Τέλος Νοεμβρίου 1997, και σαν μέρος ταξιδιού στις δυτικές πολιτείες, με ένα γκρουπ 16-18 ατόμων, η πτήση της HAWAIIAN μας φέρνει στο νησί Oahu του συμπλέγματος Hawaii. Ένα τσούρμο από 16χρονες παρθένες καλλονές, φορώντας μόνον μια φουστίτσα από ξερά χόρτα, μας υποδέχονται με ένα σκαστό φιλί φορώντας μας ένα περιδέραιο με λουλούδια !!!
Η φαντασίωση όλων των ανδρών για τη Χαβάη !!
Ας σοβαρευτούμε. Τα περιδέραια από λουλούδια είναι πραγματικότητα αλλά θα πρέπει να τα αγοράσεις από τα καταστήματα του αεροδρομίου εκτός αν ταξιδεύεις πρώτη θέση οπότε σου το προσφέρει η αεροπ. εταιρεία. Το ξενοδοχείο της αλυσίδας Holiday inn δείχνει φτωχικό μπροστά στους υπερπολυτελείς κολοσσούς της παραλίας Waikiki από την οποία μας χωρίζει ένα κανάλι και η κεντρική λεωφόρος Ala Mohana. Τα κτίρια αραιά χτισμένα με πολλούς ελεύθερους χώρους κατάφυτους από φοίνικες. Η ζέστη είναι υποφερτή αλλά οι βιτρίνες στολισμένες με τους Αγιοβασίληδες και τα χιόνια φαντάζουν εντελώς παράταιρες.
Το ίδιο μεσημέρι μετάβαση στο Πέρλ Χάρμπορ το λιμάνι όπου έγινε η Ιαπωνική αεροπορική επιδρομή κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Χώροι υποδοχής με τεράστιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον βομβαρδισμό του λιμανιού, χάρτες, προβολές ταινιών, μακέττες των πλοίων. Υπερήλικες απόστρατοι αξιωματικοί που έζησαν τα γεγονότα, έρχονται εθελοντικά εδώ κάθε μέρα και περιγράφουν την επίθεση και τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες, δείχνουν στον χάρτη σε ποιό σημείο βρισκόταν, τι έκαναν κ.λ.π. ενώ δίπλα βλέπεις τις τότε φωτογραφίες τους. Πικρή ειρωνεία : Η πλειοψηφία του ακροατηρίου Γιαπωνέζοι τουρίστες !
Ακολουθεί επίσκεψη στο βυθισμένο πλοίο Αριζόνα. Πλοιάρια σε πάνε σε μια εξέδρα στο νερό όπου από κάτω σε μικρό βάθος διακρίνεις το πλοίο το οποίο βυθίστηκε σχεδόν αύτανδρο. Την επόμενη διασχίζοντας κάθετα το νησί, περάσαμε από υπέροχα τοπία με καταπράσινες πλαγιές όπου ξεπρόβαλλαν γυμνοί στρογγυλεμένοι βράχοι και ακολουθώντας ένα παραλιακό δρόμο φθάνουμε στο Κέντρο Πολυνησιακής Κουλτούρας. Ένα θεματικό πάρκο (εν είδει Ντίσνεϋλαντ) διαμορφωμένο σε νησάκια μέσα σε νερά με ονόματα Τόνγκα, Σαμόα, Φίτζι, Ταϊτή κ.λ.π. όπου ιθαγενείς φορωντας ενδυμασίες από τα παραπάνω νησιά παρουσιάζουν τοπικά τους έθιμα και χορούς (τα βρήκα αρκετά κιτς). Διάφορες καλύβες με χειροτεχνήματα και τέλος ένα θέατρο όπου δίνεται μιά παράσταση εντυπωσιακή από άποψη θεάματος.
Εκτός από τους Αμερικανούς και τους πανταχού παρόντες Γιαπωνέζους πολλοί Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί. Στην είσοδο του συγκροτήματος ένας μεγάλος παγκόσμιος χάρτης χωρισμένος σε ζώνες ώρας μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μακρυά βρισκόμαστε : 12 ώρες διαφορά από Ελλάδα ! στην άλλη δηλαδή πλευρά της γης. Έξω από τον χώρο βλέποντας ένα τραινάκι σαν αυτά που κάνουν βόλτες τους τουρίστες στις πόλεις, ανεβαίνω με την συμβία χωρίς να το πολυσκεφθώ.
Μας πάει 2-3 χιλιόμετρα σε ένα μέρος σαν μοναστήρι, εκκλησία τέτοιο. Μορμόνοι που ψάρευαν κόσμο για προσηλυτισμό ! Τι να κάνουμε τώρα, πιαστήκαμε. Μπαίνουμε ακολουθώντας τον υπόλοιπο κόσμο. Μας κάνουν μιά σύντομη διάλεξη - δεν κατάλαβα και πολλά με τα παλιοαγγλικά μου - μια προβολή, κεράσματα, γράψαμε τα στοιχεία σε κάτι καρτέλλες και μας γύρισαν πίσω. Αργά το βράδυ αποφασίζουμε οι άρρενες της συντροφιάς μια καλή πράξη. Στο γκρουπ ένα ζευγάρι νεονύμφων στο γαμήλιο ταξίδι. Παίρνουμε τον γαμπρό και τον πάμε σε στριπτηζάδικο. Μεταχρονολογημένο μπάτσελορ πάρτι δηλαδή.
Η πλαζ Waikiki την επόμενη ήταν κατάληλλη περισσότερο για σέρφιγκ παρά για κολύμπι. Το κύμα όταν υποχωρούσε σε τραβούσε μέσα με απίστευτη δύναμη. Αδύνατο να σταθείς όρθιος. Παρ'ολα αυτά κάναμε το μπάνιο μας (για νάχουμε να λέμε δηλαδή). Το βράδυ όμως ήταν απόλαυση. Έπινες το ποτό σου στα μπαρ των ξενοδοχείων με ζωντανή μουσική σε χαμηλή ένταση ώστε να μην καλύπτει τον ήχο των κυμάτων, ενώ αναμμένοι πυρσοί φώτιζαν την παραλία. Μείναμε τρείς μέρες στο νησί και δεν το γνώρισα καλά. Μια γεύση μόνο. Νομίζω όμως ότι σαν όνομα έχει πάρει μυθικές διαστάσεις σε μας λόγω και της μεγάλης απόστασης. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα δηλαδή και σε καμιά περίπτωση δεν είναι το μέρος που θα ήθελα να ξαναπάω διασχίζοντας την μισή υδρόγειο ! --- ΤΕΛΟΣ
Η φαντασίωση όλων των ανδρών για τη Χαβάη !!
Ας σοβαρευτούμε. Τα περιδέραια από λουλούδια είναι πραγματικότητα αλλά θα πρέπει να τα αγοράσεις από τα καταστήματα του αεροδρομίου εκτός αν ταξιδεύεις πρώτη θέση οπότε σου το προσφέρει η αεροπ. εταιρεία. Το ξενοδοχείο της αλυσίδας Holiday inn δείχνει φτωχικό μπροστά στους υπερπολυτελείς κολοσσούς της παραλίας Waikiki από την οποία μας χωρίζει ένα κανάλι και η κεντρική λεωφόρος Ala Mohana. Τα κτίρια αραιά χτισμένα με πολλούς ελεύθερους χώρους κατάφυτους από φοίνικες. Η ζέστη είναι υποφερτή αλλά οι βιτρίνες στολισμένες με τους Αγιοβασίληδες και τα χιόνια φαντάζουν εντελώς παράταιρες.
Το ίδιο μεσημέρι μετάβαση στο Πέρλ Χάρμπορ το λιμάνι όπου έγινε η Ιαπωνική αεροπορική επιδρομή κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Χώροι υποδοχής με τεράστιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τον βομβαρδισμό του λιμανιού, χάρτες, προβολές ταινιών, μακέττες των πλοίων. Υπερήλικες απόστρατοι αξιωματικοί που έζησαν τα γεγονότα, έρχονται εθελοντικά εδώ κάθε μέρα και περιγράφουν την επίθεση και τις δικές τους προσωπικές εμπειρίες, δείχνουν στον χάρτη σε ποιό σημείο βρισκόταν, τι έκαναν κ.λ.π. ενώ δίπλα βλέπεις τις τότε φωτογραφίες τους. Πικρή ειρωνεία : Η πλειοψηφία του ακροατηρίου Γιαπωνέζοι τουρίστες !
Ακολουθεί επίσκεψη στο βυθισμένο πλοίο Αριζόνα. Πλοιάρια σε πάνε σε μια εξέδρα στο νερό όπου από κάτω σε μικρό βάθος διακρίνεις το πλοίο το οποίο βυθίστηκε σχεδόν αύτανδρο. Την επόμενη διασχίζοντας κάθετα το νησί, περάσαμε από υπέροχα τοπία με καταπράσινες πλαγιές όπου ξεπρόβαλλαν γυμνοί στρογγυλεμένοι βράχοι και ακολουθώντας ένα παραλιακό δρόμο φθάνουμε στο Κέντρο Πολυνησιακής Κουλτούρας. Ένα θεματικό πάρκο (εν είδει Ντίσνεϋλαντ) διαμορφωμένο σε νησάκια μέσα σε νερά με ονόματα Τόνγκα, Σαμόα, Φίτζι, Ταϊτή κ.λ.π. όπου ιθαγενείς φορωντας ενδυμασίες από τα παραπάνω νησιά παρουσιάζουν τοπικά τους έθιμα και χορούς (τα βρήκα αρκετά κιτς). Διάφορες καλύβες με χειροτεχνήματα και τέλος ένα θέατρο όπου δίνεται μιά παράσταση εντυπωσιακή από άποψη θεάματος.
Εκτός από τους Αμερικανούς και τους πανταχού παρόντες Γιαπωνέζους πολλοί Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί. Στην είσοδο του συγκροτήματος ένας μεγάλος παγκόσμιος χάρτης χωρισμένος σε ζώνες ώρας μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο μακρυά βρισκόμαστε : 12 ώρες διαφορά από Ελλάδα ! στην άλλη δηλαδή πλευρά της γης. Έξω από τον χώρο βλέποντας ένα τραινάκι σαν αυτά που κάνουν βόλτες τους τουρίστες στις πόλεις, ανεβαίνω με την συμβία χωρίς να το πολυσκεφθώ.
Μας πάει 2-3 χιλιόμετρα σε ένα μέρος σαν μοναστήρι, εκκλησία τέτοιο. Μορμόνοι που ψάρευαν κόσμο για προσηλυτισμό ! Τι να κάνουμε τώρα, πιαστήκαμε. Μπαίνουμε ακολουθώντας τον υπόλοιπο κόσμο. Μας κάνουν μιά σύντομη διάλεξη - δεν κατάλαβα και πολλά με τα παλιοαγγλικά μου - μια προβολή, κεράσματα, γράψαμε τα στοιχεία σε κάτι καρτέλλες και μας γύρισαν πίσω. Αργά το βράδυ αποφασίζουμε οι άρρενες της συντροφιάς μια καλή πράξη. Στο γκρουπ ένα ζευγάρι νεονύμφων στο γαμήλιο ταξίδι. Παίρνουμε τον γαμπρό και τον πάμε σε στριπτηζάδικο. Μεταχρονολογημένο μπάτσελορ πάρτι δηλαδή.
Η πλαζ Waikiki την επόμενη ήταν κατάληλλη περισσότερο για σέρφιγκ παρά για κολύμπι. Το κύμα όταν υποχωρούσε σε τραβούσε μέσα με απίστευτη δύναμη. Αδύνατο να σταθείς όρθιος. Παρ'ολα αυτά κάναμε το μπάνιο μας (για νάχουμε να λέμε δηλαδή). Το βράδυ όμως ήταν απόλαυση. Έπινες το ποτό σου στα μπαρ των ξενοδοχείων με ζωντανή μουσική σε χαμηλή ένταση ώστε να μην καλύπτει τον ήχο των κυμάτων, ενώ αναμμένοι πυρσοί φώτιζαν την παραλία. Μείναμε τρείς μέρες στο νησί και δεν το γνώρισα καλά. Μια γεύση μόνο. Νομίζω όμως ότι σαν όνομα έχει πάρει μυθικές διαστάσεις σε μας λόγω και της μεγάλης απόστασης. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα δηλαδή και σε καμιά περίπτωση δεν είναι το μέρος που θα ήθελα να ξαναπάω διασχίζοντας την μισή υδρόγειο ! --- ΤΕΛΟΣ
