ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΙΝΔΙΑ
(SIMLA-DHARAMSALA-MANALI-LADAKH)
1ο ΠΡΩΪΝΟ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
Αύγουστος 2010, το ταξίδι κανονίζεται. Αυτή τη φορά αποφασίζουμε να πάμε στο Βουδιστικό κομμάτι της Ινδίας που βρίσκεται στα Ιμαλάϊα. Η παρέα μας είναι 2 άτομα και οι 2 έχουμε ξαναπάει Ινδία. Βέβαια νοιώθω λίγο άσχημα γιατί τη παρέα που ταξιδεύουμε συχνά τους κρεμάω, αλλά τους ζήτησα την άδεια μια κι αυτό το ταξίδι ήταν αναζήτηση στις αναζητήσεις μου στην ανατολική φιλοσοφία και θρησκεία.
Κανονίζουμε για Νταραμσάλα και τη περιοχή Σπίτι, κοντά στο Θιβέτ (σε κάποια από τα χωριά μάλιστα εκεί στη περιοχή, δόθηκε η άδεια για επισκέψεις πριν 10 χρόνια). Τέτοιες πληροφορίες είχαμε, πάντως έχει πλάκα πριν το ταξίδι τα άγνωστα μέρη που θα πας με τα εξωτικά ονόματα. Κάποτε φθάνεις και τα εξωτικά ονόματα γίνονται χειροπιαστά μέρη και μια καθημερινότητα, σαν μια απομυθοποίηση του μακρινού ταξιδιού.
Φεβρουάριος 2011, με ειδοποιεί ο φίλος μου ότι δεν είναι ψυχολογικά έτοιμος για τέτοιο ταξίδι και δεν μπορεί να έρθει. Δηλαδή χειμωνιάτικη κεραμίδα περιποιημένη. Θυμάμαι που ανέβασα και στο φόρουμ ανακοίνωση για παρέα και πάλι τίποτα. Έλα όμως που το καλό πνεύμα των ταξιδευτών προνόησε, λέγοντας τον πόνο μου στη παλιοπαρέα, αν και το ταξίδι πήγαινε Αύγουστο με λίγη καθυστέρηση προς τα πίσω μπορούσαν νάρθουν, σύνολο 4 άτομα. Έλα όμως που τα καλά σημάδια πληθαίνανε. Το πρόγραμμα ψιλοστήθηκε με τον πρώην συνταξιδευτή και μια φίλη αγγλίδα μέσω του Ινδού άντρα της θα προσπαθούσε να μας βρεί σοβαρό πρακτορείο για αυτοκίνητο με οδηγό (μια και στο θέμα αυτό πιο παλιά στη Τυνησία την είχαμε πατήσει με έναν οδηγό που μας βγήκε ΄΄νταβατσής΄΄). Βγάλαμε εισιτήρια με την Catarair, 510 ευρώ.
Γενικά για Ινδία το καλοκαίρι είναι φθηνά τα εισιτήρια μια και δεν πάει πολύς κόσμος λόγω μουσούνων. Άσε που σχεδόν όλοι μας απέτρεπαν να πάμε λόγω καιρού, δηλαδή οι άνθρωποι εκεί πως ζούνε, μεταναστεύουν αλλού λόγω καιρού;
Κ ι α ρ χ ί ζ ε ι τ ο τ α ξ ί δ ι
Και μια σαν έλληνας της τελευταίας στιγμής, όπως όλοι μας, το βράδυ πριν φύγω τυπώνω από το Internet πληροφορίες (που αποδειχθήκανε σούπερ), για τα μέρη που μάλλον θα επισκεφθούμε, μαζί και για το Ladak αν και ένας της παρέας έχει πρόβλημα με την καρδιά και το αποκλείσαμε. Για την παρέα ρε γαμώτο!
Βέβαια πως ξεκινάς ένα ταξίδι, με πολύ προετοιμασία-με λίγη ή καθόλου κι ότι γίνει-ή λίγο μιξ (ανήκω στη τελευταία). Πάντως την αγωνία για το άγνωστο, το ξεβόλεμα, την ταλαιπωρία και τα άλλα συναφή δεν την γλυτώνεις.
Φεύγουμε από Αθήνα στις 2 το μεσημέρι ,6 το απόγευμα στη Doha-έχουμε ίδια ώρα και μετά από 3 ώρες πετάμε για New Delhi, φθάνουμε στις 3 το πρωί (έχουμε 2,30 ώρες διαφορά). Με το αυτοκίνητο φεύγουμε για τον πρώτο μας προορισμό τη Shimla, την καλοκαιρινή πρωτεύουσα των Βρετανών. Πολλοί μας είπαν ότι αξίζει τον κόπο αλλά σίγουρα ήταν μια έκπληξη.
Το αυτοκίνητο πάντως μας διπλασίασε τον χρόνο του ταξιδιού.
Φθάνοντας στην Ινδία γνωρίζοντας από το προηγούμενο ταξίδι τι είχαμε βρει, δεν περιμέναμε κάτι δυσκολότερο. Αν ρωτήσεις καλοθελητές για πληροφορίες συνήθως παίρνεις απαντήσεις για την καθημερινότητα πασπαλισμένες με διάφορους κινδύνους και δυσκολίες, λες και έτσι αποκτάει πιο πολύ αξία η πληροφορία του άλλου. Κρατάτε μικρό καλάθι συνφορουμίτες σε τέτοιες απαντήσεις. Το αεροδρόμιο indira gandhi εντυπωσιακό και ολοκαίνουργιο. Βγαίνοντας έξω μας χτύπησε κατακέφαλα το 40αρι, μαζί με την υγρασία αν και πουρνό πουρνό. Για κάνα μισάωρο βλέπαμε λεωφόρους με νορμάλ κίνηση και τσιμπιόμασταν για να σιγουρευτούμε ότι ήμασταν Ινδία. Υπομονή, σε λίγο άρχισε να φαίνεται η πραγματική εικόνα της πόλης. Λένε ότι το πιο δυνατό αξιοθέατο της Ινδίας, τουλάχιστον την πρώτη φορά, είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση.6 το πρωί και η πόλη ξύπναγε με μποτιλιάρισμα στο δρόμο, λεωφορεία με σκαρφαλωμένους επιβάτες παντού, αμέτρητα κορναρίσματα και σούπερ μούρες φορτηγών για παρέα. Κοίταζα λαίμαργα, συνηθίζοντας μια άλλη καθημερινότητα που την ένοιωθα και λίγο δική μου, να σας πω γιατί δεν ξέρω, πάντως γι αυτό και βρεθήκαμε εκεί πέρα όλοι μας. Ο δρόμος μέχρι τη Σίμλα είναι 7 ώρες, πάντως πάει και αεροπλάνο και τραίνο. Ο δρόμος είναι καλός , μόνο που από Παρασκευή μέχρι Κυριακή έχει αρκετή κίνηση. Βέβαια στην Ινδία δεν πρέπει να βιάζεσαι ποτέ.
Περνάγαμε από μικρά χωριά και μικρές πόλεις και λαχταρούσαμε να κατέβουμε σε καμιά αγορά. Τελικά στη πρώτη καλή αγορά με βαβούρα και κίνηση κάναμε στοπ. Η επίσημη δικαιολογία ήταν να αγοράσουμε μπανάνες, ευτυχώς αλλάξαμε λίγα λεφτά στο αεροδρόμιο. Κατεβήκαμε…μυρουδιές,κίνηση,κορναρίσματα,περαστικοί που μας χαζεύανε και μεις χαζεύαμε αυτούς, κλικ κλικ κλικ με την μηχανή και για λίγο χαθήκαμε κόβοντας βόλτες με μια επιφύλαξη… αχ η αρχή του ταξιδιού που φοβάσαι χίλια δυό.
Ήρθαμε στα ίσια μας και συνεχίσαμε τον δρόμο μας.
…
Φωτογραφίες από την πρώτη αυτή διαδρομή ανεβάζω στη σελίδα μου…για την συνέχεια υπόσχομαι προσεχώς.