εν αρχή.........ΑΝΤΙΜΑΧΕΙΑ
Ο ήλιος καίει και ο βοριάς έχει δυναμώσει σήμερα.
Κατευθυνόμαστε προς Μαστιχάρι. Ένα πρώην ψαροχώρι ,νυν τουριστικό οικισμό αλλά και πορθμείο για την Κάλυμνο απέναντι ,με 2 πλοία και αρκετά δρομολόγια ,καθημερνά .Ο πειρασμός μεγάλος , αλλά διαφωνούμε για το εάν θα μας συνοδεύσει ο" δίτροχος αγαπημένος”.
Έτσι παίρνουμε τον δρόμο για το κάστρο της Αντιμάχειας.
Ο δρόμος στρίβει στην γωνία του στρατοπέδου της Κω. Από την μια μεριά γυμνάζονται οι φαντάροι και από την άλλη βόσκουν προβατάκια. Περνάμε χέρσα χωράφια που μοιάζουν θερισμένα ,με τον αέρα να μας μαστιγώνει . Κι εκεί που πιστεύουμε ότι κάπου κάναμε κάτι λάθος νάτο μπροστά μας ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
Μπαίνουμε μέσα και αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλο πρέπει να ήταν. Η θέα προς τον κόλπο της Καρδαμαινας είναι απρόσκοπτη.
Αλλά τί εγκατάλειψη είναι αυτή; Είναι φανερό από το εγκαταλελλειμενο κιόσκι στην είσοδο ότι κάποτε είχε εισιτήριο η επίσκεψη του. Οι ερημωμένες τουαλέτες και η κατεστραμμένη ηλεκτρολογική εγκατάσταση με τους σπασμένους προβολείς είναι ισχυρή ένδειξη ότι στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν δόθηκαν χρήματα για την ανάδειξη του.
Τί συνέβη κι έχει αφεθεί στην τύχη του;
Γιατί οι ντόπιοι επιτρέπουν στα ζώα τους να περιφέρονται μέσα στο κάστρο προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή;
Γιατί τόση εγκατάλειψη σε ένα τέτοιο μνημείο;
Με ένα σφίξιμο στην καρδιά και αρκετά μουδιασμένοι με αυτά που αντίκρυσαν τα μάτια μας ,συνεχίζουμε για Καρδάμαινα.
Για την Καρδάμαινα είχα ακούσει ότι είναι πολύ τουριστική.
Ο κοροναϊός έχει κάνει το θαύμα του.Ο κόσμος είναι κατά πολύ λιγότερος από αυτόν στα χωριά μας τον Αύγουστο. Στις ομπρέλες που κάτσαμε, οι γύρω μας ήταν ντόπιοι. Απολαύσαμε το μπάνιο μας συνοδεία μιας κρύας μπίρας και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε , προτείνω αθώα
”Μωρέ ,δεν πάμε και στο κάστρο στο Πυλί; Πάνω στον δρόμο μας είναι.”
25 χρόνια συμβίωσης έχουν κάνει γνωστά την “απληστία μου” στα ταξίδια. Διακρίνω το βλέμμα :”πού σκοπεύεις να μας τραβολογάς τέτοια ώρα τρελή;”. Αλλά περιέργως η πρόταση μου γίνεται δεκτή. Κι έτσι ξεκινάμε ανεβαίνοντας την πλαγιά του όρους Δικαίου. Στο Πυλί ζητάμε οδηγίες για το κάστρο και η χαμογελαστή καφετζού αφού μας τις δίνει συμπληρώνει:”Δεν θα μπορέσετε να ανεβείτε, πηγαίνετε στην Ζια καλύτερα”. Τώρα και οι δυο είμαστε σίγουροι ότι πρέπει και να πάμε και να ανεβούμε.
Φτάνοντας εντυπωσιάζει με την τοποθεσία του .Δεν αποκαλείται τυχαία “Μυστράς των Δωδεκανήσων”.Η ανάβαση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι στην σκια δέντρων. Μόνο το τελευταίο κομμάτι είναι γυμνό. Το Τιγκάκι , η Ψέριμος,η Κάλυμνος και τα τουρκικά παράλια ελέγχονταν από το φρούριο αυτό. Το παλαιό χωριό βρισκόταν προστατευμένο στην πλαγιά πίσω του και από τα χαλάσματα δείχνει μεγάλο.
Κι εδώ βέβαια το ίδιο σενάριο .Εγκατάλειψη ,στο έλεος της φύσης και των αιγοπροβάτων.
Ο δρόμος μας οδηγεί στην Ζια.
Σοκ!!Περιμέναμε ένα μέρος τουριστικό αλλά αυτό ξεπερνάει την φαντασία μας.Η απογοήτευση από ότι αντικρύζουμε βαραίνει την κούραση της ημέρας.
Επιστέφουμε στην βάση μας με σκοπό να καταφέρουμε να φάμε στο Broadway απόψε.
Χρόνο για ξεκούραση δεν έχουμε πολύ .Γύρω στις 8:00 βρισκόμαστε στο μαγαζί.
Τα τραπέζια είναι όλα γεμάτα. Ο σερβιτόρος μας πληροφορεί ότι ελεύθερο τραπέζι θα έχει γύρω στις 9:30.!!! Δεν έχουμε κουράγιο να πάμε πουθενά . Κάποιος θεός μας λυπάτε και ένα τραπέζι αδειάζει . Ότι λένε, ακούσετε ή διαβάσετε για το συγκεκριμένο μαγαζί είναι αληθινό.
Απόψε το ταίρι δεν ρωτάει για το αυριανό πρόγραμμα.
Ο ήλιος καίει και ο βοριάς έχει δυναμώσει σήμερα.
Κατευθυνόμαστε προς Μαστιχάρι. Ένα πρώην ψαροχώρι ,νυν τουριστικό οικισμό αλλά και πορθμείο για την Κάλυμνο απέναντι ,με 2 πλοία και αρκετά δρομολόγια ,καθημερνά .Ο πειρασμός μεγάλος , αλλά διαφωνούμε για το εάν θα μας συνοδεύσει ο" δίτροχος αγαπημένος”.
Έτσι παίρνουμε τον δρόμο για το κάστρο της Αντιμάχειας.
Ο δρόμος στρίβει στην γωνία του στρατοπέδου της Κω. Από την μια μεριά γυμνάζονται οι φαντάροι και από την άλλη βόσκουν προβατάκια. Περνάμε χέρσα χωράφια που μοιάζουν θερισμένα ,με τον αέρα να μας μαστιγώνει . Κι εκεί που πιστεύουμε ότι κάπου κάναμε κάτι λάθος νάτο μπροστά μας ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ
Μπαίνουμε μέσα και αντιλαμβανόμαστε πόσο μεγάλο πρέπει να ήταν. Η θέα προς τον κόλπο της Καρδαμαινας είναι απρόσκοπτη.
Αλλά τί εγκατάλειψη είναι αυτή; Είναι φανερό από το εγκαταλελλειμενο κιόσκι στην είσοδο ότι κάποτε είχε εισιτήριο η επίσκεψη του. Οι ερημωμένες τουαλέτες και η κατεστραμμένη ηλεκτρολογική εγκατάσταση με τους σπασμένους προβολείς είναι ισχυρή ένδειξη ότι στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν δόθηκαν χρήματα για την ανάδειξη του.
Τί συνέβη κι έχει αφεθεί στην τύχη του;
Γιατί οι ντόπιοι επιτρέπουν στα ζώα τους να περιφέρονται μέσα στο κάστρο προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή;
Γιατί τόση εγκατάλειψη σε ένα τέτοιο μνημείο;
Με ένα σφίξιμο στην καρδιά και αρκετά μουδιασμένοι με αυτά που αντίκρυσαν τα μάτια μας ,συνεχίζουμε για Καρδάμαινα.
Για την Καρδάμαινα είχα ακούσει ότι είναι πολύ τουριστική.
Ο κοροναϊός έχει κάνει το θαύμα του.Ο κόσμος είναι κατά πολύ λιγότερος από αυτόν στα χωριά μας τον Αύγουστο. Στις ομπρέλες που κάτσαμε, οι γύρω μας ήταν ντόπιοι. Απολαύσαμε το μπάνιο μας συνοδεία μιας κρύας μπίρας και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε , προτείνω αθώα
”Μωρέ ,δεν πάμε και στο κάστρο στο Πυλί; Πάνω στον δρόμο μας είναι.”
25 χρόνια συμβίωσης έχουν κάνει γνωστά την “απληστία μου” στα ταξίδια. Διακρίνω το βλέμμα :”πού σκοπεύεις να μας τραβολογάς τέτοια ώρα τρελή;”. Αλλά περιέργως η πρόταση μου γίνεται δεκτή. Κι έτσι ξεκινάμε ανεβαίνοντας την πλαγιά του όρους Δικαίου. Στο Πυλί ζητάμε οδηγίες για το κάστρο και η χαμογελαστή καφετζού αφού μας τις δίνει συμπληρώνει:”Δεν θα μπορέσετε να ανεβείτε, πηγαίνετε στην Ζια καλύτερα”. Τώρα και οι δυο είμαστε σίγουροι ότι πρέπει και να πάμε και να ανεβούμε.
Φτάνοντας εντυπωσιάζει με την τοποθεσία του .Δεν αποκαλείται τυχαία “Μυστράς των Δωδεκανήσων”.Η ανάβαση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι στην σκια δέντρων. Μόνο το τελευταίο κομμάτι είναι γυμνό. Το Τιγκάκι , η Ψέριμος,η Κάλυμνος και τα τουρκικά παράλια ελέγχονταν από το φρούριο αυτό. Το παλαιό χωριό βρισκόταν προστατευμένο στην πλαγιά πίσω του και από τα χαλάσματα δείχνει μεγάλο.
Κι εδώ βέβαια το ίδιο σενάριο .Εγκατάλειψη ,στο έλεος της φύσης και των αιγοπροβάτων.
Ο δρόμος μας οδηγεί στην Ζια.
Σοκ!!Περιμέναμε ένα μέρος τουριστικό αλλά αυτό ξεπερνάει την φαντασία μας.Η απογοήτευση από ότι αντικρύζουμε βαραίνει την κούραση της ημέρας.
Επιστέφουμε στην βάση μας με σκοπό να καταφέρουμε να φάμε στο Broadway απόψε.
Χρόνο για ξεκούραση δεν έχουμε πολύ .Γύρω στις 8:00 βρισκόμαστε στο μαγαζί.
Τα τραπέζια είναι όλα γεμάτα. Ο σερβιτόρος μας πληροφορεί ότι ελεύθερο τραπέζι θα έχει γύρω στις 9:30.!!! Δεν έχουμε κουράγιο να πάμε πουθενά . Κάποιος θεός μας λυπάτε και ένα τραπέζι αδειάζει . Ότι λένε, ακούσετε ή διαβάσετε για το συγκεκριμένο μαγαζί είναι αληθινό.
Απόψε το ταίρι δεν ρωτάει για το αυριανό πρόγραμμα.