ioanna.gkan
Member
- Μηνύματα
- 459
- Likes
- 65
- Επόμενο Ταξίδι
- Ευρώπη αλλά που,,,
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Παταγωνια
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο]Αφήνοντας πίσω την γλυκιά γεύση του ποτού και την μυρωδιά του πούρου να πλανιέται στον ζεστό αερα συνέχισα την πρώτη μου γνωριμία με την πόλη. Περπατώντας στα στενά της έβλεπα την φτώχεια και την βρωμιά να κάνουν παρέα, σχεδόν αρμονικά, στα ασφυχτικά κατοικημένα σπίτια. Ήταν Κυριακή, αργία και για τους Κουβανούς κι έτσι δεν κυκλοφορούσε κανείς στα σοκάκια της Havana Vieja, το κεντρικότερο και ιστορικότερο κομμάτι της πόλης. Τα λιγοστά καφενεία ήταν σαν παλιές αποθήκες και σε καμιά περίπτωση δεν σε προδιέθεταν να καθίσεις για να ξαποστάσεις. Κοιτώντας ψηλά, τα παντζούρια, αν και ξεχαρβαλωμένα, ήταν κλειστά και οι ρωγμές στους τοίχους σε έκαναν να πιστεύεις ότι από λεπτό σε λεπτό θα κατέρρεαν και θα ξεπηδούσε μια άλλη πόλη στη θέση τους, αυτή που ίσως περίμενες να δεις πριν αντικρίσεις αυτό το θέαμα της εξαθλίωσης. Βγαίνοντας για λίγο από τις σκέψεις μου παρατήρησα τον ξεναγό ο οποίος μας έδειχνε στα γρήγορα τις πλατείες του κέντρου, τα μαγαζιά για να προμηθευτούμε πούρα και που να στηθούμε για να πιούμε την ωραιότερη σοκολάτα. Ο Χόρχε όπως τον ήξεραν τα τελευταία 12 χρόνια εκεί, Έλληνας μέχρι το κόκαλο, ζούσε το περισσότερο μέρος της ζωής του μετά τα 18, οπότε και επισκέφτηκε την Κουβά για πρώτη φορά, σε ένα από αυτά τα σπίτια κι έκανε παρέα με ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, ελεύθερο πνεύμα πέρα για πέρα, και προσπαθούσε να μας μυήσει στην φιλοσοφία του λαού. Δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πως ένας Έλληνας άφησε τις ανέσεις και την θαλπωρή της πατρίδας για να ζήσει σε έναν τόπο οπού μέχρι πρότινος είχαν ρεύμα συγκεκριμένες λιγοστές ώρες της ημέρας, πολλά αγαθά ήταν απαγορευμένα και οι συγκοινωνίες ήταν και είναι προνόμιο των τουριστών. Κι εκεί που τον παρατηρούσα, το οπτικό μου πεδίο εντόπισε μια πανύψηλη, ρυτιδιασμένη και μαυροφορεμένη φιγούρα να πλησιάζει. Έπρεπε να έρθει διπλά μου για να καταλάβω ότι ήταν μια γυναικά της οποίας τα χαρακτηριστικά την έκαναν να μοιάζει με άνδρα. Άρχισε να λικνίζεται στα μεγαλύτερα άτομα της ομάδας και να μιλά όσο αισθησιακά μπορούσε μέσα από τα λιγοστά εναπομείναντα δόντια της. Έτσι απότομα και τελείως ξαφνικά ήρθαμε αντιμέτωποι με την πρώτη [I]χινετερας, [/I
- Κεφάλαιο 4ο
Οι πρωτες εικονες θολες, σκοτεινες. Η νυχτα δεν αφηνε το περιθωριο να διακρινω κατι παραπανω από τα λιγοστα φωτα στους δρομου και καποιες φιγουρες κουβανων να περιφερονται σκορπια στους τεραστιους δρομους.
Φθανοντας στο ξενοδοχειο αντικρυσα απεναντι μου τον ωκεανο , ηρεμος ενωνε τις ακρες τουμε το τειχος της Malekon, της παραλιακης οδου της Αβανα. Περιμενοντας να τακτοποιηθουμε στα δωματια, ξεγλίστρησα, διεσχισα το δρομο με τα μικροσκοπικα κιτρινα τρικυκλα ταξι και πλησιασα να αφουγκραστω την θαλασσα… Το κυμμα δεν εκανε τον παραμικρο θορυβο…
Διπλα μου 2-3 πιτσιρικιαεπαιζαν ανεμελα και εκαναν πως ψαρευαν. Μια κυρια, η πρωτη από τις πολλες που θα συναντουσα στη διαρκεια του ταξιδιου μου, με πλησιασε και ζητιανεψε λιγα pesos. Αρχικα φοβηθηκα ομολογω, αν και αδικαιολογητα.Ηταν απλα μια ηλικιωμενη εγχρωμη κυρια. Ο φοβος του αγνωστου με κυριεψε προς στιγμην…την εδιωξα οσο πιο ευγενικα μπορουσα αν και δυσκολευτηκα η αληθεια είναι και συνεχισα να κοιταζω μια τη θαλασσα και μια τα φωτα των ξενοδοχειαων. Ημουν σιγουρη οτι ξημερωναν οι μερες που θα αλλαζαν το ταξιδιωτικο μου βλεμμα για παντα…
2η μερα στην Κουβα, μερα ηλιολουστη. Ανοιξα δειλα τις κουρτινες του δωματιου για να αντικρισω τις πρωτες εικονες τηςπρωινης Αβανα. Το ματι μου ακολουθησε την παραλιακη οδο και καποια στιγμη σταματησε σε ένα ακομη πανυψηλο ξενοδοχειο. Αραγε που σταματουσε η παραλληλη διαδρομη της πολης και της θαλασσας;
Πρωτη σταση, φυσικα, η πλατεια οπου ο Καστρο δινει, η καλυτερα εδινε, τις περιφημες ατελειωτες ομιλιες. Περιμενα να δω την κλασικη πλατεια με μερικα δενδρα, παγκακια και ισως και καποιο συντριβανι. Αντ’ αυτου ειδα ένα τεραστιο τσιμενταρισμενο οικοπεδο που σε τιποτα δεν θυμιζε την εννοια «πλατεια» και θα στοιχημάτιζα , αν ο ξεναγος δεν το επιβεβαιωνε, ότι αποκλειεται να ηταν αυτή η πολυδιαφημισμενη πλατεια της επαναστασης και των ιστορικων ομιλιων αλλα η χιλιοφωτογραφημενη σιδερενια τειχογραφια του Τσε δεν αφηνε περιθωρια για αμφιβολιες. Ξεπερασα το αρχικο σοκ, εβγαλα τις καθιερωμενες φωτογραφιες και η συνεχεια στο Καπιτωλιο.
Επιβλητιοκο κτιριο, ελληνοφερμενης αρχιτεκτονικης με κιονες και τρουλο δεσποζε επιβλητικο στο κεντρο γυρω από χαμηλες, φαινομενικα εγκαταλελλημενες τριωροφες πολυκατοικιες. Κοντοσταθηκα στα σκαλια του Καπιτωλειου και παρατηρησα τα παλια ετοιμορροπα κτιρια απεναντι. Κοσμος μπαινοβγαινε. Μια νεαρη καλλιγραμμη γυναικα, ημιγυμνη σχεδον απλωνε στην υγρη και βρωμικη ατμοσφαιρα κατι μισορουχα ενώ οι αντρες της παρεας κοιτουσαν ψαχνοντας για το κουβανικο καλλος, κανοντας ζουμ μεσα από καμερες και φωτογραφικους φακους. Η εξαθλιωση που αντικρυζα με αφησε να κοιτω αποσβολωμενη και να αναρωτιεμαι αν η ομορφια ενός λαου διαφενεται μονο μεσα από την φτωχια η αν η φτωχια είναι που κανει έναν λαο πιο ομορφο γιατι δεν μαχεται για τιποτα άλλο παρα τα ιδανικα του…
Ο κλιματισμος του λεωφορειου ηταν πραγματικη σωτηρια με τοση ωρα στην τοσο αποπνικτική τροπικη ατμοσφαιρα
Επομενη σταση στο μουσειο του Habana club.ενδιαφερον ο τροπος που παρασκευεζεται το ρουμι αλλα και το πώς το ζαχαροκολαμο γινεται με την προσθηκη παγωμενου χυμου πορτοκαλι και ρουμι ένα υπεροχο αφεψημα . Δοκιμασα το πρωτο πουρο με τους ηχους κιθαρας σε ισπανοφωνους ρυθμους.
Αφησα ένα χαμογελο να φανει στα χειλη μου καθως κοιτουσα το ξεφωτο και σκεφτομουν ότι ειχα ακριβως ότι χρειαζομουν..
Μουσικη, ρουμι, πουρο και ολες τις εννοιες μου μιλια μακρια…
Φθανοντας στο ξενοδοχειο αντικρυσα απεναντι μου τον ωκεανο , ηρεμος ενωνε τις ακρες τουμε το τειχος της Malekon, της παραλιακης οδου της Αβανα. Περιμενοντας να τακτοποιηθουμε στα δωματια, ξεγλίστρησα, διεσχισα το δρομο με τα μικροσκοπικα κιτρινα τρικυκλα ταξι και πλησιασα να αφουγκραστω την θαλασσα… Το κυμμα δεν εκανε τον παραμικρο θορυβο…
Διπλα μου 2-3 πιτσιρικιαεπαιζαν ανεμελα και εκαναν πως ψαρευαν. Μια κυρια, η πρωτη από τις πολλες που θα συναντουσα στη διαρκεια του ταξιδιου μου, με πλησιασε και ζητιανεψε λιγα pesos. Αρχικα φοβηθηκα ομολογω, αν και αδικαιολογητα.Ηταν απλα μια ηλικιωμενη εγχρωμη κυρια. Ο φοβος του αγνωστου με κυριεψε προς στιγμην…την εδιωξα οσο πιο ευγενικα μπορουσα αν και δυσκολευτηκα η αληθεια είναι και συνεχισα να κοιταζω μια τη θαλασσα και μια τα φωτα των ξενοδοχειαων. Ημουν σιγουρη οτι ξημερωναν οι μερες που θα αλλαζαν το ταξιδιωτικο μου βλεμμα για παντα…
2η μερα στην Κουβα, μερα ηλιολουστη. Ανοιξα δειλα τις κουρτινες του δωματιου για να αντικρισω τις πρωτες εικονες τηςπρωινης Αβανα. Το ματι μου ακολουθησε την παραλιακη οδο και καποια στιγμη σταματησε σε ένα ακομη πανυψηλο ξενοδοχειο. Αραγε που σταματουσε η παραλληλη διαδρομη της πολης και της θαλασσας;
Πρωτη σταση, φυσικα, η πλατεια οπου ο Καστρο δινει, η καλυτερα εδινε, τις περιφημες ατελειωτες ομιλιες. Περιμενα να δω την κλασικη πλατεια με μερικα δενδρα, παγκακια και ισως και καποιο συντριβανι. Αντ’ αυτου ειδα ένα τεραστιο τσιμενταρισμενο οικοπεδο που σε τιποτα δεν θυμιζε την εννοια «πλατεια» και θα στοιχημάτιζα , αν ο ξεναγος δεν το επιβεβαιωνε, ότι αποκλειεται να ηταν αυτή η πολυδιαφημισμενη πλατεια της επαναστασης και των ιστορικων ομιλιων αλλα η χιλιοφωτογραφημενη σιδερενια τειχογραφια του Τσε δεν αφηνε περιθωρια για αμφιβολιες. Ξεπερασα το αρχικο σοκ, εβγαλα τις καθιερωμενες φωτογραφιες και η συνεχεια στο Καπιτωλιο.
Επιβλητιοκο κτιριο, ελληνοφερμενης αρχιτεκτονικης με κιονες και τρουλο δεσποζε επιβλητικο στο κεντρο γυρω από χαμηλες, φαινομενικα εγκαταλελλημενες τριωροφες πολυκατοικιες. Κοντοσταθηκα στα σκαλια του Καπιτωλειου και παρατηρησα τα παλια ετοιμορροπα κτιρια απεναντι. Κοσμος μπαινοβγαινε. Μια νεαρη καλλιγραμμη γυναικα, ημιγυμνη σχεδον απλωνε στην υγρη και βρωμικη ατμοσφαιρα κατι μισορουχα ενώ οι αντρες της παρεας κοιτουσαν ψαχνοντας για το κουβανικο καλλος, κανοντας ζουμ μεσα από καμερες και φωτογραφικους φακους. Η εξαθλιωση που αντικρυζα με αφησε να κοιτω αποσβολωμενη και να αναρωτιεμαι αν η ομορφια ενός λαου διαφενεται μονο μεσα από την φτωχια η αν η φτωχια είναι που κανει έναν λαο πιο ομορφο γιατι δεν μαχεται για τιποτα άλλο παρα τα ιδανικα του…
Ο κλιματισμος του λεωφορειου ηταν πραγματικη σωτηρια με τοση ωρα στην τοσο αποπνικτική τροπικη ατμοσφαιρα
Επομενη σταση στο μουσειο του Habana club.ενδιαφερον ο τροπος που παρασκευεζεται το ρουμι αλλα και το πώς το ζαχαροκολαμο γινεται με την προσθηκη παγωμενου χυμου πορτοκαλι και ρουμι ένα υπεροχο αφεψημα . Δοκιμασα το πρωτο πουρο με τους ηχους κιθαρας σε ισπανοφωνους ρυθμους.
Αφησα ένα χαμογελο να φανει στα χειλη μου καθως κοιτουσα το ξεφωτο και σκεφτομουν ότι ειχα ακριβως ότι χρειαζομουν..
Μουσικη, ρουμι, πουρο και ολες τις εννοιες μου μιλια μακρια…
Attachments
-
14,7 KB Προβολές: 203