renata
Member
- Μηνύματα
- 5.540
- Likes
- 1.951
- Επόμενο Ταξίδι
- Νεπάλ
Νοέμβρης του 2004.
Βρίσκομαι σε ένα μικρό ταχύπλοο μαζί με τις δυό συνοδοιπόρες μου,διασχίζοντας το κανάλι του Bangalanes στην Μαδαγασκάρη.
Eνα ταξίδι ολοήμερο για να πάμε σε ένα φυσικό πάρκο με σπάνια ζώα και φυτά.Θα διανυκτερεύαμε στο bush house που ήταν λίγα ξύλινα λιτά bangalous,δίπλα στην θάλασσα.Mου φαινόταν οτι ήμουν στην άκρη του κόσμου. O μαυρούλης οδηγός της βάρκας μας ,χωρίς μπροστινά δόντια, όρθιος μπροστά στο τιμόνι σαν τον Soudiano,είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη του.Στην βάρκα χωρούσαμε ίσα ίσα εμείς οι τέσσερις,και τα σακίδια μας!!
Στην υδάτινη διαδρομή,πολλα να δείς !!! ξύλινες long tail βάρκες φορτωμένες με εμπορευματα,ξυλεία, και ένα σωρό άλλα,χιλιάδες πουλιά στο διάβα μας, ψαράδες,και γυναίκες που έπλεναν στις οχθες του καναλιού....
Μα πότε θα φτάσομε ??? Το καταλάβαμε ...είχαμε χάσει τον υδάτινο δρόμο...το κανάλι άρχισε να πλαταίνει και μείς να χάνομε τα σημεία του ορίζοντα.Ο μαυρούλης ομως μετά απο λίγα χιλιόμετρα τον ξαναβρήκε...Καθόμουνα πίσω γιατί μου άρεσε να με πιτσιλάνε τα απόνερα...η lullu μπροστά απολαμβάνοντας όσο δεν παίρνει ...με μιά ευτυχία που δεν λέγεται (lullu τώρα βουρκώνω)...
Ημουνα ευτυχισμένη στο πουθενά,με την φίλη μου,τον μαυρούλη και τα σακίδια που μου την έδιναν εκείνη την στιγμή, και θεώρησα οτι σωστό θα ήταν να τα πετάξω στο κανάλι....Μα ..η ομορφότερη στιγμή ήταν η απόλαυση ενος στριφτού drum!!Με κόπο προσπαθούσα να στρίψω το τσιγάρο που συνέχεια βρεχόταν απο τα απόνερα και βλαστημούσα...απο τα νεύρα μου...Τελικά το έστριψα.εκείνη την στιγμή ένιωθα πολύ πλούσια!!! είχα ολο τον κόσμο δικό μου και μιά μικρή απολαυση να συμπληρώνει την ευδαιμονία μου...το τσιγαράκι μου!! αλήθεια πόσα θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος??
Βρίσκομαι σε ένα μικρό ταχύπλοο μαζί με τις δυό συνοδοιπόρες μου,διασχίζοντας το κανάλι του Bangalanes στην Μαδαγασκάρη.
Eνα ταξίδι ολοήμερο για να πάμε σε ένα φυσικό πάρκο με σπάνια ζώα και φυτά.Θα διανυκτερεύαμε στο bush house που ήταν λίγα ξύλινα λιτά bangalous,δίπλα στην θάλασσα.Mου φαινόταν οτι ήμουν στην άκρη του κόσμου. O μαυρούλης οδηγός της βάρκας μας ,χωρίς μπροστινά δόντια, όρθιος μπροστά στο τιμόνι σαν τον Soudiano,είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη του.Στην βάρκα χωρούσαμε ίσα ίσα εμείς οι τέσσερις,και τα σακίδια μας!!
Στην υδάτινη διαδρομή,πολλα να δείς !!! ξύλινες long tail βάρκες φορτωμένες με εμπορευματα,ξυλεία, και ένα σωρό άλλα,χιλιάδες πουλιά στο διάβα μας, ψαράδες,και γυναίκες που έπλεναν στις οχθες του καναλιού....
Μα πότε θα φτάσομε ??? Το καταλάβαμε ...είχαμε χάσει τον υδάτινο δρόμο...το κανάλι άρχισε να πλαταίνει και μείς να χάνομε τα σημεία του ορίζοντα.Ο μαυρούλης ομως μετά απο λίγα χιλιόμετρα τον ξαναβρήκε...Καθόμουνα πίσω γιατί μου άρεσε να με πιτσιλάνε τα απόνερα...η lullu μπροστά απολαμβάνοντας όσο δεν παίρνει ...με μιά ευτυχία που δεν λέγεται (lullu τώρα βουρκώνω)...
Ημουνα ευτυχισμένη στο πουθενά,με την φίλη μου,τον μαυρούλη και τα σακίδια που μου την έδιναν εκείνη την στιγμή, και θεώρησα οτι σωστό θα ήταν να τα πετάξω στο κανάλι....Μα ..η ομορφότερη στιγμή ήταν η απόλαυση ενος στριφτού drum!!Με κόπο προσπαθούσα να στρίψω το τσιγάρο που συνέχεια βρεχόταν απο τα απόνερα και βλαστημούσα...απο τα νεύρα μου...Τελικά το έστριψα.εκείνη την στιγμή ένιωθα πολύ πλούσια!!! είχα ολο τον κόσμο δικό μου και μιά μικρή απολαυση να συμπληρώνει την ευδαιμονία μου...το τσιγαράκι μου!! αλήθεια πόσα θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος??
βαρέθηκα τα αποστειρωμένα!!!
