orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.738
- Likes
- 11.003
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Τον Απρίλιο έκανα ένα «κυκλάκι» γύρω από τον κόσμο. Όχι με κάποιο μεγάλο πλάνο, αλλά με ένα σύνολο από μίλια, μερικά καλοστημένα κομμάτια και αρκετή όρεξη για ευελιξία. Τώρα που κάθομαι και κοιτάζω πίσω αυτό το ταξίδι, σκέφτομαι πως δεν γράφω αυτό το κείμενο για να σας περιγράψω τα μέρη που πήγα, τις παραλίες που είδα ή τα αεροδρόμια που διέσχισα.
Αυτό που με έκανε να θέλω να το μοιραστώ είναι κάτι άλλο: η απόλυτη πολυτέλεια του να μπορείς να αλλάξεις κατεύθυνση μέσα σε λίγα λεπτά, ακόμα κι αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του πλανήτη. Να μη φοβάσαι τις ανατροπές γιατί έχεις εργαλεία στα χέρια σου. Και τα μίλια, για μένα, ήταν αυτό ακριβώς: εργαλείο.
Το ταξίδι αυτό άλλαξε σχέδια πάνω από μία φορά. Στην πραγματικότητα, σχεδόν τίποτα δεν πήγε όπως το είχα φανταστεί. Αλλά επειδή τα εισιτήριά μου ήταν με μίλια, δεν πανικοβλήθηκα ποτέ. Τα άλλαζα, τα ακύρωνα, τα ξαναέκλεινα, και συνέχιζα να ταξιδεύω.
Κι αυτό είναι το πραγματικό νόημα αυτού του post: να δείξω πως η δύναμη δεν είναι στο “πόσο φτηνά πέταξες”, αλλά στο ότι είχες την επιλογή να πετάξεις αλλού όταν χρειάστηκε.
Αθήνα-Νέα Υόρκη 35000 μίλια+ 47 ευρώ φόρους, απευθείας με United, πολύ πολύ βολική πρωινή πτήση, η United για άλλη μια φορά συνεπέστατη και εξαιρετική.
Το πλάνο ήταν να πάω Σαν Φρανσίσκο, για το οποίο όπως έχει ειπωθεί αρκετές φορές σε αυτό το τοπικ, η United όλες τις πτήσεις εντός της ηπειρωτικής χώρας της χρεώνει με 12500 μίλια και 5 ευρώ φόρους είτε είναι πτήση 1 ώρας είτε 6.
2 βδομάδες πριν το ταξίδι, άλλαξα τα σχέδια μου για να πάω τελικά στο Πορτλαντ να περάσω εκείνες τις 2,5 μέρες που είχα κενό. Δυστυχώς, ενώ υπήρχαν διαθέσιμες πτήσεις για το Πόρτλαντ με τα μίλια με το ίδιο κόστος (12500+5 ευρώ), οι ώρες ήταν πολύ άβολες, οπότε αγόρασα κανονικό εισιτήριο και για το Νέα Υόρκη-Πόρτλαντ και για το Πόρτλαντ-Σαν Φρανσίσκο.
Ευτυχώς ήμουν τυχερός γιατί άλλαξα το εισιτήριο Νέα Υόρκη- Σαν Φρανσίσκο για μεταγενέστερη ημερομηνία μέσα στο 2025 και μετά από κανα μήνα μου ήρθε email από την United ότι άλλαξαν την ώρα πτήσης, επομένως ακύρωσα το εισιτήριο και πήρα και τα μίλια και τα 5 ευρώ χωρίς το τέλος ακύρωσης.
Φτάνοντας στο Σαν Φρανσίσκο, είχα 4 ώρες κενό μέχρι την επόμενη μου πτήση για Ανόι μέσω Ταϊπέι. 50000 μίλια και 76 ευρώ φόροι.
Μόνο που κάτι λείπει: η έγκριση της βίζας... Οπότε φτάνοντας στο check-in μου αρνήθηκαν την επιβίβαση. Άνοιξα το app της Aegean και είδα ότι υπήρχε διαθεσιμότητα για την ίδια πτήση την επόμενη μέρα. Χωρίς καθυστέρηση, αλλάζω το εισιτήριο για 24 ώρες μετά, βρίσκω διαθεσιμότητα στο ίδιο μέρος που είχα μείνει πριν 2 χρόνια στην πόλη και περιμένω την απάντηση από το Βιετνάμ.
Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, και τα κόστη, αν είχα κανονικό, μη ευέλικτο εισιτήριο.
24 ώρες αργότερα ξαναφτάνω στο αεροδρόμιο, αυτή τη φορά με λιγότερες ελπίδες. Η βίζα ακόμα άφαντη, είχαμε φτάσει στη 5η μέρα χωρίς καμία απάντηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρω κι άλλο.
Ανοίγω πάλι το Aegean app. Και τότε βλέπω κάτι που με κάνει να αλλάξω ρότα τελείως: υπάρχει πτήση για Μπαλί που φεύγει σε 5 ώρες. Και έχει θέση.
Παίρνω τηλέφωνο στην Aegean, ακυρώνω το εισιτήριο για Βιετνάμ (+23€ χρέωση), και μέσα σε λίγα λεπτά μου έχουν επιστρέψει τα μίλια. Κλείνω αμέσως νέο εισιτήριο για Μπαλί, πάλι με μίλια. Η μόνη διαφορά ήταν στους φόρους (160€)γιατί η νέα διαδρομή προς Ταϊπέι γινόταν με EVA Air αντί για United.
Μέσα σε λίγες ώρες είχα γλιτώσει την ταλαιπωρία, θα άλλαζα ήπειρο, και βρέθηκα να πετάω για Ινδονησία αντί για Βιετνάμ. Όλα αυτά, χωρίς το άγχος και το κόστος που θα είχα αν δεν ταξίδευα με εισιτήρια μέσω μιλίων. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα τα είχα βγάλει πέρα αλλιώς.
Εντωμεταξύ, αυτή η αλλαγή οδήγησε και σε ντόμινο αλλαγών και για τα επόμενα μου εισιτήρια καθ'ότι η επόμενη μου πτήση ήταν από Χο Τσι Μινχ για Ντουμπάι. 45000 μίλια και 26 ευρώ για business εισιτήριο, το κανονικό ήταν 30000 μίλια με τους ίδιους φόρους.
Εκείνη τη στιγμή, όσο όλα έτρεχαν, δεν ήθελα καν να ακουμπήσω ξανά το εισιτήριο. Ήθελα απλώς να φτάσω στο Μπαλί, να πατήσω σε κάποιο έδαφος που να μην μου ζητά χαρτιά που δεν έχω, και να ησυχάσω. Αλλά η τύχη είχε άλλα σχέδια..
Φτάνω στο γκισέ για να κάνω check-in για την πτήση προς Ινδονησία, αισιόδοξος, σχεδόν ανακουφισμένος. Και τότε μου λένε:
– Έχετε εισιτήριο εξόδου από την Ινδονησία;
Κενό. Η τουριστική βίζα είναι 30 ημέρες, και η χώρα απαιτεί να αποδείξεις ότι θα φύγεις. Τρίτη χυλόπιτα για boarding μέσα σε 24 ώρες.
Εκεί κατάλαβα πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή, έπρεπε κάτι να κάνω.
Το Βιετνάμ... πραγματικά δεν ήξερα τι όρεξη είχε. Πέντε μέρες χωρίς απάντηση και καμία ένδειξη για το αν τελικά θα εγκριθεί η βίζα ή όχι. Οπότε το να στηριχθώ στο σενάριο «θα πάρω εισιτήριο από Μπαλί για Χο Τσι Μινχ και από εκεί συνεχίζω όπως το είχα σχεδιάσει» μου φάνηκε ριψοκίνδυνο. Δεν ήθελα να παίζω άλλο με την τύχη μου.
Έτσι, άρχισα να ψάχνω εναλλακτική. Και η πιο σταθερή, σίγουρη, και “ανοιχτή” επιλογή ήταν η Σιγκαπούρη. Από το Μπαλί υπάρχουν συχνές πτήσεις, και οι κανόνες εισόδου είναι ξεκάθαροι.
Με μίλια, η πτήση προς Σιγκαπούρη κόστιζε 17.500 μίλια, μια αναλογία που δεν άξιζε, καθότι το κανονικό εισιτήριο με Singapore Airlines έκανε 110€, οπότε το πήρα κανονικά με κάρτα.
Αγόρασα κανονικό εισιτήριο, είδα ότι είχε και εισιτήριο Singapore-Dubai την ίδια μέρα με μίλια (30000 μίλια και 50 ευρώ φόρους), οπότε το Βιετνάμ έμεινε οριστικά απέξω (+23 ευρώ χρέωση) και μπήκε ένα 10ωρο στη Σιγκαπούρη.
Δεν ήταν το ταξίδι που είχα σχεδιάσει, αλλά τελικά ήταν ακριβώς το ταξίδι που έπρεπε να γίνει
Αφού περνάω 2 βδομάδες στο Μπαλι και στα τριγύρω νησιά, παίρνω κανονικά τις πτήσεις για Σιγκαπούρη-Δελχί-Ντουμπάι, χωρίς απρόοπτα αυτή τη φορά.
Πέρασα και τις μέρες μου στο Ντουμπάι, σε εντελώς διαφορετικό mood από το vibe της Ινδονησίας. Από τα νησιά στους ουρανοξύστες. Και μετά έμενε μόνο ένα τελευταίο σκέλος για να κλείσει ο κύκλος: Ντουμπάι–Αθήνα, μέσω Addis Ababa, με την Ethiopian. Εδώ, είπα να κάνω ένα μικρό upgrade. Το σκέλος Addis–Athens ήταν διαθέσιμο σε business, και τα επιπλέον 10.000 μίλια που χρειαζόταν ήταν αστείο ποσό μπροστά στην άνεση. Οι φόροι, ίδιοι με το κανονικό εισιτήριο.
Οπότε έχουμε και λέμε:
Αθήνα-Νέα Υόρκη: 35000 μίλια + 44 ευρώ φόροι
Νέα Υόρκη- Πορτλαντ - Σαν Φρανσίσκο: 330 ευρώ
Σαν Φρανσίσκο- Μπαλι: 50000 μίλια + 160 ευρώ
Μπαλι-Σιγκαπουρη: 110 ευρώ
Σιγκαπούρη-Ντουμπάι: 30000 μίλια + 51 ευρώ
Ντουμπάι-Αθήνα: 30000 μίλια (business) + 44 ευρώ.
Αν κάτσει κανείς να τα υπολογίσει ψυχρά: 145.000 μίλια, 299 ευρώ σε φόρους, 46 ευρώ από ακυρώσεις, και 440 ευρώ για τρεις κανονικές πτήσεις. Για ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την Αθήνα, πέρασε από Νέα Υόρκη, Πόρτλαντ, Σαν Φρανσίσκο, Μπαλί, Σιγκαπούρη, Ντουμπάι και τελικά επέστρεψε ξανά στην Αθήνα, με μερικά από τα πιο όμορφα τοπία και πιο αγχωτικά check-in που έχω ζήσει.
Και παρ' όλα αυτά, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε "δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε", υπήρχε η επιλογή. Όχι απλώς σαν τρόπος να ταξιδέψω φθηνότερα, αλλά σαν εργαλείο ευελιξίας. Γιατί όταν όλα πάνε στραβά, δεν μετράνε τα 50 ή 100 ευρώ της διαφοράς. Μετράει το ότι μπορείς να αλλάξεις ρότα μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς να χάσεις όλο το ταξίδι.
Τα μίλια έχουν τη μεγαλύτερη αξία τους σε long haul ταξίδια. Όχι γιατί γλιτώνεις χιλιάδες ευρώ (που κι αυτό γίνεται), αλλά γιατί σου δίνουν τον έλεγχο. Κι όταν έχεις τον έλεγχο στα χέρια σου, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς βίζα, χωρίς εισιτήριο εξόδου, χωρίς “plan B”, όλα μοιάζουν διαχειρίσιμα.
Αυτό το ταξίδι δεν ήταν όπως το είχα σχεδιάσει. Ήταν πολύ καλύτερο.
Αυτό που με έκανε να θέλω να το μοιραστώ είναι κάτι άλλο: η απόλυτη πολυτέλεια του να μπορείς να αλλάξεις κατεύθυνση μέσα σε λίγα λεπτά, ακόμα κι αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του πλανήτη. Να μη φοβάσαι τις ανατροπές γιατί έχεις εργαλεία στα χέρια σου. Και τα μίλια, για μένα, ήταν αυτό ακριβώς: εργαλείο.
Το ταξίδι αυτό άλλαξε σχέδια πάνω από μία φορά. Στην πραγματικότητα, σχεδόν τίποτα δεν πήγε όπως το είχα φανταστεί. Αλλά επειδή τα εισιτήριά μου ήταν με μίλια, δεν πανικοβλήθηκα ποτέ. Τα άλλαζα, τα ακύρωνα, τα ξαναέκλεινα, και συνέχιζα να ταξιδεύω.
Κι αυτό είναι το πραγματικό νόημα αυτού του post: να δείξω πως η δύναμη δεν είναι στο “πόσο φτηνά πέταξες”, αλλά στο ότι είχες την επιλογή να πετάξεις αλλού όταν χρειάστηκε.
Αθήνα-Νέα Υόρκη 35000 μίλια+ 47 ευρώ φόρους, απευθείας με United, πολύ πολύ βολική πρωινή πτήση, η United για άλλη μια φορά συνεπέστατη και εξαιρετική.
Το πλάνο ήταν να πάω Σαν Φρανσίσκο, για το οποίο όπως έχει ειπωθεί αρκετές φορές σε αυτό το τοπικ, η United όλες τις πτήσεις εντός της ηπειρωτικής χώρας της χρεώνει με 12500 μίλια και 5 ευρώ φόρους είτε είναι πτήση 1 ώρας είτε 6.
2 βδομάδες πριν το ταξίδι, άλλαξα τα σχέδια μου για να πάω τελικά στο Πορτλαντ να περάσω εκείνες τις 2,5 μέρες που είχα κενό. Δυστυχώς, ενώ υπήρχαν διαθέσιμες πτήσεις για το Πόρτλαντ με τα μίλια με το ίδιο κόστος (12500+5 ευρώ), οι ώρες ήταν πολύ άβολες, οπότε αγόρασα κανονικό εισιτήριο και για το Νέα Υόρκη-Πόρτλαντ και για το Πόρτλαντ-Σαν Φρανσίσκο.
Ευτυχώς ήμουν τυχερός γιατί άλλαξα το εισιτήριο Νέα Υόρκη- Σαν Φρανσίσκο για μεταγενέστερη ημερομηνία μέσα στο 2025 και μετά από κανα μήνα μου ήρθε email από την United ότι άλλαξαν την ώρα πτήσης, επομένως ακύρωσα το εισιτήριο και πήρα και τα μίλια και τα 5 ευρώ χωρίς το τέλος ακύρωσης.
Φτάνοντας στο Σαν Φρανσίσκο, είχα 4 ώρες κενό μέχρι την επόμενη μου πτήση για Ανόι μέσω Ταϊπέι. 50000 μίλια και 76 ευρώ φόροι.
Μόνο που κάτι λείπει: η έγκριση της βίζας... Οπότε φτάνοντας στο check-in μου αρνήθηκαν την επιβίβαση. Άνοιξα το app της Aegean και είδα ότι υπήρχε διαθεσιμότητα για την ίδια πτήση την επόμενη μέρα. Χωρίς καθυστέρηση, αλλάζω το εισιτήριο για 24 ώρες μετά, βρίσκω διαθεσιμότητα στο ίδιο μέρος που είχα μείνει πριν 2 χρόνια στην πόλη και περιμένω την απάντηση από το Βιετνάμ.
Σκεφτείτε μόνο πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, και τα κόστη, αν είχα κανονικό, μη ευέλικτο εισιτήριο.
24 ώρες αργότερα ξαναφτάνω στο αεροδρόμιο, αυτή τη φορά με λιγότερες ελπίδες. Η βίζα ακόμα άφαντη, είχαμε φτάσει στη 5η μέρα χωρίς καμία απάντηση. Δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρω κι άλλο.
Ανοίγω πάλι το Aegean app. Και τότε βλέπω κάτι που με κάνει να αλλάξω ρότα τελείως: υπάρχει πτήση για Μπαλί που φεύγει σε 5 ώρες. Και έχει θέση.
Παίρνω τηλέφωνο στην Aegean, ακυρώνω το εισιτήριο για Βιετνάμ (+23€ χρέωση), και μέσα σε λίγα λεπτά μου έχουν επιστρέψει τα μίλια. Κλείνω αμέσως νέο εισιτήριο για Μπαλί, πάλι με μίλια. Η μόνη διαφορά ήταν στους φόρους (160€)γιατί η νέα διαδρομή προς Ταϊπέι γινόταν με EVA Air αντί για United.
Μέσα σε λίγες ώρες είχα γλιτώσει την ταλαιπωρία, θα άλλαζα ήπειρο, και βρέθηκα να πετάω για Ινδονησία αντί για Βιετνάμ. Όλα αυτά, χωρίς το άγχος και το κόστος που θα είχα αν δεν ταξίδευα με εισιτήρια μέσω μιλίων. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα τα είχα βγάλει πέρα αλλιώς.
Εντωμεταξύ, αυτή η αλλαγή οδήγησε και σε ντόμινο αλλαγών και για τα επόμενα μου εισιτήρια καθ'ότι η επόμενη μου πτήση ήταν από Χο Τσι Μινχ για Ντουμπάι. 45000 μίλια και 26 ευρώ για business εισιτήριο, το κανονικό ήταν 30000 μίλια με τους ίδιους φόρους.
Εκείνη τη στιγμή, όσο όλα έτρεχαν, δεν ήθελα καν να ακουμπήσω ξανά το εισιτήριο. Ήθελα απλώς να φτάσω στο Μπαλί, να πατήσω σε κάποιο έδαφος που να μην μου ζητά χαρτιά που δεν έχω, και να ησυχάσω. Αλλά η τύχη είχε άλλα σχέδια..
Φτάνω στο γκισέ για να κάνω check-in για την πτήση προς Ινδονησία, αισιόδοξος, σχεδόν ανακουφισμένος. Και τότε μου λένε:
– Έχετε εισιτήριο εξόδου από την Ινδονησία;
Κενό. Η τουριστική βίζα είναι 30 ημέρες, και η χώρα απαιτεί να αποδείξεις ότι θα φύγεις. Τρίτη χυλόπιτα για boarding μέσα σε 24 ώρες.
Εκεί κατάλαβα πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή, έπρεπε κάτι να κάνω.
Το Βιετνάμ... πραγματικά δεν ήξερα τι όρεξη είχε. Πέντε μέρες χωρίς απάντηση και καμία ένδειξη για το αν τελικά θα εγκριθεί η βίζα ή όχι. Οπότε το να στηριχθώ στο σενάριο «θα πάρω εισιτήριο από Μπαλί για Χο Τσι Μινχ και από εκεί συνεχίζω όπως το είχα σχεδιάσει» μου φάνηκε ριψοκίνδυνο. Δεν ήθελα να παίζω άλλο με την τύχη μου.
Έτσι, άρχισα να ψάχνω εναλλακτική. Και η πιο σταθερή, σίγουρη, και “ανοιχτή” επιλογή ήταν η Σιγκαπούρη. Από το Μπαλί υπάρχουν συχνές πτήσεις, και οι κανόνες εισόδου είναι ξεκάθαροι.
Με μίλια, η πτήση προς Σιγκαπούρη κόστιζε 17.500 μίλια, μια αναλογία που δεν άξιζε, καθότι το κανονικό εισιτήριο με Singapore Airlines έκανε 110€, οπότε το πήρα κανονικά με κάρτα.
Αγόρασα κανονικό εισιτήριο, είδα ότι είχε και εισιτήριο Singapore-Dubai την ίδια μέρα με μίλια (30000 μίλια και 50 ευρώ φόρους), οπότε το Βιετνάμ έμεινε οριστικά απέξω (+23 ευρώ χρέωση) και μπήκε ένα 10ωρο στη Σιγκαπούρη.
Δεν ήταν το ταξίδι που είχα σχεδιάσει, αλλά τελικά ήταν ακριβώς το ταξίδι που έπρεπε να γίνει
Αφού περνάω 2 βδομάδες στο Μπαλι και στα τριγύρω νησιά, παίρνω κανονικά τις πτήσεις για Σιγκαπούρη-Δελχί-Ντουμπάι, χωρίς απρόοπτα αυτή τη φορά.
Πέρασα και τις μέρες μου στο Ντουμπάι, σε εντελώς διαφορετικό mood από το vibe της Ινδονησίας. Από τα νησιά στους ουρανοξύστες. Και μετά έμενε μόνο ένα τελευταίο σκέλος για να κλείσει ο κύκλος: Ντουμπάι–Αθήνα, μέσω Addis Ababa, με την Ethiopian. Εδώ, είπα να κάνω ένα μικρό upgrade. Το σκέλος Addis–Athens ήταν διαθέσιμο σε business, και τα επιπλέον 10.000 μίλια που χρειαζόταν ήταν αστείο ποσό μπροστά στην άνεση. Οι φόροι, ίδιοι με το κανονικό εισιτήριο.
Οπότε έχουμε και λέμε:
Αθήνα-Νέα Υόρκη: 35000 μίλια + 44 ευρώ φόροι
Νέα Υόρκη- Πορτλαντ - Σαν Φρανσίσκο: 330 ευρώ
Σαν Φρανσίσκο- Μπαλι: 50000 μίλια + 160 ευρώ
Μπαλι-Σιγκαπουρη: 110 ευρώ
Σιγκαπούρη-Ντουμπάι: 30000 μίλια + 51 ευρώ
Ντουμπάι-Αθήνα: 30000 μίλια (business) + 44 ευρώ.
Αν κάτσει κανείς να τα υπολογίσει ψυχρά: 145.000 μίλια, 299 ευρώ σε φόρους, 46 ευρώ από ακυρώσεις, και 440 ευρώ για τρεις κανονικές πτήσεις. Για ένα ταξίδι που ξεκίνησε από την Αθήνα, πέρασε από Νέα Υόρκη, Πόρτλαντ, Σαν Φρανσίσκο, Μπαλί, Σιγκαπούρη, Ντουμπάι και τελικά επέστρεψε ξανά στην Αθήνα, με μερικά από τα πιο όμορφα τοπία και πιο αγχωτικά check-in που έχω ζήσει.
Και παρ' όλα αυτά, σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε "δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε", υπήρχε η επιλογή. Όχι απλώς σαν τρόπος να ταξιδέψω φθηνότερα, αλλά σαν εργαλείο ευελιξίας. Γιατί όταν όλα πάνε στραβά, δεν μετράνε τα 50 ή 100 ευρώ της διαφοράς. Μετράει το ότι μπορείς να αλλάξεις ρότα μέσα σε λίγα λεπτά, χωρίς να χάσεις όλο το ταξίδι.
Τα μίλια έχουν τη μεγαλύτερη αξία τους σε long haul ταξίδια. Όχι γιατί γλιτώνεις χιλιάδες ευρώ (που κι αυτό γίνεται), αλλά γιατί σου δίνουν τον έλεγχο. Κι όταν έχεις τον έλεγχο στα χέρια σου, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου, χωρίς βίζα, χωρίς εισιτήριο εξόδου, χωρίς “plan B”, όλα μοιάζουν διαχειρίσιμα.
Αυτό το ταξίδι δεν ήταν όπως το είχα σχεδιάσει. Ήταν πολύ καλύτερο.
