GTS
Member
- Μηνύματα
- 6.782
- Likes
- 18.174
Το νυχτερινό λεωφορείο San Cristobal – Palenque ήταν μια ανάμικτη εμπειρία: από τη μία τα άνετα και πολυτελή μεξικανικά ADO σου έδιναν την απαραίτητη άνεση να κοιμηθείς απερίσκεπτα (διαδρομή Merida – Palenque 8 ώρες τέζα σα πουλάκι), αλλά από την άλλη ο ραλίστας λεωφοριατζής, ίσως επειδή είχε αργήσει 1 ώρα να ξεκινήσει, ίσως επειδή του σφύριξαν ότι η γυναίκα του κοιμάται με τον περιπτερά, έτρεχε σαν τον Φιλανδό ραλίστα σε μια βασανιστική διαδρομή 220km που είναι ΟΛΟ στροφές (η μεγαλύτερη ευθεία είναι δεν είναι 200μ.). Το ανοίγεις λοιπόν τα μάτια σου ξαφνικά από τον ύπνο και να βλέπεις από το μεγάλο παρμπρίζ του λεωφορείου τη στροφή να έρχεται γρήγορα σε απόσταση αναπνοής και το λεωφορείο να ΜΗ στρίβει, σου έρχεται κάπως….πάντα όμως ο Φιλανδός Φελίπε το έστριβε, το ίσιωνε για λίγα μέτρα και ξανά-μανά γκάζωνε και έστριβε. Κάπως έτσι, μεταξύ ύπνου και απότομου ξύπνιου πέρασαν 5.30 ώρες μέχρι την άφιξή μας στο τροπικό Palenque, το οποίο είχαμε δει και εξερευνήσει 3 μέρες πριν ανηφορίσουμε για τα 2.100+μ. υψόμετρο και το υπέροχο San Cristobal de las Casas.
Άφιξη καθυστερημένη για μια ώρα, στις 7 το πρωί. Πρώτη φορά που λεωφορείο της ADO δεν ήταν συνεπές και πρώτη φορά που αυτό μας ήταν εντελώς απαραίτητο. Το βανάκι, που θα μας μετέφερε στα σύνορα με Γουατεμάλα στη Frontera Corozal με ενδιάμεσο προορισμό το Yaxchilan, βλέπε αρχαία των Μάγιας χωμένα σε απομονωμένη ζούγκλα όπου φτάνεις μόνο με βάρκα από τα σύνορα, είχε γίνει ήδη καπνός. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο βλέπω μια γνώριμη φάτσα. “Javier, με θυμάσαι?» λέω στον κράχτη που περιμένει να ψαρέψει τουρίστες πρωϊ-πρωϊ για λογαριασμό πρακτορείου που προσφέρει εκδρομές στα πέριξ. Φυσικά και με θυμόταν, ήταν καλός κράχτης και εμείς σαν καλοί τουρίστες είχαμε πέσει στα δίχτυα του 3 μέρες πριν. Του εξήγησα τι συνέβη, με χτύπησε συμπονετικά στον ώμο, μου είπε ότι οι υπόλοιποι τουρίστες δε μπορούσαν να περιμένουν, του είπα ότι καταλαβαίνω (ΟΚ, δε συνεχίζω με τις λεπτομέρειες της στιχομυθίας) και του είπα ότι πρέπει άμεσα να φύγουμε για Flores, Guatemala. 800 pesosτο τίμημα («ρε συ, 700 pesos μας ζητούσαν τις προάλλες για την ίδια διαδρομή», «I’m not trying to rip you off man”, «ναι, καλά, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…»). Μας πηγαίνει σε ένα σταθμό με βανάκια (combi) τα οποία κάνουν τη διαδρομή μέχρι τα σύνορα σε τακτά χρονικά διαστήματα, μεταφέροντας τους λιγοστούς τουρίστες που μπαίνουν στη Γουατεμάλα από εκεί και ντόπιους που κατεβαίνουν σε ενδιάμεσους προορισμούς αλλά και στα σύνορα (door to door service παρακαλώ). Με τα λιγοστά pesos που έχουμε (κρατώντας καβάτζα 600 pesos μήπως ο Μεξικανός στο immigration ζητήσει μπαχτσίσι το οποίο είχα διαβάσει ότι ζητάνε, σύνορα στη μέση του πουθενά είναι, ποιος τους ελέγχει), παίρνουμε κάτι κρακεράκια για τη πείνα και ένα καφέ. Όπου καφές ίσον ζεστό νερό σκέτο σε ένα πλαστικό ποτήρι και έφτιαχνες τον καφέ μόνος σου βάζοντας όσο Nescafe (ναι, Nes) και ζάχαρη ήθελες. Κατά τις 8, το βανάκι ξεκίνησε για τη διαδρομή των 2.30 ωρών προς τα σύνορα του υπερήφανου Μεξικό με την τιμημένη Γουατεμάλα.
Η διαδρομή βαρετή αλλά όμορφη, τροπική φύση, λιγοστά ξέμπαρκα φτωχικά σπιτάκια με κήπους, λόφοι πνιγμένοι στη τροπική βλάστηση, στο βαν εμείς και λίγοι ντόπιοι. Αφού άφησε και τον τελευταίο στο σπίτι του στη Frontera, ο οδηγός μας αφήνει μπροστά στο Μεξικανικό immigration, κάνοντάς μας νοήματα ότι εδώ τελειώνει η διαδρομή. «Lancha?” ρωτάω (οι συνεννοήσεις γινόντουσαν γενικώς με χειρονομίες, σκόρπιες λέξεις στα ισπανικά και κανά αγγλικό μπας και πιάσει κάτι κάποιος). «La lancha” μου λέει και μου δείχνει έναν νεαρό που ερχόταν προς το μέρος μας. Κατάλαβα ότι ήταν ο βαρκάρης μας που θα μας περνούσε απέναντι στον ποταμό Usumacinta που χωρίζει τις δύο χώρες. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και μερικά pesos. «Πάλι καλά ως εδώ» σκέφτηκα, με το αναμενόμενο άγχος του ανεξάρτητου τουρίστα που τα κανονίζει όλα επί τόπου και δε ξέρει αν η διαδρομή Palenque – Flores που του έχουν υποσχεθεί θα καταλήξει πουθενά στο άσχετο ή θα του ζητούν έξτρα χρήματα διότι «ξέρετε κύριε, το τάδε δε περιλαμβάνεται». Ούτε μια φορά όμως ομολογουμένως δε συνάντησα περίπτωση που οι Μεξικανοί να μην τίμησαν τα συμφωνηθέντα. Κύριοι…ή όπως τέλος πάντων το λένε στα σπανιόλικα…
Ο Μεξικανός στο γκισέ σφραγίζει τα διαβατήριά μας χωρίς να μας ζητήσει ούτε ένα peso, όπως άλλωστε όφειλε. Μεταφερόμαστε στη βάρκα, περνάμε απέναντι σε ένα μέρος που λέγεται La Technica (Γουατεμάλα πια), αναπολώ το Yaxchilan δε θα δω ίσως και ποτέ πια, ανεβαίνουμε με τα μπαγκάζια μερικά βασανιστικά σκαλιά από την όχθη του ποταμού επάνω, όπου μας περιμένει το επόμενο μεταφορικό μας μέσο, ένα λεωφορειάκι της κακιάς ώρας, ένα κανονικό αλλά μικρό chicken bus. «Welcome to Guatemala» σκέφτηκα, χωρίς απαραιτήτως αυτό να με χάλασε. Απλά, είναι εντελώς άλλη η φάση. Μετά από 45 λεπτά χωματόδρομο, φτάνουμε σε ένα άλλο χωριό των συνόρων, Bethel (Μπετέλ) για όποιον ενδιαφέρεται. Μαζεύουμε και έναν Αργεντίνο backpacker (που έμοιαζε βέβαια σαν να πήγαινε στη Μύκονο) και επιτέλους το Γουατεμαλιανό immigrationμας περιμένει, πάνω που αναρωτιόμουν αν θα μπούμε έτσι χύμα στη χώρα τελικά. Η κοπέλα στο γκισέ μας σφραγίζει γρήγορα τα διαβατήρια, με τη κόρη της να παίζει σε ένα PC παραπίσω.
Επιτέλους, Γουατεμάλα. Adios Mexico….
Άφιξη καθυστερημένη για μια ώρα, στις 7 το πρωί. Πρώτη φορά που λεωφορείο της ADO δεν ήταν συνεπές και πρώτη φορά που αυτό μας ήταν εντελώς απαραίτητο. Το βανάκι, που θα μας μετέφερε στα σύνορα με Γουατεμάλα στη Frontera Corozal με ενδιάμεσο προορισμό το Yaxchilan, βλέπε αρχαία των Μάγιας χωμένα σε απομονωμένη ζούγκλα όπου φτάνεις μόνο με βάρκα από τα σύνορα, είχε γίνει ήδη καπνός. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο βλέπω μια γνώριμη φάτσα. “Javier, με θυμάσαι?» λέω στον κράχτη που περιμένει να ψαρέψει τουρίστες πρωϊ-πρωϊ για λογαριασμό πρακτορείου που προσφέρει εκδρομές στα πέριξ. Φυσικά και με θυμόταν, ήταν καλός κράχτης και εμείς σαν καλοί τουρίστες είχαμε πέσει στα δίχτυα του 3 μέρες πριν. Του εξήγησα τι συνέβη, με χτύπησε συμπονετικά στον ώμο, μου είπε ότι οι υπόλοιποι τουρίστες δε μπορούσαν να περιμένουν, του είπα ότι καταλαβαίνω (ΟΚ, δε συνεχίζω με τις λεπτομέρειες της στιχομυθίας) και του είπα ότι πρέπει άμεσα να φύγουμε για Flores, Guatemala. 800 pesosτο τίμημα («ρε συ, 700 pesos μας ζητούσαν τις προάλλες για την ίδια διαδρομή», «I’m not trying to rip you off man”, «ναι, καλά, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…»). Μας πηγαίνει σε ένα σταθμό με βανάκια (combi) τα οποία κάνουν τη διαδρομή μέχρι τα σύνορα σε τακτά χρονικά διαστήματα, μεταφέροντας τους λιγοστούς τουρίστες που μπαίνουν στη Γουατεμάλα από εκεί και ντόπιους που κατεβαίνουν σε ενδιάμεσους προορισμούς αλλά και στα σύνορα (door to door service παρακαλώ). Με τα λιγοστά pesos που έχουμε (κρατώντας καβάτζα 600 pesos μήπως ο Μεξικανός στο immigration ζητήσει μπαχτσίσι το οποίο είχα διαβάσει ότι ζητάνε, σύνορα στη μέση του πουθενά είναι, ποιος τους ελέγχει), παίρνουμε κάτι κρακεράκια για τη πείνα και ένα καφέ. Όπου καφές ίσον ζεστό νερό σκέτο σε ένα πλαστικό ποτήρι και έφτιαχνες τον καφέ μόνος σου βάζοντας όσο Nescafe (ναι, Nes) και ζάχαρη ήθελες. Κατά τις 8, το βανάκι ξεκίνησε για τη διαδρομή των 2.30 ωρών προς τα σύνορα του υπερήφανου Μεξικό με την τιμημένη Γουατεμάλα.
Η διαδρομή βαρετή αλλά όμορφη, τροπική φύση, λιγοστά ξέμπαρκα φτωχικά σπιτάκια με κήπους, λόφοι πνιγμένοι στη τροπική βλάστηση, στο βαν εμείς και λίγοι ντόπιοι. Αφού άφησε και τον τελευταίο στο σπίτι του στη Frontera, ο οδηγός μας αφήνει μπροστά στο Μεξικανικό immigration, κάνοντάς μας νοήματα ότι εδώ τελειώνει η διαδρομή. «Lancha?” ρωτάω (οι συνεννοήσεις γινόντουσαν γενικώς με χειρονομίες, σκόρπιες λέξεις στα ισπανικά και κανά αγγλικό μπας και πιάσει κάτι κάποιος). «La lancha” μου λέει και μου δείχνει έναν νεαρό που ερχόταν προς το μέρος μας. Κατάλαβα ότι ήταν ο βαρκάρης μας που θα μας περνούσε απέναντι στον ποταμό Usumacinta που χωρίζει τις δύο χώρες. Αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και μερικά pesos. «Πάλι καλά ως εδώ» σκέφτηκα, με το αναμενόμενο άγχος του ανεξάρτητου τουρίστα που τα κανονίζει όλα επί τόπου και δε ξέρει αν η διαδρομή Palenque – Flores που του έχουν υποσχεθεί θα καταλήξει πουθενά στο άσχετο ή θα του ζητούν έξτρα χρήματα διότι «ξέρετε κύριε, το τάδε δε περιλαμβάνεται». Ούτε μια φορά όμως ομολογουμένως δε συνάντησα περίπτωση που οι Μεξικανοί να μην τίμησαν τα συμφωνηθέντα. Κύριοι…ή όπως τέλος πάντων το λένε στα σπανιόλικα…
Ο Μεξικανός στο γκισέ σφραγίζει τα διαβατήριά μας χωρίς να μας ζητήσει ούτε ένα peso, όπως άλλωστε όφειλε. Μεταφερόμαστε στη βάρκα, περνάμε απέναντι σε ένα μέρος που λέγεται La Technica (Γουατεμάλα πια), αναπολώ το Yaxchilan δε θα δω ίσως και ποτέ πια, ανεβαίνουμε με τα μπαγκάζια μερικά βασανιστικά σκαλιά από την όχθη του ποταμού επάνω, όπου μας περιμένει το επόμενο μεταφορικό μας μέσο, ένα λεωφορειάκι της κακιάς ώρας, ένα κανονικό αλλά μικρό chicken bus. «Welcome to Guatemala» σκέφτηκα, χωρίς απαραιτήτως αυτό να με χάλασε. Απλά, είναι εντελώς άλλη η φάση. Μετά από 45 λεπτά χωματόδρομο, φτάνουμε σε ένα άλλο χωριό των συνόρων, Bethel (Μπετέλ) για όποιον ενδιαφέρεται. Μαζεύουμε και έναν Αργεντίνο backpacker (που έμοιαζε βέβαια σαν να πήγαινε στη Μύκονο) και επιτέλους το Γουατεμαλιανό immigrationμας περιμένει, πάνω που αναρωτιόμουν αν θα μπούμε έτσι χύμα στη χώρα τελικά. Η κοπέλα στο γκισέ μας σφραγίζει γρήγορα τα διαβατήρια, με τη κόρη της να παίζει σε ένα PC παραπίσω.
Επιτέλους, Γουατεμάλα. Adios Mexico….
Last edited by a moderator:
γιατί είχα το παιδί μαζί μου.
