marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 410
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][I]Η 21η Νοεμβρίου 2008 ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα καθώς έμπαινα στα πρώτα -άντα της ζωής μου και έτσι είχα αποφασίσει ότι θα κάνω shopping μέχρι τελικής πτώσεως για να μην πέσω σε μελαγχολία! Είχα βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει από τις 8 ώρα Ιταλίας ώστε να μην χάσω ούτε λεπτό από την στιγμή που θα ανοίξουν τα καταστήματα! Όσο όμως και να χτύπαγε το καημένο το κινητό- ξυπνητήρι ήταν πρακτικά αδύνατον να σηκωθούμε από το κρεβάτι πριν τις 9 καθώς ήμασταν ψόφιες στην κούραση.[/I
- Κεφάλαιο 3ο][I
- Κεφάλαιο 4ο][I
- Κεφάλαιο 5ο][I
- Κεφάλαιο 6ο][I]Τα πανίνι (panini= sandwiches) στην Ιταλία κοστίζουν. Και κοστίζουν ακόμα περισσότερο αν τα αγοράσεις σε κάποιο από τα καφέ κοντά στο Duomo. Μας είχε ανοίξει, όμως, η όρεξη και ήμασταν αποφασισμένες να τα πληρώσουμε όσο και όσο! Βρήκαμε ένα καφέ- σαντουϊτσάδικο που η βιτρίνα του είχε για ντεκόρ πάμπολα πανίνι (δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του) και 16,80 Ευρώ ο τελικός λογαριασμός για τα τρία απλά σαντουϊτσάκια (μπαγκετούλα, τυράκι και προσιούτο). Στο χέρι πάντα! Γευστικότατα, όμως! [/I
- Κεφάλαιο 7ο][I][B]San Siro[/B][/I
- Κεφάλαιο 8ο][I][U]Navigli[/U
- Κεφάλαιο 9ο][I][U]Castello Sforzesco[/U
Αφήσαμε τα ψώνια μας στο ξενοδοχείο και προσεγγίσαμε το Corso Buenos Aires από διαφορετικό δρόμο αυτή τη φορά και λίγο πριν την Porta Venezia.
[/I]
Η Porta Venezia με τα 2 κτίρια διακοσμημένα με αγάλματα και ανάγλυφα από την ιστορία του Μιλάνου είναι μέρος των μεσαιωνικών τειχών που κάποτε περικλείανε την περιοχή. Για την ακρίβεια τα κτίρια που στέκουν εκεί σήμερα είναι ξαναχτισμένα το 1800 περίπου στη θέση των παλιότερων που λειτουργούσαν σαν τελωνείο. Σήμερα τα κτίρια της Πόρτα Βενέτσια φιλοξενούν περιοδικές εκθέσεις και με τη στάση των tram δίπλα τους αποτελούν κομβικό σημείο του Μιλάνου. Το Corso Venezia με τα πολλά palazzi, το Πλανητάριο, τους Δημόσιους Κήπους, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και τα πολυτελή καταστήματα αποπνέει αριστοκρατική φινέτσα και είναι μια λεωφόρος που χαίρεσαι να περπατάς.
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museo Civico di Storia Naturalle, Corso Venezia 55, Μετρό: Γραμμή 1 (Κόκκινη)- στάση Palestro, COMUNE DI MILANO - Museo Civico di Storia Naturale) είναι γνωστό κυρίως για την μεγάλη ποικιλία που διαθέτει σε είδη πουλιών. Φυσικά, υπάρχουν τμήματα ζωολογίας, εντομολογίας, παλαιοντολογίας κλπ. Είναι ανοιχτά καθημερινά 9- 17:30 εκτός Δευτέρας και το εισιτήριο κοστίζει 3,00 Ευρώ για τους ενήλικες ενώ τα παιδιά μέχρι 18 ετών μπαίνουν δωρεάν. Συνήθως, το επισκέπτονται πολλά σχολεία γιατί υπάρχει ένα κέντρο δραστηριοτήτων που ονομάζεται Κήπος της Επιστήμης και στο οποίο τα παιδάκια γνωρίζουν τους τομείς της Παλαιοντολογίας και της Βιολογίας. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας περικλείεται από τους Δημόσιους Κήπους (Giardini Pubblicci) ένα τεράστιο πάρκο στην καρδιά της πόλης όπου οι Μιλανέζοι απολαμβάνουν στιγμές ξεκούρασης. Εκεί βρίσκεται και το Πλανητάριο που ομολογουμένως χρειάζεται μια ανακαίνιση εξωτερικά.
Φτάσαμε στην piazza San Babila και σταθήκαμε στην ομώνυμη εκκλησία. Ευτυχώς, η εκκλησία ήταν ανοιχτή και έτσι μπήκαμε να δούμε το εσωτερικό της και να κάνουμε και μια προσευχή στον άγιο. Η εκκλησία αυτή πάντα μου άρεσε και έτσι την επεξεργαστήκαμε για αρκετή ώρα, διαβάσαμε γι' αυτήν στον αυτοσχέδιο οδηγό μας (τον είχα φτιάξει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Μιλάνο), σχολιάσαμε τον περιβάλλοντα χώρο που δεσπόζει ο κίονας με το λιοντάρι στην κορυφή του (Το λιοντάρι αποτελεί το έμβλημα της συνοικίας Venezia), βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και την αφήσαμε για να προσπεράσουμε γρήγορα γρήγορα τα πλήθη που βόλταραν στο Corso Vittorio Emanuelle 2 (κόρσο Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο).
Επιτέλους, να 'μαστε στην Galleria Vittorio Emanuelle 2 (Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο) όπου η αδερφή μου είχε κάτσει στο Gucci caffe να πιει ένα εσπρεσάκι καθώς τα αγόρια την παράτησαν για να πεταχτούν μέχρι το San Siro μήπως μπορέσουν και βρουν εισιτήριο για τον μεγάλο αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος ανάμεσα στην Ίντερ και στη Γιουβέντζους που θα γινόταν την επόμενη ημέρα.
Ήμασταν ολίγον ξεθεωμένες καθώς περπατήσαμε γρήγορα (πολύ γρήγορα θα έλεγα) σε πλακόστρωτο και έτσι παραγγείλαμε και εμείς τα cappuccino μας που η Ασπασία δεν χόρταινε να τα προφέρει όπως οι Ιταλοί "καπούτσιο" (cappuccio).
Το να πίνεις τον καφέ σου και δη τον μεσημεριανό- απογευματινό μέσα στη Γκαλερία είναι μια μεγάλη απόλαυση. Η Galleria είναι κατά κύριο λόγο μια πανέμορφη στοά που ενώνει την piazza Duomo με την piazza della Scala. Καθημερινά πλήθος κόσμου την διαβαίνει και κάτω από τον εντυπωσιακό γυάλινο θόλο της στεγάζονται εστιατόρια, καφέ, πολυτελή καταστήματα, βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, γραφεία και τώρα τελευταία ακόμα και ξενοδοχείο. Ο καπουτσίνο στο Gucci καφέ κοστίζει 5 ευρώ και ήταν λίγο βαρύς για τη δική μου γεύση αλλά περισσότερο μετράει η ατμόσφαιρα σε τέτοια μέρη παρά ο καφές. Τουαλέτα βέβαια δεν διαθέτει το συγκεκριμένο καφέ αλλά όποιος ζητήσει τον οδηγούν στην τουαλέτα του ομώνυμου καταστήματος που στεγάζεται ακριβώς δίπλα.
Η Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ ήταν το πρώτο εμπορικό κέντρο του Μιλάνου και εκτός από την τάση που δημιούργησε κατά τον 19ο αιώνα να χτιστούν παρόμοιες στοές στη Ρώμη, στη Νάπολη και σε άλλες ιταλικές πόλεις αποτέλεσε και πρότυπο για τα σημερινά mall. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1865 με σκοπό να εξυπηρετήσει τις καταναλωτικές και ψυχαγωγικές ανάγκες των πλουσίων της πόλης γι' αυτό και αποκαλείται και il salotto di Milano , δηλαδή σαλόνι. "Στο κεντρικό οκτάγωνο, ακριβώς κάτω από το γυάλινο θόλο ύψους 47 μέτρων, βρίσκεται ο θυρεός του οίκου της Σαβοΐας (της ιταλικής οικογένειας της Ιταλίας): λευκός σταυρός σε κόκκινο φόντο. Γύρω του βρίσκονται τα σύμβολα τεσσάρων μεγάλων ιταλικών πόλεων: ο ταύρος του Τουρίνου (λένε ότι φέρνει γούρι το να σταθεί κάποιος πάνω στα γεννητικά όργανα του ταύρου!), ο λύκος της Ρώμης, ο κρίνος της Φλωρεντίας και ο κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο του Μιλάνου". Ο άτυχος σχεδιαστής της στοάς, ο Τζουζέπε Μενγκόνι, γλίστρησε από την οροφή και σκοτώθηκε λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια του έργου του το 1877 από τον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β' το όνομα του οποίου πήρε η στοά και ο δρόμος έξω από αυτήν. Αποτελεί σημείο αναφοράς για το Μιλάνο καθώς συγκεντρώνει πλήθος Μιλανέζων που έρχονται εδώ για να ψωνίσουν ή να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους.
Η ώρα να αφήσουμε τις αναπαυτικές καρέκλες του Gucci caffe και να συνεχίσουμε τα ψώνια μας είχε φτάσει. Σταθήκαμε για λίγο στην πλατεία Duomo να ταΐσουμε τα περιστέρια ενώ κάναμε μια βόλτα και στα περίπτερα που είχαν εγκατασταθεί κατά μήκος της πλατείας απομονώνοντας κατά κάποιον τρόπο το χώρο από τις γύρω οδούς.
Συνεχίσαμε τα ψώνια μας στα καταστήματα κατά μήκος του Corso Vittorio Emanuelle όπου περάσαμε αρκετή ώρα στο τμήμα καλλυντικών και αρωμάτων του πολυκαταστήματος Rinascente, χαθήκαμε μεταξύ μας στο εξαόροφο τεράστιο πολυκατάστημα του Zara, μπήκαμε σε όλα τα καταστήματα εσωρούχων που συναντήσαμε στο διάβα μας και χαζέψαμε όλες τις βιτρίνες με παπούτσια. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά της πλατείας Duomo στη Via Torino όπου επίσης υπάρχουν καταστήματα σε νορμάλ τιμές για τα δικά μας βαλάντια και αφού εξαντλήσαμε σχεδόν όλα τα μαγαζιά αγοράζοντας μόνο μία μπλούζα θυμηθήκαμε ότι είχαμε παρέα μας στο Μιλάνο και τα αγόρια.
Από το τηλέφωνο μας είπαν ότι μόλις επέστρεψαν από το στάδιο όπου βρήκαν εισιτήρια για τον αγώνα στη μαύρη αγορά (πιο μαύρη δεν γινόταν αφού τα πλήρωσαν 70 Ευρώ έκαστο εισιτήριο) και έψαχναν να βρουν τη μπουτίκ της Ferrari (τι άλλο θα έψαχναν?)!
Τους συναντήσαμε κανά δεκάλεπτο αργότερα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί για να δούμε και να φωτογραφίσουμε κόκκινες, κίτρινες, μπλε φεράρι (μπλε δεν θυμάμαι αν υπήρχαν αλλά κίτρινες και κόκκινες είδαμε σίγουρα!). Φυσικά, ότι υπήρχε μέσα στο κατάστημα της Ferrari ήταν πανάκριβο να το αγοράσεις αλλά δωρεάν να το θαυμάσεις! Μου άρεσε μια μινιατούρα για δωράκι στον αδερφό μου αλλά η τιμή της πλησίαζε το συνολικό κόστος του ταξιδιού μου στο Μιλάνο και έτσι την αγνόησα. Πάντως είναι όντως εντυπωσιακές οι αστραφτερές ολοκαίνουργιες ferrari της βιτρίνας που της ζήλεψα ακόμα και εγώ που δεν τρελαίνομαι γι' αυτά τα γρήγορα αυτοκινητάκια που καίνε πολύ πολύ βενζίνη!
Ακριβώς δίπλα από τη μπουτίκ της Ferrari είναι η επίσημη μπουτίκ της Ίντερ. Πολύ μπλε πολύ μαύρο και πολλές σκαλωσιές, γερανοί και εργάτες να εργάζονται πυρετωδώς να κάνουν το κατάστημα ολοκαίνουργιο μέχρι την επόμενη ημέρα ώστε να δεχτεί τα πλήθη των φιλάθλων της ομάδας πριν τον μεγάλο αγώνα (Η Ίντερ ήταν και συνεχίζει να είναι πρωτοπόρος του ιταλικού πρωταθλήματος). Φυσικά, αυτοί οι κυριούληδες μας εμπόδισαν να μπούμε στο κατάστημα αλλά μας έδωσαν την δυνατότητα να ανανεώσουμε το ραντεβού μας μαζί τους για την αυριανή μέρα.
Η μπουτίκ της Μίλαν όμως μας περίμενε 2 τετράγωνα παρακάτω ντυμένη στα κοκκινόμαυρα αλλά εμείς προσπεράσαμε όλα τα κόκκινα και μαύρα είδη του καταστήματος και ερωτευθήκαμε μια χρυσή μπλούζα του Kaka που όμως δεν την είχε στο νούμερό μας! Ακόμα και στο παιδικό νούμερο ζητήσαμε αλλά είχαν εξαντληθεί όλες!
Απογοητευμένες που δεν θα ντυθούμε στα χρυσά, τελικά, αγοράσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Η Ασπασία και τα αγόρια ψώνισαν κάτι σημαιάκια, λάβαρα, στυλούς, μπαλίτσες για δώρα, εγώ έναν κουμπαρά- μπάλα προκειμένου να μαζέψω χρήματα για το επόμενο ταξίδι μου στο Μιλάνο ενώ η αδελφή μου συνέχισε να κλαψουρίζει για τη μπλούζα. Της υποσχέθηκα ότι θα πάμε να βρούμε τον ίδιο τον Kaka και να του ζητήσουμε την δική του και έτσι μπορέσαμε και την βγάλαμε από το μαγαζί γιατί ήθελαν να κλείσουν κιόλας οι άνθρωποι!
Μετά από τόσες συγκινήσεις που μας είχε προσφέρει η μέρα και αφού δεν υπήρχε κατάστημα ούτε για δείγμα που να είχε παραμείνει ανοιχτό θυμηθήκαμε ότι πεινάγαμε!
Κάπως έτσι βρεθήκαμε στο εστιατόριο- πιτσαρία Primafila (Via Ugo Foscolo 1, Milano, tel.: (0039)02862020) που το επιλέξαμε ακολουθώντας απλά το ένστικτό μας. Ήμασταν σχεδόν έξω από την Galleria Vittorio Emanuelle πράγμα που σήμαινε ότι οι τιμές στο εστιατόριο ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά πεινάγαμε πολύ για να ψάξουμε για κάτι άλλο. Ευτυχώς δεν βγήκαμε χαμένοι!
Το εστιατόριο πρόσφερε σπεσιαλιτέ της ιταλικής κουζίνας όπως σπαγγέτι, πίτσες ψημένες σε ξυλόφουρνο, ριζότο και διάφορα άλλα τοπικά μιλανέζικα πιάτα. Διαλέξαμε όλοι spaghetti σε διάφορες παραλλαγές και το συνοδέψαμε με χύμα spumante κρασάκι. Φιλική ατμόσφαιρα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, το servis άψογο και οι σερβιτόροι πολύ εξυπηρετικοί και έτοιμοι να μας λύσουν κάθε απορία. Βέβαια η ποσότητα στο πιάτο μπορεί να μην έφτανε για να χορτάσω ακόμα και εγώ αλλά η γεύση των φαγητών σε απογείωνε. Πληρώσαμε 15 ευρώ έκαστος αλλά μείναμε πολύ ικανοποιημένοι και νιώσαμε ότι μας περιποιήθηκαν σαν τους καλύτερους τους πελάτες.
Αφού περάσαμε καλά είπαμε να συνεχίσουμε την οινοποσία και στο μπαράκι που είχαμε δει νωρίτερα ένα στενό μόλις πιο πάνω.
Το μπαράκι (που το όνομά του δεν το συγκράτησα) ήταν ασφυκτικά γεμάτο από Ιταλούς που απολάμβαναν το απεριτίφ τους και την παρέα τους μιλώντας ακατάπαυστα αλλά ευτυχώς δεν έκανε πολύ κρύο και έτσι μπορέσαμε να πιούμε ακόμα ένα ποτηράκι κρασάκι (spumante πάντα) εκτός του μαγαζιού κάτω από το φως των αστεριών που δεν τα βλέπαμε γιατί τα εξαόροφα- εκταόροφα κτίρια έκρυβαν τη θέα τους! Δυστυχώς, ακόμα και έξω δεν υπήρχε ούτε ένα σκαμπό για δείγμα οπότε την βγάλαμε στα όρθια. Τα πόδια μας, όμως, δεν άντεξαν για περισσότερο από μια ωρίτσα και εννοείτε ότι αγνοήσαμε την πρόταση του Παύλου να συνεχίσουμε και σε κλάμπ!
Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Duomo να πάρουμε το μετρό για το Stazione Centrale καθώς η είσοδος στο Corso Vittorio Emanuelle κλείνει το βράδυ από κάποια ώρα και μετά. Από την πλατεία Duomo περνούν 2 γραμμές μετρό (metropolitana): Η γραμμή (Linea) 1 (κόκκινη) και η γραμμή 3 (κίτρινη). Τα τελευταία τρένα περνάνε από εδώ περίπου 20- 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
[/I]
Η Porta Venezia με τα 2 κτίρια διακοσμημένα με αγάλματα και ανάγλυφα από την ιστορία του Μιλάνου είναι μέρος των μεσαιωνικών τειχών που κάποτε περικλείανε την περιοχή. Για την ακρίβεια τα κτίρια που στέκουν εκεί σήμερα είναι ξαναχτισμένα το 1800 περίπου στη θέση των παλιότερων που λειτουργούσαν σαν τελωνείο. Σήμερα τα κτίρια της Πόρτα Βενέτσια φιλοξενούν περιοδικές εκθέσεις και με τη στάση των tram δίπλα τους αποτελούν κομβικό σημείο του Μιλάνου. Το Corso Venezia με τα πολλά palazzi, το Πλανητάριο, τους Δημόσιους Κήπους, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και τα πολυτελή καταστήματα αποπνέει αριστοκρατική φινέτσα και είναι μια λεωφόρος που χαίρεσαι να περπατάς.
Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museo Civico di Storia Naturalle, Corso Venezia 55, Μετρό: Γραμμή 1 (Κόκκινη)- στάση Palestro, COMUNE DI MILANO - Museo Civico di Storia Naturale) είναι γνωστό κυρίως για την μεγάλη ποικιλία που διαθέτει σε είδη πουλιών. Φυσικά, υπάρχουν τμήματα ζωολογίας, εντομολογίας, παλαιοντολογίας κλπ. Είναι ανοιχτά καθημερινά 9- 17:30 εκτός Δευτέρας και το εισιτήριο κοστίζει 3,00 Ευρώ για τους ενήλικες ενώ τα παιδιά μέχρι 18 ετών μπαίνουν δωρεάν. Συνήθως, το επισκέπτονται πολλά σχολεία γιατί υπάρχει ένα κέντρο δραστηριοτήτων που ονομάζεται Κήπος της Επιστήμης και στο οποίο τα παιδάκια γνωρίζουν τους τομείς της Παλαιοντολογίας και της Βιολογίας. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας περικλείεται από τους Δημόσιους Κήπους (Giardini Pubblicci) ένα τεράστιο πάρκο στην καρδιά της πόλης όπου οι Μιλανέζοι απολαμβάνουν στιγμές ξεκούρασης. Εκεί βρίσκεται και το Πλανητάριο που ομολογουμένως χρειάζεται μια ανακαίνιση εξωτερικά.
Φτάσαμε στην piazza San Babila και σταθήκαμε στην ομώνυμη εκκλησία. Ευτυχώς, η εκκλησία ήταν ανοιχτή και έτσι μπήκαμε να δούμε το εσωτερικό της και να κάνουμε και μια προσευχή στον άγιο. Η εκκλησία αυτή πάντα μου άρεσε και έτσι την επεξεργαστήκαμε για αρκετή ώρα, διαβάσαμε γι' αυτήν στον αυτοσχέδιο οδηγό μας (τον είχα φτιάξει κατά την πρώτη μου επίσκεψη στο Μιλάνο), σχολιάσαμε τον περιβάλλοντα χώρο που δεσπόζει ο κίονας με το λιοντάρι στην κορυφή του (Το λιοντάρι αποτελεί το έμβλημα της συνοικίας Venezia), βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και την αφήσαμε για να προσπεράσουμε γρήγορα γρήγορα τα πλήθη που βόλταραν στο Corso Vittorio Emanuelle 2 (κόρσο Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο).
Επιτέλους, να 'μαστε στην Galleria Vittorio Emanuelle 2 (Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Ντούο) όπου η αδερφή μου είχε κάτσει στο Gucci caffe να πιει ένα εσπρεσάκι καθώς τα αγόρια την παράτησαν για να πεταχτούν μέχρι το San Siro μήπως μπορέσουν και βρουν εισιτήριο για τον μεγάλο αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος ανάμεσα στην Ίντερ και στη Γιουβέντζους που θα γινόταν την επόμενη ημέρα.
Ήμασταν ολίγον ξεθεωμένες καθώς περπατήσαμε γρήγορα (πολύ γρήγορα θα έλεγα) σε πλακόστρωτο και έτσι παραγγείλαμε και εμείς τα cappuccino μας που η Ασπασία δεν χόρταινε να τα προφέρει όπως οι Ιταλοί "καπούτσιο" (cappuccio).
Το να πίνεις τον καφέ σου και δη τον μεσημεριανό- απογευματινό μέσα στη Γκαλερία είναι μια μεγάλη απόλαυση. Η Galleria είναι κατά κύριο λόγο μια πανέμορφη στοά που ενώνει την piazza Duomo με την piazza della Scala. Καθημερινά πλήθος κόσμου την διαβαίνει και κάτω από τον εντυπωσιακό γυάλινο θόλο της στεγάζονται εστιατόρια, καφέ, πολυτελή καταστήματα, βιβλιοπωλεία, δισκοπωλεία, γραφεία και τώρα τελευταία ακόμα και ξενοδοχείο. Ο καπουτσίνο στο Gucci καφέ κοστίζει 5 ευρώ και ήταν λίγο βαρύς για τη δική μου γεύση αλλά περισσότερο μετράει η ατμόσφαιρα σε τέτοια μέρη παρά ο καφές. Τουαλέτα βέβαια δεν διαθέτει το συγκεκριμένο καφέ αλλά όποιος ζητήσει τον οδηγούν στην τουαλέτα του ομώνυμου καταστήματος που στεγάζεται ακριβώς δίπλα.
Η Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ ήταν το πρώτο εμπορικό κέντρο του Μιλάνου και εκτός από την τάση που δημιούργησε κατά τον 19ο αιώνα να χτιστούν παρόμοιες στοές στη Ρώμη, στη Νάπολη και σε άλλες ιταλικές πόλεις αποτέλεσε και πρότυπο για τα σημερινά mall. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1865 με σκοπό να εξυπηρετήσει τις καταναλωτικές και ψυχαγωγικές ανάγκες των πλουσίων της πόλης γι' αυτό και αποκαλείται και il salotto di Milano , δηλαδή σαλόνι. "Στο κεντρικό οκτάγωνο, ακριβώς κάτω από το γυάλινο θόλο ύψους 47 μέτρων, βρίσκεται ο θυρεός του οίκου της Σαβοΐας (της ιταλικής οικογένειας της Ιταλίας): λευκός σταυρός σε κόκκινο φόντο. Γύρω του βρίσκονται τα σύμβολα τεσσάρων μεγάλων ιταλικών πόλεων: ο ταύρος του Τουρίνου (λένε ότι φέρνει γούρι το να σταθεί κάποιος πάνω στα γεννητικά όργανα του ταύρου!), ο λύκος της Ρώμης, ο κρίνος της Φλωρεντίας και ο κόκκινος σταυρός σε λευκό φόντο του Μιλάνου". Ο άτυχος σχεδιαστής της στοάς, ο Τζουζέπε Μενγκόνι, γλίστρησε από την οροφή και σκοτώθηκε λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια του έργου του το 1877 από τον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β' το όνομα του οποίου πήρε η στοά και ο δρόμος έξω από αυτήν. Αποτελεί σημείο αναφοράς για το Μιλάνο καθώς συγκεντρώνει πλήθος Μιλανέζων που έρχονται εδώ για να ψωνίσουν ή να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους.
Η ώρα να αφήσουμε τις αναπαυτικές καρέκλες του Gucci caffe και να συνεχίσουμε τα ψώνια μας είχε φτάσει. Σταθήκαμε για λίγο στην πλατεία Duomo να ταΐσουμε τα περιστέρια ενώ κάναμε μια βόλτα και στα περίπτερα που είχαν εγκατασταθεί κατά μήκος της πλατείας απομονώνοντας κατά κάποιον τρόπο το χώρο από τις γύρω οδούς.
Συνεχίσαμε τα ψώνια μας στα καταστήματα κατά μήκος του Corso Vittorio Emanuelle όπου περάσαμε αρκετή ώρα στο τμήμα καλλυντικών και αρωμάτων του πολυκαταστήματος Rinascente, χαθήκαμε μεταξύ μας στο εξαόροφο τεράστιο πολυκατάστημα του Zara, μπήκαμε σε όλα τα καταστήματα εσωρούχων που συναντήσαμε στο διάβα μας και χαζέψαμε όλες τις βιτρίνες με παπούτσια. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στη νότια πλευρά της πλατείας Duomo στη Via Torino όπου επίσης υπάρχουν καταστήματα σε νορμάλ τιμές για τα δικά μας βαλάντια και αφού εξαντλήσαμε σχεδόν όλα τα μαγαζιά αγοράζοντας μόνο μία μπλούζα θυμηθήκαμε ότι είχαμε παρέα μας στο Μιλάνο και τα αγόρια.
Από το τηλέφωνο μας είπαν ότι μόλις επέστρεψαν από το στάδιο όπου βρήκαν εισιτήρια για τον αγώνα στη μαύρη αγορά (πιο μαύρη δεν γινόταν αφού τα πλήρωσαν 70 Ευρώ έκαστο εισιτήριο) και έψαχναν να βρουν τη μπουτίκ της Ferrari (τι άλλο θα έψαχναν?)!
Τους συναντήσαμε κανά δεκάλεπτο αργότερα και κατευθυνθήκαμε όλοι μαζί για να δούμε και να φωτογραφίσουμε κόκκινες, κίτρινες, μπλε φεράρι (μπλε δεν θυμάμαι αν υπήρχαν αλλά κίτρινες και κόκκινες είδαμε σίγουρα!). Φυσικά, ότι υπήρχε μέσα στο κατάστημα της Ferrari ήταν πανάκριβο να το αγοράσεις αλλά δωρεάν να το θαυμάσεις! Μου άρεσε μια μινιατούρα για δωράκι στον αδερφό μου αλλά η τιμή της πλησίαζε το συνολικό κόστος του ταξιδιού μου στο Μιλάνο και έτσι την αγνόησα. Πάντως είναι όντως εντυπωσιακές οι αστραφτερές ολοκαίνουργιες ferrari της βιτρίνας που της ζήλεψα ακόμα και εγώ που δεν τρελαίνομαι γι' αυτά τα γρήγορα αυτοκινητάκια που καίνε πολύ πολύ βενζίνη!
Ακριβώς δίπλα από τη μπουτίκ της Ferrari είναι η επίσημη μπουτίκ της Ίντερ. Πολύ μπλε πολύ μαύρο και πολλές σκαλωσιές, γερανοί και εργάτες να εργάζονται πυρετωδώς να κάνουν το κατάστημα ολοκαίνουργιο μέχρι την επόμενη ημέρα ώστε να δεχτεί τα πλήθη των φιλάθλων της ομάδας πριν τον μεγάλο αγώνα (Η Ίντερ ήταν και συνεχίζει να είναι πρωτοπόρος του ιταλικού πρωταθλήματος). Φυσικά, αυτοί οι κυριούληδες μας εμπόδισαν να μπούμε στο κατάστημα αλλά μας έδωσαν την δυνατότητα να ανανεώσουμε το ραντεβού μας μαζί τους για την αυριανή μέρα.
Η μπουτίκ της Μίλαν όμως μας περίμενε 2 τετράγωνα παρακάτω ντυμένη στα κοκκινόμαυρα αλλά εμείς προσπεράσαμε όλα τα κόκκινα και μαύρα είδη του καταστήματος και ερωτευθήκαμε μια χρυσή μπλούζα του Kaka που όμως δεν την είχε στο νούμερό μας! Ακόμα και στο παιδικό νούμερο ζητήσαμε αλλά είχαν εξαντληθεί όλες!
Απογοητευμένες που δεν θα ντυθούμε στα χρυσά, τελικά, αγοράσαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας. Η Ασπασία και τα αγόρια ψώνισαν κάτι σημαιάκια, λάβαρα, στυλούς, μπαλίτσες για δώρα, εγώ έναν κουμπαρά- μπάλα προκειμένου να μαζέψω χρήματα για το επόμενο ταξίδι μου στο Μιλάνο ενώ η αδελφή μου συνέχισε να κλαψουρίζει για τη μπλούζα. Της υποσχέθηκα ότι θα πάμε να βρούμε τον ίδιο τον Kaka και να του ζητήσουμε την δική του και έτσι μπορέσαμε και την βγάλαμε από το μαγαζί γιατί ήθελαν να κλείσουν κιόλας οι άνθρωποι!
Μετά από τόσες συγκινήσεις που μας είχε προσφέρει η μέρα και αφού δεν υπήρχε κατάστημα ούτε για δείγμα που να είχε παραμείνει ανοιχτό θυμηθήκαμε ότι πεινάγαμε!
Κάπως έτσι βρεθήκαμε στο εστιατόριο- πιτσαρία Primafila (Via Ugo Foscolo 1, Milano, tel.: (0039)02862020) που το επιλέξαμε ακολουθώντας απλά το ένστικτό μας. Ήμασταν σχεδόν έξω από την Galleria Vittorio Emanuelle πράγμα που σήμαινε ότι οι τιμές στο εστιατόριο ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά πεινάγαμε πολύ για να ψάξουμε για κάτι άλλο. Ευτυχώς δεν βγήκαμε χαμένοι!
Το εστιατόριο πρόσφερε σπεσιαλιτέ της ιταλικής κουζίνας όπως σπαγγέτι, πίτσες ψημένες σε ξυλόφουρνο, ριζότο και διάφορα άλλα τοπικά μιλανέζικα πιάτα. Διαλέξαμε όλοι spaghetti σε διάφορες παραλλαγές και το συνοδέψαμε με χύμα spumante κρασάκι. Φιλική ατμόσφαιρα σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, το servis άψογο και οι σερβιτόροι πολύ εξυπηρετικοί και έτοιμοι να μας λύσουν κάθε απορία. Βέβαια η ποσότητα στο πιάτο μπορεί να μην έφτανε για να χορτάσω ακόμα και εγώ αλλά η γεύση των φαγητών σε απογείωνε. Πληρώσαμε 15 ευρώ έκαστος αλλά μείναμε πολύ ικανοποιημένοι και νιώσαμε ότι μας περιποιήθηκαν σαν τους καλύτερους τους πελάτες.
Αφού περάσαμε καλά είπαμε να συνεχίσουμε την οινοποσία και στο μπαράκι που είχαμε δει νωρίτερα ένα στενό μόλις πιο πάνω.
Το μπαράκι (που το όνομά του δεν το συγκράτησα) ήταν ασφυκτικά γεμάτο από Ιταλούς που απολάμβαναν το απεριτίφ τους και την παρέα τους μιλώντας ακατάπαυστα αλλά ευτυχώς δεν έκανε πολύ κρύο και έτσι μπορέσαμε να πιούμε ακόμα ένα ποτηράκι κρασάκι (spumante πάντα) εκτός του μαγαζιού κάτω από το φως των αστεριών που δεν τα βλέπαμε γιατί τα εξαόροφα- εκταόροφα κτίρια έκρυβαν τη θέα τους! Δυστυχώς, ακόμα και έξω δεν υπήρχε ούτε ένα σκαμπό για δείγμα οπότε την βγάλαμε στα όρθια. Τα πόδια μας, όμως, δεν άντεξαν για περισσότερο από μια ωρίτσα και εννοείτε ότι αγνοήσαμε την πρόταση του Παύλου να συνεχίσουμε και σε κλάμπ!
Κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Duomo να πάρουμε το μετρό για το Stazione Centrale καθώς η είσοδος στο Corso Vittorio Emanuelle κλείνει το βράδυ από κάποια ώρα και μετά. Από την πλατεία Duomo περνούν 2 γραμμές μετρό (metropolitana): Η γραμμή (Linea) 1 (κόκκινη) και η γραμμή 3 (κίτρινη). Τα τελευταία τρένα περνάνε από εδώ περίπου 20- 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.
Attachments
-
69,5 KB Προβολές: 394
Last edited: