Η ιστορία ξεκινά με ένα παζλ. Ένα τρισδιάστατο παζλ με καμιά χιλιάδα κομμάτια όλα με την ίδια παράσταση πάνω : Παράθυρα. Το Empire State ! Αν καταφέρεις να το συναρμολογήσεις θα σε πάω να δεις το πραγματικό, υποσχέθηκα στον 13χρονο γιο μου όταν Πάσχα του 2001 τάδειασε από το κουτί του.
Και νάμαστε τώρα Αύγουστο την ίδια χρονιά πάνω από τους πάγους της Γροιλανδίας στην πτήση Φρανκφούρτη - Σαν Φρανσίσκο. Είχα ξανακάνει το ίδιο περίπου ταξίδι πρίν δυόμισι χρόνια με την συμβία. Τώρα είμαστε γκρουπ 20 ατόμων σε ένα από τα τελευταία ταξίδια του Manos. Μετά σύντομη προσγείωση για ανεφοδισμό σε ένα ερημικό αεροδρόμιο στην περιοχή των μεγάλων λιμνών του Καναδά, το Τζάμπο της Lufthansa μας φέρνει αργά το μεσημέρι στον προορισμό μας. Το ξενοδοχείο στο κέντρο (Market St.) και πέφτουμε για λίγη ξεκούραση.
Αργά το απόγευμα οι μισοί που καταφέραμε και ξυπνήσαμε - οι άλλοι λογω του jet lag κοιμήθηκαν ως το πρωί της επομένης - πάμε προς τις αποβάθρες Fisherman's Wharf, ένα από τα σημεία βραδυνής ζωής στο S.F., για μια πρώτη βόλτα. Κοντά στο ξενοδοχείο η αφετηρία των περίφημων τραμ. Επειδή η πόλη κατα ένα μέρος είναι κτισμένη σε λοφώδες έδαφος - πράγμα σπάνιο για Αμερικανική μεγαλούπολη - τα τραμ στην συγκεκριμένη περιοχή γαντζώνουν από ένα κινούμενο συρματόσχοινο σε αυλάκι μέσα στο οδόστρωμα.
Το χειροκίνητο και θορυβώδες μηχανικό σύστημα με μοχλούς, σε ανοικτό χώρο του μπροστινού μέρους που το χειρίζεται μηχανοδηγός και η εμφάνισή τους που παραπέμπει αρκετές δεκαετίες στο παρελθόν, κάνουν τα τραμ αυτά γραφικά και ιδιαίτερα δημοφιλή στους τουρίστες και όχι μόνο. Στα μέσα της διαδρομής κατεβαίνουμε για μια βόλτα στην Τσάινα Τάουν. Συνεχίζουμε για το τέρμα στις αποβάθρες. Φαγάδικα με τη σειρά και στα πεζοδρόμια να βράζουν καζάνια με τεράστια καβούρια. Καθόμαστε και παίρνουμε από ένα. Μετά το φαγητό και τις βόλτες στην πιο γνωστή αποβάθρα την Pier 39, εντοπίζουμε ένα τζαζ κλαμπ - κατασκευή όλο ξύλο - και κάνουμε να μπούμε. Τι ηλικία είναι ο νεαρός ; μας κάνει ο μαύρος πορτιέρης και δείχνει το γιο μου. Πάμε να διαμαρτυρηθούμε : μα θα πιει πορτοκαλάδα κλπ. Μας διώχνει ευγενικά. Είχε πάει και μεσάνυχτα εν τω μεταξύ, αραίωσε και ο κόσμος, μπαίνουμε όλοι μαζί σε μιά λιμουζίνα και γυρίζουμε σαν λόρδοι στο ξενοδοχείο.
Την επομένη στην ξενάγηση της πόλης πέρασμα από την περίφημη γέφυρα Golden Gate. Μαθαίνουμε και την ιστορία για το χρώμα της. Όταν την έφτιαξαν, λέει, την αστάρωσαν με μίνιο και ετοιμαζόταν να την βάψουν. Την είδαν όμως ξημερώματα με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να αντανακλούν χρυσοκόκκινες λάμψεις και τους άρεσε τόσο που την άφησαν με το μίνιο. Στο βάθος του κόλπου το νησάκι Αλκατράζ όπου οι διαβόητες φυλακές - τουριστικό αξιοθέατο σήμερα. Σε μια στροφή του δρόμου σε έναν λόφο μια σειρά από καλοσυντηρημένα παλιά σπίτια βικτωριανής εποχής που διασώθηκαν από την μεγάλη πυρκαγιά και από πίσω οι κορυφές των ουρανοξυστών του κέντρου. Οι "έξι κυρίες". Το πιο φωτογραφισμένο σημείο της πόλης !
Το ίδιο βράδυ θα απολαύσουμε παράσταση της AIDA στο Orpheum theatre απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Την άλλη μέρα επισκεπτόμαστε ένα δάσος με Σεκόγιες τα γιγαντιαία αυτά έλατα που στην Καλιφόρνια μπορούν να φτάσουν τα 135 μέτρα ύψος, 14 μέτρα περίμετρο κορμού στη βάση και 3500 έτη ζωής ! Το δάσος σαν οργανωμένο πάρκο με εισιτήριο, κατατοπιστικότατους χάρτες, κυλικεία, τουαλέτες, σουβενίρ, χαραγμένες διαδρομές και φυσικά απόλυτη καθαριότητα. Το μεσημέρι της επόμενης μια σύντομη πτήση μας φέρνει στο Λος Άντζελες. Το ξενοδοχείο της αλυσίδας Best Western σε κεντρική περιοχή όλο γραφεία, ενώ από τη βόλτα στο Μαλιμπού και τη Σαντα Μόνικα δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ. Οι κυρίες της παρέας όμως ενθουσιάστηκαν γιατί τα μέρη τους ήταν γνωστά από σήριαλ της TV. Μεσάνυχτα το ίδιο βράδυ πίνουμε το ποτό μας στον 35ο όροφο του ξενοδοχείου Westin Bonaventure. Τα ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρια μέ το σχήμα του κτιρίου. Φεύγοντας έπαιρνες το ποτήρι για σουβενίρ. Από την πανοραμική τζαμαρία βλέπουμε ουρανοξύστες με γραφεία πολλά από τα οποία ήταν φωτισμένα και εργαζόταν όλη νύχτα. Κατά τη 1.30 φεύγουμε για το ξενοδοχείο μας με τα πόδια. Τα ασανσέρ εξωτερικά του κτιρίου και όλο τζάμι. Κοιτάς κάτω και σε πιάνει ίλιγγος. Οι δρόμοι τελειως έρημοι από ανθρώπους. Μόνο αυτοκίνητα. Περνάμε δίπλα από ένα ημιυπόγειο γυμναστήριο γεμάτο κόσμο.
Οι δύο μέρες που ακολούθησαν ήταν αφιερωμένες η πρώτη σε ξενάγηση της πόλης και επίσκεψη στα κινηματογραφικά στούντιο της Universal και η δεύτερη στην Disney world. Η ξενάγηση δεν είχε και φοβερό ενδιαφέρον. Κινέζικο θέατρο με τα αστέρια των ηθοποιών, παλιά πόλη, Μπέβερλι Χίλς κλπ. Στα στουντιο της Universal ζεις την δράση των ταινιών Jurassic park, King kong, E.T. Earthquake, Twister, διάφορα τρυκ με πλημμύρες, πυρκαγιές κλπ. Για έναν 13χρονο αυτά και η Disney world βεβαια είναι το απόλυτο όνειρο. Πρωί της επομένης και οδικώς για Λας Βέγγας. Βγαίνουμε από L.A. συνοικισμούς κλπ και το τοπίο σιγά σιγά μετατρέπεται σε έρημο. Απέραντο πεδινό έδαφος αλλά άγονο. Στο βάθος μερικά βραχώδη βουνά. Που και που λίγοι θάμνοι και κάκτοι. Ο αυτοκινητόδρομος με λίγη κίνηση. Ξεροί θάμνοι σε σχήμα σφαιρικό κυλούν από τον αέρα όπως στα καουμπόικα έργα. Ένα τραίνο στο βάθος με δυο μηχανές και αναρίθμητα φορτηγά βαγόνια. Μια τεράστια επιγραφή με αραδιασμένες πέτρες στην πλαγιά ενός λόφου μας πληροφορεί : Calico. Ήταν χωριό του 1880 με ορυχείο ασημιού. Συντηρημένο και αναπαλαιωμένο αποτελεί τουριστική ατραξιόν. Ξύλινα σπίτια και καταστήματα, το απαραίτητο Saloon, το γραφείο του Σερίφη, η τράπεζα, η φυλακή ακόμα και ο πιανίστας που παίζει έξω από το σαλούν. Καμιά τριανταριά καουμπόιδες και γυναίκες με ρούχα εποχής κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο κάνοντας διάφορα. Σε συλλαμβάνει π.χ. ο σερίφης και σε κλείνει στη φυλακή ή πάνε δυο - τρεις και ληστεύουν την τράπεζα και πέφτει πιστολίδι με άσφαιρα κλπ. Ένα τραινάκι σε πάει μιά μικρή διαδρομή στο ορυχείο. Μια εικόνα του Far West όπως την ξέρουμε περισσότερο από τον Λούκι Λούκ και λιγότερο από τον κινηματογράφο. Συνεχίζουμε και στη μέση του πουθενά ένα αναψυκτήριο - ρεστωράν "The Mad Greek". Ο ιδιοκτήτης Έλληνας (από Σπάρτη αν θυμάμαι). Σε ένα πάσσαλο μπροστά ταμπέλλες με βέλη : Αθήνα 14356 km, Μύκονος 13875 km και άλλα τέτοια. Μας καλοσωρίζει και μας κερνά πορτοκαλάδες. Φθάνουμε στο L.V. και καταλύουμε στο ξενοδοχείο - καζίνο Εξκάλιμπερ, στην περιοχή Στρίπ όπου "όλα είναι ψεύτικα εκτός από το χρήμα" Το σχήμα του σαν Μεσαιωνικό κάστρο και το προσωπικό μέσα ντυμένο με ρούχα ίδιας εποχής. Στην λίμνη έξω ένας τεράστιος μηχανικός δράκος κόβει βόλτες κάθε τόσο βγάζοντας φωτιές από τα ρουθούνια ενώ ο μάγος Μέρλιν τον εξορκίζει.
Στο ισόγειο του Σίζαρς Πάλλας όπου γευόμαστε το παγωτό μας το βράδυ, ολόκληρη εσωτερική πόλη. Δρόμοι, πλατείες με πολυτελή καταστήματα και καταλληλα φωτισμένη οροφή που σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο ύπαιθρο. Παραστάσεις από αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Ένας Δούρειος Ίππος με πόρτα στην κοιλιά. Μέχρι εδώ καλά, αλλά του πρόσθεσαν να εξακοντίζει λάμψεις και ακτίνες. Σαν όπλο ισχύος δηλαδή και όχι πονηριάς. Ένα μεγάλο μαρμάρινο γλυπτό ανακατεύει εποχές και πρόσωπα σε ένα ιστορικό αλαλούμ. Παρέα ο Ηρακλής με τον θεό Ποσειδώνα, τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο και τις οίδε ποιόν ακόμα.
Την άλλη μέρα στο φράγμα του Hoover και στην πτήση με αεροπλανάκια στο φαράγγι του Grand Canyon έστειλα το παιδί και εγώ προτίμησα την δροσιά της πισίνας ενώ όλοι οι υπόλοιποι του γκρουπ πήγαν στον γύρο με πούλμαν. Στο 12θέσιο Piper που είχα ανεβεί στο προηγούμενο ταξίδι το καλύτερο ήταν να σου τύχει να καθίσεις στην άδεια θέση του συγκυβερνήτη ! Η πτήση διαρκεί κάπου 1 ώρα και τα αλλεπάληλα σλάλομ ανάμεσα στα βράχια σου κόβουν την ανάσα. Υπάρχουν και τουρς με ελικόπτερα ακόμη και με γουρούνες ! Το καλύτερο βέβαια και πιό αυθεντικο είναι με άλογα. Το βράδυ με ταξί πάμε στην Φρήμοντ Στρητ στην άλλη περιοχή καζίνων του L.V. την πιο παλιά και όχι τόσο τουριστική. Ονόματα διαφορετικά από τα μοντέρνα παλάτια του Στριπ : Four Queens, Binion's Horseshoe .... χωρίς εξεζητημένο σχεδιασμό του κτιρίου αλλά με χιλιάδες λαμπιόνια στην πρόσοψη. Πάνω από το δρόμο σε ύψος 15 μέτρων εκατοντάδες χιλιάδων λαμπιόνια σχηματίζουν μια οθόνη 30 χ 400 μέτρα. Κάθε μια ώρα και για 10 λεπτά σβήνουν τα εξωτερικά φώτα των καζίνο και η οθόνη ανάβει σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων. Μια καουμπόισσα με κοντή φουστίτσα σχηματισμένη με φώτα νέον. Απέναντί της έξω από το Golden Nugget ένας παρόμοιος καουμπόι κουνάει το χέρι κάνοντάς μας νόημα να μπούμε. Μπαίνουμε για φαγητό στο μπουφέ. Περνάμε από σαλόνια όπου η μυρωδιά του καπνού έχει εμποτίσει ακόμη και τη βαρειά ξύλινη διακόσμηση. Ατμόσφαιρα για πραγματικούς παίκτες. Μετά το φαγητό όταν βγαίνουμε στο δρόμο, στη φωτεινή οθόνη χορεύτριες και ποτήρια σαμπάνιας μας αποχαιρετούν με το Viva Las Vegas. Συναισθήματα μελαγχολίας αλλά και ενδόμυχη σκέψη ότι κάποια μέρα θα ξανάρθουμε.
Την άλλη από τα ξημερώματα μια τελευταία βόλτα στο Στριπ. Γυρίζω και δοκιμάζω στη ρουλέτα. Μονά - ζυγά. Κάποια στιγμή έρχεται ο γιός να μου πει ότι σε λίγο πρέπει να παραδώσουμε τα δωμάτια (φεύγαμε το ίδιο βράδυ). Σε 10 δευτερόλεπτα δέχομαι παρατήρηση από τον κρουπιέρη : To παιδί όχι εδώ ! Τι να κάνω, εξαργυρώνω και βρίσκομαι να κερδίζω 200 $ Τα ξόδεψα μέχρι σεντ σε κράτηση του δωματίου μέχρι το βράδυ, σε ένα αρχοντικό γεύμα και ένα βασιλικό δείπνο. Ότι ψιλό απέμεινε τόριξα στον τελευταίο κουλοχέρη φεύγοντας. Ανεμομαζώματα - ανεμοσκορπίσματα που λένε.
Βραδυνή πτήση για Νέα Υόρκη. Το κόλπο των τουριστικών γραφείων : έξι ώρες πτήση συν τρείς η διαφορά ώρας πάει η νύχτα, κερδίζουμε μια διανυκτέρευση. 6 το πρωί προσγειονόμαστε με προγραμματισμένη την ξενάγηση για τις 9 και πάμε στους Δίδυμους Πύργους για πρωινό. Μπροστά ακριβώς σε ένα χαμηλό κτίριο με θολωτή οροφή και δένδρα για εσωτερικό ντεκόρ υπήρχε κυλικείο όπου πίνουμε τα καφεδάκια μας. Απέναντι το άγαλμα της Ελευθερίας. Φωτογραφίζουμε όπως όπως γιατί οι πύργοι ήθελαν ευρυγώνιο ενώ το άγαλμα τηλεφακό. Ξενάγηση εκτενέστατη στο Μανχάταν, με ολίγο Μπρούκλιν και Χάρλεμ από μία καταπληκτική ξεναγό και αργά το μεσημέρι ξενοδοχείο στην Park Ave. κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Παρατηρούμε ότι δεν υπάρχει 13ος όροφος, από τον 12ο δηλαδή πας στον 14ο.
Απόγευμα και βόλτα με τα πόδια στο Ροκφέλερ Σέντερ. Μια γυναίκα με παιδικό καροτσάκι προσπαθεί να κατεβεί τα 10-15 σκαλιά μιάς εκκλησίας. Δυο νεαροί μαύροι με αγριωπή εμφάνιση ανεβαίνουν αμέσως τη σκάλα και την βοηθούν να κατεβάσει το καροτσάκι. Ένα απλό ευχαριστώ. Τι πιο φυσικό.... Το βράδυ όλη η παρέα στο κέντρο της πόλης και του κόσμου ολόκληρου : Times square. Την τελευταία μέρα σειρά είχε το μουσείο Φυσικής Ιστορίας όπου πήγαμε με το μετρό στην περιοχή του Σέντραλ Πάρκ, το πολυτελές ξενοδοχείο Waldorf Astoria δίπλα στο δικό μας, ο κεντρικός σιδ. σταθμός και τέλος ο σκοπός για τον οποίο έγινε όλο το ταξίδι, η κορυφή του Empire State. Βγάζεις εισιτήριο στο υπόγειο και παίρνοντας ένα από τα καμιά δεκαριά ταχύτατα ασανσέρ ανεβαίνεις στον 70 από εκεί παίρνεις άλλο μέχρι τον 86 από όπου βλέπεις πανοραμικά την πόλη. Υπάρχει και ένα μικρότερο ασανσέρ που σε ανεβάζει άλλους κάπου 16 ορόφους στην μύτη του ουρανοξύστη ακριβώς κάτω από την κεραία. Εκεί σε μικρό χώρο βλέπεις πανοραμικά πίσω από τζαμαρία. Το θέαμα της πόλης είναι μοναδικό από πάνω αρκεί να πετύχεις και καλό καιρό. Τα 50ώροφα μπροστά φαντάζουν νάνοι και μόνο μακριά στο βάθος οι μέλλοντες να υπάρχουν ακόμη για 21 μέρες Δίδυμοι Πύργοι συναγωνίζονται ίσοις όροις. Με μια νυχτερινή κρουαζιέρα γύρω από το φωτισμένο Μανχάταν αποχαιρετούμε την Ν.Υ. Θα την ξαναθυμόμασταν σε λίγες μέρες..... ΤΕΛΟΣ
Και νάμαστε τώρα Αύγουστο την ίδια χρονιά πάνω από τους πάγους της Γροιλανδίας στην πτήση Φρανκφούρτη - Σαν Φρανσίσκο. Είχα ξανακάνει το ίδιο περίπου ταξίδι πρίν δυόμισι χρόνια με την συμβία. Τώρα είμαστε γκρουπ 20 ατόμων σε ένα από τα τελευταία ταξίδια του Manos. Μετά σύντομη προσγείωση για ανεφοδισμό σε ένα ερημικό αεροδρόμιο στην περιοχή των μεγάλων λιμνών του Καναδά, το Τζάμπο της Lufthansa μας φέρνει αργά το μεσημέρι στον προορισμό μας. Το ξενοδοχείο στο κέντρο (Market St.) και πέφτουμε για λίγη ξεκούραση.
Αργά το απόγευμα οι μισοί που καταφέραμε και ξυπνήσαμε - οι άλλοι λογω του jet lag κοιμήθηκαν ως το πρωί της επομένης - πάμε προς τις αποβάθρες Fisherman's Wharf, ένα από τα σημεία βραδυνής ζωής στο S.F., για μια πρώτη βόλτα. Κοντά στο ξενοδοχείο η αφετηρία των περίφημων τραμ. Επειδή η πόλη κατα ένα μέρος είναι κτισμένη σε λοφώδες έδαφος - πράγμα σπάνιο για Αμερικανική μεγαλούπολη - τα τραμ στην συγκεκριμένη περιοχή γαντζώνουν από ένα κινούμενο συρματόσχοινο σε αυλάκι μέσα στο οδόστρωμα.
Το χειροκίνητο και θορυβώδες μηχανικό σύστημα με μοχλούς, σε ανοικτό χώρο του μπροστινού μέρους που το χειρίζεται μηχανοδηγός και η εμφάνισή τους που παραπέμπει αρκετές δεκαετίες στο παρελθόν, κάνουν τα τραμ αυτά γραφικά και ιδιαίτερα δημοφιλή στους τουρίστες και όχι μόνο. Στα μέσα της διαδρομής κατεβαίνουμε για μια βόλτα στην Τσάινα Τάουν. Συνεχίζουμε για το τέρμα στις αποβάθρες. Φαγάδικα με τη σειρά και στα πεζοδρόμια να βράζουν καζάνια με τεράστια καβούρια. Καθόμαστε και παίρνουμε από ένα. Μετά το φαγητό και τις βόλτες στην πιο γνωστή αποβάθρα την Pier 39, εντοπίζουμε ένα τζαζ κλαμπ - κατασκευή όλο ξύλο - και κάνουμε να μπούμε. Τι ηλικία είναι ο νεαρός ; μας κάνει ο μαύρος πορτιέρης και δείχνει το γιο μου. Πάμε να διαμαρτυρηθούμε : μα θα πιει πορτοκαλάδα κλπ. Μας διώχνει ευγενικά. Είχε πάει και μεσάνυχτα εν τω μεταξύ, αραίωσε και ο κόσμος, μπαίνουμε όλοι μαζί σε μιά λιμουζίνα και γυρίζουμε σαν λόρδοι στο ξενοδοχείο.
Την επομένη στην ξενάγηση της πόλης πέρασμα από την περίφημη γέφυρα Golden Gate. Μαθαίνουμε και την ιστορία για το χρώμα της. Όταν την έφτιαξαν, λέει, την αστάρωσαν με μίνιο και ετοιμαζόταν να την βάψουν. Την είδαν όμως ξημερώματα με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να αντανακλούν χρυσοκόκκινες λάμψεις και τους άρεσε τόσο που την άφησαν με το μίνιο. Στο βάθος του κόλπου το νησάκι Αλκατράζ όπου οι διαβόητες φυλακές - τουριστικό αξιοθέατο σήμερα. Σε μια στροφή του δρόμου σε έναν λόφο μια σειρά από καλοσυντηρημένα παλιά σπίτια βικτωριανής εποχής που διασώθηκαν από την μεγάλη πυρκαγιά και από πίσω οι κορυφές των ουρανοξυστών του κέντρου. Οι "έξι κυρίες". Το πιο φωτογραφισμένο σημείο της πόλης !
Το ίδιο βράδυ θα απολαύσουμε παράσταση της AIDA στο Orpheum theatre απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Την άλλη μέρα επισκεπτόμαστε ένα δάσος με Σεκόγιες τα γιγαντιαία αυτά έλατα που στην Καλιφόρνια μπορούν να φτάσουν τα 135 μέτρα ύψος, 14 μέτρα περίμετρο κορμού στη βάση και 3500 έτη ζωής ! Το δάσος σαν οργανωμένο πάρκο με εισιτήριο, κατατοπιστικότατους χάρτες, κυλικεία, τουαλέτες, σουβενίρ, χαραγμένες διαδρομές και φυσικά απόλυτη καθαριότητα. Το μεσημέρι της επόμενης μια σύντομη πτήση μας φέρνει στο Λος Άντζελες. Το ξενοδοχείο της αλυσίδας Best Western σε κεντρική περιοχή όλο γραφεία, ενώ από τη βόλτα στο Μαλιμπού και τη Σαντα Μόνικα δεν εντυπωσιάστηκα και πολύ. Οι κυρίες της παρέας όμως ενθουσιάστηκαν γιατί τα μέρη τους ήταν γνωστά από σήριαλ της TV. Μεσάνυχτα το ίδιο βράδυ πίνουμε το ποτό μας στον 35ο όροφο του ξενοδοχείου Westin Bonaventure. Τα ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρια μέ το σχήμα του κτιρίου. Φεύγοντας έπαιρνες το ποτήρι για σουβενίρ. Από την πανοραμική τζαμαρία βλέπουμε ουρανοξύστες με γραφεία πολλά από τα οποία ήταν φωτισμένα και εργαζόταν όλη νύχτα. Κατά τη 1.30 φεύγουμε για το ξενοδοχείο μας με τα πόδια. Τα ασανσέρ εξωτερικά του κτιρίου και όλο τζάμι. Κοιτάς κάτω και σε πιάνει ίλιγγος. Οι δρόμοι τελειως έρημοι από ανθρώπους. Μόνο αυτοκίνητα. Περνάμε δίπλα από ένα ημιυπόγειο γυμναστήριο γεμάτο κόσμο.
Οι δύο μέρες που ακολούθησαν ήταν αφιερωμένες η πρώτη σε ξενάγηση της πόλης και επίσκεψη στα κινηματογραφικά στούντιο της Universal και η δεύτερη στην Disney world. Η ξενάγηση δεν είχε και φοβερό ενδιαφέρον. Κινέζικο θέατρο με τα αστέρια των ηθοποιών, παλιά πόλη, Μπέβερλι Χίλς κλπ. Στα στουντιο της Universal ζεις την δράση των ταινιών Jurassic park, King kong, E.T. Earthquake, Twister, διάφορα τρυκ με πλημμύρες, πυρκαγιές κλπ. Για έναν 13χρονο αυτά και η Disney world βεβαια είναι το απόλυτο όνειρο. Πρωί της επομένης και οδικώς για Λας Βέγγας. Βγαίνουμε από L.A. συνοικισμούς κλπ και το τοπίο σιγά σιγά μετατρέπεται σε έρημο. Απέραντο πεδινό έδαφος αλλά άγονο. Στο βάθος μερικά βραχώδη βουνά. Που και που λίγοι θάμνοι και κάκτοι. Ο αυτοκινητόδρομος με λίγη κίνηση. Ξεροί θάμνοι σε σχήμα σφαιρικό κυλούν από τον αέρα όπως στα καουμπόικα έργα. Ένα τραίνο στο βάθος με δυο μηχανές και αναρίθμητα φορτηγά βαγόνια. Μια τεράστια επιγραφή με αραδιασμένες πέτρες στην πλαγιά ενός λόφου μας πληροφορεί : Calico. Ήταν χωριό του 1880 με ορυχείο ασημιού. Συντηρημένο και αναπαλαιωμένο αποτελεί τουριστική ατραξιόν. Ξύλινα σπίτια και καταστήματα, το απαραίτητο Saloon, το γραφείο του Σερίφη, η τράπεζα, η φυλακή ακόμα και ο πιανίστας που παίζει έξω από το σαλούν. Καμιά τριανταριά καουμπόιδες και γυναίκες με ρούχα εποχής κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο κάνοντας διάφορα. Σε συλλαμβάνει π.χ. ο σερίφης και σε κλείνει στη φυλακή ή πάνε δυο - τρεις και ληστεύουν την τράπεζα και πέφτει πιστολίδι με άσφαιρα κλπ. Ένα τραινάκι σε πάει μιά μικρή διαδρομή στο ορυχείο. Μια εικόνα του Far West όπως την ξέρουμε περισσότερο από τον Λούκι Λούκ και λιγότερο από τον κινηματογράφο. Συνεχίζουμε και στη μέση του πουθενά ένα αναψυκτήριο - ρεστωράν "The Mad Greek". Ο ιδιοκτήτης Έλληνας (από Σπάρτη αν θυμάμαι). Σε ένα πάσσαλο μπροστά ταμπέλλες με βέλη : Αθήνα 14356 km, Μύκονος 13875 km και άλλα τέτοια. Μας καλοσωρίζει και μας κερνά πορτοκαλάδες. Φθάνουμε στο L.V. και καταλύουμε στο ξενοδοχείο - καζίνο Εξκάλιμπερ, στην περιοχή Στρίπ όπου "όλα είναι ψεύτικα εκτός από το χρήμα" Το σχήμα του σαν Μεσαιωνικό κάστρο και το προσωπικό μέσα ντυμένο με ρούχα ίδιας εποχής. Στην λίμνη έξω ένας τεράστιος μηχανικός δράκος κόβει βόλτες κάθε τόσο βγάζοντας φωτιές από τα ρουθούνια ενώ ο μάγος Μέρλιν τον εξορκίζει.
Στο ισόγειο του Σίζαρς Πάλλας όπου γευόμαστε το παγωτό μας το βράδυ, ολόκληρη εσωτερική πόλη. Δρόμοι, πλατείες με πολυτελή καταστήματα και καταλληλα φωτισμένη οροφή που σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι στο ύπαιθρο. Παραστάσεις από αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Ένας Δούρειος Ίππος με πόρτα στην κοιλιά. Μέχρι εδώ καλά, αλλά του πρόσθεσαν να εξακοντίζει λάμψεις και ακτίνες. Σαν όπλο ισχύος δηλαδή και όχι πονηριάς. Ένα μεγάλο μαρμάρινο γλυπτό ανακατεύει εποχές και πρόσωπα σε ένα ιστορικό αλαλούμ. Παρέα ο Ηρακλής με τον θεό Ποσειδώνα, τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο και τις οίδε ποιόν ακόμα.
Την άλλη μέρα στο φράγμα του Hoover και στην πτήση με αεροπλανάκια στο φαράγγι του Grand Canyon έστειλα το παιδί και εγώ προτίμησα την δροσιά της πισίνας ενώ όλοι οι υπόλοιποι του γκρουπ πήγαν στον γύρο με πούλμαν. Στο 12θέσιο Piper που είχα ανεβεί στο προηγούμενο ταξίδι το καλύτερο ήταν να σου τύχει να καθίσεις στην άδεια θέση του συγκυβερνήτη ! Η πτήση διαρκεί κάπου 1 ώρα και τα αλλεπάληλα σλάλομ ανάμεσα στα βράχια σου κόβουν την ανάσα. Υπάρχουν και τουρς με ελικόπτερα ακόμη και με γουρούνες ! Το καλύτερο βέβαια και πιό αυθεντικο είναι με άλογα. Το βράδυ με ταξί πάμε στην Φρήμοντ Στρητ στην άλλη περιοχή καζίνων του L.V. την πιο παλιά και όχι τόσο τουριστική. Ονόματα διαφορετικά από τα μοντέρνα παλάτια του Στριπ : Four Queens, Binion's Horseshoe .... χωρίς εξεζητημένο σχεδιασμό του κτιρίου αλλά με χιλιάδες λαμπιόνια στην πρόσοψη. Πάνω από το δρόμο σε ύψος 15 μέτρων εκατοντάδες χιλιάδων λαμπιόνια σχηματίζουν μια οθόνη 30 χ 400 μέτρα. Κάθε μια ώρα και για 10 λεπτά σβήνουν τα εξωτερικά φώτα των καζίνο και η οθόνη ανάβει σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων. Μια καουμπόισσα με κοντή φουστίτσα σχηματισμένη με φώτα νέον. Απέναντί της έξω από το Golden Nugget ένας παρόμοιος καουμπόι κουνάει το χέρι κάνοντάς μας νόημα να μπούμε. Μπαίνουμε για φαγητό στο μπουφέ. Περνάμε από σαλόνια όπου η μυρωδιά του καπνού έχει εμποτίσει ακόμη και τη βαρειά ξύλινη διακόσμηση. Ατμόσφαιρα για πραγματικούς παίκτες. Μετά το φαγητό όταν βγαίνουμε στο δρόμο, στη φωτεινή οθόνη χορεύτριες και ποτήρια σαμπάνιας μας αποχαιρετούν με το Viva Las Vegas. Συναισθήματα μελαγχολίας αλλά και ενδόμυχη σκέψη ότι κάποια μέρα θα ξανάρθουμε.
Την άλλη από τα ξημερώματα μια τελευταία βόλτα στο Στριπ. Γυρίζω και δοκιμάζω στη ρουλέτα. Μονά - ζυγά. Κάποια στιγμή έρχεται ο γιός να μου πει ότι σε λίγο πρέπει να παραδώσουμε τα δωμάτια (φεύγαμε το ίδιο βράδυ). Σε 10 δευτερόλεπτα δέχομαι παρατήρηση από τον κρουπιέρη : To παιδί όχι εδώ ! Τι να κάνω, εξαργυρώνω και βρίσκομαι να κερδίζω 200 $ Τα ξόδεψα μέχρι σεντ σε κράτηση του δωματίου μέχρι το βράδυ, σε ένα αρχοντικό γεύμα και ένα βασιλικό δείπνο. Ότι ψιλό απέμεινε τόριξα στον τελευταίο κουλοχέρη φεύγοντας. Ανεμομαζώματα - ανεμοσκορπίσματα που λένε.
Βραδυνή πτήση για Νέα Υόρκη. Το κόλπο των τουριστικών γραφείων : έξι ώρες πτήση συν τρείς η διαφορά ώρας πάει η νύχτα, κερδίζουμε μια διανυκτέρευση. 6 το πρωί προσγειονόμαστε με προγραμματισμένη την ξενάγηση για τις 9 και πάμε στους Δίδυμους Πύργους για πρωινό. Μπροστά ακριβώς σε ένα χαμηλό κτίριο με θολωτή οροφή και δένδρα για εσωτερικό ντεκόρ υπήρχε κυλικείο όπου πίνουμε τα καφεδάκια μας. Απέναντι το άγαλμα της Ελευθερίας. Φωτογραφίζουμε όπως όπως γιατί οι πύργοι ήθελαν ευρυγώνιο ενώ το άγαλμα τηλεφακό. Ξενάγηση εκτενέστατη στο Μανχάταν, με ολίγο Μπρούκλιν και Χάρλεμ από μία καταπληκτική ξεναγό και αργά το μεσημέρι ξενοδοχείο στην Park Ave. κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Παρατηρούμε ότι δεν υπάρχει 13ος όροφος, από τον 12ο δηλαδή πας στον 14ο.
Απόγευμα και βόλτα με τα πόδια στο Ροκφέλερ Σέντερ. Μια γυναίκα με παιδικό καροτσάκι προσπαθεί να κατεβεί τα 10-15 σκαλιά μιάς εκκλησίας. Δυο νεαροί μαύροι με αγριωπή εμφάνιση ανεβαίνουν αμέσως τη σκάλα και την βοηθούν να κατεβάσει το καροτσάκι. Ένα απλό ευχαριστώ. Τι πιο φυσικό.... Το βράδυ όλη η παρέα στο κέντρο της πόλης και του κόσμου ολόκληρου : Times square. Την τελευταία μέρα σειρά είχε το μουσείο Φυσικής Ιστορίας όπου πήγαμε με το μετρό στην περιοχή του Σέντραλ Πάρκ, το πολυτελές ξενοδοχείο Waldorf Astoria δίπλα στο δικό μας, ο κεντρικός σιδ. σταθμός και τέλος ο σκοπός για τον οποίο έγινε όλο το ταξίδι, η κορυφή του Empire State. Βγάζεις εισιτήριο στο υπόγειο και παίρνοντας ένα από τα καμιά δεκαριά ταχύτατα ασανσέρ ανεβαίνεις στον 70 από εκεί παίρνεις άλλο μέχρι τον 86 από όπου βλέπεις πανοραμικά την πόλη. Υπάρχει και ένα μικρότερο ασανσέρ που σε ανεβάζει άλλους κάπου 16 ορόφους στην μύτη του ουρανοξύστη ακριβώς κάτω από την κεραία. Εκεί σε μικρό χώρο βλέπεις πανοραμικά πίσω από τζαμαρία. Το θέαμα της πόλης είναι μοναδικό από πάνω αρκεί να πετύχεις και καλό καιρό. Τα 50ώροφα μπροστά φαντάζουν νάνοι και μόνο μακριά στο βάθος οι μέλλοντες να υπάρχουν ακόμη για 21 μέρες Δίδυμοι Πύργοι συναγωνίζονται ίσοις όροις. Με μια νυχτερινή κρουαζιέρα γύρω από το φωτισμένο Μανχάταν αποχαιρετούμε την Ν.Υ. Θα την ξαναθυμόμασταν σε λίγες μέρες..... ΤΕΛΟΣ
