Eleni Dededaki
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 102
Πολλοί ίσως να μην το ξέρετε, αλλά εδώ και 4 μήνες έχω αφήσει πίσω τη ζωή μου για να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι γύρω στον κόσμο. Από την αρχή αυτού του δρόμου υποσχέθηκα στον εαυτό μου, και σε όσους θέλουν να με ακολουθήσουν, ότι θα μοιράζομαι τις εντυπώσεις, τις εικόνες και τα συναισθήματά μου από κάθε χώρα που γνωρίζω. Ηρθε η ωρα λοιπον για το επόμενο άρθρο στη σελίδα:
Μετά από μια περίοδο γεμάτων συναισθημάτων στην Τουρκία, ήρθε η στιγμή να συνεχίσουμε στον επόμενο προορισμό μας, τη Γεωργία. Μου πήρε αρκετό χρόνο να επεξεργαστώ όλα όσα είδα, έζησα και ένιωσα εξερευνώντας τις περιοχές του Πόντου. Το ερώτημα «πώς θα ήταν η ζωή μου αν οι πρόγονοί μου δεν είχαν αναγκαστεί να φύγουν από την Τραπεζούντα;» με στοίχειωνε για μέρες. Ευτυχώς, ο καθαρός αέρας του Μπατούμι με βοήθησε να αφήσω πίσω αυτές τις σκέψεις.
Οι πρώτες μέρες στη Γεωργία
Η διάσχιση των συνόρων από την Τουρκία στη Γεωργία με λεωφορείο ήταν μια καινούρια εμπειρία για μένα! Το Μπατούμι μας υποδέχθηκε με ζεστό, ηλιόλουστο καιρό — σε πλήρη αντίθεση με την Τραπεζούντα. Η πόλη έμοιαζε με μια όμορφη, χαλαρή ευρωπαϊκή παραθαλάσσια πόλη, με μπαρ και εστιατόρια κατά μήκος της παραλίας. Άλλοι ίσως να την περιέγραφαν διαφορετικά — ίσως ως «έναν παράδεισο για Ρώσους που ξεπλένουν χρήματα»
Όσο πιο κοντά πηγαίναμε στη θάλασσα, τόσο πιο λαμπερή και κομψή έμοιαζε η πόλη. Μα μόλις απομακρυνοσουν λίγα στενά, εμφανιζόταν ένα διαφορετικό Μπατούμι: ανοιχτές αγορές, μικροπωλητές, μαϊμού επώνυμα προϊόντα, φτώχεια και μισογκρεμισμένα κτίρια σοβιετικού τύπου. Η αντίθεση ήταν συγκλονιστική.
Το αγαπημένο μου μέρος του ταξιδιού
Μιλώντας για σοβιετικού τύπου κτίρια, ένιωσα δέος όταν φτάσαμε στον επόμενο προορισμό μας: το Τσκαλτουμπο. Αυτό το μέρος είναι must για όσους γοητεύονται από το σοβιετικό παρελθόν. Κάποτε ήταν μια διάσημη λουτρόπολη γνωστή για τα πολυτελή σανατόρια και τα ιαματικά της νερά· σήμερα είναι ένα απόκοσμο μείγμα ιστορίας, παρακμής και αντοχής. Μπορείς να περιπλανηθείς στα εγκαταλελειμμένα κτίρια, να δοκιμάσεις τα ιαματικά νερά και να πάρεις μια γεύση από μια άλλη εποχή. Μείναμε τρεις μέρες και τα εξερευνήσαμε όλα.
Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν να μάθουμε ότι κάποια από αυτά τα σανατόρια κατοικούνται ακόμη από ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από την Αμπχαζία, όταν πέρασε στον έλεγχο της Ρωσίας. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μας καταγόταν από εκεί, και μας πήγε ως το κτίριο όπου έζησε η οικογένειά του. Μας έδειξε τα δωμάτια όπου έπαιζε ο γιος του και μοιράστηκε μαζί μας ιστορίες από εκείνα τα χρόνια. Πόσο εύκολα μπορούν ολόκληρες οικογένειες να ξεριζωθούν από πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις ή θρησκευτικές διαφορές!
Ενιωθα ανατριχιλα περπατωντας στους εγκαταλελειμμένους διαδρόμους των κτιρίων αυτών. Κάποια δωμάτια είχαν ακόμη πολυτελείς πολυελαίους, ξεθωριασμένες θεατρικές καρέκλες, σπασμένο πιάνο και κρεβάτια, σημάδια μιας ζωής που κάποτε υπήρχε εκεί.
Τιφλίδα
Από τα στοιχειωμένα σανατόρια, μεταφερθήκαμε σε μια εντελώς διαφορετική ενέργεια: την Τιφλίδα με τα στενά δρομάκια της, τα γκράφιτι, τα wine bars και η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από τα φούρνους. Παλιό και το νέο στυλ συνυπήρχαν με τρόπο σχεδόν θεατρικό: τα λουτρά και οι ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα σε hipster καφέ και μοντέρνα κτίρια.
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το πώς η πόλη εξακολουθούσε να κουβαλά τις πληγές της. Ήταν εμφανής το βάρος της ιστορίας, της σοβιετικής κυριαρχίας, των πολέμων. Σε κάθε γωνιά του δρόμου έβλεπες αυτοκόλλητα, γκράφιτι ή ακόμη και με στυλό που έλεγαν «Fuck Russia». Η Τιφλίδα ήταν μια υπενθύμιση ότι ένας τόπος μπορεί να κουβαλάει πόνο και ομορφιά ταυτόχρονα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η επίσκεψη μας το παράνομο κομμουνιστικό τυπογραφείο και το μουσείο του Στάλιν όπου μάθαμε όχι μόνο για το παρελθόν της Γεωργίας αλλά και για το πως ο κομμουνισμός σημάδεψε τόσες άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής ένωσης. Ηταν μια αποκαλυπτική εμπειρία και βαριά υπενθύμιση ότι πίσω από τη ζωντάνια της πόλης/χώρας κρύβεται μια ανθεκτικότητα που χτίστηκε μέσα από κακουχίες.
Καζμπέγκι – το Σαββατοκύριακο των γενεθλίων μου
Το Καζμπέγκι ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί: επιβλητικά βουνά, σιωπή, γαλήνη και δροσιά. Βρεθήκαμε 10-12χμ μακριά από τα σύνορα με την Ρωσία και ήταν το τέλειο σκηνικό για γενέθλια μου.
Κι όμως, δεν ένιωθα ήρεμη. Η ομορφιά ήταν εκεί, αλλά δεν μου έδωσε την παρηγοριά που περίμενα. Αυτό που λαχταρούσα στην πραγματικότητα ήταν η ζεστασιά μιας τροπικής παραλίας, η θάλασσα στα πόδια μου και ο ήλιος στο δέρμα μου. Δεν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου σχετικά με το τι χρειαζόμουν πραγματικά. Νόμιζα ότι ήξερα, αλλά στην πραγματικότητα είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να καταλάβω τις ανάγκες της Ελένης που ταξιδεύει στον κόσμο χωρίς καμία σταθερά γύρω της.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο δε γιόρτασα, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Έκλαψα, σκέφτηκα, συζήτησα. Μα κοιτάζοντας πίσω τώρα, δεν νιώθω στεναχώρια — νιώθω ανακούφιση. Ανακούφιση που άφησα αυτά τα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια αντί να τα κρατήσω μέσα μου. Ανακούφιση που μπόρεσα να δω πόσο συχνά συγκρίνομαι με άλλους — ταξιδιώτες, φίλους, αγνώστους — και πόση πίεση έβαζα στον εαυτό μου να γίνω διαφορετική και να το ζήσω διαφορετικά.
Κάπου μέσα σε αυτά τα δάκρυα συνειδητοποίησα το εξής: το βάρος της απόφασης να αφήσω πίσω τη ζώνη άνεσής μου, τη δουλειά μου, τη ζωή που ήξερα, για να ταξιδέψω στον κόσμο. Νόμιζα ότι το είχα ήδη επεξεργαστεί, αλλά στο Καζμπέγκι το ένιωσα ολοκληρωτικά. Ήταν επώδυνο, αλλά και αποκαλυπτικό. Κατάλαβα ότι η αλλαγή δεν είναι να πιέζεις τον εαυτό σου να γίνει κάποιος άλλος από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι να επιβραδύνεις, να είσαι ειλικρινής με τις ανάγκες σου και να μάθεις να αποδέχεσαι ποιος ήδη είσαι.
Το ταξίδι μας άλλαξε εντελώς από τότε. Σιγά σιγά έμαθα να ακούω την εσωτερική μου φωνή, να διαβάζω τα σήματα του σώματός μου και να αγαπώ αυτό που είμαι.
Κλείνοντας το κεφάλαιο Γεωργία
Η Γεωργία αποδείχτηκε μεταμορφωτική με τρόπους που δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει. Από τις αντιθέσεις του Μπατούμι μέχρι τα στοιχειωμένα σανατόρια του Τσκάλτουμπο, από τον ζωντανό παλμό της Τιφλίδας μέχρι τη συναισθηματική καταιγίδα του Καζμπέγκι, κάθε μέρος με διαμόρφωσε διαφορετικά. Αυτή η χώρα θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Ξέρω ότι θέλω να επιστρέψω μια μέρα, γιατί υπάρχει ακόμη τόσα πολλά να ανακαλύψω. Είναι πραγματικά ένας τόπος γεμάτος ομορφιά, ιστορία και ψυχή.
Αλλά προς το παρόν, το ταξίδι έπρεπε να συνεχιστεί. Με τα εισιτήρια ήδη κλεισμένα για το Ουζμπεκιστάν, αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα — ακόμη κι αν απείχε πολύ από τις τροπικές παραλίες που ποθούσε η καρδιά μου. Ο δρόμος μπροστά ήταν αβέβαιος, αλλά η Γεωργία ήδη με είχε διδάξει κάτι: κάθε προορισμός κρατά μέσα του ένα κομμάτι του εαυτού μου που ακόμη αναζητώ· κι ελπίζω στο τέλος αυτού του ταξιδιού να έχω γίνει ένας εντελώς νέος άνθρωπος.
Υ.Γ.: επόμενος προορισμός, Ουζμπεκιστάν.
Μετά από μια περίοδο γεμάτων συναισθημάτων στην Τουρκία, ήρθε η στιγμή να συνεχίσουμε στον επόμενο προορισμό μας, τη Γεωργία. Μου πήρε αρκετό χρόνο να επεξεργαστώ όλα όσα είδα, έζησα και ένιωσα εξερευνώντας τις περιοχές του Πόντου. Το ερώτημα «πώς θα ήταν η ζωή μου αν οι πρόγονοί μου δεν είχαν αναγκαστεί να φύγουν από την Τραπεζούντα;» με στοίχειωνε για μέρες. Ευτυχώς, ο καθαρός αέρας του Μπατούμι με βοήθησε να αφήσω πίσω αυτές τις σκέψεις.
Οι πρώτες μέρες στη Γεωργία
Η διάσχιση των συνόρων από την Τουρκία στη Γεωργία με λεωφορείο ήταν μια καινούρια εμπειρία για μένα! Το Μπατούμι μας υποδέχθηκε με ζεστό, ηλιόλουστο καιρό — σε πλήρη αντίθεση με την Τραπεζούντα. Η πόλη έμοιαζε με μια όμορφη, χαλαρή ευρωπαϊκή παραθαλάσσια πόλη, με μπαρ και εστιατόρια κατά μήκος της παραλίας. Άλλοι ίσως να την περιέγραφαν διαφορετικά — ίσως ως «έναν παράδεισο για Ρώσους που ξεπλένουν χρήματα»
Όσο πιο κοντά πηγαίναμε στη θάλασσα, τόσο πιο λαμπερή και κομψή έμοιαζε η πόλη. Μα μόλις απομακρυνοσουν λίγα στενά, εμφανιζόταν ένα διαφορετικό Μπατούμι: ανοιχτές αγορές, μικροπωλητές, μαϊμού επώνυμα προϊόντα, φτώχεια και μισογκρεμισμένα κτίρια σοβιετικού τύπου. Η αντίθεση ήταν συγκλονιστική.
Το αγαπημένο μου μέρος του ταξιδιού
Μιλώντας για σοβιετικού τύπου κτίρια, ένιωσα δέος όταν φτάσαμε στον επόμενο προορισμό μας: το Τσκαλτουμπο. Αυτό το μέρος είναι must για όσους γοητεύονται από το σοβιετικό παρελθόν. Κάποτε ήταν μια διάσημη λουτρόπολη γνωστή για τα πολυτελή σανατόρια και τα ιαματικά της νερά· σήμερα είναι ένα απόκοσμο μείγμα ιστορίας, παρακμής και αντοχής. Μπορείς να περιπλανηθείς στα εγκαταλελειμμένα κτίρια, να δοκιμάσεις τα ιαματικά νερά και να πάρεις μια γεύση από μια άλλη εποχή. Μείναμε τρεις μέρες και τα εξερευνήσαμε όλα.
Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν να μάθουμε ότι κάποια από αυτά τα σανατόρια κατοικούνται ακόμη από ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από την Αμπχαζία, όταν πέρασε στον έλεγχο της Ρωσίας. Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού μας καταγόταν από εκεί, και μας πήγε ως το κτίριο όπου έζησε η οικογένειά του. Μας έδειξε τα δωμάτια όπου έπαιζε ο γιος του και μοιράστηκε μαζί μας ιστορίες από εκείνα τα χρόνια. Πόσο εύκολα μπορούν ολόκληρες οικογένειες να ξεριζωθούν από πολέμους, πολιτικές συγκρούσεις ή θρησκευτικές διαφορές!
Ενιωθα ανατριχιλα περπατωντας στους εγκαταλελειμμένους διαδρόμους των κτιρίων αυτών. Κάποια δωμάτια είχαν ακόμη πολυτελείς πολυελαίους, ξεθωριασμένες θεατρικές καρέκλες, σπασμένο πιάνο και κρεβάτια, σημάδια μιας ζωής που κάποτε υπήρχε εκεί.
Τιφλίδα
Από τα στοιχειωμένα σανατόρια, μεταφερθήκαμε σε μια εντελώς διαφορετική ενέργεια: την Τιφλίδα με τα στενά δρομάκια της, τα γκράφιτι, τα wine bars και η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από τα φούρνους. Παλιό και το νέο στυλ συνυπήρχαν με τρόπο σχεδόν θεατρικό: τα λουτρά και οι ορθόδοξες εκκλησίες δίπλα σε hipster καφέ και μοντέρνα κτίρια.
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το πώς η πόλη εξακολουθούσε να κουβαλά τις πληγές της. Ήταν εμφανής το βάρος της ιστορίας, της σοβιετικής κυριαρχίας, των πολέμων. Σε κάθε γωνιά του δρόμου έβλεπες αυτοκόλλητα, γκράφιτι ή ακόμη και με στυλό που έλεγαν «Fuck Russia». Η Τιφλίδα ήταν μια υπενθύμιση ότι ένας τόπος μπορεί να κουβαλάει πόνο και ομορφιά ταυτόχρονα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η επίσκεψη μας το παράνομο κομμουνιστικό τυπογραφείο και το μουσείο του Στάλιν όπου μάθαμε όχι μόνο για το παρελθόν της Γεωργίας αλλά και για το πως ο κομμουνισμός σημάδεψε τόσες άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής ένωσης. Ηταν μια αποκαλυπτική εμπειρία και βαριά υπενθύμιση ότι πίσω από τη ζωντάνια της πόλης/χώρας κρύβεται μια ανθεκτικότητα που χτίστηκε μέσα από κακουχίες.
Καζμπέγκι – το Σαββατοκύριακο των γενεθλίων μου
Το Καζμπέγκι ήταν ακριβώς όπως το είχα φανταστεί: επιβλητικά βουνά, σιωπή, γαλήνη και δροσιά. Βρεθήκαμε 10-12χμ μακριά από τα σύνορα με την Ρωσία και ήταν το τέλειο σκηνικό για γενέθλια μου.
Κι όμως, δεν ένιωθα ήρεμη. Η ομορφιά ήταν εκεί, αλλά δεν μου έδωσε την παρηγοριά που περίμενα. Αυτό που λαχταρούσα στην πραγματικότητα ήταν η ζεστασιά μιας τροπικής παραλίας, η θάλασσα στα πόδια μου και ο ήλιος στο δέρμα μου. Δεν ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου σχετικά με το τι χρειαζόμουν πραγματικά. Νόμιζα ότι ήξερα, αλλά στην πραγματικότητα είχα ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου μέχρι να καταλάβω τις ανάγκες της Ελένης που ταξιδεύει στον κόσμο χωρίς καμία σταθερά γύρω της.
Εκείνο το Σαββατοκύριακο δε γιόρτασα, αλλά ήρθα αντιμέτωπη με τον εαυτό μου. Έκλαψα, σκέφτηκα, συζήτησα. Μα κοιτάζοντας πίσω τώρα, δεν νιώθω στεναχώρια — νιώθω ανακούφιση. Ανακούφιση που άφησα αυτά τα συναισθήματα να βγουν στην επιφάνεια αντί να τα κρατήσω μέσα μου. Ανακούφιση που μπόρεσα να δω πόσο συχνά συγκρίνομαι με άλλους — ταξιδιώτες, φίλους, αγνώστους — και πόση πίεση έβαζα στον εαυτό μου να γίνω διαφορετική και να το ζήσω διαφορετικά.
Κάπου μέσα σε αυτά τα δάκρυα συνειδητοποίησα το εξής: το βάρος της απόφασης να αφήσω πίσω τη ζώνη άνεσής μου, τη δουλειά μου, τη ζωή που ήξερα, για να ταξιδέψω στον κόσμο. Νόμιζα ότι το είχα ήδη επεξεργαστεί, αλλά στο Καζμπέγκι το ένιωσα ολοκληρωτικά. Ήταν επώδυνο, αλλά και αποκαλυπτικό. Κατάλαβα ότι η αλλαγή δεν είναι να πιέζεις τον εαυτό σου να γίνει κάποιος άλλος από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι να επιβραδύνεις, να είσαι ειλικρινής με τις ανάγκες σου και να μάθεις να αποδέχεσαι ποιος ήδη είσαι.
Το ταξίδι μας άλλαξε εντελώς από τότε. Σιγά σιγά έμαθα να ακούω την εσωτερική μου φωνή, να διαβάζω τα σήματα του σώματός μου και να αγαπώ αυτό που είμαι.
Κλείνοντας το κεφάλαιο Γεωργία
Η Γεωργία αποδείχτηκε μεταμορφωτική με τρόπους που δεν θα μπορούσα να είχα προβλέψει. Από τις αντιθέσεις του Μπατούμι μέχρι τα στοιχειωμένα σανατόρια του Τσκάλτουμπο, από τον ζωντανό παλμό της Τιφλίδας μέχρι τη συναισθηματική καταιγίδα του Καζμπέγκι, κάθε μέρος με διαμόρφωσε διαφορετικά. Αυτή η χώρα θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μου. Ξέρω ότι θέλω να επιστρέψω μια μέρα, γιατί υπάρχει ακόμη τόσα πολλά να ανακαλύψω. Είναι πραγματικά ένας τόπος γεμάτος ομορφιά, ιστορία και ψυχή.
Αλλά προς το παρόν, το ταξίδι έπρεπε να συνεχιστεί. Με τα εισιτήρια ήδη κλεισμένα για το Ουζμπεκιστάν, αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα — ακόμη κι αν απείχε πολύ από τις τροπικές παραλίες που ποθούσε η καρδιά μου. Ο δρόμος μπροστά ήταν αβέβαιος, αλλά η Γεωργία ήδη με είχε διδάξει κάτι: κάθε προορισμός κρατά μέσα του ένα κομμάτι του εαυτού μου που ακόμη αναζητώ· κι ελπίζω στο τέλος αυτού του ταξιδιού να έχω γίνει ένας εντελώς νέος άνθρωπος.
Υ.Γ.: επόμενος προορισμός, Ουζμπεκιστάν.
