soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.708
- Likes
- 6.341
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
Καρυές-Ι.Μ. Προφ. Ηλία-Παντοκράτος-Σταυρονικήτα
Από τις Καρυές στις 11:40 μπήκα στη «λεωφόρο» του Α.Ο. με το σάκο στην πλάτη. Τσιμεντόστρωτος φαρδύς για 3-4 αμάξια. Κυρίως κατηφορικός και φιδόστρωτος ανάμεσα σε πυκνό δάσος. Κάμποι, πλαγιές καταπράσινες, μακρινά μοναστήρια ξεχώριζαν, καμπαναριά εκκλησιών ξεπρόβαλαν πάνω από το πράσινο πέλαγος… Τα πόδια πήγαιναν μόνα τους και σταματημό δεν είχαν στο σκληρό και ανήλιαστο οδόστρωμα. Έπρεπε να περάσω τη σκήτη του Αγ. Νικολάου του Μαμουζέλη και στην επόμενη διακλάδωση να στρίψω αριστερά. Οι εγκαταστάσεις της σκήτης πνιγμένες στο πράσινο μισοφάνηκαν δίπλα μου όμως δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν αυτές. Σε λίγο φάνηκε στο βάθος ένα κομματάκι θάλασσας που βρέχει τις ανατολικές ακτές του Άθωνα αλλά ο προορισμός μου δεν ήταν εκεί αυτή τη στιγμή. Ώσπου, να ένα τρακτέρ με τον ρασοφόρο οδηγό του και το καλυμμαύκι στο κεφάλι.
-Πόσο ακόμα πάτερ για τη πινακίδα που θα με πάει στη σκήτη του Πρ. Ηλία?
–Να την, μπροστά στο βάθος.
Πνιγμένη η διασταύρωση μέσα στη σκοτεινή πλούσια σκιά από τα τεράστια δένδρα δεν την ξεχώρισες από μακριά.
Έστριψα αριστερά σε χωματόδρομο ανηφορικό γεμάτο με σκόνη κι ασκίαστο. Αλλαγή σκηνικού: Λαχάνιασμα, ιδρώτας, άγχος όταν δεν ξέρεις μέχρι που φτάνει η ανηφόρα. Δεξιά κι αριστερά η πυκνή θαμνώδης βλάστηση δεν σου επέτρεπαν να μπεις να ξαποστάσεις, κι ούτε μια πέτρα στο φρεσκοστρωμένο δρόμο για να καθίσεις. Στο τέλος μιας ανηφόρας στα δεξιά πλευρά που αραίωναν τα δένδρα, φάνηκε το γνωστό μου μοναστήρι του Παντοκράτορος. Έγινε ο φάρος της πορείας μου. Πριν δυο χρόνια, ο εντυπωσιακός πολύχρωμος τρούλος της εκκλησίας του Π.Η. που ξεπρόβαλε πάνω από τα πράσινα βουνά με ξεσήκωσε να τον βάλω στο επόμενο πρόγραμμα.
Ένα βανάκι με προσκυνητές με προσπέρασε γεμίζοντας το δρόμο με ένα σύννεφο σκόνης και μετά από δέκα λεπτά επέστρεψε αφού πρώτα άφησε κάποιους προσκυνητές στην σκήτη. Σημάδι ότι πλησιάζω.. Πράγματι στην επόμενη στροφή φάνηκαν οι εγκαταστάσεις με τον τρούλο της εκκλησίας να προεξέχει επιβλητικός.
Η σκήτη ανήκε στη μονή Παντοκράτορος μέχρι που το 1750 παραδόθηκε σ ένα μοναχό από τη Ουκρανία και γίνηκε Ρώσικη. Ο αριθμός των Ρώσων μοναχών άρχισε να μεγαλώνει, και με την οικονομική βοήθεια του Τσάρου κτίστηκε η μεγάλη εκκλησία με τους εντυπωσιακούς τρούλους την πλούσια εσωτερική της διακόσμηση, καθώς και οι γύρω βοηθητικές εγκαταστάσεις. Οι μοναχοί στη γειτονική μονή Παντοκράτορος ανησύχησαν τότε, μήπως εξ αιτίας του πλήθους των μοναχών η σκήτη γίνει μοναστήρι. Οι ενέργειες που έκαναν με τη βοήθεια του Οικ. Πατριαρχείου να αποσοβήσουν ένα τέτοιο γεγονός, βοηθήθηκαν από την πτώση του Τσάρικου καθεστώτος όταν σταμάτησε κάθε βοήθεια από την επαναστατική κυβέρνηση καθώς και από τον διωγμό που έκανε στη θρησκεία.
Στις σκήτες δεν επικρατεί η αυστηρότητα και οι κανόνες των μοναστηριών. Ο επί της υποδοχής αρχοντάρης πάτερ Φιλήμων γύρω στα 73 λεπτός με γκρίζα γένια αστείος, εξυπηρετικός, πρόσχαρος και χαμογελαστός μόλις άκουσε πως είμαι από την Κρήτη:
-Να μας πεις μια μαντινάδα! Μου είπε.
–Περίμενε να ξεκουραστώ γιατί ήρθα με τα πόδια, μόνο πάμε να μου δείξεις την εκκλησία είμαι περαστικός κι έχω κι άλλο δρόμο ακόμα να κάνω…
Σε λίγο βρήκε κι άλλους τέσσερεις προσκυνητές, μας άνοιξε την εκκλησία με την μαρμάρινη είσοδο. Δεν υπάρχουν τοιχογραφίες και σκοτάδια όπως σε όλες στις άλλες του Α.Ο. Λαμπρότητα, φως και χρυσό. Είναι η μεγαλύτερη στο Α.Ο. με το χρυσαφί χρώμα η επιχρύσωση ή το αληθινό χρυσό να κυριαρχεί παντού. Οι θρησκόληπτοι Ρώσοι Τσάροι, Πρίγκιπες και τσιφλικάδες έστελναν απλόχερα τις χορηγίες τους για να σώσουν την ψυχή τους… Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στο θρόνο του Αρχιερέως. Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Δακρυροούσας και η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας με το μαργαριταρένιο πουκάμισο με χρυσά αφιερώματα.
–Φωτογραφίες επιτρέπονται πάτερ άγιε…;
-Αμέ!! Για το καντήλι θα πλερώσετε δέκα ευρώ, για το πολυέλαιο, πενήντα, για το θρόνο του Τσάρου διακόσια…. Ελεύθερα πάρτε παιδιά όσες φωτογραφίες θέλετε τζάμπα είναι.
Στο σκιερό μέρος κοντά στο παλιό πηγάδι με το πόσιμο νερό μας κέρασαν βυσσινάδα. Ένας προσκυνητής γύρω στα 65 που είχε έρθει για επίσκεψη από την Παντοκράτορος μαζί με τον σύντροφο του μου έδειξε το μονοπάτι για να συνεχίσω. Καλοθελητής, παρότι κούτσανε άφησε το σύντροφο του περάσαμε μέσα από αυλάκια καλλιεργημένων κήπων και φτάσαμε στην αρχή ενός δάσους όπου μια πινακίδα έγραφε» προς Παντοκράτορος». Ας είναι καλά ο άνθρωπος γιατί πιθανώς να συνέχιζα από τον ίδιο άχαρο αυτοκινητόδρομο κι όχι απ αυτό τον παράδεισο… που με περίμενε.
Μπήκα μέσα του… Δένδρα τεράστια αραιοφυτεμένα σου έδιναν ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση. Αγκαθωτά κλαδάκια βάτων και άλλων θάμνων εισχωρούσαν στο μονοπατάκι περιπλέκονταν στα πόδια μου και μ ένα κλαδί τα παραμέριζα. Ρυάκια με τρεχούμενο νερό, βλάστηση που σχημάτιζε τούνελ, κορμοί δένδρων στο πεσμένοι στο έδαφος. Ήταν το «κερασάκι» στο όλο οδοιπορικό μου στον ‘Αθωνα. Κάποια στιγμή από τις κορυφές των δένδρων ξεπρόβαλε ο πύργος της Ι.Μ. του Παντοκράτορος κτισμένο δίπλα στη παραλία.
Γνωστή μονή από το προηγούμενο μου ταξίδι πριν δύο χρόνια πέρασα από τις εξωτερικές εγκαταστάσεις της χωρίς να την επισκεφτώ γιαί η ώρα πλησίαζε 3:30 και συνέχισα στο γνωστό μου κι εδώ μονοπάτι παράλληλα με τις ακτές για να φτάσω στη μονή Σταυρονικήτα.
Σκιερό, ανηφορικό κατά διαστήματα, με ίδρωσε αρκετά και μου φάνηκε αυτή τη φορά ατέλειωτο. Ίσως λόγω της κούρασης και τις βιασύνης μου να προλάβω να φτάσω πριν τον εσπερινό. Λίγο πριν τις πέντε δροσιζόμουν στη γνωστή μου κρήνη αρκετά μακριά από τη είσοδο.
Στην επιφάνεια των νερών των δεξαμενών του τοξωτού υδραγωγείου της ομορφότερης και μικρότερης μονής του Α.Ο. με περίμεναν χρυσόψαρα και ανθισμένα νούφαρα, μετά από πέντε ώρες οδοιπορικού από τις Καρυές.
Ι. Σκήτη Προφήτου Ηλία
Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στον αρχιερατικό θρόνο
Η Ι.Μ Παντοκράτορος όπως φαίνεται από τη σκήτη
Πολύτιμες εικόνες της Παναγίας
Προς Παντοκράτορος
Παντοκράτορος
Σταυρονικήτα
Από τις Καρυές στις 11:40 μπήκα στη «λεωφόρο» του Α.Ο. με το σάκο στην πλάτη. Τσιμεντόστρωτος φαρδύς για 3-4 αμάξια. Κυρίως κατηφορικός και φιδόστρωτος ανάμεσα σε πυκνό δάσος. Κάμποι, πλαγιές καταπράσινες, μακρινά μοναστήρια ξεχώριζαν, καμπαναριά εκκλησιών ξεπρόβαλαν πάνω από το πράσινο πέλαγος… Τα πόδια πήγαιναν μόνα τους και σταματημό δεν είχαν στο σκληρό και ανήλιαστο οδόστρωμα. Έπρεπε να περάσω τη σκήτη του Αγ. Νικολάου του Μαμουζέλη και στην επόμενη διακλάδωση να στρίψω αριστερά. Οι εγκαταστάσεις της σκήτης πνιγμένες στο πράσινο μισοφάνηκαν δίπλα μου όμως δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν αυτές. Σε λίγο φάνηκε στο βάθος ένα κομματάκι θάλασσας που βρέχει τις ανατολικές ακτές του Άθωνα αλλά ο προορισμός μου δεν ήταν εκεί αυτή τη στιγμή. Ώσπου, να ένα τρακτέρ με τον ρασοφόρο οδηγό του και το καλυμμαύκι στο κεφάλι.
-Πόσο ακόμα πάτερ για τη πινακίδα που θα με πάει στη σκήτη του Πρ. Ηλία?
–Να την, μπροστά στο βάθος.
Πνιγμένη η διασταύρωση μέσα στη σκοτεινή πλούσια σκιά από τα τεράστια δένδρα δεν την ξεχώρισες από μακριά.
Έστριψα αριστερά σε χωματόδρομο ανηφορικό γεμάτο με σκόνη κι ασκίαστο. Αλλαγή σκηνικού: Λαχάνιασμα, ιδρώτας, άγχος όταν δεν ξέρεις μέχρι που φτάνει η ανηφόρα. Δεξιά κι αριστερά η πυκνή θαμνώδης βλάστηση δεν σου επέτρεπαν να μπεις να ξαποστάσεις, κι ούτε μια πέτρα στο φρεσκοστρωμένο δρόμο για να καθίσεις. Στο τέλος μιας ανηφόρας στα δεξιά πλευρά που αραίωναν τα δένδρα, φάνηκε το γνωστό μου μοναστήρι του Παντοκράτορος. Έγινε ο φάρος της πορείας μου. Πριν δυο χρόνια, ο εντυπωσιακός πολύχρωμος τρούλος της εκκλησίας του Π.Η. που ξεπρόβαλε πάνω από τα πράσινα βουνά με ξεσήκωσε να τον βάλω στο επόμενο πρόγραμμα.
Ένα βανάκι με προσκυνητές με προσπέρασε γεμίζοντας το δρόμο με ένα σύννεφο σκόνης και μετά από δέκα λεπτά επέστρεψε αφού πρώτα άφησε κάποιους προσκυνητές στην σκήτη. Σημάδι ότι πλησιάζω.. Πράγματι στην επόμενη στροφή φάνηκαν οι εγκαταστάσεις με τον τρούλο της εκκλησίας να προεξέχει επιβλητικός.
Η σκήτη ανήκε στη μονή Παντοκράτορος μέχρι που το 1750 παραδόθηκε σ ένα μοναχό από τη Ουκρανία και γίνηκε Ρώσικη. Ο αριθμός των Ρώσων μοναχών άρχισε να μεγαλώνει, και με την οικονομική βοήθεια του Τσάρου κτίστηκε η μεγάλη εκκλησία με τους εντυπωσιακούς τρούλους την πλούσια εσωτερική της διακόσμηση, καθώς και οι γύρω βοηθητικές εγκαταστάσεις. Οι μοναχοί στη γειτονική μονή Παντοκράτορος ανησύχησαν τότε, μήπως εξ αιτίας του πλήθους των μοναχών η σκήτη γίνει μοναστήρι. Οι ενέργειες που έκαναν με τη βοήθεια του Οικ. Πατριαρχείου να αποσοβήσουν ένα τέτοιο γεγονός, βοηθήθηκαν από την πτώση του Τσάρικου καθεστώτος όταν σταμάτησε κάθε βοήθεια από την επαναστατική κυβέρνηση καθώς και από τον διωγμό που έκανε στη θρησκεία.
Στις σκήτες δεν επικρατεί η αυστηρότητα και οι κανόνες των μοναστηριών. Ο επί της υποδοχής αρχοντάρης πάτερ Φιλήμων γύρω στα 73 λεπτός με γκρίζα γένια αστείος, εξυπηρετικός, πρόσχαρος και χαμογελαστός μόλις άκουσε πως είμαι από την Κρήτη:
-Να μας πεις μια μαντινάδα! Μου είπε.
–Περίμενε να ξεκουραστώ γιατί ήρθα με τα πόδια, μόνο πάμε να μου δείξεις την εκκλησία είμαι περαστικός κι έχω κι άλλο δρόμο ακόμα να κάνω…
Σε λίγο βρήκε κι άλλους τέσσερεις προσκυνητές, μας άνοιξε την εκκλησία με την μαρμάρινη είσοδο. Δεν υπάρχουν τοιχογραφίες και σκοτάδια όπως σε όλες στις άλλες του Α.Ο. Λαμπρότητα, φως και χρυσό. Είναι η μεγαλύτερη στο Α.Ο. με το χρυσαφί χρώμα η επιχρύσωση ή το αληθινό χρυσό να κυριαρχεί παντού. Οι θρησκόληπτοι Ρώσοι Τσάροι, Πρίγκιπες και τσιφλικάδες έστελναν απλόχερα τις χορηγίες τους για να σώσουν την ψυχή τους… Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στο θρόνο του Αρχιερέως. Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της Δακρυροούσας και η εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσας με το μαργαριταρένιο πουκάμισο με χρυσά αφιερώματα.
–Φωτογραφίες επιτρέπονται πάτερ άγιε…;
-Αμέ!! Για το καντήλι θα πλερώσετε δέκα ευρώ, για το πολυέλαιο, πενήντα, για το θρόνο του Τσάρου διακόσια…. Ελεύθερα πάρτε παιδιά όσες φωτογραφίες θέλετε τζάμπα είναι.
Στο σκιερό μέρος κοντά στο παλιό πηγάδι με το πόσιμο νερό μας κέρασαν βυσσινάδα. Ένας προσκυνητής γύρω στα 65 που είχε έρθει για επίσκεψη από την Παντοκράτορος μαζί με τον σύντροφο του μου έδειξε το μονοπάτι για να συνεχίσω. Καλοθελητής, παρότι κούτσανε άφησε το σύντροφο του περάσαμε μέσα από αυλάκια καλλιεργημένων κήπων και φτάσαμε στην αρχή ενός δάσους όπου μια πινακίδα έγραφε» προς Παντοκράτορος». Ας είναι καλά ο άνθρωπος γιατί πιθανώς να συνέχιζα από τον ίδιο άχαρο αυτοκινητόδρομο κι όχι απ αυτό τον παράδεισο… που με περίμενε.
Μπήκα μέσα του… Δένδρα τεράστια αραιοφυτεμένα σου έδιναν ορατότητα προς κάθε κατεύθυνση. Αγκαθωτά κλαδάκια βάτων και άλλων θάμνων εισχωρούσαν στο μονοπατάκι περιπλέκονταν στα πόδια μου και μ ένα κλαδί τα παραμέριζα. Ρυάκια με τρεχούμενο νερό, βλάστηση που σχημάτιζε τούνελ, κορμοί δένδρων στο πεσμένοι στο έδαφος. Ήταν το «κερασάκι» στο όλο οδοιπορικό μου στον ‘Αθωνα. Κάποια στιγμή από τις κορυφές των δένδρων ξεπρόβαλε ο πύργος της Ι.Μ. του Παντοκράτορος κτισμένο δίπλα στη παραλία.
Γνωστή μονή από το προηγούμενο μου ταξίδι πριν δύο χρόνια πέρασα από τις εξωτερικές εγκαταστάσεις της χωρίς να την επισκεφτώ γιαί η ώρα πλησίαζε 3:30 και συνέχισα στο γνωστό μου κι εδώ μονοπάτι παράλληλα με τις ακτές για να φτάσω στη μονή Σταυρονικήτα.
Σκιερό, ανηφορικό κατά διαστήματα, με ίδρωσε αρκετά και μου φάνηκε αυτή τη φορά ατέλειωτο. Ίσως λόγω της κούρασης και τις βιασύνης μου να προλάβω να φτάσω πριν τον εσπερινό. Λίγο πριν τις πέντε δροσιζόμουν στη γνωστή μου κρήνη αρκετά μακριά από τη είσοδο.
Στην επιφάνεια των νερών των δεξαμενών του τοξωτού υδραγωγείου της ομορφότερης και μικρότερης μονής του Α.Ο. με περίμεναν χρυσόψαρα και ανθισμένα νούφαρα, μετά από πέντε ώρες οδοιπορικού από τις Καρυές.
Ι. Σκήτη Προφήτου Ηλία
Ο θρόνος του Τσάρου δίπλα στον αρχιερατικό θρόνο
Η Ι.Μ Παντοκράτορος όπως φαίνεται από τη σκήτη
Πολύτιμες εικόνες της Παναγίας
Προς Παντοκράτορος
Παντοκράτορος
Σταυρονικήτα
Attachments
-
744,2 KB Προβολές: 0
-
791,8 KB Προβολές: 0
-
673,8 KB Προβολές: 0