ΣΕΡΓΙΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
Το πρωί μας βρίσκει να ξεκινάμε από την πλατεία Διαγόρα. Στην επεξηγηματική πινακίδα διαβάζουμε ότι η συνοικία εδώ διαμορφώθηκε από την ιταλική διοίκηση μετά τον σεισμό του 1933 .Χτίστηκαν κατοικίες και εργαστήρια στα οποία στεγάστηκαν τεχνίτες. Στην ταμπέλα εμφανίζονται και τα σχέδια των κτιρίων αυτών. Προσπαθούμε να καταλάβουμε εάν υπάρχει κτήριο από εκείνη την εποχή αλλά είναι πολύ δύσκολο .
Κατηφορίζουμε τον δρόμο που ανεβήκαμε το προηγούμενο βράδυ. Τα μαγαζιά δεν έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στο στενό με αποτέλεσμα να είναι εμφανής η ομορφιά της γειτονιάς. Με αργούς ρυθμούς κατηφορίζουμε ρουφώντας τις εικόνες και ακούγοντας τις συζητήσεις των καταστηματαρχών που ανοίγουν σιγά-σιγά.
Βγαίνουμε στην πλατεία Ελευθέριας και καθόμαστε στο “Άριστον”.
Από το τραπέζι μας παρατηρούμε την κίνηση στην πλατεία. Ένας πατέρας με τον πιτσιρικά γιο του έχουν ψωνίσει τα απαραίτητα για το σχολείο και κάνουν μια στάση για μπουγάτσα. Είναι πρωτάκι και με χαρά περιεργάζεται τα ψώνια του.
Πιο δίπλα μια γιαγιά με ένα παππού ετοιμάζονται να φύγουν. Ο παππούς έχει εμφανή τα σημάδια του εγκεφαλικού στο περπάτημα του. Η γιαγιά κατευθύνεται στο παρκαρισμένο μηχανάκι μπροστά στο κατάστημα. Είναι η οδηγός του και ο παππούς συνοδηγός!!!
Συνεχίζουμε περνώντας από το κτήριο της συναγωγής ,το πλάτανο του Ιπποκράτη και επιστρέφουμε από το λιμάνι για να πάρουμε τον δρόμο για την θάλλασα.
Επιλέγουμε την ίδια παραλία με εχθές. Να μαζέψουμε χαλάρωση για τις μέρες που έρχονται.
Μια τελευταία απογευματινή βόλτα μέχρι τα τείχη του κλειστού κάστρου της Νεραντζιάς και καθόμαστε για φαγητό στα χθεσινά σουβλάκια.
Οι πελάτες στην συντριπτική πλειοψηφία ντόπιοι που έρχονται να παραλάβουν παραγγελία. Αποκορύφωμα της βραδιάς ένας μπόμπιρας χαμογελαστός σκάει μύτη χοροπηδώντας με την παραγγελία γραμμένη στο χαρτί στο ένα χέρι και την πιστωτική κάρτα στο άλλο . Σαν σκηνή ελληνικής ταινίας.
Αυτή η μέρα δεν είχε κάτι καινούριο σε αξιοθέατα. Καθώς η μισερή φετινή τουριστική σεζόν φθάνει στο τέλος της , η καθημερινότητα των ντόπιων αλλάζει. Μας δίνει την δυνατότητα μιας μικρής ,κλεφτής ματιάς στην καρδιά του τόπου. Στους ανθρώπους της.
Like Παράθεση Απάντηση
Select for moderation Αναφορά Επεξεργασία Διαγραφή Warn
4 Οκτωβρίου 2020
D
damasta
Member
Μηνύματα189Likes367Επόμενο Ταξίδιιού επιτρέποντος ΠΑΝΤΟΥ
Η Κυριακη της Αναχωρησης
Η σημερνή Κυριακή δεν έχει καμιά σχέση σε κίνηση με την προηγούμενη Κυριακή της άφιξής μας.
Αποφασίσαμε το τελευταίο μας μπάνιο να γίνει στα Θερμά. Ο ήλιος και η ζέστη δεν μας αποθαρρύνει αυτή την φορά. Άλλωστε είναι τελευταία ευκαιρία να δούμε αυτό το σπάνιο φυσικό φαινόμενο. Ο κόσμος είναι αρκετός ,κάποιοι μάλιστα επιστέφουν κι όλας. Στην παραλία έχουν κατέβει κατσίκια ψάχνοντας φαγητό, κάνοντας την περιοχή να μας θυμίζει έντονα Νότια Κρήτη. Μπαίνουμε στα θερμά νερά.......στα πολύ θερμά νερά . Ευτυχώς ο ελαφρύς κυματισμός της θάλλασας φέρνει κρύο νερό και κατεβάζει σε κάποιες μεριές την θερμοκρασιακά . Όταν δεν αντέχουμε πια βουτάμε στην δροσερή θάλλασα και μετά πάλι στα θερμά.
Τα ιαματικά λουτρά κουράζουν πάντα.
Επιστροφή για σιέστα λοιπόν. Ο ευγενικός ξενοδόχος, μας παραχώρησε το δωμάτιο έως την ώρα αναχώρησης μας.
“Μέχρι το μεσημέρι δεν θα έχουν μείνει ξένοι τουρίστες”, μας είχε πει.
Αργά το μεσημέρι βγαίνουμε για να φάμε κάτι. Επικρατεί απολυτή ησυχία. Ελάχιστοι άνθρωποι κινούνται στον δρόμο. Καθώς η πόλη έχει πολλά μικρά πάρκα ,πνιγμένα στην σκια πυκνών δέντρων, επιλέγουμε να κάνουμε ένα μίνι πικ-νικ χαζεύοντας τα κτήρια γύρω από αυτήν.
Στην τελευταία βόλτα αποχαιρετισμού της πόλης κάνουμε δυο στάσεις: στην Καθολική εκκλησία
και στην εκκλησία του Αγ. Νικολάου.
Τραυματισμένες ανεπανόρθωτα από τον σεισμό του 2017 όπως και άλλα μνημεία.
Στις 20.00 το BLUE STAR δένει στο λιμάνι. Χρειαστήκαν 50΄ για να φορτώσει και να αποχαιρετίσουμε την Κω.
Στην Κάλυμνο το καράβι δένει μακριά ,στον λιμενοβραχίονα έξω από το λιμάνι . Μέσα στο σκοτάδι μόνο τα φώτα φαίνονται.
Κάπου μέσα στον ύπνο μου, θα ακούσω τις ανακοινώσεις για την Λέρο και την Πάτμο. Είναι η κούραση της ημέρας και το κούνημα από τα μποφόρ που με νανουρίζουν.
Την αγαπημένη Σύρο όμως θα βγω να την χαιρετήσω.
Μετά από 12 ώρες δένουμε Πειραιά . Στα γκαράζ του πλοίου ερχόμαστε νωρίς-νωρίς σε επαφή με την επικίνδυνη καθημερινότητα της πόλης . Ένας ηλικιωμένος οδηγός ,ιδιοκτήτης ενός ολοκαίνουριου μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτου, δυσκολεύεται να χειριστεί το κιβώτιο ταχυτήτων και βάζει όπισθεν. Την κατάσταση σώζουν οι άνθρωποι του πλοίου.
20΄αργοτερα και αρτιμελής αγκαλιάζουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Έχουμε επιστρέψει στην βάση μας