Ανόι - It's Μουσείο Day today
Τους έπηξα στους Ναούς την προηγούμενη, ε η σημερινή ήταν τίγκα στο μουσείο.
Ξύπνησα με έντονο πόνο στο πόδι. Μου χαλούσε τη διάθεση. Σκεφτόμουν ότι είμασταν ακόμη στην αρχή του ταξιδιού, είχα ένα σωρό δραστηριότητες για παρακάτω, πως στην ευχή θα τα έβγαζα πέρα;
Είχα κάποια πιο ισχυρά φάρμακα μαζί μου just in case, αλλά έδωσα λίγο χρόνο ακόμη μήπως και το παλέψω με τα μυοχαλαρωτικά μέχρι το απροχώρητο.
Καλέσαμε grab και βουρ για το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μινχ.
Ο κάπτεν σε μεγάλα κέφια περιγράφει την οδηγική δεινότητα του βιετναμέζου ταρίφα...
Taxi driving in Ha Noi A
Taxi driving in Ha noi B
Περάσαμε τον έλεγχο για την είσοδο στο χώρο του Μαυσωλείου, ο κόσμος μαζεύεται μια και το ανοίγουν μόνο 8-11 αλλά η ουρά τσουλούσε γρήγορα, νομίζω η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από 15-20 λεπτά.
Ο Χο Τσι Μινχ ταριχεύθηκε μετά το θάνατό του το 1969 και το κτίριο κατασκευάστηκε κατά τα πρότυπα του μαυσωλείου του Λένιν στη Μόσχα.
Περάσαμε γύρω από τη γυάλινη προσθήκη όπου φυλάσσεται το σώμα του, σε απόλυτη σιγή καθηλωμένοι από την εμπειρία, ο ηγέτης έδειχνε σα να κοιμάται και ομολογώ ότι η στιγμή έβγαζε σε όλους μια ανάλογη ευλάβεια.
Βγήκαμε στο προαύλιο και χαζέψαμε γύρω το χώρο που είναι αχανής και περιλαμβάνει κάποια κυβερνητικά κτίρια.
Σε κάποια σημεία είχε μουσειακούς χώρους και πολλά παιδάκια που επισκέπτονταν το χώρο με τα σχολεία τους.
Τα οποία παιδάκια κάθε φορά που τα συναντούσαμε τρελαίνονταν από τη χαρά τους που έβλεπαν ξένους, μας χαιρετούσαν και μας ρωτούσαν από που είμαστε. Και κάτι άλλες αμερικανιές τύπου high five που δεν αρμόζουν στην καταγωγή και την ιστορία τους ...
Ο Τάσος περιχαρής με πλατύ χαμόγελο χαιρετούσε τα παιδάκια, μα τι γλυκά που είναι....φορώντας την αγαπημένη του φανέλα της Manchester United, μέχρι που ένας ανοιχτομάτης μπόμπιρας του φώναξε γελώντας δυνατά ...hey my friend....Seven - Zero! Και δώστου να ξεκαρδίζεται στα γέλια... αναφερόμενος στην 7άρα που έφαγε η Γιουνάιτεντ από τη Λίβερπουλ και κάπως έτσι του κόπηκε το χαμόγελο του Τάσου και άρχισε να μουρμουρίζει κάτι ευφάνταστες βρισιές....ντροπή παιδάκια είναι
Κάναμε μια βόλτα προς το γαλλικό τομέα καθοδόν προς το επόμενο μουσείο.
Οι δρόμοι φάρδυναν και τα κτίρια είχαν ευρωπαικό αέρα ένεκα της γαλλικής κατοχής τόσων ετών.
Η 'Οπερα
Αυτό που δεν άλαζε με τίποτα ήταν η κίνηση.
Δείτε εδώ τι γίνεται με τα μηχανάκια...
Φτάσαμε στο Πολεμικό Μουσείο του Βιετνάμ.
Που ήταν πιο ενδιαφέρον στον εξωτερικό του χώρο
Κι άλλα σχολεία! Πήγαν κι οι δικοί μου να βγουν φωτογραφία, μη χάσουν...
Προκαλώντας δίκαια τη σχετική καζούρα...
Και στη συνέχεια οι φυλακές
Hoa Lo που αποκαλούνται ειρωνικά ως το Χίλτον του Βιετνάμ από τους Αμερικάνους στρατιώτες. Το συγκρότημα κατασκευάστηκε το 1896 από τους Γάλλους, Υπάρχουν εκθέματα αναφορικά με τον αγώνα των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τους Γάλλους αλλά η φυλακή χρησιμοποιήθηκε και στη διάρκεια του πολέμου με την Αμερική.
Φορέσαμε ακουστικά και κάναμε το φουλ τουρ το οποίο είχε άπειρες λεπτομέρειες. Σε κάποια σημεία ήταν ενδιαφέρον, σε άλλα απλά ακούγαμε ιστορίες και ιστορίες κρατουμένων που ήταν αδύνατον να συγκρατήσεις.
Μου έμεινε πάντως η περίπτωση ενός Αμερικάνου πιλότου, του Alvarez, που του κετέρριψαν το αεροπλάνο αλλά κατάφερε να διασωθεί κι έμεινε στη φυλακή πάνω από 8 χρόνια, όπου τον έδερναν και τον βασάνιζαν τακτικά, τελικά επέζησε όμως και επέστρεψε στην Αμερική.
Το αεροπλάνο του είναι μέρος του παζλ που είδαμε στον προάυλιο χώρο του προηγούμενου Μουσείου
Κελιά, ρέπλικες φυλακισμένων, μαρτυρίες, μέθοδοι βασανισμού, γωνιές μεμόριαλ, όλες οι φυλακές του κόσμου έχουν πάνω κάτω την ίδια συνταγή, έχω δει τόσα ανά τον κόσμο και κάθε φορά η αίσθηση είναι η ίδια. Δεν θα επεκταθώ, άλλωστε είχαμε και δεύτερο γύρο στη Χο Τσι Μινχ όπου υποψιαζόμουν (δικαίως), ότι θα παίρναμε τις πλέον ανατριχιαστικές εικόνες του πολέμου.
'Εβρεχε πια με την ψυχή του, κάναμε το απαραίτητο μπρέικ περιμένοντας κάπως να κόψει η βροχή για να συνεχίσουμε.
Τους ενημέρωσα πως αφού από χρόνο είμασταν καλά, μπορούσαμε να δούμε ακόμη ένα μουσείο που το είχα στα stand by.
Δεν τους είδα να ενθουσιάζονται, ωστόσο ο κάπτεν με ακολούθησε, οι άλλοι δύο χάζευαν απέξω και μας περίμεναν να βγούμε.
Μουσείο των Γυναικών του Βιετνάμ λοιπόν για τη συνέχεια.
Αφιερωμένο στις γυναίκες της χώρας, την ιστορία, την κουλτούρα, την οικογένεια, την καθημερινότητα.
Ξεχωριστό μουσείο με παράξενες φορεσιές και πολύ φολκλόρ στοιχείο, εκτείνεται σε 4 ορόφους που...αποτελείωσαν το πόδι μου.
Η νύφη κι ο γαμπρός!
κι αυτή είναι η νυφική παστάδα.
Φορεσιές διαχρονικά.
Τα μουσεία στο Βιετνάμ κοστίζουν 1 με 1,5 ευρώ. Οπότε χρόνο να έχεις και όρεξη να τα γυρνάς.
Εμείς άλλη όρεξη δεν είχαμε, επιπλέον η βροχή μας είχε τσακίσει τα νευράκια κ αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι για λίγη σιέστα μπας και ζωντανέψουμε για τη συνέχεια το βραδάκι.
Πέρα από το πόδι, είχε αρχίσει να με ενοχλεί και το στομάχι, ένιωθα μια διαρκή αναγούλα, ίσως με είχε πειράξει κάτι από τα φαγητά τους ή η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος μαζί με την κούραση, πολύ θέλει;
Η ξεκούραση πάντως βοήθησε κάπως κ έτσι βγήκαμε ξανά για να πάμε θέατρο! Παράσταση στο νεροκουκλοθέατρο. Είχα κλείσει τα εισιτήρια μέσω μέιλ, τα οποία τα παραλάβαμε στο γκισέ. Μόλις 4,5 ευρώ το άτομο.
Το θέαμα ήταν όμορφο και γλυκό. Η διάρκεια ήταν λιγότερη από ώρα, έτσι απλά διασκεδάσαμε με τα κουκλάκια και τις κελαηδιστές φωνές των καλλιτεχνών, πριν προλάβουμε να κουραστούμε.
Κι ένα μικρό απόσπασμα εδώ:
water puppet theater
Μετά την παράσταση μπήκαμε πάλι στο Old Quarter να στρωθούμε κάπου για φαγητό.
Οι εικόνες της πόλης δεν σταματούσαν να μας εκπλήσουν.
Μανικιούρ στο πεζοδρόμιο!
Εν τω μεταξύ χαμούλης στα φαγάδικα
Γαρίδες στο pot για τ αγόρια, σουπίτσα για μένα να στρώσει το στομαχάκι...
Γαρίδες pot Ανόι
Ο σεφ ήταν δεν ήταν 12 ετών...Αυτό το Pho το τίμησα δεόντως. Αν εξαιρέσεις ένα βρωμο-λαχανικό τους που είχε μέσα και με αηδίαζε-σύντομα το εντόπισα, ένα άσπρο ήταν , το έβγαζα και όλα καλά.
Το δε μαλλί, μόνιμα φριζαρισμένο λόγω βροχής. Φωτογραφία της προκοπής δεν θα βγάλω στο βορρά, το πήρα απόφαση.
Σε λιγάκι κατεύθασε και η φίλη μας η
@Marinetta με το αγόρι της, που έκαναν παρόμοιο τουρ με εμάς (από την ανάποδη φορά), μόλις συμπέσαμε στο Ανόι δώσαμε ραντεβού να ανταλλάξουμε εντυπώσεις απο κοντά.
Πολύ συμπαθητικά τα παιδιά, καθήσαμε όλοι παρέα, τα είπαμε και βγάλαμε και αυτή την ωραία αναμνηστική φωτογραφία.
Ρώτησα τη Μαρινέτα αν έχει σκοπό να γράψει ιστορία και απάντησε όχι με τίποτα, αλλά λέω να παίξω σ ένα κεφάλαιο στη δική σου. Ορίστε λοιπόν της το αφιερώνω
Καληνυχτιστήκαμε, τα παιδιά την επόμενη θα γυρνούσαν τα ίδια μουσεία που είχαμε δει, ενώ εμείς θα έπρεπε να σηκωθούμε πάλι πολύ νωρίς για την πρώτη μεγάλη ημερήσια εκδρομή του ταξιδιού στη Nihn Bihn που αποκαλείται το Ha long Bay της στεριάς.
Μεγάλη η αδημονία για να γνωρίσουμε την επαρχία της χώρας, πριν από αυτό όμως θα παρεμβάλω ένα κεφάλαιο με τα μηχανάκια του Βιετνάμ μόνο, έτσι για να τα συγκεντρώσω κάπου και να τα χορτάσουμε όλοι μαζί.
Τα μηχανάκια ήταν ένα σημαντικό χάιλαιτ του ταξιδιού, που μας προκάλεσαν άλλοτε, γέλιο κ άλλοτε τρόμο και πάντοτε μια τεράστια έκπληξη.