tol_pap
Member
- Μηνύματα
- 400
- Likes
- 450
- Επόμενο Ταξίδι
- Αγγλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πανόραμα Β. Αμερικής!!!
Ο φετινός Δεκαπενταύγουστος μας βρήκε στο Άργος Ορεστικό Καστοριάς για οικογενειακές υποχρεώσεις. Στο γυρισμό όμως προς τη βάση μας στην Αθήνα, είπαμε με τη σύζυγο να το εκμεταλλευτούμε τα ρεπό από τις δουλειές μας και να επισκεφτούμε για δύο νύχτες τους πολύ καλούς μας φίλους στο Αγ. Βλάσιο Εύβοιας, τον Σωκράτη και τη Λένα και φυσικά τα πανέμορφα παιδάκια τους το Γιάννη και την Κατερίνα, το Κατινάκι μου.
Ο Αγ. Βλάσιος είναι ένας μικρός οικισμός του πρώην Δήμου Κονιστρών, μέσα στη βλάστηση. Η απόσταση από την Χαλκίδα είναι περίπου 1,5 ώρα με διαδρομή κακού επαρχιακού δικτύου μέσω Ερέτριας, Αλιβερίου, Χανίων Αυλωναρίου κτλ. Το χωριό το είχαμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν από το 2013 και το χρησιμοποιούσαμε ως βάση για τριγύρω εξορμήσεις.
Η διαδρομή από το Άργος Ορεστικό έως τον Άγ. Βλάσιο δυστυχώς ατελείωτη, αλλά όταν μετά από 7 ώρες οδήγησης βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα τα ξεχνάς όλα. Μετά το «τσίμπημα» του μεσημεριού και την μικρή ξεκούραση, ξεκινήσαμε για μία από τις παραλίες της περιοχής που δεν είχαμε πάει στο παρελθόν την Κεφάλα.
Η παραλία δεν είναι τίποτα άλλο από την φυσική συνέχεια μίας τεράστιας παραλίας που αλλάζει τρία ονόματα, αρχικά Μουρτερή, εν συνεχεία Αγ. Μερκούριος και τελικά πριν το μεγάλο βράχο Κεφάλα. Η παραλία βρίσκεται στον πρώην Δήμο Αυλώνος, ακριβώς κάτω από τον υπέροχο ορεινό οικισμό της Οκτωνιάς. Στην Μουρτερή και τον Αγ. Μερκούριο υπάρχουν σπίτια (σαν μικρός θερινός οικισμός) και μαγαζιά, αλλά μόλις τελειώσει ο ασφαλτόδρομος, ξεκινά βατός χωματόδρομος προς την Κεφάλα, αρχικά πάνω προς το λόφο (με τρομερή θέα) και τελικά παράλληλα με την παραλία.
Μόλις φτάσεις στην παραλία στο υψηλότερο σημείο του χωματόδρομου αντικρίζεις την υπέροχη και τεράστια παραλία. Με μήκος περίπου 4 Χλμ δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις να καθίσεις όπου σου αρέσει, εμείς προτιμήσαμε το σημείο όσο πιο κοντά στον επιβλητικό βράχο στο τέλος της παραλίας που τη χωρίζει από μία άλλη παραλία της περιοχής τον Μπουρνιά, πλην όμως δεν έχει τύχει να επισκεφτούμε ακόμη. Το πλάτος της παραλίας αρκετά μεγάλο, αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από πολύ λεπτό και μικρό βοτσαλάκι σκούρου χρώματος. Τα νερά κρυστάλλινα, διαυγή και κατά περίεργο τρόπο για παραλία του Αιγαίου στην Εύβοια σχετικά ζεστά. Ευτυχώς ήμαστε τυχεροί και δεν φύσαγε καθόλου αφού η παραλία έχει ΒΑ προσανατολισμό με καταστροφικές συνέπειες. Στην παραλία υπάρχει μία καντίνα στην αρχή της και δύο σημεία με λίγες ξαπλώστρες, περίπου στην αρχή και το κέντρο της. Δυστυχώς, δεν υπάρχει φυσική σκιά ούτε για δείγμα, άρα να είστε κατάλληλα προετοιμασμένοι.
Ο κόσμος ήταν αρκετός αλλά η τόσο μεγάλη σε μήκος και πλάτος παραλία, σε έκανε να νοιώθεις πολύ άνετα. Αφού, κάναμε το μπανάκι μας, μαζέψαμε την πραγμάτια μας, ξεκινήσαμε για την Οκτωνιά. Η διαδρομή εύκολη με άσφαλτο από τη Μουρτερή έως το χωριό σε περίπου 20΄. Το χωριό το είχαμε επισκεφτεί στο παρελθόν, έχοντας κάνει στάση στην κοντινή γυναικεία Ι.Μ. Αγ. Χαραλάμπους των Λευκών. Αυτή τη φορά μας βρήκε σε μία υπέροχη ταβέρνα «το Αγιοφύλλι» (https://www.facebook.com/pages/Αγιοφύλλι-Ταβέρνα/643946505681227), στην πλατεία του χωριού, ακριβώς δίπλα στην εκκλησία, σε μία υπέροχη μεγάλη αυλή με όμορφη διαμόρφωση και φωτισμό. Το μενού κλασικό ελληνικής ταβέρνας με κρέατα της ώρας, κλασικά ορεκτικά και σαλάτες, αλλά και κάποιους ντόπιους μεζέδες όπως το απίστευτο ξερότηγανο με φέτα που δοκιμάσαμε. Η εξυπηρέτηση σχετικά καλή (λίγο αργή), το φαγητό πεντανόστιμο (ακόμη τα θυμάμαι τα υπέροχα αρνίσια παϊδάκια) και η τιμή αρκετά καλή (15€ / άτομο με πολλές μπύρες). Η καλύτερη ταβέρνα όλης της περιοχής κατά τη γνώμη μου, που αξίζει και τη διαδρομή και τα λεφτά του λογαριασμού.
Το επόμενο πρωί, με βρήκε με το Σωκράτη, στην καφετέρια «Πυξίδα» στην παραλία της Κύμης, κάτω από τα αλμυρίκια για ένα πρωινό καφεδάκι, όπου και συναντήσαμε ένα κοινό μας φίλο. Οι γυναίκες ετοίμασαν τα πράγματα και κατά τις 11:30 ξεκινήσαμε (χωρίς τα παιδιά) με το αγροτικό του μπαμπά της Λένας για δύο παραλίες παράδεισους της περιοχής όπου η τετρακίνηση είναι αναγκαία. Στον δρόμο από Κύμη προς Χιλιαδού αφού προσπεράσεις το υπέροχο χωριό Βίταλα, συνεχίζεις έως ότου συναντήσεις μία μικρή ξύλινη πινακίδα που λέει: «Αγ. Παντελεήμωνας», όπου και στρίβεις δεξιά στον σχετικά βατό –αρχικά- χωματόδρομο, προκειμένου να οδηγηθείς στην παραλία Τσίλαρο πρώτα και Θαψά στη συνέχεια. Δυστυχώς, καμία πρόβλεψη για πινακίδα από το Δήμο δυστυχώς παρόλο που οι παραλίες όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο γνωστές.
Η διαδρομή από τον Αγ. Βλάση περίπου 45΄. Ο χωματόδρομος για την πρώτη παραλία το Τσίλαρο περίπου 5 Χλμ και κανά τέταρτο προς εικοσάλεπτο. Αρχικά, σχετικά βατός αλλά όσο περνούσε η ώρα χειροτέρευε, με αποτέλεσμα να το γυρίσουμε σε τετρακίνηση. Από ψηλά σε κάποιο σημείο βλέπεις την παραλία να εκτείνεται και τα κρυστάλλινα νερά να σε σαγηνεύουν.
Αφού φτάσαμε παρατήρησα να είχαν κατέβει και συμβατικά αυτοκίνητα με αποκορύφωμα ένα ToyotaCelica, πλην όμως είναι ρίσκο, μία πέτρα να χτυπήσει το κάρτερ αρχίζεις να κλαις….
Δεν καθίσαμε και συνεχίσαμε στην επόμενη παραλία τα Θαψα. Για εκεί το 4x4 επιβεβλημένο, αφού στην αρχική ανηφόρα μεγάλης κλίσης το έδαφος έχει τεράστιες λακούβες (εμείς βάλαμε και τα «αργά» για να καταλάβατε). Μετά από περίπου 5΄ λεπτά και 1,5 Χλμ διαδρομής αντικρίζεις τα Θαψά. Η θέα δεν είναι τόσο καλή όσο στο Τσίλαρο από ψηλά, αλλά η παραλία είναι κυριολεκτικά ένα κόσμημα. Αφήνεις το τετρακίνητο στο πλάτωμα πριν την παραλία (μόνο 4x4 βλέπεις) και περπατάς 1΄ λεπτό έως την παραλία.
Τα Θαψά, μία παραλία μεγάλη σε μήκος και πλάτος, χωρίς φυσική σκιά και οργάνωση, με κρυστάλλινα νερά να τα πιεις, αλλά μεγαλύτερο ατού το κατάλευκο λεπτό της βοτσαλάκι, το οποίο είναι αυτό που δίνει στο νερό αυτά υπέροχα χρώματα. Ο κόσμος αναπάντεχα πολύς, με κάποιους να έχουν κατασκηνώσει κανονικά. Στα δεξιά της παραλίας υπήρχε - αν είναι δυνατόν - ενοικίαση θαλάσσιων ποδήλατων (15€ / ώρα – δεν έχει όμως πολλά, εμείς δυστυχώς δεν βρήκαμε). Ένα άλλο ατού της παραλίας είναι ο ΒΔ της προσανατολισμός με αποτέλεσμα τις ημέρες νηνεμίας όπως αυτή που πήγαμε να έχει και όμορφο ηλιοβασίλεμα. Στα μείον της παραλίας, ένας ηλικιωμένος ελευθεροκαμπάς, που αφού έφαγε έβαζε Καίτη Γαρμπή στην διαπασών. Ποιος θα μου το έλεγε ότι μετά από τόσο δύσκολο χωματόδρομο θα μου συνέβαινε αυτό.
Εν πάσει περιπτώσει, αργότερα φύγαμε (και ησυχάσαμε) με σκοπό να επισκεφτούμε και τη γειτονική παραλία, το Τσίλαρο. Στην ίδια φιλοσοφία, με πολλά παλιά τροχόσπιτα και σκηνές, πιο σκούρο βότσαλο, πεντακάθαρα νερά, πιο ήρεμα όμως λόγο του ΒΑ προσανατολισμού της που κόβει κάπως το ελαφρύ βοριαδάκι και λιγότερο κόσμο. Εμένα, προσωπικά μου άρεσε περισσότερο αφού τα νερά ήταν πολύ πιο ήσυχα και δεν είχε βαβούρα. Αν θελήσετε πάλι να τις επισκεφτείτε και τις δύο, όπως εμείς να το κάνετε ανάποδα, έτσι ώστε να πετύχετε το ηλιοβασίλεμα στα Θαψά.
Αφού επιστρέψαμε σπίτι, κάναμε γρήγορα μπάνιο, παραλάβαμε τους μικρούς μας φίλους, και φύγαμε για φαγητό στο χωριό Βίταλα, στην ταβέρνα του Αστέρη. Ωραίος χώρος στην πλατεία του χωριού με κρέας της ώρα να γλύφεις τα δάκτυλα σου και πολύ κρύες μπύρες. Για τους τολμηρούς είχε και μία πολύ καυτερή σάλτσα, οι δε τιμές πάρα πολύ καλές (15€ / άτομο με πάρα πολλές μπύρες).
Δυστυχώς την επομένη πήραμε νωρίς το δρόμο της επιστροφής αφού η σύζυγος δούλευε το μεσημέρι με τις καλύτερες αναμνήσεις και σχέδια για την επόμενη εξόρμηση στις τελευταίες παραλίες που δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμη, τη Χιλιαδού, τον Μπουρνιά και το Καλάμι…..
Ο Αγ. Βλάσιος είναι ένας μικρός οικισμός του πρώην Δήμου Κονιστρών, μέσα στη βλάστηση. Η απόσταση από την Χαλκίδα είναι περίπου 1,5 ώρα με διαδρομή κακού επαρχιακού δικτύου μέσω Ερέτριας, Αλιβερίου, Χανίων Αυλωναρίου κτλ. Το χωριό το είχαμε επισκεφτεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν από το 2013 και το χρησιμοποιούσαμε ως βάση για τριγύρω εξορμήσεις.
Η διαδρομή από το Άργος Ορεστικό έως τον Άγ. Βλάσιο δυστυχώς ατελείωτη, αλλά όταν μετά από 7 ώρες οδήγησης βλέπεις αγαπημένα πρόσωπα τα ξεχνάς όλα. Μετά το «τσίμπημα» του μεσημεριού και την μικρή ξεκούραση, ξεκινήσαμε για μία από τις παραλίες της περιοχής που δεν είχαμε πάει στο παρελθόν την Κεφάλα.
Η παραλία δεν είναι τίποτα άλλο από την φυσική συνέχεια μίας τεράστιας παραλίας που αλλάζει τρία ονόματα, αρχικά Μουρτερή, εν συνεχεία Αγ. Μερκούριος και τελικά πριν το μεγάλο βράχο Κεφάλα. Η παραλία βρίσκεται στον πρώην Δήμο Αυλώνος, ακριβώς κάτω από τον υπέροχο ορεινό οικισμό της Οκτωνιάς. Στην Μουρτερή και τον Αγ. Μερκούριο υπάρχουν σπίτια (σαν μικρός θερινός οικισμός) και μαγαζιά, αλλά μόλις τελειώσει ο ασφαλτόδρομος, ξεκινά βατός χωματόδρομος προς την Κεφάλα, αρχικά πάνω προς το λόφο (με τρομερή θέα) και τελικά παράλληλα με την παραλία.
Μόλις φτάσεις στην παραλία στο υψηλότερο σημείο του χωματόδρομου αντικρίζεις την υπέροχη και τεράστια παραλία. Με μήκος περίπου 4 Χλμ δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις να καθίσεις όπου σου αρέσει, εμείς προτιμήσαμε το σημείο όσο πιο κοντά στον επιβλητικό βράχο στο τέλος της παραλίας που τη χωρίζει από μία άλλη παραλία της περιοχής τον Μπουρνιά, πλην όμως δεν έχει τύχει να επισκεφτούμε ακόμη. Το πλάτος της παραλίας αρκετά μεγάλο, αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από πολύ λεπτό και μικρό βοτσαλάκι σκούρου χρώματος. Τα νερά κρυστάλλινα, διαυγή και κατά περίεργο τρόπο για παραλία του Αιγαίου στην Εύβοια σχετικά ζεστά. Ευτυχώς ήμαστε τυχεροί και δεν φύσαγε καθόλου αφού η παραλία έχει ΒΑ προσανατολισμό με καταστροφικές συνέπειες. Στην παραλία υπάρχει μία καντίνα στην αρχή της και δύο σημεία με λίγες ξαπλώστρες, περίπου στην αρχή και το κέντρο της. Δυστυχώς, δεν υπάρχει φυσική σκιά ούτε για δείγμα, άρα να είστε κατάλληλα προετοιμασμένοι.
Ο κόσμος ήταν αρκετός αλλά η τόσο μεγάλη σε μήκος και πλάτος παραλία, σε έκανε να νοιώθεις πολύ άνετα. Αφού, κάναμε το μπανάκι μας, μαζέψαμε την πραγμάτια μας, ξεκινήσαμε για την Οκτωνιά. Η διαδρομή εύκολη με άσφαλτο από τη Μουρτερή έως το χωριό σε περίπου 20΄. Το χωριό το είχαμε επισκεφτεί στο παρελθόν, έχοντας κάνει στάση στην κοντινή γυναικεία Ι.Μ. Αγ. Χαραλάμπους των Λευκών. Αυτή τη φορά μας βρήκε σε μία υπέροχη ταβέρνα «το Αγιοφύλλι» (https://www.facebook.com/pages/Αγιοφύλλι-Ταβέρνα/643946505681227), στην πλατεία του χωριού, ακριβώς δίπλα στην εκκλησία, σε μία υπέροχη μεγάλη αυλή με όμορφη διαμόρφωση και φωτισμό. Το μενού κλασικό ελληνικής ταβέρνας με κρέατα της ώρας, κλασικά ορεκτικά και σαλάτες, αλλά και κάποιους ντόπιους μεζέδες όπως το απίστευτο ξερότηγανο με φέτα που δοκιμάσαμε. Η εξυπηρέτηση σχετικά καλή (λίγο αργή), το φαγητό πεντανόστιμο (ακόμη τα θυμάμαι τα υπέροχα αρνίσια παϊδάκια) και η τιμή αρκετά καλή (15€ / άτομο με πολλές μπύρες). Η καλύτερη ταβέρνα όλης της περιοχής κατά τη γνώμη μου, που αξίζει και τη διαδρομή και τα λεφτά του λογαριασμού.
Το επόμενο πρωί, με βρήκε με το Σωκράτη, στην καφετέρια «Πυξίδα» στην παραλία της Κύμης, κάτω από τα αλμυρίκια για ένα πρωινό καφεδάκι, όπου και συναντήσαμε ένα κοινό μας φίλο. Οι γυναίκες ετοίμασαν τα πράγματα και κατά τις 11:30 ξεκινήσαμε (χωρίς τα παιδιά) με το αγροτικό του μπαμπά της Λένας για δύο παραλίες παράδεισους της περιοχής όπου η τετρακίνηση είναι αναγκαία. Στον δρόμο από Κύμη προς Χιλιαδού αφού προσπεράσεις το υπέροχο χωριό Βίταλα, συνεχίζεις έως ότου συναντήσεις μία μικρή ξύλινη πινακίδα που λέει: «Αγ. Παντελεήμωνας», όπου και στρίβεις δεξιά στον σχετικά βατό –αρχικά- χωματόδρομο, προκειμένου να οδηγηθείς στην παραλία Τσίλαρο πρώτα και Θαψά στη συνέχεια. Δυστυχώς, καμία πρόβλεψη για πινακίδα από το Δήμο δυστυχώς παρόλο που οι παραλίες όσο περνούν τα χρόνια γίνονται όλο και πιο γνωστές.
Η διαδρομή από τον Αγ. Βλάση περίπου 45΄. Ο χωματόδρομος για την πρώτη παραλία το Τσίλαρο περίπου 5 Χλμ και κανά τέταρτο προς εικοσάλεπτο. Αρχικά, σχετικά βατός αλλά όσο περνούσε η ώρα χειροτέρευε, με αποτέλεσμα να το γυρίσουμε σε τετρακίνηση. Από ψηλά σε κάποιο σημείο βλέπεις την παραλία να εκτείνεται και τα κρυστάλλινα νερά να σε σαγηνεύουν.
Αφού φτάσαμε παρατήρησα να είχαν κατέβει και συμβατικά αυτοκίνητα με αποκορύφωμα ένα ToyotaCelica, πλην όμως είναι ρίσκο, μία πέτρα να χτυπήσει το κάρτερ αρχίζεις να κλαις….
Δεν καθίσαμε και συνεχίσαμε στην επόμενη παραλία τα Θαψα. Για εκεί το 4x4 επιβεβλημένο, αφού στην αρχική ανηφόρα μεγάλης κλίσης το έδαφος έχει τεράστιες λακούβες (εμείς βάλαμε και τα «αργά» για να καταλάβατε). Μετά από περίπου 5΄ λεπτά και 1,5 Χλμ διαδρομής αντικρίζεις τα Θαψά. Η θέα δεν είναι τόσο καλή όσο στο Τσίλαρο από ψηλά, αλλά η παραλία είναι κυριολεκτικά ένα κόσμημα. Αφήνεις το τετρακίνητο στο πλάτωμα πριν την παραλία (μόνο 4x4 βλέπεις) και περπατάς 1΄ λεπτό έως την παραλία.
Τα Θαψά, μία παραλία μεγάλη σε μήκος και πλάτος, χωρίς φυσική σκιά και οργάνωση, με κρυστάλλινα νερά να τα πιεις, αλλά μεγαλύτερο ατού το κατάλευκο λεπτό της βοτσαλάκι, το οποίο είναι αυτό που δίνει στο νερό αυτά υπέροχα χρώματα. Ο κόσμος αναπάντεχα πολύς, με κάποιους να έχουν κατασκηνώσει κανονικά. Στα δεξιά της παραλίας υπήρχε - αν είναι δυνατόν - ενοικίαση θαλάσσιων ποδήλατων (15€ / ώρα – δεν έχει όμως πολλά, εμείς δυστυχώς δεν βρήκαμε). Ένα άλλο ατού της παραλίας είναι ο ΒΔ της προσανατολισμός με αποτέλεσμα τις ημέρες νηνεμίας όπως αυτή που πήγαμε να έχει και όμορφο ηλιοβασίλεμα. Στα μείον της παραλίας, ένας ηλικιωμένος ελευθεροκαμπάς, που αφού έφαγε έβαζε Καίτη Γαρμπή στην διαπασών. Ποιος θα μου το έλεγε ότι μετά από τόσο δύσκολο χωματόδρομο θα μου συνέβαινε αυτό.
Εν πάσει περιπτώσει, αργότερα φύγαμε (και ησυχάσαμε) με σκοπό να επισκεφτούμε και τη γειτονική παραλία, το Τσίλαρο. Στην ίδια φιλοσοφία, με πολλά παλιά τροχόσπιτα και σκηνές, πιο σκούρο βότσαλο, πεντακάθαρα νερά, πιο ήρεμα όμως λόγο του ΒΑ προσανατολισμού της που κόβει κάπως το ελαφρύ βοριαδάκι και λιγότερο κόσμο. Εμένα, προσωπικά μου άρεσε περισσότερο αφού τα νερά ήταν πολύ πιο ήσυχα και δεν είχε βαβούρα. Αν θελήσετε πάλι να τις επισκεφτείτε και τις δύο, όπως εμείς να το κάνετε ανάποδα, έτσι ώστε να πετύχετε το ηλιοβασίλεμα στα Θαψά.
Αφού επιστρέψαμε σπίτι, κάναμε γρήγορα μπάνιο, παραλάβαμε τους μικρούς μας φίλους, και φύγαμε για φαγητό στο χωριό Βίταλα, στην ταβέρνα του Αστέρη. Ωραίος χώρος στην πλατεία του χωριού με κρέας της ώρα να γλύφεις τα δάκτυλα σου και πολύ κρύες μπύρες. Για τους τολμηρούς είχε και μία πολύ καυτερή σάλτσα, οι δε τιμές πάρα πολύ καλές (15€ / άτομο με πάρα πολλές μπύρες).
Δυστυχώς την επομένη πήραμε νωρίς το δρόμο της επιστροφής αφού η σύζυγος δούλευε το μεσημέρι με τις καλύτερες αναμνήσεις και σχέδια για την επόμενη εξόρμηση στις τελευταίες παραλίες που δεν έχουμε επισκεφτεί ακόμη, τη Χιλιαδού, τον Μπουρνιά και το Καλάμι…..
Last edited:
