Xrhraki
Member
- Μηνύματα
- 33
- Likes
- 215
- Επόμενο Ταξίδι
- Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Rovaniemi & Norway..
Περιεχόμενα
Ala Uno:
Η Ρώμη γνωστός προορισμός, δεν χρειάζεται ιδιαίτερο How to για να ζήσεις τη Dolce Vita, σε πάει από μόνη της.
Αν κάτι θα έβαζα στα Don'ts είναι να μη πάτε καλοκαίρι ή έστω μη πάτε καλοκαίρι για τουρισμό. Εμένα μου ήρθε η ιδέα μια μέρα του Μάρτη που σκεφτόμουν τι δώρο να κάνω στη μικρή μου αδελφή για τα γενέθλια της..
-Γουστάρεις να πάμε εξωτερικό, δώρο γενεθλίων;
-Και το ρωτάς;
-Διάλεξε προορισμό και φύγαμε.
Φυσικά η τελευταία ερώτηση φάνταζε τελείως περιττή, έπρεπε όμως να ειπωθεί. Βλέπετε η μικρή φανατική οπαδός της πίτσας, της ιταλικής μουσικής και ως εκ τούτου της Ιταλίας.
Ρώμη it is!
Παρθενικό ταξίδι για το αδελφάκι μου και παρθενική μετάβαση μέσω αεροπλάνου κι επειδή ένας φόβος υπήρχε (στις προσγειώσεις μέτρησα τα κόκαλα του χεριού μου να σπάνε από το σφίξιμο) τι να κάνουμε, κλείσαμε με Aegean..
250 η καθεμία μας, flex εισιτήριο που σημαίνει δυνατότητα αλλαγής προορισμού, επιλογή θέσης, ένα προσωπικό αντικείμενο και βαλίτσα καμπίνας. Για τόσο κοντινή απόσταση ε.. ήταν πολλά, αν αναλογιστούμε μάλιστα πως τα κλείσαμε 2 Μαρτίου για τις 8 Ιουλίου.. Αλλά Aegean είναι αυτή.
Όλο το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε έκανα την ερευνά μου, έφτιαξα το (εξαντλητικό κατά τις διηγήσεις) πρόγραμμα μας, φυσικά έψαξα το που θα φάμε και κανόνισα μια μονοήμερη στην Φλωρεντία.
Τώρα θα μου πείτε: ΄'Γιατί μέσα Ιουλίου στη Ρώμη;'' Επειδή έχω κάνει πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα στο εξωτερικό (προσεχώς και Πάσχα), ήθελα να γιορτάσω τα γενέθλια μου σε μια πόλη του εξωτερικού.
Ο χρόνος κύλισε αργά και βασανιστικά μέχρι να φτάσει η μέρα. Η πτήση είναι στις 9 παρά, εμείς βγαίνουμε στον δρόμο στις 6:30, μέγα λάθος γιατί με τη κίνηση που φάγαμε και στο τσακ φτάσαμε και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Εκ των υστέρων θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει μια επιπλέον ώρα ύπνου, αφού η πτήση είχε καθυστέρηση μιάμιση ώρα και συστηματική αλλαγή της πύλης. Επιτέλους επιβιβαζόμαστε. Η αδελφή μου παρακολουθεί με ζηλευτή προσήλωση την αεροσυνοδό που μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Λίγο πριν τη προσγείωση μου λέει η μικρή: ''Θες να ακούσεις ένα fun fact; Στις προσγειώσεις γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα!'' κι αμέσως μετά μου άρπαξε το χέρι και άρχισε να το σφίγγει. Εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν, τι θα έκανε άραγε αν έμπαινε για πρώτη φορά στη πτήση που είχα πάρει για Παρίσι με transavia.. Πιθανώς τώρα να μην είχα χέρι. Η πτήση ήταν πολύ καλή, το ίδιο και η προσγείωση, ενώ κατά τη διάρκεια μας προσέφεραν πρωινό, είχε διάφορες επιλογές, εμείς πήραμε ένα σαντουιτσάκι, μια μπάρα δημητριακών, ρυζόγαλο και χυμό-νερό.
Το fiumicino είναι ένα μεγάλο αεροδρόμιο (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε), με πολλές πτήσεις και συνδέσεις, πολύ καθαρό επίσης. Το θέμα είναι πως για την επίσκεψη μας στο Βατικανό, ήθελαν είτε να έχεις κάνει το εμβόλιο για covid τους τελευταίους έξι μήνες, είτε rapid test 48 ωρών από Ιταλικό έδαφος. Εγώ είχα κλείσει 7 μήνες και σκέφτηκα να το κάνω στο αεροδρόμιο, για να μη χάσω χρόνο να ψάχνω διαγνωστικά κλπ. Μπερδευτήκαμε πολύ μέχρι να βρούμε το σημείο και να καταλάβουμε τη διαδικασία. Είκοσι ευρώ έφυγαν από το παράθυρο, διότι στο Βατικανό μαντέψτε.. Δεν το κοίταξαν ποτέ.
Ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε τη σύνδεση μέσα από το αεροδρόμιο για το Leonardo Express. Επειδή η προηγούμενη μου εμπειρία ήταν στο Παρίσι, μπορώ να πω πως οι Ιταλοί έφτιαξαν ένα εξυπηρετικό και εύχρηστο σύστημα μεταφοράς από και προς το αεροδρόμιο τους. Μπαμ το βρήκαμε, μπαμ κόψαμε τα εισιτήρια (14 ευρώ το άτομο για το πήγαινε και 14 για το γύρνα ναι οκ ακριβό) και χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα (30 λεπτά), είχαμε φτάσει στη στάση termini που είναι κάτι μεταξύ σταθμού Λαρίσης και Συντάγματος. Το πρώτο που κάναμε ήταν να βγάλουμε την εβδομαδιαία κάρτα μας (CIS 24 ευρώ) η οποία ήταν έγκυρη για 7 ημέρες, από τη στιγμή της επικύρωσης μέχρι τα μεσάνυχτα της 7ης ημέρας, γεγονός που μας βόλευε γιατί κάτσαμε 6 σχεδόν γεμάτες ημέρες. Μπορείς να τη προμηθευτείς-όπως και οποιοδήποτε εισιτήριο αφορά τα μμμ- από τα μηχανήματα μέσα στο μετρό και από διάφορα μαγαζάκια που θυμίζουν περίπτερο, τα λεγόμενα tabaccheria. Εμείς επειδή δεν μπορούσαμε να περιμένουμε στην ουρά, ψάξαμε μέσα στη στάση του μετρό ένα από αυτά τα μαγαζάκια και τις προμηθευτήκαμε από εκεί. Δεν γράφουν συνήθως απέξω tabaccheria, αλλά θα τα καταλάβετε από το οτι μοιάζουν σαν περίπτερα.
Το δωμάτιο δεν ήταν μακριά από τον σταθμό termini, βέβαια θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλαγή και να κατέβουμε στη στάση cavour που ήταν ακόμη πιο κοντά, αλλά δεν το γνωρίζαμε εκείνη τη στιγμή.
Το ξενοδοχείο που μείναμε είναι το DNB HOUSE HOTEL, τώρα το βρίσκω στο internet με την ονομασία BASILICA HOTEL. Πολύ καλό κατάλυμα, δίπλα σε 2 σταθμούς μετρό (το termini μάλιστα είναι ένας από τους πιο κεντρικούς σταθμούς στη Ρώμη) , σουπερμάρκετ σε απόσταση αναπνοής, αμέτρητα μαγαζιά για να φας και φυσικά το πιο εκπληκτικό τζελάτο που έχω φάει στη ζωή μου στη GELATERIA S.M. MAGGIORE. Θα μέναμε 8 με 13 Ιουλίου, στη τιμή περί τα 300 ευρώ -δλδ 150 το άτομο- ήταν η δωρεάν ακύρωση και πρωινό. Εμένα ως τιμή μου φάνηκε πολύ καλή, ειδικά αν αναλογιστώ το πόσο πλήρωσα Παρίσι και Βέλγιο. Υποθέτω πως στη Ρώμη θα υπάρχουν ακόμη πιο οικονομικές επιλογές, αλλά 1. όποτε έχω νοικιάσει airbnb έχω φάει φόλα και 2. ήθελα ένα κατάλυμα να είναι σχετικά κεντρικά και κοντά σε όλα, για να μη χάνουμε χρόνο στις μετακινήσεις (όπως πάθαμε στο Παρίσι). Η ρεσεψιόν ευγενέστατη, το δωμάτιο τεράστιο, με διπλό xl κρεβάτι, καναπέ κρεβάτι, γραφείο, τηλεόραση, δωμάτιο ντουλάπα και ένα υπέροχο μπάνιο, με θέα σε αυλή και πολλούς αναγεννησιακούς και χριστιανικούς πίνακες μέσα στο δωμάτιο. Αν καταλάβαμε καλά το ξενοδοχείο ήταν κάποτε μοναστήρι; Δεν ξέρω, γιατί όπως περιμέναμε το ασανσέρ και καθώς άνοιγε είδαμε τη πρώτη καθολική καλόγρια να κατεβαίνει. Τις επόμενες ημέρες τις βλέπαμε συστηματικά. Το δωμάτιο καθαριζόταν καθημερινά, μας άλλαζαν σεντόνια και πετσέτες, είχε σεσουάρ και τα κλασικά σαπουνοειδή. Το μόνο ντεφό για εμένα ήταν πως ακούγαμε τη φασαρία στον δρόμο (καλά στη Ρώμη κάθε 10 λεπτά περνάει κάποιο ασθενοφόρο) και φυσικά τους φόρους που πληρώνεις, οι οποίοι αν θυμάμαι σωστά ήταν γύρω στα 40 ευρώ; Αλλά νομίζω πως αυτό θα ισχύει σε όλα τα καταλύματα στη Ρώμη. Εγώ το προτείνω ανεπιφύλακτα, θα έμενα ξανά.
Πριν φτάσουμε στο δωμάτιο, σταματήσαμε στο σούπερμαρκετ για να πάρουμε τη καθιερωμένη εξάδα με νερά και φυσικά διάφορα σνακ για τις ξαφνικές λιγούρες, καθώς επίσης και σαμπουάν-conditioner. Οι τιμές στα σούπερμαρκετ της Ρώμης τσιμπημένες, δηλαδή οι σοκολάτες μέγεθος lacta ξεκινούσαν από 5 ευρώ και έφταναν 14, το ίδιο και τα μπισκότα, τα πατατάκια το μεγάλο μέγεθος στα 3 ευρώ και το νεράκι ίδιες τιμές με την Ελλάδα.
Φτάνουμε ξενοδοχείο και αφού τακτοποιηθήκαμε και κάναμε ένα ντουζ, έπρεπε να φύγουμε γιατί στις 14:00 είχα κλείσει τουρ στο Κολοσσαίο, Ρωμαϊκή αγορά και στον Παλατινο λόφο. Το Κολοσσαίο με τα πόδια από το δωμάτιο μας ήταν κανένα δεκαλεπτάκι, εμείς αποφασίσαμε βέβαια να πάρουμε το μετρό. Στο δρόμο αντικρίσαμε για πρώτη φορά τη τζελατερία της καρδιάς μας. Ουρά, κακό, επειδή μας περίσσευε χρόνος αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε. Φτάνει η σειρά μας και ζητάω από την κοπέλα να μου προτείνει την αγαπημένη της γεύση.. ''bitter chocolate'' μου λέει. Εγώ της σοκολάτας δεν είμαι και γενικά στο παγωτό προτιμώ περίεργες γεύσεις. Της λέω οκ συν μια μπάλα φυστίκι. Παγωτό φυστίκι έχω φάει καλύτερο (amazing chocolate Ηλιούπολη, δοκιμάστε το!), αυτή τη σοκολάτα δεν την έχω γευτεί ξανά, ακόμη με στοιχειώνει. Φυσικά το μαγαζί το επισκεπτόμασταν καθημερινά, αφού απείχε από το δωμάτιο 5 μόλις λεπτά. Νομίζω η μπάλα ήταν γύρω στα 2 ευρώ. Δοκιμάσαμε και άλλες γεύσεις, όπως φράουλα σορμπέ, ροδάκινο, αμύγδαλο (στο δε αμύγδαλο γευόσουν.. δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, αλλά ένιωθες την υφή του αμυγδάλου 10/10!) και κάτι τζενέρικ που έπαιρνε η αδελφή μου τύπου φερέρο (που οκ στην Ιταλία επιβάλλεται). Ο,τι κι αν φάγαμε ήταν εξαιρετικό.
Ακολουθεί φωτό από τη παγωτολατρεία (ο καλύτερος συνδυασμός bitter chocolate και αμύγδαλο) :
Τα πατατάκια στη Ρώμη επίσης θεϊκά!
Θέμα μετρό: οκ το μετρό στην Ρώμη είναι πενταβρώμικο, μόνο στις πολύ κεντρικές στάσεις υπάρχουν κυλιόμενες, υπάρχουν 3 γραμμές, ενώ υπάρχουν στάσεις για όλα τα σημεία ενδιαφέροντος. Όταν πήγαμε εμείς έκαναν κάτι έργα συντήρησης, οπότε δεν λειτουργούσαν όλοι οι σταθμοί όλες τις ώρες, είναι όμως πολύ εύκολο καταλάβεις τη λογική του μετρό, ίσως πιο εύκολο από το δικό μας. Νομίζω άνοιγε στις 5 κι έκλεινε 00:00 με 01:00, δεν είμαι σίγουρη..
Κατεβαίνουμε στη στάση Colosseum (μία στάση από το ξενοδοχείο μας), άπειρος κόσμος, πολλοί να κάνουν ουρά μπροστά από μια σαν πηγή για δωρεάν νερό, εμείς να μη μπορούμε να βρούμε το πως θα μπούμε στο Κολοσσαίο.
Μετά από μια μικρή περιπλάνηση ήμασταν στην ουρά για να μπούμε. Εδώ να πω πως τη περίοδο που πήγαμε στην Ρώμη, είχε κύμα καύσωνα που άγγιξε και τους 40 βαθμούς, εμείς όμως είχαμε προετοιμαστεί, φορούσαμε καθημερινά αντηλιακό και πάντα μπόλικο νερό στις τσάντες μας. Περνάμε από διπλό έλεγχο, κάτι που μας συνέβη σχεδόν σε όλες τις ατραξιόν. Δείχνουμε εισιτήριο, οι τσάντες κι εμείς σκανάρισμα, ταυτότητες κι εκεί που τα μάζευες όλα, έπρεπε ξανά μανά τα ίδια.
Το Κολοσσαίο επιβλητικό, αλλά να πω την αμαρτία μου, απ'έξω μου άρεσε περισσότερο.. Έκαναν και έργα βέβαια μέσα. Είδαμε κάθε γωνιά, βγάλαμε και τις καθιερωμένες φωτογραφίες και συνεχίσαμε προς το Παλατινό λόφο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Η αδελφή μου ήδη τα είχε παίξει και στα μισά της ανάβασης άρχισε η αστειόγκρίνια. Όταν πια ανεβήκαμε πάνω, άρχισε να φυσάει ένας αέρας, μας δρόσισε η αλήθεια είναι, αλλά φάγαμε και λίγο χώμα. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τη Ρωμαϊκή Αγορά, στη διαδρομή βρήκαμε μια πηγή, φυσικά και ήπιαμε τόνους νερό και ρίξαμε και πάνω μας, διότι η ζέστη ήταν απάλευτη σε συνδυασμό με την κίνηση. Η Ρωμαϊκή Αγορά δεν μπορώ να πω πως με εντυπωσίασε, εξάλλου στην Ελλάδα τα είχαμε φτιάξει καλύτερα, ωστόσο η διαδρομή ήταν ευχάριστη. Κάπου στο τέλος της, βλέπουμε ένα τεράααστιο λευκό σαν αρχαίο, κτίριο, που δεν ξέραμε περί τίνος πρόκειται, το μόνο που ήξερα ήταν πως με τραβούσε να πάω κι ενώ νομίζαμε πως ήταν κοντά μας, μια απόσταση την είχε.
Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε μπροστά από το εθνικό μνημείο Vittorio Emanuele. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό, κάθε λεπτομέρεια από τα αγάλματα μέχρι τα σκαλιά σου τραβούσε το μάτι. Αρχίσαμε την ανάβαση μέχρι το τελευταίο επίπεδο, από εκεί έβλεπες όλη τη Ρώμη. Από τα δεξιά το Κολοσσαίο.. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη γοητεία της αιώνιας πόλης.
Ναι μεν ήταν στο bucket list μου, αλλά δεν καιγόμουν και να πάω.. Κι όμως η Ρώμη είναι μια πόλη που κάθε γωνιά της έχει και μια ιστορία, τα κτίρια είναι πολύχρωμα, σου βγάζουν μια ζεστασιά, οι πλατείες της έργο τέχνης, τα σοκάκια της λες και βρίσκεσαι σε κάποιο νησί. Ναι, η Ρώμη είναι ένα ανοιχτό μουσείο. Φανταστείτε να βλέπεις τόσην ομορφιά κάθε μέρα για όλη σου τη ζωή. Φυσικά μπήκαμε και μέσα στο κτίριο, όπου είχε δωρεάν είσοδο. Μέσα υπήρχαν διάφορα έργα τέχνης, πίνακες, γλυπτά. Εξερευνήσαμε κάθε άκρη, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι βλέπουμε, μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο. Μια ματιά ακόμη στη κυκλική πλατεία με τα αμάξια να περιδιαβαίνουν.. Είχε έρθει η ώρα να γευτούμε Ιταλικό φαγητό, διότι πλέον ατάκες όπως ''εξαιτίας της περνάω δεύτερο φανταριλίκι'' και ''βέβαια μετά από αυτό το ταξίδι θα χρειαστώ μεταμόσχευση ποδιών'' έπεφταν η μία πίσω από την άλλη και κάπως έπρεπε να συμμεριστώ τη κούραση και τη πείνα της μικρής μου αδελφής.
Ακολουθούν φωτογραφίες από Κολοσσαίο κλπ:
Η πρώτη μας σκέψη ήταν να πάμε στο φημισμένο Osteria Da Fortunata. Δυστυχώς μπερδευτήκαμε πολύ με τα λεωφορεία και τις στάσεις και το λεωφορείο που πήραμε μας άφησε στον σταθμό termini. Οπότε κατηφορίζουμε κι εμείς για να φάμε κάπου κοντά στο δωμάτιο μας. Βλέπουμε τυχαία το L'Archetto di Cavour και μας κάνει το κλικ. Εξωτερικά τραπεζάκια, αμφιθεατρικά, μια πολύ Ιταλιάνικη εικόνα. Πρώτη και τελευταία φορά που πήρα πίτσα κι αυτό γιατί η αδελφή μου όλες μα όλες τις ημέρες έπαιρνε πίτσα, οπότε της έκλεβα ένα κομμάτι και δοκίμαζα εγώ τα διάφορά μου.
Πολύ ωραίο μαγαζί, δεν πάει το μάτι σου, όμως όλα όσα φάγαμε ήταν εξαιρετικά. Πρώτο ποτήρι κρασί.. έπειτα από το κρασί που ήπια στη Ρώμη, οτιδήποτε άλλο δεν πλησιάζει.
Πιτσοφωτογραφία:
Από τιμές το κρασί 6 ευρώ το ποτήρι, η σαλάτα (οκ δεν ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, δεν θα την έπαιρνα ξανά) , επίσης στα 6 ευρώ, η πίτσα νομίζω 9 ευρώ, ήταν όμως μεγάλη, στις ίδιες τιμές και οι μακαρονάδες. Στο μαγαζί περνούσε και ένας πλανόδιος πωλητής λουλουδιών και πήρα μερικά τριαντάφυλλα στην αδελφή μου:
Γύρω στις 8 ήμασταν στο δωμάτιο, κάναμε μπάνιο, χαλαρώσαμε και κοιμηθήκαμε νωρίς, γιατί την επόμενη ημέρα έπρεπε να σηκωθούμε από το χάραμα, καθώς στις 8 έπρεπε να ήμασταν Βατικανό.
Ala Due:
Το Βατικανό ήταν ο μόνος προορισμός που ήταν μακριά από το δωμάτιο, 20 λεπτά με μετρό και 10 λεπτά περπάτημα. Φτάνουμε νωρίτερα (ευτυχώς) και δείχνουμε το εισιτήριο μας σε έναν κύριο, υποτίθεται είχαμε cut the lines και μας λέει πως επειδή το κλείσαμε από εφαρμογή (headout) θα έπρεπε να πάμε στο meeting point. Να ψάχνουμε σαν τις τρελές το meeting point, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι, παρότι πρωί, μπόλικη υγρασία και πολύ συντηρητικό ντύσιμο, αφού ήταν κανόνας για να μπεις στους ναούς και στο Βατικανό (να μη φαίνονται τα γόνατα, το στήθος και οι ώμοι) εν τω μεταξύ εγώ είχα κάνει το πιο τουρλού ντύσιμο της ζωής μου, μπορντώ μακρύ φόρεμα με τιράντες κι από πάνω ένα μαύρο φλοραλ κροπ τοπ, μαύρα αθλητικά παπούτσια και έντονο κόκκινο σακίδιο, ''να σε πω τη μοίρα σου να σε πω το ριζικό σου'' το ονομάσαμε, η αδελφή μου γελούσε ασταμάτητα και ο κόσμος κοιτούσε κάπως περίεργα, αλλά εγώ το διασκέδαζα.
Ευτυχώς βρίσκουμε στο τσακ το meeting point, πιο χωμένο πεθαίνεις, απλά πήρε το μάτι μου μια μωβ λεζάντα, όπου ήταν και το χρώμα της εφαρμογής. Μας βάζουν κάτι σφραγιδάκια στα χέρια και ανηφορίζουμε προς το μουσείο του Βατικανού. Πράγματι το εισιτήριο ήταν cut the line, μπήκαμε άρχοντες και ξεκίνησε η περιήγηση. Η αδελφή μου είχε εκστασιαστεί, εγώ δεν συγκινήθηκα και ιδιαίτερα με τη πινακοθήκη, μιας που είχα πάει τα Χριστούγεννα Λούβρο και D'orsay. Είδαμε όλα τα εκθέματα, τους κήπους την Sistine Chapel, ειλικρινά δεν υπήρξε κάτι που να μην είδαμε, γυρίσαμε όλο το Βατικανό από άκρη σε άκρη. Εγώ από ένα σημείο κι έπειτα σωριαζόμουν στις καρέκλες που είχαν σε διάφορα σημεία του μουσείου.
Εμένα πάντως και κράξτε με, με εντυπωσίασε περισσότερο το ταβάνι πριν τη Sistine Chapel, όμως όσα είδαμε από αυτό το σημείο κι έπειτα ήταν μοναδικό και για του λόγου το αληθές:
Πως το κατάφεραν αυτό δεν ξέρω, όμως ο φωτισμός ήταν ακριβώς έτσι και η φωτογραφία δεν έχει υποστεί επεξεργασία.
Φυσικά στη καπέλα σιξτίνα δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, μάλιστα υπήρχε και μια ομάδα σεκιούριτι που όταν έπιανε κάποιον με κινητό ή φωτογραφική του ζητούσε να σταματήσει.
Στη καπέλα σιξτίνα υπήρχαν άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, μερικοί καθιστοί, άλλοι όρθιοι, όλοι με τα κεφάλια μας ψηλά θαυμάζοντας και ψάχνοντας τη ''φημισμένη δημιουργία του Αδάμ''. Καθίσαμε αρκετή ώρα, προσπαθώντας να δούμε όσα περισσότερα πιάνει το μάτι και συνεχίσαμε προς το κυλικείο του Βατικανού γιατί είχαμε πεινάσει. Αδιάφορα αυτά που πήραμε και τιμές Βατικανού, καταλαβαίνετε, με το που τελειώσαμε φύγαμε αμέσως για τους κήπους και ναι αξίζουν.
(Μπουτάρες ο Κύριος Ινδιάνος)Αφού έβγαλα μερικές χιλιάδες φωτογραφίες την αδελφή μου, κατηφορίσαμε την γνωστή σε όλους μας σκάλα (όλο και κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σας), αγοράσαμε μερικά σουβενίρ, όπως μια χριστουγεννιάτικη μπάλα με τη καπέλα σιξτίνα-Έχω ένα έθιμο, σε όποια χώρα πηγαίνω, αγοράζω πάντοτε κάποια Χριστουγεννιάτικα στολίδια, στόχος μου είναι όταν κάποτε γίνω γιαγιά, να έχω ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με στολίδια απ'όλο το κόσμο και μπόλικες ιστορίες για τα εγγόνια μου- και βγήκαμε για να πάμε προς τη περίφημη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, όπου η είσοδος είναι δωρεάν, ενώ για το Βατικανό νομίζω πληρώσαμε 20 ευρώ το άτομο. Βγαίνοντας από το Βατικανό, πλέον ο κόσμος ήταν ανυπόφορα πολύς και ευχαρίστησα τη σωστή μου σκέψη για τη πολύ πρωινή επίσκεψη μας. Φυσικά ο πολύς κόσμος είχε μεταφερθεί και στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Οι ώρες για να μπούμε μέσα μου φάνηκαν ατέλειωτες, ίσως να κοντέψαμε το δίωρο, μέσα στο λιοπύρι.
Ο ναός ήταν από τους ωραιότερους που έχω δει, επιβλητικός, χανόσουν μέσα. Επίσης οι Ιταλοί δεν αστειεύονταν με το dress code. Όποιος δεν ήταν ντυμένος ανάλογα, δεν έμπαινε στον ναό, όμως οι μικροπωλητές είχαν προνοήσει και μπορούσες να προμηθευτείς εσάρπες, δεν ξέρω σε τι τιμές.
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου απ'έξω:
Η στριφογυριστή σκάλα:
Βασιλική του Αγίου Πέτρου τέλος και γρήγορα στο μετρό. Ο αρχικός μας στόχος ήταν να πάμε στο παλιότερο καφέ της Ευρώπης, το Antico Caffe Greco, αλλά συνειδητοποιήσαμε πως βρίσκεται στα Ισπανικά σκαλιά. Κατεβαίνουμε και στην ομώνυμη στάση. Το κακό με το μετρό στη Ρώμη είναι πως δεν υπάρχει κάποια σήμανση στις εξόδους για το που πας. Πέσαμε λοιπόν σε ένα δίλημμα, την έξοδο προς τα δεξιά ή την έξοδο προς τα αριστερά; Παιδιά, να πηγαίνετε πάντα όπου πηγαίνει πολύς κόσμος, άμα δεν ξέρετε. Η αδελφή μου, επειδή είχε κουραστεί με την απουσία προσανατολισμού μου, αποφάσισε να πάρει τα ηνία και πήγαμε προς τα δεξιά, που είχε και κυλιόμενες. Τι το ήθελε; Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε (κάποιες σκάλες δεν λειτουργούσαν κιόλας), γενικά πρέπει να ανεβαίναμε σκάλες για δέκα λεπτά.. κι από εκεί που το gps έλεγε 2 λεπτά ξαφνικά βλέπω 20.. Και βγαίνουμε σε έναν δρόμο. Κυριολεκτικά η έξοδος ήταν πάνω σε δρόμο, με τα αμάξια να τρέχουν, να κορνάρουν κλπ.. Καθοδική πορεία λοιπόν μέχρι να βγούμε από τη Μόρια. Φυσικά το πεδίον του Άρεως πεντακάθαρο μπροστά στο μετρό της Ρώμης.
Κι αφού βρήκαμε πολιτισμό, θαυμάσαμε τα Ισπανικά σκαλιά, που οκ, τουλάχιστον τη μέρα δεν ήταν ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ, δηλαδή και να μην τα είχα δει, δεν θα ένιωθα πως λείπει κάτι. Βγάλαμε και τις καθιερωμένες φωτογραφίες, φυσικά με χρονόμετρο, καθώς μετά από 2-3 λεπτά η πολιτσία σου λέει να φύγεις, είδαμε και τους μεγάλους οίκους στα στενά και φτάσαμε επιτέλους στο καφέ..
Το μαγαζί βγαλμένο από άλλη εποχή, τα έπιπλα, ο χώρος. Η αδελφή μου εγκεφαλικό με τις τιμές, της εξήγησα πως θα την κεράσω εγώ, αλλά αρκέστηκε σε ένα κρουασανάκι και φυσικά στο να καταβροχθίσει το τιραμισού που πήρα εγώ. Αχ.. το τιραμισού.. Δεν έχω ξαναφάει κάτι τέτοιο, κάθε φορά νιώθω σαν τον Κωνσταντίνου που παραγγέλνει το προφιτερόλ, δε νομίζω πως θα φάω εύκολα καλύτερο τιραμισού, ούτε θα πιώ καλύτερο καπουτσίνο στη ζωή μου. Το κρουασάν μετριότατο, εντάξει αν πας εκεί αξίζει να φας κάποιο από τα γλυκά του. Ένα τιραμισού, ένα κρουασάν με μαρμελάδα βερίκοκο, ένας καπουτσίνο και 3 μπουκάλια νερό, 50 ευρώ. Οκ φωτιά και λάβρα, αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά την έκαναν τα μπουκάλια με το νερό, τα οποία ήταν 700ml, νομίζω 7 με 9 ευρώ το ένα. Το τιραμισού 14, το κρουασάν 5; Ο καφές 6 ευρώ; Περίπου αυτές ήταν οι τιμές, ναι μεν ακριβό, αλλά εγώ θα ξαναπήγαινα, απλά δεν θα έπαιρνα τόσο πολύ νερό, έφταιγε που ήταν και καλοκαίρι.
Περιηγηθήκαμε ξανά στην piazza Di Spagna, σε κάθε σοκάκι της και αποφασίσαμε να φάμε εκεί, για να μη τρώμε τη ταλαιπωρία της ζέστης και του ψαξίματος.. Ήταν η μόνη φορά που φάγαμε άσχημα στην Ιταλία. Ένα μαγαζί άκρως τουριστικό, ίσως στον Μπαιρακτάρη να έτρωγες καλύτερο σουβλάκι, απ'ότι πίτσα σε αυτό, το προσωπικό αγενέστατο. Μπορώ να κατανοήσω πως όταν ένα μαγαζί έχει κόσμο, φυσικά και δεν θα κυλίσουν όλα ρολόι, αλλά ειλικρινά ο σερβιτόρος μας μόνο που δεν μας έδειρε. Εγώ πήρα μία Ναπολιτάνα, βέβαιος τρόπος για ασταμάτητες καούρες και η αδελφή μου μία πίτσα, άψητη, την οποία και ξέχασαν, που οκ ανθρώπινο, αλλά περιμέναμε 1 ώρα και 40 λεπτά. Το κρασί ωραίο και καλούτσικη μπρουσκέτα. Ο σερβιτόρος όταν ζητήσαμε να πληρώσουμε με κάρτα, θύμωσε και το έδειξε με κάθε τρόπο. Εντάξει, αν το φαγητό άξιζε, δεν θα με ενδιέφερε και τόσο η συμπεριφορά του προσωπικού, αλλά η συνολική εμπειρία μου άφησε πολύ κακή εντύπωση. Οι τιμές πάνω-κάτω το ίδιο, 9 ευρώ η μακαρονάδα, 9 η πίτσα, 7 οι μπρουσκέτες και 7 το ποτήρι κρασί. Το μαγαζί ονομάζεται Sugo και έχει γενικά καλές κριτικές και οι φωτογραφίες δείχνουν τα φαγητά πολύ γευστικά, ίσως να τύχαμε σε κακή ημέρα.
Συνεχίσαμε κάνοντας βόλτες, μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά και φυσικά στα sephora, δεν μας συγκίνησε κάτι και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Εν τω μεταξύ εγώ είχα αδιαθετήσει από τη πρώτη μέρα, με το που φτάσαμε Ρώμη και γιατί το λέω αυτό; Φανταστείτε να περπατάς με 40 βαθμούς, ο ήλιος πάνω σου και να είσαι και αδιάθετος.. Εκείνη τη μέρα κάναμε 50.000 βήματα και για εμένα ήταν η πιο κουραστική απ'όλες. Κάναμε μπάνιο, κοιμηθήκαμε αρκετά και το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπεργκεράδικο κοντά στο δωμάτιο μας και μετά για παγωτό στην λατρεμένη τζελατερία.
Το μαγαζάκι που φάγαμε το μπέργκερ, το έχει ένας πολύ συμπαθής κύριος, ο οποίος παίρνει τις παραγγελίες από τον πάγκο, φτιάχνει τα μπέργκερ παράλληλα και πληρώνεται, κοινώς one man show. Ο χώρος μικρός, αλλά κουκλίστικος, ευτυχώς οι περισσότεροι είχαν take away και βρήκαμε να κάτσουμε, πολύς κόσμος γενικά, οπότε όπως καταλαβαίνετε περιμέναμε κάμποσο, αλλά δεν μας πείραξε. Το μπέργκερ αρκετά νόστιμο, ποιοτικές πρώτες ύλες αν και μικρούλι. Στα 13 ευρώ, συν 4 οι πατάτες και 1,5 ευρώ το μπουκαλάκι νερό. Πολύ πρόσχαρος κύριος, του άφησα και 5 ευρώ tips, γιατί φαινόταν να το πονάει αυτό που κάνει και με πολύ μεράκι! Το μαγαζί λέγεται: Τ. & C. BURGER LAB, θα ξαναπήγαινα.
Η βραδιά μας όμως δεν θα τελείωνε εδώ, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Κολοσσαίο φωτισμένο και η αλήθεια είναι πως το βράδυ του πήγαινε ακόμη περισσότερο. Σε κάποιες ταράτσες υπήρχαν θερινά σινεμά με θέα το Κολοσσαίο, μάλιστα σε ένα παιζόταν το Αντώνιος και Κλεοπάτρα, με το κλασικό σπικάζ ala Ιταλικά. Εκείνη τη στιγμή ευχηθήκαμε να ξέρουμε Ιταλικά για να βιώσουμε αυτή την εμπειρία. Ένα ανεπαίσθητο αεράκι μας διαπερνούσε. Τυχεροί οι Ιταλοί. Μερικές φωτογραφίες μπροστά από το Κολοσσαίο, τζελάτο και ύπνο μετά τις δώδεκα, γιατί η μέρα είχε αλλάξει και πλέον είχαν φτάσει τα γενέθλια μου..
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο..
Η Ρώμη γνωστός προορισμός, δεν χρειάζεται ιδιαίτερο How to για να ζήσεις τη Dolce Vita, σε πάει από μόνη της.
Αν κάτι θα έβαζα στα Don'ts είναι να μη πάτε καλοκαίρι ή έστω μη πάτε καλοκαίρι για τουρισμό. Εμένα μου ήρθε η ιδέα μια μέρα του Μάρτη που σκεφτόμουν τι δώρο να κάνω στη μικρή μου αδελφή για τα γενέθλια της..
-Γουστάρεις να πάμε εξωτερικό, δώρο γενεθλίων;
-Και το ρωτάς;
-Διάλεξε προορισμό και φύγαμε.
Φυσικά η τελευταία ερώτηση φάνταζε τελείως περιττή, έπρεπε όμως να ειπωθεί. Βλέπετε η μικρή φανατική οπαδός της πίτσας, της ιταλικής μουσικής και ως εκ τούτου της Ιταλίας.
Ρώμη it is!
Παρθενικό ταξίδι για το αδελφάκι μου και παρθενική μετάβαση μέσω αεροπλάνου κι επειδή ένας φόβος υπήρχε (στις προσγειώσεις μέτρησα τα κόκαλα του χεριού μου να σπάνε από το σφίξιμο) τι να κάνουμε, κλείσαμε με Aegean..
250 η καθεμία μας, flex εισιτήριο που σημαίνει δυνατότητα αλλαγής προορισμού, επιλογή θέσης, ένα προσωπικό αντικείμενο και βαλίτσα καμπίνας. Για τόσο κοντινή απόσταση ε.. ήταν πολλά, αν αναλογιστούμε μάλιστα πως τα κλείσαμε 2 Μαρτίου για τις 8 Ιουλίου.. Αλλά Aegean είναι αυτή.
Όλο το μεσοδιάστημα που μεσολάβησε έκανα την ερευνά μου, έφτιαξα το (εξαντλητικό κατά τις διηγήσεις) πρόγραμμα μας, φυσικά έψαξα το που θα φάμε και κανόνισα μια μονοήμερη στην Φλωρεντία.
Τώρα θα μου πείτε: ΄'Γιατί μέσα Ιουλίου στη Ρώμη;'' Επειδή έχω κάνει πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα στο εξωτερικό (προσεχώς και Πάσχα), ήθελα να γιορτάσω τα γενέθλια μου σε μια πόλη του εξωτερικού.
Ο χρόνος κύλισε αργά και βασανιστικά μέχρι να φτάσει η μέρα. Η πτήση είναι στις 9 παρά, εμείς βγαίνουμε στον δρόμο στις 6:30, μέγα λάθος γιατί με τη κίνηση που φάγαμε και στο τσακ φτάσαμε και κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό. Εκ των υστέρων θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει μια επιπλέον ώρα ύπνου, αφού η πτήση είχε καθυστέρηση μιάμιση ώρα και συστηματική αλλαγή της πύλης. Επιτέλους επιβιβαζόμαστε. Η αδελφή μου παρακολουθεί με ζηλευτή προσήλωση την αεροσυνοδό που μας δείχνει τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Λίγο πριν τη προσγείωση μου λέει η μικρή: ''Θες να ακούσεις ένα fun fact; Στις προσγειώσεις γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα!'' κι αμέσως μετά μου άρπαξε το χέρι και άρχισε να το σφίγγει. Εγώ από μέσα μου σκεφτόμουν, τι θα έκανε άραγε αν έμπαινε για πρώτη φορά στη πτήση που είχα πάρει για Παρίσι με transavia.. Πιθανώς τώρα να μην είχα χέρι. Η πτήση ήταν πολύ καλή, το ίδιο και η προσγείωση, ενώ κατά τη διάρκεια μας προσέφεραν πρωινό, είχε διάφορες επιλογές, εμείς πήραμε ένα σαντουιτσάκι, μια μπάρα δημητριακών, ρυζόγαλο και χυμό-νερό.
Το fiumicino είναι ένα μεγάλο αεροδρόμιο (τουλάχιστον εμένα έτσι μου φάνηκε), με πολλές πτήσεις και συνδέσεις, πολύ καθαρό επίσης. Το θέμα είναι πως για την επίσκεψη μας στο Βατικανό, ήθελαν είτε να έχεις κάνει το εμβόλιο για covid τους τελευταίους έξι μήνες, είτε rapid test 48 ωρών από Ιταλικό έδαφος. Εγώ είχα κλείσει 7 μήνες και σκέφτηκα να το κάνω στο αεροδρόμιο, για να μη χάσω χρόνο να ψάχνω διαγνωστικά κλπ. Μπερδευτήκαμε πολύ μέχρι να βρούμε το σημείο και να καταλάβουμε τη διαδικασία. Είκοσι ευρώ έφυγαν από το παράθυρο, διότι στο Βατικανό μαντέψτε.. Δεν το κοίταξαν ποτέ.
Ψάχνουμε λοιπόν να βρούμε τη σύνδεση μέσα από το αεροδρόμιο για το Leonardo Express. Επειδή η προηγούμενη μου εμπειρία ήταν στο Παρίσι, μπορώ να πω πως οι Ιταλοί έφτιαξαν ένα εξυπηρετικό και εύχρηστο σύστημα μεταφοράς από και προς το αεροδρόμιο τους. Μπαμ το βρήκαμε, μπαμ κόψαμε τα εισιτήρια (14 ευρώ το άτομο για το πήγαινε και 14 για το γύρνα ναι οκ ακριβό) και χωρίς να καταλάβουμε πως πέρασε η ώρα (30 λεπτά), είχαμε φτάσει στη στάση termini που είναι κάτι μεταξύ σταθμού Λαρίσης και Συντάγματος. Το πρώτο που κάναμε ήταν να βγάλουμε την εβδομαδιαία κάρτα μας (CIS 24 ευρώ) η οποία ήταν έγκυρη για 7 ημέρες, από τη στιγμή της επικύρωσης μέχρι τα μεσάνυχτα της 7ης ημέρας, γεγονός που μας βόλευε γιατί κάτσαμε 6 σχεδόν γεμάτες ημέρες. Μπορείς να τη προμηθευτείς-όπως και οποιοδήποτε εισιτήριο αφορά τα μμμ- από τα μηχανήματα μέσα στο μετρό και από διάφορα μαγαζάκια που θυμίζουν περίπτερο, τα λεγόμενα tabaccheria. Εμείς επειδή δεν μπορούσαμε να περιμένουμε στην ουρά, ψάξαμε μέσα στη στάση του μετρό ένα από αυτά τα μαγαζάκια και τις προμηθευτήκαμε από εκεί. Δεν γράφουν συνήθως απέξω tabaccheria, αλλά θα τα καταλάβετε από το οτι μοιάζουν σαν περίπτερα.
Το δωμάτιο δεν ήταν μακριά από τον σταθμό termini, βέβαια θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλαγή και να κατέβουμε στη στάση cavour που ήταν ακόμη πιο κοντά, αλλά δεν το γνωρίζαμε εκείνη τη στιγμή.
Το ξενοδοχείο που μείναμε είναι το DNB HOUSE HOTEL, τώρα το βρίσκω στο internet με την ονομασία BASILICA HOTEL. Πολύ καλό κατάλυμα, δίπλα σε 2 σταθμούς μετρό (το termini μάλιστα είναι ένας από τους πιο κεντρικούς σταθμούς στη Ρώμη) , σουπερμάρκετ σε απόσταση αναπνοής, αμέτρητα μαγαζιά για να φας και φυσικά το πιο εκπληκτικό τζελάτο που έχω φάει στη ζωή μου στη GELATERIA S.M. MAGGIORE. Θα μέναμε 8 με 13 Ιουλίου, στη τιμή περί τα 300 ευρώ -δλδ 150 το άτομο- ήταν η δωρεάν ακύρωση και πρωινό. Εμένα ως τιμή μου φάνηκε πολύ καλή, ειδικά αν αναλογιστώ το πόσο πλήρωσα Παρίσι και Βέλγιο. Υποθέτω πως στη Ρώμη θα υπάρχουν ακόμη πιο οικονομικές επιλογές, αλλά 1. όποτε έχω νοικιάσει airbnb έχω φάει φόλα και 2. ήθελα ένα κατάλυμα να είναι σχετικά κεντρικά και κοντά σε όλα, για να μη χάνουμε χρόνο στις μετακινήσεις (όπως πάθαμε στο Παρίσι). Η ρεσεψιόν ευγενέστατη, το δωμάτιο τεράστιο, με διπλό xl κρεβάτι, καναπέ κρεβάτι, γραφείο, τηλεόραση, δωμάτιο ντουλάπα και ένα υπέροχο μπάνιο, με θέα σε αυλή και πολλούς αναγεννησιακούς και χριστιανικούς πίνακες μέσα στο δωμάτιο. Αν καταλάβαμε καλά το ξενοδοχείο ήταν κάποτε μοναστήρι; Δεν ξέρω, γιατί όπως περιμέναμε το ασανσέρ και καθώς άνοιγε είδαμε τη πρώτη καθολική καλόγρια να κατεβαίνει. Τις επόμενες ημέρες τις βλέπαμε συστηματικά. Το δωμάτιο καθαριζόταν καθημερινά, μας άλλαζαν σεντόνια και πετσέτες, είχε σεσουάρ και τα κλασικά σαπουνοειδή. Το μόνο ντεφό για εμένα ήταν πως ακούγαμε τη φασαρία στον δρόμο (καλά στη Ρώμη κάθε 10 λεπτά περνάει κάποιο ασθενοφόρο) και φυσικά τους φόρους που πληρώνεις, οι οποίοι αν θυμάμαι σωστά ήταν γύρω στα 40 ευρώ; Αλλά νομίζω πως αυτό θα ισχύει σε όλα τα καταλύματα στη Ρώμη. Εγώ το προτείνω ανεπιφύλακτα, θα έμενα ξανά.
Πριν φτάσουμε στο δωμάτιο, σταματήσαμε στο σούπερμαρκετ για να πάρουμε τη καθιερωμένη εξάδα με νερά και φυσικά διάφορα σνακ για τις ξαφνικές λιγούρες, καθώς επίσης και σαμπουάν-conditioner. Οι τιμές στα σούπερμαρκετ της Ρώμης τσιμπημένες, δηλαδή οι σοκολάτες μέγεθος lacta ξεκινούσαν από 5 ευρώ και έφταναν 14, το ίδιο και τα μπισκότα, τα πατατάκια το μεγάλο μέγεθος στα 3 ευρώ και το νεράκι ίδιες τιμές με την Ελλάδα.
Φτάνουμε ξενοδοχείο και αφού τακτοποιηθήκαμε και κάναμε ένα ντουζ, έπρεπε να φύγουμε γιατί στις 14:00 είχα κλείσει τουρ στο Κολοσσαίο, Ρωμαϊκή αγορά και στον Παλατινο λόφο. Το Κολοσσαίο με τα πόδια από το δωμάτιο μας ήταν κανένα δεκαλεπτάκι, εμείς αποφασίσαμε βέβαια να πάρουμε το μετρό. Στο δρόμο αντικρίσαμε για πρώτη φορά τη τζελατερία της καρδιάς μας. Ουρά, κακό, επειδή μας περίσσευε χρόνος αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε. Φτάνει η σειρά μας και ζητάω από την κοπέλα να μου προτείνει την αγαπημένη της γεύση.. ''bitter chocolate'' μου λέει. Εγώ της σοκολάτας δεν είμαι και γενικά στο παγωτό προτιμώ περίεργες γεύσεις. Της λέω οκ συν μια μπάλα φυστίκι. Παγωτό φυστίκι έχω φάει καλύτερο (amazing chocolate Ηλιούπολη, δοκιμάστε το!), αυτή τη σοκολάτα δεν την έχω γευτεί ξανά, ακόμη με στοιχειώνει. Φυσικά το μαγαζί το επισκεπτόμασταν καθημερινά, αφού απείχε από το δωμάτιο 5 μόλις λεπτά. Νομίζω η μπάλα ήταν γύρω στα 2 ευρώ. Δοκιμάσαμε και άλλες γεύσεις, όπως φράουλα σορμπέ, ροδάκινο, αμύγδαλο (στο δε αμύγδαλο γευόσουν.. δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς, αλλά ένιωθες την υφή του αμυγδάλου 10/10!) και κάτι τζενέρικ που έπαιρνε η αδελφή μου τύπου φερέρο (που οκ στην Ιταλία επιβάλλεται). Ο,τι κι αν φάγαμε ήταν εξαιρετικό.
Ακολουθεί φωτό από τη παγωτολατρεία (ο καλύτερος συνδυασμός bitter chocolate και αμύγδαλο) :
Τα πατατάκια στη Ρώμη επίσης θεϊκά!
Κατεβαίνουμε στη στάση Colosseum (μία στάση από το ξενοδοχείο μας), άπειρος κόσμος, πολλοί να κάνουν ουρά μπροστά από μια σαν πηγή για δωρεάν νερό, εμείς να μη μπορούμε να βρούμε το πως θα μπούμε στο Κολοσσαίο.
Μετά από μια μικρή περιπλάνηση ήμασταν στην ουρά για να μπούμε. Εδώ να πω πως τη περίοδο που πήγαμε στην Ρώμη, είχε κύμα καύσωνα που άγγιξε και τους 40 βαθμούς, εμείς όμως είχαμε προετοιμαστεί, φορούσαμε καθημερινά αντηλιακό και πάντα μπόλικο νερό στις τσάντες μας. Περνάμε από διπλό έλεγχο, κάτι που μας συνέβη σχεδόν σε όλες τις ατραξιόν. Δείχνουμε εισιτήριο, οι τσάντες κι εμείς σκανάρισμα, ταυτότητες κι εκεί που τα μάζευες όλα, έπρεπε ξανά μανά τα ίδια.
Το Κολοσσαίο επιβλητικό, αλλά να πω την αμαρτία μου, απ'έξω μου άρεσε περισσότερο.. Έκαναν και έργα βέβαια μέσα. Είδαμε κάθε γωνιά, βγάλαμε και τις καθιερωμένες φωτογραφίες και συνεχίσαμε προς το Παλατινό λόφο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Η αδελφή μου ήδη τα είχε παίξει και στα μισά της ανάβασης άρχισε η αστειόγκρίνια. Όταν πια ανεβήκαμε πάνω, άρχισε να φυσάει ένας αέρας, μας δρόσισε η αλήθεια είναι, αλλά φάγαμε και λίγο χώμα. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς τη Ρωμαϊκή Αγορά, στη διαδρομή βρήκαμε μια πηγή, φυσικά και ήπιαμε τόνους νερό και ρίξαμε και πάνω μας, διότι η ζέστη ήταν απάλευτη σε συνδυασμό με την κίνηση. Η Ρωμαϊκή Αγορά δεν μπορώ να πω πως με εντυπωσίασε, εξάλλου στην Ελλάδα τα είχαμε φτιάξει καλύτερα, ωστόσο η διαδρομή ήταν ευχάριστη. Κάπου στο τέλος της, βλέπουμε ένα τεράααστιο λευκό σαν αρχαίο, κτίριο, που δεν ξέραμε περί τίνος πρόκειται, το μόνο που ήξερα ήταν πως με τραβούσε να πάω κι ενώ νομίζαμε πως ήταν κοντά μας, μια απόσταση την είχε.
Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμαστε μπροστά από το εθνικό μνημείο Vittorio Emanuele. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό, κάθε λεπτομέρεια από τα αγάλματα μέχρι τα σκαλιά σου τραβούσε το μάτι. Αρχίσαμε την ανάβαση μέχρι το τελευταίο επίπεδο, από εκεί έβλεπες όλη τη Ρώμη. Από τα δεξιά το Κολοσσαίο.. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη γοητεία της αιώνιας πόλης.
Ναι μεν ήταν στο bucket list μου, αλλά δεν καιγόμουν και να πάω.. Κι όμως η Ρώμη είναι μια πόλη που κάθε γωνιά της έχει και μια ιστορία, τα κτίρια είναι πολύχρωμα, σου βγάζουν μια ζεστασιά, οι πλατείες της έργο τέχνης, τα σοκάκια της λες και βρίσκεσαι σε κάποιο νησί. Ναι, η Ρώμη είναι ένα ανοιχτό μουσείο. Φανταστείτε να βλέπεις τόσην ομορφιά κάθε μέρα για όλη σου τη ζωή. Φυσικά μπήκαμε και μέσα στο κτίριο, όπου είχε δωρεάν είσοδο. Μέσα υπήρχαν διάφορα έργα τέχνης, πίνακες, γλυπτά. Εξερευνήσαμε κάθε άκρη, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι βλέπουμε, μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο. Μια ματιά ακόμη στη κυκλική πλατεία με τα αμάξια να περιδιαβαίνουν.. Είχε έρθει η ώρα να γευτούμε Ιταλικό φαγητό, διότι πλέον ατάκες όπως ''εξαιτίας της περνάω δεύτερο φανταριλίκι'' και ''βέβαια μετά από αυτό το ταξίδι θα χρειαστώ μεταμόσχευση ποδιών'' έπεφταν η μία πίσω από την άλλη και κάπως έπρεπε να συμμεριστώ τη κούραση και τη πείνα της μικρής μου αδελφής.
Ακολουθούν φωτογραφίες από Κολοσσαίο κλπ:
Πολύ ωραίο μαγαζί, δεν πάει το μάτι σου, όμως όλα όσα φάγαμε ήταν εξαιρετικά. Πρώτο ποτήρι κρασί.. έπειτα από το κρασί που ήπια στη Ρώμη, οτιδήποτε άλλο δεν πλησιάζει.
Πιτσοφωτογραφία:
Ala Due:
Το Βατικανό ήταν ο μόνος προορισμός που ήταν μακριά από το δωμάτιο, 20 λεπτά με μετρό και 10 λεπτά περπάτημα. Φτάνουμε νωρίτερα (ευτυχώς) και δείχνουμε το εισιτήριο μας σε έναν κύριο, υποτίθεται είχαμε cut the lines και μας λέει πως επειδή το κλείσαμε από εφαρμογή (headout) θα έπρεπε να πάμε στο meeting point. Να ψάχνουμε σαν τις τρελές το meeting point, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι, παρότι πρωί, μπόλικη υγρασία και πολύ συντηρητικό ντύσιμο, αφού ήταν κανόνας για να μπεις στους ναούς και στο Βατικανό (να μη φαίνονται τα γόνατα, το στήθος και οι ώμοι) εν τω μεταξύ εγώ είχα κάνει το πιο τουρλού ντύσιμο της ζωής μου, μπορντώ μακρύ φόρεμα με τιράντες κι από πάνω ένα μαύρο φλοραλ κροπ τοπ, μαύρα αθλητικά παπούτσια και έντονο κόκκινο σακίδιο, ''να σε πω τη μοίρα σου να σε πω το ριζικό σου'' το ονομάσαμε, η αδελφή μου γελούσε ασταμάτητα και ο κόσμος κοιτούσε κάπως περίεργα, αλλά εγώ το διασκέδαζα.
Ευτυχώς βρίσκουμε στο τσακ το meeting point, πιο χωμένο πεθαίνεις, απλά πήρε το μάτι μου μια μωβ λεζάντα, όπου ήταν και το χρώμα της εφαρμογής. Μας βάζουν κάτι σφραγιδάκια στα χέρια και ανηφορίζουμε προς το μουσείο του Βατικανού. Πράγματι το εισιτήριο ήταν cut the line, μπήκαμε άρχοντες και ξεκίνησε η περιήγηση. Η αδελφή μου είχε εκστασιαστεί, εγώ δεν συγκινήθηκα και ιδιαίτερα με τη πινακοθήκη, μιας που είχα πάει τα Χριστούγεννα Λούβρο και D'orsay. Είδαμε όλα τα εκθέματα, τους κήπους την Sistine Chapel, ειλικρινά δεν υπήρξε κάτι που να μην είδαμε, γυρίσαμε όλο το Βατικανό από άκρη σε άκρη. Εγώ από ένα σημείο κι έπειτα σωριαζόμουν στις καρέκλες που είχαν σε διάφορα σημεία του μουσείου.
Εμένα πάντως και κράξτε με, με εντυπωσίασε περισσότερο το ταβάνι πριν τη Sistine Chapel, όμως όσα είδαμε από αυτό το σημείο κι έπειτα ήταν μοναδικό και για του λόγου το αληθές:
Πως το κατάφεραν αυτό δεν ξέρω, όμως ο φωτισμός ήταν ακριβώς έτσι και η φωτογραφία δεν έχει υποστεί επεξεργασία.
Φυσικά στη καπέλα σιξτίνα δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, μάλιστα υπήρχε και μια ομάδα σεκιούριτι που όταν έπιανε κάποιον με κινητό ή φωτογραφική του ζητούσε να σταματήσει.
Στη καπέλα σιξτίνα υπήρχαν άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, μερικοί καθιστοί, άλλοι όρθιοι, όλοι με τα κεφάλια μας ψηλά θαυμάζοντας και ψάχνοντας τη ''φημισμένη δημιουργία του Αδάμ''. Καθίσαμε αρκετή ώρα, προσπαθώντας να δούμε όσα περισσότερα πιάνει το μάτι και συνεχίσαμε προς το κυλικείο του Βατικανού γιατί είχαμε πεινάσει. Αδιάφορα αυτά που πήραμε και τιμές Βατικανού, καταλαβαίνετε, με το που τελειώσαμε φύγαμε αμέσως για τους κήπους και ναι αξίζουν.
(Μπουτάρες ο Κύριος Ινδιάνος)
Ο ναός ήταν από τους ωραιότερους που έχω δει, επιβλητικός, χανόσουν μέσα. Επίσης οι Ιταλοί δεν αστειεύονταν με το dress code. Όποιος δεν ήταν ντυμένος ανάλογα, δεν έμπαινε στον ναό, όμως οι μικροπωλητές είχαν προνοήσει και μπορούσες να προμηθευτείς εσάρπες, δεν ξέρω σε τι τιμές.
Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου απ'έξω:
Η στριφογυριστή σκάλα:
Βασιλική του Αγίου Πέτρου τέλος και γρήγορα στο μετρό. Ο αρχικός μας στόχος ήταν να πάμε στο παλιότερο καφέ της Ευρώπης, το Antico Caffe Greco, αλλά συνειδητοποιήσαμε πως βρίσκεται στα Ισπανικά σκαλιά. Κατεβαίνουμε και στην ομώνυμη στάση. Το κακό με το μετρό στη Ρώμη είναι πως δεν υπάρχει κάποια σήμανση στις εξόδους για το που πας. Πέσαμε λοιπόν σε ένα δίλημμα, την έξοδο προς τα δεξιά ή την έξοδο προς τα αριστερά; Παιδιά, να πηγαίνετε πάντα όπου πηγαίνει πολύς κόσμος, άμα δεν ξέρετε. Η αδελφή μου, επειδή είχε κουραστεί με την απουσία προσανατολισμού μου, αποφάσισε να πάρει τα ηνία και πήγαμε προς τα δεξιά, που είχε και κυλιόμενες. Τι το ήθελε; Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε και ανεβαίναμε (κάποιες σκάλες δεν λειτουργούσαν κιόλας), γενικά πρέπει να ανεβαίναμε σκάλες για δέκα λεπτά.. κι από εκεί που το gps έλεγε 2 λεπτά ξαφνικά βλέπω 20.. Και βγαίνουμε σε έναν δρόμο. Κυριολεκτικά η έξοδος ήταν πάνω σε δρόμο, με τα αμάξια να τρέχουν, να κορνάρουν κλπ.. Καθοδική πορεία λοιπόν μέχρι να βγούμε από τη Μόρια. Φυσικά το πεδίον του Άρεως πεντακάθαρο μπροστά στο μετρό της Ρώμης.
Κι αφού βρήκαμε πολιτισμό, θαυμάσαμε τα Ισπανικά σκαλιά, που οκ, τουλάχιστον τη μέρα δεν ήταν ΤΟ ΤΡΟΜΕΡΟ, δηλαδή και να μην τα είχα δει, δεν θα ένιωθα πως λείπει κάτι. Βγάλαμε και τις καθιερωμένες φωτογραφίες, φυσικά με χρονόμετρο, καθώς μετά από 2-3 λεπτά η πολιτσία σου λέει να φύγεις, είδαμε και τους μεγάλους οίκους στα στενά και φτάσαμε επιτέλους στο καφέ..
Συνεχίσαμε κάνοντας βόλτες, μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά και φυσικά στα sephora, δεν μας συγκίνησε κάτι και γυρίσαμε στο δωμάτιο. Εν τω μεταξύ εγώ είχα αδιαθετήσει από τη πρώτη μέρα, με το που φτάσαμε Ρώμη και γιατί το λέω αυτό; Φανταστείτε να περπατάς με 40 βαθμούς, ο ήλιος πάνω σου και να είσαι και αδιάθετος.. Εκείνη τη μέρα κάναμε 50.000 βήματα και για εμένα ήταν η πιο κουραστική απ'όλες. Κάναμε μπάνιο, κοιμηθήκαμε αρκετά και το βράδυ αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μπεργκεράδικο κοντά στο δωμάτιο μας και μετά για παγωτό στην λατρεμένη τζελατερία.
Το μαγαζάκι που φάγαμε το μπέργκερ, το έχει ένας πολύ συμπαθής κύριος, ο οποίος παίρνει τις παραγγελίες από τον πάγκο, φτιάχνει τα μπέργκερ παράλληλα και πληρώνεται, κοινώς one man show. Ο χώρος μικρός, αλλά κουκλίστικος, ευτυχώς οι περισσότεροι είχαν take away και βρήκαμε να κάτσουμε, πολύς κόσμος γενικά, οπότε όπως καταλαβαίνετε περιμέναμε κάμποσο, αλλά δεν μας πείραξε. Το μπέργκερ αρκετά νόστιμο, ποιοτικές πρώτες ύλες αν και μικρούλι. Στα 13 ευρώ, συν 4 οι πατάτες και 1,5 ευρώ το μπουκαλάκι νερό. Πολύ πρόσχαρος κύριος, του άφησα και 5 ευρώ tips, γιατί φαινόταν να το πονάει αυτό που κάνει και με πολύ μεράκι! Το μαγαζί λέγεται: Τ. & C. BURGER LAB, θα ξαναπήγαινα.
Η βραδιά μας όμως δεν θα τελείωνε εδώ, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το Κολοσσαίο φωτισμένο και η αλήθεια είναι πως το βράδυ του πήγαινε ακόμη περισσότερο. Σε κάποιες ταράτσες υπήρχαν θερινά σινεμά με θέα το Κολοσσαίο, μάλιστα σε ένα παιζόταν το Αντώνιος και Κλεοπάτρα, με το κλασικό σπικάζ ala Ιταλικά. Εκείνη τη στιγμή ευχηθήκαμε να ξέρουμε Ιταλικά για να βιώσουμε αυτή την εμπειρία. Ένα ανεπαίσθητο αεράκι μας διαπερνούσε. Τυχεροί οι Ιταλοί. Μερικές φωτογραφίες μπροστά από το Κολοσσαίο, τζελάτο και ύπνο μετά τις δώδεκα, γιατί η μέρα είχε αλλάξει και πλέον είχαν φτάσει τα γενέθλια μου..
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο..
Attachments
Last edited:
