτάει αν θέλουμε ακόμα πιο κοντά και μετά από αυτό οι εκστασιασμένοι Αργεντίνοι να φωνάζουν «κι άλλο» και ότι «για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή».
Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα και με τα νερά να στάζουν από παντού επάνω μας, συνεχίσαμε το περπάτημα στο πάρκο όπου είχαμε την πρώτη άμεση επαφή με τα φαγανά ομολογουμένως κοατί…στο πάρκο υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν ότι παρά τη γλυκιά όψη τους πρόκειται για άγρια ζώα και υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν ή να δαγκώσουν…εμείς πάντως τα πήγαμε μια χαρά μαζί τους…..
Σειρά είχε μια επίσης μοναδική εμπειρία. ‘’Parque das Aves’’ μια τεράστια έκταση με εκατοντάδες εξωτικά πουλιά, διαφόρων ειδών ελεύθερα τα περισσότερα με κάποια από αυτά να έρχονται κοντά και να μπορείς να τα αγγίξεις…… και την άλλη μέρα η εξίσου, αν όχι περισσότερο εντυπωσιακή πλευρά των καταρρακτών της Αργεντινής….στο επόμενο κεφάλαιο ΕΡΧΟΝΤΑΙ….
Ξεκινήσαμε το πρωί μπαίνοντας στο υπέροχα διαμορφωμένο πάρκο της Βραζιλίας. Ανεβήκαμε στα χρωματιστά λεωφορεία το καθένα από τα οποία απεικόνιζε και σχέδιο ενός από τα ζώα της περιοχής π.χ. κοατί, παπαγαλάκια κλπ.
Ανάμεσα στις δραστηριότητες που θα κάναμε υπήρχε το Macuco Safari που περιελάμβανε εκτός από τη διαδρομή με το τρένο και κάποια χιλιόμετρα με τα πόδια. Επίσης μοναδική εμπειρία που όμως κάποιοι από το γκρουπάκι φοβήθηκαν να ακολουθήσουν(ήταν καρδιακοί ή φοβόντουσαν μην πνιγούν κλπ…) ήταν η βόλτα με το gomón, ένα φουσκωτό όπου φοράς το σωσίβιο και πλησιάζεις κοντά (πιο κοντά δεν γίνεται, βρέχεσαι κυριολεκτικά ΠΑΝΤΟΥ) στους καταρράκτες και ζεις αυτό το θέαμα εκ των έσω. Εννοείται δεν αφήσαμε καμία από αυτές τις δραστηριότητες να μας ξεφύγει, αν και ένα φόβο για τη βόλτα με το gomón, τον είχα…)
Μπήκαμε λοιπόν στο χρωματιστό λεωφορείο μαζί με τουρίστες από όλο τον κόσμο, οι πιο πολλοί ήταν Ασιάτες που μάλιστα έμεναν στα ακριβά ξενοδοχεία που βρίσκονταν εντός του πάρκου και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σημείο όπου θα μας παραλάμβανε το τρένο του πάρκου.
Εκεί μετά από μια σύντομη ξενάγηση και πληροφορίες για τα πανύψηλα δέντρα γύρω μας, όπως ότι κάποια από αυτά τα χρησιμοποιούσαν οι γκουρανί ινδιάνοι της περιοχής για να φτιάξουν τις σχεδίες τους αλλά και για κάποιες ουσίες των δέντρων που χρησίμευαν ως φυσικό σαπούνι, μας συμβούλευσαν να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ήσυχοι και χωρίς φωνές για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε κάποια από τα είδη των ζώων και των πουλιών που ζουν εντός του πάρκου. Κάποια από αυτά είναι δύσκολο να τα δει κανείς όπως τα άγρια jaguar, ενώ κάποια άλλα όπως τα κοατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθουν να σας ζητήσουν φαγητό, καθώς πεινούν συνεχώς κυριολεκτικά…
Όταν κατεβήκαμε από το τρενάκι ούτε καταλάβαμε πως περνούσαν τα χιλιόμετρα που περπατούσαμε, καθώς είμαστε έκθαμβοι από το θαύμα της φύσης γύρω μας…νερά παντού που έμοιαζαν να μην τελειώνουν ποτέ και να καταλήγουν σε μια άβυσσο…
Από πάνω πετούσαν εξωτικά πουλιά ενώ καστανόξανθα αλλά και πιο σκούρα κοατί πότε μπλέκονταν στα πόδια μας και πότε έφευγαν τρομαγμένα από τις κραυγές των τουριστών που τα κυνηγούσαν με τις φωτογραφικές τους.
Όσο πιο κοντά πλησιάζεις τον καταρράκτη, η ορατότητα μειώνεται από την υγρασία και τη θολούρα, ενώ τα γυαλιά ηλίου που φορούσαμε οι περισσότεροι είχαν αρχίσει να είναι άχρηστα, μια και βράχηκαν τόσο που δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα….
Ένας υπάλληλος του πάρκου τραβούσε βίντεο όλη τη διαδρομή και φυσικά μετά τράβηξαν και τη βόλτα με το gomón, την οποία πουλούν σε τσουχτερή τιμή αλλά αξίζει τον κόπο. Όσοι θα κάναμε τη βόλτα με το gomón ετοιμαστήκαμε. Αφήσαμε τα πάντα, τσάντες, πορτοφόλια, φωτογραφικές κλπ σ ένα χώρο του πάρκου, όπως και τα παπούτσια μας στη συνέχεια, φορέσαμε τα σωσίβια και ετοιμαστήκαμε για μια από τις πιο έντονες εμπειρίες…
Το να βλέπεις τους καταρράκτες από τα ειδικά διαμορφωμένα παρατηρητήρια, με το να είσαι μέσα και να τους «ζεις» στο πλεούμενο, έχει μεγάλη διαφορά. Αλλά τη διαφορά την έκανε όσο πλησιάζαμε στον καταρράκτη και οι κραυγές όλων αυξάνονταν μέχρι που βρεθήκαμε ακριβώς από κάτω, με τα ορμητικά νερά να νομίζεις ότι θα σε παρασύρουν (ένας φόβος με έπιασε το ομολογώ) και τον οδηγό της βάρκας να ρωτάει αν θέλουμε ακόμα πιο κοντά και μετά από αυτό οι εκστασιασμένοι Αργεντίνοι να φωνάζουν «κι άλλο» και ότι «για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει η ζωή».
Μετά από αυτή την απίθανη βόλτα και με τα νερά να στάζουν από παντού επάνω μας, συνεχίσαμε το περπάτημα στο πάρκο όπου είχαμε την πρώτη άμεση επαφή με τα φαγανά ομολογουμένως κοατί…στο πάρκο υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν ότι παρά τη γλυκιά όψη τους πρόκειται για άγρια ζώα και υπάρχει περίπτωση να επιτεθούν ή να δαγκώσουν…εμείς πάντως τα πήγαμε μια χαρά μαζί τους…..
Σειρά είχε μια επίσης μοναδική εμπειρία. ‘’Parque das Aves’’ μια τεράστια έκταση με εκατοντάδες εξωτικά πουλιά, διαφόρων ειδών ελεύθερα τα περισσότερα με κάποια από αυτά να έρχονται κοντά και να μπορείς να τα αγγίξεις…… και την άλλη μέρα η εξίσου, αν όχι περισσότερο εντυπωσιακή πλευρά των καταρρακτών της Αργεντινής….στο επόμενο κεφάλαιο ΕΡΧΟΝΤΑΙ….
Attachments
-
152 KB Προβολές: 94
Last edited by a moderator: