Nouli_Vanouli
Member
- Μηνύματα
- 67
- Likes
- 149
Περιεχόμενα
Καλησπέρα σε όλες και όλους!
Αυτή είναι η πρώτη ταξιδιωτική ιστορία που γράφω, γι΄ αυτό ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για όσα λάθη μπορεί να κάνω κατά την ανάρτησή μου!
Θα σας περιγράψω το ταξίδι μου στη Βιέννη, τον Απρίλη του 2023, ευελπιστώντας να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου όσους σκοπεύουν να ταξιδέψουν σε αυτή την υπέροχη πόλη, όπως βοηθήθηκα κι εγώ πάρα πολύ από άλλα μέλη του forum.
Ας ξεκινήσω λοιπόν!
1η μέρα: Τρίτη 18.04.23
Είναι η δεύτερη μέρα του Πάσχα! Η πτήση μας με Aegean είναι προγραμματισμένη στις 8.15 πμ. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Βιέννης λίγο πριν τις 10 το πρωί. Βγάλαμε εισιτήρια για το τρένο S7 από τον γκισέ που βρίσκεται στο δεξί μας χέρι, πριν αρχίσουν οι κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στις αποβάθρες. Έχετε τη δυνατότητα να βγάλετε εισιτήριο και από μηχανήματα που υπάρχουν και στις αποβάθρες. Εμείς επιλέξαμε να βγάλουμε από τον γκισέ για να μην αγχωθούμε αν κάτι πήγαινε στραβά τελευταία στιγμή. Πηγαίνοντας στο γκισέ ζητήσαμε 2 πράγματα: α)την εβδομαδιαία κάρτα μετακίνησης (Wochenkarte) που ισχύει για όλα τα ΜΜΜ εντός της ζώνης της Βιέννης και κοστίζει 17.10 και β) το επιπλέον εισιτήριο από το αεροδρόμιο μέχρι την Βιέννη που κοστίζει 1.90. Άρα από το αεροδρόμιο προς τη Βιέννη πήγαμε μόνο με 1.90 και τα υπόλοιπα έξοδα όλης της εβδομάδας θα καλύπτονταν από την κάρτα που σας προείπα.
Μια παρατήρηση για την κάρτα: η κάρτα συμφέρει όποιον ταξιδεύει για μίνιμουμ 3 ημέρες μάξιμουμ 7 ημέρες και το ταξίδι του είναι όσο πιο κοντά γίνεται στην Δευτέρα. Η κάρτα ισχύει από Δευτέρα 00.00 μέχρι την άλλη Δευτέρα 08.59. Εμείς πήγαμε για 6 μέρες με αρχή του ταξιδιού Τρίτη γι΄ αυτό και ήταν η απόλυτα συμφέρουσα επιλογή. Με τα ίδια χρήματα, 17.10 μπορείτε να βγάλετε και την κάρτα 72 ωρών. Από εκεί και πέρα ξενοιάσαμε και δεν ασχοληθήκαμε ξανά σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με εισιτήρια. Να σας πω ότι την κάρτα αυτή δεν την επικυρώνουμε πουθενά, την έχουμε στην τσέπη μας και τη δείχνουμε αν μας την ζητήσουν. Εμάς 6 ημέρες δεν μας την ζήτησε κανείς, την είχαμε όμως πάντα μαζί μας, γιατί το πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου είναι δυσβάσταχτο!
Το ταξίδι με το τρένο από το αεροδρόμιο προς Βιέννη ήταν πολύ ωραίο! Η διαδρομή ήταν κυρίως υπέργεια και έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση από τα περίχωρα της Βιέννης!
Μετά από 35 λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας, στην στάση Praterstern. Από εκεί πήραμε το μετρό, γραμμή U1 (κόκκινη γραμμή) για μια στάση και κατεβήκαμε στη στάση Vorgartenstrasse, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας. Μείναμε στο Ibis Wienn Messe και μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι και σε ότι αφορά την τοποθεσία (βόλευε πολύ να επιστρέφουμε και στη διάρκεια της ημέρας αν ήμασταν κουρασμένοι) και σε ό,τι αφορά την καθαριότητα και το πρωινό. Η τιμή για 5 διανυκτερεύσεις 2 ατόμων ήταν 524,70 με πολύ πλούσιο πρωινό που σε κράταγε όλη μέρα.
Στο ξενοδοχείο μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη γιατί ενώ περιμέναμε ότι θα αφήναμε τα πράγματά μας στο luggage room γιατί φτάσαμε πρωί και το check in κανονικά είναι στις 15.00, το δωμάτιό μας ήταν ήδη έτοιμο και μας περίμενε! Σ΄αυτό το σημείο να πω ότι πληρώσαμε στο check in και όχι στο check out. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, επισκεφτήκαμε το γειτονικό σούπερ μαρκετ Billa για τα είδη πρώτης ανάγκης και αφού τακτοποιήθηκαν όλα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να εξερευνήσουμε τη Βιέννη!
Πρώτη μας στάση η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης (πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, πήγαμε με τα πόδια). Μια καθολική εκκλησία με πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που μαγνητίζει το βλέμμα του επισκέπτη από το πρώτο λεπτό! Στην αυλή της εκκλησίας ήταν και το μνημείο για τον μεξικάνικο λαό που αντιτάχθηκε στους Ναζί στη διάρκεια του Β.Π.Π.
Από εκεί πήραμε την κόκκινη γραμμή του μετρό και στη στάση Kaisermuhlen VIC, κατεβήκαμε και πήραμε το λεωφορείο 20Α το οποίο μας άφησε έξω από τον Πύργο του Δούναβη. Πρόκειται για την υψηλότερη κατασκευή στη Βιέννη, στα 252 μέτρα και είναι ο 68ος ψηλότερος πύργος στον κόσμο. Άνοιξε το 1964 και βρίσκεται κοντά στη βόρεια όχθη του Δούναβη στην περιοχή Donaustadt. Γύρω από τον Πύργο είναι ένα πάρκο με υπέροχα λουλούδια, με ιδιαίτερο προβάδισμα στις πολύχρωμες τουλίπες! Ανεβήκαμε στον Πύργο και θαυμάσαμε όλη τη Βιέννη. Πάνω στον Πύργο υπήρχε και ένα καφέ, το οποίο όμως δυστυχώς εκείνη την ημέρα είχε ένα group και δε δεχόταν μεμονωμένους επισκέπτες. Εδώ να σας πω τι κάναμε για τα εισιτήρια των αξιοθέατων και μας βόλεψε πολύ. Το εισιτήριο πχ του Πύργου ήταν στα 20 ευρώ και εμεις μπήκαμε δωρεαν. Είχαμε φροντίσει να βγάλουμε την Vienna Flexi Pass (την flexi, το τονίζω) με την οποία μπορείς να μπεις σε 5 αξιοθέατα δωρεάν μοιρασμένα σε όσες μερες θέλεις (νομίζω ισχυει για 60 μέρες).Αυτό συμφέρει όποιον θέλει να μπει σε τουλάχιστον 5 μουσεία ή αξιοθέατα. Αν δε σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο προφανώς η κάρτα είναι περιττή. Εμάς όμως που θέλαμε να μπούμε σε όσα το δυνατόν περισσότερα μας βόλεψε μια χαρά. Κάναμε μια λίστα των μουσείων που θέλαμε και διαλέξαμε τα 5 πιο ακριβά για να μπούμε. Η κάρτα κόστιζε 79 ευρώ και κανονικά οι τιμές των εισιτηρίων για τα 5 που επιλέξαμε ήταν πάνω από 110 ευρω. Αυτά για όποιον ενδιαφέρεται για μουσεία.
Επιστρέφω στην αφήγηση. Ο καιρός ήταν πολύ συννεφιασμένος και προμήνυε βροχή... Είχε μεσημεριάσει και ήμασταν θεονήστικοι. Κατεβήκαμε με το μετρό στο Stephansdom (την ...Ομόνοια της Βιέννης!) και μέσα στην πείνα μας κάναμε μια κακή επιλογή (κατ΄εμέ πάντα) την γνωστή αλυσίδα burger Five Guys. Ξέρω ότι πολλοί στο forum την εκθειάζουν, εμένα πάντως με έτσουξε πολύ που για μια πλαστικούρα 2 μπεργκερ, 2 πατάτες και 2 αναψυκτικά πληρώσαμε 49 ευρώ! Αν γύριζα το χρόνο πίσω προφανώς και θα κατευθυνόμουν προς ένα από τα πολλά stand με λουκάνικο, δυο βήματα παρακάτω, τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- τα τιμήσαμε δεόντως τις επόμενες ημέρες! Αυτά όμως ήταν τα παρατράγουδα της νηστικομάρας (ελπίζω να μην διαβάζει τώρα την ανάρτησή μου κανένας μαθητής μου, γιατί θα φάω χοντρό δούλεμα για το λεξιλόγιό μου!)
Βρισκόμαστε στην οδό Graben. Έναν πολύ εμπορικό δρόμο και συναντάμε σε περίοπτη θέση την Στήλη της Πανώλης! Πρόκειται για μια γλυπτική σύνθεση που στήθηκε ύστερα από μια θανατηφόρο επιδημία πανούκλας το 1679 και αποτελεί ένα σύμβολο μνήμης και ευγνωμοσύνης στους αγίους που -όπως πίστευαν-συνέβαλαν για τη διάσωση του αυστριακού λαού από την επιδημία.
Στρίψαμε αριστερά στην Kohlmarkt, έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Βιέννης και ήρθε η ωραία εκείνη στιγμή για να κάνουμε την πρώτη γλυκιά μας αμαρτία! Μπήκαμε στο ιστορικό cafe Demel και ύστερα από αναμονή μόλις 5 λεπτών καθίσαμε στο ενδιάμεσο σαλονάκι για καφέ και γλυκό. Εδώ να σας πω ότι δεν ανήκω σε αυτούς που μπορούν να περιμένουν με τις ώρες έξω από κάποιο καφέ ή ρεστοραν και φροντίζω πάντα να κάνω ηλεκτρονικά κράτηση. Ο χρόνος όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό είναι πολύτιμος και δεν σκοπεύω να τον σπαταλάω σε ατελείωτες ουρές. Το Demel όμως είναι από τα λίγα καφέ που δε δέχεται ηλεκτρονικές κρατήσεις και είχαμε πει ότι θα περάσουμε και αν έχει κόσμο θα φύγουμε και ας μην μπούμε ποτέ μέσα. Η τύχη όμως μας έκλεισε το μάτι και είχαμε σχεδόν μηδενική αναμονή. Πήραμε έναν καφέ Verlangerter μια λεμονίτα και δυο από τα πιο παραδοσιακά (και τουριστικά θα προσέθετα) γλυκά της Βιέννης: την Sachertorte και το Apfelstudel. Γαρνιρισμένα με σαντιγύ και σως βανίλιας, αντίστοιχα. Ήμουν προετοιμασμένη από το forum για το ότι τα γλυκά τους δεν είναι της ίδιας λογικής με τα δικά μας (για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ) και έτσι μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Και τα δυο ήταν αξιοπρεπέστατα ως προς τη γεύση, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι δηλ γεύσεις που θα αναπολώ μετά από χρόνια και θα λέω "ΠΩΩΩ τι γλυκά έφαγα ρε συ στην Βιέννη!" Όμως δεν μπορώ να πω ότι κλάψαμε και τα λεφτά μας, Τίμιες γεύσεις και τα δυο. Πληρώσαμε για όσα σας είπα 26 ευρώ.
Όταν βγήκαμε από το Demel είχε ήδη αρχίσει να βρέχει. Όχι πολύ στην αρχή, οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας! Περάσαμε μπροστά από το χειμερινό ανάκτορο των Αψβούργων, το Hofburg, από την Ισπανική Σχολή Ιππασίας, την Εθνική Βιβλιοθήκη και καταλήξαμε στην Albertinaplatz, όπου και το ομώνυμο μουσείο, το οποίο όμως θα επισκεπτόμασταν άλλη μέρα. Εκεί δοκιμάσαμε μια έκπληξη, καθώς περιμέναμε να φάμε στο διάσημο Bitzinger με το πασίγνωστο λουκάνικο, αλλά δυστυχώς είχε πάρει φωτιά (!!!) τις προηγούμενες ημέρες και τώρα το επισκεύαζαν! Κρίμα! Μην ανησυχείτε πάντως όσοι επίσης το βάλατε στο μάτι: μια ταμπέλα μας ενημέρωνε ότι λίγες μέρες αργότερα θα ήταν πάλι ανοιχτό!
Από εκεί συνεχίσαμε για βόλτα στο Bundesgarten, αλλά ο καιρός είχε άλλα σχέδια! Η βροχή όλο και δυνάμωνε, προλάβαμε να δούμε μόνο το άγαλμα του Mozart και πήραμε το μετρό για να επιστρέψουμε για λίγο στο ξενοδοχείο. Ξεκουραστήκαμε και αφού η βροχή είχε σταματήσει, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το διάσημο Cafe Landtmann.
Εννοείται ότι είχα κάνει κράτηση. Οπότε skip the line και να΄ μαστε στο εσωτερικό του! Πρόκειται για ένα πολύ ατμοσφαιρικό καφέ από το 1873, στο οποίο συνήθιζαν να συχνάζουν ο Φρόιντ, ο Μάλερ και άλλες ιστορικές προσωπικότητες. Πήραμε σνίτσελ στην χοιρινή εκδοχή του με μια πολύ γευστική πατατοσαλάτα, την οποία ναι, θα θυμάμαι για πάντα! Ήταν μια πατατοσαλάτα με προσωπικότητα! Το σνίτσελ επίσης πολύ ωραίο χωρίς ίχνος λαδίλας. Πήραμε επίσης το κλασικό Tafelspitz, ένα μοσχαρίσιο κρέας που βράζεται για 5 ώρες και σερβίρεται με λαχανικά. Αυτό να σας πω την αλήθεια, χωρίς να θέλω να σας αποτρέψω από το να το δοκιμάσετε, δεν μας άρεσε. Ήταν άγευστο, θύμιζε λίγο νοσοκομειακό φαγητό. Αλλά φυσικά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, οπότε εσείς μπορεί να το βρείτε υπέροχο! Συμπληρώσαμε το δείπνο μας με 2 ποτήρια κρασί Gruner Veltiner, εξαιρετικό! Ό,τι και να πω είναι λίγο γι΄αυτό το κρασί!
Ικανοποιημένοι για την ολοκλήρωση της πρώτης ημέρας καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, που έκρυβε πολλές συγκινήσεις, αλλά εμείς δεν το ξέραμε ακόμη!
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να σταματήσω, ως πρωτάρα στις ταξιδιωτικές ιστορίες, απόκαμα!.
Άμεσα θα επιστρέψω για τη συνέχεια του ταξιδιού! Επίσης θα παρακαλούσα τον administrator αν έχω δημοσιεύσει την ιστορία σε λάθος σημείο, να πράξει τα δέοντα!
Bis dann, Tschuss (αυτά τα ρημάδια τα umlaut, ακόμα να τα βρω στο ρημαδοπληκτρολόγιό μου!)
Αυτή είναι η πρώτη ταξιδιωτική ιστορία που γράφω, γι΄ αυτό ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη για όσα λάθη μπορεί να κάνω κατά την ανάρτησή μου!
Θα σας περιγράψω το ταξίδι μου στη Βιέννη, τον Απρίλη του 2023, ευελπιστώντας να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου όσους σκοπεύουν να ταξιδέψουν σε αυτή την υπέροχη πόλη, όπως βοηθήθηκα κι εγώ πάρα πολύ από άλλα μέλη του forum.
Ας ξεκινήσω λοιπόν!
1η μέρα: Τρίτη 18.04.23
Είναι η δεύτερη μέρα του Πάσχα! Η πτήση μας με Aegean είναι προγραμματισμένη στις 8.15 πμ. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Βιέννης λίγο πριν τις 10 το πρωί. Βγάλαμε εισιτήρια για το τρένο S7 από τον γκισέ που βρίσκεται στο δεξί μας χέρι, πριν αρχίσουν οι κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στις αποβάθρες. Έχετε τη δυνατότητα να βγάλετε εισιτήριο και από μηχανήματα που υπάρχουν και στις αποβάθρες. Εμείς επιλέξαμε να βγάλουμε από τον γκισέ για να μην αγχωθούμε αν κάτι πήγαινε στραβά τελευταία στιγμή. Πηγαίνοντας στο γκισέ ζητήσαμε 2 πράγματα: α)την εβδομαδιαία κάρτα μετακίνησης (Wochenkarte) που ισχύει για όλα τα ΜΜΜ εντός της ζώνης της Βιέννης και κοστίζει 17.10 και β) το επιπλέον εισιτήριο από το αεροδρόμιο μέχρι την Βιέννη που κοστίζει 1.90. Άρα από το αεροδρόμιο προς τη Βιέννη πήγαμε μόνο με 1.90 και τα υπόλοιπα έξοδα όλης της εβδομάδας θα καλύπτονταν από την κάρτα που σας προείπα.
Μια παρατήρηση για την κάρτα: η κάρτα συμφέρει όποιον ταξιδεύει για μίνιμουμ 3 ημέρες μάξιμουμ 7 ημέρες και το ταξίδι του είναι όσο πιο κοντά γίνεται στην Δευτέρα. Η κάρτα ισχύει από Δευτέρα 00.00 μέχρι την άλλη Δευτέρα 08.59. Εμείς πήγαμε για 6 μέρες με αρχή του ταξιδιού Τρίτη γι΄ αυτό και ήταν η απόλυτα συμφέρουσα επιλογή. Με τα ίδια χρήματα, 17.10 μπορείτε να βγάλετε και την κάρτα 72 ωρών. Από εκεί και πέρα ξενοιάσαμε και δεν ασχοληθήκαμε ξανά σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού με εισιτήρια. Να σας πω ότι την κάρτα αυτή δεν την επικυρώνουμε πουθενά, την έχουμε στην τσέπη μας και τη δείχνουμε αν μας την ζητήσουν. Εμάς 6 ημέρες δεν μας την ζήτησε κανείς, την είχαμε όμως πάντα μαζί μας, γιατί το πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου είναι δυσβάσταχτο!
Το ταξίδι με το τρένο από το αεροδρόμιο προς Βιέννη ήταν πολύ ωραίο! Η διαδρομή ήταν κυρίως υπέργεια και έτσι πήραμε μια πρώτη γεύση από τα περίχωρα της Βιέννης!
Μετά από 35 λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας, στην στάση Praterstern. Από εκεί πήραμε το μετρό, γραμμή U1 (κόκκινη γραμμή) για μια στάση και κατεβήκαμε στη στάση Vorgartenstrasse, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας. Μείναμε στο Ibis Wienn Messe και μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι και σε ότι αφορά την τοποθεσία (βόλευε πολύ να επιστρέφουμε και στη διάρκεια της ημέρας αν ήμασταν κουρασμένοι) και σε ό,τι αφορά την καθαριότητα και το πρωινό. Η τιμή για 5 διανυκτερεύσεις 2 ατόμων ήταν 524,70 με πολύ πλούσιο πρωινό που σε κράταγε όλη μέρα.
Στο ξενοδοχείο μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη γιατί ενώ περιμέναμε ότι θα αφήναμε τα πράγματά μας στο luggage room γιατί φτάσαμε πρωί και το check in κανονικά είναι στις 15.00, το δωμάτιό μας ήταν ήδη έτοιμο και μας περίμενε! Σ΄αυτό το σημείο να πω ότι πληρώσαμε στο check in και όχι στο check out. Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας, επισκεφτήκαμε το γειτονικό σούπερ μαρκετ Billa για τα είδη πρώτης ανάγκης και αφού τακτοποιήθηκαν όλα, ξεχυθήκαμε στους δρόμους για να εξερευνήσουμε τη Βιέννη!
Πρώτη μας στάση η εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης (πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, πήγαμε με τα πόδια). Μια καθολική εκκλησία με πολύ ιδιαίτερη αρχιτεκτονική που μαγνητίζει το βλέμμα του επισκέπτη από το πρώτο λεπτό! Στην αυλή της εκκλησίας ήταν και το μνημείο για τον μεξικάνικο λαό που αντιτάχθηκε στους Ναζί στη διάρκεια του Β.Π.Π.
Από εκεί πήραμε την κόκκινη γραμμή του μετρό και στη στάση Kaisermuhlen VIC, κατεβήκαμε και πήραμε το λεωφορείο 20Α το οποίο μας άφησε έξω από τον Πύργο του Δούναβη. Πρόκειται για την υψηλότερη κατασκευή στη Βιέννη, στα 252 μέτρα και είναι ο 68ος ψηλότερος πύργος στον κόσμο. Άνοιξε το 1964 και βρίσκεται κοντά στη βόρεια όχθη του Δούναβη στην περιοχή Donaustadt. Γύρω από τον Πύργο είναι ένα πάρκο με υπέροχα λουλούδια, με ιδιαίτερο προβάδισμα στις πολύχρωμες τουλίπες! Ανεβήκαμε στον Πύργο και θαυμάσαμε όλη τη Βιέννη. Πάνω στον Πύργο υπήρχε και ένα καφέ, το οποίο όμως δυστυχώς εκείνη την ημέρα είχε ένα group και δε δεχόταν μεμονωμένους επισκέπτες. Εδώ να σας πω τι κάναμε για τα εισιτήρια των αξιοθέατων και μας βόλεψε πολύ. Το εισιτήριο πχ του Πύργου ήταν στα 20 ευρώ και εμεις μπήκαμε δωρεαν. Είχαμε φροντίσει να βγάλουμε την Vienna Flexi Pass (την flexi, το τονίζω) με την οποία μπορείς να μπεις σε 5 αξιοθέατα δωρεάν μοιρασμένα σε όσες μερες θέλεις (νομίζω ισχυει για 60 μέρες).Αυτό συμφέρει όποιον θέλει να μπει σε τουλάχιστον 5 μουσεία ή αξιοθέατα. Αν δε σας ενδιαφέρει κάτι τέτοιο προφανώς η κάρτα είναι περιττή. Εμάς όμως που θέλαμε να μπούμε σε όσα το δυνατόν περισσότερα μας βόλεψε μια χαρά. Κάναμε μια λίστα των μουσείων που θέλαμε και διαλέξαμε τα 5 πιο ακριβά για να μπούμε. Η κάρτα κόστιζε 79 ευρώ και κανονικά οι τιμές των εισιτηρίων για τα 5 που επιλέξαμε ήταν πάνω από 110 ευρω. Αυτά για όποιον ενδιαφέρεται για μουσεία.
Επιστρέφω στην αφήγηση. Ο καιρός ήταν πολύ συννεφιασμένος και προμήνυε βροχή... Είχε μεσημεριάσει και ήμασταν θεονήστικοι. Κατεβήκαμε με το μετρό στο Stephansdom (την ...Ομόνοια της Βιέννης!) και μέσα στην πείνα μας κάναμε μια κακή επιλογή (κατ΄εμέ πάντα) την γνωστή αλυσίδα burger Five Guys. Ξέρω ότι πολλοί στο forum την εκθειάζουν, εμένα πάντως με έτσουξε πολύ που για μια πλαστικούρα 2 μπεργκερ, 2 πατάτες και 2 αναψυκτικά πληρώσαμε 49 ευρώ! Αν γύριζα το χρόνο πίσω προφανώς και θα κατευθυνόμουν προς ένα από τα πολλά stand με λουκάνικο, δυο βήματα παρακάτω, τα οποία -ειρήσθω εν παρόδω- τα τιμήσαμε δεόντως τις επόμενες ημέρες! Αυτά όμως ήταν τα παρατράγουδα της νηστικομάρας (ελπίζω να μην διαβάζει τώρα την ανάρτησή μου κανένας μαθητής μου, γιατί θα φάω χοντρό δούλεμα για το λεξιλόγιό μου!)
Βρισκόμαστε στην οδό Graben. Έναν πολύ εμπορικό δρόμο και συναντάμε σε περίοπτη θέση την Στήλη της Πανώλης! Πρόκειται για μια γλυπτική σύνθεση που στήθηκε ύστερα από μια θανατηφόρο επιδημία πανούκλας το 1679 και αποτελεί ένα σύμβολο μνήμης και ευγνωμοσύνης στους αγίους που -όπως πίστευαν-συνέβαλαν για τη διάσωση του αυστριακού λαού από την επιδημία.
Στρίψαμε αριστερά στην Kohlmarkt, έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Βιέννης και ήρθε η ωραία εκείνη στιγμή για να κάνουμε την πρώτη γλυκιά μας αμαρτία! Μπήκαμε στο ιστορικό cafe Demel και ύστερα από αναμονή μόλις 5 λεπτών καθίσαμε στο ενδιάμεσο σαλονάκι για καφέ και γλυκό. Εδώ να σας πω ότι δεν ανήκω σε αυτούς που μπορούν να περιμένουν με τις ώρες έξω από κάποιο καφέ ή ρεστοραν και φροντίζω πάντα να κάνω ηλεκτρονικά κράτηση. Ο χρόνος όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό είναι πολύτιμος και δεν σκοπεύω να τον σπαταλάω σε ατελείωτες ουρές. Το Demel όμως είναι από τα λίγα καφέ που δε δέχεται ηλεκτρονικές κρατήσεις και είχαμε πει ότι θα περάσουμε και αν έχει κόσμο θα φύγουμε και ας μην μπούμε ποτέ μέσα. Η τύχη όμως μας έκλεισε το μάτι και είχαμε σχεδόν μηδενική αναμονή. Πήραμε έναν καφέ Verlangerter μια λεμονίτα και δυο από τα πιο παραδοσιακά (και τουριστικά θα προσέθετα) γλυκά της Βιέννης: την Sachertorte και το Apfelstudel. Γαρνιρισμένα με σαντιγύ και σως βανίλιας, αντίστοιχα. Ήμουν προετοιμασμένη από το forum για το ότι τα γλυκά τους δεν είναι της ίδιας λογικής με τα δικά μας (για να το θέσω όσο πιο κομψά μπορώ) και έτσι μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Και τα δυο ήταν αξιοπρεπέστατα ως προς τη γεύση, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι δηλ γεύσεις που θα αναπολώ μετά από χρόνια και θα λέω "ΠΩΩΩ τι γλυκά έφαγα ρε συ στην Βιέννη!" Όμως δεν μπορώ να πω ότι κλάψαμε και τα λεφτά μας, Τίμιες γεύσεις και τα δυο. Πληρώσαμε για όσα σας είπα 26 ευρώ.
Όταν βγήκαμε από το Demel είχε ήδη αρχίσει να βρέχει. Όχι πολύ στην αρχή, οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας! Περάσαμε μπροστά από το χειμερινό ανάκτορο των Αψβούργων, το Hofburg, από την Ισπανική Σχολή Ιππασίας, την Εθνική Βιβλιοθήκη και καταλήξαμε στην Albertinaplatz, όπου και το ομώνυμο μουσείο, το οποίο όμως θα επισκεπτόμασταν άλλη μέρα. Εκεί δοκιμάσαμε μια έκπληξη, καθώς περιμέναμε να φάμε στο διάσημο Bitzinger με το πασίγνωστο λουκάνικο, αλλά δυστυχώς είχε πάρει φωτιά (!!!) τις προηγούμενες ημέρες και τώρα το επισκεύαζαν! Κρίμα! Μην ανησυχείτε πάντως όσοι επίσης το βάλατε στο μάτι: μια ταμπέλα μας ενημέρωνε ότι λίγες μέρες αργότερα θα ήταν πάλι ανοιχτό!
Από εκεί συνεχίσαμε για βόλτα στο Bundesgarten, αλλά ο καιρός είχε άλλα σχέδια! Η βροχή όλο και δυνάμωνε, προλάβαμε να δούμε μόνο το άγαλμα του Mozart και πήραμε το μετρό για να επιστρέψουμε για λίγο στο ξενοδοχείο. Ξεκουραστήκαμε και αφού η βροχή είχε σταματήσει, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας, το διάσημο Cafe Landtmann.
Εννοείται ότι είχα κάνει κράτηση. Οπότε skip the line και να΄ μαστε στο εσωτερικό του! Πρόκειται για ένα πολύ ατμοσφαιρικό καφέ από το 1873, στο οποίο συνήθιζαν να συχνάζουν ο Φρόιντ, ο Μάλερ και άλλες ιστορικές προσωπικότητες. Πήραμε σνίτσελ στην χοιρινή εκδοχή του με μια πολύ γευστική πατατοσαλάτα, την οποία ναι, θα θυμάμαι για πάντα! Ήταν μια πατατοσαλάτα με προσωπικότητα! Το σνίτσελ επίσης πολύ ωραίο χωρίς ίχνος λαδίλας. Πήραμε επίσης το κλασικό Tafelspitz, ένα μοσχαρίσιο κρέας που βράζεται για 5 ώρες και σερβίρεται με λαχανικά. Αυτό να σας πω την αλήθεια, χωρίς να θέλω να σας αποτρέψω από το να το δοκιμάσετε, δεν μας άρεσε. Ήταν άγευστο, θύμιζε λίγο νοσοκομειακό φαγητό. Αλλά φυσικά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, οπότε εσείς μπορεί να το βρείτε υπέροχο! Συμπληρώσαμε το δείπνο μας με 2 ποτήρια κρασί Gruner Veltiner, εξαιρετικό! Ό,τι και να πω είναι λίγο γι΄αυτό το κρασί!
Ικανοποιημένοι για την ολοκλήρωση της πρώτης ημέρας καταλήξαμε στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε και να ανακτήσουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, που έκρυβε πολλές συγκινήσεις, αλλά εμείς δεν το ξέραμε ακόμη!
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να σταματήσω, ως πρωτάρα στις ταξιδιωτικές ιστορίες, απόκαμα!.
Άμεσα θα επιστρέψω για τη συνέχεια του ταξιδιού! Επίσης θα παρακαλούσα τον administrator αν έχω δημοσιεύσει την ιστορία σε λάθος σημείο, να πράξει τα δέοντα!
Bis dann, Tschuss (αυτά τα ρημάδια τα umlaut, ακόμα να τα βρω στο ρημαδοπληκτρολόγιό μου!)
Last edited:
