το σοκ με τις τιμες για διαμονη στο Δουβλινο δεν το επαθα με την Κοπεγχαγη, που ειναι ηδη ακριβη. Το Τιβολι εχει οικογειακα πακετα και καποια ξενοδοχεια συνδυαζουν πακετα διαμονης και εισοδο στο Τιβολι σε ειδικη τιμη.
Δεν έχω την ίδια αίσθηση για τα ξενοδοχεία, ίσως επειδή το τελευταίο ταξίδι στην Κοπεγχάγη ήταν Αύγουστο ενώ το μοναδικό στο Δουβλίνο Δεκέμβριο, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να το δει κανείς από πριν, να συγκρίνει και να κανονίσει την πορεία του. Το να μη μας παίρνει όμως να καθήσουμε ως οικογένεια στα εστιατόρια που μας άρεσαν στην Κοπεγχάγη ή να ανεβαίνουν τα παιδιά στα παιχνίδια στο Tivoli και να τα περιμένω στο παγκάκι, αυτά δε μας έχουν ξανασυμβεί (Αύγουστος '16). Ή δεν είχα δει τα πακέτα ή δε μας συνέφεραν. Η Κοπεγχάγη μού άρεσε πολύ περισσότερο προ δεκαετίας, όταν την επισκέφτηκα Φεβρουάριο, χιονισμένη!
Ως προς τα άλλα συμφωνώ, είναι φιλική για τα παιδιά: και ποδηλατάδες (στα ποδήλατα των γονιών) και εκτεταμένος πεζόδρομος και Tivoli και παραμυθομουσείο Άντερσεν (δεν έχω μπει) και κανάλια με χρωματιστά σπιτάκια και άπλα για κυνηγητό στο Castellet κοντά στη Μικρή Γοργόνα και κάστρα μέσα στην πόλη και είναι εύκολο το ταξίδι-μέσα-στο-ταξίδι πχ Στοκχόλμη με διανυκτέρευση (ακριβή και πάλι, εντυπωσιακή ωστόσο).
@Natasa Ch Εννοείται πως τα παιδιά δε θα θυμούνται τίποτα, ούτε το μεγάλο, οπότε σημασία έχει η χαρά της στιγμής και η δική σας ευκολία. Μην παραλείψετε το μουσείο design. Και προσοχή στα παιδιά σε σχέση με τους ποδηλατόδρομους όταν κινείστε πεζοί!!
Υποθέτω δεν έχει νόημα στην παρούσα να επιχειρηματολογήσω υπέρ της Ιρλανδίας, το κάνω όμως για την πληρότητα του θέματος. Θεωρώ απαραίτητες τρεις-τέσσερις μέρες στο Δουβλίνο, προσωπικά με μαγνητίζει, νομίζω πως είναι "έξω καρδιά" πόλη, με υποβόσκουσα μελαγχολία συγχρόνως! Με τα παιδιά χάνετε τα νυχτερινά μπαρ, ωστόσο μπυραρίες για φαγητό με ζωντανή παραδοσιακή μουσική πετυχαίνετε και τη μέρα. Με πάρκο και ποτάμι στο κέντρο της πόλης, γέφυρες, πεζόδρομους με παραδοσιακά σπίτια, σύγχρονα σαν ζωντανά αγάλματα και την ιστορία ή το μύθο πίσω τους. Ειδικά για τα παιδιά, το μουσείο φαντασίας (ο κόσμος των μεγάλων σε μικρογραφία) και τα κέρινα ομοιώματα. Το Trinity College με την επιβλητική βιβλιοθήκη και το μουσείο του άχαστα, όπως και φυλακή Kilmeinham (πονεμένη ιστορία), το κάστρο του Δουβλίνου παραμυθένιο μέσα κι έξω. Christ Church μνημειακή, Saint Patrick's πανέμορφη, είναι από τις εκκλησίες που βλέπουν και τα παιδιά χωρίς γκρίνια, σαν κάστρα του παραμυθιού. Μετά θα εκδράμετε για την καταπράσινη εξοχή με τα κάστρα και τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς στις ακτές. Οδεύοντας προς τη Βόρεια Ιρλανδία (Μπέλφαστ με διανυκτέρευση θα πρότεινα), περπάτημα στη Rope Bridge και Giant's Causeway, πολύ παραμύθι, δες φωτογραφίες. Τέλος το καλύτερο, το μουσείο (και ναυπηγείο) του Τιτανικού έξω από το Μπέλφαστ, εικονική πραγματικότητα, νομίζεις πως είσαι μέσα στο πλοίο και ταξιδεύεις, μοναδικό στο είδος του (ποιο Tivoli, χεχε, λούνα παρκ υπάρχουν πολλά). Θυμίζω πως στο Μπέλφαστ υπάρχει ακόμη τείχος (ανοιχτό τη μέρα, κλειστό τη νύχτα) μεταξύ καθολικών και προτεστάντων. Ίσως καταφέρνατε και τη -λόγω παιδιών- υπέρβαση, τα 260 χλμ από Δουβλίνο, να φτάσετε δυτικά να δείτε τα Cliffs of Moher, αγριίλα πάνω από τον Ατλαντικό.
Αυτά.