ΗΠΑ Christmas feat Covid στη Νέα Υόρκη

[vasilikisis]

Γεια σε όλους και Καλή Χρονιά! Αμφιταλαντευόμουν για το αν θα γράψω για το ταξίδι από το οποίο μόλις γυρίσαμε με την οικογένειά μου και την οικογένεια της κολλητής, καθώς περάσαμε στη Νέα Υόρκη 10 ολόκληρες μέρες, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Χριστουγέννων και προφανώς δεν ήξερα από που να την πιάσω την ιστορία. Θα προσπαθήσω να εστιάσω στα κομμάτια που όντως άξιζαν κατ' εμέ και που κάναν αυτή την εμπειρία ξεχωριστή.

Αρχικά θα αναφερθώ στο τραγελαφικό της υπόθεσης, δηλαδή το τι περάσαμε μέχρι να πατήσουμε το πόδι μας σε αμερικάνικο έδαφος. Λόγω της παρούσας κοβιντοκατάστασης ήμασταν επί κανα μήνα πριν έξτρα προσεκτικοί όλοι (8 άτομα στο σύνολο) μην κολλήσει κανείς και μείνει πίσω (για την είσοδο στις ΗΠΑ είναι απαραίτητη PCR 72ώρου ή rapid 24ώρου πριν την πτήση). Ένα σοκ το πάθαμε όταν η φίλη ήρθε σε επαφή με κρούσμα, την γλίτωσε όμως παρατρίχα. Η λοιπή προετοιμασία με διαβατήρια και άδειες παραμονής στην χώρα (ESTA) ήταν αρκετά χρονοβόρα (χρειάζεται να αφιερώσεις πάνω από ένα μήνα πριν). Το ταξίδι σκεφτήκαμε πολλές φορές μήπως το ακυρώσουμε, γιατί μπορεί να μην το ευχαριστιόμασταν όσο θα θέλαμε ή γιατί μπορεί να κολλούσαμε εκεί covid (SPOILER: κολλήσαμε). Παρόλα αυτα στις 18 του μήνα με τις βαλίτσες μας και αρνητικά τεστ βρισκόμασταν στο Βενιζέλος έτοιμοι για αναχώρηση. Η πτήσεις μας ήταν με Lufthansa με ενδιάμεση στάση το Μόναχο, όπου και συνέβη το εξής αστείο: ο χρόνος ανάμεσα στις δύο πτήσεις ήταν ήδη μικρός, αλλά οι αεροσυνοδοί καθησύχαζαν τους πάντες ότι κανείς δεν θα έχει πρόβλημα. Έλα όμως που το λεωφορειάκι μας άφησε σε λαθος terminal... και μάλιστα σε έναν χώρο που σε έβγαζε μόνο στην παραλαβή αποσκευών. Μια γυάλινη πόρτα μας χώριζε από τις κυλιόμενες με κατεύθυνση προς τις υπόλοιπες πύλες και δημιουργήθηκε τρομερή αναταραχή καθώς οι υπάλληλοι του αεροδρομίου δεν μας άφηναν να περάσουμε και μας φώναζαν (ήμασταν τουλάχιστον 30 άτομα που ήταν θέμα λεπτών αν θα προλάβαιναν την πτήση τους). Νομίζω εκεί για μία στιγμή όλοι σκεφτήκαμε ότι μάλλον θα πάμε Αμερική με κάποια επόμενη πτήση. Τελικά καταφέραμε να περάσουμε και μετά κάναμε ένα θεαματικό σπριντ των 20 λεπτών για να προλάβουμε να μπούμε λαχανιασμένοι και καταϊδρωμένοι στο δεύτερο αεροπλάνο 1 λεπτό πριν την αναχώρηση με τους υπόλοιπους επιβάτες να μας κοιτάζουν περίεργα.

8 ώρες και 10 λεπτά μετά (τοπική ώρα 19:30) περνούσαμε τον έλεγχο για είσοδο στην χώρα στο αεροδρόμιο του Newark, λίγο πιο έξω από τη Νέα Υόρκη και λίγα λεπτά μετά επιβιβαζόμασταν στα ταξί για το ξενοδοχείο. Πρώτη εντύπωση σ'αυτή τη χώρα: Τα αυτοκίνητα είναι τεραστια! Ξέρω ότι όλοι το ξέραμε ήδη αυτό αλλά από κοντά νιώθεις όντως μικροσκοπικός, το μέσο αυτοκίνητο που θα έβλεπες στο Midtown Manhattan ήταν κάπως έτσι:

Η κούρσα διήρκησε κοντά στην ώρα (μπήκαμε στο Μανχάταν μέσω του υπόγειου Lincoln tunnel) μέχρι το ξενοδοχείο Warwick στο κέντρο του Μανχάταν. Πρόκειται για ένα από τα παλιότερα ξενοδοχεία της πόλης, το οποίο έχουν τιμήσει και αρκετοί celebrities του παρελθόντος. Τα παλιά ασανσερ, η κλασσική διακόσμηση και η χαρακτηριστική ενδυμασία τον γκρουμ με το ψηλό καπέλο τού προσδίδουν ένα πολύ ρετρό vibe.

Με μια σύντομη βόλτα στην περιοχή συνειδητοποίησα το πόσο κεντρικά βρισκόμασταν, αφού σε ακτίνα διακοσίων μέτρων είχαμε το ΜοΜΑ, το Rockefeller center και τα NBC studios. Ναι, αν μπορούσα θα έκλεινα εισιτήριο για σόου του Τζίμι Φάλον! Γενικά στην περιοχή έβλεπες επί το πλείστον τουρίστες και άκουγες περισσότερο ισπανικά παρά αγγλικά. Όπως διαπιστώσαμε στο υπόλοιπο του ταξιδιού, οι Μεξικάνοι και οι Λατίνοι γενικότερα αποτελούν πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Νέας Υόρκης (το 95% των σερβιτόρων και των υπαλλήλων στα μαγαζιά ήταν κεντρικής και νοτιοαμερικάνικης καταγωγής).

Η βραδιά έκλεισε με γύρο και φαλάφελ από την καντίνα του Halal guys, στα εκατο μέτρα απ' το ξενοδοχείο, η μόνη τίμια καντίνα σε σύγκριση με τίς υπόλοιπες εκει γύρω (γενικά μην φάτε ποτέ από καντίνα με πρετσελ, χότντογκ και τα σχετικά, έφαγα μία φορα και το μετάνιωσα στην πρωτη μπουκιά), στην οποία κάναν ουρά κάθε βράδυ και την τιμήσαμε πολλές φορές στις 10 αυτές ημέρες, καθώς όπως ανακαλύψαμε αργότερα, το ντίσεντ φαγητό στο κέντρο ήταν δυσεύρετο.

Σε αντίθεση με όσες ευρωπαικές πρωτεύουσες έχω επισκεφτεί, η Νέα Υόρκη είναι μία πόλη που δεν με κέρδισε με την πρώτη. Θεωρώ ότι φταίει η κούρασή μας εκείνο το βραδυ μετά από 15 ώρες ταξιδιού και το τζέτλαγκ, καθώς και το γεγονός ότι το Midtown είναι μια επί το πλείστον εμπορική και απρόσωπη περιοχή, γεμάτη ουρανοξύστες, που δεν σου προσφέρει την θαλπωρή και την οικειότητα που περιμένεις ως ταξιδιώτης σε μία ξένη πόλη. Η γνώμη μου άλλαξε όσο εξερευνούσαμε τις γύρω περιοχές του Μανχάταν, που έχουν περισσότερο χαρακτήρα και θυμίζουν στη Νέα Υόρκη όπως την ξέρουμε από τις ταινίες. Ενδεικτικά:

(Λάτρεψα αυτές τις σκάλες που βρίσκονται έξω από σχεδόν κάθε κτήριο)

Σας αφήνω έναν χάρτη του Μανχάταν για να μπορείτε να έχετε μία γενική εικόνα όταν αναφέρομαι σε περιοχές.

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasilikisis]

Ξεκινάω λοιπόν να μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης και εδώ να επισημάνω ότι δεν θα πάρω τα γεγονότα με χρονολογική σειρά, γιατί έχουν γίνει όλα ένα κουβάρι αναμνήσεων μέσα στο κεφάλι μου, αλλά θα αναφέρομαι σε όποιο part του ταξιδιού μου έρχεται και θεωρώ πως αξίζει να μοιραστώ.

Λοιπόν στη Νέα Υόρκη είναι εξαιρετικά εύκολο να προσανατολιστείς. Εδώ είχα μάθει εγώ τους δρόμους που δεν είχα πρόσβαση σε δεδομένα και χάρτες. (Την δεύτερη μέρα επιλέξαμε ανά οικογένεια να αγοράσουμε από 1 κάρτα σιμ για τα κινητά (55$ τα 15 GB) για να μπορούμε να μοιραζόμαστε δεδομένα αν χρειαζόταν. Τα ελληνικά πακέτα σε χρέωναν με 13ευρώ τη μέρα, οπότε δεν άξιζε να τα ενεργοποιήσουμε όλοι.) Οι δρόμοι της, όπως θα παρατηρήσατε πιθανώς στον χάρτη είναι όλοι παράλληλοι και κάθετοι μεταξύ τους και οι ονομασίες τους ειναι νούμερα (53η, 54η...). Οι μεγαλύτερες λεωφόροι του κέντρου είναι η 5η, όπου βρίσκονται όλα τα μαγαζιά και οι οίκοι μόδας, η 6η, όπου ήταν και το ξενοδοχείο μας και η 7η. H Broadway είναι η μόνη λεωφόρος που είναι στραβή ας το πούμε και στα σημεία που τέμνει τις άλλες μεγάλες λεωφόρους υπάρχει κάποιο πάρκο ή πλατεία.

Χαρακτηριστικά, στην διασταύρωση Broadway και 7th avenue βρίσκεται η Times Square! Αυτή η πλατεία ήταν από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, δεν περίμενα να με εντυπωσιάσει καθόλου, αντ'αυτού είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από το μέγεθος των οθονών και το πόσο πολυσύχναστη ήταν. Αν περπατούσες εκεί το βράδυ, είχε τόσο πολύ φως που ένιωθες ότι ήταν μέρα. Εκεί καταλαβαίνεις γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτήν και δικαίως θα πω.

Μία από τις μέρες κάτσαμε για πρωινό (καφέ, ομελέτες και πάνκεικς) σε ένα μαγαζί από αυτα τα τυπικά αμερικάνικα με τα δερμάτινα καθίσματα που βλέπεις στις ταινίες και αποδείχθηκε ότι το είχαν έλληνες. Μάθαμε ότι όλα τα greek restaurants στην Αμερική παραδοσιακά τις Κυριακές σερβίρουν κοτόπουλο με πατάτες (το συγκεκριμένο βρισκόταν στην διαστάυρωση 7ης με 55η). Εκεί συναντήσαμε και έναν φίλο της άλλης οικογένειας που ζει στην Αμερική και εκείνη την περίοδο βρισκόταν ΝΥ για δουλειά, οπότε μας έκανε παρέα στο πρωινό. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά, η ΝΥ είναι μια πόλη στην οποία πρέπει να είσαι "τρελός" για να πας να ζήσεις. Είναι τέτοιοι οι ρυθμοί της, οι αποστάσεις και οι ανθρώπινες σχέσεις που σε κάποια φάση σε εξαντλεί ψυχολογικά και δεν την αντέχεις άλλο. Και πολύ λογικό μου ακούστηκε με βάση τα όσα μπορούσαμε να δούμε, άσχετα με το πόσο exciting φάνταζε στα μάτια μας τις λίγες μέρες των διακοπών.

Κάτι που σου φαίνεται πολύ σπαστικό αν είναι η πρώτη σου φορά στην Αμερική είναι ότι η τιμή που αναγράφεται κάπου ΔΕΝ είναι η τελική. Σε όλα τα προϊόντα και υπηρεσίες προστίθεται ένας φόρος της τάξης του 8% ενώ στα εστιατόρια το μπουρμπουάρ είναι πάνω κάτω το 18% της τιμής. Και δεν γίνεται να μην το δώσεις ή να αφήσεις όσο θες, γιατί οι σερβιτόροι εκεί δεν έχουνε μισθό, και ουσιαστικά πληρώνονται από τα τιπσ που αφήνουν οι πελάτες. Επίσης θα σχολιάσω ότι οι τιμές στο φαγητό σε αυτή την πόλη είναι τύπου Ελβετίας και χωρίς να τρως και κατι φοβερο. Στις υπόλοιπες ΗΠΑ λογικά θα κυμαίνονται σε λίγο χαμηλότερα επίπεδα.

Για να επανέλθω όμως σε κάτι πιο ευχάριστο και εντυπωσιακό, αν θες να δεις το Άγαλμα της Ελευθερίας ο καλυτερος τρόπος είναι κλείνοντας τουρ με καραβάκι, που ξεκινάει λίγο πιο πριν από τη γέφυρα του Μανχάταν, πλέει κατά μήκος του East river, ανάμεσα σε Manhattan και Brooklyn περνώντας κάτω από τις ομώνυμες γέφυρες και καταλήγει κοντά στο άγαλμα ενώ παράλληλα έχει και ξενάγηση (σε κάποια φάση εμφανίστηκε και ένας υποτιθέμενος Άι Βασίλης). Εκείνη την ημέρα χρειαστήκαμε ισοθερμικά και διπλές κάλτσες, το κρύο στο ποτάμι ήταν απίστευτο, η θέα όμως σε αποζημίωνε και με το παραπάνω.

(Μανχάταν και Άγαλμα της ελευθερίας)

(Μπρούκλιν και Γέφυρα του Μπρούκλιν)

Το Μανχάταν από μακριά φαντάζει μεγαλοπρεπές και επιβλητικό. Μιλάμε για τέτοιο ύψος που να φανταστείτε περπατώντας ανάμεσα στους ουρανοξύστες του Μίντταουν δεν υπάρχει περίπτωση να σε δει ο ήλιος, ενώ σχεδόν πάντα θα δημιουργούνται ρεύματα αέρα.

Και μιλώντας για ύψος να κάνω και μία αναφορά στο Empire State Building, το οποίο έχει ανεβοκατέβει πολλές φορές (υπερβολή) μεταξύ των θέσεων του 1ου και του 2ου ψηλότερου κτηρίου της ΝΥ. Συγκεκριμένα, κατείχε τον τίτλο του ψηλότερου κτηρίου στην πόλη από την κατασκευή του (η οποία επιτεύχθη σε 1 χρόνο και 45 μέρες!) μέχρι την κατασκευή του World Trade Center (δηλαδή των Διδύμων πύργων), τον ξανακέρδισε μετά την καταστροφή του WTC από την τρομοκρατική επίθεση του 2001 και τον ξαναέχασε με την ολοκλήρωση του One World Trade Center.

Στο σημείο που έπεσαν οι Δίδυμοι βρίσκεται πλέον το Memorial εις μνήμη των θυμάτων της επίθεσης. Το μνημείο είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να φαίνεται σαν η γη να καταπίνει τις ψυχές όλων όσων χάθηκαν. Στο μαύρο μάρμαρο γύρω γύρω είναι χαραγμένα τα ονόματά τους και ακόμη και σήμερα κάποιοι συγγενείς τους αφήνουν λευκά τριαντάφυλλα. Το θέαμα είναι άκρως ανατριχιαστικό και συγκινητικό. To σημείο ονομάζεται Ground Zero και παραδίπλα βρίσκεται το Oculus, που αποτελεί σταθμό για 12 γραμμές μετρό και παράλληλα είναι εμπορικό κέντρο.

Το μετρό της ΝΥ μου φάνηκε επίσης εύκολο και λιγότερο μπερδευτικό σε σχέση με άλλες πόλεις, παρόλο που έχει πολύ περισσότερες γραμμές. Γενικά πάντως έβλεπες αρκετά περίεργα θεάματα εκεί κάτω και αν είσαι μόνος το βράδυ δεν θα το συνιστούσα.

 

[Μάγδα]

Ωραία ιστορία, καταπληκτικές φωτογραφίες. Επειδή κι εγώ θέλω να κάνω το ίδιο ταξίδι, ίδια εποχή, περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια.

 

[vasilikisis]

Ωραία ιστορία, καταπληκτικές φωτογραφίες. Επειδή κι εγώ θέλω να κάνω το ίδιο ταξίδι, ίδια εποχή, περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια.

Ευχαριστωωω! έρχονται κι άλλες λεπτομερειες!!

 

[vasilikisis]

Ως διευκρίνιση σε προηγούμενο σχόλιο μιας fellow traveler, ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της ΝΥ είναι ελάχιστος ως μηδενικός θα έλεγα χαχα. Δηλαδή άμα δεν είχε και κρυο (αισθητή θερμοκρασία γύρω στο 0) θα νόμιζα ότι ήταν άλλη εποχή. Παρόλα αυτα (!) αν θες να γουστάρεις κιτς στολισμό τότε αξίζει μία βόλτα, αφού έχει πέσει σκοτάδι, στην γειτονιά του Dyker heights στο Μπρούκλιν. Είναι σχεδόν 1 ώρα με τα μέσα από το κέντρο και θέλει να αλλάξεις από μετρό σε λεωφορείο για να φτάσεις (όπως έχω ξαναναφέρει οι μετακινήσεις είναι αρκετά εύκολες και τα δρομολόγια εκτελούνται στην ώρα τους). Πρόκειται για μία από της πλουσιότερες γειτονιές της πόλης, της οποίας οι κάτοικοι "διαγωνίζονται" στος ποιος θα διακοσμήσει πιο γιορτινά το σπίτι του (και το σόου αυτό συνεχίζεται επί αρκετά τετράγωνα, έτσι για να χορτάσει το μάτι σου).

Στο Brooklyn αξίζει σίγουρα να αφιερώσει κανείς μια ολόκληρη μέρα (μαζί με Ντάικερ χάιτς), και εμείς ξεκινήσαμε διασχίζοντας την γέφυρα με τα πόδια. Εντάξει φοβερή η αίσθηση, απλά δεν περιγράφεται! Ειδικά αν σε κάποια φάση γυρίσεις και αντικρίσεις πίσω σου το Μανχάταν και ταυτόχρονα παίζει και στο κεφάλι σου το Empire state of mind της Alicia Keys, νομίζω είναι από τις εμπειρίες που αξίζουν περισσότερο, κυρίως γιατί νιώθεις μια πραγματική ελευθερία μέσα σου (πόσο ποιητική θα γινω πια!)

Μετά την γέφυρα ουσιαστικά είχαμε βγει κατευθείαν στο DUMBO (Down Under the Manhattan Brooklyn Overpass), μια industrial και μοντέρνα περιοχή που φημίζεται για τα μπαράκια και τα εστιατόριά της. Πολλές γωνιές της μπορούσα να τις φανταστώ να σφύζουν από ζωή τους καλοκαιρινούς μήνες. Υπάρχει και ένας συγκεκριμένος, πλέον διάσημος, δρόμος που προσφέρει ινσταγκραμικές φωτογραφίες προς την γέφυρα του Μανχαταν (δεν θυμάμαι το όνομα αλλά αν ακολουθήσεις το ένστικτο σίγουρα θα τον βρεις χαχ). Εκεί κοντά, επειδή κάποιοι ήμασταν και νηστικοί απ' το πρωί, ανακαλύψαμε το Time Out Market, έναν πολυχώρο με φαστφουντάδικα και μερικά εμπορικά μαγαζιά, του οποίου ο τελευταίος όροφος (και ταράτσα) ήταν εστιατόριο με τέλεια θέα (το πρωινό μου λοιπόν στις 12:00 ήταν ένα ωραιότατο μπέργκερ). Συνολικά το Dumbo μου φάνηκε εξαιρετικά καλαίσθητο και σίγουρα αξίζει παραπάνω για ποτό το βράδυ. [Αα επίσης shoutout σε ένα random φαρμακείο που είχε μέσα τα πάντα, μέχρι και είδη δώρων και ήταν πολύ cute (γενικά τα φαρμακεία τους πουλάνε διάφορα εκεί πέρα).]

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση σχετικά με το αμερικάνικο μπέργκερ, παιδιά εγώ δεν τρελάθηκα με ό,τι δοκίμασα. Χίλιες φορές αυτά που τρώμε στην Ελλάδα, κυρίως γιατί το παραδοσιακό μπέργκερ στην Αμερική έχει κιμά σκέτο, χωρίς μυρωδικά, χωρίς τίποτα, οπότε σαν γεύση σου περνά αδιάφορο. Θα επανέλθω όμως σ'αυτό. Κλείνω παρένθεση.

Προχωρόντας προς το κέντρο του Μπρούκλιν, οι γειτονιές αποκτούν έναν πιο underground χαρακτήρα και η διαφορά με το Μανχάταν γίνεται πιο αισθητή. Επειδή κάποιοι είχαν λιγούρες για τσίζκεικ βρεθήκαμε ξανά σε άλλο ένα greek restaurant (μου θύμιζε πολύ, αν μπορείτε να το κάνετε εικόνα, την αρχικη σκηνη του Pulp Fiction του Ταραντίνο) όπου και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον ιδιοκτήτη του σχετικά με την ζωή του Έλληνα στην Αμερική και πώς ο covid επηρρέασε τις μικρές επιχειρήσεις σαν τη δική του που σε άλλους καιρούς άκμαζαν. Ήταν άλλη μία συζήτηση που σου υπενθύμιζε την πραγματικότητα του να ζεις στη ΝΥ και το πως η εμμονή με τη δουλειά σε κάνει να ξεχνάς να ευχαριστιέσαι τη ζωή σου όπως θα'πρεπε.

(Fulton street, Downtown Brooklyn)

Το χάιλαϊτ βέβαια εκείνης της μέρας ήταν μία απρόσμενη φιλία που κάναμε περπατώντας πριν ανέβουμε στη γέφυρα. Η στάση του μετρό μας έβγαλε στην Chinatown, που διασχίσαμε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της. Εκεί πέρα πραγματικά νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μία μικρή Κίνα (δεν έχω βρεθεί σε Τσάιναταουν άλλων πόλεων και δεν μπορώ να συγκρίνω), τα πεζοδρόμια είναι σαν μια μεγάλη λαϊκή αγορά με πολλά και περίεργα προϊόντα. Τα κτήρια είναι πολύχρωμα και οι πινακίδες όλες στα κινέζικα.

Επειδή ψαχνόμασταν για το πώς θα φτάσουμε στην γέφυρα και ρωτούσαμε από δω κι απο κει, σε κάποια φάση εμφανίζεται μια κινέζα γιαγιά, 80-90 ετών και ζήτημα 30 κιλά που έκανε τζόγκινγκ(!) και μας έκανε νόημα να την ακολουθήσουμε. Ήταν πολύ αστεία η όλη εικόνα κυρίως γιατί αυτή δεν μίλαγε καθόλου, απλά μας έκανε νοήματα με τα χέρια, εμείς της λέγαμε ευχαριστώ και καθώς απομακρυνόταν μας χαιρετούσε, αλλά την ξαναπετύχαμε και άλλη μία φορά στον δρόμο, που εκείνη διέσχιζε την γέφυρα προς τα πίσω. Πολύ γέλιο, όμως ήταν πραγματικά αξιολάτρευτη και κάτι τέτοια απρόσμενα σου μένουν από τα ταξίδια.

 

[vasilikisis]

Εντωμεταξύ γράφω για κόβιντ στον τίτλο και δεν έχω κάνει ακόμα καμία αναφορά στο covid status της Αμερικής. Λοιπον δεν ξέρω πως είναι σε άλλες πολιτείες, αλλά στη ΝΥ, πέρα από το γεγονός ότι έβλεπες κόσμο με μάσκες, ήταν σαν να μην υπήρχε ιός (η Οmicron να ανευρίσκεται ήδη στο 70% των κρουσμάτων εκεί). Στα εστιατόρια "παρακάλαγες" να σου ελέγξουν το πιστοποιητικό, σόσιαλ ντίστανσινγκ ποτέ και πουθενά και ένα βράδυ, καθώς περιμέναμε να καθίσουμε σε ένα μαγαζί που είχαμε κάνει κράτηση, φτάσαμε στο σημείο να αποχωρήσουμε, διότι γινόταν ο κακός χαμός από κόσμο και δεν νιώθαμε άνετα. Στην Ελλάδα προφανώς κάτι τέτοιο θα το παρέβλεπες, εκεί όμως ήταν υποχρεωτική 14ήμερη καραντίνα αν έβγαινες θετικός, οπότε προφανώς και δεν ήθελες να σου φύγει τσάμπα όλη σου η περιουσία κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη. Τώρα, αυτή την χαλαρότητα μπορείς να την αποδώσεις είτε στην νοοτροπία των Αμερικανών σχετικά με την προστασία των προσωπικών δεδομένων, είτε στην οικονομική δυσχέρεια που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις λόγω της πανδημίας (ναι, και εκεί πολλά μαγαζιά έχουν βάλει λουκέτο). Το ότι ο κόσμος είχε ανάγκη το εισόδημα φαινόταν και από το γεγονός ότι ποτέ δεν μας έλεγξαν ταυτότητες για κατανάλωση αλκοόλ (τα αδέρφια μας είναι κάτω των 21). Ευτυχώς όμως την τελευταία μέρα βγήκαμε αρνητικοί και έτσι μπορέσαμε να επιστρέψουμε αισίως πίσω στην Ελλάδα, άσχετα που τελικά νόσησαν πολλοί από την παρέα. (Αυτός ήταν ο επίλογος του ταξιδιού, αλλά ευτυχώς το στρες της τελευταίας στιγμής δεν αντικατέστησε την υπόλοιπη εμπειρία.) Ενημερωτικά, σε πολλά σημεία στους δρόμους κάνουν δωρεάν rapid και PCR και συμφέρει να κάνεις εκεί, γιατί σε ιδιωτικό κέντρο αν δεν κάνω λάθος κοστίζουν το rapid 140$ και η PCR 250$. Τα αποτελέσματα μας ήρθαν σε 2,5 ώρες.

(To εστιατόριο που ήταν πήχτρα, αν και δεν φαινεται τόσο στη φωτό, και αναγκαστήκαμε να φύγουμε)

Rewind για να σας μιλήσω για τα μουσεία που επισκεφτήκαμε και θεωρώ ήταν πολύ καλές επιλογές. Σε όλα τα αξιοθέατα τα μέτρα για τον κόβιντ τα τηρούσαν αυστηρά, και επίσης γινόταν ενδελεχής σωματικός έλεγχος για να εισέλθεις. Πρώτο μουσείο που πήγαμε ήταν το American Museum of Natural History. Με τον αδερφό μου θέλαμε τρελά να το επισκεφτούμε κυρίως γιατί από μικροί είχαμε κόλλημα με την ταινία "Μια νύχτα στο μουσείο" με τον Ben Stiller. Αφού σε κάποιες φάσεις περιμέναμε να εμφανιστεί κιόλας ως νυχτοφύλακας χαχα. Αφιερώσαμε πάνω από 4 ώρες και άνετα μπορείς και παραπάνω, η συλλογή των εκθεμάτων είναι απίστευτη (με εντυπωσίασαν πολλά που δυστυχώς δεν αποδίδονταν καλά σε φωτογραφίες) και φεύγεις έχοντας σίγουρα εμπλουτίσει τις γνώσεις σου. Η μπροστινή είσοδος του μουσείου βλέπει στο Central Park και το τοπίο απ'έξω είναι ακριβώς όπως το δείχνει και στην ταινία.

(Αφήνω το κλιπ που εμφανίζεται αυτός ο τύπος από πάνω:

)

Την προτελευταία μέρα με την κολλητή πήγαμε στο ΜοMA (το είχαμε στα δύο βήματα απ' το ξενοδοχείο), που είναι must για τους λάτρεις της μοντέρνας τέχνης (ευτυχώς δεν ήρθαν οι γονείς). Εγώ δεν ανήκω σ'αυτούς, αλλά θα συμφωνήσω ότι πολλά εκθέματα ήταν πρωτότυπα και σε προβλημάτιζαν με πολλούς τρόπους. Αγαπημένο νομίζω ήταν μία αναπαράσταση των δωματίων ενός φυλακισμένου πατέρα (κελί φυλακής) και του γιου του (σουρεαλιστικά διακοσμημένο εφηβικό δωμάτιο), ενώ παράλληλα έπαιζε σε προτζέκτορα βίντεο συζήτησης τους (η έμπνευση του καλλιτέχνη ήταν βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα).

Τέλος, άλλο ένα μουσείο που αξίζει είναι το Metropolitan Museum, πήγε ο αδερφός μου και ξετρελάθηκε. Έχει τεράστια ποικιλία εκθεμάτων, μεγαλύτερη και από το Λούβρο και σίγουρα θελει να αφιερώσεις μία ολόκληρη μέρα. Ανάμεσα στα άλλα, του άρεσε πολύ η αίθουσα με τις πανοπλίες και τους πολεμικούς εξοπλισμούς διαφόρων πολιτισμών.

Στην καρδιά του Μανχάταν βρίσκεται το Central Park. H έκτασή του είναι πολύ μεγαλύτερη απ'ότι μπορείς να φανταστείς και εμείς το περπατήσαμε ένα βροχερό πρωινό (την ημέρα των Χριστουγέννων, που ήταν όλα κλειστά), καταλήγοντας για να τσιμπήσουμε κάτι πιο αργά μέσα στη μέρα στο Upper east side (εκεί δεν γυριστηκε το Gossip Girl?). Όπως λέει το ονομά της, η συνοικία αυτή βρίσκεται ανατολικά του πάρκου, ενώ δυτικά, βρίσκεται το Upper west side, και οι δύο πολύ στυλάτες περιοχές, και πιο ήσυχες από το πολυσύχναστο κέντρο. Το πάρκο στην φθινοπωρινή-χειμωνιάτικη εκδοχή του είναι όπως ακριβώς το φανταζόμουν, μου ήταν πολύ οικεία η εικόνα με τα γυμνά δέντρα και τα πεσμένα φύλλα. Επίσης έβλεπες αμέτρητα σκιουράκια που πλησίαζαν αν ήθελες να τα ταΐσεις (προσέξτε, γρατζουνάνε), ενώ υπήρχε και πίστα για πατινάζ.

Ανήμερα των Χριστουγέννων είχαμε κλείσει το Tony's, ένα ιταλικό εστιατόριο κοντα στην Τάιμς σκουέρ και είναι από τα λίγα μαγαζιά που θα πρότεινα, όχι γιατί είχαν καμία φοβερή γεύση τα πιάτα, αλλα γιατί είχε τεράστιες μερίδες (μία έφτανε για 2-3 άτομα), η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή, το σέρβις καλό και γήγορο και υπήρχε μία άλφα απόσταση μεταξύ των τραπεζιών.

Άλλο ένα εστιατόριο που φάγαμε καλά και είχε ωραία ατμόσφαιρα ήταν το Asset, στο Upper west side και αν ψάχνεις ένα τυπικό αμερικάνικο μπεργκεράδικο, απ'αυτά που βλέπεις να τρώνε το μπέργκερ και παράλληλα να πίνουν το μίλκσεικ, προτείνω το Bill's bar and burger (κάπως έτσι) στο Μίντταουν. Από αλυσίδες, με διαφορά η καλύτερη θα έλεγα ότι είναι το ShakeShack, τίμιο (και ένα τσικ πιο κυριλέ) είναι και το Five Napkin. Α, και φυρικά το Chipotle για μεξικάνικο.

Για τους βιβλιοφάγους, υπάρχει η αλυσίδα βιβλιοπωλείων Barnes and Noble, μέσα στα οποία πραγματικά χάνεσαι:

και αν αναρωτιέστε για το αν αξίζει να κάνεις ψώνια, εμείς πήγαμε στο εκπτωτικό χωριό Woodbury, 40 λεπτά με το λεωφορειο (υπάρχουν οργανωμένα δρομολόγια που μπορείς να κλείσεις ονλάιν), όπου βρίσκεις καλές τιμές σε εκπτωτικά κομμάτια από ακριβές μάρκες, αρκεί να έχεις όρεξη για ψάξιμο.

Δεν σας είπα όμως το πιο fun part αυτού του ταξιδιού, και αυτό ήταν φυσικά ότι παρακολουθήσαμε έναν αγώνα NBA στο Madison Square Garden! Αν έχετε την ευκαιρία πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να κλείσετε εισιτήρια, ακόμα και σε ψηλές θέσεις (το γήπεδο έχει μεγάλες οθόνες στο κέντρο). Τα ματς του ΝΒΑ είναι κανονικά πάρτι! Έχουν DJ που κάνει κέφι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, τεράστια αναψυκτικά, μαζορέτες, τύπους με "πολυβόλα" που εκτοξεύουν μπλουζάκια και κάμερες που στρέφονται τυχαία προς τους θεατές. Εμείς πετύχαμε και πρόταση γάμου!

 

[Μάγδα]

Πολύ ωραία! Ερώτηση: Κόλλησε τελικά κάποιος από την παρέα ή όχι; Άλλη ερώτηση: Τα εισιτήρια για τα μουσεία τα αγοράζατε on line, στα ταμεία ή είχατε κάποια κάρτα για αξιοθέατα; Ευχαριστώ.

 

[vasilikisis]

Πολύ ωραία! Ερώτηση: Κόλλησε τελικά κάποιος από την παρέα ή όχι; Άλλη ερώτηση: Τα εισιτήρια για τα μουσεία τα αγοράζατε on line, στα ταμεία ή είχατε κάποια κάρτα για αξιοθέατα; Ευχαριστώ.

Κόλλησαν 4/8. Τα εισιτήρια τα αγοράζαμε όλα ονλαιν (περιπου 1 μηνα πριν), παρόλα αυτα στο μουσειο φυσικης ιστοριας παλι επρεπε να περιμενουμε σε ουρα για να μπουμε. Η κάρτα για τα αξιοθέατα δεν μας συνέφερε γιατί εμείς θέλαμε να μπούμε σε λίγα μουσεία, οποτε δεν γνωρίζω κάτι παραπανω για αυτη

 

[Delmem38110]

Πολύ ωραία! Ερώτηση: Κόλλησε τελικά κάποιος από την παρέα ή όχι; Άλλη ερώτηση: Τα εισιτήρια για τα μουσεία τα αγοράζατε on line, στα ταμεία ή είχατε κάποια κάρτα για αξιοθέατα; Ευχαριστώ.

υπάρχει το εξαιρετικό new york pass. έχεις πρόσβαση σχεδόν σε όλα για όσες μέρες θες εσύ, μέγιστο 10 μέρες κοστίζει 305 δολάρια.
σε πολλά αξιοθέατα έχει fast track. διάβασε σχετικά.
en-us

 

[Μάγδα]

Κόλλησαν 4/8. Τα εισιτήρια τα αγοράζαμε όλα ονλαιν (περιπου 1 μηνα πριν), παρόλα αυτα στο μουσειο φυσικης ιστοριας παλι επρεπε να περιμενουμε σε ουρα για να μπουμε. Η κάρτα για τα αξιοθέατα δεν μας συνέφερε γιατί εμείς θέλαμε να μπούμε σε λίγα μουσεία, οποτε δεν γνωρίζω κάτι παραπανω για αυτη

Κάνατε καραντίνα Ελλάδα να φανταστώ. Πόσο καιρό πριν προετοιμάσατε το ταξίδι σας;

 

[vasilikisis]

Κάνατε καραντίνα Ελλάδα να φανταστώ. Πόσο καιρό πριν προετοιμάσατε το ταξίδι σας;

Nαι γιατί όταν γυρίσαμε θετικοποιήθηκαν. Δεν μπορώ να σου πω με ακρίβεια γιατί κυρίως οι γονείς μας ασχολήθηκαν, αλλά σίγουρα ένα δίμηνο πριν περίπου. Εισιτήρια και ξενοδοχεία τα είχαμε κλείσει εμείς μισό χρόνο πριν και η αλλη οικογένεια 1 χρόνο πριν

 

[vasilikisis]

Θα προσπαθήσω σιγά σιγά να το λήξω το στόρι, για να μην σας κουράζω και σας.
Την ημέρα που επισκεφθήκαμε το Μεμόριαλ, το συνδυάσαμε με την Wall Street (ο ορίτζιναλ Λύκος της Wall street παρεπιπτόντως είναι και πολύ δημοφιλής στο Τίκτοκ) και Χρηματιστήριο, όπου μπορείς να δεις σε οθόνη τις μετοχές των εγάλων εταιριών, ποιες πέφτουν και ποιες ανεβαίνουν. Λίγο παρακάτω βρίσκεται και ο Ταύρος της Γουολ Στριτ, σύμβολο οικονομικής αισιοδοξίας και ευημερίας (symbol of aggressive financial optimism and prosperity), με τον οποίο αν θες να βγάλεις φωτογραφία πρέπει είτε να περιμένεις πολύ είτε να βγάλεις από πίσω...

Και αν προχωρήσεις λίιγο ακόμα φτάνεις στο Battery Park, το νοτιότερο σημείο του Μανχάταν με θέα το άγαλμα της Ελευθερίας (στα δυτικά του εκβάλει ο ποταμός Hudson).

(Μνημείο για τους Αμερικάνους στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους στην θάλασσα και γλυπτό που αναπαριστά το μεταναστευτικό κύμα διαφόρων φυλών και εθνικοτήτων προς την Αμερική)

Όπως ξαναείπα, το charm της Νέας Υόρκης είναι οι συνοικίες της εκτός Μίντταουν, ιδιαίτερα Chelsea, Soho (εδώ νομίζεις ότι θα δεις την Sarah Jessica Parker στο Sex and the City) και Tribeca. Το Τσέλσι για μένα κερδίζει με διαφορά, είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και θα ήθελα πολύ να το δω και σε πιο ζεστή εποχή του χρόνου, με τον κόσμο να μαζεύεται έξω. Εκεί βρίσκεται το Chelsea Market, μία κλειστή αγορά βιομηχανικού στυλ που προσφέρει μία ιδιαίτερη γκάμα ρούχων και ειδών σπιτιού καθώς και πολλές επιλογές για φαγητό (εμείς επιλέξαμε σούσι γιατί πολύ μπιφτέκι είχαμε φάει τόσες μέρες). Προτείνω να ρίξετε μια ματιά στο Artists and fleas στο τέλος του πρώτου ορόφου.

Στην ίδια μέρα συνδυάσαμε μια βόλτα στο Highline (στο μισό χιλιόμετρο παραπέρα), ένα μονοπάτι με βλάστηση φτιαγμένο δίπλα σε παλιές σιδηροδρομικές γραμμές σε ύψος, ανάμεσα στα κτήρια. Είμαι σίγουρη ότι λέει πολύ περισσότερο την άνοιξη, αλλά ακόμη και τον χειμώνα αξίζει να το περπατήσεις, ειδικά αν είσαι λάτρης της φωτογραφίας. Το τέλος του μονοπατιού σε βγάζει στο Vessel.

Για το τελευταίο βράδυ είχαμε κλείσει εισιτήρια στην Metropolitan Opera για να δούμε τον Μαγικό αυλό του Μότσαρτ. Ήταν μια πολύ ευχαριστη έκπληξη για μένα (ήμουν σίγουρη πως θα βαρεθώ, αλλά με κράτησε σε όλη τη διάρκεια) και χάρηκα πολύ που η πρώτη μου εμπειρία από όπερα ήταν σε ένα τόσο μεγαλοπρεπές και ιστορικό κτήριο (αν έχετε την ευκαιρία θα πρότεινα να κλείσετε εισιτήριο για παράσταση στο Broadway, εμείς αργήσαμε και οι τιμές είχαν πάει στο Θεό). Ακολούθησε δείπνο ξανά (!) στο Tony's για να γιορτάσουμε την τελευταία μας νύχτα σε αυτή την πολύ ξεχωριστή πόλη.

Ως τελευταίο σχόλιο θα ήθελα να εκφράσω πόσο καλή εντύπωση μας έκανε ο κόσμος γενικά στη ΝΥ. Ήταν όλοι πολύ ευγενικοί και χαμογελαστοί, σου ευχόντουσαν καλή μέρα και κράταγαν τις πόρτες αν ήσουν τελευταίος για να περάσεις. Μια μικρή λεπτομέρεια που μας έκανε να νιώσουμε έξτρα ευπρόσδεκτοι. Ελπίζω να μην έγινε βαρετή η ιστορία, καθώς σε μερικά σημεία και εγώ έχασα την μπάλα στην αφήγηση. Συνολικά ήταν μία εμπειρία ζωής και πολύ ελπίζω να έχω την ευκαιρία να την ξαναζήσω κάποια στιγμή στο μέλλον.