roz_panthir
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 67
- Επόμενο Ταξίδι
- Σκωτία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μεξικό
Το Βελιγράδι σε ταξιδεύει αρκετά χρόνια πίσω, κάποιους σε αυθεντικές αναμνήσεις παλαιών εποχών στην Ελλάδα, σε μια μη τυποποιημένη κι αθώα εκδοχή της πρωτεύουσας, κι άλλους σε έναν χωροχρόνο στο οποίο ίσως έζησαν τα πρώτα χρόνια τους, και ως συνέπεια, δεν έχουν συγκρατήσει στον νου αλλά μπορούν να αναγνωρίσουν μέσα από πλάνα του Κισλόφσκι και του Δράκουλα των Εξαρχείων.
Στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα, ο γοητευτικά ρετρό μη ηλεκτρονικός πίνακας ανακοινώσεων, ξερνά μηχανικά γράμματα κι αριθμούς. Δύο Σέρβοι οπαδοί,μη αναγνωρίσιμης σε εμένα ομάδας, κραυγάζουν συνθήματα κατά του ΠαναθηναΙκού στη στάση των λεωφορείων κι ο ήλιος πυρώνει όσο περνά η ώρα.
Στον δρόμο για το κέντρο της πόλης, το λεωφορείο περνά από πολυώροφες εργατικές πολυκατοικίες με μαγαζιά στο ισόγειο και θηριώδεις φοιτητικές εστίες. Στο κέντρο, τα πυρωμένα μπετά σε αναγκάζουν να κυκλοφορείς σαν γέρος με μπουκαλάκι νερό αγκαζέ σε κάθε σου βήμα. Το cevap (η τοπική σπεσιαλιτέ από χοιρινό κρέας) είναι μια παρηγοριά στο πύρωμα, που θα σε αναγκάσει να επιβραδύνεις τα βήματά σου. Η διαδικασία χώνευσης, θα σε οδηγήσει στο φρούριο της πόλης, το αγέρωχο Καλεμεγκντάν. Το φρούριο σε υποδέχεται σχεδόν ακέραιο, βρίσκεται μέσα σε ένα πάρκο όπου ομάδες ηλικιωμένων ξεκινούν αυθόρμητους παραδοσιακούς χορούς κάτω από τον πλάτανο και νεαρά ζευγάρια ερωτοτροπούν δίχως να λογαριάζουν τα ξένα βλέμματα.
Κατά την επιστροφή μας στο κέντρο, περάσαμε από την οδό Ρήγα Φεραίου. Ο Ρήγας βρήκε τραγικό τέλος, στραγγαλίστηκε από τους Οθωμανούς και το πτώμα του ρίχτηκε στον Δούναβη, αλλά το απόφθευγμά του μένει ζωντανό στην οδό Riga od Fere ''Συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα''.
Λίγο παραπέρα από την πιο τουριστική γειτονιά της πόλης (Skadarlija) που θυμίζει αρκετά την Πλάκα, μπορείς να δεις περιφραγμένη την περιοχή στην οποία υπήρχε το κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Σερβίας, η οποία βομβαρδίστηκε ολοσχερώς από τους Ναζί το 1941.
Στο δυτικό άκρο της πόλης, βρίσκεται το Ζεμούν. Πήραμε το αστικό λεοφωρείο που έγινε δωρεά στη Σερβία από τους Ιάπωνες και βρεθήκαμε εκεί σε είκοσι λεπτά. Η περιοχή αυτή διαφέρει από το κεντρικό Βελιγράδι γιατί ανήκε κυρίως στους Αυστριακούς. Είναι γεμάτη με μικρούς πύργους που έχουν πανοραμική θέα στον Δούναβη και στην πόλη. Τα ατμοσφαιρικά σοκάκια θυμίζουν περιοχές πρώην κομμουνιστικών βαλκανικών χωρών υπό αυστριακή κατάληψη όπως τμημάτων της Ρουμανίας.
Μια συνομιλία με τους ντόπιους, σε κάνει να καταλάβεις πως οι Σέρβοι νιώθουν πως όλοι οι γείτονές τους τους κατηγορούν ιστορικά (κυρίως οι Κροάτες και Βόσνιοι), χωρίς οι αντίστοιχοι λαοί να δέχονται πως προκλήθηκαν απώλειες και από τις δύο μεριές. Ιστορικά γεγονότα που ανατριχιάζουν όπως η Σφαγή της Σρεμπρένιτσα, η κατάληψη του Σαράγεβο κοκ, δεν είναι εύκολο να σβήσουν από τη συλλογική μνήμη των λαών. Τα γεγονότα είναι ακόμα πρόσφατα κι ο εθνικισμός φαίνεται πολιτικά ως η πιο εύκολη λύση. Υπάρχει ελπίδα πως οι νέες γενιές θα δουλέψουν μαζί για να επουλώσουν τις πληγές του παρελθόντος και να βοηθήσουν τις χώρες τους να μην επαναλάβουν παρόμοια λάθη.Στο αεροδρόμιο Νίκολα Τέσλα, ο γοητευτικά ρετρό μη ηλεκτρονικός πίνακας ανακοινώσεων, ξερνά μηχανικά γράμματα κι αριθμούς. Δύο Σέρβοι οπαδοί,μη αναγνωρίσιμης σε εμένα ομάδας, κραυγάζουν συνθήματα κατά του ΠαναθηναΙκού στη στάση των λεωφορείων κι ο ήλιος πυρώνει όσο περνά η ώρα.
Στον δρόμο για το κέντρο της πόλης, το λεωφορείο περνά από πολυώροφες εργατικές πολυκατοικίες με μαγαζιά στο ισόγειο και θηριώδεις φοιτητικές εστίες. Στο κέντρο, τα πυρωμένα μπετά σε αναγκάζουν να κυκλοφορείς σαν γέρος με μπουκαλάκι νερό αγκαζέ σε κάθε σου βήμα. Το cevap (η τοπική σπεσιαλιτέ από χοιρινό κρέας) είναι μια παρηγοριά στο πύρωμα, που θα σε αναγκάσει να επιβραδύνεις τα βήματά σου. Η διαδικασία χώνευσης, θα σε οδηγήσει στο φρούριο της πόλης, το αγέρωχο Καλεμεγκντάν. Το φρούριο σε υποδέχεται σχεδόν ακέραιο, βρίσκεται μέσα σε ένα πάρκο όπου ομάδες ηλικιωμένων ξεκινούν αυθόρμητους παραδοσιακούς χορούς κάτω από τον πλάτανο και νεαρά ζευγάρια ερωτοτροπούν δίχως να λογαριάζουν τα ξένα βλέμματα.
Κατά την επιστροφή μας στο κέντρο, περάσαμε από την οδό Ρήγα Φεραίου. Ο Ρήγας βρήκε τραγικό τέλος, στραγγαλίστηκε από τους Οθωμανούς και το πτώμα του ρίχτηκε στον Δούναβη, αλλά το απόφθευγμά του μένει ζωντανό στην οδό Riga od Fere ''Συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα''.
Λίγο παραπέρα από την πιο τουριστική γειτονιά της πόλης (Skadarlija) που θυμίζει αρκετά την Πλάκα, μπορείς να δεις περιφραγμένη την περιοχή στην οποία υπήρχε το κτήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Σερβίας, η οποία βομβαρδίστηκε ολοσχερώς από τους Ναζί το 1941.
Στο δυτικό άκρο της πόλης, βρίσκεται το Ζεμούν. Πήραμε το αστικό λεοφωρείο που έγινε δωρεά στη Σερβία από τους Ιάπωνες και βρεθήκαμε εκεί σε είκοσι λεπτά. Η περιοχή αυτή διαφέρει από το κεντρικό Βελιγράδι γιατί ανήκε κυρίως στους Αυστριακούς. Είναι γεμάτη με μικρούς πύργους που έχουν πανοραμική θέα στον Δούναβη και στην πόλη. Τα ατμοσφαιρικά σοκάκια θυμίζουν περιοχές πρώην κομμουνιστικών βαλκανικών χωρών υπό αυστριακή κατάληψη όπως τμημάτων της Ρουμανίας.
Μια επίσκεψη 2 ημερών στο Βελιγράδι είναι αρκετή για να σας δώσει μια γεύση της χώρας και να εξερευνήσετε τα βασικά αξιοθέατα της πόλης. Το επιλέξαμε ως αφετηρία ενός μεγαλύτερου ταξιδιού στα δυτικά Βαλκάνια και θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα.
Last edited:
