Tour in Berlin Μέρος 2ο

[tita]

Και μια που χαλαρώσαμε λίγο με τη δουλειά σήμερα, ας συνεχίσουμε:

Διασχίζοντας το δρόμο, η ξεναγός μας δείχνει στο δρόμο κάτι γραμμές (όχι τις γνωστές άσπρες...χεχε). Πρόκειται για το "ίχνος" του τείχους, στα σημεία που έχει γκρεμιστεί τελείως σήμερα, και βλέπεις αυτές τις γραμμές να κόβουν το δρόμο, ακόμα και σπίτια. Συναντάμε ένα σπίτι στην πορεία μας και μας λέει ότι αυτό για παράδειγμα ήταν ένα όριο του ανατολικού-δυτικού Βερολινου. Οι άνθρωποι πηδούσαν από το παραθυρο για να περάσουν στην άλλη πλευρά του Βερολίνου. Οπότε όταν οι αρχές τους πήραν χαμπάρι, έχτισαν τα παράθυρα του 1ου ορόφου. Οι άνθρωποι όμως πηδούσαν από το δεύτερο. Οπότε χτίσαν τα παράθυρα του 2ου. Αυτό συνεχίστηκε όπως καταλαβαίνετε, οπότε αυξήθηκαν οι τραυματισμοί αλλά και κάποιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, παρόλες τις προσπάθειες των Δυτικών Βερολινέζων να τους προστατέψουν με δίχτυα κλπ.

Συναντάμε λίγο πιο πέρα κομμάτι του τείχους, με κάποιες τρύπες σήμερα (σχόλιο του αδερφού μου: σαν το γήπεδο της τούμπας είναι!) και προστατευμένο για να αποφευχθεί το φαινόμενο να παίρνουν κομμάτια του και να τα πουλάνε στον κόσμο! Η ξεναγός μας επιστά την προσοχή στο πάνω μέρος του:
-Παρατηρείτε οτι δεν υπάρχουν συρματοπλέγματα αλλά αντίθετα ένα ημι-κυλινδρικό πράγμα; γιατί; Επειδή με αυτόν τον τρόπο δεν ήταν εύκολο κάποιος να αγκιστρωθεί, να πιαστεί και να περάσει απέναντι!
Στη πίσω πλευρά του, βλέπουμε μια έκταση με χώμα λες και κάποιος έχει αφήσει έργα στη μέση.
-Τότε, υπήρχε άμμος, οπότε όποιος περπατούσε, άφηνε ίχνη, και μπορούσαν να τον πιάσουν κατευθείαν, με τη βοήθεια των προβολέων που είχαν στραμμένους προς τα εκεί.
Πριν κάποια χρόνια, πήγαν να κτίσουν κάτι, αλλά τελικά το γκρέμισαν, για να μείνει η μνήμη όπως πρέπει...

Περνάμε απέναντι, σε ένα πάρκινγκ και μας λέει:
"Λοιπόν; πώς σας φαινεται εδώ; ωραίο το πάρκινγκ; εδώ λοιπόν από κάτω μας, βρίσκεται το κρυσφήγετο του Χίτλερ. Όπως βλέπετε, αν εξαιρέσουμε εκείνη τη μικρή πινακίδα για τους πολύ προσεκτικούς τουρίστες, δεν υπάρχει κάποιο άλλο διακριτικό για το μέρος, για ευνόητους λόγους. Θέλουν να αποφύγουν τα όποια δυσάρεστα. Οι Βερολινέζοι βέβαια γνωρίζουν, και όπως βλέπετε εκείνον τον κύριο απέναντι, φέρνουν εδώ τα σκυλιά τους για να αποδώσουν με τον τρόπο τους το ανάλογο χρέος στη μνήμη του Χίτλερ" ;-).
Και αρχίζει να μας εξιστορεί πώς σε συνεργασία με το γιατρό του, δοκίμασαν πρώτα μία δόση δηλητηριο (κώνειο αν δεν κάνω λάθος. αν κάνω, διορθώστε με) στην αγαπημένη του σκύλα, την Blondie.
-Δεν άντεξε όμως μέχρι τέλους, να τη βλέπει να αργοπεθαίνει, και έφυγε από το δωμάτιο. Τις επόμενες μέρες, παντρεύτηκε την επί χρόνια ερωμένη του, την "αυτοκτόνησε" και αυτή και μετά πήρε και αυτός το δηλητήριο. Όμως, δεν το πήρε όλο, παρά πήρε το όπλο του και τράβηξε τη σκανδάλη.
Εκείνη την ώρα που μας τα περιγράφει, είμαστε όλοι προσηλωμένοι στα λεγόμενά της. Και ξαφνικά, από το πουθενά, πετάγεται ένα κουνέλι και ακούγονται κάτι δυνατά γαυγίσματα, και να σου περνάει από πίσω μας ένα σκυλί κυνηγώντας το. Κάποιοι τσίριξαν και πιάσαμε τα γέλια. "Τι έγινε ρε παιδια; αναστήθηκε η Blondie;"
Συνέχισε την ιστορία για το πώς έβγαλαν έξω τη σορό του και τον κάψαν για να μην βρεθεί το σώμα του. Όμως δεν πρόλαβαν να το κάψουν όλο, οπότε αργότερα, τη δεκαετία του '70 μπόρεσε και έγινε η ταυτοποίηση, και πλέον τα σενάρια ότι ζει και βασιλεύει στη Χονολουλού, δεν ισχύουν.

Να σημειώσω ότι η ξεναγός μας έλεγε κάθε φορά την προσωπική της άποψη για κάθε μουσείο, οπότε για αυτό που βρισκόταν πάνω από το κρυσφήγετο:
"Αυτό ίσως κάποιους να τους ενδιαφέρει. Αλλά το καλό είναι πάντα δωρεάν, οπότε αν θέλετε, απλά ελάτε στη τζαμαρία να δείτε σε μακέτα το όνειρο του Χίτλερ για το Βερολίνο και να διαπιστώσετε μόνοι σας πόσο ρεαλιστικό ήταν...". Και φυσικά, χωρίς ντροπή, ακολουθήσαμε τα λεγόμενά της.


Πιο κάτω, μας δείχνει κάτι σπίτα. "Αυτά, κοστίζουν πανάκριβα. και τα είχαν κτίσει τόσο ωραία, ώστε να βλέπουν από την άλλη πλευρά του τείχους τι όμορφα που ήταν και να τους "προσκαλούν" με τον τρόπο τους. Σήμερα, κοστίζουν ακόμα ακριβά, και μάλιστα είχαν προτείνει σε διάφορους διάσημους να μείνουν εδώ, αλλά αρκετοί δεν δέχτηκαν. Καταλαβαίνετε γιατί" (βρισκόμασταν ακόμα κοντά στο κρυσφήγετο)

Καταλήγουμε στο check point Charlie (όχι για κάποιον Charlie, αλλά όπως γνωρίζετε, από το Α, B, C της αεροπορείας). Μας αναφέρει ότι το μουσείο δεν αξίζει και πολύ τον κόπο, και ότι τα 12 αυτά ευρώ, μπορούμε να τα διαθέσουμε κάπου πολύ καλύτερα. Μας δείχνει στην αφίσα έναν αμερικάνο στρατιώτη και μας λέει ότι από την πίσω πλευρά υπάρχει ένας αντιστοιχος Σοβιετικός. Είναι τα μόνα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μάλιστα βρίσκονται επί ξένου εδάφους!

Αυτό που αξίζει, μας λέει, είναι η υπαίθρια έκθεση που βλέπετε, και μάλιστα είναι και πολύ συγκινητική. Στο σημείο αυτό, θα κάνουμε 25' περίπου διάλειμμα, να τη δείτε, να φάτε, να πιείτε κλπ. Μας πρότεινε κάποιο μαγαζί λίγο πιο πέρα, γιατί κοντά στο σημείο Charlie, ενώ υπήρχαν αρκετά, ήταν ακριβά. Ενώ αυτό που μας πρότεινε αυτή, ήταν κατά τη γνώμη της καλύτερο. Α, επίσης μας τόνισε το καλό του Βερολίνου:
"3 πράγματα είναι απολύτως δωρεάν εδώ: το νερό (πας και πίνεις από το κατάστημα και δεν σου λενε τίποτα), η τουαλέτα (πας μέσα άνετα, χωρίς πάλι να σου πούνε τίποτα) και το σεξ!"

Και ακολουθήσαμε τη συμβουλή της...καθίσαμε με τον Jose στο μαγαζί να τσιμπήσουμε κάτι, να πούμε και τα επιστημονικά μας, να αναλύσουμε και το πόσο ανοιχτοί ή όχι είναι οι Γερμανοί στους ξένους κλπ. Μου βοήθησε κιόλας ψυχολογικά, γιατί την περασμένη βδομάδα πολύ σημασία έδινα στα λεγόμενα του Αλγεριανού συναδέρφου, του οποίου δεν του αρέσει τίποτα στο Βερολίνο, και είχα "πέσει" κάπως.
A, με πλησίασε και ένας Βραζιλιάνος από το γκρουπ για να του πω για την Ελλάδα, οπότε έκανα και διαφήμιση στη χώρα, του πρότεινα και το αγαπημένο μου νησί (Πάρος) όπου μπορούσε να βρει και την ησυχία που θέλει, αλλά και τη διασκέδαση (στο τέλος έμαθα ότι ήταν γκέι, ελπίζω να μην τον έκαψα τον άνθρωπο, αλλά πιστεύω ότι η Πάρος είναι αρκετά "ανοιχτή"). Μύκονο πάντως δεν ήθελε να πάει, και με εξέπληξε ευχάριστα...


Αυτά προς το παρόν. Στο επόμενο: το υπόλοιπο Βερολίνο, το μαγαζί με σοκολάτες, τα γκράφιτι, η πορεία για τη νομιμοποίηση της κάναβης και άλλα...!

(συνεχίζεται...)

 

[tita]

Μετά από πολύ καιρό, βρήκα λίγο χρόνο να συνεχίσω...

Μετά το διάλειμμα, συνεχίσαμε για το 2ο μέρος της ξενάγησης. Επειδή όμως για εμένα δεν ήταν όλα τόσο ενδιαφέροντα, θα αναφέρω μόνο αυτά που μου άρεσαν και γι 'αυτό μου έμειναν ακόμα στο νου.

Πλησιάζοντας την Babel Platz, περάσαμε από κάποια αξιόλογα κατ'εμέ μέρη.

1ο: Ένα πολύ ωραίο σοκολοτο-μαγαζί, το οποίο εκτός των άλλων, κατασκευάζει και 3D σοκολατο-μακέτες. Κάποιες από αυτές μπορείς να τις δεις από τη βιτρίνα, όπως αυτή της εκκλησίας που καταστράφηκε εν μέρει στον πόλεμο, τον Τιτανικό και άλλα.


2ο: Στην πλατεία της Babel Platz, απέναντι από το Humboldt Universitaet, υπάρχει στο έδαφος ένα τετραγωνο τζάμι,και από κάτω μπορείς να δεις τα άδεια ράφια βιβλιοθήκης. Λίγο πιο πέρα, υπάρχει πάλι στο έδαφος μία "πινακίδα" που γράφει: "Όταν αρχίσουμε να καίμε τα βιβλία, πολύ σύντομα θα αρχίσουμε να καίμε και ανθρώπους". Και αυτό είχε ειπωθεί σχεδόν 100 χρόνια πριν το συμβάν της καύσης των βιβλίων σε αυτό το σημείο. Και όντως, η ιστορία επιβεβαίωση το ρητό, καθώς πολύ σύντομα ακολούθησε η καύση τόσων ανθρώπων από τον Χίτλερ. Η άδεια βιβλιοθήκη λοιπόν είναι για να θυμίζει την καύση των βιβλίων στην πλατεία αυτή και τα άδεια ράφια συμβολίζουν το χώρο που θα έπιαναν όλα αυτά τα βιβλία τα οποία κάψαν, τη γνώση που έχει πλέον χαθεί.


[URL="http://3.bp.blogspot.com/_tL7lzo0Mkac/SiPR_rqDAYI/AAAAAAAAACQ/Pi7kcVFAldI/s1600-h/n1162733396_30488658_7764398.jpg"] [/URL]


Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, διαπιστώσαμε ότι γινόντουσαν γυρίσματα δίπλα μας. Ρωτήσαμε την ξεναγό αν ήξερε ποιά ταινία γύριζαν. Φυσικά η κοπέλα δεν ήξερε, αλλά μας ανέφερε ότι είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Την προηγούμενη εβδομάδα, γινόντουσαν κάποια γυρίσματα με την Πενέλοπε Κρουθ και την προπερασμένη με κάποιον άλλο γνωστό ηθοποιό.





3ο: Διασχίζοντας την Unter den Linden, ακούσαμε μουσική να μας πλησιάζει. Επρόκειτο για μία πορεία υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης. Ήταν μία από τις ωραιότερες πορείες που έχω συναντήσει, για το λόγο ότι ήταν τόσο διαφορετική από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι είχαν μουσική, περπατούσαν χωρίς φωνές και συνθήματα, και η αστυνομία απλώς ακολουθούσε χωρίς να κάνει κάτι άλλο. Φαινόταν σαν να ήταν και αυτή κομμάτι της πορείας. Μόνο που οι διαδηλωτές για κάποιον παράξενο λόγο ήταν λίγο σκυθρωποί, και η ξεναγός δεν άντεξε και σχολίασε: "Για τέτοιου είδους πορεία, παράξενο δεν σας φαίνεται να έχουν τέτοια μούτρα; Θα περίμενα να ήταν πολύ πιο χαρωποί!"

Το Βερολίνο είναι μία πόλη γεμάτη με graffiti. Και καθότι η ξεναγός μας είναι υπεύθυνη και για ένα άλλο τουρ, περί "της άλλης πλευράς του Βερολίνου, της πιο καλλιτεχνικής", φρόντιζε να κάνει αρκετές φορές στάση σε σημεία με αξιόλογα graffiti και να μας δίνει κάποια στοιχεία στο πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα έργα ενός συγκεκριμένου καλλιτέχνη. Στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε κάποια από αυτά.
Επίσης, μας έδειξε σε ένα σημείο ένα κειμενάκι που έγραφε: "ο David Hasselhoff" έσωσε το Βερολίνο. Και μας εξήγησε τη μεγάλη λατρεία των Γερμανών για τον ηθοποιό/τραγουδιστή αυτό, αφού είχε εγκατασταθεί για κάποια χρόνια εδώ, θεωρώντας τον εαυτό του Βερολινέζο, και είχε δώσει συναυλίες, όπως η πολύ γνωστή μετά την πτώση του τείχους (check on youtube).

​

Τέλος, καταλήξαμε στο χώρο του καθεδρικού ναού, έξω από τον οποίο λιάζονταν ο κόσμος. Εμείς, καθήσαμε στα σκαλοπάτια του ναού και αφεθήκαμε στην εξιστόρηση της πτώσης του τείχους, που έπεσε μέσα σε μία νύχτα από τη βλακεία ενός μόνο ανθρώπου, ο οποίος δεν είχε μπει καν στο κόπο να διαβάσει τις σημειώσεις του.



Στο τέλος του τουρ, καθότι μείναμε απόλυτα ευχαριστημένοι από την ξενάγηση, δώσαμε κάποιο φιλοδώρημα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Έπρεπε να φροντίσουμε και για τον άρτο τον επιούσιο της ερχόμενης εβδομάδας...


Αυτά πάνω κάτω από το τουρ. Έχω παραλείψει αρκετά, αλλά όσο και να γράφω, δεν θα τελειώσω ποτέ.... Είμαι ανοιχτή πάντως σε ερωτήσεις ;-)

 

[axinos]

Αυτα τα τρισδιαστατα γλυκα σοκολατας, μπορει να τα φαει κανεις η ειναι μονο για ντεκορ?

 

[tita]

το ενα μας ειπε ζυγιζει περιπου 1τονο. τα άλλα δεν ξερω. αλλα και μονο οι θερμιδες που περιεχουν, σε αποτρεπουν πιστευω ;-))
Μας ειπε ομως κατι άλλο αξιοσημειωτο:
Μπορεις να πας μεσα, να δεις τι σοκολατα σου αρεσει, από ολα αυτα τα ειδη που εχουν, και να τους ζητησεις να δοκιμασεις. Στο τελος, τους λες: "χμ, αυτό ειναι το πιο νοστιμο. Μισο λεπτο να πάω να ρωτήσω τον φίλο μου που ειναι απέξω τι λέει αυτός" και να γίνει Λούης μετά. Αλλά ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ να μην αναφερουμε το όνομα αυτής που μας το πρότεινε αυτο (βλ. Summer, η ξεναγός μας)

αλλά για να απαντησω στο ερώτημά σου: ναι, θεωρητικά μπορεις. Αν έχεις την όρεξη, το στομάχι και κυρίως τα λεφτά, ναι.
Διατηρούνται σε συγκεκριμένες θερμοκρασιες, και ειναι κατάλληλα προς βρώση!