fenia42
Member
- Μηνύματα
- 3.875
- Likes
- 14.373
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- TAKE ME TO TUNIS
- ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΑΪΡΟΥΑΝ
- Η ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΣΑΧΑΡΑ
- -ΠΟΙΑΝ ΑΓΑΠΑΣ; -ΜΙΑ ΤΣΙΓΓΑΝΑ. -ΠΩΣ ΤΙ ΛΕΝΕ; -ΦΑΤΑ ΦΟΡΓΚΑΝΑ.
- «ΥΠΕΡΟΧΗ Η ΤΡΩΓΛΗ ΠΟΥ ΜΕ ´ΦΕΡΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ»
- ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΤΡΑΣ ΤΗ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡ ΤΟ ΑΛΓΕΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΦΑΞ ΘΑ ΑΝΑΧΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΤΑ ΠΛΟΙΑ
- WHAT HAPPENS IN SOUSSE STAYS IN SOUSSE
- Ο,ΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΩΡΑΙΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΠΟΝΟ
Είχαμε λίγο χρόνο να αναζητήσουμε ταξιδιωτικό προορισμό. Η περίοδος ήταν συγκεκριμένη : πρώτη εβδομάδα Ιουνίου, κάπου όσο γίνεται διαφορετικά από αυτά που έχουμε δει τα τελευταία δυο χρόνια. Σκεφτήκαμε τη Μαδέιρα, για να κάνω λίγο πράκτις στα πορτογαλικά αφού σύντομα δίνω για πτυχίο, τα οικονομικά εισιτήρια σύντομα όμως εξανεμίστηκαν -άκουσα και το Ρονάλντο να μιλάει και λέω δε με βλέπω να στεριώνω με τέτοια προφορά 
Μετά κοιτάξαμε το Ομάν αλλά φοβηθήκαμε τις υπερβολικές θερμοκρασίες της εποχής, έτσι το αφήσαμε για καλύτερη στιγμή. «Η Τυνησία μας ενδιαφέρει;» ήταν η ιδέα που πέταξε ο Γ.Α. αφού είχε βρει αεροπορικά σε αρκετά καλές τιμές. «Χμ, δε ξέρω. Δεν έχω ακούσει ΚΑΝΕΝΑΝ από όσους πήγαν να λένε καλά λόγια.» Ξεκινήσαμε παρολ’αυτά την έρευνα, με το βλέμμα ακόμα στο Ομάν που μας έψηνε άγρια. Ξανά οι «κριτικές» αρνητικές και απογοητευτικές. Άρχισα όμως να βλέπω ένα φως στο τούνελ, να κρατώ μια πισινή, να πιστεύω πως υπάρχει κάτι που εμείς θα βρούμε και θα μας αρέσει. Δε μπορεί! Κάτι καλό θα έχει αυτή η χώρα!
Αρχικά, με λίγη έρευνα διαπιστώσαμε πως το νότιο κομμάτι είναι το πιο συναρπαστικό, ωστόσο πολλοί το παραλείπουν. Άλλοι είχαν την τάση (παλαιότερα) να κλείνονται σε resorts με ημιδιατροφή και να κάνουν αυθημερόν εκδρομές που χρυσοπλήρωναν και που φυσικά ήταν τουριστικές παγίδες. Λογικο έτσι να μην έχουν σαφή εικόνα για τη χώρα. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, τα γαλλικά μου ξεσκονίστηκαν, το αυτοκίνητο επίσης κλείστηκε για όσες μέρες θα είμασταν στη χώρα , τα ξενοδοχεία σιγά σιγά κι αυτά κλείστηκαν, το Africa calling ήταν γεγονός, οι μέρες -ούτως ή άλλως ελάχιστες- πέρασαν νεράκι, το ημερολόγιο επιτέλους έγραψε πρώτη Ιουνίου.
Κατέβηκα στο δρόμο με τη βαλίτσα ανά χείρας, καπέλο στο κεφάλι και ρούχα για σαφάρι. Περιχαρής περίμενα να τον καλό μου να περάσει να με πάρει να πάμε στο αεροδρόμιο. Λίγα λεπτά αργότερα βρεθήκαμε καταϊδρωμένοι να σπρώχνουμε το ακυβέρνητο όχημα που δεν έλεγε να πάρει μπρος! Ευτυχώς προλάβαμε να το παρκάρουμε όπως όπως και να βρούμε εναλλακτικό τρόπο μεταφοράς στο SKG. Αυτή φυσικά δεν ήταν η μόνη περιπέτεια που μας περίμενε, με ή χωρίς το αμάξι, αφού ο Γ.Α. δεν είχε ξαναβρεθεί σε αραβική χώρα και δεν ήξερε τι τον περίμενε.
Αργά το βράδυ, το μοναδικό 319 της Αιγαίου προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο της Τύνιδας. Τόσα χρόνια αεροσυνοδός της εταιρίας και δεν έτυχε να «το πετάξω» ποτέ. Σίγουρα δε θα είναι από τα αγαπημένα των αεροσυνοδών. Το immigration πέρασε με σύντομες διαδικασίες. Τον Γ.Α. τον ρώτησαν το επάγγελμά του. Είχαμε συνεννοηθεί να πούμε ψέμματα σε αυτό, έτσι είπαμε ότι είναι σεφ, ο,τι πιο κοντά στην πραγματικότητα καθώς το πραγματικό του αντικείμενο θα δημιουργούσε περαιτέρω ερωτήματα. Πήραμε ένα ταξί και κατεβήκαμε στη Μεδίνα, όπου ακολουθώντας τα δαιδαλώδη στενά βρήκαμε το κατάλυμά μας. Οι πρώτες εικόνες ήταν πραγματικά όμορφες ενώ το κατάλυμα ένα αραβικό όνειρο! Η ώρα να αποκαταστήσουμε τη φήμη της Τυνησίας είχε έρθει! On y va?
Μετά κοιτάξαμε το Ομάν αλλά φοβηθήκαμε τις υπερβολικές θερμοκρασίες της εποχής, έτσι το αφήσαμε για καλύτερη στιγμή. «Η Τυνησία μας ενδιαφέρει;» ήταν η ιδέα που πέταξε ο Γ.Α. αφού είχε βρει αεροπορικά σε αρκετά καλές τιμές. «Χμ, δε ξέρω. Δεν έχω ακούσει ΚΑΝΕΝΑΝ από όσους πήγαν να λένε καλά λόγια.» Ξεκινήσαμε παρολ’αυτά την έρευνα, με το βλέμμα ακόμα στο Ομάν που μας έψηνε άγρια. Ξανά οι «κριτικές» αρνητικές και απογοητευτικές. Άρχισα όμως να βλέπω ένα φως στο τούνελ, να κρατώ μια πισινή, να πιστεύω πως υπάρχει κάτι που εμείς θα βρούμε και θα μας αρέσει. Δε μπορεί! Κάτι καλό θα έχει αυτή η χώρα!
Αρχικά, με λίγη έρευνα διαπιστώσαμε πως το νότιο κομμάτι είναι το πιο συναρπαστικό, ωστόσο πολλοί το παραλείπουν. Άλλοι είχαν την τάση (παλαιότερα) να κλείνονται σε resorts με ημιδιατροφή και να κάνουν αυθημερόν εκδρομές που χρυσοπλήρωναν και που φυσικά ήταν τουριστικές παγίδες. Λογικο έτσι να μην έχουν σαφή εικόνα για τη χώρα. Τα εισιτήρια κλείστηκαν, τα γαλλικά μου ξεσκονίστηκαν, το αυτοκίνητο επίσης κλείστηκε για όσες μέρες θα είμασταν στη χώρα , τα ξενοδοχεία σιγά σιγά κι αυτά κλείστηκαν, το Africa calling ήταν γεγονός, οι μέρες -ούτως ή άλλως ελάχιστες- πέρασαν νεράκι, το ημερολόγιο επιτέλους έγραψε πρώτη Ιουνίου.
Κατέβηκα στο δρόμο με τη βαλίτσα ανά χείρας, καπέλο στο κεφάλι και ρούχα για σαφάρι. Περιχαρής περίμενα να τον καλό μου να περάσει να με πάρει να πάμε στο αεροδρόμιο. Λίγα λεπτά αργότερα βρεθήκαμε καταϊδρωμένοι να σπρώχνουμε το ακυβέρνητο όχημα που δεν έλεγε να πάρει μπρος! Ευτυχώς προλάβαμε να το παρκάρουμε όπως όπως και να βρούμε εναλλακτικό τρόπο μεταφοράς στο SKG. Αυτή φυσικά δεν ήταν η μόνη περιπέτεια που μας περίμενε, με ή χωρίς το αμάξι, αφού ο Γ.Α. δεν είχε ξαναβρεθεί σε αραβική χώρα και δεν ήξερε τι τον περίμενε.
Αργά το βράδυ, το μοναδικό 319 της Αιγαίου προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο της Τύνιδας. Τόσα χρόνια αεροσυνοδός της εταιρίας και δεν έτυχε να «το πετάξω» ποτέ. Σίγουρα δε θα είναι από τα αγαπημένα των αεροσυνοδών. Το immigration πέρασε με σύντομες διαδικασίες. Τον Γ.Α. τον ρώτησαν το επάγγελμά του. Είχαμε συνεννοηθεί να πούμε ψέμματα σε αυτό, έτσι είπαμε ότι είναι σεφ, ο,τι πιο κοντά στην πραγματικότητα
καθώς το πραγματικό του αντικείμενο θα δημιουργούσε περαιτέρω ερωτήματα. Πήραμε ένα ταξί και κατεβήκαμε στη Μεδίνα, όπου ακολουθώντας τα δαιδαλώδη στενά βρήκαμε το κατάλυμά μας. Οι πρώτες εικόνες ήταν πραγματικά όμορφες ενώ το κατάλυμα ένα αραβικό όνειρο! Η ώρα να αποκαταστήσουμε τη φήμη της Τυνησίας είχε έρθει! On y va?
