Είπα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στον Κώστα στο κέντρο με το "καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας". Τι το 'θελα. To κρέας (καλαμάκι, γιατί γύρος δεν υπάρχει) πολύ σκληρό και άνοστο, η πίτα υπερβολικά μαλακή (σπάει στο χέρι), τζατζίκι δεν υπάρχει και η σάλτσα τους παραείναι τοματένια για μένα, από τα χειρότερα σουβλάκια που έχω φάει, πιθανόν και bottom-3. Ευχάριστοι οι άνθρωποι, αν και το πρώτο σουβλάκι που μου έφτιαξαν το έδωσαν σε άλλον (γενικά το σύστημα παραγγελίας-παράδοσης μπάζει), ωραία ατμόσφαιρα ανάμεσα στους εργαζόμενους , αρκετή ουρά με τόσους τουρίστες. Γενικώς στα χειρότερα σουβλάκια που έχω φάει.
Λίγο παραπέρα υπάρχει ένα σχετικά καινούριο, ο Λευτέρης ο Πολίτης. Μικρά τα σουβλάκια του, αλλά και χαμηλή η τιμή (2,30€) πολύ νόστιμο το μπιφτέκι, ωραία η πίτα, επίσης δεν έχει τζατζίκι, ούτε επιλογή για γύρο. Τίμιος.
Απογοήτευση (δις) και το σουβλάκι του Ζαχίρ στο street souvlaki, πολλές κι ενδιαφέρουσες επιλογές (από vegan μέχρι διαφορετικές πίτες) αλλά δυστυχώς δεν... Για παράδειγμα όλη η έννοια του vegan σουβλακίου (sic) με μανιτάρια είναι ότι αν τα μαγειρέψεις σωστά (κι επιλέξεις τα κατάλληλα) η γεύση των μανιταριών ομοιάζει με του γύρου. Μπα, καμία σχέση.
Σε πιο θετικό τόνο, να πω τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ για το ιαπωνικό EKIBEN. Πωωωω, είχα ακούσει καλά λόγια αλλά ξεπέρασε τις προσδοκίες. Είναι τρύπα, βασικά είναι μαγαζάκι που πουλάει γιαπωνέζικες σάλτσες και -αναμενόμενα- ακριβά ιαπωνικά κρέατα, που λειτουργεί όμως ως takeaway κι έχει κι ένα και μοναδικό τραπέζι, που το μοιράζεσαι με άγνωστους συνδαιτημόνες. Φοβερές οι γεύσεις, πάθαμε πλάκα, το μόνο γιαπωνέζικο στην Ελλάδα που μου θύμισε Ιαπωνία. Για το μπέργκερ του είχαμε διαβάσει, αλλά εκεί που έπαθα ντουβρουτζά ήταν το ράμεν με τα τρία είδη μανιταριών (τα shimeji του δεν υπάρχουν) και το κοτόπουλο σόγιας που όσο απλό ακούγεται άλλο τόσο απίστευτο ήταν. Ναι, μικρές μερίδες, ναι τσιμπημένο, ναι αξίζει κάθε σεντ. Χωρίς κράτηση χλωμό να βρείτε να καθίσετε. Εξαιρετικό το σέρβις.
===========
Μπήκα στον πειρασμό να στείλω σχόλιο, γιατί δοκίμασα πρόσφατα και τα δύο:
‘Οσον αφορά στον Κώστα, επιστρέφω ξανά και ξανά για να δοκιμάσω το σουβλάκι του. Όχι γιατί με ενθουσιάζει, όσο γιατί βρίσκεται κοντά στην δουλειά μου και γιατί εδώ και χρόνια προσπαθώ να καταλάβω όλο αυτό το hype «το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας», «η πιο ιδιαίτερη γεύση σε σουβλάκι», «είναι must στο κέντρο»: τί είναι αυτό που πιάνουν οι άλλοι κάλυκες και οι δικοί μου δεν… Ε, ούτε και φέτος είδα φως. Στα θετικά του η καθαρή γεύση, χωρίς έντονες σάλτσες και πατάτες (εάν ψάχνεις κάτι τέτοιο) και ο επιδέξιος χειρισμός της λαβίδας του ιδιοκτήτη που δίνει τα ρέστα ενώ ψήνει και τα καλαμάκια (παλιότερη ανάμνηση).
Όσον αφορά στο EKIBEN, ήταν εκπληκτικό: πήραμε 4 πιάτα, κατά σύμπτωση αυτά που πήρες κι εσύ (μάλλον επειδή πήγαμε μαζί) και όλα ήταν γευστικότατα. Τα μανιτάρια στο ramen που προσέδιδαν την ιδιαίτερη γεύση τα θυμάμαι ακόμα (σαν μικρές μέδουσες το σχήμα τους, πάθαμε πλάκα με την γεύση τους), το κοτόπουλο με ρύζι, σόγια και λαχανικά ήταν η επιτομή του απλού αλλά καλομαγειρεμένου πιάτου που κάνει την διαφορά. Ωραίες γεύσεις, ωραία παντρεμένες μεταξύ τους. Σπάνιο να σου αρέσουν όλα τα πιάτα σε ένα μαγαζί, όταν είναι από άλλη γευστική κουλτούρα. Αν πρέπει να βρούμε κάτι για βελτίωση, είναι…η μουσική: πολύ beat, “bitch”, ”nigga”, ”fuck”, ”shake it”, δεν ταιριάζουν, ευγενικέ μου σογκούν, στο χώρο. Θα ξαναέρθουμε πάντως.